j
lïïiPP
jjj
Gelijk een palm groeit onder druk..
1
Morgen Moederdag
Cursussen in
Rockanje
Hoe zoudt U zo'n flat inrichten?
De zomer nadert
NIEUWE LEIDSCHE COURANT
MEAT AND VEGETABLES,
and vegetable»" gegeten, bet geallieerde legi
r\jke mate aan on» verstrekt werd en waarvan
Het gezin van mevrouw E. van Veseemvan
Oudbeusden, Münehcrenlaan 199c, in Rotterdam, heelt de herinnering aan die dagen
eveneens opgehaald door dit menu. Maar er is" een klein verschil.
Muvrouw Van Vessem heeft die „stevv" nl. niet zelf gemaakt. Ze bezat nog drie
van die echte, originele blikken, die on» destijds verstrekt werden, en die heeft
zo altijd bewaard voor een bijzondere gelegenheid. Die dee.l zirh
op de tiende verjaardag van de bevrijding van ons land h
Vessem de inhoud van de blikken verorberd!
reft "de 'familie"' v an
AAN alle kanten is deze dagen de
oorlogstijd weer in onze her
innering teruggebracht. Laten wij
ons pok even weer te binnen bren
gen, hoe in die oorlogsjaren het
gewone dagelijkse leven reilde en
zeilde. In de loop van de bezettings
tijd waren de banden die vrijheid
en mogelijkheid zich het nodige
aan te schaffen belemmerden, al
nauwer aangetrokken. Handel en
huishouden geraakten in de knel"
toen de belangrijkste voorraden van
letterlijk alles wat de vijand tot
nut kon zijn, de oostelijke grens
passeerden. Steeds zwaarder werden
de eisen, gesteld aan de vinding
rijkheid van de huisvrouw, die de
haren van het nodige wilde blijven
voorzien. De sterk gerantsoeneerde
hoeveelheid aardappelen, brood en
vet maakte het in het tweede oor
logsjaar de arbeidersvrouwen vrij
wel onmogelijk man en grote zoons
tevreden te stellen. Dezen konden
toen ook al niet meer ongelimiteerd
hun rokertje opsteken, hetgeen hun
humeur, en dus de huiselijke sfeer
evenmin ten goede kwam, als de
niet tot verzadiging gevulde maag.
Zo ontstonden in 1941 reeds, toen voor
het eerst het aardappelrantsoen naar
beneden ging, in verschillende buurten
van onze grote steden relletjes. Op
tochten van kinderen, behaneen met
borden, waarop in grote letters „Hon
ger" te lezen stond, bewogen zich door
de straten.
Naar het schijnt hadden de moeders
van deze jeugd de hand in het plan ge
had. In werkelijkheid was van honger
nog'geen sprake. De tijd zou komen dat
er met reden „honger!" kon worden ge
roepen! Maar toen zou niemand er meer
aan denken, omdat hij veel te veel zijn
krachten nodig had om dat sluipende
spook te bestrijden.
Lange rijen voor de winkels ,ook waar
men de gewone artikelen op de bon ver
kocht. konden al spoedig niet meer uit
het straatbeeld worden, weggedacht.
Voor de huisvrouw met kleine kinderen
zonder hulp van vriendelijke buren was
het wachten, met de spanning hoe het
intussen thuis zou gaan. meestal een
ware beproeving. Een ieder die mee
moest doen aan de queuevorming ver
wenste dit onontkoombare tijdvermors.
Het was wachten, wachten, wachten.
Uren voor een distributiekaart, uren om
een formulier te bemachtigen, uren om
een extra vergunning te halen.
Ik zie ze nog sjouwen van de ene
textielzaak naar de andere, de aan
staande moeders, die zojuist de zui
nige speciale toewijzing in handen
kregen. Week in week uit en hoe na
der ,de dag kwam dat de wieg be
woond zou zijn, hoe moeizamer de
stap, hoe telcurgestelder de blik. He
lemaal spaak liep het gelukkig zel
den, niet omdat alsnog de winkels
beter bevoorraad werden, maar om
dat in groeiende gemeenschapszin
vriendelijke handen de luiermand
die vrijwel leeg dreigde te blijven,
vulden met te leen gegeven spulle
tjes.
Het schoeisel speciaal voor de op
groeiende jeugd, vormde op den duur
een probleem, dat slapeloze nachten
kostte. Leer of rubber om te repareren
was zo schaars, dat het. een bijzonder
buitenkansje mocht heten als men een
rubberreparatie tegen normale prijs ge
daan kreeg.
Oudé spreien, door grootmoeder ge
haakt in de tijd van haar jongemeis-
jesdromen. degelijk gebreide onderleg
gers. waar verrukkelijk veel katoen in
was verwerkt, ondergingen in talloze ge
zinnen een metamorphose tot onder
goed.
Kasten werden onderste boven gehaald
om elk draadje, dat nog dienst kon doen,
als stopgerei, te voorschijn te doen ko
men. De voeten van kous en sok wer
den kleurig als bollenvelden in bloei. De
vrouwen waren blij als de staalkaarten
van lapjes, waarin de overhemden van
mannelijke* huisgenoten moesten worden
herschapen, verborgen konden blijven
onder het slijtende costuum.
Ondervoeding
Toen ondervoeding al minder een
sporadisch verschijnsel werd, beijverden
velen in het noorden en oosten des lands
zich om naar familie en vrienden in de
steden, waar de situatie slecht was,
een hoognodige aanvulling van de rant
soenen te verschaffen. Wel werden er
steeds meer pakjes gestolen, maar de
inhoud daarvan kwam tenslotte ook in
een hongerige maag terecht. Voor de
mensen, die geen welwillende relaties
op het platteland hadden, werd het le
ven wel zeer zorglijk. De maaltijden
Nederlandse vrouwen waren in de oorlog
onbegrensde krachtsinspanning in staat
van de centrale keuken, waarvan ge;
bruik gemaakt werd door steeds méér
gezinnen en alleenstaande personen
o die arme kamerbewoners in oorlogs
tijd verminderde de kwaliteit en hoe
veelheid. Maar men hield moed. Hoop
vol was de stemming. Doch na Septem
ber 1944 schrompelde in de westelijke
provincies de mogelijkheid om zich te
Jkoude, tot
De huishouding, teruggeworpen op
het primitieve gas- en electriciteitsloze
peil, miste de middelen ter omschake
ling. Van de toegewezen vier mud
kolen kwam in vele gezinnen slechts
een enkele H.L. binnen, in die bitter,
bitter strenge winter. De kleine hoe
veelheid beschikbare petroleum of
terpentine bleef gereserveerd voor de
babies, die bijna nog verkommerden.
Wie toen geen noodkacheltje bezat,
was dubbel gedupeerd, want buiten de
zwarte handelaren konden weinigen
zich veroorloven een gewone kachel
te stoken.
Straks bleek zelfs geen noodkacheltje
klein genoeg om met de aanwezige
brandstof toe te komen. Velen zullen
zich nog wel herinneren de „majotjes,"
die toen /hun intrede deden. De prijs
van zo'n gevalletje niet veel meer
dan twee in elkaar geschoven stukjes
kachelpijp, nauwelijks 30 c.m. hoog
was om en bij de 30. Er werd vaak
zelfs alleen gclev.erd. indien men boven-.
enthousiast in het begin, toen we zelf
zo'n ding veroverd hadden. Een paar
droge takjes en propjes papier
Alles waarmee de kachel ge
stookt kon worden, was welkom
in die dagen. Kinderen zoeken
stukjes kolengruis, die van een
wagon zijn gevallen.
H Lange, lange rijen moesten voor
de winkels en de distributiekan
toren gevormd worden en uren
tijd werden er vermorst met het
wachten, dat in vele gevallen
nog vergeefs was ook.
organisatie, die wist millioenen liters bij
voeding te organiseren voor de zwak-
sten, maar de nijpende honger kon er
toch'niet door worden gestild.
Toen kwam de tijd, dat in vele
gezinnen overlegd werd de kinderen
naar het noorden of het oosten te
sturen. Hele transporten vertrokken
in open beestenwagens, blootgesteld
aan de felle kou en aan beschieting
uit de lucht. Het «wam voor, dat
kindereu, door een particulier mee
genomen, eerst na 19 dagen hun be
stemming bereikten. Men besloot
dan ook niet zo gemakkelijk tot het
wegzenden van zijn kroost.
Als door de honger in massa de be
volking uit de steden dc wegen op
trekt door sneeuw en hageljacht, bij
felle storm en ontij, dan zijn de vrou
wen en de meisjes in de meerderheid.
Immers, elke man tussen de 18 en 40
jaar, die niet van speciale papieren
vöorziep is. loopt altijd de kans te wor
den opgepakt. De vrouwen moeten dus
wel, „humus ins feindliche Leben." Zij
blijken ook beter, bestand tegen de ont
beringen dan het sterke geslacht, dat
bij eenzelfde voeding in sterkere mate
aan hongeroedeem en geestelijke in
zinking leed.
Later, toen de mannen er al weer
bovenop begonnen te komen, zouden de
vrouwen pas de terugslag ondervinden
var. een dapper volgehouden leven bo-
i ven haar krachten. Men moet die stoe-
1 ten gezien of er in meegesjouwd heb
ben, om er zich een voorstelling van
te kunnen maken. In bonte verschei
denheid gingen zij daar, allerlei soor
ten vehikels berijdend, achter zich aan
slepend of voortduwend, van bakfiet
sen, rijwielen op massieve banden, kin
derwagens tot eigen gemaakte kistjes
en onnozele speelgoedkarretjes toe; en
naaimachines, vloerkleden, serviezen,
linnengoed, van alles werd als mogelijk
ruilobject meegetorst, (Onze warme
hulde nog aan al die plattelanders die,
niet uit op grof gewin, zich eindeloze
moeite getroostten om te helpen waar
ze konden!)
Konden die artikelen gemist wor
den? Met de hongerdood voor de
ogen kan men vrijwel alles missen.
de mannen, die op het
te doen loeien.
Wanhoop
Maar het kleine monstertje bracht ook
vaak tot wanhoop als eindeloos gepruts
bij een haast niet trekkende schoorsteen
nog geen levensvatbaar vuur verwekte.
Even verslapte waakzaamheid en het
was onheiToépelijk mis, want om de tien
minuten vroeg de kleine opening om een
eetlepel brandstof. Laatste restjes ge
duld brandde dit wonderlijke kookpotje
op en toch werden zijn goede dienster
gewaardeerd. Beter af waren zij, die
het zonder deze uitvinding konden stel
len. Maar hoe langer de laatste strenge
winter duurde, hoe moeilijker het werd.
Was het voorraadje'uitgeput, dan moes
ten er hoe dan ook voorzieningen ge
troffen worden. Het was immers een
kwestie van te leven of niet meer te le-
Wie had ooit gedroomd dat eerzame
burgers en. wat nog vreemder is. bur
geressen het stadsbeeld van zijn bomen
zouden gaan beroven! In de donkere
morgenuren zich buiten wagend maak
ten de vrouwen zich het rhythme van
de trekzaag eigen en met geruisloze
snelheid sleepten ze. als geen mar
ke huisgenoten het karwei buiten
deur konden opknappen en waar was
dat wel het geval? ook zelf de buit
naar huis. Grote zagen waren zeldzaam
en wie alleen was, kon zich niet aan
een boom wagen. Maar er waren nog
houten blokjes tussen de tramrails.
Spoedig gaapten ook daarin lege hol
ten. Dan bood het asphaltdek mogelijk
heden en naast de schooljongen hurkte
het grijze dametje en zonder op of om-
ogenblik dat zij terugkeerden, een
totaal leeggeruimde woning weer
onden. Maar de aan haar spulletjes
toch zo zeer gehechte vrouwen rede
neerden met de moed der wanhoop:
Voor alles het leven behouden. Nu
drinken we allen uit een kroes: nu
kunnen we slapen zonder ledikant
zonder lakens. Merkwaardig,
dezelfden die in 19421943 moedeloos
en apatisch de handen in de schoot
hadden gelegd bleken in de laatste
oorlogswinter tot haast onbegrensde
krachtsinspanning in staat te zijn.
Gelijk een palm groeit onder druk.
hebben benauwenis, kommer en
ontbering bij de vrouw latente, niet
ermoede krachten tot leven gewekt,
welke ons volksleven in die donkere
igen tot grote steun zijn geweest.
Dr. F. T. Diemer-Lindeboom
In de Volkshogeschool tc Rockanje
(Voorne), die gevestigd is in gebouw
„Olaertsduyn" zullen voor vrouwen en
meisjes twaalfdaagse bijeenkomsten gehou
den worden, en wel van 16 tot 28 Mei en
van 25 Juli tot 6 Augustus 1955. Respec
tievelijk zullen de volgende onderwerpen
behandeld worden: „Wij vrouwen en de
■eld rondom ons" en „Gaat de wereld
vlijt ten onder?** Het is niet nodig,
dc deelneemsters een bepaalde oplei
ding gevolgd hebben, maar dc minimum
leeftijd is 18 jaar.
Bloemkool met
kaassaus
Het is wonderlijk, hoeveel gerech
ten zich laten combineren met kaas.
Bloemkool bijvoorbeeld wint
smaak, wanneer we in het sausje
wat kaas verwerken. Dat hoeft niet
veel te zijn, vijftig gram is al vol
doende.
Voor vier personen heeft u nodig:
1 bloemkool, 4 dl melk, 35 gr.
bloem, 35 gr. boter, 50 gr. pittige
geraspte kaas, paneermeel en wat
boter. Bloemkool schoonmaken
eventueel Snijden, anders het stugge
deel der stronk ook wegsnijden.
Opzetten met kokend water
zout, de stronk naar beneden ge
richt, na 15 min. is de bloemkool
gaar.
De saus maken door boter te
smelten, hierbij de bloem voegen
en onder steeds roeren de melk
bijgieten. De saus laten doorkoken,
zout toevoegen en daarna
vuur af het grootste deel
geraspte kaas. De stukken uitge
lekte bloemkool in een vuurvaste
schaal schikken, overgieten met de
kaassaus, deze bedekken met een
mengsel van paneermeel en rest
geraspte kaas, hier en daar een
klontje boter leggen en de schotel
gedurende 10 min.
oven gratineren.
Zo hebben we het allemaal geleerd: insteken, draad omslaan, doorhalen,
af laten gaan. Moeizaam gepriegel, dat soms eerst onder hete tranen tot
stand kwam: „ik kan het écht niet, moeder!...." Maar dan waren
er een paar vertrouwde handen en een rustige stem, die zei: ,,'t Gaat best,
kijk maar. 't is heel gemakkelijk". Moeder, die een miniatuur-probleem
oploste! Voor hoeveel grote vraagstukken hebben wii haar later wel
niet geplaatst? Moederdag is er wel bij uitstek geschikt voorom ons
dat weer eens in herinnering te brengen
Het zal niet lang meer duren
om precies te zijn: 1 Septem
ber van dit jaar of de deuren
van het flatgebouw 't Corversbos
in Hilversum zullen opengaan en
in de appartementen zullen veertig
werkende vrouwen uit Hilversum
onderdak kunnen vinden. Een
verheugend feit, des te verheu
gender nog, omdat de afdeling Het
Gooi van de Bond van. vrouwen,
werkzaam in bedrijf en beroep,
ook al begonnen is met in Bus-
sum en Zeist zo'n flatgebouw op
stapel te zetten.
TC EN eigen home bet is een
ideaal waar lang niet iedere
werkende vrouw aan toe komt.
Een eigen keuken, een eigen
badkamer.... als zijn ze klein,
het feit dat je ze niet behoeft
te delen met anderen is belang
rijker!
HET is geen wonder, dat velen
zich oprecht verheugen over
deze gang van zaken en mis
schien in gedachten al wel zo'n
flatje inrichten. Hierdoor ge
ïnspireerd heeft het bestuur
van ,'t Corversbosbesloten
een prijsvraag uit te schrijven,
waaraan ieder, vakman zowel
als leek, kan meedoen.
QEVRAAGD wordt de inrich
ting van zo'n flatje op pa
pier, liefst met tekeningen en
met nauwkeurige omschrijving
van de te gebruiken meubile
ring. Men mag zijn of haar
fantasie de vrije loop laten en
gerust die attributen uitzoeken,
die met de inhoud van de eigen
portemonnaie enigszins in conflict
zouden geraken.
Er worden twee maal twee prijzen
uitgeloofd: resp. voor het smaakvol
ste (wat natuurlijk nog niet het duur
ste behoeft tc zijnen het goedkoop
ste wat vanzelfsprekend niet arme
tierig behoeft uit te zien) interieur.
De vakmensen zullen naar twee be
kroningen kunnen dingen, die hier
uit bestaan, dat gedurende veertien
dagen hun inrichting tentoongesteldi
wordt. Na ontvangst van 25 cent aan
postzegel, voor administratiekosten
en port, worden de voorwaarden voor
deze prijsvraag, die men moet aan
vragen N.Z. Voorburgwal 171, Am
sterdam, toegezonden.
zien werd er gehakt en geklopt tot de
ler met de koekachtige stukken co
kes gevuld was. Erger dan de teerlucht
in de kamer was dan straks de ontdek
king dat de pas verworven materie meer
slak dan kolen vertegenwoordigde.
Overigens, geen reden om de volgende
dag niet weer met nieuwe moed aan het
bikken te slaan.
JX/ANNEER het warm en stralend weer wordt,
is het dragen van zo'n vlotte zomerjurk een
genoegen! De moderne bootbals heeft een kraag,
die teruggeslagen wordt. Knopen vormen de
garnering.
De rok is ruim en heeft vóór twee losvallende,
diepe plooien. Bij wijze van zakken worden brede,
witte biezen opgestikt, die evenals de kraag te
ruggeslagen worden.
Voor dit model, patroon nr 190. heeft u nodig
4.50 meter stof van 90 cm breed.. Het patroon ts
verkrijgbaar in de maten 42, 44 en 46, en kost
0,40. U kunt ze bij onze bureaux verleugen,
maar ze kunnen ook toegezonden worden indien
u op een briefkaart, waarop u uw bestelling op
geeft, naast de gewone frankeerzegel f 0,50 aan
postzegels plakt. Na 14 Mei worden geen bestel
lingen meer aangenomen.
Wat een huisraad k
niet ten offer gevallen!
wanneer het ledikant tot as vergaan
was, verdwenen zelfs deuren en vloe
ren in het kachelgat. In volksbuur
ten bevonden zich tenslotte ganse
straten in een ver gevorderd stadi
um van afbraak.
Het weekrantsoen bedroeg in grote
trekken in die ergste tijd 800 gr brood,
nog dalend tot 500 gram, terwijl bij ver
schillende bakkers zelfs dat beetje op de
bon niet verkrijgbaar was. De toewij
zing voor die ene kilo aardappelen ging
toen in de meeste gezinnen regelrecht
naar de centrale keuken, die er 6 me
nu's grauwe soep van suikerbieten en
tulpenbollen, of een stamppot van aard
appelen, suikerbieten en kool voor in de
,i- plaats wist te geven. Bleken de gamel-
alljpi huiten rip len bil wijze van uitzondering eens pop,
weliswaar ook gebonden met suikerbic-
ten. te bevatten, dan leefden de ingeval
len gezichten van de wachtenden op. en
het goede nieuws vloog door de rijen.
Suikerbieten
Suikerbieten waren nog wel eens te
koop. De tijd, dat alleen de suiker, hier
uit gewonnen, gebruikt werd, zoals ge
schiedde toen de suiker schaars was ge
worden, leek toen al heel ver achter ons
te liggen. De huisvrouw kokerelde op
haar noodkacheltje en presenteerde pan
nekoekjes een soort nasi goreng, stamp
pot en nog tal van andere gerechten met
alle als hoofdbestanddeel: pulp, pulp,
iulp, Wanneer iemand zich de weelde
;on veroorloven aardappelen te eten,
dan bestond er van alle kanten belang
stelling voor de schillen. Een vet pa
piertje of een theelepeltje raapolie en
een handige kokkin toverde dan gebak
ken schillekoekjes. die als een bijzonde
re lekkernij golden.
Aan het betalen van zwarte prijzen
viel voor de overgrote meerderheid toch
niet te denken.
Vijftig tot zestig gulden voor een kilo
tarwe, negen tot twaalf voor een kilo
aardappelen, een pond kaas is beneden
de 35 toen niet te krijgen geweest.
Veertig tot vijftig gulden voor een brood,
welke prijs plotseling daalde tot 24
toen de enorm gewaardeerde zending
van het Zweedse Rode Kruis bij het
Zweedse Koninklijk bezoek onlangs zo
dankbaar gememoreerd!) enige verlich
ting bracht. Nee. in de steden was het
voedsel onbetaalbaar. Interkerkelijk
Overleg (IKO) was ongeveer de enige
£)E tweede Zondag in
Mei: Moederdag. Nu
worden alle Moeders eens
extra verwend. En dat zal
iedere Moeder goed doen.
Of zij nu een bosje bo
terbloemen en madeliefjes
uit een groezelig kinder
handje in ontvangst neemt,
of een gezellige doos bon
bons van haar zoon uit
een vergelegen oord toe
gezonden krijgt, even
wordt er een snaar liefde
rijk beroerd, het hart
verwarmd.
Tegenstanders van deze
Moeder- en Vaderdag
vieringen kunnen nu wel
betogen: „kinderen moe
ten ieder dag lief voor
hun Moeder zijn", maar
dat zijn ze niet. En dat is
volkomen normaal in deze
geschonden wereld. Dat
kunnen ze niet dagelijks
opbrengen. Dat kónden wij
vroeger óók niet. En
nu soms wel?? Dienen loij
iedere dag onze aller-
naasten door de liefde?
Kom nu!
TV/1" OETEN wij het niet
iedere avond
veler huwelijksleven. Voor
't oog der wereld staan
die haarden er nog
zijn ze nog bij elkaar
maar God weet, dat ze
uitgebrand zijn. De span
ning der liefde (zo die er
al ooit geweèst is) heeft
plaats gemaakt vóór de
verveling. De band der
liefde is slechts de band
van twee lastdieren onder
één juk. Duizenden be
klagen zich er over, dat
hun huwelijk niet ge
slaagd is.
LTET woord „ongeluk-
kig" willen zij dan
nog niet op de lippen
nemen. Wat verwachten
deze mensen dan van hun
levenspartner? Dat hij
(zij) een heilige is? Had
uw vrouw altijd mooi,
jong, gezond moeten blij
ven? Moet zij een vol
maakt goede huisvrouw
voor God belijden, dat zijn, die lekker kan koken,
het die dag weer
verprutst hebben in de,
opvoeding van onze kin
deren, in de liefde tot
onze man of vrouw? We
zijn in de grond allemaal
zulfce verfoeilijke egoïsten.
Daarom is het zo goed,
dat er dagen en gelegen
heden in het leven zijn,
waarin we op „de ander",
geconcentreerd worden.
Niet ik ik is niets
maar de ander!
Beseften onze jongemen-
sen dat ook maar eens
wat meer, eer zij een hu
welijk aangaan. Dan zou
den er onder ons niet zo
ontstellend veel uitge
brande haarden, leeg,
koud en kil zijn. Zo is
uitstekend naaien, wassen,
werken, met wie u bo
vendien in gezelschap
goed voor den dag kan
komen, omdat zij behoor
lijk ontwikkeld is, cultu
reel van alles op de hoog
te, geestig en charmant?
En uw man? Moet hij
altijd zó'n „veroveraar"
blijven, als hij vóór uw
huwelijk was? U altijd in
alles on*zi«n en verwen
nen, iedere avond thuis
zitten, of als hij uitgaat,
u meenemen? Allemaal
Ik-geconcentreerden, die
zichzelf zelden of nooit
voor de vraag zullen stel
len: „wat krijgt zij (hij)
van mij?" Hoe zijn deze
mensen hun huwelijk des
tijds ingegaan? Alleen
alles verwachtend van
het erotische? Dan volgt
onvermijdelijk de
ontreddering, zoals Hen-
rlëtte Roland Holst die
in haar „Kipderen van
deze Tijd" uitbeeldt in
het" leven van Peter en
Marijt. De walging, de
grote leegte is gekomen,
ja zelfs de afkeer van
elkaar en dan vraagt
Peter: „Kind, hoe is alles
toch zo lelijk tussen ons
geworden?
We wilden toch eikaars
geluk."
Marijt: „Eikaars geluk?
We wilden elkaar afromen,
we wilden genot van el
kaar: we wilden beiden
nemen en hebben ge
nomen en nu zijn we ver
vreemd van elkaar."
op dan op huwelijks- en
gezinsleven. En daar wij
nü al in de door Jezus
voorzegde tijd leven, waar
in de mensen zich onbe
schaamd openbaren als
liefhebbers van zichzélf,
zijn deze aanvallen effec
tiever dan ooit. Daarom
is het zaak onze ogen
goed open te houden voor
de wapenen, die Satan
hanteert in deze onder
mij ningsstrijd. Weet u,
wat er één is? De tiendui
zenden boeken, óók door
Christelijke auteurs ge
schreven, waarin drie
hoeksverhoudingen gete
kend zijn, waarbij de
lezer dan meestal de
buiten-echtelijke, dc ver
boden liefde als de liefde
gesuggereerd wordt. De
wettige echtgenote of
echtgenoot is veelal wal
gelijk gechargeerd gete
kend als „doetje" of
„hork". Er is mij de laat
ste tijd meermalen ge
vraagd: „Waaróm ver
schijnen er zo weinig
boeken, waarin ons een
zuiver, blij en gelukkig
huwelijksleven beschreven
wordt? Die zijn er toch
Goddank nog wel. Al die
onverkwikkelijke verha
len 'over ongelukkige lief
des en huwelijken, zouden
je tot een obsessie wor
den." Inderdaad. Ik moest
deze mensen van harte ge
lijk geven. Al die boeken,
films en toneelstukken
over in het huwelijk ge-
desillusioneerden zouden
een mens, die ondanks al
le zorgen, moeiten en
strubbelingen, die nu één
maal onlosmakelijk aan
ieders leven verbonden
zijn, toch gelukkig is,
suggereren dat hij (zij)
óók de verkeerde ge
troffen heeft. En zodra
die gedachte bij ons bin
nensluipt, grinnikt Satan
tot zijn trawanten: „Ha!
Eén stelling doorbroken!
Nu opgelet! Laat al haar
(zijn) fouten en gebreken
hem (haar) goed in 't oog
vallen. Zorg ervoor dat
zij op de voor ons meest
gunstige tijdstippen gede
monstreerd worden!"
'wroeten van de mach
ten der duisternis aan onze
huwelijksfundamenten?
Gelukkig hij (zij) die
zijn huwelijk gebouwd
heeft op dat éne Funda
ment: Jezus Christus-
Met Hèm als Eerste in
ons verbond worden alle
zonden tegenover en met
elkaar bedreven, over
wonnen. En dap wordt
het leven mooi en goed.
Dan is een gelukkig hu
welijks- en gezinsleven
één van de schoonste ga
ven Gods.
Maar alléén in het vol
brengen van Zijn Wet:
„éérst de ander en dan
ik". Als wij Gods bewa
ring èrgens nodig hebben,
dan is dat in het huwe
lijk. Het is zeker niet toe
vallig, dat Michel Angelo
in zijn uitbeelding van de
Schepping ip de Sixtijnse
Kapel te Rome Eva haar
handen dadelijk naar God
laat uitstrekken. Vrouwen,
die bij een uitgebrande
huwelijkshaard zitten,
blijft uw handen naar
Hem uitstrekken, die óók
in 1955 nog bij machte is,
het vuur in die haard op
nieuw te ontsteken.
Verlies uw geloof in het
Wnnder niet!
Kinderen, verwen jullie
Moeder maar eens op
Moederdag en óók eens
op gewone dagen, hè?
Volwassen kinderen,
denken jullie om je oude
Moeder ergens in haar
eenzaamheid?
En laten wij allen elkan
der liefhebben.
MARGAR1THA.
Mej. M. D. Daar ik
uw vraag niet kan beant
woorden, heb ik uw brief
doorgezonden naar een ter
zake kundige, die veel met
onze vrouwelijke kamer
leden in aanraking komt.
Sterkte en 't hoofd
omhoog houden. Niets
gaat buiten Zijn bestel.
M.
