De kleine man veranderde de
grondig in 10 jaar
n A
ZONDAGSBLAD 16 JULI 1955
^"niemand wee» waar de „oude rijkdom" gebleven is~^
't Is h er verrukkelijk wonen, maar uw mentaliteit moet ertegen kunnen
Ruim honderd jaar geleden
werd de naam Rivlèra in het overi
ge deel van Europa een begrip. Het
werd een synoniem voor een begena
digd stukje natuur, wuivende palmen,
helderblauwe reeën en aan de andere
i toi
bevoorrechte kli
maat was in staat om vele, in andere
streken als ongeneeslijk beschouwde
kwalen te helen. Maar die genezing was
een privilege, dat slechts de xeer wcl-
gestelden was voorbehouden.
Sedert nog geen twintig jaar is dat
anders geworden. Men had het kunnen
voorspellen. De streek, die zoveel faam
had gekregen, moest op een dag ook
worden bereikt door zo niet de kleine
man, dan toch wel de kleinere man. En
het was in 1038, dat voor het eerst het
zomerbezoek hoger was dan het winter-
bezoek. Dat was een symbool, en se
dertdien heeft die figuur zich niet meer
gewijzigd
zoveel aandelen van het Casino laten
kopen, dat hij er de controle over heeft.
En bovendien betekent de vrijdom van
belasting In het staatje voor iemand
met zo'n fabuleus fortuin, zeer veel.
Af en toe duikt Faroek er op. Hij ver
wekt niet veel opzien, gewend als men
hier immers aan beroemdheden is.
De
Maar niettemin verzinken beide cate
gorieën numeriek bij de jongste vorm
van plcziermakers: de vacantiegangcr
met de kleine beurs uit andere Europe
se landen. Deze is het, die ervoor heeft
gezorgd, dat de hotels het gehele jaar
door openblijven, maar ook, dat de prij
zen gedurende de zomermaanden wat
hoger zijn dan des winters. Want hij
komt bij voorkeur des zomers. Des win
ters zijn er de gepensionneerden, de her
stel zoekenden en natuurlijk de enkeling,
wie het gelukt is, hier een moeilijk be
bouwen.
De nieuwe va
cantiegangcr, de
man met de (be
trekkelijk) kleine
beurs, is het ge
weest, die de
sedert tientallen
jaren bestaande
gewoonten en tra
dities aan de
Azuren Kust in
nauwelijks een de
cennium omver-
Verdwenen zijn
nu de hotelhou
ders, die hun ho
tels sluiten
Mei
De-
Dc oude rijkdom, die in het midden
van de vorige eeuw bezit genomen had
van de Cóte d'Azur, kwam daar alleen
in de wintermaanden. Dan was het weer
cr mild cn men ontvluchtte dus de gure
kou in het eigen land. Dat kreeg pas
omstreeks Mei weer aantrekkingskracht,
als de temperatuur langs deze Middel
landse Zeekust te hoog werd naar het
oordeel van de wintergasten. Bovendien:
men mocht eens te bruin worden Zon
nebaden was nog niet in de mode en
ook zwemmen in de zee werd als een
bedenkelijke lichtzinnigheid beschouwd.
Toch kwamen langzamerhand ook an
deren Zij kwamen in de zomer als om
de autochtone bevolking van de streek
te laten merken, dat dat tijdperk aan
de Rivlèra voor andere Europeanen
toch altijd ook nog goed genoeg was.
De ommekeer, die reeds twee Jaar
voor de oorlog kwam, zette na 1945 door.
Want pas na de oorlog kan men met
recht van het sociaal toerisme gaan spre
ken. Treinen, auto's, bussen. vltegtUlgU)
en schepen voerden de vacantiegangers
bij duizenden en bij millioenen
Immers: als een grote organisatie op
reizgebled een volledig verzorgde" reis
van twaalf dagen naar Nice voor ƒ223
kan aanbieden, als een bekend jeugd-
relaborena m nlwu
de Cóte
d'Azur doen.
Verwacht niet, dat u degenen zult vin
den, die de streek vroeger zo beroemd
maakten, alleen al door hun aanwezig
heid. Zijn zij er niet moer? Vreemd ge
noeg: men weet het niet precies. Voor
een groot deel is de oude adel ver-
armd. maar voor een ander deel be
woont zij nog wel grote huizen aan de
azuren kust. Men merkt er echter niet
veel van: een enkele maal, bij de brui
loft van twee telgen uit een vroeger
vorstenhuis zeggen zelfs degenen, die al
laren hier wonen, verbaasd tegen el
kaar. dot ze nooit geweten hadden, dat
de prins van X of de graaf van Y.
hier nog woonde.
Nieuwe rijkdom
ER Is echter ook een nieuwe adel
r
cember. Men had
families die twee
hotels bezaten:
een voor de win
termaanden aan
de Rivièrn en als
het daar 's zomers
te warm was ge
worden gingen
zij naar hun an
dere hotel, ergens
in de Pyreneeën,
waar het 's win
ters te koud werd
bevonden. Deze
families bestaan
niet meer, deze
combinaties zijn
definitief verleden
tijd geworden
r is landcl{jker Er zijn dus nieu
we heersers ge
komen daar waar
vroeger de mo
narchen en de millionnairs het alleen
vertoningsrecht hadden. Zo zijn wij cr
ook geweest: als éèn van de grote
stroom, die de ommekeer veroorzaakte.
Grote trekpleister
W OG IEDER JAAR neemt het aantal
vacantiegangers aan de Rivlèra toe.
Geen wonder: wie het na een koude,
kille winter moet doen met twee of drie
weken vaeantle en daarvoor een ga
rantie van goed weer verlangt, komt aan
Erankrijks Oostelijke Middellandse Zee
kust vrijwel altijd aan zijn trekken.
Voor de Nederlander Is er zoals
voor vele anderen nog het bijkom
stige voordeel, dat HIJ eens helemaal in
een andere omgeving Is en zich In do
vestibule van de tropen kan wanen.
gelijkelijk blauw kan zijn,
zoals men het in het Noorden
nimmer ziet. de palmen, die
in een zoele wina zo driftig
kunnen klapperen, de sinaas
appel- en bananenbomen, de
cypressen en de kleuren, die
feller en emotioneler zijn dan
hier dat alles draagt tot de
aantrekkingskracht van deze
streek bij.
Geen wonder dus, dat de
Cóte d'Azur voor zo velen en
voor steeds meerderen een
trekpleister is, geen wonder
ook. dat wie er eenmaal ge
weest is, meestal een volgend
jaar weer komt en geen won
der tenslotte, dat zovelen. die
de streek tijdens hun vacantie
hebben leren kennen, plannen
beramen om hun residentie
naar het zonnige Zuiden te
verleggen.
Maar dat is nJet gemakke
lijk. Men moet, geloven wij,
een zekere dosis geluk hebben,
een bijzonder grote wilskracht,,
veel aanpassingsvermogen en
die hoeveelheid bohémiennie.
die nodig is, om kleine onge
makken hier met een glimlach van de
hand te doen, al zou men zich in het
goede vaderland er razend over maken.
Wat doet ge in Rotterdam of Den
Haag, in Leiden of Dordrecht, als er
plotseling geen water meer uit de kraan
wil komen? Waarschijnlijk controleert
ge de kranen, als dat niet helpt, pleegt
ge overleg met de buren en als die de
zelfde ondervindingen hebt en als u,
wordt er driftig opgebeld naar het wa
terleidingbedrijf. In de meeste geval
len zal men u daar vertellen, dat het
een storing is, die men binnen een uur
hoopt te hebben verholpen, ofwel dat u
de waarschuwing niet hebt gelezen, die
u vertelde, dat tussen drie en vier de
waterleiding in verband met werkzaam
heden zou worden afgesloten, dan wel
er komt onmiddellijk een storingsmon
teur. En gaat dat allemaal niet zo gauw
in z'n werk als ge wel verlangt, dan
kan er geklaagd worden bij de direc
teur en tenslotte zijn de ingezonden
stukken-kolommen van de dag- en week
bladen er ook altijd nog.
Geen opwinding 1
AAR dan aan de Cóte. Het enige,
ge in zo'n geval kunt doen, is
u kwaad maken, maar ook dat kunt ge
beter laten, want niets is er zeker, be
halve de wetenschap, dat opwinding hier
niet zal helpen. Het Is mij In Menton
overkomen, dat er anderhalve dag geen
water was, uitgezonderd dat wat er met
moeite uit de (zoals hier gebruikelijk)
boven op het dak geplaatste watertanks
o 1Mb ii.11
Mijn gastheer en gastvrouw wezen me
de volgende dag triomfantelijk op een
berichtje in de krant: door een storing
bij Monte Carlo was de gehele streek
van Roquebrune tot Menton meer dan
een dag van water verstoken geweest.
Zo'n onverwachte uitleg kan blijkbaar
veel goedmaken: niemand had het ver
wacht, maar er is toch nog wat geko-
Maar opgebeld naar het waterleiding
bedrijf was er niet. Men wist trouwens
niet eens, waar het was. Telefoneren is
hier bovendien een dure zaak. Men kan
dit laks noemen, óf een uiting van een
De citroenpluk, die in het begin van het
jaar plaats vindt, en hier, naar wij ver-
tor de fotograaf is aangepast.
M;
hogere levensfilosofie: het oordeel zal
van uw eigen instelling afhangen.
Die wilskracht, die wc noemden, is
nodig om het hoofd te bieden aan de
duurle (voor Hollandse begrippen). Want
het leven is hier, voor degene, die er
woont, veel duurder dan de vacantiegan-
ger wel denkt, of kan welen.
De vacantieganger is bereid en meest
al in staat, orn wat meer uit te geven,
dan hij in het dagelijks leven gewend
is. Hij heeft cr tenslotte voor gespaard.
Men kan in het sprookjesoord heel goed
zijn geld kwijt, maar ook aan de be-
huciun van het sociale toerisme wordt
in toenemende mate tegemoetgekomen.
Wie zich door een betrouwbaar reisbu
reau laat adviseren, kan dit dorado zon
der al te hoge kosten genieten.
Maar degene, die hier woont, zal zich
voor uitgaven geplaatst zien, waar de
vacantieganger eenvoudig geen weet van
heeft. Want wat heeft de toerist te ma
ken met de prijzen van vlees, boter,
gas, electriciteit, telefoon en zoveel
meer? Hij zal, als hij geen „verzorg
de i i van zijn reisbureau heeft be-
stelu, toch meestal wel in restaurants
eten. D^n weet hij (vaak) niet, hoeveel
meer vlees kost dan in Holland, dat
een kubieke meter gas driemaal zoveel
kost als bij ons het gemiddelde, dat
electriciteit naar rato is. dat een plaat
selijk telefoongesprek twintig cent kost,
terwijl wij al boos waren ove:
hoging van drie op vier cent,
kunt wel doorgaan.
r de i
dat.
1 thans een nieuwe rljkdoi
se reder Onazzls. die i
In Monle Carlo woont,
beeld van. llij beeft d>
het
Een begenadigd stukje natuur, wuivende palmen, helderblauwe
xeeën en aan de andere kant sprookjesachtige luxe en tomeloze
spilzucht
Geen huizennood
EN dan de huizen. Er bestaat geen
huizennood, maar nergens is het
mo dijker om - n huis te huren, dan
hier. Dat klinkt tegenstrijdig. Maar de
oorzaak daarvan is, dat de Franse wet
niemand, die een huis bezit en er zelf
niet in woont, verplicht om er een of
meer mensen in te laten wonen. Zo kan
het dus voorkomen, dat langs de gehele
Cóte d'Azur vele huizen het grootste ge
deelte van het jaar leegstaan. Het een
is van een rijke Parijse industrieel, het
ander van een reder uit Marseille en
het derde van een parfumkoning uit
Grasse. Zij hebben wel iemand in dienst,
die er op past, dat het huis wederrech
telijk in bezit wordt genomen, maar als
zij er mensen in zouden laten wonen,
zouden zij hun zomer (of winter-) resi
dentie kwijt zijn.
Een enkele maal slechts verhuurt
Iemand zijn huls, of een deel ervan.
Maar dan alleen gemeubileerd. Wie
zijn huis ongemeubileerd verhuurt,
heeft niet veel rechtsmiddelen meer,
om de huurders eruit te krijgen en
bovendien kan net als in Neder
land de huursom dan niet zo hoog
zijn.
Prijzen van 200 tot 400 gulden per
maand voor een niet al te grote wo
ning zijn dan ook gewoon en voor de
moderne appartementen in de flatge
bouwen. zoals die de laatste jaren voor
al in Nice veel zijn verrezen, bedragen
de prijzen vaak het dubbele.
Wie hiervan schrikt, moet bedenken,
dat de gemiddelde Franse lonen ook ho
ger zijn dan de onze Maar als een
Nederlander aan de Cóte wil leven van
een salaris, dat hij in Nederland ver
dient en uit Nederland krijgt overge
maakt, zal hij een harde dobber heb
ben om het hoofd boven water te
houden.
Toch wonen er wel Nederlanders.
Waarom z|j deze streek uitkozen, wan
neer zij er heengingen en boe zij erin
slaagden, willen wij u in een volgend
artikel vertellen.
HANS SCHMIDT
ZONDAGSBLAD 16 JULI 1955
5
Via
Liedkunst van Hugo Wolf en Claude Debussy
ZES jaar voor zijn tragische dood
schreef Hugo Wolf zijn laatste lie
deren, In Maart 1897 (in September
van dat jaar werd hij krankzinnig)
maakte hij muziek bij drie verzen
van Michelangelo, die uit het Italiaans
vertaald waren door Robert Walter-
Tornow. De tragische ondertoon van de
verzen van de grote beeldhouwer, pas
te volkomen in de sfeer van Wolfs
laatste levensjaren. Wolf zag geen uit
zicht meer, wist zich nog slechts staan
de te houden door de herinnering en
nam met deze liederen als het wace
afscheid van het leven.
,,Wohl denk' ich oft an mein ver-
gang'nes Leben" (Vaak denk ik nog
aan mijn voorbije leven) zong Hugo
Wolf met Michelangelo en beiden waren
zich ook bewust van de waarheid van
het tweede lied Alles endet, was ent-
stehet" (Alles wat ontstaat verdwijnt
weer). En het derde vers is een liefdes
lied en het is wel heel merkwaardig,
dat Wolf in dit zeer subjectieve vers
pas aan het eind van zijn leven tot
het uitspreken van een verlangen komt:
het verlangen naar de vrouw. Deze drie
liederen van Hugo Wolf zijn niet de
meest bekende, maar misschien wel de
meest aangrijpende liederen, die hij
ooit schreef. Hugo Wolf geeft hier niet
het beeld van een ander in zijn
meeste liederen laat hij talrijke figuren
de revue passeren maar een zelf
portret.
De Duitse bariton Heinz Rehfuss
maakte van deze liederen een opname
voor DECCA (langspeelplaat LW 5162).
Deze zanger beschikt niet alleen over
subliem materiaal (welk een prachtig
timbre cn welk een unieke stemplaat-
sing), maar weei zuik een artistiek-
expressieve vertolking te bereiken, dat
deze plaat onvoorwaardelijk een hoogte
punt genoemd kan worden in de op
namen van liederen. Ook de piano
begeleiding van Hans Willi Haeusslein
is volmaakt ingesteld op de sfeer der
liederen. Aan de andere plaatzijde zingt
Heinz Rehfuss vijf andere en meer be
kende liederen van Hugo Wolf. nl. de
Eichendorff-liederen ,,Der Frcund",
..Der Musikant" en „Verfchwiegene
Liebe" en de Mörike-liederen ..Gesang
Wevlas" en ..Storchenbotschaft". Welk
een geheel andere sfeer hebben deze
liederen en hoe geniaal heeft Wolf de
6feer van het gedicht gevangen in de
piano- en zangpartij. Ook kon hij mees
terlijk humoristisch tekenen, zoals b v.
in ..Storchenbotschaft", waarin hij de
Pa v. d. Steur
vóór het Vaderland. Dit maakte hem
bij voorbaat bestemd om „rechts" te
zijn in de politiek. Hij kan er niets
aan doen; het is zijn typische „heim-
wec-opvocding", die daar dc oorzaak
van is. En niet alleen voor hem; voor
iedere Nederlander in het buitenland
(elders bestond Oranje-Vrijstaat!).
Nochtans is het een oer-sterke op
voeding: het hebben van twee va
ders, zijn eigen en zijn koning. Als de
staat beschouwd wordt als een ge
zin, is de hechtheid van de staat ver
zekerd. De korte historie van de In
do (dus sinds 1920) heeft dit geleerd.
Als volksgemeenschap heeft de Indo-
Europese groep klappen gehad, die
andere volksgemeenschappen gevoerd
zouden hebben tot revolutie of tot op
zijn minst scherpe oppositiegroep,
maar de Indo is als steeds een trouw
dienaar, een goed zoon van zijn Ko
ning-vader.
Het is de geest van Pa van der
Steur, die hierin doorwerkt. Is het
dan een wonder, dat Pa's kinderen,
de Oud-Steurtjes met dit werk door
gaan dat Pa bij zijn verscheiden heeft
achtergelaten? Zij beseffen dat va
derlanden ten onder kunnen gaan en
dat regeringen kunnen falen, maar dat
er altijd vergeten kinderen zullen
zijn, die zoeken naar een nieuwe va
der en door die vader naar een nieuw
vaderland. Sinds kort hebben deze
Steurtjes zich weer hecht verenigd.
Vandaag, op Pa's verjaardag,
wordt die verjaardag gevierd in het
Amicitiagebouw in Den Haag.
net was vroeger gewoonte In In-
dië om op Pa's verjaardag evenveel
munten te collecteren als Pa jaren
oud was. Dat zullen dit jaar dus ne
gentig centen (stuivers, dubbeltjes,
kwartjes, guldens, etc.) zijn. Er is
een giro-nummer nu: 38343. Wat hier
gestort wordt is geen vorming van
een fonds (zoals er al zovele be-
ktaan), maar het is vorming van een
geestelijk klimaat, waaruit vaders
geboren zullen worden als eens een
samenleving in nood komt en er kin
deren zullen roepen om een doodge
wone Pa, niet meer maar vooral ook
niet minder. TJALIE ROBINSON.
bewegingen van de ooievaars heel gees
tig weergeeft in de pianopartij. De zan
ger Heinz Rehfuss weet elk lied precies
de juiste waarde te geven, zingend ver
telt hij en men luistert graag, omdat
de vertelling genuanceerd en onderhou
dend is, omdat men in de zang het
lied beleeft. Voor liefhebbers van Wolf-
liederen een onmisbare plaat.
T-TOE geheel anders is de
■8* van de Fransman Claudi
liedkunst
Claude Achille
Debussy (1862—1918), een liedkunst, die
gemaakt is met een impressionistisch
palet. Een heel bijzondere lyriek heb-
Zes prachtige liederen van De
bussy worden gezongen door de
Brusselse sopraan Suzanne Danco.
liederen zijn typische voocdrachtsliede-
ren, waarbij de melodische lijn het
woord-rhythme volgt, terwijl de piano
begeleiding niet meer wil zijn dan illus
tratie. Dit alles maakt de vertolking
van deze kunst niet eenvoudig. Er
wordt een aterk Franse instelling ver
eist van de zanger of zangeres, terwijl
dc begeleider zich steeds de kleur-
menger moet weten.
Het was een goede gedachte van
DECCA om zes liederen van Debussy
te doeu uitvoeren door de Belgische
sopraan Suzanne Danco. een zangeres,
die als het ware is voorbestemd voor
het Franse lied (langspeelplaat LW
5145). Suzanne Danco. die kort geleden
in het Holland Festival als gast bij
dc Ned. Opera optrad en toen bewees
niet tot de beste opera-krachten te be
horen, geeft het lied van Debussy zo
onvergetelijk schoon en zuiver weer.
dat deze interpretatie absoluut uniek
genoemd kan worden. Het rhythme
van woord en muziek weet ze volmaakt
op te vangen en komt daardoor tot een
prachtige expressie in de voordracht.
Aan de ene plaatzijde zijn opgenomen
de drie liederen uit de eerste serie
„Fêtes galantes", nL „En Sourdine",
..Fantoches" en „Clair de lune", in
1892 geschreven op teksten van Paul
Verlaine. In dc mystieke rust van het
schaduwrijke bos is er de intieme stilte
der liefde; deze tere stemming schil
dert Debussy in zijn eerste lied, Een
heel grappig spel van de beide pop
pen uit het marionettentheater, Scara-
mouchc en Pulcinella, geeft hij in
„Fantoches", soms heel komisch uitge
werkt en vooral muzikaal raak type
rend. In „Clair de lune" geeft Debussy
oen serene nocturne, in tegenstelling tot
Fauré die dit gedicht als een menuet
componeerde. Het is een zuivere na
tuurimpressie geworden bij Debussy.
De andere plaatzijde heeft de „Trois
Ballades de Franpois Villonnl. „Bal
lade de Villon s'amye" (ballade van
Villon aan zijn vriendin), „Baladc que
feit Villon a la requeste de sa mere
pour prior Nostrc-Dame" (Ballade, die
Villon op verzoek van zijn moeder heeft
gemaakt om tot Onze Lieve Vrouwe te
bidden) en „Ballade des femmes de
Paris" (Ballade van de Parijse vrou
wen), Deze drie liederen zijn gemaakt
op tekst van de 15e eeuwse dichter
Francois Villon, die enkele malen ver
oordeeld is geweest wegens moord en
diefstal. Zijn gedichten hebben vaak
een Ironische ondertoon, doch bezitten
een lyriek, die hem tot een der grootste
dichters van de middeleeuwen maakt.
Het oude Frans is voor velen moei
lijk te vertalen en het zou wellicht de
moeite lonen de volledige vertalingen
Heinz Rehfuss, de Duitse bariton,
zingt onbekende en bekend*
Wolf-liederen op de Decca-plaat.
van deze drie Balladen hier te geven.
Om hier niet te veel plaatsruimte te vra
gen verwijs ik naar het voortreffelijke
boek van Hennie Schouten „Drie Franse
liederencomponisten" (Ultg. Mij. Holland,
Amsterdam i, waarin dc vertalingen zijn
opgenomen. In de eerste Ballade is er
de tragiek van een bedrogen liefde; de
tweede Ballade is eigenlijk het gebed
van een onwetende (oude vrouw) aan
het Maria-beeld: „Ik ben een arme.
oude vrouw, die niets weet cn nooit
heeft kunnen lezen"; de derde Brllade
is een loflied op de Parijse vrouwen,
daar „alleen zij een goed mondweik
Debussy heeft deze drie Balladen ge
schilderd met de genialiteit van een
grootmeester cn Suzanne Danco geeft
in haar voordracht een prachtige nuan
cering. Men kan werkelijk van een bij
zondere prestatie spreken, ook van het
pianospel van Guido Agosti. Opname-
technisch laat de plaat niets te wensen
CORN. BASOSKI.
Miebei bij de massajeugd
Nog eens: De doop van Rietje
Uit de
VOLKSWIJK
,WAT steekt daar dan achter?"
vroeg ik. We hadden het im
mers over de doop van Pietje Pie-
tersen. die al acht jaar lang maar
steeds met doorgaat. De doop waar
voor dat kind onophoudelijk aange
geven wordt, terwijl het toch nim
mer in de kerk gebracht wordt om
'm ook tc ontvangen. ..Hebben ze
misschien geen goeie kleren om
naar de kerk te kunnen gaan?"
vroeg ik cr achteraan. Zoiets leek
me een plausibele reden, al was
het geen bijster verstandige opmer
king, want ik joeg er onze sociale
werkster meteen door in 't harnas.
..Zeg eens!" zei die verontwaar
digd „dacht je dat we dat al ruct
acht jaar geleden bekeken hadden?
Direct dc eerste keer toen ze wel
aangifte gedaan hadden maar niet
op waren komen dagen, ben ik er
zelf heengegaan en heli gevraagd
wat de reden was Ik keek een
beetje ongelovig, want bij de ver
deling onzer functies leek z\j me
niet de aangewezen persoon om
dergelijke zaken uit te puzzelen.
Maar ik bedacht me opeens: acht
jaar geleden bestond die hele staf
fan vandaag nog niet eens, en het
leek me dus b(j nader inzicht best
waarschijnlijk dat zij er inderdaad
op afgestapt was.
„In elk geval mist de familie
Pietersen materieel niets", praatte
de sociale werkster door. „De man
heeft een goed inkomen; de vrouw
gaat nog zo nu en dan uit werken,
en het ziet er dan ook allemaal
keurig netjes b\j hen uit. Als ze
wegblijven, doen ze dat zeker met
uit armoe I"
„In geen geval", beaamde de
wijkpredikant, „De tijd is voorbij
dat men aan dopen dacht terwillr
van pakjes en truitjes, en verstek
liet gaan als die niet als voorschot
geleverd werden. Het moet wat
anders zijn?"
„Wat dan?" drong ik aan.
„Natuurlijk gewoon aanstel
lerij t" rond een der mede
werkers. ,Je hebt van die naturen,
die rich altijd op de voorgrond
willen dringen. Ze run niet gelukkig
■Is ze niet worden opgemerkt. Hij
had filmster moeten worden en
dan zo'n stuk of wat huwelijken
«o elkaar. Telkens met een hele
massa show erbij
„Maar wat zit er nu voor show
aan een doopaangifte?" strib
belde ik tegen. „Als hij nu wél
doopte en zich daar op de een of
andere manier erg ostentatief bij
gedroeg. Alle kinderen in nieuwe
pukjes en dan extra opzichtig er
uit zien. Dat zou ik me kunnen
begrijpen, maar zo'n praatje op
een spreekuur valt helemaal niet
op. Nou ja, de predikant merkt
het
„Welbedankt I" zei dc haas
p n grinnikte. Achteraf bekeken,
had mijn opmerking niet erg flat
teus geklonken, maar je kunt ook
met overal tegelijk om denken.
„Maar misschien is dat al vol
doende voor hem. Misschien heeft
r(jn vak? O ja, fabrieksarbeider.
ongeschoold. Dat is toch zo gek
niet: je bent een nummer uit een
grote massa en nu ontdek je dc
mogelijkheid om opeens een apart
persoon te wezen. Dat is toch ont-
zettend veel waard? I Ik geloof
werkelijk dat ik hem maar weer
eens moet gaan opzoeken Daur
zuchtte de baas even ran, want
elke week komen er minstens tien
van die noodzakelijke gevallen
voor de dag, en hyj weet van te v
voren dat hij hoogstens aan twee
daarvan zal kunnen toekomen.
„Is dat nou met tc gewichtig?"
vroeg een jeugdleider. „Het is
misschien enkel maar een kwestie
dat Pwtersen niet echt doorzetten
kan. Hij wil wel, maar hij kan
rijn U'il niet volbrengen. Dat rien
we zo vaak. De mensen kunnen
soms niet willen. Ze zijn ziek. Ze
„Wat steekt daar dan achter?" vroeg ik.
h(j wel een dominees-complex.
Misschien wil h\j me inderdaad
zo eens per kwartaal b(j rich aan
huis hebben. Dat komt in heel ge
ordende fatsoenlijke gemeenten
ook voor. ik herinner me uit myn
eerste dorpje dat één der boeren
opeens weg bleef uit de kerk. Na
twee of drie keer ging ik hem op
zoeken en vroeg 'm of ie ziek was
Welnee, rei hg, maar ik wou je
weer eens spreken, en ik dacht
zo dat je vanzelf wel komen zou,
als ik een tiidje verstek liet gaan
Best mogelijk dat die Pietersen
daar ook last van heeft. Gewoon,
geldingsdrang. Erkend willen wor
den Wat doet ie ook weer van
kunnen niet meer tegen het leven
opZe nemen wel aanloopjes,
maar re springen nooit over dc
sloot heen
,Jlè zei ik „Dat is met
die Pietje zelf ook zo. Hij is zo'n
schattig joch en h# wil zo zijn
best doen. maar h(j speelt het nooit
klaar. Hij laat zich altijd weer
a/leiden, m dan is het mis. En op
school bhjft hy van 't jaar ook
ritten
Maar het is onderlussen best
mogelijk dat o»n nog totaal andere
redenen rictje's doop stagneert
Waarom? Dat weet zelfs niet Uw
MIEBEL.
