^ITlijnUeer <^impelmanó
QAAt „en pension"
OOK IN JAPAN
De schatten van het Kind
DOOR G. TH. ROTMAN
73. De pensionhoudster, die ook in de
tuin was. stormde naar binnen en rende
de trappen op. „Mijnheer Pimpelmans",
riep ze uit, „dat gaat zo niet. Ik raak
mijn klanten kwijt, het kost me een ruit
en nog een diner op de koop toe! Ver
trekt u dan maar liever! Zoiets heb ik
hier nog nooit beleefd! O foei. en ik had
u voor zo'n nette man aangezien!" En
het arme mens barstte in tranen uit.
74. Er hielp niets aan. Om niet als
een stoute jongen weggejaagd te worden,
moest mijnheer Pimpelmans betalen: 1
gebroken ruit, 1 compleet middagmaal,
benevens 2 dagen pension voor de da
mes Ribbenspek en Drooglijn, die alle
bei kwaad en zonder betalen waren weg
gelopen...
73. Daar mijnheer Pimpelmans' bril
tijdens het bombardement naar beneden
gevallen en gebroken was. liet hij hem
bij een opticien in de reparatie brengen.
Toen hij hem de volgende dag ging ha
len. zag hij in de winkel een dot van
een fototoestelletje, en hij besloot ter
stond het te kopen. „Maar man. je hebt
thuis nog een kostelijk toestel staan!"
zei z'n vrouw, „heb je nog al geen geld
genoeg uitgegeven?"
78. „Vrouw." zei mijnheer Pimpel
mans. „wat heb jij daar nou voor ver
sland van! Dit is een nieuwerwets toe
stel. voor filmrollen; dat gepruts met die
losse platen is niks voor een mens, die
met zijn tijd meegaat!" En hij kocht
het toestel, met en benevens de vereiste
benodigdheden. Zo gauw hij buiten was,
ging hij terstond aan 't kiekjes nemen.
77. Wacht, daar zag hij een bijzonder
aardig „gevalletje!" In een weiland ston
den twee koeien mekaar kopjes te ge
ven. en dat vond hij zo'n roerend
schouwspel, dat hij het terstond op de
plaat „vereeuwigde." „Ik plak de kieken
allemaal in 'n album," zei hij. „dan heb
ben we een aardige herinnering aan on
ze vacantiereis!"
78. Toen hij thuiskwam, zei hij tegen
de pensionhoudster: „Mevrouw, ik heb
u zoveel last bezorgd, dat ik het weer
goed wil maken! Ik zal een mooie foto
van u maken, en die krijgt u nu eens
van mij cadeau!" Nu, dat voorstel viel
in goede aarde; de brave weduwe had
al in geen zeven jaar haar portret la
ten maken.
79. Nadat de pensionhoudster ..geknipt"
was. kwam Tinus aan de beurt. Hij wil
de beslist eerst zijn beste rokcostuum
er voor aantrekken. Toen mijnheer Pim
pelmans zijn film volgekickt had, gaf
hij die aan de pensionhoudster; haar
zoon zorgde namelijk altijd voor het ont
wikkelen van de kiekjes der pensiongas
ten; hij was daar een hele piet in.
80 Een uur daarna kwam de pension
houdster rood van woede op mijnheer
Pimpelmans afstuiven, met een afdruk
van haar „portret" in de hand. „U
moest u schamen!" riep ze uit, „een
eerzame weduwe te bespotten!" En op
nieuw sprongen de arme vrouw de tra
nen in de ogen. Wat was er namelijk
gebeurd?
81. Wel. mijnheer Pimpelmans. die nog
aan geen rolfilms gewend was. had een
paar keer vergeten de film verder te
draaien, zodat de foto's van de koeien,
de pensionhoudster en Tinus over elkaar
heen gekomen waren, met het hierboven
afgebeelde resultaat. Nu, het was ook
werkelijk om uit je vel te springen. Het
kostte mijnheer Pimpelmans dan ook
heel wat moeite, de verontwaardigde
vrouw er van te overtuigen, dat het een
ongeluk was.
Luclitcommandant van Pearl Harbor verkondigt Evangelie
Zijn medewerker is een Amerikaanse oorlogsvlieqer
y|/JORGEN is 't de laatste Advent-Zondag. Dan nog vier dagen en over heel
de wereld luiden de Kerstklokken. In steden en dorpen, in machtige
bevolkingscentra en op eenzame zendingsposten. En die Kerstklokken zullen
't uitgalmen, dat Gods belofte aan een wereld verloren in schuld heerlijk
werd vervuld.
Die Kerstklokken zullen luiden ook in Japan. En Mitsuo Fuchida, een
voormalige hoge officier van de keizerlijke Japanse luchtmacht, zal tot zijn
landgenoten spreken over het Kind in Bethlehems kribbe, dat ook zijn Verlosser
is geworden.
Hoe dat mogelijk is? Dat kunt
DECEMBER 1941. Terwijl in Wash
ington een Japanse „vredesmis
sie" confereerde op het ministerie
van buitenlandse zaken, werd door
admiraal Nagumo op het slagschip
„Akagi" de oorlogsvlag gehesen. Op
alle schepen werd appèl gehouden en
hoorden de bemanningen het doel
van de reis.
Te midden van door de oceaan
voortschietende torpedojagers lagen
de vliegkampschepen. De manschap
pen der vliegtuigen stonden aangetre
den voor hun toestellen, waarop de
rijzende zon bloedrood schitterde te
gen de blauwe tropenhemel.
Toen trad een officier naar voren:
kapitein luitenant ter zee vlieger Mit
suo Fuchida. Hij vertelde zijn man
schappen van de „heilige oorlog, die
gewonnen moest worden om het kei
zerrijk van de ondergang te red
den Donderend was het gejuich, dat
opklonk. Opgetogen vliegers sloegen
elkaar op de schouder. Hun strijd
was een strijd voor de zege van
Japan, voor de heerschappij van hun
vaderland over al die eilanden, waar
Westerse machten heersten.
Toen werd het nacht, en onder de
zwarte, met sterren bezaaide lucht
splitste de vloot zich. De stilte van
het ruisende water werd uiteenge-
gescheurd door Japanse commando's
en door het geloei van warmdraaien-
de vliegtuigmotoren.
*7 EVEN December was een Zondag
en in de haven van Pearl Har
bor heerste Zondagsrust.
De boodschap, die de Amerikaanse
torpedojager „Ward" om 5 uur uit
zond, toen hij door de Japanse mari
ne naar de kelder werd gejaagd,
weid niet eens opgevangen. En de
matroos, die op zijn radarscherm
naderende vliegtuigen zag en dit rap
porteerde, werd eigenlijk een beetje
voor de gek gehouden. Dat kon toch
Maar tóch was het zo. Om even
vóór zes uur in de morgen was de
luchtvloot van kapitein Fuchida ge
start van de vliegkampschepen. Hon
derden en nog eens honderden bom
menwerpers, torpedovliegtuigen en
jagers naderden het slapende Pearl
Harbor. En toen was het snel ge-
Fuchida's vliegtuigen vielen aan,
golf na golf, escadrille na escadrille
Branden braken uit. Mannenstemmen
gilden, schepen werden tot zinken
gebracht. Reeds waren de 360 dood
en verderf zaaiende toestellen van de
marineluchtmacht van Japan ver
dwenen, toen men zich pas goed rea
liseerde wat er was geschied. De vij
and verloor 29 vliegtuigen, de Ame
rikanen bijna 200. Ruim 2400 doden
werden geborgen en vele schepen
dreven brandend rond door de met
wrakhout versperde haven of waren
gezonken.
En terwijl de vredesmissie nog in
Washington vertoefde, werd kapitein
Fuchida gehuldigd als de held van de
dag, de man, die het rijk van Hiro-
hito van de ondergang had gered.
onderstaand verhaal lezen.
Voor hem neigden de vlaggen op de
schepen. Zijn borst werd getooid met
onderscheidingen. En met verbeten
gelaat zei hij maar één doel te heb
ben: het voortzetten van de strijd
tegen de Christenhonden...
dit zo doorgaan? Waar
is dan het einde?"
Toen kwam de tegen
zet; een aanval op Ja
pan zelf. Eerst hadden
deskundigen de vlucht
betiteld als gekken
werk. Na veel rekenen
en studeren verklaar
den zy het voor moge
lijk. al was het uiterst
riskant voor de vlie
gers. die er aan zouden
deelnemen.
H
ET nieuws van de lafhartige, ver
raderlijke aanval van Fuchida's
vliegtuigen op Pearl Harbor sloeg m
als een bliksemschicht. In de bezet
te gebieden en in de Verenigde Sta
ten, bij burgers en in militaire kam
pementen was men met van de radio
weg te slaan.
Jacob DeShazer, sergeant van de
Amerikaanse luchtmacht, hoorde met
zijn kameraden het nieuws. Eerst
zeiden zij niets. Toen hebben zij ge
vloekt, zoals soldaten vloeken kunnen
om hun gemoed te luchten.
En na die 7e December kwam er
méér zorg en kregen de geallieerden
méér slagen Het land van de rijzen
de zon rukte op. Fuchida's lucht
macht sloeg toe. fel. hard en raak
Singapore viel, de Amerikaanse eilan
dengroepen in de Oceaan moesten de
stars-and-stripesbanier neerhalen, Ne
derlands Indië werd Japans en al
verder en verder rukte Nippon op...
al verder en verder van het Japan
se eilandenrijk werden de geallieer
den teruggedrongen.
Het Amerikaanse volk begon te twij
felen. Niet in het openbaar, o nee,
maar diep in het hart van velen
kwam de schrijnende vraag: „Moet
vlooteenheid over de
Oceaan, even geheim
zinnig als de Japanse vloot naar Pearl
Harbor.
Op 18 April, de vloot was nog vele
mijlen verwijderd van het punt,
waarop de vliegtuigen konden opstij
gen, werden de schepen gesignaleerd
door een Japanse verkenner. In al
lerijl werd krijgsraad gehouden.
Moest men teruggaan of doorzetten?
Het laatste werd gekozen, maar ver
der varen was onverantwoord. Im
mers zou de Japanse afweer spoedig
gewaarschuwd zijn en tegenmaatre-
Daarom startten de bommenwer
pers op dit punt, honderden kilome
ters van de plaats, die in het plan
was vermeld. Sergeant DeShazer zag
de startbaan van het vliegkampschip
snel onder zich wegglijden. Even was
het alsof de bommenwerper niet ge
noeg snelheid had en in zee zou stor
ten, maar vlak boven het water wist
de piloot de kist omhoog te krijgen.
Boven de vloot werd de formatie ge
vormd. Nog eenmaal trokken zij
met grommende motoren over de
schepen, met de vleugels schomme
lend ten afscheid. Beneden werd ge
wuifd en met vlaggen gezwaaid.
Toen ging het naar het westen,
richting Tokio, terwijl de schepen de
steven wendden en naar het zuiden
terugstoomden.
Straks luiden de Kerstklokken
In het vliegtuig van DeShazer wer
den de afgelegde mijlen geteld, hon
derden na honderden. Onder hem zag
hij het zacht golvende water van de
Oceaan voorbijglijden, door niets ge
stoord dan door de eigen schaduw
van de bommenwerpers.
Na vier uur was de afstand bijna
afgelegd. Beneden hen, op het Japan
se gebied, werd nu en dan een schot
gelost door afweerbatterijen. Maar
toen ze de hoofdstad naderden werd
de tegenstand heviger. De granaten
ontploften bij honderden.
Toch vlogen ze verder. Daar klonk
het commando „Klaarmaken voor ac
tie!" De routine-handelingen voor het
afwerpen der bommen werden ver
richt en weldra gierde de dodende
lading omlaag. Grauwe rookwolken
van ontploffingen en branden stegen
op tegen de blauwe hemel. Ver be
neden de vliegers renden de mensen
als kleine figuurtjes door de straten,
de handen beschermend boven het
hoofd geheven.
Grimmig blikte sergeant DeShazer
omlaag. „Eerst wij Pearl Harbor. Nu
jullie dit en er komt nog meer",
gromde hij, terwijl zijn mitrailleur
ratelend de Japanse jachtvliegtuigen
op een afstand hield.
(Voor vervolg pag. 6)
ft wr fttfr Qftit ■üüietfCiifii-tt&trir&ifCriT {rtrtth:ïirirtriritü-iiütcbli irh&irttirtrtt
O Kind, dat was in heerlijkheid,
omringd door 's hemels majesteit,
waarom werdt G' arm en teer en
Opdat gij.
rijk zoudt zijn.'
Ik tijk door U? Ach, hulp'loos Kind,
hoe is het, dat ik rijkdom vind
bij U, die U van pracht onthieldt?
Indien gij bij Mijn kribbe knielt'.
W it geeft Gij mij dan? Wat 's de schat,
die Uwe komst voor mij bevat?
Is 't weelde, rijkdom, overdaad?
Kind, waarom klopt Uw hart voor mij?
Waarom geeft Gij m' Uw liefde? Gij
die mij toch als een vreemde zyt?
Ik ken u reeds van eeuwigheid.'
Kind, kent Gij dan dat stille leed
waarvan geen mens op aarde weet,
dat in mijn hart verborgen is?
Voor Mij is 't geen geheimenis!
Kind, meer dan elke schat op aard
is mij de grote blijdschap waard
van 'n hart vol rust en vol van vree.
Ik geef u goud, dat
vergaat!
Ik deel
rust
Kind, dat mij vragend voor U ziet,
wat is dat goud, dat Gij mij biedt?
Een bron van rijkdom, die nooit stopt?
Het is Mijn hart, dat voor u klopt.'
Kind, 'k bid U om die grote schat
die voor my al 't geluk bevat.
Wees dan ootmoedig, need'rig, klein
en laat mij uwe Heiland zijn!
A VAN ATTEN.
