Wat werd er van hen....?
Wies je „looptweer met Herman
voor Jannie veranderde niets
Een drieling, een huwelijk, een
redding en een romance...
Kenterino; in het sociale leven
Zó in liet nieuws, op
de voorpagina's, en zo
er weer uit. U leest met
grote belangstelling van
hun lot. Het zijn mensen
zoals U en wij. Geen
Eisenhowers en geen
Poujades, maar toch
mensen die ergens be
langrijk zijn voor ande
re mensen. Die zomaar
ineens - vaak door een
verdriet, soms door een
geluk - interessant zijn.
Interessant voor de an
deren, en dus voor de
krant. Ééndagsvliegen
noemt een onzer ver
slaggevers ze hieronder.
Een vergelijking die na
tuurlijk maar heel, heel
betrekkelijk opgaat.
Maar leest U zelf het
antwoord op de vraag:
ie. onopge-
Het nieuw» i* een vreemd iet». Gei
merkte mensen kunnen plotseling ..in
komen, zoals Hat heet, en hun lot is. dat zij er weer
even plotseling uit verdwijnen. Niet iedereen die op
de kranten-voorpagina's komt. blijkt een Eisenhower
of een Poujade te zijn de zee van krantennieuw»
sluit zich weer hoven hun hoofden en van de per
sonen die het onderwerp van gesprek zijn, voor een
dag, voor twee dagen, voor een week, hoort men niets
Bij het samenstellen van de inhoud van deze Onde-
jaarsavondkrant kwam de redactie op het idee, een
aantal van deze „eendagsvliegen" nog eens op te
zoeken, met de vraag: „Wat is er nu verder gebeurd?"
Dat is een pakkend idee. Nederlanders, die een dag
lang op de krantenvoorpagina hebben gestaan, zijn
weer ondergedoken in het leven van alledag, in hun
stad, in -hun dorp, in hun werk. Voor een enkel ogen
blik trekken onze verslaggevers ze hier weer in het
daglicht. Wat werd er van hen?
De keus was moeilijk, maar het ..snorren" in de oude kranten wekte
al dadelijk de nieuwsgierigheid, die zich van ons meester maakte: Wat werd
er van hen? Herinnert u zich nog? Wiesje uit Genemuiden. die niet met
Herman mocht omgaan van haar vader, Annie Meurs uit Tilburg, die onder
de hoede van minister Suurhoff naar Australië vloog, een drieling geboren
•in Bolnes, de Steenwijker Hubers. die een gezin uit een brandend huis
redde, de meisjes van de huishoudelijke afdeling van het sanatorium Zonne
straal in Hilversum, die contact zochten met de „eenzame mannen" in Vera
in Noorwegen, de kustvaarderkapitein Dick van Vlaanderen, die steeds maar
geen tijd had om te trouwen en die eindelijk in Engeland met zijn Jannie in
het bootje stapte, mevrouw Klaus in Amsterdam, die met haar huiskamer
en al in de Vijzelstraat viel, tante Jans van de Amsterdamse politie, de
onderwijzer Altena in Steggerda, die predikant werd. Wat er van hen werd,
vindt u hieronder.
„Het moet nog wat j
slijten
De 17-jarige Willemientje Visser uit
Ger.emuiden had diepe genegenhid op
gevat voor haar plaatsgenoot Hermar.
Jansen. Niets bijzonders, zult u zeggen
Nee. dat was het ook niet geweest, ais
Wiesjes vader, fabrieksdirecteur, geen
bezwaar had gemaakt tegen de omgang
van zijn dochter met een arbeiders
zoon. Wiesje kreeg hierover hoe kan
het anders met haar vader ruzie, en
die ruzie liep zo hoog, dat zij het ouder
lijk huis verliet en bii een kennis ging
wonen. Vader Visser haalde haar daar
weg en bracht haar ..ergens op de Ve-
luwe". Maar hij had buiten de dorps
genoten gerekend. Die hadden zó met de
verboden romance meegeleefd, dat zij
dreigden met staking Een dorpsdele
gatie zocht Wiesje op de Veluwe cp. met
een brief van Herman. Het kwam :n
Genemuiden tot openlijke demonstraties;
de ruiten van vader Vissers huis wer
den ingegooid en de politie vroeg ver
sterking uit Zwolle. Er werd in de lucht
geschoten, er werd gevochten en de
rust keerde in Genemuiden weer
Ja. die rust is wel het opvallendste,
als je nu. in het late middaglicht, het
grauwe Genemuiden binnenrijdt. Het is
er zo rustig, dat je haast bang bent,
weer over deze oude kwestie te begin
nen. Hoe is het er nu mee?
Wel. Herman is nu onder dienst en
dat sohijnt de kwestie een hoop goed
gedaan te hebben. Want als Herman met
verlof een weekeind in Genemuiden
komt, ziet Genemuiden hem samen
„Onze Annie slaat
er zich door"
erpleegstcr en verdient een aardig
salaris. De verloving met Henk raakte
de tweede dag, dat z\j in Australië
was. al uit. Ze is met Kerstfeest 21
jaar geworden en vindt, dat ze met
trouwen nog wel de tijd heeft
Maar 400 gulden
voor de schade
In de nacht van 9 op 10 Maart van
dit jaar brak in de Scholestraat te Steen-
wijk brand uit bij de familie Venwer.
Vader en moeder Verwer merkten aan-
vanklijk niets. De 22-jarige buurman
H. Hubers echter wel. want het houten
schot van zijn kamer vatte vlam. Hij
drong het buurhuis binnen, pakte twee
kinderen uit de ledikantjes, wekte het
gezin en wandelde de deur uit. Moeder
Verwer volgde met een derde kind
en zo kon door het moedig optreden
van deze jonge huisschilder een gezin
worden gered. Hij liep wonden aan zijn
pols op. werd in het Meppeler zieken
huis verpleegd, maar staat nu weer vro
lijk te schilderen aan een huis op de
Meppelerweg.
Dc twee huizen aan de Scholesi
zijn verwoest, de familie Verwer w
in Nieuwerkerk aan den IJssel e
familie Hubers in wat Steenwijk gemoe
delijk ,,'t Kazerne" noemt. De heer
Verwer wilde de jonge redder een fiets
geven, maar dat vond hij als beloning
van wat hij als een staaltje van zijn
plicht zag. niet nodig. Nu heeft men hem
voorgedragen voor een onderscheiding
en daar wacht de opgewekte schil
der nu maar op. Moeder Hubers heeft
nog zorgen genoeg. We kregen v
verzekering maar 400 gulden v<x
schade, en daar doe je niet veel
Een vloerkleed heb ik dan ook nog niet.
u moet maar niet naar de vloei
ken
Het liep op niets uit..."
In het Noorse blad Nidaros
Trondheim verscheen in de lente
dit jaar een reportage over twintig jon
gemannen uit het Noorse bergdorp Ve
ra, die er treurig aan toe waren. Ir
Vera woonde namelijk maar één meisje
H.nk Sortl. d. Verloofde von de \V?,'.'«el'o!uXo d".",
2O-jari0c /Um« .V«ur, m Tilbury, hod in hande„ v„ v.n
goed. dat Hy zyn|de huirtwudelijlw «fdelinf var, h-i •«-
te komen. Maar natonum Zonnestraal en zij schreven
i; .Alleen naar spontaan een brief aai
schonk die dag het leven aan een ge
zonde drieling! Hendrina. Jacobus en
Adrianus Snijders stonden meteen ..mid
den in het nieuws" en hadden over be
langstelling niet te klagen. Burgemees
ter Nieuwenhuisen van Ridderkerk en
zijn echtgenote kwamen op kraamvisite
en de Coöperatieve verbruiksvereniging
zorgde voor een spaarbankboekje voor
de drie kleine Bolnessers.
En hoe is het nu met Hennie, Co en
Adri? Best, goed. Veel meer valt er
niet te vertellen, of het moest zijn dat
ze als wolken in hun drie-persoons box
rondscharrelen, dat ze het moeder Snij
ders en haar kinderhulp lastig genoeg
maken en dat ze gewillig en wat lachend
de grote fauteuil poseerden voor on-
fotograaf. de twee jongens aan de
kant. het donkere zusje in het midden.
Veel is er nog niet
veranderd...."
Vijf maal was Jannie van Rotterdam
t Veenendaal haar verloofde, de kust
vaarderkapitein Dick van Vlaanderen,
het buitenland achterna gereisd
net hem te kunnen trouwen. Maar
steeds moest Dick weer varen of bleef
i kort in zo'n vreemde haven om
de huwelijksplechtigheid voor elkaar te
Maar Januari 1955 telegrafeerde hij
Jannie, dat ze gauw naar Bristol moest
komen, want door de Engelse havensta
king zou hij daar wel wat langer blij-
liggen. Jannie reisde naar Bristol
de zesde maal met haar bruidsja-1
pon ln een koffertje. Zij bleef daar veer
tien dagen en toen trouwde dominee
Charles Symes hen in de St. Johns kerk
Ét. Johns Clifton bij Bristol.
En nu, hoe is het nu met hen? We
troffen Jannie bij moeder thuis in Vee
nendaal aan de Wilhelminastraat en
blijkt voor Jannie niet veel veranderd
zijn. Want in dat jaar. dat ze nu ge
trouwd is, is haar man maar twee maal
thuis geweest. Maar binnenkort laten ze
Veenendaal een eigen huisje bouwen
als de Jakob Oorburg dan binnen
valt. heeft Dick een thuis. Voorlopig
gaat Jannie maar eens een paar reizen
met Dick mee op de Jakob Oorfcurg.
dan zien ze elkaar nog eens
Schok niet te boven
Australië
meisje vroeg o
moeder Meurs
Australië? Geen sprake van!" Annie
las in de krant, dat minister Suurhoff
naar Australië zou vliegen en schreef
hem een brief. Zou Zijne Excellentie
haar onder zijn hoede willen nemen?
En minister Suurhoff stemde toe.
zorgde, dat Annie's papieren vlug in
orde kwamen rn vroeg haar en haar
moeder naar Den Haag te komen om
kennis te maken
Op Schiphol stonden zij beiden op
10 Januari van dit jaar in het licht
van vele schijnwerpers: de minister
en het Tilhurgse meisje. Minister
Suurhoff beloofde, goed voor haar te
zorgen en had zelfs voor reislectuur
voor haar gezorgd.
Hoe is het nu met Annie? Moeder
Meurs in de Til bur pee banketbakkerij
aan de Molenhochtstraat vindt het
niet zo leuk. dat zij weer in het zon
netje moet worden gezet en slechts
aarzelend vertelt z\j uit de brieven
die zij uit Australië kr\jgt. „Onze
Annie maakt het daar goed.
ruggeven. Dat beschouw ik als geleend
Ik heb een pensioen waarvan ik goed
kan leven, maar dat is er niet op be
rekend. dat ik me helemaal nieuw kan
inrichten!
,,En hoe staat het nu met uw kansen
op schadevergoeding?"
,,Daar is nog niets van te zeggen. E.
zijn experts benoemd die de schuldvraag
moeten beantwoorden. Want er moet
worden uitgemaakt wie schuld heeft aan
het ongeluk: de gemeente, de aannemer
of de huiseigenaar., en dan kan pas
worden vastgesteld, wie schade moet
vergoeden. Intussen zit ik maar te
Onvermoeid verder
AI heeft ze hu 'n Koninklijke onder
scheiding en al is haar gouden jubileum
bij de politie alweer acht maanden ge
leden. toch is er voor ..Tante Jans". de
onofficiële foulleerster van 2 Amster
damse politiebureaux (Leid'seplein ©n
Singel) niets veranderd.
..Nog altijd, hoor", klinkt haar ant
woord op de vraag, of ze nu. de 82 al
gepasseerd, toch nog steeds haar taak
Jubileum., goed en wel'. Onderschei
dingen, cadeaux. hartelijke woorden en
zelfs zoenen van politiemannen, het was
allemaal heel mooi, maar voor Tante
Jans toch nog echt geen reden om met
haar levenstaak op te houden.
Ja, ze woont nu vrij in haar woninkje
op de eerste etage van Lange Leidse-
dwarsstraat 182, maar toch blijft ze wer
ken. en., voor ,,haar jongens" zorgen
met koffie en chocolade.
Zit het werk er op, dan zegt ze: „Nou
dag, ik ga naar huis en tot morgen",
en dan dribbelt ze heen. eventjes achter
het bureau om, naar haar huis, waar
ze nog van alles te beredderen heeft.
Vraagt men een Amsterdamse agent
naar „Tante Jans", dan weet hij pre
cies, wie er bedoeld wordt. Want nie
mand aan de bureaux noemt haar bij
haar „deftige" naam: mevrouw Roos-
Kersenboom.
Jammer eigenlijk, want ra het geen
vrolijke naam?
Mevrouw H. A. KlausEngels is de
schok nog niet te boven.
Nooit zal ze de 23e Maart 1955
-eten. toen haar flat. Vijzelstraat 76 in
Amsterdam, naar beneden stortte door-
Jat eer. van de pilaren waarop het bouw
werk steunde, het begaf.
Zij viel vier meter diep en de gevol-
«n voor haar waren: negen weken zie
kenhuis en twee heupoperaties, verlies
vrvjwel haar gehele inboedel, dief-
van veel wat nog in het puin bleef
hangen en. nog altijd vrijwel geen
schadevergoeding.
Sinds 29 November v
aar eigen flat die hersteld is. Na haar
triestige tijd in het ziekenhuis ze
liep eerst enkele dagen door met een
heupfractuur omdat verschillende art
sen niet zagen hoe ernstig het was
kreeg ze via de gemeente een wondng
toegewezen aan de Hoendiepstraat
Zuid. Maar daar kon ze. gewend als
aan de drukte van het centrum, v
ge de stilte niet aarden.
En nu vertelt ze ons een lang en niet
vrolijk relaas.
„Ik zit weer gelukkig. Maar alles
at u ziet, heb ik nieuw
Vera". Vele geruchten de
den daarna de ronde: de meisjes zou-
Noorwegen zijn gereisd. er
zouden verlovingen en huwelijken van
zijn gekomen.
Maar wie nu het prachtige bos om
Zonnestraal betreedt en met het hoofd
van de huishouding, juffrouw Essing
praat, beseft al gauw dat dat Inderdaad
geruchten waren. ..Ik neem nu wel
aan dat het grapje van de meisjes was
Het is namelijk con nogal onverkwikke
lijke geschiedenis geworden, dii
gauw mogelijk in de doofpot moet.
is op niets uitgelopen en dat hadden
we al zien aankomen. De jonge
mannen In Vera zijn waarschijnlijk dan
nog vrijgezel tenzij ze serieuzer con
tacten hebben gelegd
Ze groeien als kool en
zijn gezond
De zesde Januari van dit jaar was
voor de familie Snijders aan de Gerrit
Maritzstraat te Bolnes een dag vol we
derwaardigheden. Want moeder Snijders
Onze verslaggevers waren Phé
Wijnbeek. G. Hasselaar en R.
Weemhoff. Samenstelling: H. P.
Ester.
O
Het jaar 1955 zal wellicht eens aangeduid kunnen worden als
het jaar van de kentering in de vooruitzichten op sociaal
gebied. Tien jaar lang na de bevrijding hebben we nu geleefd
onder noodregelingen. Die golden op loongebied, waar het Bijzonder
Besluit Arbeidsverhoudingen overheerste, en op het gebied van de
oudedagsverzorging, waar de Noodwet ouderdomsvoorziening een
steunuitkering voor ouden-van-dagen-zonder-eigen-middelen ver
strekte.
Wat het laatste betreft, werd eind Ju
ni 1955 het wetsontwerp ingediend,
dat een definitieve ouderdomsverzeke
ring voor het gehele Nederlandse
volk in uitzicht stelde. Er zijn nog
verschillen van mening over dit
wetsontwerp. Er zijn er. die menen:
dit is staatspensionnering. De over
grote meerderheid van het Neder
landse volk is die mening niet toege
daan.
Dit is een bijzondere verzekering,
waarbij de premie door allen die
werken betaald wordt, terwijl jaar
lijks uit de opbrengst der premiebe
taling de rechthebbenden hun uitke
ring ontvangen. Dit was de enige
mogelijkheid om de „back service"
(de zorg voor hen die geen premie
konden betalen omdat er geen rege
ling was) op te vangen.
De vraag is ook: is de belastingdienst
de meest geëigende instelling om de
premies te innen? Juist daardoor
lijkt het ook een staatspensioen. Uit
een oogpunt van „gemak" is er on
getwijfeld wat voor te zeggen. Is het
Van lessenaar naar de kansel
schaffen Mijn hele meubilair was aan
splinters en de rest is gestolen. Er was
geen bewaking, ik kan wel zegge-n. dat
ik alles kwijt was. En hoge ziekenhuis-
rekeningen! Ja, de gemeente neeft me
700 voorschot gegeven maar wat be
teken dat? Ik heb alles tesamen wel
12 00(1 schade.
.Maar er was toch ook een comité
gevormd om u en uw mede gedupeerde
buren te helpen?"
„O ja. maar dat bracht ƒ800 bij el
kaar or. daarvan is wel mijn ziekenhuis
betaald, maar dat moeë ik natuurlijk te-
QP 21 Januari van het oude jaar
stond er een berichtje in de krant:
de heer L. J. Altena, onderwijzer aan
de Chr. school te Holkerveen (bij
Nijkerk) slaagde gisteren te Utrecht
voor het proponentsexamen theologie.
De weg naar de houten broek gaat
dikwijls niet over rozen. Men kent
de verhalen over de politie-agent, de
bank-employé en de kantoorbediende,
die hun vrije tijd offerden aan de
studie van de theologie om het won
dere ambt te mogen bekleden. En
de heer Altena, thans predikant in
het Friese dorpje Steggerda, heeft
zich ook heel wat moeite en inspan
ning moeten getroosten eer het zover
was, dat hy de kansel mocht be
klimmen.
In plaats van de opvoeding van
een veertigtal bengels, heeft hij nti
de zorg over 1300 zielen. Vierhonderd
gezinnen moet hij bezoeken, maar hij
zal die taak met blijdschap doen,
dankbaar als hij is voor het wonder,
dat hij nu mag werken als dienaar
des Goddelijken Woords in eigen ge
meente.
In 1948 slaagde hij voor het Staats
examen: de eerste barrière was toen
genomen. Maar de school te Renkum,
waar Altena werkte, wilde geen
regeling treffen om het college-lopen
in Utrecht mogelijk te maken.
VROUW SPRONG IN
Dus solliciteerde de heer Altena
naar Holkerveen, waar hij er finan
cieel slechter op werd, maar het
studieverlof op twee middagen in de
week kon stellen. Als de student er
niet was, ging mevrouw Altena voor
de klas staan Vlot volgden toen
het propaedeutisch (1951) en het
candidaatsexamen (1953).
Verleden jaar. vlak voor het
kerkelijk examen, studeerde Altena
de hele (lag thuis, terwijl zijn
vrouw weer insprong voor de klas.
Bertje en Ineke, de twee kinderen,
die inmiddels waren geboren, bleven
onder de hoede van de altijd maar
studerende pa.
Zo kwam de dag van het laatste
tentamen, 20 Januari 1955. De span
ning was groot, toen de heer Altena
met zijn vrouw en de kleine Bert
naar Utrecht togen om de grote stap
te wagen. Het lukte. Volgens een
oude gewoonte in Utrecht liet de
pedel na het examen de deur open
staan, een teken van het geslaagd
zijn. Tot zijn schrik viel de deur
even later dicfit (symbool van ge
zakt zijn), maar dat berustte gelukkig
op een misverstand.
Toen kwam de proefpreek in de
Pieterskerk, want de enndidaat was
vrijgesteld van de studie in Drie
bergen en van het leervicariaat. En
naast de taak voor de klas het
gezin moest toch leven ging cand.
Altena 's Zondags uit preken. Het
liefst natuurlijk in vacante gemeen
ten, om op beroep te preken.
BEF VERGETEN
Nooit zal ds. Altena vergeten hoe
hij een keei in een vacante gemeente
moest preken, toen h(j tot zijn schrik
bemerkte dat hij de bef van zijn toga
was vergeten. De auto van de diaken
die de dominee reed, was al bijna
op de plaats van bestemming. Er
waren maar twee mogelijkheden, öf
in gewoon costuum de kansel op,
öf de bef gaan halen.
Tot het laatste werd besloten, de
auto keerde en dominee kwam te
laat in de kerk, drie minuten
Wat of het was, ds. Altena weet
het niet meer. maar de preek vlotte
niet. En achteraf bleek, dat de ge
meente het halen van die bef erg
kwalijk had genomen. Hij kreeg het
beroep niet
Dat was ren teleurstelling, die later
verkeerde in vreugde, toen het be
roep naar Steggerda kwam,
confessionele gemeente, die de jonge
predikant lag. Op 30 October jl. is
hij daar door zijn neef, ds. H. Altena
van Apeldoorn, in het ambt be
vestigd. Een heel bijzondere dienst
waarbij zijn 80-jarige moeder, zijn
collega's en zijn vrienden tegen
woordig waren. Vijf dagen tevoren
waren de schooldeuren achter hem
dicht gegaan.
OP MIJN PLAATS
„De overgang was groot, maa
ben blij dat ik hier op mijn plaats
ben. Het grote probleem is de onker
kelijkheid. Eerst ga ik alle gezinnen
bezoeken. Daaraan heb ik de handen
voorlopig vol. Dat is prachtig werk.
Een gesprek kan wel eens moeilijk
zijn, maar als je de Bijbel n
ontwikkelt het zich altijd in de goede
richting. Waf ik met vreugde
stafeer is de grote openheid voo
Bijbel ook nog bij hen. die niet weten
hoe de kerk er van binnen uit ziet.
Dan bemerk je weer hoe grote kracht
het oude Woord toch altijd nog weer
heeft", aldus deze „jonge" pastor.
Als men bij dit alles bedenkt hoe
ds. Altera financieel een belangrijke
veer heeft moeten laten, kan
alleen maar respect hebben voor
volgen van deze roeping tot het ambt.
Hoe lief'ijk is mij de woning des
Heren" (Ps 84) staat er boven de
kerk in Steggerda. Ds. Altena heeft
dat in pracbjk gebracht. De Her
vormde Kerk mag zich gelukkig
prijzen met zulk een voorganger.
echter mede om psychologische re
denen niet gewenst, de Sociale Ver
zekeringsbank (het is al een winst,
dat de Rijksverzekeringsbank van
naam zal veranderen) een eigen ap
paraat te geven, waardoor wellicht
het contact op het terrein van de so
ciale verzekering met de burgers ook
inniger kan worden en een meer
„sociale" incasso van de premies
verkregen kan worden? Dan zal het
wellicht ook mogelijk zijn, de cate
gorie van hen, die geen premie kun
nen betalen en waarvoor het wets
ontwerp maar zonder meer zegt:
..allen met een inkomen van
2.000.nader te bezien.
Dat het wetsontwerp wet wordt, is vrij
wel zeker.
LOONDICTATUUR
WERD BEKLEMMING
Nog belangrijker dan dit punt ls,
mogelijk, nog de kentering die op
toongebled Intreedt. Wij kennen de si
tuatle na de bevrijding: geleide loon
politiek, waarbij de rijksbemiddelaar!
hun eigenlijke taak van bemiddeling
bij conflicten moesten loslaten,
als loondlctators namens de regering
op te treden. De organisaties
werkgevers en werknemers mochten
met elkaar spreken en overleggen,
zU mochten het zelfs eens worden,
maar aan het eind van de weg von
den zij altijd de rijksbemiddelaars,
die zeiden: eens of niet eens,
zo moet het loon zijn. Het is zelfs
wel tot op halve centen op uurlonen
afgesprongen.
Dit werd op den duur een beklemming.
■Vooral in 1955 tekende zich dit af,
toen toeneming van welvaart toene
ming van werkgelegenheid bracht en
de vraag naar arbeiders het aanbod
op menig punt overtrof. Toen werd
het euvel van zwarte lonen, eerst al
leen spelend in het bouwbedrijf, een
vra&gstuk voor heel het bedrijfsleven.
Men kocht met allerlei voordeeltjes
de arbeiders bij elkaar weg. De
wetshandhaving, in Nederland toch al
tijd een belangrijk element, kreeg
Werkgevers en werknemers die deze
dingen principieel zien, kregen het
moeilijk. Enerzijds moesten ook die
werkgevers hun arbeiders behouden
en mochten die werknemers niet
laten, hun gezinnen te doen delen in
de welvaart, die er kennelijk
anderzijds stuitte het stiekeme gedoe
van zwarte lonen en doucelirtjes-
langs-een-omweg hun tegen de borst.
Waarom geen vrijere loonvorming?
Het is merkwaardig, dat de christelijke
en r.k. arbeidersorganisaties daarvoor
opkwamen, dat zij gesteund werden
door de christelijke werkgevers, doch
dat er bij het NW sterk verzet be
stond en dat de liberale werkgevers
aarzelend met hun opvatting heen
weer geslingerd werden.
Te merkwaardiger was het. dat ook de
laatsten niet wakker schrokken, toen
we het „vacantiedirigisme" kregen,
de bepaling dat er alleen voor uit
breiding van vacantierechten enige
procenten vrijgegeven konden
den. Socialisten kunnen het wellicht
plaatsen, dat men deze weg opgaat,
om op den duur te eindigen bij de
bepaling, welk percentage van zijn
inkomen elk gezin moet besteden
voor huur. kruidenier, bakker,
het is begrijpelijk, dat men
christelijke zijde de souvereiniteit
van het gezin in zijn eigen besloten
heid vasthoudt, om de inkomsten te
besteden zoals men dat zelf meent
te moeten doen. Daarom wil men ooi
terug van de weg van de loondicta-
tuur. aanvaardbaar in de eerste
na-oorlogse jaren, toen er armoe
deeld moest worden en het er
om ging, dat elk gezin zijn deel kreeg
van wat beschikbaar was naar J~
souvereiniteit van het bedrijfsle
dat in eigen bedrijfstak en in eigen
onderneming in gemeenschappelijk
overleg tussen werkgevers en werk
nemers de verdeling va wat het be
drijf aan inkomsten oplevert, moet
kunnen bepalen. Dat daarbij het al
gemeen belang niet uit het oog ver
loren zou worden, was te verwachten,
nu het georganiseerde bedrijfsleven
tien jaar lang zulk een zelfbeheersing
heeft getoond.
IN WELK TEMPO
NAAR DE VRIJHEID
Aan het eind van het jaar was er ken
tering op dit punt. De aociallstlsche
ministers hebben ingestemd met ds
politiek die de vrijheid zal hergeven
De vraag zal In 1956 zijn: 'n welk
tempo zal de omzetting geschieden?
Nog een week en de Bolnes-
ser drieling Snijders wordt
op 6 Januari één jaar.
Ook drie Nederlandertjes die
éven opdoken in het nieuws,
en die we nu nog eens heb
ben opgezocht. Ze maken
het best, het donkere meisje
Hennie middenen de
stoere broertjes Co en Adri.
Als drie koningen tronen ze
in de fauteuil, en ze gaan het
nieuwe jaar zeker met ver
trouwen tegemoet.!
In sommig opzicht heeft het de
schijn, of men van socialistische «lj-
de een vertraglngsactle wil gaan voe
ren, om de eigenlijke beslissing aan
een komende regering over te laten.
Of dat wijs zal zijn? Zelfs van hun
standpunt gezien? Het is zeer de
vraag. Zeker is, dat het systeem van
de geleide loonpolitiek niet veel mo-
gelijkheden blijkt te bezitten i
Dat heeft het overheidspersoneel er
varen. Dat heeft in Amsterdam ge
leid tot de tramstaking. Men bood de
communisten gewoon de schone kans
om de arbeiders die dit alles niet be
grijpen. te misleiden en ii* een sta
king te drijven.
Verwacht mag dus worden, dat in de
loop van het volgend jaar een zekere
vrijere ontwikkeling op loongebied
zal toegelaten worden. Voorlopig zal
zich dit nog wel beperken tot een
machtiging aan Rijksbemiddelaars,
afwijking van de richtlijnen m-—v-rt:
overleg toe te laten. Dit zal dan al
lereerst spelen bij de metaalbewer
kers, althans van het groot-metaalbe
drijf, waar de contractonderhandelin
gen in de loop van December al vrij
wel tot een eind waren gebracht. Ook
andere bedrijfstakken waar de c a o.
in het begin van het jaar afloopt,
zullen op het terrein vap de eigen
bedrijfstak kunnen rondzien, of ver
ruiming van de lonen mogelijk is en
of zij dienovereenkomstig voorstellen
aan de regering kunnen doen.
De opzet van de regeringspolitiek blijft
dat loonsverhogingen geen prijsver
hoging tot gevolg mogen hebben. Met
name de minister van economische
zaken zal op dit punt de hand aan
de pols van het bedrijfsleven houd»a
De strijd tegen allerlei prijsafspra
ken, die allerlei artikelen op hogef
prijs houden dan economisch moge-;
lijk zou' zijn, zal in het jaar 1956
dan ook wel voortgaan.
ZWAK PUNT
Wat andere punten van sociaal belang
betreft, het moet niet onmogelijk ge
acht worden, dat voor een verzorging
van weduwen en wezen, in afwach
ting van een latere wettelijke rege
ling een voorlopige voorziening ge
troffen zal worden.
Dit is nog één van de zwakke punten
in onze sociale verzekering, omdat iri
allerlei gevallen, bij overlijden van
de man-kostwinner, de weduwe en
wezen niet anders ontvangen dan de
uitkering volgens de invaliditeitswet]
die afhankelijk is van de geplakte ze-^
gels en vrijwel nimmer een werke
lijk pensioen geeft.
366 Dagen
Het jat
I 1956 is door 4 deelbaar, dut
een .rhrikkeljaar. Eindelijk weer
een» een verjaardag voor wie op 29 Febru
ari geboren is, enals vanouds een
jaar waarin de meisjes de jongens mogen
