Kerstsfeer in Oliestad Ji
Het Licht in Bethlehem opgegaan
ja-1J:
DE GEBOORTE VAN JEZUS
27. In een droom zeide de Here
tot de Wijzen, dat zij niet terug
naar Herodes mochten gaan. Want
die boze koning wilde het Kind
doden. En ook Jozef werd door
een engel gewaarschuwd om met
het Kind en Maria naar Egypte te
vluchten ea daar voorlopig te blij-
26 Daar gaan ze: Maria en het
Kind en Jozef, 't Is een verre,
moeilijke tocht, en ze zullen moe
ten wonen in een vreemd land.
Maar de Here zal voor hen zorgen.
Ze moeten maar stil en rustig af
wachten. Op Gods tijd zullen zij
naar het land van Israël terugkc-
29. In Egypte groeide Jezus
voorspoedig op. En eindelijk, ein
delijk verschijnt weer een engel
aan Jozef. De boze koning Hcrodcs
is gestorven. Jozef moet met het
Kind en Maria terugkeren naar
het land van Israël. En zij moe
ten gaan wonen in Nazareth.
30. Wat zullen Jozef en Maria
blij geweest zijn toen zij weer te
rug waren in Nazareth. En Jozef
werd weer timmerman. En Jezus
hielp hem in de werkplaats. En
Hij was Jozef en Maria gehoor
zaam. En Hij wachtte op de tijd
van Zijn Hemelse Vader...
STALER GEWELD VAN OLIERAFFINADERIJ
RICHT GEDACHTEN OPWAARTS
In een wereld van techniek en wiskunde is het wonder niet uitgebannen
DR HANGT beslist geen dennen-
Lj geur, er groeien geen sinaas
appelen aan naaldbomen en wie er
een vlammetje zag, zou bevend van
schrik de brandweer waarschuwen.
Maar toch is ook hier de kerst
sfeer. Eerlijker en forser dan op de
met goud bespikkelde kerstkaarten
en in de restaurants, waar een dans-
orkest speelt en goed geklede mensen
met zilveren bestek hun wildbraad
naar de mond brenger.
Kerstavond in een oliestad wordt
straks gevierd, zonder opzettelijke
verfraaiing, zonder pretentie of valse
sfeer, die voor één avond het Kerst
kind gedoogt, tezamen met de bele
gen wijn en het vetgemeste kalkoen.
Er is een vlam, die zich vijftig
meter hoog verheft boven het donke
re water van een rivier, alsof een
gestrekte arm van staal dankoffers
brengen wil. Maar de walm van het
eeuwige vuur stinkt als een smeltende
fietsband op een keukenfornuis en
trekt in een zware walm over de uit
gestrekte terreinen.
De kerstbomen zijn er van staal en
inplaats van wijn stroomt er onaf
gebroken de vette aardolie door een
wirwar van buizen. Het proces in een
olieraffinaderij gedoogt geen on
derbreking en slechts een dwaas zou
de moderne wachters kunnen verge
lijken met de herders, die zingend
hun schaapjes in de steek lieten en
op weg gingen naar de stal.
TV/ÏAAR tochals een bizarre stad,
verlicht door duizenden lampjes,
ligt daar die ijzeren wildernis aan de
Maasoever, onder de flakkerende
vlam van het eeuwige vuur, dat de
overtollige gassen verslindt.
Niemand, die in het nachtelijk uur
deze sprookjesachtige nederzetting
ziet opdoemen, kan zich onttrekken
■aan de bekoring die er van uit
gaat.
De aardolie-industrie is een nuch
ter en Amerikaans georganiseerd be
drijf, waarin geen plaats is voor ro
mantiek. Maar geen andere industrie
pronkt in de Kerstnacht met zulk een
gewemel van licht. Het schijnt tus
sen de glanzende kolommen van de
bubble towers", waarin de delf
stof door een verdampingsproces
wordt gesplitst. Het licht, fel of ge-
dempt, zich spreidend als een zilve
ren douchebad of schitterend als een
hardgeel oog, schijnt de trappen te
beklimmen, als water over de terrei
nen te spoelen en soms weg te vluch
ten over de onbebouwde vlakten
als een geest van de nacht.
En omdat Kerstmis sinds mensen
heugenis het feest is van een groot
licht in een duistere wereld, richt de
olieraffinaderij, hoe vreemd het ook
klinken moge, in al haar stalen ge
weld de gedachten op zo iets boven
zinnelijks als de geschiedenis van het
Kind in de kribbe.
In deze wereld van techniek en
wiskunde is het wonder trouwens niet
zo grondig uitgebannen als men wel
zou verwachten. De flambouw, die
zich zo hoog in de lucht verheft,
wordt brandende gehouden met gas
sen van aardolie, die duizenden kilo
meters van ons mistige vaderland
verwijderd, ergens in Arabië, wordt
opgepompt.
In het ingewand der aarde ligt de
zonnewarmte opgeslagen, die in een
grys verleden micro-organismen
krioelend tot leven bracht in oude
wereldzeeën. Die onzichtbare diertjes
stierven, maar hun energie bleef be
waard. Samengeperst door de geheim-
zinnige krachten in de aarde ont
bonden zij tot een vloeistof, die het
wereldbeeld zou veranderen en de
ronkende dieren van de twintigste
eeuw voeden met benzine en petro
leum, stookolie en smeerstoffen.
Door hoorbuizen en pijpleidingen,
stroomt dit wonderlijke geschenk der
aarde naar de kusten; tankers ver
voeren het klotsend in hun holle bui
ken naar de raffinaderijen en daar
begint de aardolie dan die wonderlij
ke, laatste reis door tanks en buizen,
destillatiekolommen en reservoirs,
tot zij uiteenvalt in „fracties" waar
van de verschillende aardolieproduc
ten worden gevormd.
DIJ HET aanschouwen van een olie-
stad bij avond vergeet men alras,
dat deze bewerking het resultaat is
van vernuftige vindingen en chemi
sche proeven. Men staart slechts zo
als een kind de kerstboom aanziet,
naar het geflonker van de duizenden
lichtjes.
De ruwolietanks rijzen dreigend op
uit de begrenzing van hun aarden
wallen, als fortificaties van de stad
der toekomst. Aan een verre steiger
ligt een tankboot onder de booglam
pen en aan de rand van het terrein
klinkt het onheilspellende knarsen en
bonzen van een rangerende olietrein.
Het werk gaat door. Per etmaal
vloeit de inhoud van dertigduizend va
ten olie door de wirwar van pijpleidin
gen. die een totale lengte hebben van
honderdveertig kilometer. Aan de
voet van de aluminiumkleurige des
tillatiekolommen spuwen tientallen
branders in de ovens hun vuur op
de zwarte buizen, waarin de olie
wordt blootgesteld aan een hitte van
drie- tot vierhonderd graden. Van
daar wordt de hete massa opgestuwd
in de torens waar, zodra de verschil
lende bestanddelen hun kookpunt be
reiken en gaan verdampen, zijri
vieren van deze grote oliestroom wor
den geboren, die hun eigen weg
gaan. Tenslotte worden tientallen
verschillende brandstoffen naar de
meer dan honderd opslagtanks ge
leid, die cylindervormig als een hoge
hoed bijeen staan en in het nachte
lijk duister een spookachtig kampe-
De zuiveringsinstallatie van de raffinaderij van Caller-Pemw.
IN DE VERTE luidt een klok, die de
kerkgangers oproept tot een advent-
dlenst.
De robots onder het eeuwige vuur
werken feilloos voort, onder het toe
ziend oog van hoogstens vijftig men
sen, die zijn achtergebleven om het
bijna volautomatische bedrijf te con
troleren. Er drukt een grote verant
woordelijkheid op hun schouders.
Eén verkeerde handgreep kan een
kostbaar mechanisme vernietigen en
wie hier met een kerstkaarsje liep,
zou een vulkaan tot ontploffing
kunnen brengen. Overal steken
brandkranen hun rode koppen boven
stenen en gras uit en brandweer
auto's staan gereed om uit te rukken.
De straten zijn donkere ravijnen.
Door het kanalenstclscl diepe sleu
ven met trossen buizen stroomt
geruisloos de olie. Vreemdgevormde
apparaten verheffen zich in de lucht
tussen de vaste steunpunten der ho
gere torens. Schuingeplaatste, sigaar-
vormige buizen staan als startklare
raketten gericht naar de sterren
hemel.
Kerstmiseen stalen woud vol
dennen en sparren, onregelmatig ge
plant en elkaar voorbijstrevend in
een onnatuurlijke groei. En overal
het licht, met de omgrenzing van een
wisselende schemering en daarach
ter het duister van de nacht. Mannen
met witte helmen op drommen samen
om een „plant", die snel gerepa
reerd moet worden. Zij verrichten
snelle handgrepen, onder het licht
van een felle .schijnwerper, als ac
teurs in een studio. Een jongen op
een knalrode bakfiets rijdt over de
verlaten straat om monsters te gaan
trekken voor het laboratorium.
In een rechthoekige vallei, die de
naam „many fold" draagt, komen
alle buizen samen. Dit is het centra
le punt. vanwaar de eindproducten
naar de voor hen bestemde opslag
en verschepingstanks worden geleid.
In een pompkamer wordt het ver
keer door de leidingen geregeld. De
pompmeester 3taat in de chaos van
kranen en afsluiters als een nach
telijke verkeersagent.
70 WERKEN verspreid door deze
oliestad de mensen, die een inten
sieve technische en mentale trai-
(Voor vervolg pag.
