Mysterieuze lading in Rotterdam
en naderende Britse torpedoj agers
ss iïïIïs;
NIEUWE LEIDSCHE COURANT
OCTOBER 1954
Drama van de ondergang van een schip
Geschreven door
WIM HORNMAN
Geïllustreerd door
HENK SCHOORL
MET een klap gooide
George Wolf het deurtje
weer dicht en zocht zijn
shagdoos. Terwijl hij met zorg
een sigaret rolde, hoorde hij
gestommel in de machine
kamer. Wat had iemand nog zo
laat daar te maken? Hij stak
zijn sigaret aan en ging kijken,
maar er was niemand te zien.
Toch bleef het gestommel aan
houden en na een minuut be
greep hij, dat het boven hem te
doen was. Een vreemde be
klemming maakte zich van hem
meester. Hij bleef midden
in de machinekamer luisteren
naar de doffe klanken boven
hem. Soms leek het of iemand
met een harde klap op het dek
terecht kwam. Werd er gevoch
ten op dit schip? Werd er
iemand tot een bekentenis ge
dwongen? Of waren er vreem
den op het schip geslopen en
sloegen ze nu hun slag? Met
een ruk bedwong hij zich en
ging midscheeps op dek. Terwijl
hij over de hoge drempel heen
stapte, zag hij in een flits hoe
de eerste en de tweede stuur
man hijgend enkele kistjes naar het
achterdek droegen en ie daar in hoge
stapels neerzetten.
Er stond ln het halve duister een derde
bij, die hij niet herkende. Hij schrok en
wilde doorlopen, maar juist als bij zijn
eerste bezoek aan de Renate. stond weer
de hoge figuur van de
tweede machinist voor
4 hem, donker en dreigend
met een gezicht, dat hem
nog sprekender deed lijken
op Weissileben. Ditmaal
had zijn stem echter niets
vriendelijks. Ze was koud
en hard als metaal. Hij
VpIp spreidde de armen uit en
T e,e kwam hem met korte, af
gebeten stappen tegemoet.
„Wat doet u hier nog
zo laat?" vroeg hij en
Wolf dacht dat ook de
officieren aan het front
zo tegen huil ondergeschikten spraken.
Over het hoofd van de tweede machinist
bleef hij echter kijken naar de op elkaar
gestapelde kistjes. Hij zweeg.
„Wat doet u hier nog zo laat?", her-
naar Wolf toe als wiilde hij hem slaan.
Wat mankeert hij?, dacht de donkeyman.
Waarom is deze goedmoedige man plotse
ling ro driftig? Wat is er met dit schip
aan de hand?
VAT VOORAF GING
George Wolf is de donkeyman van de Duitse
vrachtboot Madeleine Rickmers. Zijn kapitein krijgt
in Constantinopel de onheilspellende tijding: ,£s
ist Krieg". Het schip wordt teruggeroepen naar
Duitsland en met gemengde gevoelens keert de bp-
manning terug naar de Heimat. De jongeren willen
de oorlog wel in, maar de meer bedachtzamen, zoals
Wolf, denken aan deserteren Maar Wolf wordt
toch militair en aan het front in Polen maakt hij
de vreselijke gasoorlog mee. Later kwam Wolf uit
de dienst en werd donkeyman op de Renate Leon-
hardt, een geheimzinnig schip.
Granaten kunnen erger zijn dan u vermoedt. U zult me liever in fris water, dan in de vleze modder".
nu wel begrepen hebben". Langzaam naderde de datum, dat ze zou-
loegen in Met haastige passen verliet hg daarop de den moeten uitvaren. En in de avond van 16
machinekamer en Wolf zag hem de eerste uren op 17 Juli kreeg men bevel aan boord te!
niet meer terug blijven en zich klaar te maken voor vertrek.
-4r Al» verdoofd bleef hij alaam Du, h« bevond Wolf besefte, dat het goede veilige bestaan;
nich met op een mun.üeechip, maar op een voo:r£|lrwsY0„eJ,„daV£,rnlhlTSStd wen reffi
goudschip. Waar kwam dat goud vandaan? om nu al deserteren. Er was „0g „,et,|
Duidelijk merkte Ijü. dat de tweede machi- Waren ze met dit doel naar Rotterdam ge- gebeurd wat hem er toe dwong. Bovendien
,Nou goed dan. Het is een komen en waren de cacaoboter bond het geheim, dat hij deelde met de t
Een ogenblik dacht Wolf eraan de ander deel-
genoot te maken van zijn plannen orote deser- nist ^hrok Nou goed dan Het is een komen en waren de cacaoboter g§|_
teren. Maar hij vergat het. Tenslotte hadden ze maar" omdat ik u zo goed ken zal lad™« maar een doekje voor het bloeden of de machinist hem met
geen van beiden meer geld en ergens op de geneim. maar ornaat ik u zo goea Ken. zaï kaöitein een buitenkansje gekregen? schio
stoep van een café'tje hielden ze zware debatten ik het u zeggen. Denk erom, het moet tussen besefte dat hh het antwoord nooit te
de.dag. dat Duitsland de oorlog zou ge- ons blüvcn. Wacht een ogenbllk. Ik moet ^i pTaTenTouden
er zeker van zijn, dat niemand ons afluis- er beej waarschijnlijk minder aangename din-
tert." Hij ging naar dé stookplaat en Wolf gen gebeuren. Hij kende dat wel. Je verdween
wachtte gespannen op zijn terugkomst. plotseling en niemand kon je vinden. Datar9-
vrij gemakkelijk. Wat maakte één mens r
F aardevoüe lading "™Sn!l'd>t zijn voorgevoel hem niet b.nkjé met dé hinden voor de ogen. Denkenjhi
5 be*Vfh,d. De rX,. Ata*w* du. toeW0n vroeg walen
an de stook- reLn|rS~n Een Woedend sprong de ander „ver
hh!i hUÏ goudschip, En hrj had gedacht, dat ze munitie „Waar bemoeit u zich mee? Ik val u toch
11 nder aan het laden waren- dan bovendien n°S ook niet om elke kleinigheid lastig?"
Wolf het schip zag. wilde hij er niet op. De de ogen had. al»rhij -dagenlang ™et° had ^SSSSTS^. d, mededelingen van de hoe onpret^er-
hebben.
Aan de meisjes, die bij hen stil bleven staan,
deelden ze plechtig mee. dat ze geen geld meer
hadden en zo liet iedereen hen tenslotte met
rust. Ze probeerden de weg naar het schip te
zoeken, maar verdwaalden. Op zeker ogenblik
ontdekte Wolf, dat hij toch nog wat geld bij
zich had, ze hielden een aapje aan en vielen in
slaap De koetsier probeerde hen na het ritje
eruit te krijgen, maar dat lukte niet zo een- --yr,Tir
oudig. Eindelijk kon hij hen met veel moeite VV hoorde, Kr ger
on roori nlaat tpnipknmpn e
Op die avond voor hun vertrek gebeurde jj,
er iets met de tweede machinist, dat hij zich
later nog lang zou herinneren. Terwijl hij op
MHI de stookplaat aan het zwoegen was en plot- er
meer seling iets moest gaan halen in de machine- op
kamer, trof hij er Krüger r~ - -
in, zittend op een t
de wagen rollen, liet hen liggen i
weg of de duivel hem op de hielen zat.
•akker van de harde grond.
r met Krüger gebeurd? Hij kende 1
Kistjes geheimzinnige kistjes
V. I .iCOflCv...:-
W Bh
i«r I
Er is goud aan boord
„Ik hoorde gestommel en kwam even
kijken wat er te doen was. Je weet immers
nooit", voegde hij er raadselachtig aan
toe. De rechterhand van de tweede machi
nist sloeg in de lucht. „Je hebt hier niets
te maken, begrijp je dat. Maak dat je
wegkomt."
Wolf zag het gezicht van de ander in
radeloze woede vertrekken. Hij keek nog
eenmaal naar de stapel kistjes, die hoger
en hoger werd en keerde zich toen om.
Met langzame passen ging hij naar het voor
schip terug. Hij was geschrokken. Niet van
de woede van de tweede machinist, maar van
de op elkaar gestapelde kistjes. In het man
schappenverblijf rolde hij zorgvuldig een
tweede shagje. En terwijl hij een lucifer aan-
schrapte om de sigaret aan te steken, drong het
plotseling als een boosaardige gedachte tot hem
door. dat de kistjes munitie moesten bevatten.
Koortsachtig probeerde hij het zichzelf te
bewijzen. Het waren niet zulke grote kistjes.
De eerste stuurman had er drie of vier in
gijn handen, toen hij keek Als dat waar
was, dan werd het gevaarlijk op dit schip.
Als de Engelsen het te weten kwamen, dan
zouden er torpedobootjagers klaar liggen om
hen op te wachten. Eén schot en zU zouden
de lucht in vliegen, één schot en na de
enorme klap zou niemand nog ooit kunnen
navertellen, dat hij op de Renate Leonhardt
had gevaren. Ook hijzelf niet. Ook Unglaube
niet. Ook de tweede-machinist niet.
Dus zijn voorgevoel had hem toch niet
bedrogen. Ze zouden de gehele gevaarlijke
reis naar Duitsland op een vulkaan varen.
Zou het gehele convooi met munitie va
ren? Dan bevond hij zich nog op gevaarlijker
terrein dan in Polen. Het kon nu bijna
niet anders of ae
zouden onderweg
worden aangevallen.
Hij kon het op het
schip niet langer
uithouden. Hij moest
Unglaube vinden om
hem deelgenoot te
maken van zijn ge
heim. Unglaube was
een verstandige vent.
Haastig ging hij
de wal op naar de
Schiedamschedijk.
Natuurlijk was de
eerste stoker in
Clara's café. Unglaube was geen kerel om
met een vrouw uit te gaan. Hij zou als ge
woonlijk rustig achter zijn potje bier zitten
en weinig zeggen.
Maar bij Clara trof hij hem niet. Wel en
kele matrozen, die het over de rum van de
Renate hadden. Hij keek hen aan en wilde
hen toeschreeuwen, dat ze idioten waren.
Dat ze zich bü de neus lieten nemen. Dat
onder de rum de kistjes munitie verborgen
waren. Dat ze kans liepen uit elkaar gerukt
te worden.
Maar hij bedwong zich. Hij had medelij
den met hen. Jonge, sterke kerels,
die met een rum-smoesje aan de
leiband werden gehouden. Ze moes
ten eens weten. Maar dat vertelde
men hun niet. Dat moest geheim
blijven. Dit hele vervloekte schip was
trouwens een geheim. Maar nu zou
den ze hem niet langer lijmen. Hij
dankte er voor om op een munitie
schip te varen. Hij zou hier in Rot
terdam deserteren. Laat de rest maar
in de lucht vliegen. Hijzelf dacht er
niet aan. Waarom? Om die gekke
troep in Duitsland? Hij wijde verder
leven. Een vrouw leren kennen en
trouwen. Rust. eindelijk rust. na al
die jaren van angst en onzekerheid.
Waar is Unglaube
Toen hü Unglaube niet zag. vergat
hij zelfs Clara te groeten, dronk zijn
glas bier in één teug uit en verliet
het café Hij besefte dat het moeilijk
werd om nu zijn vriend te vinden
maar hij moest en zou met hem
praten. Kon hem niet schelen hoe
laat. Hij ging van kroeg tot kroeg.
Nergens was Unglaube. Hoe langer
hij zocht, hoe meer hij zich vast
klampte aan het idee-fixe, dat zijn
wanhoop zou overgaan als hij einde
lijk maar met Unglaube had gespro
ken. maar die was nergens. Hij zag
er uit als een opgejaagde. Zijn pet
had hU ergens verloren en zijn jasje
hing als een slap vod om hem heen.
Het begon te spoken in zijn binnen
ste. Munitie.... Munitie hU dronk
meer dan goed voor hem
was. Soms stak hij zijn
deur van de rokerige bars
en probeerde met zijn ogen
de blauwe rookwalm te
doordringen. Hij gaf veel
te grote fooien aan de portiers, die
met vechtlustige ogen tegen de
kroegdeuren aanhingen. Tenslotte
had hij geen geld meer over om zijn
biertje te betalen. Het liep bijna uit
op een vechtpartij, maar toevallig
was er een matroos van de Renate
in het café. die hem herkende en
zijn gelag betaalde.
Samen gingen ze toen verder op
stap. De matroos vroeg hem wie hij
zocht cn opnieuw begonnen ze een
speurtocht naar Unglaube. Ze vonden
hem nergens. De matroos werd
nieuwsgierig. Waarom hij de eerste
stoker moest hebben? Hing er soms
zijn leven vanaf? Was er iets met de
ketels aan de hand? Ze zouden toch
niet de lucht inspringen? Wolf stond
stil en terwijl hij de ander bij zijn
revers greep, zei hij langzaam en
nadrukkelijk:
„Ja daar kon wel eens kans op zijn".
De matroos nam hem niet ernstig.
Waarom ook. De donkeyman had
behoorlijk wat achter zijn kraag.
„Kom. kom", zei hij. ,je moet niet
zo somber zijn. En als we de lucht
Invliegen, zijn we ineens van de hele
rommel af."
de stook-
reed plaat terugkomen
wer- recht in het gezicht keek, m
toen de tweede machinist zware wallen onder _*Qatcnn
- niet op- P® de ogen had, alsof hij dagenlang niet had j-. J .w
zei*e<iaf he^e^n^evaar/ijk°sch'ip' was'er?é?at hij geslapen. tweede machinist een geruststelling voor hem. hem nu beter dan de anderen. De machinist had
niet van gevaarlijke schepen hield. Met veel „we hebben een zeer waardevolle lading Munitie was heel wat gevaarlijker dan goud,
moeite vonden ze het manschappenverblijf. De aan boord", zei hij met gedempte stem.
■•erste. die hij rustig slapend op zijn bed vond. Wolf knikte.
was Unglaube en Wolf wilde hem wakker js dat enige nieuws, dat u me V TOULWCTL O.QTI OOOTU
Zo"S hW1 g?klleed0lzijbn1 k^i Vn™ zonder ^og te "vertellen had? Dat weet ik zelf ook
ergens aan te denken, dan dat hij tenminste wel. Ik heb mijn ogen niet in mijn zak..." Terwijl hij zo stond na te denken, werd htf haven uitvoeren. Daar gingen de „Pellworm'V
zijn geheim morgenvroeg aan de stoker kon De tweede machinist liet hem niet uit- in zijn gedachten gestoord door Unglaube. De de „Brietzig", de „Marie Horn"
vertellen. spreken.
„Meer kan ik u niet zeggen."
grote geestelijke reserve. Als hij zich zó te>
gedroeg moest er iets aan de hand zijn. Hij
kwam er echter niet achter, ook al niet, omdat®1'
hij er eenvoudig de tijd niet voor kreeg.
's Avonds kwam hij nog even aan dek ei
hoe de andere schepen van het convooi i
en zag T
i al d« y
Gespannen sfeer
Wolf moest er hardop om lachen. Maar
diep in hem zat de overtuiging, dat hij
Hij sliep zwaar en onrustig. De volgende 1"»' ondanks alles te weten zou komen,
morgen was het volkomen mis met hem en toen Daarom speelde hij hoog spel.
Unglaube driftig werd en vroeg of hij tenminste
niet op tijd beneden kon komen; in plaats van
de dronkelap
Om tien uur lichtte de Renate Leonhardl
het anker, gevolgd door de „Lavinia". Woll
kon geen afscheid nemen van Rotterdam,1
„Ik weet het al lang. Vertelt
_„ode „Heinz
eerste stoker bleek ook al een geheim te heb-
ben, want hjj nam Wolf mee naar de stook-
plaat, bood hem een sigaret i~ JH
drukkelijk: „Weet je al dat we twee vrouwen omdat hij volop werk had op de stookplaat
aan boord hebben?"Kapitein Methling bleef binnen de terri-T"]
Vrouwen aan boord? Wolf moest er om toriale wateren. Waarom hij het deed. wistU
lachen. niemand, maar in elk geval bood het een_n
Hoe weet je dat?" goede bescherming voor ziin schip met di"
.As heb ze zelf gezien. De jongste Is ver- kostbare lading Hij besefte dat luj d,™
AnveM knan to'ti moid waai- iedereen eek Renate onbeschadigd naar Duitsland hap??1
duveid knap, zon mem. waar iedereen geK t n Nu zeker R d hem
op zou worden. De andere is een oude Ung gedaan dat *de kostbare ladlng aan hem waikc*
met een spitse vossekop, maar ze schgnt de toevertrouwd en hij zou alles op alles zettecdif
Er verstrakte iets j°nSste er aardig onder te hebben". om Hamburg veilig te bereiken. koi
in de enigszins ver- Een raar schip, dacht Wolf. Honderden Beter dan welk ander lid van de beman-(je
moeide gestalte van kistjes goud aan boord, waardevolle staats- ning wist hij de gevaren, die er aan verbonj0(
de man voor hem. Papieren, edelstenen en twee vrouwen, waar den waren. Daarom bleef hij ln^ de buur£
Zijn stem was
duldig, toen hij
vroeg: „En wat weet
komen."
in zijn somberheid op. Maar tussen zijn dren
zende hoofdpijn, die als een mes door zijn kop
schoot, speelde de gedachte aan de munitie. In
de machinekamer, waar hij de pomp aanzette
om de stoomkptels te vullen, ontmoette hij de
tweede machinist.
Ze spraken niet tegen elkaar en Krüger was
nog stiller dan anders. Het scheen Wolf toe, dat
niemand iets van weet. We kunnen ons ple- van de Hollandse loods, een oude
zier gewoon niet op. die het water door en door kende. Hij spralr"
„Wat doen die aan boord van een vracht- - geen woord, maar tuurde over de zee. Toj®'e
schip?" r.u toe had hij niets gezien. Misschien kondepul
iv „Weet ik het. Ik heb niet met ze gesproken, ze beschermd door de duisternis dit gebieflen
Toen ik in de buurt kwam. trok de oudere verlaten. Hij realiseerde zich, dat er goedmie
"n jongere mee naar binnen. Sindsdien heb kans bestond, dat de Engelsen iets van diLo
ze niet meer gezien. De kapitein, zal er convooi wisten. Hun geheime dienst havar
meer van weten." zeker goede contacten in Nederland e^e
aan de grote klok ga huigenDat ik ze ga Wolf Ring nogal eens aan dck Dan liep gemakkelijk
vertellen, dat het schip door de lading zowel hij wat op en neer en hij durfde zichzelf treffen.
~~5 als voor de vijand in waarde toe- niet te bekennen, dat hij nieuwsgierig was De nacht stond als een muur tussen herfre
Dat het er gevaarlijker op is gewor- naar de mooie vrouw in de hut van de en de zee Hij dacht aan dc twee vrouwefet
„Denkt
dat ga vertellen?
neemt me toch im-
vertrouw
Waar
i de Renate bovendien hadden ze lang genoeg
haven gelegen om het de Engelse spioniv
maken voorbereidingen
neemt?0v_r 0
den? Waarom?" kapitein. Had zij iets met het goud te maken? in de hut. Ze waren hypernerveus en hala
Zijn woordden maakten indruk. Wolf zag *n bet manschappenverblijf werd er regel- kon het ook anders. Ook in hem zelf trilcfy
geheim hem drukte. Dat hij eigenlijk zelfs duidelijk, dat Krüger met zichzelf berede° '?atl15
beetje spijt had van de driftige uitval van „«ende of hjj meer zou vertellen. Bovendien d» hoffelukste manier. Maar toeh kwam
beneden ergeB
gesproken en vaak niet op de spanning om dit gevaarlijke
manier. Maar toch kwam er De uren kropen langzaam voorbij. Als g'j
zweee V' T v een waas van romantiek over het schip. het haalden, hadden ze Engeland een goea.
»n die misschien overtuigd, dat hy Het gerucht ging. dat de mooie vrouw kool gestoofd. Hoe langer de nacht duurdP
rfp twPPHp machinist hpm vro'pt> Wolf er ook meer van wist. Er gingen midden in de nacht naast de kapitein op de hoe beter het was. Niemand had ogen oi
minuten overheen en nog kon de tweede ma- brug stond en lang en gedempt met hem door de zwarte sluier heen te kijken.
Er bleef die gehele morgen een gespannen chiniat nlet besluiten. Hy liep rusteloos op en sprak. Weer anderen vertelden, dat het een In de uren, dat hü naast de loods op (P
sfeer tussen hen. Soms voelde hU, dat de neer en Wojf ging intussen naar de stookplaat Prinses was, maar niemand wist eigenlijk iets. brug stond, ging zijn leven aan hem voorb(?
ander wat wilde zeggen, maar hij gaf hem met het smoesje, dat daar zyn shagdoos stond. kende._zijn schip van stuurboord
hiertoe niet de gelegenheid, ondanks zijn Teruggekomen zag hy Krüger in gedachten
brandende nieuwsgierigheid. Hij was eigen- voor zich uitstaren. Hy stoorde hem niet,
lijk woedend op zichzelf. Waarom was hü maar wachtte in spanning af of hy hem verder
gisteravond ,1, een gek achter Unglaube «W tent 'ukken.
j E!n terwijl hg daar zo stond, kreeg hg plot-
aangelopen? Die vent moest eens weten, dat d,t de tw„de 'machinist
hij hem gezocht had. Verduveld slomme doodsbang mazr tevens, dat het geheim
sentimentaliteit. Wat kon het hem eigenlijk dat hy bij zich droeg. hem kilo.s -^aar WOOg.
schelen of Unglaube de lucht inging? Wat Een gevoel van medelijden met deze man, die
wist hy van hem? Dat hü een vrouw en een veel te grote verantwoordelijkheid had
een paar kinderen had en dat zijn oudste gekregen, overmeesterde hem. Misschien was
zoon san het front was? Duizenden mannen ,h« "izer beter verder niets te vragen,
waren getrouwd en hadden
Wie weet welke moeilijkheden Krüger kreeg
als hy hem wat meer vertelde. Want dat het
een gevaariyke zaak was, wist hg nu wel
zeker.
GoudUr
deren. Duizenden mannen moesten naar
front. Duizenden soldaten sneuvelden
Wat kon hem Unglaube schelen? Trok
Krüger zich lets van hem aan? Vertelde
Krüger soms. dat ze munitie aan boord had
den? Waarschuwde Krüger hen er voor. dat
ze straks in de lucht konden vliegen? Neen. Hij nam tenslotte het besluit het de
Kruger zette een grote smoel op. zoals al
die andere kerels, die iets meer te vertellen man niet moeilijker te maken dan het
hadden. Hij wiste zich het zweet van zijn al was en wilde aan dek gaan. Maar
Crffhó voetstappen^*Hu'drzaide'zfch ït. ™t twee stappen was de machinist bij
Krüger bleef staan en presenteerde hem een hem, trok hem bij de schouder en
hoofd'"gebogen? Üwolf" filterde hees: „In de kistjes, die u
De donkey-man besloot hem voor te zijn: gisteravond zag, zat goud!!! Goud!!
Wat was dat eigenlijk «tzUravond?" Krüger Hoort da, Wo]f? Millioenen. Goud Ook rondom
deed een paar stappen terug. „Dat gaat u vjj een sfeer van romantiek. Hu
niets aan." GR edelstenen. Ztljn ogen nadden een zaamste gezagvoerder zijn, die ooit op
Wolf lachte.^ „Maar lk zou het toch graag begerige glans. Er blonk zelfs hebzucht schip had gevaren.
„Ik" spreek er niet over Het ls me ver- in. Hot was of er een steen van het Su'kïo'urertSg o...
boden. Ik mag er geen woord over zeggen." hart van de donkey-man viel. Hij sloot lopen, precies hetzelfde als hij
deed een gedaan. Dan kon het gebeuren, dat men hem
bakboord. Hü wist, dat er
een plank kraakte als hij er o
kende het manschappenverblijf --
buis en kon met zijn ogen dicht langs
ruimen lopen als die open stonden. Son
schreef hü brieven naar huis. Daardo#
kende zijn vrouw hem als een open boek
als hij ze later weer eens over las, schaami
hü zich voor zijn openhartigheid. ire
Enfin, het ging goed lot nu toe. Ze voer£et
overigens binnen territoriale wateren, djer
wat konden de Engelsen hem doen? De nel
traliteit schenden? f
Natuurlük. Waarom niet? Zou hun er"
zorg zijn, als ze zün lading kenden. eö
Methling nam zün küker. Toen hij he) K
Instelde, durfde hü amper te küken. Hat
sloot eerst zün ogen, terwijl hü zijn hagt
voelde bonzen. Toen keek hü- Gretig namjnk
zijn ogen de zee in zich op. net
Een wilde schreeuw deed de loods «00,
kijken. Wat zag hü daar aan de horizoL
Waren die zwarte stippen het gevaar.
hij niet hoopte, maar toch diep in zi'et
verwachtte? Hij riep zijn eerste stuurman lou
overhandigde hem driftig de kijker. Drfnc'
bleef lang staan als was hij bang om lal
waarheid te moeten vertellen. Dan gaf fee!
de kapitein met een kort gebaar de küWrie
terug en knikte.
Voor het eerst sinds de stuurman
kende, zag hü Methling even met de
ennn ,\nh knipperen. Maar verder liet hü geen anf
nmmntiair lün»«f H» NÜken. Hü zocht opnieuw met zün k.jlf
omantiek. Hu moest de een- dfi horjzon af en bemerkte tot zijn ontstft
7p 1 fd«tni?rh11 krpeen tenis- dat twee schepen zich los maakten 1
Zelfs de stuurlui Kregen hpt fInttillp Pr. in TÜn rirhlin» Itwzmzn
om met hem te praten.
Hü kon urenlang over de brug heen i
Vrouwen aan boord.
zit."
,i,Tïi'rrt.' weef S ogen en ademde luid.
GelukkigDus geen munitie
Maar de tweede machinist vatte dit
het flottillc en in zün richting kwamen.
Eigenlük, zo bekende hü zichzelf, had
het verwacht. Ze zouden dit gebied
geaaan. uan son geoeuren. aat men nen. J™n«n ««tWucllten De «tippen w
in zichzelf hoorde praten, zoals alleen klui- e - sP°ed«g _tekenden
dat doen. Rondom zijn figuur en ,de v'a"
vrouw vertelden de matrozen allerlei ko" «J'8 de.
twee Engelse torpedojagl
H nummers onderscheiden. I
F 83 en de F 87. Twee van het twinti#
wolven, dat jacht maakte op het cr
vooi. De schepen, die voor hem uit }j
n. waren misschien al opi
wee hadden het kennelük (c
de Lavinia begrepen.
convooi
bracht. Deze
de Renate er
verhalen, maar daar bleef het ook bij, want
verkeerd op. Zijn stem klonk gejaagd de waarheid kwam men nooit te weten,
toen hij verder sprak. Sinds de dag, dat ze samen een geheim be-
r waarden, sprak Wolf meerdere malen met de
„Er zijn nu ongeveer vier honderd ,wcede m,chiniit. Er was een eoort vertrou-
vijf-en-vijftig kistjes aan boord. Ze zijn wen tussen hen gegroeid en hij leerde hem
iaet in de avond gebracht en de offi- S^"mSSlJ£tadS*h3.nd1
eieren hebben ze zonder gebruik te bijzonder opgewekt zün, want een grote dosis
maken van de lier geladen. Begrijpt huxnor maakte hem het leven gemakkelük.
Wrtlf lirfrtor. oor. Krüger had zün gehele leven gevaren. Hü
U, Wolf. We liggen aan de boei, dus kencie de zee in al haar gedaanten. Vaak ge-
kon het in het geheim gebeuren. Ze noeg had hij haar brullend tekeer horen gaan dl* komen zouden? Zijn plan
hehhpn vewacht tnt iullie allpn aan cn dan bad hÜ de strÜd met haar aangebon- Ee" gemene spion moest hiervoor gezi
hebben gewacht tet jullie allen aan den £ch va„ iUn klelnheid volle hzbbzn. Lannaam kw.m driftige
wal waren gegaan, maar op U hebben bewust geweest, maar als de bonkige vuisten ^nhestnnomv°®fa',fV^( da,T„ ^-;kw
ze niet gerekend."
Stop. Verlaat het sehü
Wolf wist niet wat te antwoorden Het was
ook niet nodig, want nu hg' eenmaal het ge
heim had verraden, wilde de tweede machi
nist allea kwyt.
de storm het schip heen en weer sloegen, ..Stóp. Verlaat het schip" Hu probed
da™htr.Cmdda? ehÜ, zeeman even rauw moe, „""ktS" a^li
zijn als de" rauwstc zee, kalm als de wind al. ^!"I'lrra^dfeaChvtare0nr" -m" V°"e k™cht
een dolle tekeer kon gaan en bereid de kust dan opgebracht
woede van de elementen met een glimlach land. Onder geen enkele voorwaarde
tegemoet te treden. Maar soms, als het schip hii dit schip met de k0gtbare lading]
papieren van
papleren..."
Hy keek nog t
i terwgl
meten ook staats- begon te steigeren, als de oneindige eenzaam- Engelse handen zien vallen
ai. finnia. h(;id h(,m overviel. omdat hij alleen maar Dichter en dichter kwamen de oorlof'
schuimende vijanden om zich zag, dan trok schepen. Langzaam rees een gouden
ontzagwekkende magneet hem naar zün als een kroon op het hoofd van de m„.
de provincie Bommel, naar uit de kim omhoog. En alsof de Bri^tl
het land, waar de zon scheef in de duisternis daarop gewacht hadden, donderde het i
van een bos drong. schot en krakend boorde zich een gr__.
Maar als hij de achterdeur van zün woning door de boeg van het schip heen in de ladi]
opende en een vlaag voelde van de wind,
die langs zijn gezicht streelde, wilde hij weer
naar zee, omdat je daar de natuur het beste
kon leren kennen. Over de oorlog sprak hü
zelden of nooit. Hij was eigenlük bang er iets
over te zeggen en overigens had het niet het
„Wat doet u hier noy zo laat?"
...ay ..eg, w... zich heen
zijn ogen koortsachtig brandden, knepen zün
vingers in de arm van Wolf: „Maar denk er
om. het blgft tussen u en mü. Laat er tegen
niemand een woord van los, want dan brengt
u uzelf en mij in gevaar".
Terwjjl hij dit zei, blonk er angst in zgn
ogen. een angst, die bgna tot een paniek uit-
Zwijg er over Wolf. Zwjjg er over als 't
graf. Meer kan ik je niet zeggen. Denk er
dat ik u dat niet vraag, omdat ik de zaak
„Ik heb nog
wil overdrgven. De gevolgen van loslippigheid vaak zeggen.
In onze volgende aflevering:
Een mysterieus schip gaat
onder. Met het goud?
