Twee Zondagen ter kerke bij
Evangelisch-Luthersen
Karaktertypen in de Kerk en
hun dagelijkse strijd
Op de Leidato werd gisteren de
honderdduizendste verwelkomd
NIEUWE LEIDSCHE COURANT
3
ZATERDAG 17 SEPTEMBER 1955
Vacantie-indiukken uit Duitsland l
Wat een Leidse predikant zag
hoorde en las
Dr H. J. Westerink, Geref. predikant te Leiden, schrijft ons:
TJEKEND IS DE ZEGSWIJZE, dat vacantie niet betekent „niets doen"
A-* maar „iets anders doen". Welnu, zo ben ik in mijn vacantie van een
daadwerkelijk persoonlijk bezig zijn in het kerkelijk leven in Nederland
geworden tot de toeschouwer in het Duitse Protestantse kerkelijk leven
in een bepaalde gemeente. Ik heb daar krap veertien dagen doorgebracht
en twee Zondagen meegemaakt. Ik zeg dit vooraf, omdat ik van meet af
aan wil waarschuwen, dat wat er vérder volgt slechts indrukken zijn.
Indrukken echter, die mij zo direct toespraken, dat ik aanstonds besloot
te pogen mijn indrukken in breder kring bekendheid te geven. Ik ben
namelijk van mening, dat wat ik zag, hoorde en las van het leven van een
Duitse Evangelisch-Lutherse Gemeente grote betekenis heeft voor ons
Nederlandse Protestantse kerkvolk.
Wij leven mijns inziens nog al te veel.
met name wat de kerk betreft, in de hou
ding van „bij ons houdt de wereld op". Ik
ben er zelf van overtuigd, dat ik nu over
drijf, maar ik moet dat wel even doen om
duidelijk te maken, wat ik bedoel. Laat ik
het iets zachter zeggen: Wij vinden toch
wel. dat het kerkelijk leven in het buiten
land lager staat dan in Nederland. We be
oordelen dat buitenlandse kerkelijk leven
vanuit ons Nederlandse standpunt en met
onze Nederlandse maatstaven. En dat is
toch eigenlijk niet juist.
Ik heb gepoogd mijn Nederlandse op
vattingen thuis te laten en onbevangen
mee te leven met en te lezen over de kerk
in Duitsland. En toen vond ik daar de
Christelijke gemeenschap, die Kerk heet.
Ach wat, met een andere naam en andere
vormen dan ik gewoon ben. Maar het was
intens de gemeenschap van de Kerk van
Jezus Christus.
Geen volle keiken
U mag daar tegen inbrengen, dat het
allemaal erg kort en vluchtig was en dat
het mij natuurlijk meer aansprak om het
vreemde en ongewone. Ik geef toe, dat
daar iets in zit Maar ik zet daar direct
het volgende tegenover: een slecht, zelfs
een matig bezet kerkgebouw is bij ons in
Nederland iets opvallends. Maar ik kan
me nooit helemaal losmaken van de ake
lige gedachte, dat daar veel sleur-kerk-
gang bij zit, zonder intens meeleven.
Ik heb op die twee Zondagen geen volle,
afgeladen kerken gezien. Hollands ge
dacht was het maar matig. Maar ik zag
wel beide Zondagen veelal dezelfde ge
zichten (ook van jonge mensen). En je
voelde als het ware het intense meeleven
van allen aan, je zag het zo gezegd op de
gezichten.
Zeker, u kunt zeggen, dat het maar be
droevend is, als alleen de intens mee-
levenden in de kerk komen. De goede
kant van de medaille is, dat iedereen be
wust meedoet in de dienst. Dat laatste
houdt weer verband met iets anders. De
Duitse dienst is veel sterker liturgisch
dan de Nederlandse. In een groot deel
aan het begin en ook aan het eind van
de dienst neemt de gemeente veel actie
ver deel dan bij ons. Maar ik moet dat
eigenlijk even in breder verband zetten.
Luther en Calvijn
Op catechisatie heb ik het onderscheid
tussen Lutherse en Calvinistische refor
matie altijd op de volgende wijze getracht
duidelijk te maken. Luther heeft van de
Roomse Kerk en eredienst weggedaan wat
per se onjuist was, al het andere is ge
bleven. Voorbeeld: het altaar. Het mis
bedienen aan het altaar is verkeerd, dat
schaft Luther af, maar het altaar op zich
zelf is niet verkeerd, en dat laat Luther
dus staan. Daarentegen heeft Calvijn
principieel een Protestantse eredienst
ontworpen, die veel meer uitsluitend
„Woord-dienst" was.
Zo heb ik het altijd gezegd. Maar, om
me nu verder tot de Lutherse dienst te
.beperken, ik ben nooit eerder zo diep on
der de indruk gekomen van de waarheid
van dit voorbeeld. Misschien komt dat,
omdat ik nu twee weken achtereen in de
zelfde kerk was. Ik vond daar niet de
preekstoel, maar het altaar als alles be
heersend motief, zodra ik de kerk binnen
kwam. Het altaar was volop met bloe
men gesierd. Boven het altaar trof ik een
groot en mooi altaarstuk van hoge kunst
waarde. En toen ik de waarlijk overwel
digende indruk van dit alles te boven
was, ontdekte ik links de lezenaar voor
de mededelingen, die uitvoeriger waren
dan bij ons. Zo werd bijv. telkens de
opbrengst van de collecte van de vorige
Zondag (het was er maar één!) bekend
gemaakt. En rechts zag ik de weinig in
het oog vallende kansel, vanwaar de
preek gehouden werd.
Gemeente actie!
Nog sterker is, dat de dienst doende li
turg een groot deel van de dienst bij het
altaar staat met zijn rug naar de ge
meente, met zijn gezicht naar het altaar.
Tijdens dat gedeelte was de gemeente
zeer actief, staat, en antwoordt met ge
zang op de woorden van de liturg, spreekt
mede de geloofsbelijdenis en het Onze
Vader uit. Men moet het misschien i
gemaakt hebben om de indruk te krijgen,
dat dit in zeker opzicht als twee drup
pels water op een Roomse dienst lijkt.
Maar in het volgende gedeelte van
dienst doe je weer even sterk de ervaring
op, dat het toch principieel een reforma
torische kerkdienst is, waarin het voluit
oni de zuivere woordbediening gaat. Ik
heb twee Zondagen achtereen dezelfde
Pfarrer met grote dankbaarheid gehoord.
Hoezeer de godsdienstoefening „Woord
dienst" is, blijkt bijvoorbeeld ook daaruit,
dat men de doopsbedlening alleen als de
ouders dat verzoeken, in de eigenlijke
kerkdienst houdt. Gewoonlijk houdt men
die in een aparte samenkomst met de fa
milie direct na de openbare godsdienst
oefening.
Toch heb ik de indruk, dat deze
van eredienst de verhouding met
Roomsen vlotter maakt. Om het eer
te zeggen: Een Roomse, die een Neder
landse kerkdienst bijwoont, zal daar wei
nig of niets ontdekken van zijn Roomse
van eredienst, maar in de Duitse
Evangelisch Lutherse Kerk zal hij inder
daad bepaalde voor hem integrerende
delen missen en andere hem wat vreemd
aandoende elementen ontdekken. Bij ons
voelt hij zich als een kat in een vreemd
pakhuis, in Duitsland herkent hij de hem
bekende vorm van eredienst. Dat maakt
Christen-vrouwen bijeen
„Karaktertypen in de Kerk", zo luidde het onderwerp waarover ds G. ft.
Lammens uit Rotterdam gisteravond in „Rehoboth" sprak voor de Chris
ten-vrouwenbond. „Misschien" zo leidde ds Lammens, zijn onderwerp
in „is u wel eens opgevallen de veelvormigheid van de dingen. Het lijkt
alsof God zelfs elk blaadje van een boom apart heeft uitgedacht. Ook in de
mensenwereld zijn er niet twee mensen te vinden, die geheel aan elkaar
gelijk zijn. Daarom is die wereld zo boeiend, en is elke ontmoeting met een
ander mens een nieuw gebeuren".
Men heeft'wel getracht het mensdom te
groeperen en in elke groepering een aan
tal typen samen te brengen met dezelfde
dominerende kenmerken. De Grieken, die
dachten dat het karakter afhankelijk was
van de hoeveelheid bloed, slijm, gele of
zwarte gal, die zich in het lichaam be
vond, kwamen tot een vier-Iedige onder
scheiding n.l. het sanguinische, het fleg
matische, het cholerische en het melan
cholische type. Wanneer men de figuren
in het Nieuwe Testament bij deze inde
ling probeert onder te brengen, dan zou
Petrus tot het eerste type te rekenen zijn,
Nathanaël tot het tweede, Johannes en
Paulus tot het derde, terwijl Thomas meer
tot de melancholische mensen behoort,
aldus spreker.
Al gelooft men nu reeds lang niet meer
in de Griekse indeling, ook in onze tijd
ziet men een nauwe samenwerking tussen
de liohamelijke gesteldheid en de karak
terstructuur. In de hormonologie worden
onderscheiden: het plcnische type, dat
meestal van een vrolijke stemming direct
n droevige vervalt en omgekeerd.
Spr. noemde als voorbeelden in de ge
schiedenis Luther, Michiel de Ruyter, NIc.
Een dokter nodig?
De Zondagsdienst van de huisartsen
Leiden wordt waargenomen door de dok
ters Jansen, Langezaal. Pieterse. Postel
en Veldhuyzen.
Welk apotheek?
De avond-, nacht- en Zondagsdienst
de apotheken te Leiden wordt van
terdag 13 uur tot Zaterdag 8 uur wa
genomen door de apotheek Herdingh
Blanken, Hogewoerd 171, tel. 20502, en
apotheek Reijst, Steenstraat 35, tel. 20130.
Minder scherp
Prof. dr I. A. Diepenhorst schreef in
„Uitzicht" (dat mooie Gereformeerde
„tijdschrift ter bevordering van het oecu
menisch besef"), dat in Duitsland in de
Nazi-tijd „de Lutheranen en de Rooms-
Katholieken genoopt werden nauwer voe
ling te houden en meer waardering voor
elkaar te koesteren. Het Lutheranisme
heeft nieuwe waardering gekregen voor
het Katholieke geloofsbezit". En wanneer
de schrijver dan verder opmerkt, dat het
Duitse Lutheranisme het bisschopsambt
heeft behouden, ligt dit heel sterk in de
lijn van wat ik hierboven schreef: de
tegenstelling is minder scherp en gemar
keerd dan bij ons. En evenzeer ligt het
in de lijn van mijn betoog, als prof. Die
penhorst anderzijds schrijft, dat de Raad
van de Duitse Evangelische Kerk gepro
testeerd heeft, toen op de Katholiekendag
te Fulda Duitsland gewijd werd aan de
Moeder Gods.
In de vorm is er veel meer aansluiting,
principieel is men reformatorisch! Dit was
maar zo een eerste indruk, die ik een
volgend keer hoopt te staven met ge
gevens uit de kerkelijke pers. Dan wordt
het alleen maar levend en we zullen
verrassende dingen ontdekken, die we
mogelijk niet hadden vermoed. We zullen
een andere kijk krijgen op een grote
Duitse reformatorische kerk en misschien
ook een betere kijk op ons zelf.
Beets, het leptosome type
Calvijn een voorbeeld was, die dlepge-
voelig kon zijn in het ene en hooghartig
en koud in het andere ogenblik i
athletische type, dat weinig op de
grond treedt en waarvan dus geen spre
kende voorbeelden zijn te geven,
Indelingen
Via de indelingen van H^ymans (pri
maire en secondaire naturen) en Jung
(extroverten en introverten) kwam spre
ken tot hetgeen de kern van zijn betoog
vormde: de verhouding Christen-karak
ter. Karakterfouten worden voor de
Christen tot zonde. De Heilige Geest wil
het karakter adelen. Maar voor de één
is de strijd tegen zijn karakterfouten veel
moeilijker dan voor de ander. Ds Lam-i
mens zou als grondwet van de Bijbel wil
len beschouwen: wees zeer streng ten op
zichte van jezelf, maar zeer mild in de
beoordeling van de ander. Tracht die
ander vanuit zijn karakter te begrijpen.
Wanneer wij „nieuwe mensen" worden,
wil dat dan ook zeggen dat ieder karak-
teronderscheid is weggenomen? Spr. zag
juist in die oneindige variatie de zegen
In de stadsgehoorzaal werd gisteravond de honderdduizendste bezoeker
van de Leidato begroet. Mej. Nanny van den Dungen uit Oegstgeest en
haar verloofde werden op het podium van de stadsgehoorzaal met een
reeks van geschenken verrast. V.l.n.r. de heer J. Wolfslag, mej. Van
den Dungen, de heer A. Sanders en de heer G. J. de Wit.
Resultaat van drie jaren
Oegstgeestse werd, met haar verloofde,
rijkelijk in de geschenken gezet
Op de Leidato is gisteravond de honderdduizendste bezoeker, in dit geval
een bezoekster, de loketten gepasseerd. Voor wie dit getal wat aan de hoge
kant zou vinden voor deze Leidse middenstand-manifestatie diene ter ver
klaring, dat het comité dit indrukwekkende cijfer verkregen heeft door
eenvoudig de bezoekers van de Leidato I en de Leidato II, die in 1953 en
1954 gehouden werden, mee te tellen.
Om tien voor acht werd de honderd
duizendste verwelkomd. Het was mej.
Nanny van den Dungen, Van Duyven-
voordestraat 39 te Oegstgeest, die in ge
zelschap was van haar verloofde, de heer
G. J. de Wit, Rijn- en Schiekade 44. Bei
den studeren aan de Leidse universiteit,
resp. rechten en geologie. Mej. Van den
Dungen mocht een bouquet anjers in de
Leidse kleuren in ontvangst nemen, waar
in op een kunstige manier het getal 100.000
te lezen stond.
Geschenken
De Leidato heeft zijn Jubileumbezoek
ster niet met lege handen huiswaarts la
ten gaan. Het aantal mensen, dat zich in
de zaal, op de gangen en bij de bandstand
ophield, was formidabel groot en van de
temperatuurdaling, die het mooie zomer
weer heeft doen verdwijnen, was in de
stadsgehoorzaal niets te merken.
Toen de voorzitter van het Leldato-
comité. de heer A. Sanders, mej. Van den
Dungen later op de avond op het podium
in de grote zaal officieel verwelkomde als
100.000ste bezoeker, was dan ook een ei
volle zaal getuige van dit gebeuren. Van
de geschenkenregen, die op de gelukkige
neerdaalde, noemen wij een 61-delige uit
zet, een radiotoestel met pick-up, een fo
totoestel, een petroleumkachel en talloze
kleinere, maar niet minder welkome za
ken. De heer Sanders deelde nog mede,
van de onuitputtelijke Scheppersfantasie
van God. Daarom zal de Christen hebben
te strijden tegen het „standaard-type
mens", in het leven en in de Kerk, waar
in ruimte moet zijn voor de diepgevoelige
Javaan naast de nuchtere Fries. Ds Lam
mens besloot zijn betoog met de woor
den: „Wees die u bent, want zoals u bent,
heeft de' Heer u nodig".
dat mej. Van den Dungen de 27.538ste
bezoeker van de Leidato III was. Na af
loop van de huldiging vergastte de popu
laire radiozanger Johnny Jordaan het pu
bliek op enkele Amsterdamse liederen,
waarin „die ouwe Westertoren" en de
draaiorgels niet van de lucht waren.
TH. VAN DER HEIJDEN
Rechtskundige
HOGE RIJNDIJK 103a LEIDEN
TELEFOON 23405
Pacht-, rechtszaken en incasso's
Bazar voor Chr.
kleuterschool
Het laatste deel van de Chr. kleuter
school aan de Herenstraat moet nog in
gericht worden (onder andere ontbreekt
een verwarming). Daarom werd gisteren
en wordt vandaag een bazar gehouden
om de nodige gelden bij elkaar te krijgen.
Deze bazar is ingericht in het gedeelte,
dat met de opbrengst van de vorige bazar
is aangekleed. Men kan dus ongeveer zien
wat met het geld zal gebeuren.
Een ijverig comité onder leiding van
de heer M. van Hilten heeft gezorgd, dat
zowel de goederenvoorraad als de attrac
ties de moeite waard zijn om te komen.
Ook het consumptieve gedeelte is met
soep, worst, thee limonade en koeken
goed verzorgd. Textiel, speelgoed en
levensmiddelen liggen op de tafels uitge
stald en ook bij het rad van avontuur, de
hengelbak en de grabbelton kan men zijn
geld kwijl.
Gisteren was de animo, naar verzekerd
werd, goed en ook vandaag, van 2 tot 11
uur worden nog velen verwacht.
TUSSEN OE BLADZIJDEN
20.000 Mijlen onder zee, Veme's fantasie
zeer fraai verbeeld
JULES VERNE, de grootmeester der fantasie, heeft tot Walt Disney
moeten wachten voordat zyn technische sprookjes gestalte konden
krijgen op het filmdoek. De filmtechniek moest eerst een halve eeuw oud
zijn, voordat zij in staat was de Nautilus in het theater werkelijk 20.000
mijlen onder zee te laten varen.
Maar nu is het dan zo ver en zien de
bezoekers van Trianon niet alleen
duikboot varen (dat is per slot
nieuws), maar, en dit is het bijzondere,
een duikboot in de stijl van het Vic
toriaanse tijdperk. In de salon van kapi
tein Nemo zijn de Biedermeier fauteuil
tjes neer gezet voor het raam. var
waaruit men de wonderlijke diepzeedieren
in eigen element kan zien zwemmen
het fraaie mahoniehouten orgel
spiegel) speelt de kapitein Bach, Toccata
en Fuga in d kl. t.; aan boord roken zijn
gasten geurige Havana's van zeegras
eten zij pudding, gemaakt van ongeboren
Jules Verne's bijzondere gave bestond
in zijn dagen in het vooruitdenken, hoe
de techniek, die toen nog in de kinder
schoenen stond, zou zijn als zij tot haar
hoogste ontwikkeling gekomen was
zo bestaat Walt Disney's gave er n
om terug te denken, hoe een Jules Verne
zich het toen gedacht had.'Verne grijpt
vooruit en Disney terug; beiden vinden
zij wel bepaalde aanknopingspunten,
maar ze worden hoofdzakelijk toch
geleid door hun fantasie. Verne en Disney
zijn wat deze fantasie betreft verwante
zielen, tot deze slotsom komt mer
als men Disney's verfilming van Verne'
boek bekijkt of beter nog: ondergaat. Zo
als men geboeid was door het boek.
wordt men gepakt door de film. Telkens
herkent men als het ware zijn eigen
voorstellingen. Als men het boek gelezen
heeft, heeft men bij het bekijken va
film aldoor het idee: „Ja. hier ben ik
wel eens eerder geweest. In deze duik
boot was ik al eens eerder onder w
Het gevecht met die geweldige inktvis
heb ik vroeger zelf al meegemaakt. Die
spijt over de verwoesting van Vulcania
(Nemo's werkplaats) heb ik al eerder ge
kend."
Zij die genoten van Verne. zullen
ker genieten van Disney; de een kent
(of leert men kennen) door de
der. Voor de goede verstaander is hier
mede al genoeg gezegd. Alleen dit nog:
Kirk Douglas als de onverschrokken har
poenier Ned Land is jammer genoeg wat
al te 20ste eeuws gebleven. Neen. dan
was James Mason als kapitein Nemo be
ter op zijn plaats en ook Paul Lukas als
prof. Arronax en natuurlijk zeker Peter
Lorre als Conseil. Zij dragen zo echt het
stempel van de hoogbeleefde vorige e
dat men werkelijk de neiging krijgt
hen eerbiedig de hoed af te nemen, het
geen iedere bezoeker voor hun speelta-
lent zeker ook werkelijk zal doen.
Verne's fantasie, gestalte gegeven door
:n fantast uit onze dagen: Disney).
Weg ohne Umkehr
Opnieuw een film over het na-oorlogse
Berlijn, nu eens niet over Duitsers
Amerikanen of Engelsen, of over Duit
onder elkaar, maar een film, die in
hoofdzaak speelt in de Russische sector
de voormalige Duitse hoofdstad, Weg
ohne Umkehr.
De weg, waarvan geen terug mogelijk
is, bestaat voor alle personen, die in dit
drama een rol spelen. Hij is er voor
Russische Ingenieur Zorin, die juist
weinig communist is, om voor het regiem
aanvaardbaar te zijn. Hij heeft te veel
menselijk gevoel: vriendschap voor
Duits ingenieur, voor een Engels journa-
voor een Duitse secretaresse van een
M.V.D.-majoor. Dit alles brengt hem de
ondergang. Weliswaar vlucht hij naa
Westelijke sector van de hoofdstad -
is daarvan een zeer spannende opname
gemaakt maar Anna Brückner, die
Vooruitgeschoven post
Vlotter verkeer
ten gerieve van de bejaarde stadge
noten, die daar op hun gemak het
voortjakkerende verkeer plegen gade
te slaan, als wel ter verbetering van de
installatie, waarmee de stoplichten op
dit kruispunt worden geregeld.
Het nieuwe bedieningsapparaat is zó
geplaatst, dat de agent die het ver
keer regelt niet meer steeds naar voren
hoeft te lopen om te kijken, hoeveel
auto's en fietsers nog naderen uit de
Breestraat of van het Noordeinde. Dat
was tot nu toe maar lastig werken en
het kon ook niet bevordelijk voor een
goede gang van zaken worden ge
noemd. De verkeersstroom is nu ge
makkelijk te „meten" en in goede
banen te leiden.
Onderin het kastje, waar achter men
op de foto agent E. de Vos ziet staan,
is ook een telefoon aanwezig, die zo
nodig direct verbinding met het hoofd
bureau geeft. Als er geen agent aan
wezig is, kunnen met het nieuwe ap
paraat de gele knipperlichtsignalen
worden uitgezonden.
Leidse weesjongen
ff IJ UITGEVERIJ J. H. KOK N.V. te
Kampen is een jongensboek over
het beleg van Leiden verschenen. Het
heet „De Leidse Weesjongen" en is
geschreven door Kees Kander. achter
welk pseudoniem zich kennelijk een
goed auteur verbergt. Want de bele
venissen van de weesjongen. Roelof
Lievens, zijn vlot en boeiend beschre
ven. en geen Leidse jongen, die het
boek in handen krijgt, zal het een dag
ongelezen laten liggen. Laten historici
zich dan maar afvragen of alles wel
precies zo gebeurd is en criticasters de
paar zetfouten en de naam Van der
Werf met één f betreuren, wij juichen
de verschijning van dit boek van harte
toe.' Kees Kander kan d'r trots op zijn.
Succesvol emigrant
TN 1949 EMIGREERDE de heer N. van
Egmond van uit Valkenburg, waar
h(j in de Burgemeester Lotsystraat
woonde, met z(Jn vrouw en vier zoons
naar Canada. BlUkens een artikel uit
een Canadese krant heeft de heer Van
Egmond daar de naam van de Neder
landse immigranten bijzonder hoog ge
houden. Na enkele maanden in Canada
gewerkt en rondgekeken te hebben,
kocht hy een boerdery voor een be
drag van ruim 30.000 dollar. De ver
koper rekende er op. dat Van Egmond
In staat zou zyn, maandeiyks een be
paalde som af te betalen en daarin
heeft de man zich bepaald niet vergist.
Zonder een noemenswaardig kapi
taal te bezitten heeft de familie de
schouders onder het werk gezet en in
Juli van dit jaar had hy reeds 20.000
dollar afbetaald en bovendien In de
tussenliggende jaren in het onderhoud
van zgn gezin voorzien. In de bedoel
de krant wordt deze prestatie een
zeer byzondere genoemd, want de
waarde van de farm is in de jaren,
dat de heer Van Egmond hem beheer
de. belangryk gestegen. Het zeer uit
gestrekte bedryf schijnt er thans uit
stekend by te staan. Enige maanden
geleden deden er zich echter moeiiyk-
heden voor, die de aanleiding van het
artikel in de krant vormden.
Het goede type
menteel gewerkt aan de bouw van een
uitgebreid waterkrachtstation. Het
project breidt zich zo ver uit, dat ook
zucht fl51 zaken doen. Alle kinderen
hadden opdracht gekregen, een dier
te boetseren. Carla had een poes ge
maakt en Huibje zelfs een echte
olifant. „En wat heb jij wel gemaakt?"
„Nou, gewoon, 'n wurm".
Toen blies de laatste oorworm in
het potje gelaten de adem uit.
'Groenen: 202 en 148
Van Egmonds farm met de bijbehoren
de grond er aan ten offer moet vallen.
De betreffende maatschappij wil de
onteigening doen plaats hebben tegen
een schadeloosstelling van 30.000 dol
lar, maar daar is de Hollandse immi
grant tegen opgekomen. Hij stond op
het standpunt, dat zijn farm nu min
stens 67.000 dollar waard is en voor
minder wilde hij geen afstand doen.
Voor 't gerecht is deze kwestie toen
uitvoerig behandeld. De man, die de
farm indertijd aan Van Egmond ver
kocht, bevestigde, dat de door deze
genoemde som de juiste waarde van
de boerderij aangeeft en ook anderen
stemden hier mee in. De president
van de rechtbank vond, dat Van Eg
mond een geweldig stuk werk verzet
heeft en zijn advocaat zei: „Hij is het
type farmer, dat we in Canada nodig
hebben". Het eind van'het liedje was,
dat de maatschappij bakzeil haalde,
maar Van Egmond staat thans voor
de moeilijkheid, dat hij, al is het met
aanzienlijk meer kapitaal, opnieuw be
ginnen moet. Ook in het uitgestrekte
Canada wordt het de boer dus wel
eens lastig gemaakt.
Ree tors poort je
NA ZWERFTOCHT: THUIS.
Gewoon een wurm
TV"AAST HET gerestaureerde Graven
steen wordt het rectorspoortje,
dat tot nu toe in de Lakenhal verbleef,
steen na steen opgebouwd. In de La
kenhal was het poortje eigenlijk niet
op zyn plaats. Het werd afgebroken
en nu worden alle stenen, die gemerkt
zyn, als een blokkendoos weer aan el
kaar gepast. De heer J. de Haas van
de firma Bik en Breedeveld is er hier
mee bezig. De poort, die tegen een
stevige steunmuur rust, is afkomstig
van het rectorshuis van de Latijnse
school, in 1613 opgetrokken aan de
Pieterskerkgracht. Het bouwwerk is
ook jaren ondergebracht geweest in
het Ryksmuseum te Amsterdam. Nu
staat het weer in de buurt van de
plaats, waar het vroeger dienst deed.
0VER EEN WEEK begint de herfst.
De dierenwereld kondigt hem al
aan. En onze vijfjarige geen H.B.S.
maar zoon is op zijn beurt de
heraut van de dieren. In het bijzonder
van de ongewervelde. Hij verzamelt
ze slakken, rupsen en duizendpoot
jes in een jampotje met jasmijn
blaadjes, waarin ze meestal, ondanks
dit veevoeder en de liefderijk geprikte
luchtgaatjes, hun graf vinden. Eens
heeft hij met gevaar voor z(jn leven
een slang gevangen we hebben hem
maar niet verteld dat wij zo'n dier
Gisteren zoemde de jampot npdip.
Met enig afgrijzen ontdekten we er
een wesp in, die door het glas heen
naar de vrijheid trachtte te vliegen.
„Gevangen", zei onze vijfjarige, die
het maar dom vond dat wij dal niet
uit ons zelf hadden begrepen. En hij
begaf zich met wesp en al naar de
kleuterschool. Vanwaar hif op de daar
voor gezette tijd terugkeerde. In de
jampot had de wesp plaats gemaakt
voor een rups met een bontjas zo dik
als onze vinger. „Geruild", verklaarde
onze vijfjarige zakelijk.
Maar 's avonds was alle zakelijkheid
zoek. Met een geestdrift, die hij ge
woonlijk reserveert voor straaljagers
en oude benzineblikken, richtte hij
luidkeels het woord tot onze chef, die
toevallig op bezoek was: Wat 'n boel
vlooien vechten daarl" En inderdaad,
o herfst! duizend muggen dansten aan
de andere kant van het venster.
En vanmorgen trok hij dan weer
naar de kleuterschool, dertig slakken
en een half ons jasmijnblaadjes in
z'n jampot.
Hij had ze niet geruild: de emoties
op school waren groter geweest dan de
70WEL BIJ DE V.V.S.L. als by het
L.8.C. hebben zich dit jaar méér
candidatcn voor het lidmaatschap aan
gemeld dan vorig jaar. By het Corps
dit jaar 202 tegen vorig jaar 148, by de
Vereniging van Vrouweiyke Studenten
195 tegen 184 in 1954. Rechten en me
dicijnen leverden de meeste adsplrant-
leden by het Corps; letteren en wijs
begeerte volgden op de voet en slechts
twee jonge theologen lopen thans met
een pet op hun kale hoofd door de
stad. En er zyn drie novieten, die
theologie gaan studeren, 54 letteren en
de 138 anderen zyn nogal geiykmatig
verdeeld over de resterende facul
teiten: rechte, medicynen, wysbegeer-
tc, wis- en natuurkunde.
Discussie
Een kraanvogel is pas
te Echt
Flink uitgescholden door een
specht
Daar nummer één zich steeds
liet roemen
En zich hoofd-kraanvogel deed
noemen.
„Houd jij," zo zei de specht
ontsticht,
,Jïu voortaan maar je hoofd
kraan dicht."
hem meeging, wordt door haar Russische
meesters weer ontvoerd een tweede
figuur, die op een weg komt, waarvan
geen terug mogeiyk Is.
En geldt dat zelfde niet voor allen, die
by het regiem betrokken zyn, er voor
werken, spionneren of collaboreren? Het
communisme is een fuik, waarin ledereen
die er zich mee afgeeft, doodloopt
F.r zyn enkele onlogische elementen in
de film. Zo is het voor een bewoner van
Oost-Duitsland. dio naar het Westen
vlucht helemaal niet nodig, dat hy van
een Russische relatie een adres in Ber-
ïyn moet krygen, waar hU zich. in de
vryheid. vervoegen kan. De Duitsers zor
gen zelf voor opvangcentra, die by elke
vluchteling bekend zijn. En een Rus van
het kaliber Zorin zal zich wel tweemaal
bedenken, voor hy zoiets doet. Afgezien
daarvan: het is een film, die wel sterk
aanspreekt, omdat ze een openhartig
tijdsbeeld vormt. En dat beeld Is vry on
barmhartig!
Ivan Desny speelt de rol van Zorin en
Ruth Niehaus die van Anna Brückner.
Met de figuur van de Russische M.V.D.-
majoor, zijn dat goed gespeelde rollen.
De film draait in Duxor.
(Onbarmharitg tijdsbeeld uit Berlijn,
leerzaam, voor zover nog nodig).
Ontvlucht uit Golditz
Kasteel Golditz, midden in de driehoek,
gevormd door Lelpzig-Dresden-Chemnitz,
was zowel in de eerste als in de tweede
wereldoorlog het krygsgevangenkamp.
waaruit het onmogeiyk was te ontsnap
pen.
In 1940 werd het dan ook Ingericht voor
die officieren, die al eens uit een kamp
waren ontsnapt, maar weer opgepakt.
Met taaie volharding lukten in Golditz
tot 1945. toen de krijgsgevangenen door
de Russen werden bevrijd, 56 van 320
ontsnappingpogingen. Tot degenen die
er in slaagden in veiligheid te komen
behoorden 5 Polen, 22 Fransen. 14 Engel
sen en 15 Nederlanders. Van de ervarin
gen in dit kamp maakte de Engelse ma
joor P. R. Reid een verhaal, waarnaar
door regisseur Guy Hamilton een film
is gemaakt. Als men zelf niet in Golditz
gezeten heeft is het moeiiyk na te gaan,
of deze film overeenkomstig de waar
heid is. Nederlandse officieren uit Gol
ditz verzekerden ons echter, dat de film
volkomen authentieke gegevens bevat en
dat er niet één ontsnappingspoging is ver
filmd. die gefantaseerd werd. Zelfs de
typeringen van de Duitse commandant
en Duitse bewakers waren goed. Met deze
historische getrouwheid is de waarde van
de film natuurhjk aanzleniyk gestegen
en er is tevens mee bewezen, dat ook de
waarheid spannend kan zyn.
De regisseur heeft kans gezien er een
boelend geheel van te maken, een uitste
kende documentaire met de eigenschap
pen van een speelfilm. Heus geen drama
tische, maar een ontspannende speelfilm.
Deze week in Casino.
(Uitnemende beelden van 't lenen in een
o/jicieren-kamp tijdens Wereldoorlog II).
Vrouwen op avontuur
„Vrouwen op avontuur", aldus luidt
de Nederlandse titel van de Franse film,
die deze week in Lldo draait. Men zou
dus iets verwachten in het genre van
„Meisjes zonder eer", om maar wat te
noemen, maar dat pakt wel heel anders
uit. Die vrouwen houden zich op ergens
in Afrika, waar een opvliegend myn-
ingenieur met behulp van Inboorlingen
uranium tracht te ontdekken. Het onge
luk wil, dat de echtgenoot van één van
de dames ln de nabyheid hetzelfde voor
heeft. terwyi het tussen dit echtpaar al
lesbehalve koek en ei is. De andere da
mes, een secretaresse en een Zweedse
schoonheid, die in de cantine bedient,
dingen naar de gunsten van de ingenieur,
die tussen al deze amoureuze perikelen
moet trachten de moeilijkheden, die zich
ln de myn als bergen zo hoog opstapelen,
het hoofd te bieden. Een cholera-eplde-
mie. een dronken dokter, die één van
de dames met een mes tracht te doden,
en de secretaresse, die hetzelfde poogt
bij één van haar concurrenten, doch met
behulp van een schaar, alsmede gevech
ten op de vuist tussen de heren onder
ling geven wel ongeveer de sfeer aan,
waarin deze filfn zich ontrolt. Jean Sa-
cha heeft al zyn vakmanschap gegeven
aan deze film. die geraffineerd knap ln
elkaar zit. Wy achten het een opeen
stapeling van sensaties, die geen enkele
toeschouwer Iets goeds hebben te ble-
1 vechten om
Vallei der Koningen
De verschrikkingen en ontberingen,
geleden op een expeditie naar oude ko
ningsgraven in Egypte, die duideiyk in
Hollywood-décor staan opgesteld,
ten het onderwerp van de film Val
lei der Koningen, in Rex. Een Jonge
w zet dit speurderswerk, in gezel
schap van haar echtgenoot en een be
vriend archeoloog, voort als een soort
hommage aan de levenstaak van haar
overleden vader. Zy doet dit, om „door
de feiten haar geloof in de Bybel te ver
sterken". Helaas, minder edele doelstel
lingen komen al gauw dit voornemen
vertroebelen. De echtgenoot misgunt de
archeoloog een eventueel belangryke ont
dekking en een zandstorm vormt de in
leiding tot een brute moord. Hoewel de
echtgenoot dus is gesneuveld op een on
eervol veld, zet de vrouw met de ar
cheoloog toch door, en met succes. Een
wel heel nare film, met een er duimen
dik opltggend cachet van „Dat vindt de
bioscoopbezoeker nu mooi".
Burgerlijke stand van Leiden
GEBOREN: Carolina v. C. Doorne
kamp en C. v. Vlezen; Alida G. d v W.
Klaveren en J. Duyndam; Francis-
C. Chr. Bemardus z v J. F. Rulof en
K. M. v. d Zalm; Johanna W d v M J.
Noordervllet en H. M. C. Massaar; Hen
drik A. N. z v H. A. N. Rietkerken en
M van Leeuwen; Catharina S. d v H A.
Mulder en H. Passchler; Jannetje d v
J. Rietbergen en E. P. Bavelaar; Johanna
P. G. van Diest en J. T. Halvemaan;
EHsabeth d v S. Boekkooi en E. Neute-
G. P. M. v.
OVERLEDEN: J. Schuchhard, man, 61
Jr.; Y. F. Renaud, dr, 7 dg.; P. Poelatra,
man, 45 Jr.; J. p. A. Castelein. man, 50
Jr.; L W. de Raat, man, 46 jr.
