VafimVüói de. V^ötuü-
FRANCIENTJE
»»uq dp ftq
De ontmoetingsplaats der
bruidsgemeente
MARIA Magdulena, zoo zagen wij, mocht hoor
Heere niet vasthouden. Een hoogor© 1©-
veit^einoeiwctiap, de eeivlg war» levcnsgemeen-
sol uk (i niet den Heiland wachtte ook haar. Id
Jezuvs afwerende houding kwam de voortgang
iu Zijn werk openbaar. Hij waa op reis naar het
uur vaa Zijn hemelvaart en moest Zijn bruid»
gemeente verder voorbereiden op het afscheid' en
op haar baak.
Noen. niet aardsche llefoto en genegenheid, hoe
hartelijk ook, waa hel einddoel, maar de tocht
ging naar het bruiloftsmaal van den hemelochen
Bruidegom en de bruid: Zijn gemeente.
In die plaats dat zij zich opnieuw mocht gaan
koesteren Ln Jezus' nabijheid, krijgt Maria Mag-
o'aleiva nu een boodschap te vervullen. Én Jezus
gaat naar Gal ilea, waar Hij Zijn gemeente ont
moeten zal. Van nu was de nabijheid van Jezus
slecht» een voortdurend afscheid-nemen. Van
Maria Magdalena hooren wij niet meer. Zeker is
«ij, als bestendig door haar Heerê getrokken,
lidmaat geweest van Zijn gemeente. En met die
bruidsgemeente heeft zij uitgezien naar de hooge
levensgemeenschap met den Buia'egom.
Prachtig is dat spreken van de Schrift over
Jezus als den Bruidegom en over Zijn gemeente
als do bruid. De eenheid wordt hier op haar heer
lijkst geteekend. Waarlijk, Maria Magdalena be
hoeft niet haar schamele vreugd# te zoeken in
enkele herinneringen, noen, Zij mag als üq' van
Christus' Kerk verlangen naar den Bruidegom.
Zij mag leven, niet uit de herinnering, maar uit
de belofte.
Een*» had Jezus liet beeld van den a&rschcn brui
degom gebruikt. Kunnen de bruiloftskinderen,
bad Hij gevraagd, vasten, terwijl de bruidegom
bij hen is? Zoolang zij den bruidegom bij zioh
hebben, kunnen zij niet vasten. Maar de dagen
«uilen komen, wanneer de bruidegom van hen
«al weggenomen zijn, en alsdan zullen zij vasten.
Thans stond de Bruidegom op het punt te ver
trekken, doch Hij zou niet vertrekken, dan nadat
Hij-den Heiligen Geest als Trooster aangekondigd
had. En de Geest werkt en sterkt in de bruids-
geineente het geloof en het vertrouwend uitzien
naar de komst van den Bruidegom. De Geest en
de bruid zeggen Kom I Er is een hartelijk ver
langen naar de eeuwige levensgemeenschap, die
in beginsel reeds gegeven is, doch eens in vol
komenheid genoten zal worden, ceil lev enge meen-
sohap, welker heerlijkheid Maria Magdalena
of wie ook nimmer hadden kunnen bevroeden.
Laat ons dan als leden van de wachtende bruids-
gomeente zorgen, dat onze lampen altijd branden
de zijn I Want wij zijn verwachtende de zalige
hoop en verschijning der heerlijkheid.
In u verheugt zich thans dlie Koning,
O kerk. Zijn uitverkoren bruid I
Op u. tot eeuw'ge trouwbetoouing.
Strooit Hij de gaven zeeg'nend uit I
Vier met Hem victorie
Op den dag der glorie
Van des menschen Zoon,
Op den dag der glorie
Van den Vrodekoning,
Priester op Zijn troon f
Huis- tuin- en keukenpraatjes In schoonmaaktijd
ONZE tijd heeft inet zijn bezwaren, ook voor
de vrouw des huizee, toch ook dit voor
deed, dat hij ule vrouw dee huizee ertoe brengt
nog eene te denken a&n hulpmiddelen, die vroe
ger in zwang waren, doch die sindedien in ver
getelheid zijn geraakt. A'e het leven wat weel
deriger wordt- ook al geschiedt dit nog zoo met
mate, dan neenit men het met de zuinigheid
niet steeds al te nauw. Dat ie begrijpen, maar
evengoed is het te begrijpen, dat dan tevens die
mogelijkheid wat grooter is om terug te rallen
op iets lager niveau.
Welnu, zooals men in andere dagen handieidao-
gen kon koopen, waaruit men kon leeren hoe men
het ba»t zijn geld, dat men teveel had, kon be
steden, b.v. door het ondernemen van reizen of
het genieten van onderwijs, zoo verschijnen er
tegenwoordig vrij veel handleidingen, waaruit
men kan leeren, hoe men op de beste wijze be
zuinigen kan. Op de beste wijze, dat wil zeggen:
zonder dat de bezuinigingen al te veel van zich
doen merken, b.v. door eenzijdigheid of het onder
breken van hetgeen steeds noodig blijft voor het
menschel ijk lichaam en den menschelijken geest
Enkele van die handleidingen hebben wij tn ona
Vrouwenblad reeds besproken. Thans kunnen wij
er weer een aanprijzen, en wel een aardig boekeke,
geschreven door P. Guermonprez en A. Si ogen-
beek van Heukelom en getiteld „Practisch bezui
nigen", met als ondertitel „Hui»-, tuin- en keu-
kenpraatjes". Het boekske is uitgegeven bij da
N.V. Uitgeversmaatschappij „Kosmos" to Am.ster-
Men kan in deze verzameling van nuttige wen
ken heel veel vinden, waarmede men zijnnut
kan doen. Het zal niemand verbazen, dat ruime
plaats is ingeruimd aan het populaire ondervyerp
van de vitaminen. Goede dingen worden gezegd
over juiste voeding en onmWiare voedsel bestand
deel en en dit Nvordit aan de hand' van overzichte
lijke tabellen aanschouwelijk voorbereid. Er zijn
ook lal van recepten opgenomen, waarbij even
als trouwens in heol dit boekje gerekend is
met de mogelijkheden, welke er op dit moment
zijn. Om een voorbeeld te noemen wijzen wij op
het feit, dat met klem wordt aangedrongen op het
gebruik van rauwe groenten, eventueel door d«
andere groenten heen.
Ons volk heeft, zoolang het koffie en thee kende,
van deze dranken niet weinig gehouden. Dus laat
het zich verstaan, dat een hoofdstuk gewijd is
aan deze, maar ook aanandere dranken.
Dat beteekent, dat over de verschillende soorten
van echte en onechte koffie en thee zoo het een
en ander wordt gezegd, doch dat daarnaast ander»
dranken, die nog gemakkelijk te krijgen zijn, wor
den aangeprezen.
Aardig ook i3 hetgeen gezegd wordt over het nut
tige gebruik dat men soms nog kan maken van
allerhande afval. En verder noemen wij het hoofd'-
stuk, dat geschreven is onder den kenmerkenden
titel „Van de lappenmand naar de klcerenkast",
de manier, waarop wij worden aangespoord om
zol-f planten op te kweeken, desnoods op de ven
sterbank. en de aanwijzingen voor een behoor
lijke v.rduistering.
Het is al-met-al oen vlot geschreven werkje ge
worden, waarin de huisvrouw wellicht iets zal
vinden, dat van haar gading is. Het is bovendien
met zonder humor, aJ lijkt dit bij tijden ietwat
De man, die op den achoonme sik, kuort,
Heeft geen verstand, mevrouwen I
Hij dost uw sohoonste «Deugd te kort j
Wat deed hij ooit te trouwen?
Voor mij, 'k vergrijp mij nooit boo grot.
Maar zing uw lof,
Omringd van stof,
Rn denk hot vol te houea,
IJw netheid doet ons tweemaal 'a joers
Te baaiend wederkeeren
Al dunkt dit haar bewonderaars,
Ik blijf uw moed veroeren.
„Tohoe wabokoe", hebt geduld 1
Eer drie paar weken zijn vervuld,
/■ie dan eens wat gij zeggen zult.
En wat u deert, mijnheer© ft 1
Dan zien wij, na 't verwoeds! gotolop,
Uit wokken stof en stroomen
Van golvend vocht en schuimend sop.
Om» oixle wereld weder op-
Kn boven water komen.
't Is allee tie Uier als een glas;
Een frittsohe geur van kalk en was
Wordt ove
Langs de Üverijselsche kust vallen thans reeds zulke hreede strooken grond van den Noord
Oostpolder droog, dat het mogelijk is, over het nieuwe land van Blankenham naar Blokzijl
te fietsen. (Foto Pax-Holland
En wat verscheurd ie is verscheurd^
Wat weggevaagd gevlogen.
Wat afgekeurd is afgekeurd^
Aan aller blik onttogen.
't Vernieuwde.... (Val niet I Deze ma*
Is wel wat glad
Zal uw geluk en iet of wat
De ni-euwjaarsschuld verhoogen.
NIC. BEBT8
gewild, zoo wanneer overmatig gebruik veun tihee
als „theïsme" wordt bestempeld.
Een kleine opmerking: Ter bevordering van een
goode verduistering wordt gezegd dat mogelijk het
huiselijk leven op minder vertrekken geconcen
treerd kan worden, waarbij b.v. de kinderen in
de badkamer, die met weinig moeite te verduiste
ren 'is, kunnen spelen. Dit zou zeker mogelijk zijn,
indien niet behalve met een goede verduistering
gerekend moest worden met een doeltreffend?© be
zuiniging op de brandstof. Daarom was dit punt
wellicht beter weggelaten.
Wij vermelden nog dat het geheel is afgewisseld
door tal van frisse he teekcningetje3.
Ter nadere kennismaking willen we hier nog
enkele wenken overnemen uit het hoofdstuk „50
geboden voor de keuken":
„Als we van sla, andijvie en andere kropgroen-
ten de buitenste groene bladen verwijderen om
do mooie gele kern te behouden hebben we met
het. versmade groen tevens de beste voedings
stoffen verwijderd.
Verbit niet langer en hooger dan strikt noodig I
Er wordt weinig door gewonnen en gaat veel door
Behalve do plantaardige stoffen met een hoog
gehalte aan zetmeel en ruwvezel als: aardappe
len, peulgroenten en granen, zijn vrijwel all*
andere rauw genietbaar.
Fruit met een hoog sapgehalte als kersen, bessen,
enz. en rhabarber, kan men alleen met suiker en,
zonder water op een klein vuurtje gaar laten ko
ken.
Op ieder potje past een deksel. Sluit de pan, zoo
dat de damp niet ontwijken kan, want met de
•lamp verdwijnt warmte en aroma.
Met een schil gaat ongeveer één zevende deel
van het gewicht aan aardappelen verloren. Bet
den aardappel in d« schil en U spaart, hfdtalve
uw gezondheid, één aardappelmaal per week f"
Hebt U al eens selderij-sla
klaargemaakt?
2'/z ons groente is voor een volwassene
gewenscht. Ter afwisseling gebruike men
de groente eens rauw.
't Meest aan de huisvrouw bekend is de knol
selderij als geurig bestanddeel van onze oud-Hol-
landsche erwtensoep; daarin gebruikt eigenlijk
iedereen deze sterk aromatische groente.
Daarnaast bestaat het gebruik van de knollen als
warm groentegerecht, geheel toebereid op de wijze
die wij bij koolraap gewend zijn toe te passen
in reepjes gesneden dus, in weinig water met
een ietsje zout gaargekookt (20 a 30 minuten)
en dan afgemaakt met enkel een stukje boter of
met een melksausje.
Er is echter nog een derde mogelijkheid om de
knolselderij bij den maaltijd goed tot haar recht
te laten komen; die bestaat in het voordienen als
een' koud gerecht, dat o.a. uitstekend op zijn
126
Deeluitmakend van de Utrechtsche heuvelrij en aansluitend op den Amerongschen Berg lig
gen de zanderijen van Maarn, waar duizenden kubieke meters worden afgegraven en per
trein vervoerd, om gebruikt te worden bij den aanleg van de nieuwe rijkswegen.
(Foto Pax-Holland)
BOOR I.RNY PAI.M-B0EI F.N8
ALS een wervelwind' kwam Francien de huis-
kamer binnenstormen. „Moeder I Toe pakt
U even die boeken voor me in Lk moet ze
hoognoodig terugbrengen en ik heb geen spatje
tijd". Ze schoof de boeken met het velletjepak
papier haastig over de tafel en rende weer de
gang in om haarmantel aan te schieten.
Gelalen legde mevrouw Holberg haar naaiwerk
op zij en trok het stapelje naar zich toe. Ze
spreidde het papier breed voor rich uit, streek a'e
vouwen glad en legde netjes en secuur de boeken
er midden op. üp hetzelfde oogcnblik kwam
Francien alweer terug.
„Goeie help schattebout, is het nog niet klaar
Geef maar hierHet papier kraakte en rit
selde en in een minimum van tijd stond het meisje
alweer bij de deur, het pakje onder haar arm.
„Moezopoes, wil je erom denken, dat ik van
avond le© heb Precies twintig minuten tijd
om te eten. Da-a-a-g 1"
Dag FraJicientje".
De moeder zuchtte. Ze hoorde haar dochter do
trappen afrennen en een oogcnblik later de voor
deur achter zich dichttrekken. Door het raam
zag ze de lenige slanke meisjesgestalte al op a'e
fiets slappen, één hand met het pakje boeken
zwaaide naar boven, de andere deed tegelijkertijd
de fietsbel rinkelen voor een zwaarbeladen g-roen-
tekar. Met een pa&r flinke, krachtige trappen op
de pedalen schoot ze er met een vaartje voorbij.
Lang bleef de moeder het kwieke, sportieve fi
guurtje nakijken, dat handig door het drukke ver
keer heen manoeuvreerde. Zoo zelfverzekerd als
dat kind zich daar voortbewoog temidden van
al dat rumoer en gewirwar. Hel beangstigde haar
altijd een beetje en toch er gebeurde rxxti-t iets.
't Was waar zulke dingen moest je overgeven.
Honderden jonge meisjes gingen dagelijks op
dezelfde wijze naar hun kantoor of winkel. Maar
Francine was allang uit het gezicht verdwenen
en nog stond ze daar, geboeid' door dezelfde din
gen die eiken dag als ze naar buiten keek aan
haar oog voorbij trokken. Bellende trams, den
derende vrachtauto's, reclamewagens met op
dringerige felgekleurde opschriften, bakfieten en
een stroom van allerlei andere soorten wielrijders,
die zich al rinkelend' een weg lusschen drt alles
doorbaanden. Het g-roote stadsbeeld waar ze toch
van hield om z'n leven en bedrijvigheid.
Nu kan Francine al op het kantoor zijn. Een blik
op de klok overtuigde haar dat het inderdaad
zoo was. Mevrouw Holberg keerde zich van het
raam af. Dit weten gaf haar rust. Ze gmg weer
op haar oude plaatsje zitten en zocht tuaschen
de plooien van de fijne stof. naar den naald, die
ergens de plek moest aanwijzen, waar ze geble
ven was toen Francientje binnenstoof. Toen ze
hem gevonden had bleven haar handen echler
werkeloos op het goed rusten. Haar gedachten
dwaalden peinzend naar het jonge meisje, dat nu
misschien alweer met vlugge potloodkrabbels
ingewikkelde zakenbrieven noteerde of ln razen
de snelheid de schrijfmachine a'ced ratelen. Op
genomen als ze was in het groote, jachtende
leven, waarin alle» vlugger, sleed» vlugger iiv>edt
geschieden. Altijd harder, nog harder, ademloos,
Francientje Scheen zoo wonderwel in dat leven
te passen. Soms kon het haar wel eens verontrus
ten. Zoon levenstempo bood geen plaat» voor
hoogere gedachten.
'a Zondags rn de kerk, ja dan zat Francientje
stil naast haar cn zong haar glasheldere stem
schijnbaar zoo rustig de lange tonen van de psal
men en gezangen mee, maar of er dan wel wer
kelijke, innerlijke bezonkenheid in haar was Zou
ze het drukke vertier van zes weeksche dagen
dan ineens bij de kerkdeur hebben losgelaten
De moeder durfde het nauwelijks te gelooven. Hoe
weinig wist ze eigenlijk van de ziel van haar
kind. Kon de eene mensch de andere wel ooit in
z'n diepste wezen benaderen Zelfs al was je
moeder En toch, hoe zou haar kind ooit bestand
blijven tegen liet leven als het te vol was van
aariDsdhe nietigheden om kracht te putten bij
God
Francientje was wel het type van oen modern,
jong meisje. Leefde het moderne jonge meisje
in deze voortjakkerende wereld te vluchtig om
zich werkelijk bezig te houden met de geestelijke
dingen De moeder wist het niet. Haar gedach
ten wroeten, boorden en peilden, maar het ant
woord kon ze niet vinó'cn.
's Avonds toen Francientje naar les was en Me
vrouw fio I-berg heerlijk rustig onder den zach-
ten lampenschijn over de krant zaït gebogen,
klikte de brievenbus. De post Er kwamen zel
den brieven. Sinds den dood van haar man leefde
ze erg teruggetrokken op het groote, ouderwet-
sche bovenhuis, waar ze al sinus haar huwelijk
gewoond had en familie had ze bijna niet. Fran
cine had altijd massa's vriendinnen en vond dat
haar moeder zich wel een« teveel opsloot. Maar
Mevrouw Holberg had geen behoefte aan conver
satie. Het uitzicht op dc bedrijvigheid daarbuiten
bood haar voldoende afleiding De krant, een
goed© preek of een mooi boek bevredigd© haar
verder volkomen en echte vriendschap sloot je
niet meer zoo gemakkelijk op haar leeftijd.
Zachtjes schoof ze haar stoel achteruit en liep
even later huiverend over het kille portaal. De
trap afgaand© zag ze een smal. wit couvert op
de vloermat liggen. Onmiddellijk wist ze een
brief van den notaris. Ze keiwie te goed de lange,
witte enveloppe, waarin ze altijd de cheque met
het maandelijksohe geld ontving, om ook maar
een seconde te kunnen twijfelen. Maar het wa®
nu de tijd er niet voor. Met kloppend hart nam
ze den brief op en liep er mee naar boven Er
zouden toch geen finaucieele moeilijkheden zijn,
met het kapitaaltje, dat haar man haar had na
gelaten en dat de notaris reedt» al die jaren voor
haar beheerd©
Fas toen zo weer in de veilig© beschutting van
de warme huiskamer was teruggekeerd ache-urde
ze met zenuwaohtige vingers het couvert open en
haald© er bevend het getypte velletje uit te voor
schijn „Zeer tot ons leedwezen moeten wij U
berichtenIds ze en het was alsof de grond
onder haar voeten wegzonk. Een oogenblik aohe-
kon y— «ten t»l geschrevene mg alteo,
tr»«n voelde ze zichzelf bleek worden «n zakt*
ze in de dichtstbijzijnde stoel neer,
„O Heere, dat niet, nee dat nietpneveldQ
ze nog, toen verloor ze het bewustzijn.
Zoo vond Francine haar moeder, toen ze van <Xa|
lea Ohiii.wk wain en met een vrooi ijken groet d«
kamer inzeilde. Ze zag de brief, die op den grond
gevallen was, bekeek hem vluchtig en legde hemi
toen <>p tafel. Daarna begon ze onmiddellijk da
polsen vau de patient met koud water te bert-tent
en wie.ech haar gezicht met een zakdoek, did
drijfnat van eau d© cologne was.
Langzaam kwam Mevrouw Holberg weer tot dd
werkelijkheid terug.Francine, o Francine I",
jammerde z« wanhopig.
„Stil moeder, kalm zijn. Voor alle dingen ie eed
oplossing te vinden, maar nu moet U eerst wa|
rusten Morgen praten we wel verder".
Gewillig als een ziek kind, liet Mevrouw Holberg
zich door haar dochter gezeggen. Steunend op da
sterke arm van het meisje kwam ze overeind.
De brief, die op den hoek van de tafel lag, scheen
haar aan te grijnzen. Ze nam hem op en schoof
hem even later in de lade van het nachtkastje,
terwijl Francine de dekene opsloeg en haar
nachtgoed klaar legde. Het deed haar goed ver
zorgd te worden. Ze kon niet denken nu. Heil
gebeurde van dien avond lag als een boot© drooag
ergens aohter haar. alsof Francine het met haar
kalmte bezworen had- Haar geschokte zenuwen
eischlen hun natuurlijk recht en weldra lag ze ia
een diepen, bijna narcotise hen slaap.
Midden in den nacht werd ze echter opeens klaar
wakker. De schrik, waarmee ze zich tegelij-kcrtijd
alles herinnerde, deed haar op hetzelfde oogen*
blik rechtop zitten. Tastend zocht ze den schakax
laar. dan het electrisch schemerlampje, dat vlali
bij haar op het nachtkastje stond. Het mattg
schijnsel hulde de kamer in een zaehten licht
glans. Het klokje op de waschtafei wees één uur,
Het rustige tikken was het eenige geluid in het
doodstille huis. Dat licht en die rust deden haa*
goed. Ze wilde trachten haar gedachten te orde
nen. een oplossing te vinden in de moeilijkheden,
die zoo onverwacht en met zulk een kracht op
haar waren komen aanstormen, dat ze er schier
onder bezweek. Stil vouwde ze haar handen. Ze
wist het, alleen zou ze het nooit aankunnen.
„Heere, help mij" bad ze „om het kruis te
leeren dragen dat Gij op mijn schouders gelegd
hebt cn geef mij inzicht en wijsheid, opdat ik den
weg moge zien. langs welke Gij mij lelden wilt",
Daarna trok ze zachtjes de lede van het nacht-*
kastje open en haalde a'e brief eruit. Met het open
gevouwen papier voor zich op het laken begon,
ze nu te peinzen en te rekenen, hoe ze er voortaan
met Francine van het weinige, dat ter hunnec
beschikking was overgebleven, nog zou kunnen
komen.
Na den dood van haar man leefden Ze eigenlijk
al zoo sober, dat er aan bezuinigen niet te denken
viel. Hun gewone levensbehoeften beperkten zichi
tot het allereenvoudigste. Gelukkig was Fran
cine niet veeleischend en had ze maar weinig
noodig om er toch aantrekkelijk en frisch uit te
zien. Een fietstocht, een enkele ma-al een concert,
als ze er een vrijkaart voor kreeg, dat waren
haar ontspanningen. Alleen die lessen, die waren
duur. Spaansche handelscorrespondentie, omdul
ze dat noodig had op kantoor. Nee, daar viel niet
aan te tornen; volgend jaar zou ze klaar zijn en
een belangrijke promotie kunnen maken. Nauw
lettend ging ze al haar huishoudelijke uitgaven
na. Maar het kön niet, er kon letterlijk nergens
op uitgespaard worden. Wat moest ze toch Hut*
inkomsten vergrootcn door menschen in huis te
nemen Verhuren Op haag leeftijd Misschien
toch het beste. Daar waren echter risico's aain
verbonden en zo kon geen enkel risico lijden. Danf
ergens anders gaan wonen Kleiner, minder
duur. Vlug rekenden haar oude hersens den huur
prijs uit, dien ze nog zou kunnen betalen. Ze
schrok, 't was weinig. In gedachten zag ze zich
zitten op een etagpwoning, ergens in een volk
rijke buurt, waar radio en gramofoonmuziok door
elkander schetterden en de bewoners d-er verschil
lende verdiepingen elkander op één trap o«U
moetten. Ja. dkt was nog mogelijk, doch alles ia
haar verzette zich tegen deze oplossing. De in
ten.se rust van het nachtelijk huis scheen haar
met nog meer banden aan het beslaande loven
te binden dan anders.
Dien ganschen nacht bleef zp tobben en piekeren,
af en toe even indommelend om dan met achri-k
haar afgebroken overpeinzingen weer voort te
zetten. Ze zag op tegen den nieuwen dag, die at
nader en nader kwam. De dag, waarop ze ook
Francine in haar leed- zou moeien laten dieelen.
Ze geloofd© niet dat het meisje de oorzaak van
haar flauwte den vorigen avond begrepen had-,
anders zou ze slellig niet zoo kalm geweest zijn,
Iloe zou Francine op haar mededeeüng reagee
ren? Francine. die ondanks hun sober levenlja
haar thuis op netten stand toch als iels vanzelf-,
sprekeuds beschouwde. Hoe zou het jonge, ner
veuze, als bij de minuut levende kind, dezen
tegenslag opvangen Hoe zou zij, die nimmer tijd
scheen te kunnen vinden tot ernstige bezinning,
in deze moeilijkheid kracht weten te zoeken bij
den Schepper
Bij al haar leed was tcimlolte haar moederhart
nog het meest in nood om Francientje.
Dien morgen vwjvien ze beiden veel vroeger op,
d«an gewoonlijk. Bezorgd had Francine om den
hoek. van de slaapkamerdeur gekeken en tot
123
