^ÏTiynhe&r ^^imp&lmanó
QA&t „en pension"
Rampen en verwoestingen door ontbossing
DOOR G. TH. ROTMAN
99. Vervolgens besloot mijnheer Pim
pelmans. zijn handen en gezicht te was
sen Hij had dit beter kunnen doen,
vond z'n vrouw, vóór hij z'n overhemd
aantrok, maar de arme man was nu
eenmaal helemaal de kluts kwijt. Ja,
hij zap niet eens, dat de waterkaraf op
het puntje van de handdoek stond, zo
dat ook dat nuttig meubelstuk sneuvel
de. toen hij de handdoek naar zich toe
trok. ,,Zeg er maar niets van!" zei hij,
rood van angst.
100. Een kwartier later begaf mijn
heer Pimpelmans zich naar de weeg
automaat, die in 'n hoekje van de tuin
van 't pension stond. Het volgend ogen
blik sloeg hij z'n handen in do lucht.
Buiten adem kwam hij bij z'n vrouw
terug. „Vrouw, stel je voor", riep hij
uit. ,,ik ben 48 kilo afgevallen!" Dat
het kwam. omdat hij nu geen koffer bij
zich had en dat hij integendeel 4 kilo
aangekomen was. is de brave man
nooit te weten gekomen...
101. Mijnheer Pimpelmans en z'n
vrouw brachten nu werkelijk één ge
lukkige dag door. Ze wandelden in de
omtrek; mijnheer Pimpelmans maak
te de ene kiel^oor, de andere na. Kort
om. alle woldis schenen van de lucht.
Totdat... ze tegen de avond van hun
wandeling terugkeerden. Boven, in do
gang, vlak voor de deur van hun ka
mer, zat namelijk de rijwielverhuurder
op hen te wachten.
102. De man kwam om zijn geld. want
hij vreesde, dat mijnheer Pimpelmans
wel eens op 'n goeie dag kon vertrek
ken. zonder de fiets betaald te hebben.
Mijnheer Pimpelmans had zich echter
nog eens bedacht, en zei: „Maar man.
het is Je eigen schuld: de ketting was
versleten en van de rem deugde ook
ik die
103. De fictsenverhuurder kookte van
woede. ,,En toch zul je betalen!" riep
hij uit. Maar mijnheer Pimpelmans ver
dween met zijr vrouw in de kamer en
Het de man staan. Deze wilde nu de
trap aflopen, maar had er geen erg ln,
dat het kleedje bovenaan de trap door
de pensionhoudster wèl vastgespijkerd,
maar niet goed vlak gelegd was.
104. De goeie man bleef er dan ook
met zijn voet achter haken, struikelde
en deed een stap in de ruimte. „Help,
Help!" schreeuwde hij, maar het hielp
niet; hij verloor zijn evenwicht en nam
een reuzenduik alsof hij het zwem-
kampioenschap bi) de Olympische spe
len wou behalen.
105. Onder aan de trap hadden zich
alle pensiongasten verzameld, om naar
de ruzie te luisteren. .Maar toen ze de
rijwielverhuurder aan zagen komen,
gingen ze allemaal gauw op de loop,
want ze waren veel te teerhartig, om
de pluche gangloper «reg-
106. Kletst Daar kwam de rijwiel
handelaar op de gangvloer terecht. Door
de vaart, die hij had. schoot hij echter
nog een heel eind dóór. waarbij de
ganglopcr meeschoof. De vluchtende
pensiongasten, die op de loper liepen,
verloren hierdoor hun evenwicht en la
gen het volgend ogenblik allemaal door
de gang te rollen.
Als de plantengroei vernietigd wordt,
krijgt liet water de overhand
VRUCHTBARE GROND WORDT „WEGGEWASSEN"
yORlGE week werd Italië weer
door een grote ramp bedreigd.
Een storm, die boven de Adriatische
zee woedde, zwiepte het water de
met sneeuw bedekte Povlakte in.
Verschillende dijken in de delta van
de Po bezweken en talrijke hectaren
rijke landbouwgronden kwamen on
der water te staan.
Honderden mensen, die in de laag
gelegen gedeelten van de delta wonen,
vluchtten naar de daken van hun
huizen en moesten daar wachten op
de komst van politie en brandweer,
die hen naar veiliger oorden brachten.
De laatste jaren is Italië al meerma
len het toneel geweest van een enor
me overstromingsramp. En niet al
leen tengevolge van lage ligging bij
de zee, maar ook door langdurige re
genval en ondeskundige ontbos
sing.
Wij in ons vlakke land hebben met
deze problemen niet zo heel veel te
maken, maar, juist in verband met
emigratieplannen van veel van onze
landgenoten, is het wel goed, dat we
eens aandacht schenken aan de ge
volgen die onnadenkende ontbossing,
in de ruimste zin van het woord, kan
hebben, niet alleen voor de boeren
afzonderlijk, maar uiteindelijk voor
de hele voedselvoorziening van een
land
DAT regens de rivieren doen op^
zwellen, zodat het land onder wa
ter loopt, valt te begrijpen, maar is
dat water dan niet op de een of an
dere manier snel weer af te voeren,
zal men zich afvragen.
De oorzaak van deze verwoestingen
is evenwel niet alleen te zoeken in
de grote hoeveelheid water. In nor
male omstandigheden zijn de hellin
gen van heuvels en bergen bedekt
met allerlei soort vegetatie: van lage
plantengroei, zoals we die op de Al
penweiden kennen, tot de zware bos
sen van Vogezen en Schwarzwald toe.
Die bomen en struiken breken met
hun bladerkroon allereerst al de
kracht van de neerkomende regenbui
en. Bovendien vormt dan het net
work van wortels, met de daarop
gevormde humus van gevallen blad,
een prachtige sponslaag, die het wa
ter eerst opzuigt en bewaart, en
slechts langzaam langs de hellingen
naar beneden laat zakken.
De steeds dichter wordende bevol
king van onze aarde, heeft echter
steeds meer hout nodig voor het bou
wen van huizen, voor brandstof, en
wat dies meer zij. Dus worden daar
toe bossen gekapt, en helaas heel dik
wijls maar in 't wilde weg.
Hot gevolg is, dat de bodem onbe
schermd bloot komt te staan aan de
invloed van zon en regen. De zon
droogt de losse bovengrond uit, v^aar-
door de samenhang vermindert; als
de regens komen, hebben ze dus vrij
spel om deze droge grond los te spoe
len en langs de hellingen snel mee
naar beneden te voeren.
Het regenwater komt tenslotte in
de beken en rivieren terecht, maar
nu beladen met grote hoeveelheden
zand en slib. De beddingen der wa
terlopen, die het water alleen nog
wel zouden kunnen verwerken, zijn
echter niet berekend op deze vermeer
dering met vast materiaal, en dien
tengevolge treedt het water, veel eer
der dan vroeger het geval was, bui
ten zijn oevers, met alle catastropha-
le gevolgen van dien.
ZO is er in Italië in en na de oor-
iog, zowel door de Amerikanen ten
behoeve van de oorlogsvoering als
door de bevolking zelf, veel te veel
bos gekapt, zonder dat men er vol
doende aan dacht deze gekapte bomen
te vervangen door jong hout. En waar
men wel voor nieuwe aanplant zorg
de, waren het weer de vele geiten
die, ongehinderd rondlopend, de jon
ge boompjes vernielden.
Maar vooral ook in Noord-
Amerika, waar in de afge
lopen jaren door de kolo
nisten grote oppervlakten
bos zijn gekapt, zijn ver
schillende rivieren om der
gelijke overstromingen be
rucht geworden, o.a. de
Ohio en de Mississippi,
welke laatste per jaar
730.000.000 ton slib in de
Golf van Mexico deponeert
Na een overstroming blijft
er dan ook niet zelden een
laag van 20 cm slib op de
velden achter en wat dat.
ook in de overstroomde
huizen, zeggen wil, weten
we na de Februari-ramp van
vorig jaar maar al te goed
uit eigen ervaring.
In China is het de Hoang
Ho of Gele Rivier, die haar
naam ontleent aan het gele
slib, dat zij uit de Gobi-
woestün meevoert. Maar
ook de vele waterwerken,
die men in diverse landen
bouwt voor irrigatie en
electriciteitsvoorzicning. heb
ben last van dit slib: de waterre
servoirs verzanden, en de afvoerlei-
dingen raken verstopt, waardoor jaar
lijks enorme schade aan deze instal
laties wordt toegebracht.
MAAR dit is nog niet alles, wat de
ontbossing op haar geweten heeft
Wanneer grote oppervlakten bosland
veranderd worden in bouw- of wei
land, is het kwaad nog niet verhol
pen.
Vooral als de gewassen zo keurig
in rijen uitgcplant staan, dreigt er
gevaar. De plantenrijen vormen dan
uitmuntende geleidingen voor het wa
ter, dat dus a.h.w. vaste paadjes
krijgt om af te stromen. Het gevolg
is, dat er, vaak reeds na één hevige
De Mississippi-overstr.jmingen zijn berucht.
Een dikke laag slip blijft op de velden en...
in de huizen achter.
regenbui, diepe geulen door het re
genwater gevormd worden.
Als in een veld eenmaal dergelijke
geulen gevormd zijn, krijgt de wind
maar al te gemakkelijk vat op deze
losgespoelde, en daarna door de zon
uitgedroogde grond, en brengt in kor
te tijd ontstellend grote verwoestin
gen teweeg. En als, zoals in N. Ame
rika, waar er grond genoeg scheen
te zijn de boeren eenvoudig weg zo n
vernield terrein verlaten, en een an
der stuk land in gebruik nemen, kan
in enkele tientallen jaren een hele
streek tot woestenij worden.
In de staten Mississippi en Alaba
ma was eens de beroemde Black
Belt (Zwarte Gordel), het gebied van
de wereldberoemde katoenplantages
van Amerika: sinds ongeveer 1900
werd deze katoenbouw steeds moei
lijker, daar meer en meer de vrucht
bare grond werd .weggewassen",,
waardoor de onvruchtbare, kalkach
tige ondergrond bloot kwam.
Jarenlang dacht men in Amerika
niet erg pessimistisch over deze
schijnbaar plaatselijke bodemero
sie. Tot op 12 Mei 1934 heel Amerika
op een onzachte manier werd wakker
geschud: een stofstorm, die zijn oor
sprong vond in de vlakten van West-
Kansas, Texas, Oklahoma en Oost-
Colorado deed de losgewaaide grond
van de verlaten velden hoog opwaai
en. en veroorzaakte een stofstorm,
die de zon verduisterde, en zelfs door
drong tot in de huizen van New York.
Bij nader onderzoek bleek toen, dat
meer dan de helft van het eens zo
vruchtbare land van de Verenigde
Staten door bodemerosie was vernield
of ernstig beschadigd!
EVENZO kan te intensieve veehou
derij schade toebrengen aan een
land. Dat gebeurt bijvoorbeeld in
Australië, waar door het droge kli
maat zich geen dik natuurlijk plan-
teodek kan ontwikkelen. De enorme
kudden vee van vaak duizenden
jaar te voet de honderden kilometers
moeten afleggen naar de exportslach
terijen te Wyndham aan de Noord
kust of andere plaatsen in het Noord
Oosten, vertrappen en eten al het
gras waar zij langs komen.
Ook dan komt de losse grond bloot,
•n als dan de plotselinge hevige re
gens komen, die voor dit land zo ken
merkend zijn. wordt de uitgedroogde
grond eveneens weggespoeld, zodat
vaak op de onvruchtbare ondergrond
in volgende jaren geen vegetatie
meer mogelijk is.
(Vervolg op pag.
