Vervo Igveihaal ,g
DE DERDE MAN
BRENGT
RUZIE AN
door C. Key
(Slot)
December.
De grieven stapelen zich op.
Ken hooge toren wordt bet.
Je kunt er niet meer overheen kijken.
As tic kat t'r nou teminste maar nie geweest was?
Maar dat miserabele gefleem van dat menseb met
dat mormel was onuitstaanbaar! De halve dag
liep ze maar met 'in te sjouwen, en soma zoende
vm 'm op z'n vieze, natte snuit
Tante Jans rilt van toorn en afschuw als ze er
aan denkt.
Eén keer was me dat beest wèggeloopenl
Rn &l maar bad ze loopen zoeken: „Poes, poes,
soete poes!" met zoo'n dwaas-angstig stemmetje.
Maar hij was niet gekomen: Tante Jans had 'vn
*n heele tijd later, gevonden: op zolder nog al, op
bed van Fransle! En-spinnijdig had ze *t beest
maar van de trap gesn»eten. Met oogen als
van een furie. Ze had gekrij9cht: 1vAk 'k 'm nog
Se bove vind. dan shiAn'k 'm dood, d^t doen 'k!"
Fransje had niks gezegd, maar d'r pocsie had ze
stijf tegen zich aangedrukt.
Kijk, zie je. tante Jans wist wel, waarom Fransje
juist bij kunnic gekomme was: D'r broer, die wou
ze hebbel 't Ging om Pletine! Je merkte 't élke
dag weer had ze niet de eerste dag al met de
■toffer over z'n voeten geveegd?
„Wat doe je nou toch, Fransie?" had Pleun ver
wijtend gebromd.
„Je houdt toch óók wel van 'n lolletje zeker?" had
xe schalks gezegd. Zoo'n stiekemerd! Ze was nog
pas twee-en se*tig, 'n jonge meid om zoo te zegge.
Maar dan zoo brutaal om Pleun te vrije!....-
Ja, tante Jans wist het wel
Maar de kat begreep niet, waarom die ouwe vrouw
aitijd zoo vinnig keek. Naar 'm schopte, of *m
wegjoeg, als tie in de stoel van Pleune lag te
spinnen van wereldwijze tevredenheid.
Nee, de kat begreep er niets van.
Maar: hij bleef tante Jans zooveel mogelijk uit
de weg
Ook Fransie begreep 't niet.
Zou 't komen, doordat ze niet wasechen kon?
Ja. dat hadden die menschen zeker verkeerd be
grepen van den dokter.
„Kén je nie wussche?!" luid Jansie gekeven, de
eerste Maandag.
„Nee, dót ken ik niet!" had ze verlegen gezegd,
maar 'k wil 't wel proboeren."
„Nee, dót hoef niet! Dan blijf te wasch te deur
uit! Vuil goed wil ik niet antrekkel"
Fransie had d'r mond verder maar gehouden
Bij Fransie van binnen klotste een groote droe
fenis. Ze was slap en boordevol, alsof ze veel te
veel slappe thee gedronken had.
Rn *t werd al maar weeër en al maar voller,
want bij niemand kon ze d'r hart uitstorten.
Ze had 't nl eens goprolieerd, bij één van de nich
tjes. Die had ze 'n endje weggebracht, tot an (le
torug. „Nou was de vrouw al wéér boos. Zeg u nou
is-, wAt heb ik nou gedaan? Als ze dan wat tegeu
Tiie hebben, Inten ze 't dan zoggen!"
liet nichtje had dit beaamd, hoofdschuddend, doch
siermneloos. Pleun, die begreep wél, waarom Tan-
ene zoo vinnig deed. Niet .dat ie d'r non ooit wat
van gemerkt had, hoor, dat zc om hém gekomme
was.
Maar soms kon ze zoo gen ie perig plagen.
En waarvoor was dat nou noodig, dat zo expres
>fie kat op 'r schoof nam, als Jans t'rbij zat? Ze
wist toch, dat Juus dat beest niet luchten of zien
kon?
Rn dan die keer, dnt ze Jans zoo venijnig op d'r
schouwer gestage had. Ilij was an 't vleesch snije,
Fransie veegde de vloer, en Jansie zat te stoppe.
Hij zee gewoon, asdat 't oen malsch stukkie was,
en toe had ze Jans gestompt en gezegd: „Wat
kebi>cn jullie weer te smoezen, hè?"
Hij kón d'r niet tegen, dat ze Jans zoo plaagde.
Hij ging d'r kapot van. Kopleet kepot!
De dokter constateerde wrijving, maar dacht er
niet verder over na.
Rn de buurman zei: „Bel, me lieve mensch, doek
d'r dan op!"
.Midden Januari.
#Doek- haar dan ophad de buurman gezegd.
Er zijn zinnetjes, die weerhaakjes hebben: Ja, dat
was de eeltig mogelijk oplossing!
Maar
Het was tooh eigenlijk wreed.
Goed: ze had wel niet beter verdiend.
Maar toch
Néé, zóólcts kon Pleun niet over z'n hart verkrij
gen. Rn wat zou Fransie d'r wel nie van rond
vertellen? Wat zouwen de menschen ervan zeggen?
De kat ia wegda's één gelukt
Hoe dat gekomen Is?
Dat kwam zoo:
Boven op zolder liggen de winteraardappels. En
al lagen daar nou de winteraardappels niet, dan
«óf/ mocht die kat niet op zolder komen.
Want dio mooie, blankgeboonde zolder moest
mooi en blank en helder blijven.
En als die kat er kwain, met z'n vuile modder-
pooten, dan ging die natuurlijk In de Arepeltjes
zitte. Zoo'n b©«*st zoekt natuurlijk altijd een warm
plekkic. I)at ie op Fransie d'r bed mocht liggen,
nou ja, dut was nog tot dAAran toe; maar omdat
Fransie's bed op zolder was, gebeurde 't niet. Uit!
En dat hadden ze Fransie wAt goed an d'r ver
stand gebracht!
Jans had al eens de kat naar benojc gegooid. En
ze verdacht Fransie ervan, dat die de kat soms
naar boven bracht en op haar bed lei.
Zoo langs d'r neus weg vroeg ze eens een keer:
„Fransie, Jij brengt toch de kat nie bove, wel?"
„Bel nee vrouw!" zei ze heel verwonderd.
Maar op 'n keer, daar zat ze weer op d'r knieën
bij de knobel dat beest zoo dwaas gek te knuffelen
en ze keek geregeld schuinsch omhoog naar Jansie.
Die dee of ze niks zag.
Totdat Fransie de kamer uitging.
De trap nuar de zolder kraakte!
De katwas wig!
En meieen was Jansie haar achterna.
Gebukt sloop ze achter haar de trap op
Boven zat Fransie ,op 'r knieën voor 't bed, cn
op 't bedde kat tl
„Wat..., wat doe je nou toch, Fransie?" vroeg Jans.
Fransie keerde zich met 'n ruk om.
Ze had Jans niet aan hooren komen.
D'r eene hand boog beschermend om de kat De
andere stak ze omhoog van schrik-afweer.
En moteen rolde de voorgewende kalmte van
Jansie af en woest gilde zc: „En nou gaat ie d'r
uitl D'r uit gaat ie! Vort, met dat nare beest!"
Beneden kwam Pleun aanstommelen.
„Bê je bove, Jans?" riep tie, „wat doe je, wat ts
t'r?"
Jans kwam al.
Voor huar uit Fransie, dc kat tegen d'r borst ge
klemd.
„Nou is 't uit! Vort met dnt beest!" ze ze, wat
kalmer al, tegen Pleun. Die bogreep het dadelijk.
Er hielp geen moedertjelicf aan; de kat moest en
zou weg, mèt of zonder Fransie.
Gelukkig had de molenaar net een kat noodig.
Zoodat 't heest een goed onderkomen kroeg.
Maar Fransie is er wel een wook overstuur van
geweest.
„Eén vuilpoets opgeruimd", zei Jansie grimmig,
toen Fransie, extra vroeg, naar boven was gegaan.
„Wie volgt!"
Want dat Fransie óók 'n vuilpoets was, dot stond
als ccn paal boven water.
Februari is een kwaaie maand.
Jansie was grieperig cn bleef op bed.
Pieun was ook niet lokker, maar die bleef op de
been, nou Jans nie goed was.
En toen zc had 't zeker te druk naar d'r zin,
cn Pleun balt nóg z'n vuist als 1c er an denkt
toen werd Fransie óók ziek.
Tenminste: ze bleef op bed liggen.
En Pleim was zoo goed niet, of bij moest 'r eten
gaan brengen.
„Hier Maat je ete hoor, Fransie," zei Pleun.
Ze zei niks.
Toen stapte hij voorzichtig de trap weer af.
Maar even later wAs 't wel allemaal verdwenen,
hoor! Schoon op! Geen kruimel was t'r over!
't Was zoo geen doen voor Pleune.
Dat gesjouw de hecle tijd die trap op en af maakte
hem hoe langer hoe zenuwachtiger.
Hij had tóch al zoo'n last van z'n hart de
laatste tijd
Eén morgen bleef tie op bed liggen.
Wel tot acht uur, en hij lee maar te griene.
En Jansie die riep maar, vanuit de andere alkoof:
„Pleune dan, toe, jonge, ga d'r dan uit. Waar»
schouw de buurman dan, J6!"
En had Pleun nou maar wat gezegd!
Niks as dat akelige snuivende snikken, diep uit
z'n borst.
Trien, ten einde raad, schreeuwde Jans; „En ns ie
d'r niet uit en gaat, dan gaan ik zélf, hoor!"
Toen is tie opgestaan.
Maar 't leek net of tie dronkc was.
De buurman beeft *t ©ten van Fransie boven go-
bracht. Die dag kwam de dokter.
Pleun was al weer 'n boetje opgeknapt gelukkig.
De «lokter ging ook naar Fransie kijken j
Wat ie tegen d'r gezegd heeft, weet niemand, want
J&usio lee op bed.
„Jé hoeft ze geen eten meer te brengen! Zo komt
•ruitf", zei die toen hij benoje kwam.
Die dag kwam Fransie beusch naar beneden
schommelen. En duarna is Jansie ook weer spoe
dig opgeknapt
't Was dus niks as luiigheid geweest van d'r.
Ze was toch nie gekomme, om lui op bed te legge,
en gevoerd te worde? Nee, ze was gekomme om
te helpe en te werko. En dat had zc maar te doen.
Anders
Ja, wdt: Anders?
Je sting d'r machteloos tegenover.
AI maar hooger, Al maar booger stapelden zich
de grieven in het huisje, waar die drie ouwetjee
samen woonden. Totdat
Totdat ongedacht, zooals alle plotselinge dingen,
er ontspanning kwam.
De ©enigst mogelijke oplossing: Fransie wou weg,
uit d'r eige, Vrijdags kwam ze d'r mee an zet te:
Ze wou de volgende Maandag wegl
Ze had gehoord, dat er een huishoudster ge
vraagd werd ergens in de buurt, daar ze vandaan
gekomen was.
De buurman was voor d'r gaan vragen, ze hoefde
niet eens op zicht te komen: ze was zóó aan
genomen!
't Was een hecle vooruitgang voor haar, verze
kerde ze. Ze kreeg t'r nog een riksdaaldcr per
week ook!
„Bij 'n heer alleenig?" informeerde Jane geniepig,
„Ja," zei Fransie, argeloos.
„O," zee Jans, zegevierend.
I>6 Maandag daarop al weg! Natuurlijk bad Pleun
d'r eigenlijk niks op tegen, maar hij liet 'r toch
*ns goed voelen, dat 't eigenlijk geen doen was:
de afspraak was, dnt ze zes weken van te voren
zou opzeggen. En nou wou ze met 'n halve week
vertrekken!! Eigenlijk verwachtte Fransie dot ze
zouwen zeggen: „Bel, Fransie, blijf hier, dan krijg
ie van ons óók een riksdaalder per week."
Wat ze dan zou doen, wist ze eigenlijk nog niet
Kijk, dat zou nou net van d'r humeur afhangen.
Zc smukte het in d'r gedachten op, tot het een
schilderij werd: Jansie an 't hulle, en Pleune
zenuwachtig bevend, en dan zouwen ze zeggen:
„Nee, we kenne je tóch nie misse, Fransie. Toe,
blijf maar!"
Dat zou een schoon© overwinning zijn.
Genoegdoening voor al haar nederlagen.
Maar 't liep heel anders.
Pleun zei: „We wille je niet van Je forlnin af-
houwc, hoor Fransie.. Ga gerust je gang. As je
altijd maar onthoudt, dat we je netjes behandeld
hetobe. Want 'k heb 't recht om je koffers uit 't
zolderraam te sin ij te en jou van de wurref af te
echoppe, maar wees maar nie ban«: daar ben ik
veels te fesocndclijk voorMaar as Je een
kerel was
Hij had in lang niet zóóveel gepraat!
De morrege dat te wegging, kon ze niet ete
Je kan nooit wete, wat ze d'r later van rondklctst,
dacht Jansie.
Dus heeft ze 't haar drie keer angoboje, cn toen
zei Pleun: „Nou, goed dan, as ie rnaur onthoudt,
dat we 't je angeprizzenteerd hebbe, hoorf"
Fransie veegde alleen maar wat met 'r boezelaar
over d'r gezicht
Een jongen met een kruiwagen haalde haar kof
fers. Toeu kregen Pleun cn Jansie nog een slappe
hand.
Op de weg stond het hondje van den buurman
te blaffen.
En de buurman leunde over *t hekkie.
Plenn en Jansie worden wel heel oud
Toch kunnen zc nog wel mee. Zonder hulp zelfs
wel.
De dokter is er vaak. Dikwijls alleen maar om
z'n handen te wasschen.
En de buurman komt koffie drinken. Dan krijgt
z'n hond een half koekje. Dc hond blaft en de
buurman slurpt
Het is boter oen vage angst te bobben voor
wat misschien gebeuren kan, dan de heele tijd ge
treiterd te worden door zoo'n huishoudster.
Dat denkt Pleun.
Een kyfachtige vrouw Is krek net eender ns een
'lekkende goot
Dot zegt Salomo.
En die kon 't weten?
tiet voorbeeld
De professor vraagt de eandhloat: „Kunt U mij
©en voorbeeld van bedrog geven?"
„Zeker, als U mij niet door mijn examen laat
komen."
„Hoe bedoelt U dat?"
„Wel, in hot burgerlijk wetboek staat nitdrukke:
lijk; Wie de onwetendheid van een ander willens
en wetens gebruikt oin die ander schade te be
rokkenen, pleegt bedrog."
De leergierige zoon
F.riks vader Is elcctro-techniker. Rrlk let altijd
g«tcd op, wat vader doet on zegt, want hij wil later
óók net zoo als vader woi-den. Eu hij oefent zich
reeds vroeg cn loert daardoor veel, voor later
Eens, als Erik in dc tuin speelt, hoort zijn vaicr
opeens een hevig gebrul. Gauw gaat hij uoar bui
ten en vraagt, wut er aan dc hand is.
„Ik heb een distel vastgepakt!" zegt Erik onder
trancu, „cn die was niet voldoende geïsoleerd!"
416
Gert gedacht had cn mot ©en bons kraakte hij
door dc dunne latjes heen;
„lfluisterde Anton verschrikt, „als de buren
hot ).«Mirun, gaan zc je Vader waarschuwen dat er
inbrekers zijn".
„Welnee, dan denken zc, dat het muizen of ratten
zijn."
„Zeker ook, als ze morgen de ruïne zien."
„Op Zondag komt er zéker niemand, cn Maandag:
wie dan leeft, wie dan zorgt"
Gort deed luchthartig oin er bij Anton de moed
in te tioudcn, maar zeil kneep hij *m ook wel 'n
beetje.
*t Werd stil op de oudé zolder. Slechts nu en
dan klonk er een fluisterend woord. En traag
kre pen «Ie minuten.
„Hoe moeten wc weten, dat het tijd is?" begon
Anton weer.
„Je kunt de torenklok hooren slaan."
„Mei zoo'n wind zeker?"
„Zanik toch niet zoo. Dacht je nu, dat zc thuis
precies weten, hoe laat de knapen vereen iging
uitgaat?"
Ergens sloeg een deur. Anton kneep verschrikt in
Gerts arm. Hield de adem in, als verwachtte hij,
«lat er zoo dadelijk een hoofd boven het donkere
trapgat uit zou komen.
Bangerd," schold Gert, ,,'t is dc keukendeur maar.
En al doen ze in (le schuur het licht aan en komen
ze naar boven, dan zien ze nóg niks: zóó donker
is het hier!"
Anton hield best van avonturen, maar hij wensch-
te toch wel, dat hjj veilig en wel op straat liep.
Eindelijk besloten ze, naar beneden to gaan.
*t Was een heel gezoek om in het donker het trap
gat te vinden. Als ze niet zoo bang geweest waren
Toor ontdekking, hadden zc vast moeten lachen
om het zotte idee. dnt zc daar op handen en voo-
ten rondkropen om de eerste tree te vinden.
Gort voml *01 en zuchtte van verlichting. Onhoor
baar slopen ze naar beneden. Behoedzaam klauter-
«len zo over de zakken. Gelukkig: de schuurdeur
was open. En nu duurde 't niet lang of ze liepen,
de handen in dc zakken, diep gebogen tegen do
regen in
Op de oude zolder lng eenzaam-vergeten *t
«piookjesboek van Mi«»sje
Eerst naar Antons huls: Om van de schrik te be
komen. Daar kregen ze elk een groote bellefleur.
Anton zette dadelijk z'n sterke tanden In hel
blanke vruchtenvleeseh. Gert niet. Hij bekeek do
appel eens. Wreef hem op aan z'n mouw cn stak
bern toen resoluut in z'n broekzak.
Anion was één en al verwondering. „Wat nu?"
Lub! je 'm niet?"
„Jawel, maar ik bewaar 'm."
„Voor Tine?"
Gert kleurde. Kón niet bobben, dat Anton hom al-
lijd plaagde met dat meisje, waar hij wel eens ccn
zware tasch voor gedraeen had.
„Gaat je niet an", snauwde hij. Toen ging hij
naar huis.
„En Gert, hevig geboomd vanavond? Waar hadden
jullie 't over?"
T Was Arie, die 't vroeg. Daar had je 't nou al.
Stom van 'm, om niet in 't kerkblad te kijken.
Nou wist ie d'r niks van. F.n Moe luisterde. Hij
dtirldc nu ook niet zoggen, dat Arie er niks mee
te maken had.
„Julius Cesar," zei hij, op goed geluk af.
„O." deed Arie begrijpend, „die de fietsen uitge
vonden heeftl"
Gert knikte. Merkte niet eens, dat hij voor 't
lapje gehouden werd. Hij schoof met een boek
achter de kachel en zweeg. Maar z'n hart klopte
onrustig cn hij was blij, toen he.t tijd was om
naar bed te gaan. IlaoHtie kleedde hij zich uit
Fijn, slapen en nlles vergetenVoor t b«*l bleef
bij twsluiteloos staan. Hij moest nog bidden! Maar
wat° Om vergeving van z'n zonden zeker. Maar
dan moest hij ook naar beneden gaan cn 't op
biechten. Anders was 't niet echt gemeend. En dót
durfde hij niet. Wat dan? Niet bidden? Dat durtde
bij óók niet Toen knielde hij neer en bad haastig
bet kindergebedje, dat Moeder hem geleerd had,
toen hjj nog heel klein was: „Ik ga slapen, ik
ben moe
Toen sliep hij in. Die nncht droomde hij van een
klein mannetje op ©en hooge ouderwetsche fiets,
die op hen aan kwam rijden. Hij kon niet weg
komen. Angst kroop op in z'n keel.
Daar wAs-tie, vldk bij hom. Hjj voelde *t stuur
bonzen tegen z'n schouder. Toen schrok hij wak
ker. 1 Was Arie geweest, die hem een stomp had
géeoven omdat ie zoo rnar schreeuwde.
En met een zucht van verlichting sliep hij voor
dc tweede maal In.
„'k Begrijp heel niet, waar Mies d'r sprookjesboek
toch is." had Moeder al een paar maal gezegd.
„Zaterdag had ze het nog cn nu is 't spoorloos
verdwenen."
G«*:n zoeken hielp, 't Was nergens te vinden. Mis
schien liad Miesje het hier of daar laten slingeren.
Maar 't zou wel terecht komen, dariit Moeder.
„Arie als jo tijd hobt, slijp je dan de messen weer
crt."
„Ik kan *t eerst wel «kien. 'k Heb het niet druk
op 't oogeivblik," cn Arie ging naar de schuuivol-
der, om zand te halen.
Wat kreeg die Gert het benauwd! Hij had een
kleur als vuur en boog zich diep ovcr-z'n huiswerk
Nu zou je 't hebben!
Daar kwAin Arie al: In z'n vooruitgestoken han*-
46 47 48 49 50
Zwart: 3, 6, 8, 12, 16, 18, 19, 23—25, 32.
Wit: 17, 21, 27, 31, 33-35, 38, 39, 42, 43.
Wedstrijdprobleem no. 12
Autour: A. FISCHER, Amsterdam
12 3 4 5
46 47 48 49 50
Zwart: 2, 12. 13, 18, 22. 23, 29, 35, 40.
Wit: 16, 25, '27, 32, 34, 38, 39, 42, 43, 15, 49.
De problemen 110 waren in diagramstand cor
rect.
UIT DE CLUBS
ln een partij gespeeld door do hecron A. C
Uilenbroek (wit) en J. W ij n ga a r d te Voor
burg kwam dit elndspelieljo voor:
46 47 48 49 50
Zwart: 27, 44
Wit: dam op 3 schijven op 28. 37, 38.
Zwart aan zet 4449, neukende rcmis* to for-
ceeren.
Wit speelde echter 3211! en besliste do partij
daarmede in zijn voordeel Speel maar eens na.
Probleem van JAN UD1NK, Den Haag
1 2 3 4 5
46 47 48 49 50
Zwart: 2, 3, 5—7, 9. 10, 19, 20, 25, 36. 40.
Wit: 16—18, 28—30, 34, 37, 39, 43, 45, 50.
Bovenstaande standen werden ons toegezondoa
door onzen lezer A. D. J. Boerstoel, secretaris
van «le Haagsche Christelijke Dam-Vereeulglng,
waarvoor onzen dank. Het is tevens aardig te
weten dat Jan U d i n k 12 jaar oud is. Dc oplos
sing van zijn eerste probleem is:
Wit Zwart
1. 17—11 6X/7
2. 28-23 19X28
a 37—31 36X27
4 50—44 40X38
5. 39—33 28X39
6. 34X1 25X12
7. 1X181 Wint
Dit vraagstuk plaatsen wij als aanmoediging.
CORRESPONDENTIE
A. v. D. Uitverkocht!
A. B. Dank voor toozending.
P. v. L. Zal U spoecdg schrijven.
D. K. Uw vraagstuk wint direct door '25—20,
16—21 enz.
DAMRUBRÏEK
Redacteur: W. HOEKSTRA, Tulpeboomstraat 6,
Den Haan. Inzendingen uitsluitend aan dit adres.
Voor alle vraagstukken geldt: Wit begint en wint.
Oplossingen moeten worden ingezonden uiterlijk
10 dagen na plaatsing.
BEKERWEDSTRIJD
Wedstrijdprohleem no. 11
Auteur a N. J. WINTER, Den Haag.
2 3 4 5
den 't boek van Mies. En Gert wist ineens weer
van 't boek dat hij meegenomen en later heele-
maat vergeten had.
„1 Lijkt wel of het hier spookt Daar ligt m'n zand-
kist heelemaal ondersteboven met doorgezakte
bmem. En or naast 't boek van Mies Rare in
brekers, die voor tijdverorijf van Hans en Grietje
lezen". Groote verwondering! In optocht ging het
naar do schuurzohJer. Niemand begreep er iets
Maar de schade was nog al niet groot en dus werd
er niet lang over gepraat, wie de schuldige was.
Misschien één van de buurjongens, waar Micsje
wel eens mee speelt, dacht Moeder. En Gert? Gert
ging naar school... Gert speelde en maakte zijn
huiswerk... Gert probeerde gewoon te doen, maar
diep in z'n hart bleef steeds aóór knagen de on
rust over het oubcleden kwaad.
Wild holde Gert do steeg uit Heerlijk: Woens
dagmiddag. Vrij van school, en mooi weer. Wat
wil je nog meer?!
Met een schok stond hij stil. Daar wAs hij weer:
*t oude mannetje, waar hij steeds naar uitgekeken
had. Z'n rechterhand gleed in z'u broekzak, waar
mg steeds dc ap(>el zat.
Hij begreep zélf niet, hoe hij T gekund had: hem
too tang bewaren. Maar hij wou 't zoo graag
goedmaken..:...
Even aarzelde hij.. Toen schoot hij op 't mannetje
toe.
„Zal ik *m dragen?" bood hij aan, de koffer met
iHigolie uit de oude Itanden nemend.
't Mannetje hijgde van schrik. „Geef hier!" viel hij
fel uit
„Nee hcusch, Ik méén het Ik ben immers veel ster
ker en ik moet tóch die kant uit".
Nog wantrouwig hop de man naast den jongen,
die zijn koffer droeg en er niet eens mee wegliep.
*m Ook niet hart" op dc keien smeet Waren er
dan tóch goeie jongens? En hij vertelde, dat hei
zoo slecht ging niet de negotie en dat ic nou maar
naar huis ging, omdat ie zoo moe was.
*t Was oen heel eind. Nu cn dan keok Gert schuw
om zich heen. Hij zou toch niet graag willen dat
Iemand hem zóó zag. Stel je voor, de meisjes uit
zijn klost Wat zouden ze lachen! Eindelijk waren
ze er. Gert duwde de lage deur open en zette do
koffer op de grond. Toen wrong hij de groote ap
pel uit z n broekzak en bonkte hem op tafel, „llior,
eet opl"
Met een ruk draaide hij zich om en rendo do
straat op
Blij was 't nu ln hem. Blij en licht Hij sprong
ovor een hek, gooide <M»n steen hóóg de luriit in en
liep fluitend weer verder. Want straksstraks
zou hij alles aan Moeder zeggen.
Van 't slijpzand en T boek. Van 't mannetje en.
van dc knapenvereeniging. En ook van zijn spyt
er over. Dan zou 't heelemaal weer goed worden.
In 't kleine kamertje, bij de wrakke tafel, zat het
mannetje.
Z'n oude oogen glansden vochtig. Z'n- beverige
handen streelden de glimmende apjiel en z'n mum
melmond prevelde:
„D'i zijn toch óók goeie jongens."
421
