De drie Sinterklazen van Sasdam
Getrouw verslag van een bewogen Raadszitting
IN November kwamen de
schoolmeesters en ambte
naren van Sasdam in het
malige Sluishuis bijeen, 01
het
Sint "Nicolaasfeest voor te be
reiden. Het was door de eeuwen
heen traditie geworden, dat uit
deze groep burgers een Sinter
klaas werd benoemd, die om
streeks 5 December juichend
werd binnengehaald.
Vorig jaar droeg de gemeen
teontvanger het bisschopsge
waad, maar van zijn waardig
heid bleef weinig over, toen hij
halverwege de trap van het
stadhuis zijn evenwicht verloor
en, het gevolg van Pieten met
zich meesleurend, temidden
van de schoolkinderen neer
plofte. Het „Sinterklaas, goed
heilig man" dat zij met beven
de stemmetjes zongen, ver
smoorde in uitroepen van
schrik en gejoel van opge
schoten knapen; De vader van
het Weeshuis, die terdege kaas
had gegeten van psychologie,
sprak later van een messteek
in kinderzieltjes. En inderdaad
moet het grut wel diep ge
schokt zijn door deze ontmas
kering, waarbij een erbarme
lijk mannetje in hemdsmou
wen verrees uit de purperen
schonheid van de tabbaard.
De man van de publieke kas
sa kreeg heel wat verwijten te
horen en verwierf zich de sma
delijke bijnaam van „Sintere
mop". Niemand had echter ge
dacht, dat de gevolgen nog ern
stiger zouden zijn. Dit bleek
pas op de jaarlijkse November-
vergadering in herberg „Het
Sluishuis", bij het punt: inge
komen stukken. Nadat de ge-
pensionneerde schoolopziener
een krachtige dosis snuif had
genomen hij was de enige
Sasdammer die deze traditie
handhaafde en driemaal ge
niesd had. las hij een brief
voor, die grote ontsteltenis zaai-
van het oude Sasdam, die door
generaties van plaatselijke dich
ters was bezongen. In de zeven
tiende eeuw was voor het eerst
een Sint-Nicolaas bij de sluis
ontvangen: de schoolmeester
glimlach op de bedrukte ge
zichten. Tenslotte ried de voor
zitter hem aan, geen enkel ri
sico te nemen en gekleed in
een repetitiegewaad, enkele
uren studie te maken van het
bestijgen van trappen.
De gemeente-ontvanger ging
hierop mistroostig naar huis,
terwijl de overige burgers nog
een glaasje bier dronken. Toen
zij bij het morgenkrieken „Het
Sluishuis" verlieten, zwoeren zij
elkander trouw bij het klateren
de sluisje. In menig mannen
hart stond het beeld gegrift van
de grondlegger der stad, het
heerschap Hendrik van Sassen,
dat zijn strijd om de zelfstan
digheid van de oude veste met
de dood had moeten bekopen.
dagen vaak
welgevormde knevel om zich
het nadenken te vergemakke
lijken. Maar hoe hij zich ook
bezon en tot bezinning opriep,
de partijen waren niet tot el
kaar te brengen. De splijtzwam
der verdeeldheid ondermijnde
de stad. De oude commissie
weH aangeduid als „ambtcna-
temidden
de schoolkinderen neerplofte
..las hij een brief voor, die
van Sasdam. En i
jaren, zou een andere bevol
kingsgroep zich van dit privi
lege meester maken...?
De ontsteltenis was groot en
het duurde lang, voor de school
opziener weer spreken kon.
„Aanvaarden wij dit niet", zo
ging hij voort, „dan zullen de
...de rebellen mag ik wel zeg
gen, niettemin hun eigen Sin
terklaas doen optreden en wel
met groot fecstvertoon. Mijne
heren, dit is verschrikkelijk"
Hij snoof, uitte luidruchtig zijn
welbehagen over het genotmid
del en ging toen hoofdschud
dend zitten.
Er werd tot diep in de nacht
vergaderd. Men sprak fluiste
rend en liet de luiken terdege
verzegelen. Om cén uur werd
met algemene stemmen beslo
ten om de stedelijke traditie
voort te zetten, allé bedreigin
gen ten spijt!
De jeugdige onderwijzer Haal-
boom, die lauweren had geoogst
als toneelspeler en declamator,
werd tot Sinterklaas uitgeroe
pen en nadat hij een proef had
afgelegd in het werpen van pe
pernoten en het toespreken van
kinderen, kwam er weer een
de. Er had zich reeds twee we
ken geleden een nieuw Sinter
klaas-comité gevormd, dat voor
gaf gesteund te worden door ar
beiders en middenstanders.
„De reden van dit besluit zal
U bekend zijn", zo schreven de
opstandelingen en toen de
schoolopziener dit voorlas richt
ten alle blikken zich op de ge
meente-ontvanger. Er werd, zo
vertelde de grijze voorzitter,
ontroerd naar zijn snuifdoos
tastend, een s oort ultimatum
gesteld. De bestaande commis
sie kon één zetel krijgen in het
nieuwe comité. Werd dit niet
aanvaard...
De slag kwam goed aan. Er
viel een doodse stilte onder de
achtenswaardige burgers. De
gemeente-ontvanger verbleekte
en sloeg beschaamd zijn ogen De burgemeester greep
klaarde: „Mijne heren, deze
zaak is te belangrijk om er
alléén over te beslissen." Hij
dacht zuchtend aan zijn colle
ga-wethouder. die helemaal in
Utrecht in het Academisch Zie
kenhuis werd verpleegd.
„De tijd dringt!" antwoordde
de secretaris met stemverhef-
Naarmate de fatale 5e De
cember naderbij kwam, werd
de verwarring groter. Er wer
den betogingen gehouden bij
sluis en stadhuis en men be
stookte de bevolking met vlug-
schiften. Ten einde raad be
gaf de burgemeester zich naar
's Gravenhage om zijn broer,
een befaamde rechtsgeleerde,
te raadplegen. Als hoofd der
gemeente was de burgemees
ter werkgever der ambtenaren,
die grote aandrang op hem
uitoefenden. Maar ook waren
reeds verschillende delegaties
van de rebellen tot zijn werk
kamer doorgedrongen om hem
smeekschriften aan te bieden.
De gemeente-ontvanger leefde
op de rand van een zenuwcri
sis en had de stad verlaten.
Nauwelijks had de burgemees-
de inzet
een nieuwe krachtmeting. Een
compagnie huisvrouwen kwam
de loco-burgemeester verzeke
ren, dat zijn bloeiende schil
derswinkel spoedig ten gronde
zou gaan, als hij de ambtena
ren steunde. Een goed uit de
kluiten gewassen werkster, met
het zeepsop nog op haar ar
men, ontpopte zich als behang-
- dreigde met oneerlijke
„Dit is een aanslag op
mijn vrijheid als burger
pan Sasdam".
fing. „Als ge niet spoedig be
slist, zal weldra de burgeroor
log uitbreken. Teken!"
De schrijvers en commiezen
ter secretarie schaarden zich
in slagorde om het bureau van
de arme schilder, de gemeen
te-werklieden zetten zifch met
hun spaden in aanslag aan
weerszijden van de deur. ter
wijl gemeente-architect, tuin
man, grafdelver en omroeper
de ramen bewaakten.
„Onder protest'" riep de in
het nauw gedreven loco uit,
opnieuw naar de pen grijpend,
„dit is een aanslag op mijn
vrijheid als burger van Sas
dam; een aanslag op onze de-
Teneinde zijn ware
woorden te overstemmen greep
de secretaris het bekken van
de omroeper en gaf er een
flinke mep op. Nauwelijks had
de loco-burgemeester het sono
re geluid gehoord, of hij wierp
de pen ter aarde en kwam met
een ruk overeind. Het was hem
te binnen geschoten, dat niet
hij, maar de raad verordenin
gen vaststelde
„Ik beleg een spoedeisende
vergadering van de Raad",
schreeuwde hij. „Om één uur
in de raadszaal. Omroeper, ga
heen en verkondig dit aan de
bevolking. Dat de bode het be
richt aanplakkc!"
Nu de Raad in het geding
kwam, konden de ambtenaren
alleen maar bakzeil halen. Ter
wijl zij fluisterend beraadslaag
den, verliet de omroeper mor
rend het vertrek en even later
hoorden zy hem op de markt
bezig.
H
IT werd
twaalf uur
al onder de
de publieke
strenge blikken
Zij waren de deur nog niet
uit, of de gemeente-secretaris
met zijn gevolg trad de kamer
binnen. De jongste schrijver
ter secretarie torste het vloei
boek, waarop een geschrift lag,
dat de loco alleen maar be
hoefde te tekenen. Het was een
verordening, regelende het op
treden van Sinterklazen in Sas
dam, die de spitsvondige secre
taris met zwier in elkaar ge
draaid had. De bedoeling was,
hiermee de rebellen uit te scha
kelen. De loco greep naar zijn
hoofd en vervolgens naar de
pen, die hem werd opgedron
gen. Maar vóór hij ingedoopt
had, kwam de bezinning. Hij
kwam wankel overeind en ver
zien de meesten hunner ne
ringdoenden waren en de Sin-
terklaasdrukte in hun zaken
nauwelijks baas konden, hadden
zij zich geen tijd gegund om
de geklede jas aan te trekken.
Telkens als de mismoedige
schilder-behanger aan zijn uit
eenzettingen begon, daarbij in
voorzichtige termen de burge
meester zijn vlucht verwijtend,
werd hij gestoord door binnen
stormende raadsleden. De sla
ger, die met warme worstjes
aan het feest bijdroeg, had zijn
leren voorschoot nog om en het
hakmes in de hand. Na hem
arriveerde de brouwer, verhit
en met glazige ogen alsof hij
in de grootste haast een vat
bier op smaak gekeurd had.
Als laatste kwam de broodbak
ker. Hij scheen zich letterlijk
van zijn trog losgescheurd Ie
hebben, want het deeg kleefde
nog aan zijn handen. Zijn haar
was grijs van het meel.
„Mijne heren...", begon de
loco onverzettelijk, doch met
omfloerste stem. Eindelijk kon
hij zeggen wat hem benauwde.
De secretaris zat als een offi
cier van justitie in wetboeken
te snuffelen en scheen voorne
mens de eenvoudige loco met
juridische kneepjes het leven
zuur te maken.
Om halfdrie begonnen voor
het ademloos toeluisterende pu
bliek de debatten. Er heerste
aanvankelijk orde en rust, die
zelfs niet verstoord werden door
de zonderlinge uitrusting der
vroede vaderen. Het hakmes
van de slager glinsterde in het
zonlicht en onder de stoel van
de zuivelhandelaar, die een lin
nen kiel droeg, stond een mand
je met oude kaas te geuren.
Een jonge rebel, die „Sinter
klaas Kapoentje" inzette, kreeg
geen bijval en werd op orde
lijke wijze in de cel gezet. De
spanning steeg mét de tempe
ratuur, want de potkachel kreeg
een gloeiend buikje en snorde
tevreden.
onvergetelijke
r Sasdam. Om
de veldwachter
gelopen en zat
ibune propvol. De
alle school
meesters en hun grijze
der ten spijt, begonnen de re
bellen lustig pepernoten te
knabbelen. De pepernoot was
het symbool van de opstand ge
worden en diende tevens als at
tractie voor de jeugd. Zonder
kinderen was het Sinterklaas
feest volkomen zinloos en van
beide kanten werd daarom een
grootscheepse lokactie gevoerd,
om zoveel mogelijk kleuters in
hun gevolg te krijgen. De amb
tenaren waren in het voordeel
wegens de strategische positie
van de schoolmeesters, maar
de rebellen hadden, na een col
lecte onder hun bent, mudzak-
ken vol pepernoten ingeslagen
en wisten daarmee heel wat
zieltjes te winnen.
Om één uur opende de loco
met een weifelachtige hamer
slag de spoedeisende zitting.
Van de negen raadsleden wa
ren er nog maar drie binnen.
De rest kwam druppelsgewijs
de gelederen aanvullen. Aange-
ln de raadszaal t
intussen de eerste
sen flauw.
De notaris koos de zijde der
ambtenaren. „Uiteraard..."
mompelde de schoolopziener,
tevreden luisterend naar het
welsprekende betoog. De secre
taris interrumpeerde telkens
hinderlijk, wanneer de loco
burgemeester op administra
tief terrein kwam.
Onder de luisteraars op de
tribune ontstond na enige tijd
een zekere opwinding. Scherpe
waarnemers hadden ontdekt,
dat het raadslid Amadous Blonk
niet kwam opdagen Ingewij
den, die wisten dat hij als Sin
terklaas der rebellen zou op
treden, trokken hieruit hun con
clusie; er was al gefluisterd
dat er grote dingen stonden te
gebeuren. Toen nu ook gecon
stateerd werd, dat schoolmees
ter-Sinterklaas Haalboom niet
onder zijn collega's op de pu
blieke tribune was, werden er
nieuwe gevolgtrekkingen ge
maakt. Kopstukken van beide
partijen hielden overleg en wel
dra slopen koeriers de raads
zaal uit om zich naar de staf-
kwartieren te begeven. Ook de
omroeper werd weggehaald.
In de raadszaal vielen intus
sen de eerste toeschouwers
flauw, want de kachel wist van
cretaris schreef verbelci
keningen voor zijn notulen,
niet vermoedend, dat die eens
grote antiquarische waarde zou
den krijgen. In het vuur van
hun rede herinnerden alle spre
kers aan de roemruchte histo
rie van de stad en de dappere
Hendrik van Sassen, die beide
partijen als geestelijk vader
voor zich opeisten. Zij beten
zich telkens weer in de histo
rie vast, zonder oudergewoonte
te vermelden, dat het gras op
nm a
minderwaardige wijze voor hun
voeten was weggemaaid. Alleen
de slager bediende zich van die
gemeenplaats, daarbij zo ver
vaarlijk zwaaiend met zijn hak
mes. of hij metterdaad aan het
maaien wilde slaan.
Tot een oplossing kwam men
niet. De notaris deed een voor
stel om de rebellen te verbie
den hun Sinterklaas te laten
rijden. Toen de secretaris hier
spits aan toevoegde, dat de
openbare functie van Sinter
klaas bovendien onverenigbaar
was met het lidmaatschap van
de raad, werden de eerste pe
pernoten in de strijd geworpen.
Zij ketsten vinnig tegen de pa
nelen en huppelden met kleine
sprongen over de tafel. Er wa
ren er ook die doel troffen. De
secretaris greep met een ver
ontwaardigd gezicht naar zijn
neus en schreef toen met ver
dubbelde ijver verder, alsof hij
stante pede aan een proces
verbaal begon. Op de tribune
werden krijgszuchtige uitroepen
gehoord. De rebellen begrepen
dat hun Sinterklaas in zyro
hemd stond. Er moest verraad
in het spel zijn, want Ama-
deus was Jn het diepste ge
heim benoemd.
D3 gemoederen raakten da
nig verhit. Vanaf de tribu
ne werden bittere verwijten de
zaal ingeslingerd, de veldwach
ter blies op zijn fluitje en bui
ten hoorde men twee bekkens
tegen elkaar opklinken.
Aan de groene tafel werd
bitter opgemerkt, dat een
schoolmeester evenmin open
bare ambten mocht bekleden,
„al had hij dan nog zo veel
vrije tijd". Hierop kwam de
ambtenarenpartij in het ge
weer. De secretaris beet op
zijn bloedloze onderlip en de
schoolmeesters staken beleefd
maar dringend hun vingers op,
alsof zij gezamenlijk het toilet
wilden frequenteren. Pas toen
de stembus rond ging om het
ten e
•stel
i de i
O
De eenvoudige Sasdammers
moeten aangevoeld hebben,
dat de secretaris zijn juridische
kennis misbruikte om een be
slissing te forceren. De peper
noten vlogen opnieuw in het
rond en namen toe in groc'te.
De rebellen kwamen nu ook
tot een grotere trefzekerheid.
Een voetzoeker ontplofte pre
cies tussen de wetboeken, die
ijlings een goed heenkomen
zochten onder de tafel.
De geslepen diplomaat frok
zich er niets van aan. Terwijl
de projectielen hem meermalen
in het gelaat troffen, schreef
hij gespannen voort en vond
bovendien gelegenheid om de
loco-burgemeester zoveel
kwaadaardigs in het oor te
fluisteren, dat de arme man
ten einde raad wanhopig uit
riep: „De schoolmeester moet
Sinterklaas wor-
- ..f
„Aldus met vijf tegen vier
stemmen besloten", vulde de
griffier aan.
„Om de drommel niet",
schreeuwde de slager, vervaar
lijk zwaaiend met zijn wapen,
„stemming! Wij eisen een
nieuwe stemming!"
Hij werd ondersteund door
een spreekkoor op de tribune.
Terwijl binnen opnieuw de
scherpschutters de leiding na
men, zetten de leden der Sas-
damse Fanfare op het bordes de
koperinstrumenten aan de
mond en uit honderden kinder
komst van rebel Amadeus had.
De chaos bereikte haar hoogte
punt. Zelfs de secretaris, vol
komen overbluft door de wen
ding van het lot, dreigde te be
zwijmen. Qnderuitzakkend in
de stoel grepen zijn vingers
nog krampachtig naar pen en
papier.
Niemand slaagde er in om
zich verstaanbaar te maken.
Struikelend over de pepernoten
sjouwde de bode met een fles
eau de cologne naar de be
dreigde punten. De nieuwbak
ken Sinterklaas zat verdwaasd
in zijn raadszetel en keek
naar de gebutste mijter, die
tussen de schrifturen lag.
Heel de stad scheen in rep
en roer te zijn. alsof het Sint-
Nicolaasfeest reeds was aange
broken. Voor de tweede maal
werd het rumoer in de raads
zaal overstemd door fanfare-
geschal, vuurwerk ontbrandde
knallend en de kinderen gaven
een nieuwe uitvoering van het
aloude lied: „Zie ginds komt
de stoomboot".
Twee minuten later betrad
een fraai uitgedoste bisschop
de zaal, liet zich charmant op
één knie neder en zei duide
lijk het was plotseling dood
stil geworden „Als drager
van een eeuwenoude traditie,
verkoren door een uit de his
torie..." Verder kwam hij niet.
Een daverend „hatsjie!" deed
de ramen trillen.
„Uit de historie gegroeide
groep van..." Opnieuw niesde
de Sint en daarbij wiebelde zijn
mijter bedenkelijk.
Nu schudde het eerbiedwaar
dige raadhuis op zijn grond
vesten, zo krachtig moest Sin
terklaas niezen. De mijter be-
werd op het plein
raadhuis een vreemd gedruis
gehoord, dat telkens verloren
ging in het knallen van voet
zoekers en donderbussen.
Scherp gespitste oren verna
men zelfs het stemmen van
muziekinstrumenten en kinder
stemmen. die bij wijze van
oefening Sinterklaasversjes in
zetten. Er kon geen onderzoek
ingesteld worden, omdat de
stembus begon te spreken,
maar ieder herkende in die
mengelmoes van geluiden de
typische sfeer van het Sasdam
mer Sinterklaasfeest.
De stemming bracht geen
oplossing. Vier stemmen wa
ren uitgebracht op Amadeüs en
vier op Haalboom.
„Zij staken", verzuchtte de
loco-burgemeester, doelend op
de stemmen. Hierop wist de
broodbakker, die er uitzag als
een honingbij, terugkerend van
het bezoek aan een stuifmcel-
„Ben jij het, Amadeiis?"
monden klonk het „Zie ginds
komt de stoomboot".
Reeds vóór het lied ten einde
was stormde een slordig ge
klede Sinterklaas de raadszaal
binnen, stelde zich op tussen de
tafels en vroeg in onvervalst
Srsdams dialect om recht voor
de rebellen.
„Het is Amadeüs", fluisterde
men op de tribune en ook de
/roede vaderen zagen al spoe-
rschijn-
rijke bloemkelk, het zo te
plooien, dat zijn voorstel om
Amadeüs te benoemen, in
stemming werd gebracht. Het
was een operastukje van hem,
want de uitslag stond al by
voorbaat vast: 4—4.
„Opnieuw staking der stem
men", berichtte de schilder.
„Wat nu?"
Het was vier uur vijftien.
Voor het eerst op deze gedenk
waardige middag trok er een
fletse glimlach over het gezicht
van de Sasdamse griffier, Hij
legde een vinger tegen zijn
reus en sprak toen de voor
zitter aan, als een hongerige
vos die de passie preekt. „De
beslissing ligt in Uw hand", zei
hij glimlachend. „Gij hebt u
als raadsvoorzitter van stem
ming onthouden, maar is het
niet zo dat ge als wethouder
Uw stem moogt uitbrengen?"
Hij ontblootte zijn gele tanden
en wachtte.
De stilte was nu voelbaar.
Buiten ging er een gejuich op,
paardenhoeven ketsten op de
straatstenen, kinderen bliezen
uitbundig op mirlitons...
transpireerde
lijk smachtte naar een kan van
zijn edele vocht, vloog met een
schok overeind en fluisterde:
„Ben jij het, Amadeüs?"
„Ja, Martijn", lispelde de
Sint, die een fractiegenoot van
de bierbrouwer was. Daarop
gebeurde er iets heel merk
waardigs. De brouwer stond
op, sjorde de heftig tegenstrib
belende Sint in de lege zetel
naast de zijne en zei, hees van
ontroering: „Ik vraag herstem
ming over het voorstel van de
broodbakker. De vergadering is
nu voltallig." Om zijn woorden
kracht bij te zetten en de iden
titeit van de Sint te onthullen,
sloeg hij hem met een forse
armzwaai de mijter van het
Tóen pas begreep de rest
van de Sasdammers. welk een
vérstrekkende betekenis de
De burgemeester sprak zo ernstig.
„Hatsjie!" proeste de Sint.
gaf het en viel van zijn eerbied
waardige hoofd en men her
kendei schoolmeester Haalboom,
zoals men Amadeüs herkend
had.
„Hatsjie!" proestte de Sint
bij herhaling en telkens als de
windstoten hem uit neus en
keel joegen, vlogen de plukken
watten van zijn baard in het
Aanvankelijk waren zowel
raadsleden als publiek volko
men oveirompeld door de dub
bele zending uit Spanje, doch
langzaam begon het tot hen
door te dringen, dat de Sinter
klazen namens beide partijen
smeekschriften kwamen aan
bieden. De rebellen ontwaakten
het eerst. Zij begonnen op
luidruchtige wijze de proesten
de, half onttakelde Sint-Nicolaas
van de ambtenaren te bespot
ten. daarbij vergetend, dat
Amadeüs ook een minder
fraaie figuur had geslagen.
De oude schoolopziener op
de tribune, die tot op heden
zijn snuiflust bedwongen had
om in bijzijn van het waardige
raadscollcge geen opzien te ba
ren, werd zo geprikkeld door
het gezonde niezen van de
vijandige Sint, dat hij naar
zijn snuifdoos tastte. Maar hoe
nauwkeurig hij ook zijn zakken
inspecteerde, de doos was ver
dwenen. Later is bekend ge
worden, dat belhamels van de
rebellen de oude man zijn snuif
doos ontfutseld hadden en de
inhoud uitgeschud in baard en
pruik van de ambtelijke Sinter
klaas.
Hoewel de loco-burgemees-
ter met vuur de voorzitters
hamer hanteerde, wist hij
raad noch publiek tot de orde
te roepen. Er werd weer met
pepernoten gegooid en de
secretaris, ontwaakt uit zijn
appelflauwte, kroop op handen
en voeten onder de tafels om
zijn giftige pen op te sporen.
T DEN de chaos haar hoogte-
punt had bereikt gebeurde
er iets verschrikkelijks, dat
beide partyen met stomheid
sloeg. Zonder aangekondigd t
raadszaal, vergezeld
burgemeester. De schoolmees
ter-bisschop verslikte zich in
een nieuwe niesbui, Amadeüs
rukte aan zyn pruik en de
vroede vaderen keken of zij
een spook zagen. Alleen de
loco slaakte een zucht van ver
lichting toen hij de burgemces-
stonden roerloos in de deur
opening. Er ging een onbestem
de dreiging van hen uit.
Het merkwaardige van de
derde Sint-Nicolaas was zijn
natuurlijke eenvoud. Hij droeg
een gewaad van rood fluweel,
dat stellig van een dure kleer
maker kwam en het hing hem
om de leden of het zyn dage
lijkse dracht was, zo soepel.
Hij droeg een échte, peper- cn
zoutkleurige sik en ook de
baard bestond niet uit een
pluksel van watten of een
slordig namaaksel van haar.
Alsof hij bewijzen wilde, dat
die uitwassen natuurlijk waren,
plukte hij af en toe met
krachtige rukken aan zijn sik.
De mijter maakte allerminst
een belachelijke indruk en de
roe was korter dan de lange,
met goudpapier omwikkelde
staven van Amadeüs en Haal
boom, en zeker niet gemaakt
van karton.
Reeds vóór er een woord ge
sproken was, kwam het in
menig verslagen geest op. dat
dit wel eens de échte bisschop
van Myra kon zijn.
De burgemeester bevestigde
het. „Bedroefd van hart om
Uw getwist", zo ving hij som
ber aan, „ben ik per vliegtuig
naar Madrid gereisd, om Sint
Nicolaas zelf te verzoeken
tussenbeide te komen. Hij heeft
aan dit verzoek voldaan, ge-
ge-
De burgemeester sprak z®
ernstig en zijn broer de rechts
geleerde zag er dermate bis
schoppelijk uit, dat menig Sas
dammer verbleekte; zelfs de
schoolmeesters kwamen onder
de indruk. De namaak-Sinter-
klazen wrongen zich in duizend
bochten om de tegen hen ge
tuigende kleding en versierse
len kwijt te raken en tenslotte
stonden zij in hun verkreukel
de overhemden temidden der in
vakkleding gestoken raadsle-
Pas toen de bisschop uit
Spanje de eerste tranen ge-
voorlieden der rebellen grepen
het eerst naar hun zakdoek
was hij tevreden. Gevolgd door
het gezelschap uit de raads
zaal betrad hij toen het balcon,
waar hij de zanghulde van Sas-
dams toekomst in ontvangst
nam en een roerende toe
spraak hield.
Het volgende jaar is hij niet
teruggekomen, maar zo diep
was de indruk die hij achter
liet, dat geen der burgers van
Sasdam zich een tabbaard om
de schouders durfde werpen De
traditie van het Sinterklaas
feest was daarmee voorgoed
verbroken, maar de verhou
ding tussen rebellen en ambte
naren laat sindsdien nieta
Heb je gehoord uiat er in Sasdam gebeurd is?
Nou, ik hoop maar dat tvü vanavond één Sinterklaas
op bezoek krijgen. Daar vaar je 't beste bv>
