O lis kort veI-haal
„Hannes"
door D. Vroeoindeweij Czn.
1 Is Zondagmorgen.
Zooals sedert jaren z'n gewoonte is, gaat Hannes
(van „de Zunncblomme", een boerderij aan den
rand van liet dorp gelegen, even over negenen,
„as 't kleine klokje uutgoklept is," op weg naar
de dorpskerk.
Mannes is een achterlijke „ouwe-jonge-joon", zoo
als men in 't in zijn dialect zou uitdrukken.
,Toen zijn broer hem door den dood kwam te ont
gallen, werd hij, daar hij verder geen familie
zneer had, meer uit medelijden, dan dat hij zoo
veel zou prestoeren, op de boerderij „de- Zunne-
blomme" als hulp in den stal aangenomen.
[Voor het beetje werk, dat hij daar verricht, mag
ihij daar eten en slapen, en krijgt hij, behalve de
bijna afgedragen kleeren van.den boer, ook iedere
Zaterdag een kwartje, om daarvoor zes sigaren
van twec-en-een-halve cent voor „z'n weekend",
alsook oen pakje „Van Nellc's No. 5" voor in de
■weck, te koopen.
Hannes is een sufferd, een sul. Maar dat neemt
niet weg, dat hij „de spieker toch wel e's op z'n
kop ken slae". Dat liet hij ook dezen Zondag
morgen blijken.
Suffend, z'n riroomerige oogen op den grindweg
gericht, gaat Hannes z'n weg.
Zoo gaat hij daar gedachteloos; hij denkt aan
niets en niemand. Geen oog heeft hij voor liet
schoone in de natuur, voor het vrome, het reine,
dat den mensch aandoet, als hij loopt in de och-
tcndstilte van den dag der rust.
Hij ziet niet waar een ander het hart van open
springt: De vredige rust die over alles gespreid
ligt, waaronder de mcnsch zóó teeder kan worden
gestemd en waardoor z'n gedachten zóó worden
gevangen en geleid op hooger plan, dat hij in die
oogen blikken denkt aan den Schepper van al dit
schoone, Die in Zijn algemeene genade de zon
dige mensch-heid nog doet genieten van zooveel
goeds.
Neen, Hannes gaat gedachteloos z'n weg.
Hij gaat dien, zooals hij dat reeds jaren gewoon
is te doen, om zich lederen Zondag weer opnieuw
te zetten onder de verkondiging van de blijde
boodschap van verlossing en vrede voor berouw
volle zondaren
„Al zoo vroeg op weg naar de kerk. Hannes?"
Met een trage beweging keert Hannes zich om,
en staart den spreker in het gelaat, met een uit
drukking in z'n oogen, die zegt: „Waar bemoei
jij je eigenlijk mee?"
Toch komen die woorden niet tot uiting.
Neen, als hij lang genoeg met z'n lodderige droom-
oogon tegen „dat ondeurgrondelijk deftige heer-
sohap" heeft aangekeken, zegt hij: „Je ken beter
♦e vroeg kommc, dan te laetc, meneer de sikke-
rctaoris. En je ken beter tied over houwc, dan
dat je tekortkomt."
„Ja", zegt mijnheer Doornman, „da's wel waar,
maar ik zou zoo zeggen, dan heb je, wat de tijd
betreft, al een kerkdienst beet, voor de officiëele
aanvangt."
„Weet je wat d'n dichter zeit, menheer de sikke-
retaoris? „Hoe liefelik binne jc wcuningcn, o
Heere der heirschacren", in aok, dat z'n ziele
bezwiekt van verlangen naer de voorhoven van
waardig, en daarheen moesten ze nu getranspor
teerd worden. Nog meer verhuizingen volgden,
zooveel werden 't er, dal de dames de tel kwijt
raakten.
Nu is het hot instinct van de kat oni haar jongen,
als ze die op een veiliger en geschikter p'aats wil
hebben, op te pakken in haar bek en ze één voor
één zelf te transporteeren. Zoo doen practisch alle
zoogdieren, van wie de jongen na de geboorte
nog veel dagen lang in hulpcloozcn toestand
blijven.
Waarom gehoorzaamde de kat dan in dit geval
niet aan dut instinct, muar droeg zij oc tank
over aan een bond, een dier van een ander sooit?
Dat valt alleen maar zóó to verklaren:
De kot wist, misschien nadat zij 't geprobeerd
bad, dus door ervaring, dut /.c zelf niet in staat
was haar moedertaak te volbrengen. Ze herinnerde
zich toen baar vriend den hond. Dat was een
groot sterk beest, met een grooten bek, waarin
vool gedragen kon worden. Ook herinnerde zij
zich «lat bij imar gehoorzaam was en altijd trouw
aan haar wenschen tegomoct kwm.
I>us uing zij bij hem hulp zoeken. En omdat het
een bizonder intelligente hond was, stelde hij
haar niet teleur.
Ook in dit geval dus weer:
Een andere methode, omdat do kat wist, "dat de
meest in aanmerking komende methode misluk
ken moest.
den Hec Hie zei dat 'n liever an den durpel
van 't huus van z'n God wou weze. as dat 'n
lange mos wennc in de tenten van de goddeloos
heid. Da's wat aores, mcruheer de sikkeretaoris,
as benauwd te wezen, om een beetje langer dan
noadig is, in de kaarke te zitten."
Mijnheer Doornman antwoordde niet.
Hij kon het zoo'n arme dwaas niet kwalijk no
men, dat 'ie eens „uit z'n slof schoot".
Toch is die Hannes een wonderlijke kerel. Hij is
niet bij te houden. Eerst loopt 'ie te suffen langs
den weg, en dan, als je over een heel gewone
zaak een paar woorden wisselt, dan ineens is 'ie
vol aandacht en probeert 'ie je op jc tecnen te
trappen van jewelste.
Hij zou maar over wat anders beginnen.
„Kan je oe dominee achterin nogal goed ver
staan, Hannes?"
„Wat dat betreft, menheer de sikkeretaoris ke'je
achteraan net zoa goed gae zitte as vooran, in jo
hoeft 'r niet te betaelcn. 't binne vrieje plekken
zie je. In daerom gae ik daer aoltied mar zitte.
Trouwens, as je een plekke gehuurd heit, betael
je nog de helt voor niks. Want ze maeke mien
niet wies, dadde ze aoltied luustere, naar wat
den domenee zeit. D'r binne d'r genog die e's
pasjes gae zitte 6laepe."
„Jij niet, Hannes?", vroeg mijnheer Doornman.
„Jae, ik aok wei e's," was Hannes' antwoord.
„Ik gae mar langs m'n eige of, zie je, al is 't tot
m'n schande dat 'k 't zage mot. Jae, as je 't goed
beschouwd moste de maanschen toch eigenlijk
wiezer weze. Je komt 'r toch om te luusteren, in
as je dat niet doet, dan laet je daermee Gos
roepstem langs je heen gae."
Mijnheer Doornman knikte en Hannes vervolgde:
y;-In an d'n domenee leit 't toch aok niet, die goeie
man kan bie tiejen in aogenblikken kostelik
preeke. Verlcje Zondag nog. 11c wier tooh zoe ge
pakt deur z'n woorden. Hie preekende toen over:
„Heit niet de maansch een stried op aerde".
't Mot aarges stae in 't boek Job. Jae, in 'k mos
den domenee heelemaele geliek geve, toen 'n zei,
dat 't overal stried is, zoelange azze m'n in dit
leven binne. In je in buuten je. „Overal, waer je
je voeten aok zet", zoeas den domenee het uit
drukkende. In je ontkomt 'r niet an aok. Nee,
vast niet. Da's 't gevolg van de zonde, zie je.
In niet alleen as je tegenspoed heit, hei je stried,
mar zaalfs as je voorspoed heit. Volgens den
domenee mot 'r aok aarges stae: „Wie z'n goed
vermeerdert, vermeerdert smart", 't Za' wel zoa
weze. In dacrom kenne m'n beter mar tevreeë
weze mit wadde m'n binne in wadde m'n liawe
dan ha m'n nog stried genog as daddc m'n
jaege naer geld in goed in eere in macht, waere
m'n toch nooit verzaedigd van worre. Al bin joo
noe haoger as ik, menheer de sikkeretaoris, in
al neme de maanschen d'r petten voor je of, je
zal toch wel niet zonder stried deur 't leven gae.
Azze m'n dan mar zoa'n Helper in den stried
magge hawe. waer den domenee van sprak, toen
'n dien och'end de tusschenzang opgaf: „De Hocro
is bie m'n, ik zal niet vreeze; De Heere za' m'n
getrouw behocje. As God m'n schild in hulp wil
weze, wat zal een nietig maansch m'n doeö?"
Ze waren bij den ingang van het Godshuis ge
komen, die beiden: de achterlijke Hannes en mijn
heer Doornman, en zij gingen luisteren naar do
prediking van Zijn Woord.
Voor wie ten voordeel en voor wie ten oordcel?
Hannes is wel achterlijk, den kinderen gelijk,
maar dit heeft hij voor op vele „verstandigen",
dat hij oog en oor heeft voor geestelijke dingen.
Hij weet te moeten luisteren als hem do blijdo
boodschap wordt gebracht.
En tenslotte het allerbelangrijkste van dezen
„Hannes":
Hij gevoelt een helper noodig te hebben in den
strijd; een helper, die krachten geeft.
„Het verachte, het onedele, het in mcnschen-
oogen minderwaardige, heeft God uitverkoren, om
Zijn lof te zingen in het hiernamaals.
Het is den wijzen en verstandigen verborgen,
maar aan de kinderkens geopenbaard."
De legende van
„Paardenburgh"
Aan de verkeersweg Leiden—Woerden, onder do
gemeente Zwammcrdam, ligt de boerenhofstede
„Paardenburgh". Oppervlakkig beschouwd zou
men kunnen denken, dat eens de eigenaar die de
hofstede liet bouwen, zijn bezittingen hoeft ge
noemd naar de talrijke paarden, die hij bezat erf
in de naam het karakter van zijn bedrijf wilde
uitdrukken. En toch. een zoo nuchtere op'ossing
voor de naam ..Paardenburgh" vindt geen weer
klank in de volksgedachte. Neen. aan deze naam
een legende verbonden, die niet schijnt uit to
kunnen sterven en van geslacht op geslacht over
gaat. Wellicht vindt zij haar oorsprong in de
tijd, toen men ook geloofde, dat de smid de uit
de paardenpooten getrokken nagels in een stuk
spek moest steken, om verzwering aan de pooten
te voorkomen
Zooals met legenden meer voorkomt, wordt ook
die van de „Paardenburgh", in onderscheiden
vorm weergegeven. Daar dit echter verschillen
van ondergeschikt belang betreffen, laten wij hier
do legende volgen zooals men <ze ons vertelde.
Vele jaren gelodcn woonde in deze hofstede een
gezin waarvan de vrouw ernstig ziek was. Maan
den lang had zij reeds in het bed van de op
kamer gelegen, doch van hei-stel was geen sprake.
Langzaam waren de mooie zomersche dagen langs
Jiaar kamerraam vergleden en toen de nevels
van de herfst over de velden trokken, was het
alsof hiermede reeds de lijkwade in aantocht was,
die eens het ontzielde lichaam van de vrouw zou
dekken.
Want de ziekte van de vrouw nam steeds toe.
Zij werd zóó ziek, dat ze niet oens het zwakke
licht van de winterdag kon verdragen en de gor
dijnen voor de bedstede bleven dicht tot aan
schemeruur.
De vrouw voelde: de zomer zou zij niet meer be
leven. Doch zij klaagde niet en met niemand
sprak zij over de dood, die zij voelde naderen,
liet was in die tijd. dat een van de knechts tegen
over den boer de gedachte uitsprak, dat het toch
wel gewenscht was eens een dokter bij de zieke
te roepen.
I)e boer vond dit echter niet noodig. De boerin
zou wei weer beter worden, zei hij, wanneer de
linden op de werf in het voorjaar zouden uitr
loopen.
Maar de vrouw werd niet beter, integendeel, in
de laatste weken van Maart moest de boer toe
geven, dat zijn vrouw zóó ziek was, dat zij nau
welijks hoorbaar kon antwoorden op een tot haar
gestelde vraag.
Toen moest de dokter komen. Hij kwam en onder
zocht de vrouw nauwkeurig en niets op zijn ge
zicht duidde op een oordeel, toen hij wegging
met de woorden: „Moeder, blijf maar stil liggen,
\\e zullen goed voor je zorgen." Maar terug in
de huiskamer voegde hij den boer bitter toe:
„Baas, jc had me moeten roepen in het najaar,
nu is het te laat en reeds binnen enkele dagen
ral je vrouw sterven."
Dc boer ontstelde van dit oordeel. Het leek of hij
geen woord meer kon uiten. Doch dit duurde
maar even, toen sloeg hij met de vuist op tafel
en 6chreeuwde: „Eerder zullen dc paarden uit de
stal de trap opkomen, dan de dood om mijn vrouw
te halen."
Enkele dagen hierna werd op de boerderij een
veulen geboren. Een fraai dier. dat ae trots
van den l>oer uitmaakte en waarover hij zich op
recht verheugde.
Diezelfde avond zaj de boer met zijn werkvolk
in de huiskamer. Niemand sprak oen woord. Na
de mooie lentedag scheen de doodsche stilte in
het huis hen allen te lie.klem.mon, I-Ict was of men
op iets verschrikkelijks wachtte
Plotseling wordt de stilte verbroken door iets
ongewoons. Dof hoefgetrappel wordt gehoord op
de houten treden van de trapliet gehinnik
van een veulen.
Verschrikt sprongen allen op en snelden naar
de deur. En toen zij de deur hadden geopend zagen
zij nog net hoe de paarden van dc trap kwamen
en in 't donker van de boerenbohuizing verdwenen.
Als de baas dan ook naar boven gaat vindt hij
de deur van de ziekenkamer openliet i3
doodstil; zelfs do ademhaling van de vrouw wordt
niet meer gehoord
296
Ons dagelijksch brood
Verleent ons Ileere, ons daaglijksch brood,
vertroost den armen in den nood,
zoo bidden wij, o Vader goed
die armen en rijken leven doet
Wij bidden Vader, elk voor al,
gebroeders in dit tranendal,
van U gemaakt uit aarde en slijk
den evennaasten elk gelijk.
Het koren wast, geen een die 't kan
doen wassen of do kracht ervan
't en zij uit alle machten oen
Gij onze Vader God alleen.
En kwist het niet dat dierbaar brood
zoo velen bij den hongersnood
die 't gcon gij kwist, en man of vrouw
uit zorgloosheid, vertroosten zou.
Als 't alles eens ten onder gaat
en 't sterven voor de deure staat
U zelvon in dien biteren nood,
verleent ons Heere onsterflijk brood.
Het brood ons al een lease spelt
gemaakt van graantjes ongeteld
is 't één nochtans, zoo al te gaar
verbindt dc liefde ons aan malkaar.
GUIDO GEZELLE.
meisje op dc divan en laat Els binnen, die arge
loos naar de kouken loopt
[Annie loopt haar na.
„Heb jc gehoord van een ongeluk, dat gebeurd is?"
>,Necn, wat voor oen ongeluk?"
„Het is niet doodclijk," vergoelijkt Annie.
„Wat is er dan?"
„Ik heb gehoord, dat er iemand van een ladder
is gevallen."
„Van een lacklcr gevallen! Tooh geen glazcn-
wasscher?"
>,Ik hoor van ja."
,jO .mevrouw,... het is toch... Zog hot 't U
Iblieft."
i,Ik weet het van een meisje, dat hier kwam, om
het je te zeggen."
fcWelk meisje? Is ze nog hier?"
,Ja, ze is hier. Maar je moet niet 700 schrikken.
Zulke dingen lijken in 't begin altijd erger, dan
ze zijn."
HWaar is dat meisje?"
„Ze zit binnen. Het is zijn zuster. Maar ze is oen
beetje van streek. H©t kind moet wat bij liaar
zelve komen."
Ze gaan binnen. Het meisje zit nog op dezelfde
plaats. Ze kijkt op en zegt alleen: „O, Els!" Dan
buigt ze zich snikkend voorover.
Els knielt bij haar schoot. „Wat is er gebeurd?
[Vertel het toch."
j,Ik kom jo halen."
„Hoe gaat het met Henk?"
„Ik weet het niet Hij ligt In 't ziekenhuis. Jo
moet mee naar ons huis."
Els gaat moo. Ze komt die dag niet terug.
*s Avonds bevat de courant onder Plaatselijk
[Nieuws het volgende borioht:
NOODLOTTIGE MISSTAP
Hedenmiddag had do vier en twintigjarige
glazenwasscher H. S., die van een venster
kozijn aan de derde verdieping op de ladder
wilde terugstappen, het ongeluk, oen mis
stap te «loon, waardoor hij naar beneden
stortte. Bewusteloos is de jonge man naar
het zickcnhuias vervoerd. Zijn toestand is
zeor zorgwekkend.
„Och, tragisch," zeggen dc dames, die het lezen.
De hoeren zeggen niots, ze slaan hun blad om
en zooken de marktnotecringen en de Beurs.
De volgende morgen komt Elsje terug. De patiënt
as niet tot bewustzijn gekomen; in de nanacht i3
hij overleden.
[Alfred en Annie begrijpen, dat El9 geweldig
onder do indruk is. Ze voelen diep mee met haar,
leed. Ze zien nu, dat andere menschen ook kruis
en tegenslag hebben. Dnt wisten ze wel, maar zo
Eicn het nu vlakbij. Ze troosten haar door hun
moeloven, door haar tegomoot te komen zoo veel
me kunnen.
Want Elsje trekt het zich verschrikkelijk aan,
ae lijktr soms radeloos. Ze verwachten, dat het
langzaam aan wel slijten zal, als do begrafenis
maar achter de rug is en liet leven weer zijn
Rowone gang gaat.
Maar liet loopt anders. Elsje blijft versl.agen.
Somber en zwijgend loeft ®e voort en telkens
breekt ze los in radcloozc huilbuien.
i,Elsje," zegt haar mevrouw op een rustige mor
gen, „je moet maar een poosje vacantie nemen.
Ga een paar weken logeeren bij jo tante."
„O nee. "vrouw." antwoordt Els gejaagd, „niet
naar mijn tante. Dat kan niet"
I
„Het kan best. Ik red me wel. Je moet er een
tijdje uit. Daar zal je van opknappen. Het is
rustig en je tante
„Nee, mevrouw, het ^an niet, het ^an n'et. Ik
kan niet naar mijn tante. Het kan nooit meer."
Ze zakt op een stoel. Met haar hoofd op de tafel
barst ze weer los in een brunende huilbui.
Overrompeld door dit onverwachte resultaat van
haar goede bedoeling, draaft Annie naar de keu
ken en staat even later met een glas water in
de hand bevend bij het radelooze meisje.
Langzaam keert de kalmte terug.
Dan zegt Annie mistig; „Ik heb nu begrepen, Els,
dat er iets is, maar ik weet niet wat. Vertel bet
me, ik zal je helpen."
Maar Elsje schudt neerslachtig haar hoofd.
„Hoe moeilijk of hoe ingewikkeld het wezen mag,
ik zal je helpen. Dat ben ik verplicht, omdat je
geen tehuis hebt en geen ouders."
Zoo gaat Annie voort. Al haar overredingskracht
brengt ze in actie. En ten slotte overwint ze,
Elsje vertelt haar geheim.
„Wat zeggen zijn ouders er van?"
„Die weten het niet. Niemand weet het."
„Dat is goed. Dat is heel goed. Weet je zeker,
dat niemand het weet?"
„Ja, dat weet ik zeker. Dat hebben we afge
sproken."
„Goed, laat het zoo. Spreek met niemand. Ik heb
beloofd je te helpen, ik zal het ook doen. Maar je
moet een paar dagen geduld hebben tot ik de
oplossing hob gevonden."
Daar fleurt Elsje van op. De onrust en de zwaar
moedigheid schijnen te wijken. Alfred ziet het en
verheugt zich dubbel. Ilct geval met Els heeft
Annie's gedachten afgeleid. Als Els nu wat op
knapt en niet met vacantie hoeft, komt alles in
orde en zullen ze allebei haar leed vergeten. De
optimist in Alfred wint het.
Wordt vervolgdJ
Kroniekmatig releveeren we hier ook, dat de
werkzaamheden aan de Maastunnel te Rotter
dam officieel zijn aangevangen op de herden
kingsdag van de Statenvertaling. Daar zit wel
stof voor een artikel of kroniek in en de
Maastunnel is volstrekt niet enkel een Rotter-
damsch belang; maar een ander legt er ook
beslag op en dus zwijgen we maar verder over
dii grootsche werk dat in crisistijd begonnen
en hopelijk in betere (lagen voltooid zal worden.
Kroniekmatig brengen we ook het Koninklijk
bezoek aan Amsterdam in herinnering. Daar
werd geen wanklank gehoord. De roodc pers,
wier hoofdzetel in de hoofdstad gevestigd is.
heeft zich zelf overtroffen. Zij begint blijkbaar
iets tr verstaan van de mystieke band gelegd
öm Nederland en Oranje, waarbij en waarover
eigenlijk niet te redenceren valt; men heeft
deze verhouding te aanvaarden zonder neer
omdat ze gegrond is in historie en traditie en
door God zelf gelegd en versterkt. Men kan
dit ontkennen.maar niet ongedaan maken.
Kroniekmatig maken we ten statte ook melding
van de overeenkomst, welke hoogstwaarschijn
lijk tot stand zal komen tusschen Rotterdam
en den Haag inzake, de levering van electrici-
tcit. De Maasstad schijnt wat al te zeer de
koopman te spelen, maar afgezien daarvan
gaat het in de reeds lang aangeprezen richting:
geen nieuwe centrales bouwen, maar een gan-
sche streel verzorgen met een qroote en sterke
energiebron. Het nadeel is wel inkrimping van
personeel, maar hiervoor moet op de duur een
oplossing gevonden worden.
Jntusschen blijft het met dc toename der rijks
middelen en de afname der werkloosheid bij
de voortduur goed gaan. F.r is trouwens tus
schen die twee een onlosmakelijk verhand. De
middelen gaan ver boven vorige jaren en
boven de raming uit: de werkloosheid is voor
't eerst geringer dan in 1934. Dat is zeer ver
blijdend.
Dat de inkomsten stijgen, spreekt eigenlijk
vanzelf, als men hoort en leest hoe goed hel
sommige maatschappijen gaat. De Koninklijke
maakte 74 millioen netto winst (vorig jaar 54),
de Borsumij (Rornc-Sumat ra-Handelmaat
schappij) leed de eerste maanden van 1936 nog
qroote verliezen, doch maakte het laatste kwar
taal zoo qroote winst, dat het iaar met een
flink batig saldo sloot. Als gewoonlijk liet deze
onderneming hierin eerst het personeel deelen,
dat in vele gevallen tonnsverhooging kreeg en
twee maanden extra salaris, terwijl de lonncn
in de crisisjaren niet verlaagd waren. Eerst
voor het personeel zorgen, daarna voor directie
en aandeelhouders, schijnt daar zoo ongeveer
de leefregel te zijn.
Op daling der werkloosheid wijst ook de ge
deeltelijke stopzetting van werkverschaffing en
si convert eentng in sommige gemeenten. Met
groote voorzichtigheid toegepast kdn deze
niaatregel nuttig werken; het gebeurt soms. dat
men iemand de kruk onder de arm mort weg
slaan om hem te leerrn dat hij ook zonder
dit steunsej loopen kan. Maarzeer qroote
omzichtigheid is hierbij noodig. Moge de regee
ring dit niet uit hel oog verliezen.
WAT DEZE WEEK
DE AANDACHT TROK
DONDERDAGAVOND
KRONIEKMATIG
memoreeren rue hier de mededeeling vol ont-
roerende vertrouwelijheid, waarmee de Prinses
zelf ons volk deelgenoot maakte van de hoop,
welke zij koestert. Vroeger werd zulks plecht
statig ter kennis van de Staten-Gcneraal ge
bracht; thans spreekt door het wondcr-mecha-
nisme. dat radio heet, de Prinses zelf tot heel
het luisterend volk. Op een andere plaats zal
er nog wel hel een en ander van gezegd wor
den, daarom kunnen we hier volstaan met een
korte herinnering. Overigens zouden we willen
waarschuwen tegen overdrijving. Een stills
bede of God de hoop niet wil beschamen is
beter dan luidruchtig rumoer.
Kroniekmatig spreken we ook van de Kabi
netscrisis. Waarschijnlijk ziet het nieuwe ka
binet tegelijk met dit nummer het licht. De
vele conferenties wijzen er wel op. dat de op
lossing aanstaande is. Wij kunnen dit rustig
afwachten. Terecht schreef dezer dagen het
Handelsblad:
„Overigens zitten de Haagsche sociëteiten
thans vol met lieden, die gaarne de indruk
wekken: A. gepolst te zijn, B. anderen te polsen,
C. gepolst te zullen worden, D. niet gepolst te
willen ivorden.
Het is een prettige tijd voor deze lieden, doch
nogal vermoeiend voor Dr Colijn. Zijn geschool
de vinger, ook zonder instrument, is volkomen
in staal dc leuqenprorf te registreeren. Wij
vertrouwen dat dit zelden zijn bevinding is."
Waarschijnlijk is hier het woordje ,,niet
uitgevallen.)
Bij verschillende groepen hrerscht nog al eenige
onrust cn dus blijven hun bladen Dr Colijn
hinderlijk volgen; naar onze meeninq is een
bevredigende oplossing zeer goed mogelijk.
Maar, men moet rekening houden met de wer
kelijke vitslaq der verkiezing.
293
