BIJ DE K.L.M.-LUCHTSCHIPPER SILLEVIS
DE SCHAT
UQOFDMN
ZATERDAG 14 MEI 1949
BEKENDE LANDGENOTEN THUIS
i.
moest hij onderduiken en hij deed
,n zyn zeilboot, die hem niet alleen
vele prijzen op zeilwedstrijden gebracht
heeft, maar ook veel genot tijdens toch-
buitenom, de Noordzee over naar d£
Zeeuwse wateren en op andere grote
reizen. Een flink fraai schip van
R.O.RC.-klasse, dat voor het Huis ter
tan de steiger gemeerd ligt Knutse
len, zeilen, jagen en vissen, dat zijn Sil-
levis' liefhebberijen. Bij het jagen
assisteren hem de spaniels Picke!
Braddy en bij het zeilen en het genic-
i van het prachtige Woubrugse huis,
vrouw en de dochter van vier maan-
zo heeft deze K.L.M.-vlieger, die nu
de coördinator is van de technische en
viiegdiensten op Schiphol, eigenlijk alles
z'n hart begeert. Hij weet, uitkij
kend over dat wijde land voor zijn huis
met Leiden recht voor en Alphen achter,
:r eigenlijk maar weinig landen zijn,
die uit de lucht gezien, werkelijk mooi
genoemd kunnen worden Java behoort
daartoe en de Alpen. Maar als die er
meer zijn, omdat de tijd van de
reizen voorbij is, dan blijft er dat
echte Hollandse landschap achter en
zijn ramen met molens en torens
m glinstering van water. En in die
frisse vaderlandse omgeving voelt deze
e luchtschipper Leendert Sillevis
zich thuis, hopelijk nog jaren!
„Haast in de luchtvaart is dodelijk
zegt de man in Huis ter Aa
(Van een onzer verslaggevers),
yftig jaar geleden, in een olieslagerij in Leiderdorp, hief een vader zyn kleine
jon hoog op tot aan de knop, waarmee de stilstaande machine neer op gang
rbracht kon worden. De kleine hand tastte naar die knop, drukte en draaide
n daar liep de machine. „Goed gedaan Leen" prees de vader en zette de jongen
eer op de vloer van zijn fabriek. Zo is de kennismaking geweest tussen Leen-
dert Sillevis, de oudste gezagvoerder van de K. L. M. en de machines, die hij
leven lang trouw is gebleven.
tuin, gelegen voor het Huis ter Aa, zyn huis, in
Woubrugge. binnen, dan hoort het zoemen van de electrische boor in zijn
irkplaats of het gonzen van de electrische draaibank, die daar eveneens staat,
n zijn vrjje tijd en dat is nu wat meer dan het vroeger was, knutselt Sillevis.
Hij ontwierp het huis waarin hij woont en het zeiljacht, waarin hij vaart. Hij
Q repareert zijn eigen centrale verwarming en de uitlaat van de motorboot van
get lijn buurman. „Want een man moet iets scheppen", zegt Sillevis. Iets nalaten.
aken. Dat doet hij niet met vliegen alleen. Omdat vliegen niets nalaat,
it maandsalaris en de voldoening over de geslaagde vlucht. Maar de tim-
it merman maakt iets. En de scheepsbouwer laat iets na. En daarom is Leendert
hemzelf en voor hen volkomen onverklaarbaar,
„Boontje" noemen, vlieger van beroep en timmerman-constructeur krachtens
Innerlijke roeping.
aan, het geweer op zichzelf te richten.
Dan gaat het vlugger, troostte hij.
Hij werd monteur en later hangar
chef. Een heel woord voor de ander
halve machine, die toen op Soesterberg
stond en nog geregeld stuk was ook. Het
was overigens een rare toestand. Want
de hangarchef had het op zijn domein te
zeggen. Maar nauwelijks in 't manschap
penverblijf, was hij weer de mindere van
zijn dagelijkse minderen!
Tot 1917 duurde dat. Toen werd Sille
vis korporaal en kwam hij in de vlieger
opleiding. O.m. bij Van Heijst en Ver-
steegh. Die hadden zichzelf het vliegen
geleerd. Het waren prima instructeurs
Maar er kwam niet veel van vliegen.
Soms vloog je twintig minuten* in drie
maanden tijd. omdat alles moest meewer
ken als de Henri Farman, die als leskist
dienst deed, de lucht in ging.
Hij leerde daar op Soesterberg ook een
jonge luitenant kennen, die er bezwaar
tegen had. dat de, naar buiten opengaan
de klep. die de hangar afsloot, open viel.
Dat moest geleidelijk gaan. De handen
boven het hoofd, moesten de technici die
deur langzaam op hun handen laten zak
ken, terwijl ze achteruit liepen. Dan riep
de luitenant: „In de ond .greep", en dan
lieten ze de deur zo vallen, dat ze 'em
met de vingers aan de bovenkant grijpen
konden en dan werd ie kalm op de grond
gelegd. Het ging rustiger en spaarde het
materiaal. Die luitenant was Albert Ples-
man. Die richtte, na de Elta. de KLM op.
Sillevis bleef nog even in dienst, ging
naar de Mok en vloog daar bij schiet
oefeningen „Het waren me de snelheden
wel in die dagen", zegt hij nu. „Die LA 1,
waarop we het vliegen leerden, had een
motor van 80 pk. maar je was de koning
te rijk, als ie d'r 74 haalde. Er waren nl.
altijd wel een paar kreupele ezels bij.
Zeventien tot negentien minuten had je
nodig om tot 1500 meter te stijgen. En dan
planeerde je langzaam omlaag. Je moest
er dan om denken, steeds het fluiten van
je draden te blijven horen. Want floten
meer, dan gingen, zoals wij
vliegers dat noemden, de engelen
fluiten en was het gedaan". Voor het mi
litair brevet was een vlucht Soesterberg,
Woudenberg, Ede (landing), Arnhem
(landing), Öldebroek (landing), Soester
berg. verplicht. Sillevis heeft op die pres
tatietocht vele noodlandingen moeten ma
ken ook
Bij Putten b v. één, omdat i
borsteltje versleten was. Er zat t
in z'n portemonnaie. Daarmee
ongemak verholpen en ging de
dér.
De militaire vliegerij bracht Sillevis
bij de K.L.M. Hij werd n.l. aan de maat
schappij „uitgeleend" en heeft
functie gevlogen tot hij 22 militaire
dienstjaren had. Toen ging hij helemaal
in K.L.M.-dienst over. Hi.
weinige vliegers, die alle types gevlogen
heeft, die de K.L.M. ooit bezat. Van de
oude Haviland af tot de Constellation toe.
En hij is de typische Indiëvlieger. Meer
dan zeventig maal maakte hij die
In Amerika kwam hij nooit, in Zuid-
Afrika ook niet, maar de Syrische
tijn, de Perzische Golf, Karachi ei
bah Wells kent hij even goed als de
Kaag en de Woutwetering
huis staat. Er zijn tijden geweest, dat
hij beter thuis was in Londen en Parijs
dan in Amsterdam en Den Haag. Hij
vloog de Indiëroute met twintig stop
plaatsen en met een enkele nachtstop,
via Bangkok en over Mauritius. Dat tra-
jeot over Mauritius, daaraan haalt eer
echt vlieger z'n hart op. Het is ben prach
tige maar een zware route.
Praten met Sillevis betekent simpele
verhalen horen: over de kameel, die in
Rutbah Wells in z'n schouder hapte. En
de Engelse ingenieurs, die tussen
Beiroet en Damascus met geweldige bus-
en neer rijden en nergens anders
er werken willen, omdat de woes-
prachtig. de lucht er zo fris en
het werk er zo belangwekkend is. Soms
brengen ze een anker uit om de wegge
zakte wagens weer vlot te krijgen.
Vrijenban, gemeente Delft, was zijn ge-
lorteplaats En hij groeide op in de olie-
on ilagerij van zijn vader (Sillevis en Rut-
eerst in Leiderdorp en Lekkerland
ater, nog later in de machinefabriek, na
dat de olieslagerij aan de Amerikaanse
jrrentie ten offer was gevallen. Wat
lij '.eerde, op de MULO en de Ambachts
chool. paste hij toe in de eigen fabriek.
Hij ging instrumentmaken leren en het
66jlvervaardigen van gietmodellen. En dat
u laatste vooral, maakte van hem een tim-
Zoals hij nu achter de draai
bank staat, met de micrometer het kali-
bepalend, zo stond hij op twaalf-ja-
leeftijd achter de draaibank en ach-
de tekentafel. Op dezelfde condities
als de andere arbeiders in de fabriek, te-
zoveel cent per uur. Vader Sillevis
„Als je wat hebben wilt, verdien het
dan zelf maar Dan kun je zien hoeveel
inspanning het kost geld te verdienen"
jka. Nu nog vindt hij dat een „pracht idee".
De eerste echte b .an was die van te
kenaar bij de Kon Nederlandse Grof
smederij in Leiden Maar in 1913 hadden
hem toch weer in de eigen zaak nodig
g:]«n daar vervaardigde Leen zijn eerste
erkstuk, gemaakt volgens eigen
totjontwerp, een hydraulische pers en pomp.
ïaken van trottoirtegels. „En
tlo laat ik dat product nu onlangs, toen ik
Waddinxveen voer, zien liggen. Zo
11 gaat dat met dingen die je zelf maakt."
I0- Set was een bedrijf waarin je jezelf moest
3 helpen, dat van z'n vader. „En zé waren
'"ip thuis niet kinderachtig. Je was meteen je
eigen reparatiebedrijf. Was er iets stuk,
dan zelf repareren En gauw ook. Want
die oude olieslagerij was een seizoenbe-
Irijf. Stagnatie kon het niet velen. Maar
e leerde er aanpakken
Zo werd het Januari 1915 en tijd om in
lienst te gaan Bij de genie, dacht Leen
C
is? Sillevis Want hij had prachtige werk
plaatsen gezien en dat wapen leek hem.
Een oude adjudant vroeg hem, wat hij
ijkende Bankwerken, zei hij. Dat hadden
•lie voorgangers ook al gezegd. De adju
dant vertaalde het met „lijntrekken'
Zond de recruut naar het fort Blauwkapel,
n er palen te sjouwen.
Sillevis Sr was het tien, die een be-
Kl Vriende relatie bij de genie, de kolonel,
die het voor het zeggen had, schreef.
jij doodvallen?" luidde de
groeting bij het bezoek van Boontji
foij de kolonel.
En op het verbaasde gezicht:: „Je vader
'chrijft het. Hij schrijft, dat je graag bij
de technische dienst op Soesterberg
Jongen, geloof me. ik ben ouder
«r dan jij, maar die vliegerij
het zelf weten Mor
genmiddag om eér. uur kun je beginnen"
En zo is Leen Sillevis bij de vliegerij
gekomen. Hij was precies
die volgende dag in Soesterberg
Schreieder, sjofeltjes in de kleren,
in een armoedige woning
Mr Jonker sprak in Miinchen over Van der Waals
Mr G. Jonker, de nieuwe verdediger van Anton van der Waals, heeft om in
lichtingen te verkrijgen over deze zaak, in Duitsland Van der Waal's chef in he:
Englandspiel, Joseph Schreieder, opgezocht. Hij vertelde er een en ander van ir
het Utrechts Nieuwsblad.
Silleviszijn vrouw en de
spaniels Pickel en Braddy
bische Sheila vierhonderd parels van 8
pond elk geboden voor de stewardess
aan boord. Het was de eerste reis van
het arme kind en ze heeft zelfs angstig
gekeken.
Hij vloog gelukkig Sillevis. Mede mis
schien, doordat hij de tastbare safety
first van de K.L.M. is. Zijn grondprin
cipe is „Haast in de luchtvaart is dode
lijk" Hij gaat altijd rustig na of alles
wat aan boord moet zijn er is En hij
wacht de weerberichten af en wikt z'n
kansen. En als hij het niet vertrouwd
vindt gaat zijn machine niet omhoog.
Minfcter Drees heeft het, de laatste keer
op de heenreis, ondervonden. Boontje
Sillevis zei: het weer is mij te vuil. En
of het hele kabinet nu aan het uitleiden
was of niet, de „Franeker" bleef staan
waar zij stond. „Vooral als je hoogge
plaatste passagiers aan boord hebt, moet
je geen risico nemen" zegt Sillevis.
Voorzichtigheid, uitkijken, afwachten,
dat zijn drie dingen die de oude K.L.M.
piloten in de oertijd van de K.L.M. ge
leerd hebben. Er waren, ook toen, vlie
gers, die zich lieten opwinden door de
gedachte, dat een collega, die het zelfde
traject vloog wel door zou zetten bij
minder goed weer, als zij het niet deden.
Dat liep meestal verkeerd af. Smirnoff
meent: als je eenmaal een beslissing ge
nomen hebt, moet je die doorzetten. In
negen van de tien gevallen kom je goed
uit.
Ervaringen uit die oude tijd? Eenmaal
moesten Smirnoff en hij ieder een Fok
ker naar Londen brengen. Ze vlogen
naast elkaar, vonden op de Engelse oever
de spoorlijn naar Croydon waar ze altijd
op koersten, maai- kwamen in een dunne
mist terecht en 'logen op het kompas
naar Croydon- Dat vliegen zonder radio
heeft Sillevis en zijn oudere collega's
een soort van postduiven-instinct bijge
bracht. Op een bepaald moment krijgt
hij steeds het gevoel: hier wat meer zó
sturen en dan zijn we er en meestal is
dat goed. Toen ook. Ze waren boven
Croydon, maar alles was er potdicht.
Een ogenblik zagen ze nog de toren
van Chrystal Palace in Londen en dat
was een zeker bewijs, dat het veld niet
veraf was, maar ze moesten terug. Er
gens stak alleen nog een heuvel boven
de mist uit. En op een bepaald moment
zag Sillevis Smirnoff daar naar beneden
gaan en in de mist verdwijnen. „Ik dacht
toen, die is er geweest. Ik wilde het
ders doen en planeerde zo. dat ik precies
boven de mistbank de grond raakte, zo
dat ik boven op de heuvel terecht kwam
Het bleek, dat Smirnoff beneden vlak
voor de afrastering van een renbaan
tribune tot staan gekomen was. Voetje
voor voetje zijn we toen, langs het trot
toir, naar Croydon gegaan, zo dik was de
mist. We waren precies op tijd geland en
zaten zeven dagen in Epson down, waar
de landing geschiedde. \ast. Op zo'n mo
ment is het: hoofd koel en voeten warm"
Ook zo'n Sillevisiaans grondprincipe
In de oorlog was Sillevis in het land.
Hij deed mee aan die typische vlieger-
verzetsaotie als droppings helpen moge
tot 1944 ging alles goed.
lijk maken
Zeker, ik ken Uw bezwaren, en toch...
WAAR BLIJVEN DIE 25 PREDIKANTEN
Aalmoezeniers zijn er genoeg, maar
veldpredikers komen we er nog 25 te
kort, zo schrijft kapt. Ds H. Schut, die
voortdurend werkzaam is onder de Ned.
militairen in Indië, doch thans tijdelijk
vertoeft op Frans Halslaan 64, te Hil
versum, aan de predikanten in Neder-
Waarom bestaat dat tekort nog steeds,
terwijl onze vermoeide, gespannen, te
leurgestelde, eenzame jonge mensen zo
ontzaglijk veel steun aan die veldpredi
kers hebben? En hij vervolgt aldus:
„Zeker, ik ken uw bezwaren. Allemaal.
Sommige daarvan wegen zwaar. Maar
verreweg de meeste <of alle??) wegen
niet zó zwaar, dat ze de doorslag kunnen
geven. Dat weet u zelf óók wel.
Twee van die bezwaren wil ik apart
1 Uw eigen gemeente, die u er voor
in de steek moet laten. De nood daar (in
welke vorm dan ook) ligt u na aan het
hart. Natuurlijk! Maar wat doet u met
dat beroep, dat u onlangs kreeg, of dat
binnenkort verwacht? Als dat beroep
komt uit een gemeente, waar de nood
Schreieder is terug in zyn oude wo
ning te München, bij zijn vrouw en zijn
zoons. Financieel gaat het hem,
volgens zijn eigen zeggen, niet al te best.
Zyn vrouw moet de kost verdienen, Herr
Schreieder doet zelf niets. Dat is wat hy
zelf beweert. Hij zit thuis in de kale
oning in de vrij armoedige buurt. Sjo
feltjes in de kleren, zoals alle Duitsers
thans sjofel in de kleren zitten. Mr Jon
ker zegt hem niet dadelijk dat hij als
verdediger van Van der Waals komt.
Eerst voor een ander zaakje dat ruim
ven jaar geleden plaats vond.
Schreieder denkt even naja, hy
herinnert zich het geval goed. Een juf
frouw, die ik trachtte te vangen voor
is werkmaar ze was onbruikbaar.
Dan zegt mr Jonker terloops: „Er. ik
ben ook belast met de verdediging van
Van der Waals„Ach so," zegt
Schreieder. Alleen het lichten in zyn
ogen verraadt, dat dit een nieuw aspect
hem is. Even tekent zich een
schrik af in die ogen. Het gelaat komt
echter niet uit de vriendelijke plooi. Zeer
beleefd, met haast Chinese plichtplegin
gen, loopt het gesprek. Beide partyen
tot het uiterste gespannen. Wat is
het essentiële punt? Wat is er waar van
de geruchten dat Schreieder in opdracht
van de Engelsen een en ander voor de
Britse informatiedienst deed? Schreieder
zelf zal het niet toegeven. Nu niet en
zeker later niet. Hy gooit, als hij gaat
spreken, zyn eigen glazen in. Voor later.
Want nu is het nog lucratief in Duits
land om aan de geallieerde kant te staan.
Maar er loert onder de oppervlakte een
fel chauvinisme. De pro-geallieerde van
nu zal er over een jaar of wat aan te
gronde gaan.
Zyn oude baan bij de politie zal hy niet
hernemen. Dan moet hij eerst voor een
denazificatiehof verschijnen. Hy heeft
genoeg van rechtbanken, en zeker van
de Nederlandse rechtbanken. Daar is hij
helemaal niet over te spreken, zomin als
velen, die met zijn zaak te maken hebben.
De Nederlandse consul-generaal te
München vindt ook al geen genade in
zyn ogen. Toen Schreieder, nadat hy aan
de andere kant van onze Oostgrens in
vryheid was gesteld en te München was
aangekomen, zich dadelijk meldde by het
Nederlandse consulaat aldaar, werd hy
er tot zyn bevreemding uiterst koel ont
vangen. „Ik kwam toch de Nederlandse
autoriteiten een dienst bewijzen, door
hun myn adres mede te delen, zodat zy
er niet naar hoefden te zoeken, als zy
my nodig mochten hebben?" beklaagde
hy zich by mr Jonker
nog groter blijkt dan in de uwe? Dan
gaat u afwegen. Nu komt op dit moment
God met een beroep van één van die 25
„soldaten-gemeenten" ginds op u af. De
nood in die gemeente is bepaald angstig,
schrikwekkend groot. En onmiddellijk,
acuut, dringend!
U kunt nü niet meer uitstellen. En over
een jaar nog eens verder zien. Dan bent
u te laat. En als anderen óók zo redene
ren. dan zijn we allemaal te laat. Dan
zijn die verwaarloosde „gemeenteleden"
intussen teruggekeerd, met wrok in hun
hart tegen de Kerk, die ze in de steek
liet. juist toen ze ar aandacht het
méést nodig hadden..!
Ziet u de zwaarte van dit beroep op u?
Realiseert u het zich scherp? Bent u aan
het „afwegen" gegaan? Met welk resul
taat? Dat. wat het zwaarste moet wegen,
nu ook werkelijk het zwaarste weegt?!
Laat u zich dit even als practische
raad zéér binnenkort even vóór-keuren
door uw huisarts! En, indien dit goed uit
valt, doet u dan de volgende stap, over
eenkomstig deze zeer concrete aanwijzing
van God?!
2. Nu dat andere bezwaar, dat nogal
eens gemaakt wordt. „Ik voel me niet
geschikt. Voor dit soort werk moet je
toch een zekere flair hebben. Ik ben daar
geen „type" voor.-v
Mag ik u hier even in de rede vallen?
En u vragen: wie beoordeelt dat? Wie
maakt het uit, of u al dan niet geschikt
Bent u dat zélf, of zijn anderen dat?
Alleen als anderen, die u kennen én het
veldpredikerswerk kennen, zeggen: „Jij
moet beslist niet gaan, want jij bent voor
dat werk bepaald ongeschikt": alleen
dan geldt uw bezwaar. Anders niet! In
het andere geval voelt u zichzelf mis
schien wel niet het meest bekwaam tot
deze arbeid. Maaren dat kunnen
tientallen collega's veldpredikers, die
óók met die moeilijkheid hebben gewor
steld u uit eigen ervaring bevestigen!
God geeft u dan zeker die bekwaam
heid, als u in eenvoudig geloof aan het
werk gaat.
Hier geldt, wat voor zo veel werk in
Gods Koninkrijk geldt: als het moet, dan
kan het: evengoed als waar is: als het
kan, dan moet het! Omdat Christus roept!
Neemt u dit beroep aan?
Doet u het? Nu?
Komt u? Nu?!"
Moeten we de Nationale Feestdag maar
vaarwel zeggen?
Critiek op het College van Rijksbemiddelaars
Voor de vierde maal sinds 1945 hebben
ij even stilgestaan bij de gedachte, wat
de bevrijding van het Duitse juk voor ons
heeft betekend. De vierde dodenherden
king aan de vooravond van de nationale
feestdag heeft nog niets verloren aan
ernst en waardigheid; van de diepe zin
van de offers tot herwinning van onze
nationale onafhankelijkheid zijn we ons
in hernieuwde mate bewust geweest. De
uiterlijke stilte, welke op de vierde Mei
des avonds te acht uur alom in den lande
heerste, weerspiegelde de stilte des ge-
moeds, waartoe onze terugblikkende ge
dachten ons vermochten te stemmen. In
schrille tegenstelling tot deze sfeer van
ongetogen herdenken zou de feestvreugde
van de onmiddellijk daarop volgende na
tionale feestdag hebben gestaan, indien
deze dag zulk een vreugde nog had kun
nen wekken. Laten wij het elkander
ronduit bekennen: de vijfde Mei kan de
Vlieger van beroep en timmerman-constructeur, krachtens innerlijke roeping.
Het vermageringsproces uitlopend
op de totale uitmergeling van
onze scheurkalenders begint al weer
duchtig op te schieten: zo'n kleine
honderd dertig blaadjes hebben hun blaadjes verdwi)nen zonde, enifj
nil rht. nprlnnn en ytin m het ntet 1
maakt. Ge ziet haar voor u zoals ze
avond aan avond haar kalenderblaadje
afscheurt, het leest en overweegt om
het dan met een goedkeurend en in
stemmend knikje op het stapeltje
ter-bundeling te deponeren. Mogelijk
Opoetje uil haar in uw pedochten zelfs
het nageslacht bewaard: de Vo,kswijké ,„a„, Opoetje betonarl denken aan d e dag waarop bonen
en overdenking hebben hun blaadjes en ze doel zulks sinds Sdnoemde achterneefjes noodgedwon-
of lezeres zo gegrepen dat ze mensenheig{„i,. Gelijk een ras- 9cn Paketjes zullen doorgra-
het bewuste document in hun Bijbel phllate!ist op postzepels aast. gelijk
hebben gestopt om er later nog
van te genieten. Misschien zijn umeiv >-<
andere als evangelisatie-objecten ge- Keurig''netjes
gierigaard geldstukken oppot,
■zamelt Opoetje kalenderblaadjes.
bedoeling
ies. die in bibliotheekboeken gelegd üfgïiop'in"periode-"zTw'ikkëli
uiordenOf sla ik de vroegere eige- keuri draadje of lintje om
naars te hoog aan met deze suggestie
en gebruikten ze het papiertje enkel
en alleen als bladwijzer?
Maar ik herinner me toóh nog best
hoe er in mijn vroegere dorpsgemeente
een uitslaande ruzie geweest is tussen
twee buurvrouwen vanwege dit doel
bewuste evangeliseren per dagtekst
De dames in kwestie gebruikten één
en dezelfde regenbak,
elkander daarbij angstvallig
wege de altijd latent aanwezige on
enigheid. Totdat de één een stichte
lijke kalender vol practische levens
regelen aanschafte en haar buui
INDRUKKEN UIT DE
VOLKSWIJK
in de hoop toch nog i
waarde te ontdekken; en denkt ge
eraan hoe dan deze verzamelde voor-
overjarig koren dit verre
tot zegen zal wezen.
Maar wéér hebt je buiten de werke
lijkheid gerekend. Want zo is het
helemaal niet. Wel scheurt Opoetje
elke avond deze blaadjes af en wel
legt ze die op haar stapeltje, maar
ze heeft nog nooit één blaadje gelezen.
Want Opoetje kan niet lezen. Hel
enige wat ze kan ontwaren op het
kalenderblad is het cijfer en ze weet
dat elke maand met een forse oj
spichtige 1 begint. Als ze die hiëro-
glyphen ontwaart is dat voor haai
het teken dat er weer een maand ver
dat ze bundelen
liet geheel dan bij in het mauso
ontweken leum, wat zeg ik, in de pyramide de
vervloden jaren. Heel stiekem heb ik streken
eens in die kast gegluurd en mijn oog daarna leeft ze opnieuw 28, 29, 30 ol
ontwaarde niets dan stapels stichte- 31 dage
lijkheid. Wie ooit wil w<
22 Februari in de lang vergeten
i volslagen onwetendheid.
Waarom ze dan toch alles bewaart
'mand heeft daar
dagelijks bij het ochtendkrieken gave „Beukenootjes" werd overpeinsd, «op achter kunnen komen. Misschien
toepasselijke zal bij Opoetje terecht kunnen. Wie
dagtekst, vastgeklemd
deksel en puthaak, zodat de andei
'm wel lezen moest. En die aan
schouwde dan in het grijze licht vai
de dageraad .uitspraken als „Beter- op lezen. En
een hoek van het dak te wonen dan nog
kijfachtige huisvrouw'
i vage hoop dat ze
wil overpeinzen wat eenmaal, decen- zal bemachtigen waardoor ze i:
niën geleden, op uw eigen geboorte- zal kunnen lezen. Misschien ook i
dag de auteur van de „Maiskorrels'
i bril
neerschreef, mag het bij Opoetje gaan de moeite zal nemen om haar te gaan
mogelijk voorlezen wat ze zo bijeengaarde. En
toekomst, want Opoetje misschien ook in een onbewuste
zo kras als het
r alles wat in laatste v
inderdaad niet gemakkelijk achterneefjes erfenis-belust in haar toch met God Zelf te maken heeft, e
manlief of als „Loei
poddeloze, op de woning des recht
vaardigen" ze was nu eenmaal ook
uwsgierig. En dank zij deze
schatkamer zullen doordringen, dan dat dus niet
zullen ze daar een vreemde ontdek
king doen,
kén hen
r weggegooid kan
dat ze daarover
methode is het daar bijna tot moord dankbaar gestemd zullen zijn.
orden. Ik houd het dan
ik laatste en ik voel me beschaamd
iet Want wij kunnen wél lezen en heb
ben wij zoveel respect voor dr kalen
en derblaadjes?
'C- WIJKPREDIKANT
drang tot uitbundig feestvieren niet meer
oproepen, zo schrijft de N.R.C. En dit is
ook begrijpelijk, want de vreugderijke
ontspanning, welke de bevrijding van 1945
it veroorzaken, konden wij slechts
eenmaal werkelijk beleven. Zij moet
:en schone herinnering blijven, welke
niet opnieuw tot leven gedwongen
Worden. Wij sluiten orts dan ook van
ganser harte aan, aldus de N.R.Ct., bij het
pleidooi van Trouw; ook wij zien, van
'ns gezichtpunt uit, de feilen van onze
ijd te zeer uit de donkere bezettingsjaren
voortvloeien, dan dat wij, daarmede da
gelijks geconfronteerd, telkens opnieuw
een spontane vreugde kunnen gevoelen
over het enkele feit der bevrijding, hoe
grote historische waarde daaraan ook
blijft toekomen. Met Trouw gevoelen
wij er voor de nationale feestdag met de
verjaardag van onze jonge Koningin te
vereenzelvigen, vooral nu deze zo kort
vóór de vijfde Mei valt. In de persoon
onze Vorstin beleven wij telkens
opnieuw ons volksbestaan. In de
gepaste blijdschap van de Koninginnedag
tevens de op het heden gerichte
vreugde over onze nationale zelfstandig
heid besloten.
Te minder achten wij handhaving van
de vijfde Mei als nationale feestdag gebo-
nu daaraan op sociaal terrein een
verdeeldheid dreigt te ontspruiten, welke
telken jare kan terugkeren, indien wij
daaraan geen paal en perk stellen. De te
elfder ure genomen beslissing van het
College van Rijksbemiddelaars om aan de
werkgevers vergunning te verlenen op de
vijfde Mei in de middaguren vrijaf te
geven, zonder dat deze op de vacantie-
dagen in mindering mogen worden ge
bracht. schept zulk een verdeeldheid. Zijn
we wel ingelicht, dan was kort tevoren
in de Stichting van de Arb.id van werk
nemerszijde erkend, dat op dat tijdstip
het nemen van een besluit van vorenver-
melde strekking in redelijkheid niet meer
kon worden gevergd. Desniettemin heb
ben Rijksbemiddelaars anders beslist,
daarmede verscheidene werkgevers, die
zich tegenover derden tot bepaalde presta
ties hadden verplicht, in grote practi
sche moclijkheden brengende, omdat zij
moesten kiezen tussen nakoming van
deze verplichtingen en het handhaven
van een gunstige sfeer in hun bedrijven.
Bovendien was bij de vrywel algemeen
ingevoerde verbeteringen van de vacan-
tieregelingen uitdrukkelijk rekening ge
houden met de mogelijkheid, de z.g. snip
perdagen mede tot het verleden van vrij
af op herdenkings- en feestdagen voor
zover het bedrijfsbelang zulks zou ge
dogen te bestemmen. Het advies van
de centrale werkgeversorganisaties om
geen vrijaf te geven, mede met het oog
op de economische belangen van het land,
kunnen wij daarom ten volle billijken
Dat aldus een onwenselijke tegenstelling
tussen het College en de werkgeversorga
nisaties is ontstaan is uitsluitend aan een
onjuist beleid van Rijksbemiddelaars toe
te schrijven. Nu de viering van de natio
nale feestdag niet meer algemeen als een
innerlijke behoefte wordt gevoeld, had
den immers sociaal-economische overwe
gingen bij Rijksbemiddelaars de door
slag moeten geven.
Er zijn trouwens nog meer ondoorgron
delijkheden in het beleid van het College.
Hoewel de vacanties in de bedrijven reeds
zijn aangevangen mede om de zozeer
wenselijke vacantiespreiding te bevorde
ren blijft antwoord op de vraag, of,
binnen het kader van een z.g. tweeper-
centsregeling, vacantiebijslag mag wor
den toegekend, maar steeds uit. Ook een
dergelijke besluiteloosheid bevordert de
arbeidsvrede niet. Ook al blijven de des
betreffende adviezen aan het College wel
licht te lang uit. dan nog kan het zich
niet aan zijn eigen verantwoordelijkheid
om tijdig aan het bedrijfsleven zekerheid
te verschaffen, onttrekken.
migraine, schele hoofdpijn
Gij behoeft niet steeds aan hoofdpijn te lijden
EénoftweeAKKERTJESenwegisdepijn
AKKERTJES zijn ware pijnverdrijvers./AfcjjXl
AKKERTJES'*
UHCBT
DE2E
WEEK
in dC fchainZr
Cr worden duiven geboren met
drfe poten en varkens met Tas,
Oc Goudse raad is gedrongen)
op zolder» tc vcngadarxzn.
€ri zelfs con
notar»is3 ja
aart notaris,
moet inwo
ning dulden.
Beten eten ebt
feit (immers,"
wat blijft Cf nu van het nota
rieel ambtsgeheim over
toont het verandcrae inzicht^
over het karakter» van de feest
dag da achteruitgang der zcocrw
Een feestdag (weten 'wc sinds 5
Meiis een dag waarop ieder
een gewóón doorwerktook al
was hy anders op die dag vry.
Enkele lieden bedankten daar
voor feestelyk". "De "Rotter
damse scholieren ,b.v. die vrijaf
namen. -Helemaal feut natuur-
lyk en uiterst laakbaar. Want
als iedereen doet wat hu wil
wordt het pas een feest en^
daar tegen gaat het juist.
•feest kunnen ze in
Dpkja vieren (waarschijnlijk doet
ae, bevolking het nietomdat cc
Nederlanders 20 vriendelijk wa
ren dc revolutie voor de zoveel
ste maal zitvast in het zadd te
helpen. x
DitBcd :ct
}Vizyn vcrBEEL-
ding Indic al voordebül gaan.
\indaar,dat hy lijn oijitlc erbij
neerlegde-Hy danktaat een an.
den het nu maar zien te Tfcoyen.
Ziehier cnze troost:
de 'Ramspol brug K^jo
werd gcopend.oo [V
één ra de grootste,
van Nederland (na
Moerdykbrug). De Willem Ba-
1 rentsz kwam betraand
/nw en wei, uit de Zuid te-
(u9 eri te '-1DBO
er is een nicuw~ - j-
spoorbcek'.
Natuurlijk trachten dePortugar
wjn ons, wy.._
met eer -0^^ XI"m-
gehccrn- ^Z~g4k~
de haan, k
naar de kroon te sto
ken maar tevergeefsNeerland»
roem lag en ligt op de baren en f
daarom zit er natuurlijk acn_
Nederlander in die reddingboot,
dieui t Trinidadde wer2larqaat I
omvaren.
Twee man en een kat tuss^i \cc*k.
en achtersteven.
Stoor als PT-
karei Links en vr
•Hendrik Graven.
