Israels kust komt in zicht
Adolfs vriend merkte tal
vreemde dingen op
van
2
jj Bij reien springen de tranen
I in de ogen
Prot. kerk in
Moskou
Zuidhollandse burgemeesters
namen afscheid van mr Kesper
DINSDAG 11 OCTOBER 1955
Het land der vaderen wenkt
U reeds te veel
altijd i
te hebben, naar de eetzaal terug.
Erg smakelijk is de aanblik van net
schip nu niet. De bemanning trekt met
dikke brandslangen over de dekken en
spuit alle ongerechtigheden weg.
Voedsel over
De volgende dag eet het hele schip
oud brood. Er worden bakken met
ruehten^aladc, gebakken aardappelen,
•haalde koffie en nog tal van andere
j nlh:
v»k<
hongerig,
[hanteert zijn lepel ineens met opvallen-
J hem njet ge.
fd, ja, bijna
keurend proevend eet maar als wij een
omlpaar minuten later een heel fijn net van
t_r kleine zweetdruppeltjes op zijn voor
hoofd zien verschijnen, dan weten wij
toch hoe laat het gaat worden.
I „..Al zeeziek?" vragen wij hem over
veonze soeplepel heen. Hij kijkt op van
iZijn bord en antwoordt luchtigjes: ,,0
8, been. alleen maar een beetje kou gevat.
uitlDe wind was vandaag nogal koel hè?"
Tien minuten later zijn 18
20 mensen bij ons -
d»
in
Een jong
journalist
over een
jonge staat
ia Als EEN VERSLAGGEVER een lifttoclit van vele honderden
i i T*- kilometers achter de rug heeft en hij dat ellendige gevoel van
n! „goed voor alles te zijn" kwijt is, ervaart hij het als een ware op-
luchting tegen het schip op te kijken, dat hem nog eens een slordige
e. drie duizend kilometer verder zal brengen. Hij hoeft niet meer
ergens in een haven, of op een vlotje midden op zee te gaan staan,
zijn duim omhoog steken en aan ieder schip dat voorbij komt vragen
of hij een stukje mee mag varen. Neen, hij mag aan boord van ,,zijn"
va schip stappen, in „zijn" gereserveerde klasse-hut kruipen, zich van
zijn ontstellend smerige kleren ontdoen en eep bad nemen. Eerst
een warm had en dan een koud en net zo lang als hij dat zelf wil.
Hij hoeft zijn tenen niet meer met zijn petje af te vegen, maar hij
dii krijgt twee hagelwitte handdoeken tot zijn beschikking, die iedere
ve ochtend weer door schone vervangen worden. Behalve met slapen
brengt hij de komende dagen op zijn schip door met lekker eten en
gj, drinken, wandelen en in de zon liggen. Hij neemt af en toe eens een
ie duik in het zwembad van het schip, dat overigens meer weg heeft
i van een volwassen aquarium, wandelt het dek op en neer om ver-
eM volgens weer te gaan slapen.
Zijn ontbijt krijgt hij op spe
ciaal verzoek op bed (10 uur). Is
thij dan eenmaal goed wakker dan
tij,kleedt hij zich langzaam voor de
n (warme lunch (12 uur) en als die
in)0m 1 uur is afgelopen dan....
Ach neen, laten wij nu niet gaan
zeggen dat hij dan nog eens een
ltetukje gaat doen; dat wordt ver-
'velend. Hij gaat naar de bar, rookt
een sigaret en neemt er een
whisky soda, die hij niet opdrinkt
daar hij hem niet lekker genoeg
vindt.
Van een wilde vagebond is hij
paineens een tamelijk kieskeurig en
a™bijna vervelend mannetje gewor-
Zijn toestand is paradijselijk.
Helaas tijdelijk paradijselijk.
g 1 Er schijnt op het water namelijk
baiZoiets als zeeziekte te heersen. Pas
sagiers uit de eerste klas zijn daar
,net 20 gevoelig voor als opvarenden
'01*die ergens onder in het schip of vlak
e* boven de malende schroef „kampe-
iraten."
mé Deze zeeziekte is een euvel waai
rotde één gevoeliger voor is dan de an-
■ijder en er zijn dus maar weinigen die
ÏUr geheel aan ontkomen. Het is v*r-
rr«velend, maar het is nu eenmaal
Als ons schip de haven van Genua
Uitvaart en de gehele in avondkleding
v|uitgedoste eerste klas, beschaafd zijn
filljsoepje zit te slurpen, zwaaien de ta-
Lggfels waaraan men zit plotseling een
i ietsje dieper door dan zij gewoonlijk
I'gewend zijn. Een klein scheutje van
zo!de „potage julienne" gulpt over de
randen der borden, iedereen roèpt
e It„hééé", of „o-la-la" maar doet of er
verder niets aan de hand is. Niemand
rept ook maar met één woord over
K"edat gevoel van misselijkheid, dat
1 iheel even, maar bijna iedereen be
roerde.
ind Het is onloochenbaar een feit dat
l^ghet spook van de zeeziekte over ons
Een schip met nieuwe immi
granten wordt gemeerd aan
kade van Haifa. In de eerste
jaren van de nieuwe staat Is
raël kwamen vele van derge
lijke schepen binnen, thans is
de immigrantenstroom aanmer
kelijk minder geworden, maar
nog steeds ondergaan Joden uit
de oude wereld, als zij voet aan
wal in hun nieuwe vaderland
zetten, het ontroerende, veilige
gevoel na eeuwen thuis te zijn.
„All right" zegt hij, „dan zal ik niet
naar die boot, maar een rondje om het
schip zwemmen."
En dan springt Ronny vanaf een hoog
te van zes meter over boord.
Hij verdwijnt met een geweldige plons
in een golfdal, blijft geruime tijd onder,
maar schiet even later met adembene
mende snelheid langs het schip naar het
achtersteven. Do stroom krijgt hem
evenwel te pakken. En hoeZelf
merkt hij het niet en met forse slagen
drijft hij van ons weg.
Wij zien dat dit „fout" moet gaan. En
inderdaad, als Ronny de loefzijde van
het schip probeert te nemen en dan niet
alleen tegen de stroom, maar ook met
hoog gekuifde golven te kampen heeft,
dan komt er een smadelijk einde aan
zijn bravourstunt. Hij begint uitgeput te
raken en dan klinkt vanuit de diepte een
dierlijke schreeuw pmhong.
Hij roept iets in het Hebreeuws en
zwaait met één van zijn armen. Op het
wandeldek ontstaat een paniek. Een
w begint als een waanzinnige te gil-
DOOR-
WERNER SPRL'IT
de buurt van zijn nek, maar nooit op
de plaats waar zij zijn moet.
Tenslotte zit de arme man als een
zoutzak op de vloer en leunt hij half
bewusteloos tegen de afvoer van het
gootsteentje en huilt het uit van pure
Maar aan alles komt een einde. Ook
an zeeziekte. En langzaam keert de
verslaggever weer in het land der le-
iïïïÜTÏÏMlSi-«£-• -
w^df hU„ ontsteltenis och,Se cider-
n"! Men Booit een reddinBsboei ,e WBter.
zijn hoofd even onder de kraan gestopt
at-.
legendarisch land,
allerlei merkwaardige en zeer Heilige
dingen gebeurden.
Maar ze gebeurden er als in een mist.
Men zèg ze niet meer gebeuren,
schien omdat
over verteld had.
Maar nu. terwijl dit merkwaardige
land voor U ligt en U er alleen nog
van gescheiden wordt door een plas
bleekblauw water, nu pas voelt men
dat de Bijbelse geschiedenis het
te element krijgt,
heeft gemist.
Zeker, de Karmel ziet er waar
schijnlijk niet meer zo uit als in d«
dagen van Elia. Er ligt een gloed
nieuwe tuinstad die Haifa heet en ook
van de olieraffinaderijen, waarvan de
smook zich vermengt met de dunne
mist waarin de Palestijnse kust aan
de einder verdwijnt, zou Elia vreemd
opkijken.
Maar terwijl men de traag deinen
de boot nog onder zijn voeten heeft
weet men dat daar voor U een gewel
dige controverse ligt: Een diep door
wrochte Bijbelse cultuur en een ver
jongd volk, dat bezig is deze cultuur
weer in zich op te nemen.
Misschien dat in dit land
ontdekken valt, tot welke geweldige
consequenties dit eenmaal zal kunnen
leiden.
Zondagmorgendienst in de Baptistenkerk van Moskou. Op het raam
achter de merkwaardig hoge kansel staat in Russische letters
geschreven: God is Liefde.
WAS HITLER GEESTESZIEK (II)
Zo is alles wat hem overkomt, te
wijten aan een complot
REEDS tijdens Hitiers kinderjaren openbaarden zich de eerste verschijn
selen van vervolgingswaan, zo schrijft Dorothy Thompson in het Ame
rikaanse maandblad Ladies Home journal. Op de lagere school was Adolf
een stille, volgzame en intelligente jongen, hoewel hij reeds toen ieder ge
voel voor gezelligheid miste, dat bij kinderen normaal is. Maar op de
H.B.S. werd de gemelijkheid, die hem later blijkbaar altijd kenmerkte,
erger en erger. Hij was in hevige mate eenzelvig en leerde alleen dat, wat
hem interesseerde. De verschijnselen van ernstige, chronische waanzin
vertonen zich vaak voor het eerst in de puberteit, hoewel de duidelijkste
symptomen zich eerst na de volwassenheid manifesteerden.
apartement, waar hij en Kubizek zouden
gaan wonen. Hij ging zelfs zover, ai
huis en een huisbewaarder te kiezen.
Maar toen de d<ag van de trekking kwam,
had Hitler geen prijs gewonnen,
woedende reactie was, dat de staatsloterij
„Het kwam nooit bij Adolf op, dat hij
het aan zichzelf te wijten had; dat het
zijn fout was geweest, de eerste prijs ala
zijn recht te zien, hoewel hij precies had
uitgerekend, hoe klein zijn kansen wa
ren. Ik kon geen verklaring vinden voor
deze tegenstrijdigheid in zijn karakter",
schrijft Kubizek. Toch zou Kubizek de
verklaring waarschijnlijk hebben gevon
den dn Iedere medische verhandeling
/er geestesziekben.
Velen ddt Hitler kenden en over hem
echreven, hebben gewezen op zijn buiten
gewoon consequente wijze van denken.
niet in tegenspraak mot rijn
zieke geest. Paranoia maakt zich niet
meester van de mensen met een botte
drukt.
Men gooit een reddingsboei te
Hij is goed gemikt en Ronny klemt er
zich aan vast. Maar steeds verder drijft
hij nu weg.
„Una corda, una corda" gilt hij nu in
het Italiaans. Maar op het dek is zo
gauw geen reddingslijn te vinden. Geluk-
lig ziet de bemanning van een sloep met
welke men bezig is goederen uit ons
schip te lossen welk gevaar er dreigt.
Men gooit de tros los, laat zich met de
stroom naar de drenkeling toedrijven en
slaagt er na heel wat moeite in de
waaghals aan boord te hijsen.
Twee Engelse politiemannen ivach-
Blj de vervolgingswaan, die aan de felle I bepaald ogenblik bezig met een project
eerzucht voorafgaat, is de patiënt slechts tot wederoprichting van het Nationale
van eigen gedachten vervuld, gemakkelijkMonument te Ltna. Toen de, praotdsch tn-
J geïrriteerd, teruggetrokken en bij vlagen .gestelde, Kubizek informeerde, hoe Adolf geesrt-Do P
'actief doch zonder resultaat. Hij be-'aan het geld dacht te komen, zei Hiitlec
johouwit zichzelf als slachtoffer van een!eerst: „Vlieg op, met je geld!" Maar kort
samenzwering of zelfs samenzweringen. daarop kwam hij met de Idee, een lot te
Dit brengt hem er toe, zichzelf een per-1 kopen, waarvan Kubizek de helft zou
bijzonder groot belang te achten, moeten betalen.
heerlijkheden, riic de subtropische nacht jfen hem op. Eén van hen kijkt de jon
de Middellandse Zee niet doorstaan j gen ondoorgrondelijk aan, steekt zijn
hebben voor de haaien geworpen. Bijnaj,a)lcj uj( en vraagt:... Passport, Sir?"
het gehele avondeten van 300^passagiersjHe( js een aardig Staaltje van Engelse
e *or van flumor
Hl indeten
verdwijnt in het kolkende kielzog
ons schip dat onverstoorbaar zijn reis
vervolgt en deint en duikt en stijgt.
Ronny is een Israëliër. Hij is 24 jaar
iet er uit alsof hij de dertig gepas
seerd is), heèft een sterke body en staat
alleen op de wereld. Zijn gehele familie
heeft men in de Duitse concentratiekam
pen vermoord en daarom is het Ronny's
;rote verlangen om in Israël een meisje
e vinden, daarmee te trouwen en een
gezin te stichten dat hem over zijn grote
eenzaamheid heen moet helpen.
Hij heeft veel goede eigenschappen,
deze gespierde kerel, die drie jaar lang
in één der onherbergzaamste woestijnen
ter wereld, de Israëlische Negev', heeft
gepionierd. Maar hij is verduiveld kop*
„Irsaëlische vissen hebben geen pass
port, Sir" merkt iemand, die achter
ons staat, droogjes op.
„O, yes, I see, thank you..."
De passagiers die in de hall zijn
samengestroomd glimlachen flauwtjes.
In menig hart is er dankbare opluch
ting over het feit, dat deze narrow
escape nog zo goed is afgelopen.
Maar voor de rest van de reii
Ronny „The crazy man".
Land in zicht
pig. HHBHi
Als wij op de rede van Cyprus liggen
krijgt hij plotseling de bevlieging om
naar een Israëlische vissersboot, die hij
door zijn verrekijker ontdekt heeft, te
zwemmen.
Anders de kalmte zelve is hij plotse
ling helemaal boven zijn „theewater".
Hij rent naar zijn hut. verschijnt in
een minimum van tijd in zijn zwem
broekje aan dek en wil over de ver
schansing heen in het water springen.
Dan pas begint hij na te denken
Hij schat de afstand tot de vissersboot
en begint te aarzelen. Nu pas ziet hij
de wijd geholde golfdalen die op een
sterke stroom duiden. Hij loopt snel heen
en weer en is kennelijk met zijn figuur
verlegen.
Ronny's waagstuk
de
tafel „vertrok
ken" en dan
dan rijzen ook
wij van onze
zetel omhoog, bij
na langzaam en
plechtig en met
de gedachte: „En
nu rustigjes aan
jongen en niet
zo héél vlug
overgeven" ren
nen wij plotse
ling de toilet-
J ruimte in, stoten
dood zal moeten bekopen, spuit als
borrelende bron zijn gevoel van eigen
waarde plotseling omhoog.
blijft
En dan komt r
i bootreis i
gen de Israëlische kust in zicht. Voor
tal van Joden, voor wie dit de eerste
keer is dat zij het Heilige Land zien,
is dit een onvergetelijk ogenblik.
Bij velen springen de tranen in de
ogen en onder de commandobrug, ach
ter de borstwering staande, drukken zij
hun nagels diep in het vlees van hun
handen.
Een oude ghetto-jood bijt op zijn on
derlip en een dikke traan biggelt uit
zijn rechteroog in zijn peperkleurlge
baard. Die baard waait in de ko«le zee
wind naar links.
Maar ook voor degenen die weten dat
zij zich „na alles" toch nog Christen
mogen noemen is de eerste aanblik van
het Heilige Land iets overweldigends.
Daar ligt Haifa, schuin tegen de zee-
rug van de Karmel.
De berg waarover men U als kind
vertelde dat God er eenmaal zijn Majes
teit getoond heeft.
Het is op dit moment alsof men tot
nog toe alleen maar in een vreemd en
ons hoofd dooi
een patrijspoort (die voor ons doe)
ideaal is) en ledigen on2e maag voor
J de vissen.
Het zweet stroomt de verslaggever
ipert van het gezicht. Zijn hoofd is als een
bom, die op het punt staat te barsten.
Y0B Onder zijn neus schiet de zee voortiij,
hapf grijs en wit, woest en bruisend. De
zee, die hij gisteren nog heeft verge-
m leken met het blauwe fluweel van
?n s een koningsmantel, en niet het satijn
- -u) van diens voering.
Zijn maag vliegt door zijn hele
Uchaam heen en weer. Nu eens zit hij
ergens onder ln zijn bulk, dan weer ln
Tegenstellingen op de boot
A LS men met één van wel tutten de vrome Jo- te dienen enop aarde
de weinige boten die den, die voor een belang, reedt te bereiken. i
op Haifa varen reist, ont- rijk deel uit de Europese Zulk een groepje Joden
moet men aan boord veel ghetto's stammen en de was ook op ont schip. Zij
Joodse mensen. De mees- in Israël geboren jeugd, vormden een wel i
ten »an hen zijn voor een die van een sprankelend scherp contrast met
poosje in Europa met va- leven is bezield en niet dansende Joodse jeugd
cant ie geweest. Men mag weet wat anti-iemifi»me aan boord van hetzelfde
dan de Israëlische natio- i». De eersten mediteren schip. By hen geen
naiiteit verworven heb- hele dagen over het Oude flauwste notie van de
ben. het land. waar men Testament en over de godsdienst, geen enkel be-
misschien tientallen jaren herrijzenis uan htm in de grip voor religieuze aan
heeft gewoond, kan men dagen van de Romeinen gelegenheden, slechts een
niet zo gemakkelijk ver- verwoeste Tempel. Zij sprankelende levenslust,
geten. houden de Sabbath op Belde groepen mitsen iets.
Onder deze Israëliërs zeer strenge wijze en nye- Beide groepen zullen, ol
treft men echter grote nen. dat het mogelijk is willen zi) nu nog niets
verschillen aan. Het om door het naleven van van elkaar weten, een-
v grootste contrast bestaat hun wet, de volmaaktheid maal elkaar nodig hebben.
waardoor waanideeën over voornaamheid
plannen tot vernietiging van de denk
beeldige vijanden de eerzuchtige periode
Inluiden.
Hen, die de patiënt er van verdenkt,
•tegen hem samen te zweren, kunnen indi
viduele personen zijn. Maar hij kan zijn
„vijanden" ook zien als „zij" een hele
gemeenschap of een bepaald dee'. er van.
Priesters, Vrijmetselaren. Joden of „de
gekroonde hoofden van Europa" zijn de
kenmerkende objecten van zijn vervol-
giings-ang&t en de daaruit voortvloeiende
meedogenloze wraak.
NIET ALS ANDEREN,..
Wij zien de periode van vervolgings-
aan duidelijk aangegeven ln het boek
an Kubizek, due wel wd®t, dat zijn vriend
Adolf niet was als andere jongens. Maar
udt het boek blijkt tevens, dat hij zelfs
nu, als oudere man, zijn jeugdvriend als
een „psychologisch geval" wil zien.
Overdreven verliefdheid kan bij Hitler
worden vastgesteld door het verhaal dat
Kubizek vertelt over Hitlers liefde voor
StefanJe. Zoiets komt inderdaad vrijwel
alleen in boeken voor
Stefamiie was een knap, bescheiden
blondje, dat zoals andere jonge meisjes
in de Oostenrijkse provinciesteden ge
woon was door de hoofdstraat te wande
len, vergezeld door haar moeder. Zij was
klaarblijkelijk van een sociale positie,
waar Hitler ver beneden 6tond. HIJ werd
verliefd op het eerste gezicht, hetgeen
niet abnormaal is.
Maar van het ogenblik af, zo lang ala
Kubizek hem kende, beschouwde hij zich
zelf als irin 't geheim verloofd" en was hij
er van overtuigd, dat zij zijn geïdealiseer
de liefde beantwoordde. Iedere dag zocht
Adolf zijn vaste plaats op langs de weg,
die Stefande zou passeren, waarbij hij
soms werd vergezeld door Gustl. En als
zij dan voorbij kwam, staarde Adolf haar
strak aan met zijn opmerkelijke, heldere,
glinsterende ogen.
Het feit, dat Stefanie nooit belangstel
ling toonde (uitgezonderd een toevallige,
bescheiden blik in Adolfs richting), bracht
Adolf niet in het minst van zijn stuk.
Dat zij vroOijk was en verf bewonderaars
had (Kubizek, gestuurd door Adolf, zocht
dat uit) wekte zijn Jalousie, maar veran
derde niets aan zijn idéé «xe.
Toen Kubizek een generatie later, tot
zijn onbeschrijfelijke verbazing ontdekte,
dat zijn Jeugdvriend de nieuwe „Reichs-
kanzler" was, giing hij na, wat er van
Stefanie geworden was. Zij was getrouwd
geweest, nu weduwe, verlangend te spre
ken over het briljante leven dat zij had
geleid, maar zij had geen enkele herinne
ring aan Hitier. Zij had hem nooit opge
merkt!
Deze verliefdheidswaan was slechts een
derf van een heel systeem van illusies. Uit
iedere bekende anecdote omtrent „der
Flihrer" blijkt steeds, dat alles wat de
Jonge Adolf overkomt, wordt toegeschre
ven aan een complot en niet aan een mo
gelijk verkeerde kijk op de werkelijkheid
Zijn afwijzing door twee middelbare scho
len wes niet zijn fout, maar de fout van
de directie der scholen. Zijn afwijzing
van twee kunstacademie* toonde, dat deze
door idioten werden beetuurd.
Op dit punt is het verbeal van de loterij
verhelderend (een staatszaak jaarlijks op
touw gezet om de inkomsten te vergro
ten). De jonge Adolf Hitler was op een
„Hij deed wat anderen doen, die graag
rijk willen worden", zo schrijft Kubizek,
„en toch was er verschil tussen de manier
waarop Adolf een loch kocht en de ma
nier waarop andere mensen dat doen
De meeste mensen denken of dromen al
leen over de eerete prijs, maar Hitler was
er van overtuigd dat hij zou winnen, ven
af het ogenblik dat hij het lot kocht. Hij
bestudeerde zorgvuldig de loterij-moge
lijkheden en werkte zijn kans met de
meeste zorg uit.
Hij had er lang voor nodig, een
besluit te nemen, maar tenslotte vond hij
toch het winnende nummer. „Hier is het",
zei hij en hij borg het lot in een klein,
zwart aantekenboekje".
WOEDE-REACTIE
Hierna begon hij plannen te maken voor
het uitgeven van het geld, dat hij zou
winnen. Niet alles zou aan het Nationale
Monument worden besteed, neen, er zou
ook genoeg overblijven voor een gezellig
Duitsers willen hun
pakje koffie
De socialisten hebben in de Westduitse
bondsdag een aanval gedaan op het be
sluit van de irtinlster van financiën om
alle reizigers naar Duitsland te verbie
den hun maandelijks toegestane half
pondje koffie mede te nemen. Dit besluit
is hoogst impopulair en geldt ook voor
thee en andere genotmiddelen, waarvan
men tot dusverre maandelijks 50 gram
mocht medenemen.
Minder bekend is, dat men de pakjes
mag blijven medenemen, als men
aantonen, dat zij voor reisproviand die
nen. Een spiritusbrander kan als bewijs
stuk dienen.
De burgemeester van de grootste
gemeente In onze prooincie, mr G. E.
van Walsum uit Rotterdam, heeft
gistermiddag namens zijn collega's uit
Zuidholland de scheidende commis
saris der Koningin mr L. A. Kesper
en zijn echtgenote een doos met
tafelversierselen in de vorm van
vogels aangeboden.
zijn obsessies met formidabele logica
consequentie. Maar als hij is overheerst
door zijn obsessie, dan is hij volledig gees
tesziek. Zulke patiënten betrekken alles
wat tij zien, horen of lezen, tot zichzelf.
Niets lijkt hun onmogelijk, of buiten hun
macht. Zo wist de jonge Adolf bijvoor
beeld niets van muziek, althans technisch
niet. Toch nam hij de muziek in zich op,
zoals een mor fin; st verdovende middelen
inneemt, o>m zijn droomdenkbeelden
scherper te zien en zijn illusie van macht
TOEKOMST
De Evangellsrh-Baptlsten Kerk van
Moskou telt vierduizend lidmaten. Dit
Jaar heeft men honderd-en-llcn nieuwe
leden medoopt. Dat zijn heel bescheiden
cUfcrs voor een stad ais Moskou met
een bevolking van meer dan v(Jf mil-
lioen zielen.
„stijgt het ledental of daalt het?"
„Het blijft ongeveer gelijk".
„En de toekomst?"
„Daar zal God voor zorgen".
„Maar de jeugd vervreemdt toch hele
maal van de kerk?"
„Op school wel, maar ln véle gezinnen
voedt men de kinderen dn Christelijke
geest op".
„En hebben die kinderen daar geen na
deel van als ze verder willen studeren?"
„Nee. daar merken we niets van".
„Kunnen de kinderen godsdienstonder
wijs op school krijgen?"
„Nee".
„Wie betaalt de predikanten?"
„De kerken relf'.
„Kan men religieuze geschriften laten
drukken?"
„Ja".
En als bewijs daarvan toont men een
vrij dik blad. dat zesmaal per jaar ver
schijnt.
VEEL VROUWEN
Het is iUd voor de dienst. De dominee
en de ouderlingen staan op om ic bid
den. Dan begeven ze zich naar de kerk.
Het gebouw is overvol. De mensen staan
op elkaar gepakt In de looppaden, op de
trappen naar het balkon en zelfs In de
hal. Velen zitten gewoon op de vloer.
Het is verschrikkelijk benauwd. Do
meerderheid van de kerkgangers zijn
oudere vrouwen. Er is een klein aantal
mannen. En zelfs zijn er twee militairen.
Men volgt de dienst met volle over
gave. Een koor van meer don honderd
leden zingt de psalmen. Er wordt met
grote ernst gebeden.
De dienst in deze eenvoudige afgeladen
kerk, heeft iets bezielend*, maar aan de
andere kant gaat er ook iets meewarigs
van uit. Hrf is als een geleidelijk uit
stervende vulkaan.
En terwijl ik tuesen deze eterkgelovende
mensen sta, moet ik onwillekeurig den
ken aan wat een Russische tolk een pear
iagen geleden met volle overtuiging en
een beettje spot zei, toen we het over de
kerken hadden:
OuCr één generatie rtin all* kerken
in Rusland tnusea.
A.N.W.B.-onderscheiding
Insigne „Trouwe Dienst"
voor chauifeuis
De A.N.W.B. heeft een aantal chauf
feursinsignes met bijbehorende diploma's
uitgereikt.
Deze onderscheiding „Trouwe Dienst"
verleent de bond aan chauffeurs, die ge
durende 12% of 25 Jaar onafgebroken In
dienst zijn geweest van firma's, instanties
of particulieren, allen bondsleden.
Hot insigne voor 35 Jear Trouwe Dienst
werd o.a. uitgereikt aan de heren N. van
Heusden, in dienst bij lr. C. M. Kan te
Wassenaar; D. Noorlander, werkzaam bij
A. Vis en W. de Jong Besteldienst te Al
phen aan den Rijn en R. Akkerman bij
„De Baronie" te Alphen aan den Rijn.
Het insigne 12% jaar Trouwe Dienst
werd uitgereikt aan de heren L. Vriese-
koop en D. Ruys, in dienst bij Vis en Da
Jong te Alphen aan den Rijn en A. van
Doorn bij „De Baronls" te Alphen aan
den Rijn.
De heren J. F. Duindam, H. Th. Juffer-
mans, M. Seller, J. Stol. A. A. Kluts, D.
F. Devilee en W. van Meegen, allen ln
dienst bij Vroom en Dreesmann te Lelden,
kregen het Insigne Trouws Dienst toe
gezonden.
Hart boordevol van warmste gevoelens
Zijn menselijkheid kwam naar voren in de
sympathieke omgang met anderen
(Van een onzer verslaggevers)
HONDERDTWAALF burgemeesters en hun echtgenoten hebben gister
middag in hotel „Wittebrug" in Den Haag afscheid genomen van mr.
en mevrouw L. A. Kesper in verband met het aanstaand vertrek naar de
Libanon. In hartelijke bewoordingen is de scheidende uit ons gewest
toegesproken, waarbij ondubbelzinnig de goede verstandhouding tussen de
hoofden der Zuidhollandse gemeenten en de commissaris der Koningin in
de provincie Zuid-Holland naar voren kwam.
Zuidhollanda® burgemeester» bood apr.
de heer en mevrouw Keeper een doos
In deze bijeenkomst, die op verzoek
van zijn collega's was voorbereid door
burgemeester dra A. Th. Bogaardt uit
Rijewijk, sprak eerst de burgervader van
de grootste gemeen'e ln Zuid Holland
mr G. E. van Walsum uit Rotterdam, die
zich wilde aansluiten bij de woorden
gedeputeerde mr Schmal tijdens een
6cheidebiJeenkomst met de Statenle.
den, „wij weten wat wij hebben, maar
wij weten niet wat wij krijgen", alhoe
wel ik dit voorzichtig moet zeggen", al
dus mr Van Walsum. „want mis
schien komt dit „wat wij krijgen" wel
uit deze kring". Spr. herinnerde er voorts
aan, dat tijdens de ambtsperiode van
Keeper in Zuid Holand 83 burgemeesters
zijn benoemd en dankte de scheidende
commissaris voor zijn waardevolle ad-
vlezen, waarvan de burgemeesiers altjjd
hadden mogen profiteren. Namens de
riptle aan, waarin zich
tal siervogeie bevond.
Burgemeester J. A. Kleijnenberg van
Ouddorp, die de gevoelens van zijn col
lega's van de Zuidhollandse eilanden var.
tolkte, dankte vooral voor de ateun, dia
men tijdens de rampdagen In Februari
1853 van mr Kesper had mogen ontvlo
gen.
Export
Namens de burgemeester» der kleine
gemeenten sprak burgemeester M. P. v.
d. Weljden, uit Nieuwkoop, die opmerk'e,
dat mr Kesper tijdens zijn ambtsperiod#
vele burgemeesters en adspirant-burge-
meesters heeft ontmoet. „Dit ambt is hier
niet zo dik gezaaid, wanneer u bij de be-
«tuurahervormingen ln de Libanon ook
dit ambt wilt invoeren, kunt u misschien
een export vanuit ona land bevorderen",
aldus spr. onder de nodige vrolijkheid.
Tenslotte sprak burgemeeater dr J. W.
Noteboom van Voorburg ala woordvoer
der van de middelgrote gemeenten. „In
u hebben wij leren kennen de adel van
uw karakter, de objectiviteit van uw
oordeel, uw eterk gevoel voor rechtvaar,
digheid, maar bovenal uw menselijkheid,
die zich steeds toonde in de sympathieke
wijze, waardoor uw omgang met Iedereen
gekenmerkt werd".
>t een „hart boordevol van de warm
ste gevoelens" dankte mr Kesper, zoals
hij het zelf noemde voor de goede woor
den. Hij wees hierbij op de verhouding
commissaris der Koningin-burgemeesters,
dl* gelukkig ieders vorm van hiërarchie
mist. „Do burgemeesters staan vrij tegen
over een leder en kunnen desnoods een
lange neus tegen de commissaris der Ko
ningin trekken, maar de commies «ris der
Koningin mag dit Mst doen tegenover de
ministers; hU wacht de bevelen van d*
Koning af..,.". Met woorden van 'dank
het grots vertrouwen en de vriend,
schap, dl* hy altUd had mogen ontvan
gen, besloot mr Keeper zijn toespraak.
