PIETER PEUTER
Zware toch! in barre streken
WE
De levensloop van
DOOR G. TH. ROTMAN
46. Hij keek er 'ns door... hè, hoe hij
genoot!
Wat je er dóór zag, werd driemaal zo
Vooral de baard van opa was mooi!
Sprekend een weefsel van touw en hooi!
Hoe langer je keek.
Hoe mooier het leek!
Nee. daarvan snapte
Pieter geen steek!
47. Toen ging hij aan de zonkant staan.
Ach, had hij dat maar nooit gedaan!
Want de zonnestralen vielen door 't
glas,
Dat natuurlijk meteen een brandglas
De harenpracht
Knetterde zacht,
Maar Pieter sloeg
Daarop geen acht...
48. Je begrijpt wel, dat er weer scha
de van kwam!
De baard stond weldra in vuur en
Opa sprong overeind met 'n ruk!
O wee, o wee, wat 'n ongeluk!
Toen 't vuur was bedaard,
Leek opa's baard
Precies 'n geplukte
Kippestaart!
49. Opa was kwaad, dat snap je terstond,
Hij pakte z'n wandelstok van de grond,
Waarmee hij Pieters broek ging meten,
In de lengte en in de breedte!
De stok kwam neer
Keer op keer!
Au! au! au!
Wat deed dat zeer!
50. De and're middag, na den eten.
Was Piet het leed alweer vergeten;
Hij zat met Hilda aan de waterkant,
En daar was het buitengemeen amu-
'n Hond moest leren
Apporteren;
Telkens moest hij
't Wéér proberen.
51. Maar de heer,
de hond
Ging aan het hengelen in de plas.
En toen de vissen zo lekker beten.
Was Bello, de hond, al dra vergeten.
Hij liep er vandaan.
Piet riep hem aan
En gedwee
Kwam hij bij hem staan.
52. Om zijn vriend niet weer kwijt ta
raken.
Besloot onze Pieter hem vast te maken;
Hij bond de lijn dus om het been
Van de slapende Hilda heen.
Die door het zitten
In de hitte
Slaap had gekregen en
Was gaan „pitten".
53. Toen Piet zo'n poosje had stilge
staan.
Verveelde hij zich en dacht „Komaan!
Ik zal voor de grap toch eens proberen,
Of hij ook voor mij wil apporteren.
Daarbij vergat
Hij echter, dat
Hilda nog steeds
Aan 't touwtje zat...
54. Hij pakt
takje
„Ap-
port!"
Het takje vliegt weg. en Bello snort
Het hout achterna, tot Hilda's verdriet,
Want de stakker moet mee, of ze wil
of niet!
Schreeuwend van „neen!"
Staand' op één been.
Huppelt ze naar
De waterkant heen... t
Karakorum-Himalaya-expeditie na vier maanden in Europa terug
Uitrusting van perlon-fabricaten hield zich perfect
industrie!) en ieder
een was reusachtig be
nieuwd, hoe zulk een ex
periment zou uitvallen.
Wel, het is uitstekend
gegaan, en (alle onder
goed was van perion)
niemand heeft bevroren
ledematen gehad!
zich aan moeten toevertrou-
Dokter Berent, die we op
de foto op weg zien naar de
Hispar-gletscher, heeft op
het succes van deze expe
ditie grote invloed gehad.
Doordat hij slaagde, inspi
reerde hy zijn t chtgenotcn
eveneens alle krachter in
te spannen.
De foto van de tocht naar
de Raka Poshi, 7900 meter
hoog, werd 's morgens 9
uur gerfomen. Het doel werd
niet bereikt. Door geweiJ;c<?
lawines was men genood
zaakt terug te keren
Op de grote foto onder
aan deze pagina ziet men de
26-jarige Duitse Alpinist
Dolf Meyer bij 't begin van
zijn tocht naar de „Eisspitz",
de eerste top in de Batura.
Op zijn rug draagt hij een
katrol waarin een perion-
koord ia bevestigd.
E'EN Duits-Oostenrijkse
groep dokters, na
tuurkundigen, metereolo-
gen en kartografen on
der leiding van Matthias
Rebitsch is zojuist te
ruggekeerd van een expe
ditie naar de Himalaya.
a mmmm
Hunza, de Pakistaanse
Gedurende vier maan
den hebben deze mensen,
op uitnodiging van de
Pakistaanse regering, een
gebied onderzocht, waar
tot dusver nog geen toch
ten naar toe waren onder
nomen, en het heeft hen
waarlijk niet meegezeten,
wat de weersomstandig
heden aangaat.
Doch, zoals de heer
Rebitsch op een perscon
ferentie heeft verteld,
men is tevreden.
Daar komt nog iets bij
zonders bij, want de ge
hele uitrusting bestond
uit perlon-fabrikaten (een
geschenk van de gezamen
lijke Duitse nylon-
DE zes hierbij geplaatste
exclusieve foto's spre
ken voor zichzelf en geven
een beeld van de enorme
moeilijkheden, die op deze
zware tocht in on'oekende
streken waren te overwin
nen.
Betreffende enige foto's
willen we nog iets naders
vertellen.
Hunza, de naam van de
Pakistaanse gids, is eigen
lijk de naam van de stam
waartoe hij behoort. Deze
man heeft in zijn leven al
heel wat meegemaakt, maar
de beklimming van de Balta-
gletschcr overtrof alles.
De foto van het Batura-
kamp geeft een goede in
druk van enige bij deze
tocht gebruikte uitrustirfgs-
stukken, o.a. luchtbedden,
draagbare radio-telefoon, ny
lon-koord (vief maal dun
ner dan het traditionele
touw, waar bergbeklimmers
Het belangrijkste vond
de heer Rebitsch, dat het
gewicht van de anders
toch al omvangrijke be
pakking, hierdoor met
meer dan 50% was ver
minderd
WAT het verloop van
de tocht betreft, is
men begonnen met een
grootscheepse poging de
toppen van de Raka Poshi
(7900 meter), Oostelijk
van de plaats Gilgit, te
bereiken. Dit is mislukt
ten gevolge van aanhou
dende lawines op de laat
ste toegangsweg.
Hierop ging het onder
steeds slechter wordende
weersomstandigheden naar
de Balta-gletscher, met
drie nog naamloze toppen
in de onmiddellijke nabij
heid (6000 meter), doch
dichtbij het doel nadat
de sneeuwval al was toe
genomen tot 70 centime
ter per dag! kwam men
in een orkaan terecht. De
Pakistaanse gids, Hunza,
zei nog nooit zoiets ver
schrikkelijks meegemaakt
te hebben; men moest
opnieuw opgeven
De derde tocht, auuu
ondernomen door de arts
dr. Berent met enige gid
sen, werd met succes be
kroond. Zonder moeilijk
heden bereikte hij in de
streek van Dastogil de
Hispar-gletscher
Links: L)e 'JU-ja
rige Duitse Al-
pmist Dolf Meyer,
0begint met be-
klimming van de
.-Eisspitz
V Rechts: dokter
Berent op weg
de Hispar-
gletscher.
Hierdoor aangemoedigd,
besloten allen de streek
van Batura te gaan ver
kennen, in vier etappes.
Het eerste tentenkamp op
4100 meter hoogte, het
tweede op 4850 meter,
het derde op 5300 meter
en het vierde op 6100
meter.
Van hieruit bestegen de
Alpinisten van het gezel-
Rechts: In het
Baturakamp, der
de étappe.
Onder: De ex
peditie onderweg
naar de toppen
van de Raka
Poshi
:■-%* rr-
w*
gezet en kwamen langs
een omweg op de top
(7800 meter), die de naam
„Augustus" kreeg
De temperatuursver
schillen in het bezochte
gebied zijn buitengewoon
groot, 's Nachts daalde
het kwik twintig gra
den onder nul, over
dag steeg het tot zestig
erboven!! (graden Cel
sius).
Hierom werden de moei
lijkste delen van de tocht
's nachts afgelegd, of in
ieder geval zo vroeg mo
gelijk in de ochtend (men
stond meestal om drie
uur op) tot uiterlijk 10
a 11 uur voormiddag.
JACK P. DE KLERK
eerste nog naamloze top (7300 meter), die zij
bereikten en de naam van „Eisspitz" hebben
gegeven.
Bij een poging van de hele expeditie om
de tweede top te beklimmen, raakte men
bijna bedolven onder een lawine.
De beide Alpinisten hebben echter door-
