Gebouwen en kerken als verhaal op een film
HET VERHAAL VAN
tentje en sSaartje eperneut
|5»<i»t>»80t>PSD^>J»«>lC>93t5)ÖSÖfi53DSDS5*>fÖ«^ÖS3^f5S3i?c£>«öl^^^
DOOR G. TH. ROTMAN
33. ..Ja. ik kan er ook niets aan doen!"
zei de vrachtrijder, toen hij ons ver
haal aangehoord had. Hij stapte op en
fietste terug, zeker om een nieuw ca
deau te halen. Huilend stonden we onze
pot na te kijken. Het duurde niet lang.
of hij dreef al midden op de plas. In
de verte naderde een man in een boot
je. Zou hij de pot zien? Of zou hij er
overheen varen?
39. De roeier had de bloempot echter
gezien. Hij voer er heen, keek er nieuws
gierig naar, bukte zich toen en pikte
hem op. Wij schreeuwden uit alle
macht, maar hij was te ver weg om ons
te verstaan. Of misschien hield hij zioh
maar zo, omdat hij de pot liever wilde
houden.
45. We gingen naar binnen, maar op
ons geroep kwam niemand opdagen.
Zonder te bedenken, dat dit toch eigen
lijk geen pas gaf, besloten we toen zélf
alvast maar naar de pot te gaan zoe
ken. We liepen van beneden naar boven
en van voor naar achteren door het
huis, alle kasten doorsnuffelend; maar
van de pot was neggens 'n spoor te
bekennen.
Wekelijkse bijlage Zaterdag 28 Augustus 1954
-fa Vandaag kan men in Milaan onze trots zien
HET ministerie va.n Onderwijs,
Kunsten en Wetenschappen heeft
de Voorburgse cineast Rudi Hor-
ecker opdracht gegeven tot het ver
vaardigen van een film. Drie maan
den heeft Homecker nodig gehad om
zijn werk te voltooien en het resul
taat is een film gewoirden, waarop
we als Nederlanders eigenlijk wel
een beetje trots kunnen zijn.
Dat is nog niet zo veel voorge
komen; op een tweetal films van de
cineast Herman van der Horst na,
hoeft ons land beslist nog geen groot-
wrrVi-n M-pleverd.
isu is ei ue film van Rudi Hor-
necker bijgekomen onder de titel
„Moderne architectuur in Neder
land", waarvoor niemand minder
dan dr. Jan Hulsker, chef van de
afd. Kunstzaken van het ministerie
van O.K. en W. het scenario het
filmverhaal schreef.
Het schrijven van zo'n scenario
is maar niet gewoon een verhaal
tje maken, het is het bijeenbren
gen van de bouwstoffen voor de ca
meraman, de man die de beelden
moet maken. Er moeten scènes, ta
ferelen, geschapen worden om een
film tot een film te maken en dat
doet de scenario-schrijver, die óf zijn
stof ontleent aan een bestaand ver
haal óf zelf de stof creëert.
Zo kan er zelfs een film ontstaan,
waarbij geen woord gesproken wordt
en toch een scenario-schrijver voor
een verhaal heeft gezorgd.
Dr. Hulsker heeft nu al voor twee
van zulk soort films een scenario
geschreven: vorig jaar voor de uit
stekende fiLm over het leven van
Vincent van Gogh en nu voor de
film over de moderne architectuur.
Bij beide films wordt natuurlijk wel
wat gesproken, maar er wordt geen
verhaal verteld. De beelden, de ver
schillende taferelen, vormen het ver
haal.
WAT hebben dr. Jan Hulsker en
Rudi Homecker nu samen be
reikt met een bewegingloos gegeven
als de architectuur? Hoe hebben zij
scènes kunnen maken van al die
stilstaande gebouwen?
Het antwoord is eenvoudiger dan
de daad zelf. Zij hebben om het
maar simpel te zeggen al die stuk
ken architectuur, al die huizen, ge
bouwen en kerken, tot figuren van
hun spel gemaakt. Niet zo maar
achter elkaar als gewone foto's ge
projecteerd, maar ze doen leven in
een bepaald rhythme door close-
ups en fragmenten.
Als die fragmenten zo in een be
paalde samenhang aan u voorbij
gaan op het filmdoek, dan kan dit
de suggestie geven van een han
deling, van een beweeglijkheid. Als
voorbeelden reproduceren we hier
twee van zulke fragmenten, ten eer
ste een deel van het nieuwe Haag
se stadhuis, waarvoor de gebeeld
houwde zittende vrouw een levend
effect geeft, en ten tweede een in
kijk in het Groothandelsgebouw te
Rotterdam, waar de beweging van
de rijdende auto's net voldoende is
om aan het bezien van de construc
tie van het gebouw geen schade te
doen.
Met deze film hebben Hulsker en
Homecker eigenlijk nog meer ge
daan dan alleen maar architectuur
getoond.
Zij hebben het verhaal verteld van
Nederland met zijn polders en plas
sen, met zijn weiden en dijken, met
zijn koeien en molens, met zijn op
bouw en leven.
Het is met enkele simpele woor
den een aangrijpend verhaal gewor
den, beginnend bij het landelijke
karakter van ons land en via oor
logsvernietiging en industriële op
bouw komend bij de architectonische
taal.
De oude en karakteristieke Am
sterdamse grachten ziet ge en daar
na de stijlnavolgingen in de 19e
eeuw. Vervolgens de 20ste eeuw met
een Berlage (bij wie het accent na
tuurlijk op de Amsterdamse Beurs
valt), een Grandpré Molière, die de
Delftse school maakte, en een Du-
dok. Tot slot is er de symbolische
opname van een jonge vrouw, die
hoog van haar flatbalcon over de
stad kijkt... een nieuwe stad.
Dan plotseling herontdekt de Ne
derlander zijn eigen land. Door deze
film herontdekt hij het en hij is er
trots op ook.
In het lichaam zelf worden de ver
brandingsprocessen vooral in de lever
en spieren aangezet, terwijl door gro
tere activiteit, die zich b.v. openbaart
in het rillen, de productie van de
warmte opgevoerd wordt.
Het omgekeerde vindt plaats wan
neer de temperatuur van de buiten
lucht zodanig stijgt, dat wij het warm
gaan krijgen.
Om ons behaaglijk te gevo?'
maken wij gebruik van kleren,
van de hoeveelheid
hevig zijn aan de
Wanneer iemand dus last\
warmte heeft, dienen wij
schillende zijden onze blik te v
Er zijn altijd nog mensen, die
ters en 's zomers eender geil
gaan en dit zelfs in warmere strëV
dan de onze trachten te handhavët
Het spreekt vanzelf dat men in d^
eerste plaats moet beginnen met zich
zo luchtig mogelijk te kleden.
Natuurlijk zal men de zon en de
andere warmtebronnen zo veel mo
gelijk vermijden. Spierbewegingen ver
hogen de warmteproductie in het li
chaam. Des te rustiger men zich
houdt, des te beter men zich gevoelt
als men slecht tegen de warmte kan.
Een deel van het nieuwe Haagse Stadhuis Vervolg op pag. 2
DIT zegt eigenlijk al genoeg over
de waarde van deze film. Een
enkel voorbeeld nog hoe men fil
misch een heel sterke werking kan
verkrijgen.
Als er iets vertoond wordt van de
vernietiging van Rotterdam in 1940,
van de overgebleven ruïnes en van
de kapotte muren van de Laurens-
kerk, dan duikt telkens weer heel
even dat beeld van Zadkine om
hoog: een symbool van de ontredde
ring. Op deze wijze is de suggestie
van dit beeld wel heel sterk, maar
het is tevens een bevestiging van
onze overtuiging, dat dit beeld alleen
maar gezien kan worden in de ont
reddering van een kapotgeslagen
stad, niet in een stad van de op
bouw, waar geen ontreddering,
maar uitzicht is, waaruit het hart
niet is weggesneden, doch waarin
het klopt met een fel rhythme.
De film „Moderne architectuur in
Nederland", waarbij de Franse
tekst gesproken wordt door G. Slui-
zer en waarvoor Rudolf Karsemey-
er heel goede muziek schreef, ging
naar de Trienale in Milaan, de in
ternationale tentoonstelling van toe
gepaste industriële kunsten, welke
tentoonstelling daar om de drie jaar
wordt gehouden. Vandaag werd de
ze expositie geopend en zien verte
genwoordigers uit alle landen van
de wereld, waartoe ons land in stajt
is. Daarom wordt de tekst in de
Franse taal gesproken.
Door middel van deze film kan
de gehele wereld kennis maken met
ons land, met zijn polders en zijn
molens, maar ook met zijn opbouw,
zijn tempo en zijn moderne bouw
kunst.
Met zo'n film kan ons land voor
de dag komen en ze is er tevens
een bewijs van, dat de filmkunst
toch ook wel andere resultatem kan
opleveron dan het klatergoud van
Hollywood.
Warmteregeling van liet lichaam
IN AFWACHTING VAN HETE DAGEN
(Van onze medische medewerker)
IN Juni heb ik reeds een brief ge
kregen van een abonnc, die klach.
ten had op elke zomerse dag, zich
uitend in een spoedige vermoeidheid,
slapte in de benen, verminderde
klaarheid en scherpte van het den
ken.
De brief is blijven liggen, maar het
wachten op een hittegolf kan niet blij
ven voortduren. In afwachting van he
te dagen wil ik op de vragen ingaan
die in bovengenoemde brief 'gesteld
De steller van de brief wil een ver
klaring van genoemde klachten en
middelen om deze verschijnselen weg
te nemen of althans tot aanvaard
bare mate te reduceren.
Het vraagstuk van de warmterege-
ling in het menselijk lichaam heeft
veel facetten.
De mens is in staat bij sterk uit
eenlopende buitentemperaturen een
vrijwel constante lichaamstempera
tuur te handhaven. De thermostaat
van het lichaam is gelocaliseerd in
bepaalde zenuwcentra. Daalt de tem
peratuur, dan wordt door vernauwing
van dc bloedvaten in de huid, de ver
mindering van de zweetafscheiding en
eventueel het verkleinen van het li
chaamsoppervlak door de bekende
koude-houding, de afgifte van warmte
verminderd.
