Gedicht.; W. A, P. Smit - Verluchting: Dirk van Gelder - Opdracht van de Nederlandse Regering
V andaag verbergt het land zijn wonden
En hangt de vlaggen van zijn vreugde uit;
Vandaag vindt ieder carillon de
Verrukte lichtheid van zijn puurst geluidl
Vandaag geurt groen in stadse straten,
En dorp aan dorp prijkt met een erepoort;
Er is geen huis waaruit men 't praten
Of zingen van de radio niet hoort!
De slagen van de toren bonzen
Als bekkens, en de lucht is vol muziek
Tussen de gevels hangt het gonzen
Van kinderspelen drentelend publiek.
Vandaag werkt niemand op de velden,
Verzorgt men snel bij toerbeurt hof en beest -
En geen van al die spoed-gekwelden
Herkent óók om de boerderij het feest:
Hoe sierlijk houdt de wind gebogen
De ijle kruinen van de peppellaan,
En zelfs de was die hangt te drogen
Doet hij, breed-uit, als bolle vlaggen staan!
En dahlia's, zwaar als pioenen,
Kleuren de bontheid van de bloemenhof
Met gloed van tropischer seizoenen:
Hun vlammend rood maakt zelfs de rozen dof.
Oneindig over alles staat er
Een hoge hemel, met de brede vaart
Van witte wolken die het water
Anndachtig in zijn spiegeling bewaart.
V andaag zijn de herinneringen
Talloos als meeuwen, die met schel gekrijs
Over de Haagse Vijver kringen
Eén warreling van wit en zilvergrijs
Die langs ons scheren, flitsend zwenken.
En in de wir-war weer verloren gaan:
Zo flitsen beelden door ons denken
Elkaar verdringend rustloos af en aan.
Een ranke vogel houdt zich even
Optrede wiek in roerloos evenwicht
Een beeld is in ons staan gebleven:
Een grijze kerk in dof Septemberlicht.
Maar dan de zon! De schitteringen
Alom op goud van tres en brandebourg.
De glans van zijde, het verspringen
Van vonkend licht in een juwelen snoer!
Doch negens is de zon zo vreugdig
Als waar Zij oprijst en met Haar rijst elk
En vóór de troon, aandoenlijk jeugdig
Is Haar gestalte: een Aaronskelk
Een kelk van wit, maar haast verborg,..
Onder de mantel van Haar koningslot,
Als Zij het volk Haar trouw en zorgen
Belooft: ,.Zo waarlijk helpe mij nu God!"
De vogel kantelt weg. een ander
Zweeft zwenkend in zijn plaats: wij zien een kind,
En, of wij spraken met elkander,
Een Moederblik die onze ogen, vindt
Een blik zó vol van stille blijheid,
Dat het als een geluk ons hart ontroert
En ons heel dicht tot de nabijheid
Van het Mysterie in Haar armen voert.
S$
