Nieuwe Leidsche Courant | 1951 | 16 juni 1951 | pagina 3

Maar wij denken er zó over

de

Alfred van Sprang zweefde 300 meter
boven nachtelijk Korea

„Je hoeft er niet absoluut gek voor te zijn,
maar 't helpt als je 't bent"

NIEUWE LEIDSCHE COURANT

3

ZATERDAG 16 JU» IS*

Stoute sprong uit vliegtuig

(Van onze oorlogscorrespondent Alfred van Sprang)

OP EEN VLIEGBASIS IN KOREA.

HET IS AVOND. In kleine groepjes liggen de parachutisten in het gras
van het vliegveld te wachten tot het helemaal donker is. Ze dragen
allemaal een valscherm, dat strak om hun lichaam bevestigd is. De
helmen hebben ze nog in de hand. Er wordt gerookt en verder gepraat
over allerlei kleinigheden. „Tellen als je springt..." „Ja..." „En
je hoofd in..." „Ja..." „Benen bij elkaar..." Het is korporaal
Jim Kane, die me voor de zoveelste maal aan al die dingen herinnert.
De hele middag hebben we samen de theorie van het parachutespringen
doorgenomen. We hebben alle commando's tot in den treure herhaald.
We hebben het springen en vallen in de zandbak gerepeteerd tot ik
doodop was. Er blijft nu niets meer over dan alles in practijk te brengen.

„Instappen

Allen staan op en slenteren
van de toestellen. Het valt niet
de strakke en zware parachute het
trapje op te klimmen. Maar elkaar hel
pend komen ze allemaal toch boven. In
het donker zoekt iedereen een plaats. De
motoren beginnen al te draaien,
taxiën naar de startbaan.

We vliegen.

Het is koud in het toestel.. De deuren
aan weerskanten zijn verwijderd
kille nachtlucht stroomt vrij binnen. De
gcherpe kanten van de deuropening zijn
met papierband beplakt om straks
wondingen te vooorkomen bij het
laten van het toestel. Stil zit iedereen
op de metalen banken. Er wordt weinig
gesprken. Men staart een beetje voor
zich uit in het donkere vliegtuig of doet
een dutje. En onwillekeurig dwalen de
gedachten naar de komende sprong. Nie
mand springt graag bij nacht. Men weet
niet waar men terecht komt
nig gelegenheid om eventuele obstakels
uit de weg te gaan.

Hoe voel je je

„Hoe voel je jevraagt Jim.

„Best...." zeg ik. Maar helemaal
Is het toch niet. Het is geen kwestie
bang zijn. De kans, dat de parachute
niet open zal gaan, is minimaal. Met de
uiterste zorg werden de valschermen ge
pakt. Er komen zelfs röntgenstralen aan
te pas om de verpakking te controleren.
Prima kwaliteit nylon en ander materiaal
is er in verwerkt. De constructie i
dat de parachute zijn functie blijft
vullen ook al scheuren enkele panelen
uit. Maar al zou het dan toch nog mi:
gaan, dan is er altijd nog de reserve,
parachute. De kans, dat ook die zou wei
geren, is bijna ondenkbaar. Daarover
maak ik me dan ook geen zorgen. Maar
wel over de mogelijkheid dat ik
andere fout zal maken: bijvoorbeeld de
lijn die de parachute uit het omhulsel
moet trekken, vergeten, aan de kabel
in het toestel vast te maken. Of bij het
springen tegen de staart van het vlieg
tuig terecht te komerv, Maar ook dat zijn
slechté theoretische mogelijkheden.

„Kauwgummibiedt Jim aa:

„Graag

Zenuwstillend

Vier stukjes tegelijk steek ik in mijn
mond. Ook de anderen nemen kauw
gummi. Het verschaft een beetje aflei
ding. En misschien is het ook wel zenuw-
stillend. Op driehonderd meter hoogte
met een parachute aan uit een vlieg
tuig stappen blijft tenslotte altijd iets
ongewoons. En er schuilt zeker een kern
van waarheid in wat Jim er voor het
vertrek over zei: Je hoeft er niet abso
luut gek voor te zijn, maar dat helpt toch
een boel als je 't bent.

Een rood lampje flitst aan.

Dat is de waarschuwing, dat
springterrein naderen. Het is een strook
bouwland langs een rivier. Er staat
nig op om verwondingen aan op te
lopen. Het enige

i dijkje terecht komt
i enkel breekt. Maar

ploegvoor of op
en een been of eei
dat is het normale risico
chutesprong.

„Opstaan en vastmaken

Allen staan op en bevestigen de haak
van de parachutelijn aan de stalen kabel,
die van voor naar achteren door het
vliegtuig loopt. Het gewicht
springer trekt straks de parachute uit
het omhulsel, waarna de lijn breekt
de parachute vrij is. Met veel zorg
wordt erop gelet of de haak goed

Alfred van Sprang klimt met
twee parachutes aan boord van t
vliegtuig om de nachtsprong van i
187ste regiment parachutisten mee
maken.

de kabel zit en of de veiligheidssluiter
dicht is.

„Controleer uitrusting

Iedereen kijkt of er iets ontbreekt
de parachute van de man, die voor hem
staat.

„Meldt uitrusting in orde....!"
Vanwege de herrie van de motoren
geeft men de voor zich staande man
flinke klap op het zitvlak als bewijs, dat
alles in orde is. De voorste man meldt
uiteindelijk de commandant, dat zijn rij
klaar is om te springen. De spanning
groeit met de minuut. Allen staan gereed
voor de sprong. Eén voet vooruit. In de
ene hand de haak met de parachutelijn.
die op het ogenblik van springen naar
staart van het toestel geschoven moet
worden. Met de andere hand houdt men
zich vast. De ogen zijn strak op de
plaats gericht, waar het groene licht om
te springen elk ogenblik kan aanflitsen,
'idere zenuw is gespannen.

„Let op je voorman....!" schreeuwt

Jim. Er staat één man voor me. Jim volgt
direct achter me. Door de deuropening
kan ik naar buiten kijken. De lichten
huizengroepen en voertuigen op de
wegen schuiven onder ons voorbij. Ver-
s het donker. In de lucht pinken de
boordlichten van de andere toestellen in
de formatie. Maar veel gelegenheid om
naar buiten te kijken, is er niet. De blik
ken blijven bijna voortdurend op het
groene licht gevestigd.

Schok

Het groene licht is aan en meteen
schreeuwt de commandant het bevel om
het toestel te verlaten. Een fractie van
seconde later schuift de man voor
door de opening naar buiten en ver
dwijnt bliksemsnel in het donker.
Meteen spring ook ik: handen op de
reserveparachute voor de borst, hoofd
naar beneden, benen bij elkaar. Een
krachtige windstoot strijkt langs me

Ik schiet omlaag. Van de verbouwe
reerdheid vergeet ik tot drie te tellen.
Jim heeft me dat keer op keer gezegd.
Als je het toestel verlaat, tel ééndui
zend, tweeduizend, drieduizend en als
de parachute dan nog niet open is trek
aan de handle van de reserve. Maar het
eerste wat ik me realiseer is een enorme
ruk aan mijn lichaam. De snelle val
wordt abrupt gebroken. En even later
zweef ik in de lucht. Een gevoel van
rust vervult me. Ik buig mijn hoofd
zover mogelijk achterover en zie boven
me een kolossale bal van witte nylon.
De hele sensatie herinnert me aan die
tocht met een luchtballon over Den Haag

met Boesman, die rustdie stilte

iet zweven tussen hemel en aarde
zonder het gedaver van vliegtuigmotoren.
Er is overigens weinig te zien vanwege
de duisternis. In de buurt hangen an
dere parachutisten. In de verte verdwij-
de vliegtuigen. Maar veel tijd om te
kijken is er niet. De aarde nadert vrij
snel. Alle aandacht moet nu op een
goede landing geconcenttreerd worden.

Benen bij elkaar

„Benen bij elkaarnaar de horizon

kijkenspieren ontspannenelle
bogen en hoofd intrekkenherhaal

ik in mezelf de instructie. Maar als ik

er nog mee bezig ben, komen mijn voe
ten al op de grond. Ik tracht zo goed
mogelijk de val te verspreiden over de
vlezige delen van mijn lichaam. In een
seconde is echter alles voorbij. Languit
lig ik in de rulle, droge akker.

..Niets gebroken

Dat is de eerste gedachte, die door
mijn hoofd flitst. En tegelijk geeft me
dat een enorm gevoel van opluchting.
Nu pas is alle spanning geweken. De
sprong is voorbij en met goed gevolg
Het schenkt me voldoening. Het losma
ken van de parachute is het werk van
niets. Volgens de voorschriften wordt het
nylon opgevouwen en in de tas verpakt,
die in het harnas mee naar beneden ge
komen is.

„Alfred

Uit het donker klinkt de stem van

Jim. Hij is niet

neergeko-

voor de parachutisten om wat erva
ring op te doen in het springen bij
nacht over Koreaans terrein., in een
stille hoek van het vliegveld stonden
acht transportvliegtuigen, waaruit de

deuren verwijderd warenin het

gras er naast zaten ruim honderd man
met helmen op en valschermen aan
te wachten op het bevel in te stap
peneen van hen was Alfred van

Sprang: klaar om zijn eerste para
chutesprong te maken.

„Okey-doke

Samen lopen we met de zware para
chute op onze rug in de richting va
seinlamp, die het verzamelpunt

„Hoe is 't bevallenvraagt Jim.

„Machtigzeg ik eerlijk.

„Doe je 't nog eens

„Als ik de kans krijg zeker

De anderen komen van alle kanten n
hun parachutes op het licht af. Men
heel wat luidruchtiger dan vóór de
sprong. Ervaringen worden uitgewisseld.
Lachend en pratend klimmen allen op de
wachtende vrachtwagens om naar
vliegveld terug te rijden.

Sprong nummer zoveel is weer achter

Zwaar vermoeid, bestoven en vuil zit James Kelleker, een der eerste Ameri
kaanse militairen die in Korea onder het vaandel der Verenigde Naties op
trokken, bij het houtvuurtje, waarop hij zijn koffie warmt. Hoeveel mars
kilometers wachten hem en zijn duizenden kameraden nog tot de vrede?....

Alles
goed
en wel

(Ingezonden stukken)

Maak de harten van kinderen
(en ouders warm

Hiertiij enige reacties naar aanleiding
van het artikel over de baldadigheid
van de jeugd.

Heeft een politie-agent moreel het
recht een jongen te slaan? M i. moet ieder
het zonder slaan afkunnen. Onderwij
zers weten wel, hoe gemakkelijk je je
in drift tot slaan laat verleiden. In de
grond van de zaak is slaan een bewijs
van onmacht, onmacht tot het vinden er
het gebruiken van betere middelen. Bo
vendien: men kan gemakkelijk te vei
gaan, al zal een enkele flinke tik niet
altijd kwaad kunnen en vaak vlugger
helpen dan „betere" middelen.

Het in beslag nemen van een hengel.
Onderwijzers nemen ook wel eens iets
in beslag voor bepaalde tijd. Leerlingen
weten wel, dat ze dit of dat niet
de school mogen meenemen en d
het helemaal niet mogen gebruiken
daar. Is een politie-agent ook paedagoog
of mag hij dit niet zijn? Van het ant
woord op deze vraag hangt het oordeel
over in-beslag-neming af. Natuurlijk
teruggave na verzoek.

Regels en opstellen schrijven op het
bureau. Dit heb ik vroeger vaak horen
„roemen", toen men van „strengere"
straffen tegenover de jeugd ging afzien.
Vindt men het nu weer eens niet goed?
Men moet toch wat doen om de jeugd
aan het veystand te brengen, dat het
vernielen van eigendom van een ander
niet mag. Maar er zijn betere mid
delen om dit doel te bereiken. Hierover

Een eventuele boete door de ouders
te betalen. Zo lang die betere middelen
er nog niet zijn. of liever: nog niet ge
bruikt worden, lijkt me dit middel nog
zo gek niet. Vaak staan de ouders
verschillig tegenover het vandalisme
hun spruiten (als het maar buitenshuis
gebeurt). Als het geld gaat kosten, zal
die onverschilligheid misschien wat wy-

Welke constructieve maatregelen zijn
te nemen om de baldadigheid tegen te
gaan? Het antwoord geeft eigenlijk Bal
juw al in zijn artikel „Pro Juventute".
Geef de jeugd ruimte om zich op een
goede wijze te kunnen uitleven na de
schooluren. Vlak bij onze school (Hoge
Mors Oegstgeest) is een speeltuin op
gericht. Er staan wat schommels en
ippen, een zweefmolen, een glijbaan
i een zandbak. Ik verzeker u. dat er
iór schooltijd niet zo veel jeugd meer
op het schoolplein speelt. Voor de oude
onder haar is deze oplossing na
tuurlijk niet afdoende; die moeten een
stuk grond hebben, waar ze kunnen
voetballen en sporten.

Verder denk ik aan jeugdlokalen,
aar spelen zijn, die gebruikt mogen
worden, alles eventueel tegen kleine

vergoeding, desnoods lidmaatschap der
ouders. Speelweiden voor oudere jeugd,
speeltuinen voor de jongere plus jeugd
lokalen in iedere wijk. Dan maar een
plantsoen minder of geen plantsoen óf
plantsoen rondom een speelterrein.
Bij dit laatste slaat men twee vliegen in
één klap. Vooral voor de omwonenden
is dit aantrekkelijker, maar ten tweede
kunnnen de kinderen, die de speeltuin
of speelweide gebruiken, verantwoorde
lijk worden gesteld voor het behoud
van de tuin. De tuinmannetjes in
onder hen kunnen zich dan ook hier
mooi uitleven. Wat kostelijk kan het
sultaat niet worden. Te idealistisch?
Stellig niet. Met de jeugd is zeer veel te
bereiken. Bijna alles, want jeugd is nog
kneedbaar. Maar van een stuk klei kun
je een mooi voorwerp kneden, je kunt
er ook een lelijk brok van maken.

En nu het toezicht op dergelijke ter
reinen en lokalen. Schakel de jeugd
zelf in. Maak haar warm voor het idee.
Laat haar om te beginnen niet de mooie
speeltuinen binnenstappen, maar roep ze
op om de tuinman te helpen, om te scha
ven aan de wippen, om de schilders bij
te staan. Kinderen (oudere en jongere)
helpen zo graag, als men hen maar op de
juitste wijze weet aan te pakken. Laat
hen zelf eens wat bedenken. Het is dan
veel meer „hun" speeltuingereedschap,
„hun" bloemenperk, „hun" verf. Een
straf is dan bij voorbeeld een of i
dagen of weken niet in de tuin mogen
komen of de schade door de ouders la
ten herstellen. Er moet oppertoezicht
zijn (maar op een afstand) van een
wassene (liefst een of meer ouders,
beurten). Er zou dan in elke buurt
oudervereniging moeten zyn, waar deze
dingen ter sprake zouden kunnen
den gebracht.

Over de oorzaken van het probleem
nog dit: gebrek aan speelruimte en
verkeerde opvoeding (het slechte
beeld van de ouders, die een plantsoen
als aan niemand en aan niets toebeho
rende beschouwen, dus: van iedereen).
Schuld der ouders? Ja, dat staat vast.
Maar, hoe kan een roos groeien aan een
brandnetel? Die ouders hebben hun in
zicht, of liever het gebrek daaraan,
weer te danken aan een vroegere gene
ratie. Er is een groot gebrek aan op
voeding tot mensen van karakter, tot
„maatsehapelijk" burger, tot medemens.

Hoe de ouders te bereiken? Schakel de
Kerk in, de film, begin ouderavonden en
wijksamenkomsten, niet met saaie spre
kers, maan met een goede pakkende
voorflim (liefst op dit gebied), b.v. een
film als die over de Parijse boefjes, die
ik onlangs zag. Zie je, ouders, zó gaan
de kinderen doen, als we ze niet helpen
hun vrije tijd goed te besteden. Wij
ouders, wü allemaal in deze wük, moe
ten trachten iets te bereiken. Wat den
ken jullie er van? Wie wil helpen? Maar
is het niet beter om jullie kinderen zelf

te schakelen? Ja? Stuur ze dan die
middag of avond hierheen. Ze krijgen
eerst een mooie film te zien en dan zul-
we ze warm maken voor het doel.
Aan de uitgang alvast een collecte voor
't doel.

Als de ouders met hun problemen
komen (ook dit moet op zo'n wijkavond
mogelijk zijn), hoe kan dan een leider
zijn kans benutten: Waar een mens
het eind van zijn mogelijkheden geko
men is. kan nog gewezen worden op de
grote Helper en Redder. Jezus Christus,
op het gebed. Te idealistisch allemaal?
Nooit kan 't geloof te veel verwachten.

Een lezeres, die zich voor de
jeugd interesseert
LEIDEN Morsweg.

(Door ons bekort.,Red. N.L.C.).

Inschakeling van de
jeugd zelf

Is er niet iets voor te zeggen om de
jeugd te laten mee-surveilleren, dus zo
iets als kleine politiediensten te laten
vervullen (geen verklikkertje-spelen na
tuurlijk)? Hoe komt het, dat een kind.
dat thuis niet graag helpt, op school
„vliegt" voor de juffrouw? De m:
van aanpak doet hier zo veel, zo
alles. Laat de agent al surveillerend
praten met zo'n klein politiemannetji
(eventueel in costuum), hem laten op
merken, wat mis is.

Hieronder nog een klein versje, dat
me uit de pen wil:

Min vr(j 't groene der plantsoenen,
Maar het „groen" der jeugd ga voo
Zorg voor „fijne" speelterreinen.

„Open" weiden voor jong-Leiden,

Maar vooral! een open oor.

Laat ze helpen: timm'ren. bouwen
Waar de klacht over fatsoen?
Voor hiin huis mee stenen sjouwen,
Mee verzorgen hun plantsoen:

Energie vraagt om: het doèn.

LEIDEN Mej. K.

Leer ze hun ouders en
anderen respecteren

Met aandacht las ik het interessante
stuk over vandalisme en baldadigheid v
de jeugd. Ik bezit zelf enige spruiten
het is een dagelijks terugkerende zo
de kinderen by te brengen een ieder
zijn waarde te laten en eigendommen v
anderen niet te beschadigen. Zelf
strenge maar rechtvaardige vader gehad
hebbende, is mij zéér veel bijgebleven

tn vaders opvoedingstactiek.

Spaar de roede niet, maar slechts bij
noodzaak. Dwing ze met de ogen en leer
;e van het begin af hun ouders en andere
.grote" mensen te respecteren. Dat was
n het kort vaders gulden regel.

Zaken doende bij een school, m-nkt

men zeer veel kinderen en allerlei voor
valletjes mee. Opmerkelijk is dit: Men
haalt de kinderen er direct uit, van wie
de ouders er de wind onder hebben. Een
kind is een kind en wordt door kame
raadjes gemakkelijk meegenomen. Maar
plotseling laat men zijn vriendjes in de
steek, omdat men de consequenties niet
durft te aanvaarden; pa of moe mocht
eens van het geval kennis nemen. Hieruit
spreekt, dat de ouders een overwicht ten
goede kunnen hebben. Wat te denken
van opgewonden moeders en vaders, die
een tot het uiterste gedreven onderwijzer
met een veelheid van woorden ter ver-
oording roepen, omdat zoonlief van
de razend geworden paedagoog een tik
voor zün broek heeft gehad? Dat zoontje
laat zich in het vervolg door niemand
neer berispen of terechtwijzen, met alle
;evolgen van dien. Ik laat de bevoegd
heid tot straffen door de onderwijzer hier
in het midden.

Mö overkwam dit: Zaterdagmiddag en
-avond zat mijn oudste sommen te maken,
tot hü naar bed gecommandeerd werd.
Zondagmorgen weer sommen maken tot
het middageten toe. Geen trek in het
hoofdpün en zwaar zuchten. Je
af? Nee pa, deze bladzüde nog
acht van die. Zal ik er een paar voor
je maken? Graag! (met een zucht van
verlichting). Ik heb een paar van die
knapen van sommen gemaakt en vroeg
terloops: krijgen ze allemaal zo veel
huiswerk op? De aap kwam uit de
mouw: het was strafwerk. Rommel van
tafel, je werk in je tas voor zover het
klaar is. een briefje van vader voor de
onderwyzer en het mannetje de volgende
dag naar school. Gevolg: een verbaasde
onderwijzer, die al heel spoedig op be
zoek kwam, omdat ik hem geschreven
had. Mijnheer, als mijn zoon lastig is en
straf verdient, geef hem voor de gehele
klas dan de straf die naar uw mening
nodig is, desgewenst een pak rammel,
laat u gehoorzamen, want met sommen
heeft u niet hém, maar het gehele huis
houden, dat van zün Zondagsrust toch
wel graag wil genieten. De onderwijzer
stelde dit voorstel op prijs.

Mijn tweede zoon werd thuisgebracht
door een agent van politie. De 9-jarige
:n lantaarn gehaald en met een
kameraadje moest hij op Woensdagmid
dag op het bureau in de Zonneveldstraat
verschijnen om strafregels te schrijven.
Met loden schoenen vertrok het span
het bureau. Wie beschrijft echter
mijn verbazing, toen zij anderhalf uur
later fluitend en zingend terugkeerden en
zeiden: Jofel geweest pa, wat een aardi
ge agenten; geen strafwerk gehad, maar
wel acht boterhammen opgegeten van
agenten, die daar waren. De jongens
hoeven een politieman niet als een boe-
i, maar hier was geen respect
gekweekt.

Zeer veel werk presteert in onze buurt
:n commissie, die een speeltuin in el
kaar flanste met solide attracties, als
mede een speelweide. De heren offeren
veel vrije tüd op om de zaak in stand te
houden en uit te breiden. Maar toch: elke
straat heeft haar voetbalmatch, tot groot
gerief van de bewoners. Men vertikt
het gewoon om naar de toegewezen
ruimte te gaan, want „de straat is vrij"
het getikte antwoord.

Naar mijn bescheiden mening ligt de
fout hoofdzakelijk daarin, dat de ouders
te weinig weten waar en hoe hun kinde-
zich vermaken, welke vrienden of
vriendinnen ze hebben en hoe hun ge
dragingen zün in de omgang met oudere
mensen. Voorts meen ik, dat een kind
met veel energie aan een taak moet
worden geholpen, die hem of haar ligt.
Ik denk aan breien, handwerken en
moeder helpen voor de meisjes, en knut
selen, timmeren en tuinieren voor de
jongens.

J Vi

Leiden. De Ruyterstraat 31.

Ze zitten 'm niet meer
te knijpen

Vroeger konden wij evengoedx uitge
laten zijn en wij maakten het anderen
zeg maar dikwijls, erg lastig. Maar
er ook was, dat was angst

straf. Enschaamte. Dit schynt

te zijn. Wij dorsten niet thuis
te komen na zo'n historie, omdat
wisten, dat er wat voor ons op zat; wij
dorsten niets terug te zeggen, als
door een „grote" berispt werden;
zaten wat men noemt in de knijp.
Is het kind zich nu niet de meerdere
in de „groten" gaa
belangstelling (de

kindVroeger

minder notitie

gaan? De wethouder van onderwüs, de
heer Van Schaik. toont veel belangstel
ling. In hem hebben we een pleitbezor-
:r in de gemeenteraad.

Wat doet de Leidse burgerij, wat de
omstreken? Inlichtingen worden gaarne
erstrekt door

Mevrouw G. VAN DIJK-BOSMAN,

Loslopende honden

Naar aanleiding van uw stukje in dc
krant, dat er zo veel dieren, zoals hon-
?n katten, worden vergeven, zou ii
willen zeggen, dat dit toch eigenlijk geen
wonder is. Ik heb zelf gezien, dat een
stukje land, waarin bloemen en groen-
nooi opkwamen, door een paar hon
den totaal werd vernield. Er lopen hier
Noordwijk zo verschrikkelijk veel
honden rond. Daar moest wat meer naar

orden gekeken vanwege de belasting
Heeft iemand dan een hond. laat hij die
dan thuis houden. Dan worden ze ten
minste ook niet vergeven.

Noordwijk aan Zee EEN LEZERES

Opmerking van een
wandelaar

De schillenboer belt aan by een steun
trekker. Tot mijn grote verbazing lagen
tussen de schillen vier broden (waar
onder enkele met schimmel) ter waar-
in 0.60. Is men de tijd van de oor
log vergeten?

Leiden Van R.,

Nieuwe Rijn.

Bruggen-misère II

Naar aanleiding van het ingezonden
stuk van de heer D. Bergsma in de N.L.C.

jl. Zaterdag zou ik willen opmerken,
dat ik my daarmede geheel kan
enigen. Het is zeer hinderlyk, dat

lang moet wachten. Het heeft mü al
lang verwonderd, dat 6chepen, met be
stemming gasfabriek, eenmaal door de
Havenbrug zijnde, vastlopen in de hinder-
lyke hoek Oude SingelOude Heren
gracht. Het kost veel moeite en geld om
het schip weer vry te krygen. Ik vraag
my af, waarom men van die hoek niet
wat meters afhaalt. De grond daar heeft
niet de minste waarde. Zou men daar
bovendien een flink hek plaatsen en het
water behoorlyk op diepte brengen, dan
kunnen we van een hele verbetering
spreken.

K. OUWERKERK,
Leiden. Oude Vest 215.

Vleesleverantie op aanwij
zing van M. H. II

In de N.L.C. van j.l. Zaterdag las ik een
stukje van een gegoede slager, die myns
inziens weinig menslievend is. Wanneer
ik op de plaats van die gegoede slager
stond, dan zou ik in de eerste piaats be
denken, dat mensen, die een bon van
Maatschappelyk Hulpbetoon ontvangen,
het vlees hard nodig hebben. Verder zou
ie herinneren, dat mensen, die met
bon komen, steeds klanten van me
zyn geweest en ik zou het op prys stellen,

i gevoelen door alle
eeuw voor het

hoe beter van aard het wordt. En 't is
nog altyd zo.

Baljuw zei: ze mogen niets, ook niet
oetballen. Ik moet er om lachen. Ze
doen het toch, avond aan avond (grote
ren), dag aan dag (kleineren). Als ze j(
ruit ingooien, even uit de spaarpot ha
len (moeder geeft het ook wel) en klaar
Kees; even later weer volle actie hoor.
Nu zijn het in de De Genestetstraat klei
ne ruitjes, maar wat heb je er niet
ellende van. Bal en glas lagen in mijn
kamer en bal en glas gingen rakelings
langs mij heen. Die opgeschoten lum
mels doen toch zo woest. En de ouders
zeggen gewoon: ga maar gerust ballen;
het is niet bij henzelf. En de politie
machteloos. Als er eentje komt. staan
zoet met de handen op de rug. Als dc
ouders het de jongens niet zo gemakke
lijk maakten, gebeurde zoiets niet. Bij
die ouders zelf gebeurt dit trouwens
niet; dat is het mooiste nog van de zaak.

Waarom moeten de jongens hele Zon
dagen en lange kostbare avonden ver
doen? Nu hebben ze de gelegenheid zich
te ontwikkelen. Vroeger werd er op ge
smaald. dat dit voor hen niet te berei
ken was. Als er dan nog iets voor dc
jeugd moet worden gedaan, laten dege
nen, die er iets voor voelen, zich dan
als leider of leidster opwerpen om deze
jeugd aangenaam en vruchtbaar bezig te
houden.

Leiden. G. van H.B.

Mytyl-stichting Leiden
en omstreken

Het artikel over de Leidse Mytyl-
stichting, dat Dinsdag in de Nieuwe
Leidsche stond, behoeft enige verdulde-
lüking. Er wordt hierin gesproken
24 kinderen, waarmee de school geopend
moet worden om subsidie te krygen
de gemeente Leiden. Ook: dat er n
20 op de lyst staan.

De zaak is echter deze: we kunnen de
school practisch niet openen met meer
dan tien kinderen. Immers te Amster
dam heeft men op veertig kinderen zeven
personeelsleden. Zo iets kan groeien,
maar men kan zo groot niet beginnen
Verlamde kinderen hebben behalve indi
vidueel onderricht lichamelüke ver
ging nodig. Verder heilgymnastiek
spraak- en zwemles. Ook aan handenar
beid moet veel aandacht worden besteed
Men is in Amsterdam be.eid een goede
ervaren leerkracht af te staan, maar de
condities moeten behoorlük zyn. Aan
deze onderwyskracht moeten minstens
onderwyzeres en een kinderver
zorgster worden toegevoegd. De kinderen
achten vol verlangen. Wordt ln Leiden
de tweede Mytylschool in ons land ge
opend of moeten andere plaatsen voor

Advertentie)

SPROETEN? SPRUTOL

BU weerbarstige: Sprutol-sterk

die wat voor myn denkbeeld voelen,
dan hoop ik dat in deze rubriek te lezen.
Medewerking van autobezitters of tou
ringcarexploitanten zou natuurlijk erg
op prijs worden gesteld. Immers, het zou
weer eens wat anders zyn.

EEN MILICIEN
Den Haag, van de lichting 1884

Emigratie-perikelen

Een ieder, die belang heeft bij of be
langstelling voor emigratie, zal het be
kend zijn dat de adspirant-emigrant pas
lichamelijk gekeurd wordt nadat de hele
warwinkel, die aan emigratie vooraf gaat,
is doorgeworsteld. Waarom gaat zo'n keu
ring nu niet aan al het andere vooraf?
Desnoods op eigen kosten. Immers, in
dien men wordt afgekeurd, blijft de emi
grant en niet alleen hem veel on
nodig gedoe gespaard. Iets anders is na-
tuurlyk, wanneer men de betrokkene
nóg eens vlak voor zyn vertrek wenst te
keuren.

X. Y. Z.

Ambonnezen of Ambonezen?

In uw blad lees ik steeds „Ambonne
zen" en ..Ambonnese", ofschoon Van Da-
Ie gewaagt van „Ambonezen" en „Am-
bonese". dus met één n- In tal van an
dere bladen worden deze afleidingen
van Ambon echter ook met dubbele n
geschreven. Ook ik ben gewoon een
dubbel n te schrijven. Wat is nu juist?

F. S.

(Van Dale heeft ongelijk, omdat de
o van Ambon géén toonloze klinker is,
zoals de i in monnik en de tweede e in
lemmet. We moeten dus schrijven Am
bonnezen, met dubbel n, maar monniken
en lemmeten, resp. met één k en één t
Red. N.L.C.).

Advertentie

MljNHARDTjES: sterke
bestrijders van pijnen

„Onnodige armoede"

Onder het hoofd „Onnodige armoede"
schreef de redactie onlangs, dat er on
voldoende aandacht wordt geschonken
aan de bereidheid van de vrouw om
onder de gemeenschappelyke taak de
schouders te zetten. In verband ook met
wat u schrijft over de communisten is
het jammer, dat we zover nog niet zijn.
Maar waar zijn de vrouwen op een ver
gadering van de kiesvereniging? Moeten
ze daar niet in groten getale komen' Of
ze welkom zouden zijn? Stellig, en ze
zouden de mannen jaloers maken, die
ook niet hard lopen. Ik zie het zó, dat
van bovenaf sterke roep moet uitgaan,
zowel tot mannen als tot vrouwen, om
aanwezig te zijn. Dan kregen we keer
vergaderingen als voorheen. En dan zou
den er ook weer zaken gedaan kunnen
worden.

W. K.

(Advert ent it)

SIR
MIY

De volmaakte Import Virginia Cigarette

Importeur: A. J. BLOK - SCHEVENINGEN

als ze niet naar een andere slager liepen.
Zulke klanten zou ik waarderen en Ik
geloof, dat daarby het verschil tussen
Volks- en gegoede zaken gerust achter
wege kan blyven. Als ik u was, münheer
D. de R. Jr, zou ik beter nadenken,
ik zo'n klant wegstuurde. Hy of zy
met een minderwaardigheidscomplex
naar een andere slager, zich afvragend,
of die hem of haar wel helpen zal. Be-
grüpt U, mynheer De R., dat U niet veel
bereikt met die kleinzielige gedachten?
In de gevallen, waar U over schreef,
kunt U tonen, dat U een gegoede slager
bent.

L. BOUMAN,
Katwük aan Zee. Voorstraat 107.

Waar zit lichting 1884

Nu we weer de tüd zün genaderd van
uitstapjes voor jong en oud zou ik, als
oud-milicien, die nog gediend heb on
der de regering van koning Willem III,
hier de vraag willen stellen of het mo
gelijk zou zyn om nog een groep van
deze miliciens by elkaar te krygen ten
einde gezamenlyk een uitstapje te maken
naar Soestdyk en daar ils huldeblük
onze Koningin Juliana te defileren.
Kon het zyn onder commando van of
ficieren en onderofficieren uit die zelfde
tyd. Misschien zyn er ook nor wel tam
boers ui* die dagen. Ik twijfel er me* aan.
dat ze nog best een mars kunnen 'laan.
Een trom zou voor zo'n gelegenheid
zeker te krygen zijn. Allen zouden dan
hun paspoort of zakboekje mee moeten
brengen als legitimatiebewijs. Daar er in
Den Haag wellicht niet voldoende zul
len zijn te vinden zouden ook de mili
ciens uit Delft en Leiden mee kunnen
doen, opdat we flink voor de -lag ko
men. Mochten er onder de lezers zijn.

Stem uit de frontlinie

Mag het volgende uit een brief van
een vrijwilliger in Korea dd. 5 Mei 1951
in de N.L.C. w orden opgenomen?

„Ondergetekende zit nu in de frontlijn,
in de voorste linies, nadat hy van 1946
eind 1949 als vrijwilliger in de „Oost"
was geweest. Ik ben een doodgewoon
iemand, zonder rang of stand. Van poli
tiek heb ik geen snars verstand. Doch
wel weet ik, dat als het zo door gaat in
Holland, er weer hetzelfde zal gebeuren
als in 1949. Een machteloos leger zodat de
vijand het land kan binnendringen en
zijn bewoners wegvoeren. Daarom haver
nu doorvechten, dan wachten tot onze
vijand nóg sterker is. Het is hier geen
pretje voor ons. Allemaal willen ze naar
Holland terug. Maar ondanks de kou en
het zware leven dat we hebben, willen
we toch vechten voor de vrede. We heb
ben pas van j.l Donderdagmiddag 6 uur
af tot Zondagmorgen 10 uur gelopen zon
der eten en we hebben weinig geslapen.
Nat en bek-af kwamen we aan. Maar
's Maandags om 5 uur in de ochtend
moesten we opnieuw naar de voorste lijn
toe. De meeste mensen, die altijd thuis
zyn geweest en hun natje en hun droogje
op tijd hebben gehad, zeggen, dat wij
avonturiers en luilakken zijn. Laten ze
maar eens 14 dagen by de troep komen
en ook eens slapen in de open lucht, in
de sneeuw, bij 28 graden vorst! Wy zyn
oorlogsvrijwilligers en nemen het dan
ock. wót er voorvallen moge. En we
vragen geen aalmoes. Doch we willen
wel. dat het Nederlandse volk wat meei
respect voor een militair heeft Ook als
het land niet direct in nood is. Want
iedere jongen is een zoon van ons volk
en hy is in dienst om dat volk te be
schermen."