Mengeling van tijdperken
aan de Wisselmeren
Vliegtuigen
maken het
bewoonbaar
Voor rijpere jeugd zijn hier
grote morele gevaren
SMAAKT BETER
DAN SHAG
Schermen: behendigheid, durf en
allerminst kracht
Vvihcuk
5
DONDERDAG 2 JUNI 1955
EEN HAARDVUUR IN NIEUW-GUINEA
(Van onze redacteur mr J. J. Wentink)
QMRINGD DOOR groene heuvels en beboste
bergen strekken de blauwe Wisselmeren zich
uit zover men maar zien kan. Als de Catalina in
een vloedgolf van opspattend water landt, ziet men
tegen de heuvels een klein bergdorpje liggen. In
een wit bootje tuft ons een kwieke figuur tegemoet
in uniform. Het is controleur Den Haan, een man
met stoutmoedige ogen, een woudloper bij uitne
mendheid, die zo uit Jules Verne schijnt wegge
lopen. Hij is dan ook inderdaad uit Parijs in dit
wilde bergland terechtgekomen. Op de primitieve
pier ziet men enkele Europeanen, enige stoere mid
deleeuwse figuren in monnikspij en daaromheen
de kleine, bijna naakte oermensjes, zwartgrijs bijna
van huidskleur en roet. Soms met draagnetten over
bet hoofd of met pijl en boog over de schouders.
Een vreemde mengeling van tijdperken treft het oog. Een met stenen be
strooid klein voetpad leidt omhoog naar een bijna Tirools aandoend berg
dorpje met tivee kerkjes en houten huizen, daar tussendoor kleine kotjes,
nauwelijks groter dan varkenshokken, de wanden gemaakt van recht
opstaande paaltjes. Enkele tuintjes en daartussen de door hekken om
geven velden met de zoete aardappelen der bevolking. Diep zijn daar de
goten en hoog de bedden. Enkele kleine zwarte mensen zijn daar
werk zonder zich van ons iets aan te trekken. Het is er fris, want de hoogte
is 1700 meter.
Dit is Enarotali, waar van het contro- te verlagen, maar men weet niet of de te
leurshuis de Nederlandse vlag wappert, winnen veengrond geschikt zal zijn
De pasanggrahan (blokhuis) doet denken de landbouw.
dm%5Cr„8phUhTd°oPorJhVa'uvïi: Als men de pasanggrahan of de
meer en moerassen die men zou kunnen
droogmaken. Want het zou vrij gemak
kelijk zijn de meerspiegel enkele meters
ALS DE VLIEGTUIGEN er niet
waren, zou er eenvoudig aan
openlegging van Nieuw Guinea niet
te denken zijn. Dan was men aange
wezen op een bootverbinding van vijf
weken. Dan zou het minstens drie
maanden duren eer men antwoord
kreeg op een brief naar Nederland.
Maar als men thans op een afgelegen
plaatsje als Steenkool, 's Maandags
een brief post, dan ligt deze meestal
al Zaterdags in Nederland in de bus.
Aan een geregelde wekelijkse bootver
binding tussen Nederland en Nieuw Gui
nea valt eenvoudig niet te denken, want
er is geen lading. Nieuw Guinea expor
teert. behalve de olie, niet meer dan
f 4li millioen per jaar. Het is dus al mooi
als er om de vijf weken een schip uit
Nederland komt en soms komt een derge
lijk schip weken over tijd, zodat menige
huisvrouw met zorg constateert dat aller
lei nodige dingen opraken zonder dat de
winkels en toko's voor aanvulling kunnen
zorgen.
Gemakkelijk
Maar de geregelde vliegverbinding met
Nederland voert de post aan en de men
sen. In een paar dagen tijd is men uit de
vrieskoude van 't Moederland in de broei
hitte van Nieuw Guinea of omgekeerd.
Wel een beetje gaar van de reis en de
klimaatswisseling en 't rhythme van sla
pen en waken verstoord door een tijds
verschil van uur. maar men is er. En
het is bijzonder gemakkelijk om voor be
langrijke besprekingen enkele weken paar
Nederland te gaan. Ook gebeurt het wel.
dat ernstige zieken naar Nederland wor
den overgebracht, waaraan zij mense
lijkerwijze gesproken, hun leven te danken
hebben. De enkele bladen die per lucht
post overkomen, worden verslonden, want
Nieuw Guinea is een land zonder kranten
en op vele plaatsen zonder behoorlijk
radionieuws, zodat men het wereldgebeu
ren nauwelijks kan volgen.
Voor Nieuw Guinea zelf is Biak een
centrum van het luchtverkeer, meer dan
Hollandia, dat als hoofdstad al bijzonder
ongelukkig gelegen is. al vraagt men zich
af wat dan wèl de goede keuze zou zijn
geweest.
Geen verwijt
Een land, dertien maal zo groot als Ne
derland met slechts enkele tientallen ki
lometers weg, slechts voor een deel ver
hard, ontoegankelijk door hoge bergke
tens en moerassen, met een slecht toe
gankelijke kustlijn van duizenden kilome
ters, dat niet de nodige producten levert
om een uitgebreide kustvaart mogelijk
te maken, kan niet geopend worden zon
der een uitgebreid luchtnet. Daarom Is
het onzin te beweren, dat Nederland 300
jaar lang in gebreke is gebleven Nieuw
Guinea te beschaven. Eerst door de mo
dernste hulpmiddelen is een grootse aan
pak mogelijk geworden en dan nog komt
men voor de gekste moeilijkheden te
Van Biak uit onderhoudt de K.L.M. en
kele verbindingen met Dakota's. De klei
ne Beavers van de Kroonduif zijn nog niet
lang geleden begonnen te vliegen. De eni
ge tientallen jaren geleden ontdekte Wis
selmeren zijn alleen door de lucht te be
reiken. De Amerikaanse zendelingen heb
ben een eigen vliegtuig voor de aanvoer
van mensen en materiaal.
Het Gouvernement werpt met behulp
van vliegtuigen voedsel af voor de be
stuurspost, Catelina's van de marine da
len neer op het meer. Deze vliegboten
van betrekkelijk kleine capaciteit vervul
len een belangrijke taak. Ondanks het
slechte zicht vliegen zij over de bergen,
zij strijken neer op de riviermondingen
van de kleinste kustplaatsen om ergens
een zieke of een a s. moeder weg te halen.
Het is merkwaardig om te zien hoe de
passagiers in vlerkprauwen naar het mo
dernste vervoermiddel worden geroeid.
Bij de infiltratie van de Elna-baai waren
het de Catalina's die neerstreken op een
nog niet verkend meer. Onder het vuur
van de vijand landden de mariniers met
behulp van rubberbootjes. De Catalina's
en de schepen der marine herstelden het
vertrouwen der uit haar kampongs weg
gevluchte bevolking in het Nederlandse
gezag.
De eenzame posten van de marine langs
de lange kustlijn worden door de Catali
na's van manschappen en voorraden voor
zien. Dag aan dag vervullen onze mari
nevliegers boven een volkomen wild land
een taak die ieder met bewondering ver
vult.
Ook als het land zich verder ontwik
kelt, zal het vliegtuig het voornaamste
verbindingsmiddel blijven, want het i
altijd uiterst moellilk zijn de eenmi
aangelegde wegen in stand te houden.
verzameld en laat ze zingen ter ere van
de bezoekers.
Weer gaat de tocht verder. Bij een wa
terscheiding tussen twee meren stappen
we af om te wachten op prauwen, die ons
verder zullen brengen. Over de rotsen,
als aardgeesten, sluipen kleine, donkere
met pijl en boog gewapende mensjes. ZU
zijn echter vriendelijk en goedlachs, knal
len met dc knokcls, smakken en vragen
wat tabak.
Aan de overzijde is een vestiging van
monniken en Clarissen, vriendelijke, gast
vrije mensen. Duiven vliegen rond, ganzen
snateren, konijnen steken de neus door
de tralies: alles wat het land ontbreekt,
wordt hier gebracht. Kleine zwarte krul-
lebollen leunen tegen de paters, zoals Hol
landse kinderen tegen hun vaders,
gramofoon schalt „Waar in 't bronsgroen
eikenhout". Iemand met krullend haar
bijna naakt behoudens de kleurige kralen
op he*, hoofd, komt aangelopen. Hij is een
der hoofden in die omgeving. Hij aarzelt,
of hij zijn grote witte zeug zal slachten of
niet. Er wordt druk onderhandeld met de
controleur.
Een pater toont ons de hof met een
nigte van gewassen, de kippen, de
kens. Terug gaat het langs het pas
gelegde wandelpad, de trots van de streek
(terecht, want vroeger baggerde men b
het middel door het moeras) maar nu or
begaanbaar glad voor wie geen spijkei
schoenen heeft.
De prauw wacht ons. De motor wei
gert telkens. Voort peddelen we over
de hoge golven. Telkens wordt de
wankele prauw dwars geslagen. De
controleur zwiert in zijn bootje om
ons heen met stoute wendingen om
eventuele drenkelingen op te pikken.
Eindelijk zien we de lichtjes van Ena
rotali en de Catalina. Doordrenkt
door de golven hijsen we ons op de
pier. Hoe welkom is dit dorpje, waar
in de pasanggrahan de nassi goreng
wacht, waar de controleur en zijn
modieus vrouwtje gul bij het haard
vuur ons ontvangen.
Voor het doodknuppelen van varkens is veel bekijks. Het geluid der
schreeuwende dieren die het einde voelen naderen en het doffe klappen
van de knuppels op de schedels van de varkens overstemden spoedig het
gejoel van de deelnemers aan dit Papoese varkensfeest.
controleurswoning binnengaat, lopen
er een paar nieuwsgierige kleine
mensjes mee om de nieuwe vreemde
wezens te bekijken. Als men 's avonds
niet de deuren sloot, zouden ze in de
slaapkamer komen om het uitkleden
en het slapen te bewonderen. Zij zijn
goedlachs en scheppen er een groot
vermaak in, de bezoekers de gekrom
de vingers toe te steken en met een
flinke knal de vingerknokels van el
kaar te trekken.
Na alle hitte is het een verfrissing, als
in de controleurswoning het haardvuur
brandt om de avondkoude weg te nemen.
Een gezelschap van enige tientallen per
sonen is er ook in Enarotali samen te
roepen, en dan zijn nog lang niet allen bij
een. Er zijn vrouwelijke Amerikaanse zen
delingen, Franciscaner monniken in don
kerbruine pij. ambtenaren, een Papoea-
bestuurs-assistent, die in langzaam be
dachtzaam Nederlands vertelt dat het
woord Papoea niet goed is, want het is
Indonesisch en betekent: geen vader, of
ook wel krullend haar. Het woord Irian
deugt ook niet, want het is Biaks. Nieuw-
Guinea is een goed woord, want het is
Nederlands en de Nederlanders willen de
Nieuw-Guineeërs helpen.
De verhalen komen los. De toestand
is de laatste tijd nogal gespannen ge
weest, want mazelen en kinkhoest heb
ben hun intrede gedaan. ondanks de
strenge gezondheidscontróle. Vele kin
deren zijn gestorven. De kinderen heb
ben nl. geen weerstandsvermogen en de
zieken worden niet verzorgd en gevoed,
naar dat in Nederland zou geschieden
Lang niet altijd maakt men gebruik van
de aangeboden medische hulp. Laatst
vroeg een Nederlandse vrouw aan een
der bedienden, waarom haar kin deren
niet kwamen. Het antwoord was, dat de
zen waren gestorven. Zo is de binnen
komende beschaving lang niet een on
verdeelde zegen. De schuld van de el
lende krijgen de pas ingevoerde witte
varkens. Deze worden nu allerwegen
geslacht en opgegeten. De bevolking
wantrouwend geworden en het kost
moeite en overreding, het vertrouwen
terug te winnen.
Een tocht over het meer ls een bele
venis op zichzelf. Met hulpmotoren, ge
monteerd op een bootje en een prauw
gaat het wel, maar de benzine is vuil en
om beurten slaan de motoren af. De con
troleur en zijn assistent werken als paar
den om de motoren weer op gang te bren
gen. Hier,en daar drijven prauwen met
vissende vrouwen, die nu en dan een zak
met enorme garnalen verruilen. Vis is er
niet, die vindt geen voedsel in het meer-
water. Uit alle prauwen stijgen rode wolk
jes omhoog van de vuurtjes, die de naakté
mensen moeten verwarmen. Telkens ziet
men in elke prauw twee kroezige kinder
kopjes boven de rand uitkijken. Altijd
twee kinderen. Kent men ook hier ge
boortebeperking, evenals in de Vogelkop?
Even bezoeken we een dorpje. Boven op
een tjot staat een feesthuis. In de voorhal
z.itten enkele mannen om vuurtjes. Ze
slapen er 's nachts boven en lopen soms
lelijke brandwonden op. Achterin ls de
kleine dansvloer, een stevige (niet naar
onze begrippen) mat en daaronder balk
jes. zodat het bij het dansen flink door
dreunt. 's Avonds zal het grote varkens-
feest beginnen. Dan dansen dichte drom
men mannen en vlooien in het midden
en laten de mat op de balkjes dreunen.
Daaromheen draaien de vrouwen, haar
bekoorlijkheden ten toon spreidend. Als
er zo de gehele nacht gedanst ls, worden
de volgende dag de varkens doodgeknup
peld en in stukken gebakt. Daarna wordt
jaarmarkt gehouden en de stukken zwijn
wisselen van eigenaar. Kleine kinderen
grissen de kleine stukken weg voor de
handel en zo ls het ook voor Europeanen
mogelijk, wat vlees te krijgen.
Buiten klinkt gezang. Het zijn bekende
Christelijke liedjes. Een goeroe heeft een
aantal naakte kindertjes om zich heen 1
Bij de Nederlanders in Australië
(Van onze correspondent in Australië, Leo 't Hart)
E OUDERS GAAN EMIGREREN; de kinderen gaan mee. Jawel, zolang
men de kleuters bij de hand kan pakken, gaat dat nog wel, doch wat
gebeurt er met onze „volwassen kinderen" in het nieuwe land? Hoe ge
draagt onze jeugd zich als „immigranten?" En wat is het resultaat van dat
prachtige ouders-motief: „Voor de toekomst van onze kinderen...."
Laat ik in deze brief U iets mogen vertellen over de vreugden, maar
vooral ook, de zorgen, van de geëmigreerde ouders met kinderen.
VIRGINIA - AMERICAN
dank zij Clark Procédé EQ7
U voelt het! U proeft het!
Onlangs
kinderen.
Men woonde na vier jaar in
uitstekend huis, dat gedeeltelijk reeds
eigendom is. De moeder had mij juist
verteld over de verdiensten van man en
kinderen en ik had in de gauwigheid be
rekend. dat er bijna zeventig pond (plm.
f 600) per week inkomen was, zodat ik
lachend opmerkte: „Nu ja, U bent er
snel bovenop met zoveel kinderen".
~e moeder gaf geen antwoord, doch la-
toen de kinderen de kamer hadden
verlaten, zei ze: „Dat zegt nu ledereen
dat wij met onze grote kinderen er best
i toe zijn, doch men moest eens w<
Toen vertelde ze mij het verhaal
de moeilijkheden; de zoons die
eigen „huis-wetten" maken; de dochters
die royaal zich van de vrijheid bedienen.
Voor ouders met kinderen in deze po
sitie, behoeft het geen betoog wat dat al-
i kan betekenen; ondanks alle t'neoriën
ntrent: opvoeding, ouder- en kinder
liefde, of zelfs: godsdienst.
Soms kan zo heel weinig reeds aanlel-
Vroeger een gevecht sivijze, heden een tak van sport
(Van onze sportredactie)
Stelling, klaar, trek! De roep van de wedstrijdleider en daarna
begon het schermduel op de kurk-linoleum loper. Zo begint trouwens elke
schermwedstrijd, of het nu met de floret, de sabel of de degen wordt uit
geoefend. Men tast de tegenstander af en tracht een stoot te doen. Wanneer
dit is gelukt, begint men opnieuw, totdat de ene partij vijf maal heeft raak
geprikt, waardoor de partij eindigt. Het ziet er allemaal erg strijdlustig en
wreed uit: een degen, het masker en.de houding van de schermer. In
de praktijk valt dit echter best mee en is het een gezonde en sportieve
strijd, een duel, dat sedert de middeleeuwen wordt beoefend en nog steeds
enkele eigenschappen van die vroegere riddertournooien heeft.
Zoals gezegd is schermen een tak van
sport, 4ie stamt uit de Middeleeuwen,
hoewel ze haar huidige vorm in Frank
rijk heeft gekregen. De Fransen waren de
eersten, die ongeveer drie eeuwen terug,
schermen gingen beoefenen in de lijn van
het vroegere steekspel der ridders.
Aanvankelijk werden cr geen regels
voor het spel vastgesteld en was de
kleding en bescherming lang niet af
doende verzorgd. In de loop der tijden
is hier echter veel aan verbeterd en levert
de sohermsport -geen enkel gevaar meer
op, omdat men aan alle kanten is gedekt
en de wapens geheel ongevaarlijk zijn.
Ook in ons land vond deze tak van
sport beoefenaars en in 1908 werd reedr
de Koninklijke Nederlandse Amateur
Schermibond opgericht. In het begin stond
schermen nog onder leiding van buiten
landse leraren maar langzamerhand kwa
men er ook Nederlandse. Tegenwoordig
worden scherm'.eraren opgeleid aan het
CIO.S. te Overveen. Er is echter nog
Toch is het zo
NAGELS EN DUIMEN
355) Mensen die bij het ophang
van een schilderijtje alles scheef in
muur slaan waarop z(j de hand kunn
leggen, spreken altijd van spijkers.
ervaring en deskuudigheid beschikt,
heeft het over nagels en duimen. Als ik
het goed begrepen heb (want ik behoor
tot dezulken die scheef en krom slaan)
rechte spjjkrrs verstaan, en vertegen-
Hoe het ook op het gebied van de
spijkers was men in de oudheid al net
zo ver als tegenwoordig. De geweldige
nagels in Caligula's pronkschepen «it-
ten na een verblijf van 18 eeuwen in
het Meer van Nemi (waaruit zij inmid
dels naar boven zijn gebracht) nog even
vast als toen zij er werden ingeslagen.
■chthoekig was i
onden kirren en doek.
in, want de duim
an de handdoek, maar het beste i(
-ellicht dat ik u die goede raad in her
mering breng bij de eerste de hestt
elegenheid dat ik u in uw jss help.
de Romeinse haakjes be
■eft
de spijkerkop nooit in he
dringen en beschadiging
kon worden. Ook gewone
kende men, zodat wat al
ste snufjes daargelaten wjj
nig nieuws zouden kunnen
op dit gebied.
gegev
dun
En
t de Fra
t Revolui
(Nadruk verhoder
De een valt aan en de andere weert.
Dit laatste is verplicht. Ook op dit
plaatje is de uitvalshouding goed te
zien. De linkse dame tveert met
methode 4 (er zijn er 8). Zij is daar
bij geheel in stelling. De linkerarm
is gebogen boven het hoofd, om
zodra de aanval is afgeslagen des te
krachtiger naar voren te kunnen
schieten
uitvoeren en dat op een reeds uitge
strekte arm niet mag worden gedoeld.
Al deze wapens zien er vervaarlijk
uit en op het eerste moment schrikt do
ieek terug. Bij nader inzien vadt het alle
maal erg mee. De lemmeten zijn
vaardigd uit een zeer buigzaam metaal,
dat soepel terugveert De punten zijn af
geschermd met stukjes lint.
Nu bestaat er wel enig verschil tus-
;n die wapens De floret heeft een vier-
int lemmet, een ronde kom. greep en
knop. De sabel heeft een driekantig
lemmet met een „scherpe" rand. waar-
geslagen kan worden. De kom rond
de greep is groter dan bij de floret en
5 tevens een bescherming voor de
hand. De degen heeft eveneens een drie
kantig lemmet met een /bloedgeul", die
echter altijd droog staat. Tevens heeft
de degen de grootste kom.
De kleding bestaat uit vest en broek,
gemaakt van wit 'linnen, voorts een ver
plicht masker en een handschoen, ter
wijl het schoeisel 'bestaat uat gummi
schoenen.
Schennen wordt beoefend op een loper
in kurk-lino:eum. die in een zaal ligt
ver een lengte van 12 meter en een
breedte van 1 a 2 meter. Er kan worden
geschermd in équipes en individueel Een
équipe bestaat uit vier man. Individueel
wordt altijd gespeeld in poules varië
rend van 610 man.
Aanvangshouding
Op het midden van de loper wordt met
krijt een streep getrokken. Op 2 meter
afstand wordt aan weerszijden een der
gelijke streep getrokken, waar achter de
schermersisters! staan Dan klinkt de
stem van de leraar of de hoofdsecon-
dant: „Stelling, klaar, trek" en dan is
het duel begonnen Zodra een is geraakt,
int men opnieuw.
Wanneer iemand zijn tegenstander
de streep, die 1 meter voor het einde
van de loper is getrokken, dringt, mag
het „slachtoffer" enkele stappen
voren doen. en wanneer hij dan weer
achter de streep wordt gedreven, heeft
de tegenpartij een punt.
Een wedstrijd duurt maximaal 10 mi
nuten, of korter in het geval, dat een
der partijen 5 touchés heeft gegeven (5
maal raak heeft geprikt of geslagen).
De K.N.A.S.B., die competities organi-
ert. kent een hoofd-, eerste- en tweede
klasse. Na elke competitie promoveren de
eerste vier naar een hogere klasse.
Voor 'het nationaal kampioensohap ko
men behalve een vaste kern van zes. zij
in aanmerking, die in de voorronden nl.
het provinciaal kampioenschap bij de
eerste drie zijn geëindigd.
Wanneer wij een vergelijking trekken
et het buitenland, dan blijkt, dat onze
landgenoten op de dogen goed mee kun
nen ia internationale ontmoetingen. Op
de floret en de sabel is dit in mindere
mate het geval.
De berechting van een wedstrijd ge-
Hier i
rdt een uitvalshoudit
mnnstreerd. De floret recht nac
de hand iets gedraaid en het linker
been en de rechterarm geslrekf naar
achteren, wat duidelijk te zien is bij
de meest linkse schermer
een groot tekort aan leraren en de. be
oefenaars nemen steeds moer toe. In
Rotterdam verdubbelde na 1945 het aan
tal van voor de oorlog In onze stad zijn
het hoofdzakelijk jeugdige personen die
de sohermsport beoefenen.
De wapens, die bij het schermen wor
den gebruikt zijn: floret, sabel en degen.
De dames hanteren alleen de floret. Met
dit wapen mag men alles boven de heup
raken, behalve de armen en het hoofd.
Het is een steekwapen.
De sabel is een houw- en steekwapen,
waarmee alles boven de heup mag wor
den getroffen. I
Do degen is een wapen, waarenee het
gehele lichaam mag worden geraakt.
I Voor floret en sabel zijn voorschriften,
o.m. hoe men oen uitval precies moet!
hoofdsecondant en vier
de laatste ieder 1
ïrste 14 stem heeft-
Vooi
log was 't schermen een
sport voor de elite Dit wijzigde zich na
1945 echter snel. Het werd door mensen
van allerlei slag beoefend, zowel dames
als heren. Het is mede te danken aan de
verlaagde en nu lage tarieven, die wor
den gevraagd voor le«avonden.
Het is tevens een financieel populaire
tak van sport, die nog velen in staat
zal stellen menig vrij uur yreugdovo'
door te brengen-
CHOCOtAOE-
ding zijn om een kind „de vrijheid" te
doen kiezen, vooral indien daartoe de
mogelijkheden aanwezig zijn. En geld
gééft die mogelijkheid!
Motorfiets en meisje
Reeds geruime tijd geleden schreef ik
over een tekort aan Nederlandse meisjes
in Australië, waardoor onze jongens niet
zouden kunnen trouwen. Met cijfers heb
ik toen aangetoond, dat de meeste Ned.
jongemannen, een Australische naar het
altaar leiden.
Sinds minister Suurhoff, na zijn Austra
lische reis. het meisjes-tekort in verband
bracht met motorrijden, is onder de mo
torrijdende jongelieden in Australië een
storm van verontwaardiging opgegaan.
„Als we een meisje willen hebben, we
ten we dat heus wel te krijgen, zo repli
ceren zij, „maar voorlopig hebben we
Tot welke dwaze verhalen de suggesties
over het meisjes-tekort reeds hebben ge
leid. demonstreerde onlangs o.a. „The
Wall Street Journal" in New York, welke
haar correspondent op N. Guinea liet
vermelden dat als gevolg van al die mo
torrijdende jongemannen, er op dat eiland
igheid dreigt te ontstaan, hetgeen de
kans op overname door Indonesië zou
vergroten
Tenzij de minister gauw meisjes naar
pt eiland stuurt om de jongelui le la-
n trouwen", zo werd aan het verhaal
toegevoegd! Tijdens zijn bezoek aan
Australië, vertelde minister Suurhoff mij,
dat hem ook de lege duo van de meeste
rijwielen was opgevallen. De ver
klaring is eenvoudig; het eerste jaar na
•kregen rijbewijs, mag geen duorijder
(ster!) worden vervoerd.
Wanneer men hier met vrijgezellen
spreekt, krijgt men veelal als één van de
voordelen van Australië te horen: „Mc-
Holland heb ik altijd zo graag
t willen hebben, maar kreeg er
de kans niet voor. Hier heb ik de kans.
js nu haal ik eerst eens m'n^hart op
nn motorrijden."
Dus nogmaals, dat meisjes-tekort ls
;n dikke legende, welke zo spoedig mo
gelijk dient te worden vergeten.
naar niet bang dat een Neder
landse jongeman die wil trouwen, geen
geschikt meisje vlndtl
Zorgen en vreugden
Uit het voorgaande zal men Iets heb
ben begrepen omtrent de zorgen van de
ouders in het nieuwe land jegens hun
kinderen.
Ouders, die vanwege het zo royaal ge
bruikte motief: „voor de toekomst van
te kinderen" er op uit trekken, zien
zagen zich hier voor heel nieuwe geva-
i gesteld. Het gevaar dat de kinderen
i hen vervreemden; het gevaar van het
rme land. dat dorstig maaktOm
slechts iets te noemen.
„Ze betalen ons eigenlijk minder dan
at ze elders kwijt zouden zijn; staat het
is niet aan, wel, dan verdwijnen ze en
trekken in een kosthuis. En dan zijn ws
helemaal kwijt...."
Later was ik bij een andere familie; de
volwassen zoon kwam thuis: zwaar dron
ken
Met gezamenlijke hulp bracht de fami
lie hem naar bed.
Over „zorgen" van geëmigreerde ouders
gesproken
>en nu niet dat, wat men
er de gezinnen naar zijn, *vant
beiden zijn het keurige families, die in de
plaats waar zij in Nederland woonden,
?n uitstekende reputatie hadden.
Doch hier verandert er vaak zo veell
Hoog loon niet altijd zegen
Ja. wanneer alles prima gaat, de kin
deren „goed" zijn, dan heeft het gezin
met die volwassen kinderen een hele
vóórsprong op het ouderpaar. dat de
kleuters aan de hand ln het nieuwe land
Met zeventig pond per week doe je watl
Doch stelt U zich daar niet teveel van
jor, gij ouders met de volwassen kin
deren!
Wanneer Ja hier zo middenin de prac-
jk van het emigrantenleven zit, dan
voel je beter de betekenis van de woor-
»n. welke deze moeder van dit grote
»zin. sprak.
Het hoge loon voor de jeugd wordt zo
vaak van de zegen die het kon zijn, een
vloek.
De verdiensten van een opgeschoten
elsje of jongen zijn n.l. zodanig dat zij
al heel spoedig „zichzelf" kunnen be
druipen, hetgeen dus betekent: onafhan
kelijkheid.
Met alle gevaren van de leeftijd er aan
verbonden
Hetgeen ik vroeger al eens schreef om
trent voorwaarden jegens emigranten
echtparen. n.l. een hecht gezinsleven en
geloof, waaruit men kracht kan put-
om de grote moeilijkheden te over
winnen. geldt in ruimer mate ook voor
de kinderen.
i de Kerk. daar zijn de geesle-
kunnen steunen, doch de wer
kelijke kracht moet binnen het gezin lig
gen.
Maar men vindt ook onder de jeugd
velen, die van het geloof vervreemden;
de „back-sliderss" (terug glijders) noemt
hier.
schrijf ik dit all»»» niet. om bij
voorbaat ouders met volwassen kinderen
emlgratieplanen beangst te maken,
doch men behoort bij alle materiële voor
delen. welke emigreren veelal meebrengt,
ook deze morele nadelen en gevaren on
der de ogen te zien.
Degenen, die met kleuters aan de hand
in wal stappen, vinden andere proble-
rn. zoals die van huisvesting enver
diensten.
F.n hun kinderen worden later óók
groot!
Voor de materiële toekomst behoeft men
zich geen zorgen te maken; het buiten
even brengt gezondheid; het leven in het
lgemeen is hier blij en zonnig.
En men ziet gelukkig in vele grote ge-
innen een vastheid in de richtlijnen, zo
wel op godsdienstig, als materieel terrein,
daar men gezamenlijk eendrachtig bouwt
de nieuwe toekomst en men ook aan
deze zijde van de Evenaar koers weet te
houden. Het stellen van hoge verwach
tingen, zelfs al betreft dit eigen kinderen,
ls iets, dat een emigrant vreemd behoort
te zijn.
De zedelijke- en morele gevaren zijn
hier niet geringer dan ln het eigen land.
En ook daarmee zal bij het nemen van
besluiten rekening moeten worden ge
houden.
