De eerste dag op school
óprookjcó van cd-nclerózn
TekeningenBOERGE PRAMVIG
a. De junge man. die de distelbloem ont
ving uit de hand van het voorname Schotse
meisje, had nu haar hand gekregen en haar
hart erbij. Het was een mooi paar, een
goede partij
..Dat is mijn werk! meende de distel
plant en dacht aan de bloem, die zij uan
het knoopsgat gegeven had. ,,lk word bin
nen in de tuin geplant!" dacht de distel.
De zomer verliep, en het najaar verliep.
de
..Toch wel. daar spookt nog een laatste!"
zei hij en wees naar de als zilver schitte
rende rest van de bloem.
„Prachtig is die toch!" zei ze. ..Zo een
moet er in de lijst om onze schilderij ge
sneden worden!"
En de lucht verspreidde het gesprek,
overal rond. ..Wat men al niet beleven
kan!" zei de distelplant. ..Mijn eerstgebore
ne kwam in een knoopsgat, mijn laatste
kwam in een lijst! Waar kom ik?"
En de ezel stond aan de kant van de weg
en gluurde naar haar. „Kom bij mij. Ik
kan niet bij Jou komen, het touw is niet
lang Ecnoeg!" Maar de distelplant ant
woordde niet; zij verzonk in gedachten.
..Wanneer de kinderen binnen zijn. dan is
de moeder er wel tevreden mee buiten het
hek te staan!"
„Dat is achtenswaardig gedacht!" zei de
zonnestraal. „Jij zult óók een goede plaats
krijgen!"
pot of in een lijst?" vroeg de
sprookjezei de zonnestraal.
distel.
..In i
"""lÜaf de wind vertelde.*
1. Als de wind over het gras strijkt, dan
rimpelt het als een vijver; als de wind
over het koren strijkt, dan golft het als een
zee. dat is de dans van de wind. Maar hoor
hem eens vertellen; hij zingt het luid en
door de spleten en scheuren in de muur
klinkt het anders dan in de bomen van het
bos. Laat de wind r
meer sprookjes en
allemaal samen.
Hoor nu, hoe hij vertelt: „Er ligt aan
de Grote Belt een oud kasteel met dikke,
rode muren!" zegt de wind. „Ik ken elke
steen. Ik heb de hoogadellijke mannen en
vrouwen gekend, de wisselende geslachten,
die daar woonden. Nu ga ik vertellen van
Waldemar en zijn dochters. Hij droeg het
hoofd hoog. hij was van koninklijke af
komst. Zijn vrouw schreed stram in haar
japon van goudbrocaat over haar glanzende
ingelegde vloer. Rijk was het daar op het
kasteel Borreby; zolang de rijkdom er nog
was. Ook waren er kinderen, drie voorna
me jonkvrouwen: Ide, Johanne en Anne
Dorthea; ik herinner mij haar namen nog.
..Het waren rijke mensen, het waren
name mensen", zong de wind. en toen
vertelde hij verder. „Hier zag ik niet. zo
als op andere kastelen, de hooggeboren
vrouwe in de ridderzaal met haar dienst
maagden zitten draaien aan het spinrokken,
ze speelde op de klinkende luit en zong
erbij, maar niet altijd die oude. Deense
liederen, maar versjes in een vreemde taal.
Hier was leven en gastvrijheid, voorname
gasten kwamen hier van heinde en ver.
„Het was Juist op een avond in Mei",
zei de wind. „ik kwam uit het Westen, ik
had schepen op de kust van West-Jutland
tot wrak zien slaan. Toen legde ik mij ter
ruste bij de kust van Seeland, vlak bij het
kasteel Borreby. waar het bos nog stond
met heerlijke eiken. De jonge mannen uit
de streek kwamen hier rijsjes en takken
sprokkelen, de grootste en droogste, die ze
konden vinden. Zij gingen er mee naar het
dorp. legden ze op elkaar tot een bos. sta
ken die in de brand en meisjes en jongens
dansten er zingend omheen.
3. „Ik lag stil", zei de wind. „maar ik
raakte zachtjes een tak aan. die door de
knapste jongen daar was neergelegd; zijn
hout vatte vuur. vlamde het hoogst op Hij
was de uitverkorene, hij mocht als eerste
uit de meisjes kiezen; dat was een vreugde
en vrolijkheid, groter dan daarbinnen in het
rijke kasteel Borreby.
Daar kwamen in een karos de hoge
vrouwe en haar drie dochters aanrijden. De
moeder groette niet één van de troep, daar
was zij te voornaam en te hoogmoedig voor.
Maar des nachts, toen ik opstak, (vertel
de de wind verder», ging de hoge vrouw
op bed liggen, om nooit weer op te staan.
Waldemar stond ernstig en diep in gedach
ten aan haar bed De statigste boom kan
ontwricht, maar niet geknakt worden, zei
het binnen in hem.
A lillioeneri hinderen beleven ieder jaar dit grote avontuur
Robert Brooke's ervaringen waren eens de uwe!
de scholen
weer begonnen. Zoals elk jaar
na „de gx-ote vacant ie".
Er zijn ook landen, waar het
schooljaar op 1 Januari begint
of na de Paasdagen of midden in
de zomer.
gaan over gezicht, handen en
kleren van haar oudste zoon.
Ook voor moeder was het een
grote dag, nu iiaar zoon naar
school ging, ook zij was vervuld
van verwachtingen en.... een
beetje angst. Maar zij wilde, dat
Maar wanneer die dag ook valt,
voor alle kinderen is de eerste
dag op school, is het begin van
het grote school- en leeravontuur
een gebeurtenis van het grootste
belang, ja, een mijlpaal in hun
leven. Zij hebben dan de kinder
kamer en moeders rok achter de
rug. Zij staan op de drempel van
de kindermaatschappij, die
SCHOOL heet.
Wie het volgende korte ver
haal leest uit het levensboek van
de donkere Amerikaanse boeren
zoon Robert Brooke, kan niet
anders dan terug denken aan
z ij n of h a a r eigen eerste school
dag. Hij of zij zal zich dan stellig
herinneren, welke gevoelens en
indrukken op hem of haar aan
stormden, welke ervaringen hij of
zij opdeed.... en dan zal men
tot het inzicht komen, dat de
eigen ervaringen en die van
Robert Brooke in wezen niet "ver
schillen.
VROEG, vroeger dan gewoon
lijk, werd Robert wakker. En
zijn eerste gedaohte was: naar
school!
De ochtendnevel hing nog over
de velden, maar toch sprong Ro
bert fluks uit bed. Zijn hart klop
te vol verwachting, maar enige
bange voorgevoelens kruidden
die verwachting toch op niet al
te prettige manier. Snel kleedde
hij zich aan. Hij wou flink zijn
en „groot".
Roberts moeder liet nog eens
met bijzondere zorg haar blik
hun zin
Robert netjes voor de dag zou
komen.
Het ontbijt smaakte wel, maar
toch anders dan anders.
Nog een slok melk.toen
was het grote ogenblik eekomen.
Vader nam Robert bij de hand
en wandelde met hem naar de
plaats aan de grote weg, waar
de school-autobus stopte om de
boerenkinderen te laten
instappen. Moeder volgde
op een meter afstand.
Daar kwam de bus in
een wolk van stof gehuld
door een bocht in de weg
aan. Groot en geel, echt
indrukwekkend was hij.
Robert stapte in, keek
niet om naar zijn wuiven
de moeder. Hij wilde flink
zijn en groot, net als de
andere, meest grotere kin
deren, die tegelijk met
hem instapten of al in de
bus waren. Deze eerste
ochtend ging vader geluk
kig mee.
NA de rit in de bus de
school!
De ochtend was bepaald op
windend en ook wel een
beetje griezelig. Zou de onder
wijzeres aardig zijn, net als moe
der of de buurvrouw? Zouden de
kinderen Roberts huid is don
ker! met hem willen spelen?
Zou hij, als hij honger krijgt,
net als thuis een plak koek of
een droog biskwietje mogen ver
orberen? En.... zou hij heus
kunnen lezen, als hij die middag
thuis zou komen? Zijn tante had
immers de middag tevoren ge
zegd, dat hij „morgen", dus na
zijn eerste schooldag, vader uit
de krant zou moeten voorlezen!
Robert begreep niet, dat tantes
niet altijd even verstandig zijn.
Eigenlijk viel alles Robert mee.
De kinderen waren, op één ver
velend jongetje na. erg aardig.
In het vrije kwartier draafde en
balde en wipte Robert, dat het
een aard had. Toen de juffrouw
hem na het gestoei zei, dat hij
zich eerst moest wassen alvorens
weer in de klas te komen, vond
Robert dit eerst wel wat „eng",
maar weldra bleek hem, dat zo'n
wasbak met kraan, zeep en voor
al water een haast nog groter
bron van speel-pret was dan de
speelplaats. Toen de juffrouw het
geplas zag, keek zfe wat boos....
maar Robert was daar, althans zo
deed hij, een beetje trots op!
Een zoet boontje is hij niet.
Honger? Die voelde Robert pas,
toen de juffrouw zei, dat het tijd
was om een stukje te eten.
TIENTALLEN millioenen kin
deren maken jaar in jaar
uit hun eerste schoolgang. Er
zijn er, die naar mooie scholen
gaan. Anderen komen terecht in
ouderwetse, soms zelfs ramme
lende gebouwen.
Sommigen krijgen
hun eerste les temid
den van sneeuw en
ijs. Anderen onder
de palmen in tro-
pisch-zwoele hitte.
Robert Brooke's
school staat in de
Amerikaanse staat
Kansas en heet
„Charles Lindbergh
School".
Andere kinderen
gaan naar andere
scholen in andere
landen, naar scho
len met andere na
men. Maar of ze nu
hun eerste dag bele
ven op de Willem
de Zwijgerschool, de
Kong Fu-tse School,
de Mahatma Gandhi
School. Je President
Ebert School, de Win
ston Churchill School
of op andere scholen,
allemaal beleven ze
soortgelijke dingen
als Robert Brooke.
