EN MARJOL1JN BAD:
DE KLOK WEES KWART OVER TWAALF
O Jdeer, wees met alle
die nu op pacl zijn
Churchill gaf het roer over aan
Anthony Eden
Schoolstrijd in België Krantenloos Londen
Her vormd Herderlijk
schrijven
TOEN eenmaal de gedachte
mij door het hoofd was
geflitst, dat het wel eens
de laatste keer zou kunne"
zijn, dat we zo met z'n allen
bij elkander zaten, liet ze me niet
meer met rust en ik nam de jon
gens nog eens scherp op, één voor
één, bewust om hun gezicht voor
altijd in mijn geheugen te prenten
en bü ieder van hei\ vroeg ik mij
af of hij het zou zijn, die niet
meer terugkeerde En nu, elf jaar
later, staat die bijeenkomst op
Oudejaarsavond 1944, mij nóg
helder voor ogen en ik weet nóg
het verloop tot jy de details pre
cies. Toen ik als laatste, die avond
aankwam in het huis, van waaruit
we 's nachts zouden proberen het
onbezette gebied te bereiken,
merkte ik onmiddellijk, dat er iets
aan haperde.
De jongens waren onrustig en zelfs
Hein-Piet, die in de maanden daar
voor in zijn eentje tal van klusjes
had opgeknapt en een paar maal ter
dood veroordeelden onder de handen <joen
van de Duitsers had weggehaald, was
nerveus. Hij stond in de hoek van de
kamer, geleund tegen de piano en
met zijn vingers trommelde hij, bijna
zonder tussenpozen, op de klep. Ge
rard lag lui achterover in een stoel,
met de benen op tafel, zijn handen
gevouwen op zijn buik en hij was de
enige, die de indruk wekte vol
komen rustig te zijn, doch dit was
slechts schijn, want ik, die hem al
jaren en jaren kende. wist. dat juist
als hij zich rustig voordeed, hij inner
lijk door onrust verteerd werd. En
Wim en Jan, de tweelingen, liepen
nu eens heen en weer en gingen dan
weer zitten of bekeken de armzalige
platen aan de muur, met een
belangstelling, alsof het Rembrandts
waren Ik wilde de beklemmende
sfeer doorbreken en probeerde een
gesprek te beginnen, maar het lukte
niet. Nauwelijks had ik een paar
woorden gezegd, of Hein-Piet maakte
met een handgebaar duidelijk, dat ik
mijn mond moest houden. Ik pakte
een stoel en ging zitten en wachtte af
De klok sloeg half twaalf.
TK DACHT: Hoog
stens nog drie
kwartrer, dan is
dit afgelopen, want
ik wist, dat we
kort na midder
nacht uit elkaar
zouden gaan. ieder
van ons met een
zelfde boodschap.
Dat had Hein-Piet
zo beslist. Hij wil
de ditmaal geen
enkel risico nemen
en had daarom be
paald, dat onzv
groep In zijn ge
heel zou worden
ingezet. Hoe meer
mensen zoveel te
meer zekerheid, dat
er één het doel
zou bereiken. De
Oudejaarsavond
was uitgekozen,
omdat volgens on
ze inlichtingen de
Duitsers, sentimen
teel als ze zyn, de
jaarwisseling in
hun kamnementen
zouden willen vie
ren en hun waak
zaamheid minder
groot zou zijn dan
anders, tenzij van
hogerhand strenge
orders kwamen en
met dit laatste
moesten we even
eens rekening hou
den. Ik dacht: Nog
drie kwartier,
maar hoe komen
we die tijd door.
was ik maar later gekomen. Waar
om zegt niemand wat! Waarom
zijn we niet wat vrolijker, het kan
toch de laatste keer zijn, dat we zo
voltallig bij elkaar zitten. En ik keek
de kring rond. Ik dacht: stel je voor.
dat één van ons vannacht wordt ge
grepen. Wie zou dat kunnen zijn! Jij,
Hein-Piet? Nee. jij niet, jij hebt te
veel routine, jij bent de gelukkige,
jij bent door de kleinste mazen heen-
geglipt. Dan Gerard? Misschien,
maar dan niet dan na een gevecht
op leven en dood En zou jij dat niet
winnenHenk soms of Jan? Ach.
nee. jullie zouden nog kans zien om
de Duitsers zo ver te krijgen, dat ze
jullie een vrijgeleide gaven naar de
overkant. Ik dacht Wat is het
vreemd, dat ik nu niet thuis ben Wat
zouden ze thuis doen? Natuurlijk den
ken aan mij en zich afvragen, waar
ik kan uithangen. Ze zullen wel te
gen elkaar zeggen: die komt nooit
meer in het gareel en dat heeft de
oorlog gedaan. Ze zullen wel boos op
me zijn en ik zal er wel wat van ho
ren. Zouden ze boos zijn'' Zouden ze
op me mopperen of zouden ze
zouden ze voor me bidden voor
vannacht:
TK KEEK op de klok. Het was tien
minuten over half twaalf. Hein-Piet
onderbrak het trommelen op de
piano en kwam wat naar voren, naar
het midden van de kamer. We zagen
hem vol spanning aan en ik dacht:
nu gaat hij rijn plannen bespreken en
dan gaat het beginnen. Maar Hein-
Piet zei niets. Hij greep onder de ta
fel en zette een tas voor zich neer.
die hij langzaam uitpakte. Zes bekers
kwamen er uit en twee flessen met
wijn. Uit één van zijn zakken haalde
hij een doek en zeer omslachtig be
gon hij de bekers één voor één af te
wrijven, hield ze daarna tegen het
licht alsof het bokalen waren die hij
tot van het laatste stofje wilde ont-
zaten i
ging toen door met wrijven
Wij bleven naar hem kijken zonder
een woord te zeggen. Gerard, die
eerst zijn voeten van de tafel had te
ruggetrokken. legde re weer neer.
Wim floot zachtjes: It is a long way,
alleen Jan draaide Hein-Piet ineens
abrupt de rug toe. Wim glimlachte
slechts. Ik dacht: Hoe lang zou dat
nog duren' En ik keek op de klok.
Het was kwart voor twaalf.
'TOEN GING Hein-Piet spreken. Hij
zei: Precies over een half uur
verlaten we dit huis en we gaan af
zonderlijk naar dezelfde plaats, waai
ieder van ons de laatste keer is ge
weest. En we brengen daar de bood
schap over. die ik jullie straks bij
het weggaan zal vertellen. We wer
ken niet met briefjes, dat is te ge
vaarlijk. Want het kan vannacht bij
de Duitsers vriezen of dooien. Er zijn
twee kansen: of ze hebben minder
wachtposten uitstaan omdat
Oudejaarsavond is, of ze hebben
meer posten uitgezet omdat, ja, ook
omdat het Oudejaarsavond is, jullie
begrijpen me wel.
Een ogenblik stopte hij en vervolg
de toen Ik behoef jullie niet te ver
tellen. dat het geen lolletje zal zijn
als de Duitsers inderdaad hun wacht
posten niet hebben verminderd. Als
ins in de gaten krijgen, zal het
nieuwe jaar toch nog met schoten
worden ingeluid. Maar dat zullen dan
vermoedelijk voor ons. wel geen
vreugdeschoten zijn. Het kon wel eens
gebeuren, dat één van ons de weg
terug niet meer aflegt.
Voor de tweede maal stopte hij en
toen hij het woord hernam, speelde
•en glimlach om zijn lippen. Hij
Ik zeg jullie dit, niet om jullie
bang te maken, want bang zijn jullie
nooit geweest en vrees hebben jullie
nooit gekend. Maar ik wil nu, dat
jullie met beide ogen de werkelijk
heid zien, juist nu, omdat we op de
drempel staan van oud en nieuw, ook
ip de drempel van oorlog en vrede.
Verwijt me niet, dat ik sentimenteel
ben. gelukkig ben ik dat niet. Maar
wat me in jaren niet is overkomen,
overkwam me vandaag: ik ben weer
als vroeger, toen ik kind was, gevan
gen in de sfeer van de naderende
Oudejaarsavond en ik wil met jullie,
omdat dit de laatste keer kan zijn.
Oudejaarsavond vieren. Hij keek op
de klok en zei: Het is nu tien
twaalf, we hebben nog vijf en twintig
minuten.
ste was gaan slapen, slapen, net
lang slapen, tot het gebeier van de
vredesklokken mij zou wekken. In
eens had ik genoeg van de oorlog,
van de bezetting en van alles wat er
voor ons mee samenhing. Ik wou
e zeiden geen woord
vluchten, en nog op elke Oudejaars
avond onderga ik de beklemming van
toen. Maar op dat ogenblik kon van
niets anders sprake zijn, dan van voort
te zetten tot het bittere einde.
Hein-Piet vervolgde: Kom. laten we
aan tafel gaan zitten. Hij zette een
beker voor ons neer en de zesde be
ker plaatste hij midden op tafel. Voor
het geval, dat er nog een gast mocht
komen, zei hij We grinnikten. Voor
zichtig pakte hij een fles en lang-
Een Oudejaarsvertelling
door H. J. Waalwijk
zaam schonk hij ons in en we luis
terden naar het klokkende geluid, dat
het schenken maakte. Met wat fan
tasie kun je je nu voorstellen, zei hij,
dat de wijn fonkelt in het licht van
de kristallen luchter boven onze hoof
den. Kijk goed, de wijn hangt zwaar
aan de bokalen. Hij moet wel bele
gen zijn en van een goed wijnjaar. En
denk er om, dadelijk niet zo maar
een slok nemen, maar voorzichtig
aan het glas nippen en de aroma op
snuiven. Geniet er van.
Hij hield de beker hoog en wij
meenden, dat hij daarmee ons wilde
uitnodigen eveneens de beker te hef
fen, maar hij beduidde ze te laten
staan. Hij zei: Een ogenblikje, asje
blieft. laat ik nog even spreken.
Straks zal de klok twaalf slaan en
is een goede vaderlandse ge
woonte elkander dan de beste wen-
mee te geven voor het nieuwe
jaar. Ik vraag me af, of dit ook nu
nog kan. We hebben wel ondervon
den, dat een dag zo ontzettend lang
kan zijn, we hebben geleerd bij de
dag te leven. Voor ons ligt een nacht
ve weten niet of we de morgen
zullen zien. Ik kan jullie dus hoog
stens toewensen, dat de zon voor jul
lie weer zal opgaan. Een goed jaar
5 ik hun toe. die de vrede gaan
beleven. Misschien hebben we alle
maal zoals we hier bij elkander zijn,
voorrecht. Misschien zijn het
r een paar van ons. Maar zij,
die achterblijven, krijgen een zware
taak. Laten we elkaar beloven, dat
>ns elke dag opnieuw op die taak
zullen bezinnen, met ernst. Doen we
dat, dan zal er eens van de ellende,
die wij nu doormaken, wat goeds uit
gaan en dan zullen we met vreugde
op deze jaren kunnen terugzien. La-
n we die belofte met een dronk be-
gelen. Jongens, voor vannacht: het
beste.
Hein-Piet hief de beker en wij hie-
ïn de beker en we zagen elkander
één voor één recht in de ogen. We
brachten de beker i
toen klonk van
geratel van een
mitrailleur. Als één
man sprongen we
op, de wijn vloeide
over de han
den. Automatisch
keek ik op de klok.
Het was vijf minu
ten voor twaalf.
Dit is óf de in
leiding tot het weg
schieten van het
oude jaar óf er ge
beurt iets, wat we
juist niet kunnen
hebben op dit
ogenblik, zei Hein-
Piet. We luisterden
of het geratel zich
zou herhalen, maar
het bleef bij die
ene vuurstoot. Wc
hieven weer de
beker. Voor de
tweede maal dan.
zei Hein-Piet. jon
gens: sterkte van
nacht. Maar toen
we voor de twee
de maal een dronk
wilden nemen,
hoorden we op
de trap haastige
voetstappen en
voor we ons nog
hadden kunnen
realiseren wat er
gebeurde. werd
de deur openge
worpen en Mar
jolijn stond in de
ingang. hijgend
van het harde
mannen en vrouwen,
lopen, het haar verward over het
voorhoofd en met moeite, bijna
onverstaanbaar, bracht ze uit: Pas
op, het dorp is afgezet door de Duit
sers, gaat vannacht niet weg, jullie
komen er niet door. Zij hield zich
een ogenblik vast aan de deurpost,
Hein-Piet liep op haar toe en bracht
haar naar een stoel. Wat weet je,
vroeg hijHoe sterk is de bezetting,
hoe zijn ze bewapend en wat zijn on
ze kansen?
De kansen zijn nihil, antwoordde
Marjolijn toonloos. Ik kon er niet
achter komen, wat er aan de hand
is, maar ik weet omdat ik het ge
zien heb dat alle hoofdwegen zijn
afgesloten en kleine patrouilles lopen
door de straten. Misschien gaan ze
nog huiszoeking doen. Ik weet het
niet, maar ik ben gekomen om jul
lie te vragen dc tocht 24 uur uit te
stellen, maar 24 uur, dan zijn de
wachten wel teruggetrokken, langer
nemen ze dergelijke maatregelen
nooit.
0E KLOK BEGON zijn twaalf slagen
te slaan. Nu gaat het oudejaar
voorbij, dacht ik en ik dacht ook aan
thuis. En aan mijn jeugdjaren. In
eens schoot me die eerste Oudejaars
avond in de gedachten, waarop ik tot
12 uur mocht opblijven om te luiste
ren naar het luiden van de klokken
en naar het gillen van de boten in de
haven. Ik was toen bang geweest
nu was ik weer bang. Bang voor wat
er zou kunnen gebeuren. Ik keek
naar de anderen. Zij stonden met ge
bogen hoofden. Hein-Piet had zijn
arm om Marjolijns schouder gesla
gen en drukte haar tegen zich aan
Toen de twaalfde slag was verklon
ken, zei hij: van af dit ogenblik nog
precies vijftien minuten. Want we
gaan, we stellen de tocht niet uit. Al
leen dwingen de Duitsers ons nu ons
plan te veranderen We hoeven nu
niet meer iemand vooruit te sturen
om te verkennen of de weg veilig is.
De weg is niet veilig. Dat weten w
Aan de ene kant maken de Duitsers
het ons. dus gemakkelijk. Aan de
dere kant weer moeilijk, want
trachten ons de weg te versperren en
wij moeten doos die versperring
heen. Hoor je mij goed, Marjolijn,
hij, met verheffing van stem, wij
moeten, het koste wat het kost, door
die versperring heen. En zich tot om
wendend, zei hij: ik ga eerst naai
buiten, een minuut later volgt Ge
rard, dan weer- na een minuut Wim,
dan Jan en als laatste komt Louis.
En Marjolein blijft hier wachten tot
we terugkomen. We moeten probe
ren tot het laatste toe geen gebruik
te maken van de revolver, maar wc
rnoeten het gevecht ook niet schuwen
Ieder gaat zijn eigen gang en trekt
zich niets aan van de ander. Dat
de enige manier om de opdracht uit
te voeren. Hij keek op de klok. Het
is vijf over twaalf, zei hij, we heb
ben nog tien minuten. r
^JARJOLIJN rukte zich plotseling los
van Hein-Piet en ging voor hem
staan. Nee, riep ze met hese stem,
nee, nee, nee, jullie hebben nog 24
uur. Hein-Piet greep haar bij de t
Houd toch op, Marjolijn, zei hij, het
is onbegonnen werk, we gaan, en hij
keek haar recht in het gezicht. Toen
wendde zij zich tot ons. Ze zei: Toe,
help me nou. Jullie weten hoe het er
hier voorstaat. Zeg toch tegen hem,
dat dc tocht uitgesteld moet worden.
Praten jullie dan toch met hem.
Downingstreet 10 in Londen kreeg een andere bewoner,
toen Sir Winston Churchill besloot het commando over
het Britse schip van staat over te geven aan Sir Anthony
Eden, die jarenlang de tweede plaats achter de „Grand
Old Man" had moeten innemen. De 81-jarige ex-premier
maakte nog eenmaal het V-teken naar een grote menigte,
die afscheid van hem nam.
De gemoederen in België raakten tot het kookpunt ver- Een krantenstaking in de
hit door de schoolpolitiek van de liberaal-socialistische Britse hoofdstad luidde mid-
regering-Van Acker, die lin het wetsontwerp-C'ollard) den April moeilijkheden voor
aan het openbaar onderwijs bijzondere voorrechten wilde premier Eden in. Geen en-
is-katholieke. Er werd fel gedemon- kele krant verscheen in Lon.
beleg I
Salk-
vaccm
Dr. Jonas Salk van
de Universiteit van
Pittsburgh «USA» ont.
dekte een vaccin, dat
de kinderverlamming
zou kunnen bestrij
den. Men was aanvan
kelijk nog voorzichtig.
sprak de Tweede Ka
mer het te volgen tele,
visiebeleid. dat neer
kwam op het blijven
verzorgen der pro.
gramma s door de ra
dioverenigingen, met
gezamenlijke program
ma's op basis van vrij
willigheid.
Prinses
Beatrix
geopereerd
Wegens een acute
blindedarmontsteking
werd in het Stads- en
Academisch Zieken
huis te Utrecht prin
ses Beatrix geope
reerd. „Wij missen een
prettige patiënte", zei
prof. dr, Nuboer, de
directeur,
Margaret-
Townsend
wshongerig op het einde
deze staking, die echter
i begin was van een hele
ie, die de Britse economie
Bevan exit
Aneurin Bevan, al jaren
lang de rebel in de Britse
Labourparty, werd definl-
De kwestie over een mo- tief uit de Lagerhuisfractie
gelijke verloving tussen gegooid, wegens zijn op-
prinses Margaret en Peter stand tegen het partijgezag.
Townsend werd weer opge-
„Een uur
voor een
toekomst"
Een actie, georganiseerd
door het Comité Vluchtelin-
Als tegenhanger van het Mandement der Bisschop- genhulP 1954- om de viuch-
pen gaf de Synode der Hervormde Kerk een „Her- telingen in de kamPen van
derlijk Schrijven» waarin het Christen-zijn in de
Nederlandse samenleving op uitvoerige wijze werd ]and
belicht.
Bandoeng was
gulden op.
conferentie-oord
In Bandoeng mocht Soekarno gastheer
ijn van de delegaties van vrijwel alle
H.K.H. landen van Azië en Afrika. De sprekers
MAART -
APRIL
Wetenschap verloor:
flHS stellen
het
bedrag
het Princetonziekenhuis van New Jersey.
Alexander Fleming, de man, die als eerste
penicilline ontwikkelde, stierf,in Engeland op
73-jarige leeftijd.
Prof. dr. R. H. Woltjer overleed na een
beschikbaar te ongeluk bij Wassenaar. Deze 76-jarige was een
bestrijding van halve eeuw hoogleraar aan de V.U.
kolonialisme en Nieuw-
Guinea werd weer eens
opgeëist. Eisenhower deed
een tegenzet door f 134
milliard jrib'
Van dat
Azië 2/3 deel del
OOSTENRIJK VRIJ
Oostenrijk sloot, dank zij de bemoeiingen
van kanselier Julius Raab, een vredesverdrag
met Rusland. De bezettingstroepen zouden
nu het land verlaten en er was groot feest
m Wenen en ook in de andere steden van
Oostenrijk. De
klassicus en politicus van formaat.
Ook colonel Robert MacCormtck. de beroem-
beruchte eigenaar van het blad Chicago
Tribune, girig heen. Hij werd 74 jaar oud.
Josephine-
Charlotte
Uit l.et huwe
lijk van Jean van
Luxemburg en Jo-
soph ine-Charlotte
Maar we zwegen. Feitelijk deden
e of we haar niet hoorden. Toen
probeerde Marjolijn het op een an
dere manier. Ben jij er voor van
nacht de tocht te ondernemen? vroeg
e Gerard.
Ja.
En jij, Wim?
Ja.
En jij, Gerard?
Ja.
En jij, Jan?
Ja.
En jij natuurlijk ook, Louis?
Ja.
Marjolijn zei: Goed! Ik hoor het,
jullie gaan, ik kan je er niet van
terughouden. Voor mij is het waan
zin, wat jullie gaan doen. Maar-goed,
ik wil niet laf zijn, het was
Je bent niet laf, Marjolijn, zei Ge
rard, je bent helemaal niet laf. Mis
schien heb je ook wel gelijk,
schien is het wel waanzin, wa
doen. Maar we leven ir
waanzinnige tijd en we raken daar
nooit uit als we geen waanzinnige din
gen uithalen. Heus, we begrijpen je
ar, zie je, wij worden dat le
ven zo zat en daarom willen we er
afkomen, hoe eerder hoe liever en
daarom trekken we er vanavond op
uit.
Marjolijn knikte. Goed dan, jon
gens, maar mag ik nog één voorstel
doen? Als ik.... Neen, viel Hein-Piet
haar in de rede, nee, ik zal nooit toe
staan, dat jij gaat en wij thuisblijven.
Jongens, het is tien over twaalf.
Over vijf minuten stappen we op.
^"E TROKKEN onze jassen aan en
controleerden of onze zakken
leeg waren. Het enige wat we bij ons
;taken waren een vuurwapen, een
horloge en een zaklantaarn. Meer
hadden we niet nodig. Als we wer
den gegrepen, *ou zelfs dat vuurwa
pen nog te veel blijken te zijn. Hein-
Piet zei: Twaalf over twaalf, en we
zetten onze horloges gelijk. Hij zei
we straks het huis uitgaan staan
alleen niemand op deze wereld
kan ons dan nog helpen. We weten,
dat we voor een goede zaak vechten
omdat we daarvan de zekerheid
hebben, mogen we God vragen ons te
helpen. En Marjolijo zal nu met
bidden.
Grote Vier
moesten nog
beslissen. Dat
gebeurde en zo
kreeg Oosten
rijk, na vele
jaren, weer zijn
onafhanke
lijkheid terug.
(bet
tweede kind) ge
boren. Hij werd
Henn genoemd.
Westduitsland en de
verdragen van Parijs
Kanselier Adenauer kwam door het Frans-Duitse
accoord en de Parijse verdragen over de herbewape
ning voor grote moeilijkheden, omdat de socialisten
hem tegenwerkten. Ondanks alles, kon president
Heuss toch teke
nen. Ook Frank
rijk accepteerde
In Amsterdam brak eind Maart een staking uit
onder het personeel van het gemeentelijk vervoer- Len t "klaard*
bedrijf. B. en W. dreigden de stakers met ontslag,
maar het conflict breidde zich nog uit. De E.V.C.
stookte het vuur Kamer rich even-
eens accoord.
Staking' in Amsterdam
i ook het per
soneel van de gas
fabriek ging mee
doen. Toen de sta
king voorby
Handelsmarges beknot
De middenstand protesteerde fel tegen de maat-
werden de leden regelen die werden genomen om de handelsmarges
van het stakings- te beknotten. Er kwam een bepaling, dat de winsten
comité uit ge- niet zouden mogen stijgen boven het peil van Sep-
meentedienst ont- tember 1954.
slagen. De radiotoestel
len zouden goed-
Hct huurbeleid Koper worden,
der regering ont- jmdat minister
moette fellejegen- Zijlstra het kartel
v schorste, dat de
winsten (en daar
door de prijzen)
h'êt kunstmatig hoog
hield.
EN TENSLOTTE:
irof. Gerhrandy 70 jaar. Hy
stand in de Kamer.
Dit conflict zou
zich later zó toe
spitsen. dat
kabinetscrisi:
resultaat wa:
De Ziekenfondsen
De Ziekenfondsen hadden het ook
niet gemakkelijk. Allerwegen ontston
den conflicten. Een van 'de felste was
dat met de tandartsen, die op een mo
ment weigerden, met de fondsen samen
te werken.
icn by een b
>in bij Luik
ïarlat liet doek in brand
'pbrand te
J7N MARJOLIJN BAD: „God, Onze
Vader in de hemel, Gij weet alle
alle dingen, óók wat er vannacht
gaat gebeuren. Wees met Hein-Piet,
en met Gerard, en met Wim, en met
Jan, en met Louis en met al die
dere mannen er vrouwen, die
straks weer op uittrekken om hun
plicht te doen. Bescherm ze -«n help
ze en als het kan, breng ze weer alle
maal thuis. Vader, U alleen kunt ons
helpen, help ons dan ook. En laat
mij niet laf zijn, geef mij de moed,
die zoveel vrouwen in ons land be
zitten. Vergeef ons onze zonden en
verhoor ons gebed. Om Jezus wil.
Amen.
J^ET IS kwart over twaalf, zei Hein-
Piet, we gaan. Hij nam ons allen
apart en gaf ons onze opdracht. Toen
keek hij nog eenmaal de kring rond
en zei: Jongens, het beste! Hij liep
Marjolijn en nam haar in zijn
n. We draaiden ons om en op
dat ogenblik bad ik: God, laat hem
j terugkomen terwille van Marjolijn.
lEen deur viel in het slot, Hein-Piet
worden afgetrokken.
icn koning Gustaaf Adolf VI
oningin Louise van Zweden
ezoek in Nederland.
was weg. We hoorden Marjolijn zeg-:
gen: Jouw beurt, Gerard! Gerard
gaf ons een hand. ,,Tot straks," zei;
hij. Marjolijn bracht hem naar de
deur. Ik was de laatste, die ging.i
Ik wilde nog wat zeggen, maar ikj
kon de juiste woorden niet vinden en
ik stamelde wat van: moed houden
en aan ons denken. Marjolijni
greep mijn arm. Zeg maar niets, zei
ze, ik begrijp het wel. Ik zal aan jul
lie denken. Met Hein-Piet hoop ik
eens te trouwen, maar ik houd van
jullie allemaal om wat jullie al die
jaren hebt gedaan en nog doen. Zij i
boog zich naar mij over en kuste me.
Ik begon te huilen. „Toe jó," hoorde
ik haar nog zeggen, „wat gaan we nuj
krijgen." Toen opende ze de deur en
ik ging de donkere nacht in.
