En gij ziet de Sowjets in hun ware gedaante
Uw belangstelling wacn-cb
<3*
Und Die Siehst die Sowjets Richtig (U. d. S. S. R.)
Verwachting
Ze waren vol idealen, vol verwachting naar het
land hunner droomen gereisd. Mannen, zoowel
als vrouwen, overtuigde, idealistische communis
ten, Rusland zich denkend als heilsstaat, waar,
zooals nergens ter wereld, het communisme in
zijn ideale vorm werkelijkheid geworden was.
Mannen en vrouwen, bereid hun gaven en krach
ten in dat land ten dienste te stellen aan den
verderen opbouw en uitbouw van het communis
me. Daar toch zouden ze de verwerkelijking
hunner ideeën, niet alleen in beginsel, maar
reeds in min of meer gevorderden toestand
vinden.
Hoewel i/n eigen land niet zonder middelen van
hestaan, hadden ze huis en hof, land en volk
verlaten, met opoffpring van veel, dat hun lief
was, waaraan ze meer gehecht bleken, dan ze
eerst wel dachten.
Moacou dat was „d e" stad. Daar klopte het
hart van 't zoo ge-idealiseerde sowjetland. Wat
een tegenstelling zou dat zijn met stad en land
•hunner vaderen, waar het kapitalisme slechts
wantoestanden had weten te scheppen.
Ja, zeker! De tegenstellingen waren groot, zeer
groot zelfs, maar heel anders, dan zij aich
voorgesteld hadden.
Treinreis
De treinreis vanaf de Poolsche grens naar Moscou
was reeds een désillusie. Stations, locomotieven,
wagons, ja letterlijk alles zag er verwaarloosd,
vies en smerig uit. Alle stations overvuld met
menschen, die vrijwillig of onvrijwillig een reis
moesten ondernemen. Do menschen zelf slecht
gekleed, bleek en mager, ondervoed, hongerig en
koud zoo stonden ze er bij honderden op elk
station. Waren dan niet alle menschen aan den
arbeid!? Moest dan niet iedereen z'n volle tijd en
kracht geven tot den ophouw, voor de voltooiing
van 't vijfjarenplan!? Waren dat dan geen ar
beiders? Waren dat geen met den bodem ver
groeide boeren, die daar stonden uren en
uren ja, dagen en dagen lang tot eindelijk
een plaats in den trein veroverd of toegewezen
werd!? Van geestdrift en enthousiasme was bij
die menigte ook niet 't minste spoor te bemerken.
Moscou.
Eindelijk Moscou! Daar zou 't dan toch wel
goed zijnl Helaas, ook daar zou slechts wreede
teleurstelling hen wachten. Alle steden, dus ook
Moscou, zijn overbevolkt, doordat de landbevol
king in groote scharen naar de steden vlucht,
gedreven door honger en gebrek, door vertwijfe
ling en wanhoop.
Tegen alle reden In moest en zou het communis
tisch stelsel worden doorgevoerd. Elk boerenbe
drijf moest gecollectiviseerd worden. Theoretisch
betoekendc dit, dat de boer, met of zonder
knechts, z'n land (lees: 't land van den staat)
bebouwen moest en van de opbrengst zooveel
houden mocht, als voor z'n gezin noodig was om
tot de volgende oogst te kuronen leven. Proctisch
echter werd hem alles ontnomen. liet koren,
na geoogst en op 't veld gedorscht te zijn, rnoest
dadelijk in slecht gebouwde sowjetschuren afge
leverd on geborgen worden. Later kon de boer
dan voor z'n nieuwe oogst zaaikoren ontvangen.
Voor eigen gebruik kreeg hij ongeveer niets. Bij
't minste protest werd hij met z'n familie ver
bannen. Huis en hof en alle bezittingen werden
verbeurd verklaard. Overul regeerde en spion-
neerde de G.P.Oe, al 't bestaande vernietigende
en de bevolking aan de wreedste armoede prijs
gevende. Honger en armoede, angst cn koude
droef de landbevolking naar de steden, waar rnon
hoopte werk en brood te vinden. Zoo verdubbelde
binnen 10 jaren de bevolking van Leningrad en
steeg tot 3 miljoen. In Moscou en andere sleden
ging het evenzoo.
Woningtoestanden
Ieder mensch heeft ln Rusland wettelijk recht op
9 M.2 woonoppervlakte, dus een gezin van 5 per
sonen op 45 M.2 Zoo staat 't op papier. Maar
papier is geduldig en de werkelijkheidEen
familie, bestaande uit moeder en 4 kinderen van
2614 jaar, bewoonde vroeger een huis met 5
kamers. Door inkwartiering kwamen er drie go-
zinnen bij, zoodat nu 4 gezinnen dit huis bewonen
en gezamenlijk één keuken en 1 closet ter beschik
king hebben. Voor de oorspronkelijke eigenaars
bleef 1 kamer en een bergruimte over. Bijna elk
huis wordt door evenveel gezinnen bewoond als er
kamers zijn. Dat in zulke woningen, waar men
elkaar voortdurend in den weg loopt, twist en
ruzie aan de orde van den dag zijn, hoeft wel
niet nader betoogd te worden. Hoe onder dergelijke
omstandigheden de toiletten in de Russische wo
ningen er uitzien is gewoonweg onbeschrijfelijk.
Geen wonder, dat men overal in Rusland, in trei
nen en hotels, in woningen cn werkplaatsen, geen
raad weet van 't ongedierte. Nu zou dit alles nog
te dragen zijn, indien men in eenigszins voldoen
de mate behoorlijk voeusel kon verkrijgen. Maar
dat is slechts weggelegd voor de machthebbers, de
ambtenaren, de partij menschen en de G.P.Oe-
ledcn, uilen te zamen nog geen 10% der bevolking.
Voedselvoorziening
Aan de voedselvoorziening echter ontbreekt nu
ook letterlijk alles. De prijzen staan in geen enkele
verhouding tot kwaliteit en kwantiteit der ver
krijgbare levensmiddelen, die bovendien nog zoo
schaarsch zijn, aat men urenlang in de kou moet
staan om eindelijk dat te ontvangen, waarop men
volgens de levensmiddelenkaart recht heeft. Maar
recht wat is in Rusland eigenlijk recht. Recht
is een woord, een ltogrip, dat in Sovjet-Rusland
niemand meer begrijpt. „Recht" is daar „aan
zien des persoons".
Eerst komen de Sowjetleiders en de G.P.Oe-men-
schen aan de beurt, dan de bezitters van bui-
tenlandschc valuta of goudroebels, ja, en ten
laatste ook de gewone arbeiders, die hun loon
ontvangen in papieren roebels en levensmidde
lenkaarten en beloften, die nooit vervuld wor
den. De meest noodzakelijke levensmiddelen zijn
door de enorme prijzen voor den gewonen man bijna
onbereikbaar. Op dc vrije markt betaalt men voor
een ei 2/» R., voor 1 K.G. boter 32 R.j voor 10 aard
appels G R., voor een kip 20 R., voor 1 K.G. vaak
nog half bedorven vlcesch 9 R. (1 Roebel is pl.ra.
i 1.20). Veel voedsel wordt geconserveerd in blik
ken, doch tevens gereserveerd voor 't roodc leger.
Een Duitsche boer, die kortelings uit Rusland
teruggekeerd was en zich nu in 't vluchtelingen
kamp te Schneidemühl bevindt, vertelt, dat hij en
de menschen uit zijn omgeving in den zomer van
1033, kort voor dc; oogst, zich hebben moeten
voeden niet eikels, brandnetels, lindebladeren,
wilde boekweit, enz. Zijn buren hadden honden
gestolen, geslacht en opgegeten. Bannelingen
ontvangen op hun soms wekenlange treinreis niets
dan beschimmeld brood. Elke fabriek heeft een
centrale keuken en eetzaal, waar ingenieurs, op
zichters en arbeiders één maaltijd per dag ont
vangen. Dit maal bestaat uit een afschuwelijke,
geheel en al ongenietbare soep of brij. En dal is
dan hot dagclijksch rantsoen der fabrieksbevol
king, die nog tot de uitverkorenen behoort in
Rusland.
Verbanning
Nergens ter werchl Is do verbanning zoo alge
meen als in „de paradijsstaat" Rusland. De Zarcn-
Boerenechtpaar op weg naar huis. De menschen
gaan cn dat is in Rusland een algemeen ver
schijnsel in lompen gekleed*
regecring heeft wel goed school gemaakt De Sow*
jetregeering maakt in verdubbelde, neen, in ver
tienvoudigde male van dit strafmiddel gebruik.
Het is bepaald tot een systeem geworden, een
systeem om aan goedkoop arbeidsmateriaal te
komen voor de grootsch opgezette berg- en bosch
exploitaties.
Ir. Kistler vertelt 't volgende: „Op 't station Sinel-
„nikow had ik een uur oponthoud. Daar stond een
.goeaerentrein van ongeveer 50 wagons. Uit elke
„wagon kwamen drie mannen met emmers, die
„onder sterke bewaking naar een perron geleid
„werden om warm water te halen. De gchcele
„trein werd scherp bewaakt door G.P.Oe-men-
„schen. Ik zag, hoe alle wagons volgepropt zaten
„met mannen, vrouwen en kinderen. Ik vroeg,
„waar dit transport heenging en van alle kanten
„werd mij toegefluisterd: „dit la de „doodstrcin".
„Arme bannelingen, op weg naar de Siberische
„wouden, waren het. De misdaad dezer ongcluk-
„kigen bestond daarin, dat zij in betere tijden 'be-
„middelde burgers of boeren geweest waren."
„In een andere plaats had ik 8 uren oponthoud.
„Voor het station lagen vele menschen van Duit-
„sche origine met al hun hebben en houden. Op
„mijn informatie vernam ik, dat ze reeds 10 dagen
„dakloos waren. Bij een bittere koude van 32 gra
den lagen ze daar buiten, onder den blooten
„hemel en wachtten geduldig op hun reisbiljetten.
„Wareneer die verkocht zouden worden, wist
niemand."
„Maar ik zou nog iels vreeselijkers zien. In de
„wachtkamer gekomen zag ik een ambtenaar van
„de G.P.Oe, bezig z'n maaltijd te gpbruiken. Nadat
„hij een knook geheel en al afgekloven en uitge
bogen had, wierp hij dien onder de tafel. Een
„hond sprong er op af, maar op hetzelfde moment
„zag ik, hoe een totaal verhongerde grijsaard oen
„hond die knook wilde afpakken." Ziedaar het
paradijs van het proletariaat!
Ondervindingen van een arts
Aan de mededeelingen van een arts, die nilm 13
jaar in Sowjetdienst gewerkt heeft, ontlocncn we
het volgende:
Overal in Rusland heeft de arts met ontzaglijke
moeilijkheden te kampen. Medicamenten, verhand-
materiaal, en watten ontbreken bijna geheel en al.
Jodium en jodiumhoudende preparaten zijn niet
te krijgen. Er heerscht een groot gebrek aan
Niettegenstaande de vervolging, worden, de weinige nog geopende kerken druk Witte kool wordt in massa's aangcboicii en is daarom goedkooper. Een kila
bezocht. kost slechts1—2 R.
406
•ether en chloroform. Het weinige verbandmate
riaal wordt na gebruik gewasschen, echter zonder
zeep, daar ook dit artikel zeldzaam is. Sublimaat
ls ook al niet aanwezig. Tengevolge daarvan heb
ben een groot percentage der operaties een doo-
detijken afloop. In een zeker district lijdt 65 pet.
der bevolking aan trachoom (een moeilijk te ge
nezen oogziekte), terwijl het specifieke genees
middel daarvoor niet verkrijgbaar is. Zeep is ook
een zeldzaam artikel, dat evenals zout, tabak, pe
troleum enz. slechts verkrijgbaar is, als men
tevens y2 Liter jenever koopt. De regeering der
UdS.S.R. bestrijdt, naar 't heet, de drankzucht en
dwingt tevens de bevolking jenever te koopen bij
aankoop van andere benoodigdheden. Wel een
eigenaardige manier van drankbestrijding!
Als chef van de geneeskundige dienst in een pro
vinciestad had de arts, die 't bovenstaande mede
deelt, een wagon bedorven haring (pl.m. 14.400
K.G.) afgekeurd. Op zijn bevel werd de wagon
naar een plaats op 8 K.M. afstand van de stad
gereden. Daar werd de haring in kuilen gewor
pen, met kalk en petroleum overgoten en geheel
begraven. Anderhulve dag later bleek hem, dat de
bevolking 's nachts de haring had opgegraven
vervoerd en opgegeten. Een massavergiftiging was
hot directe gevolg. De dokter kreeg de schuld,
■werd door de G.P.Oe gearresteerd cn na 9 dagen
voorarrest voor 't gerecht gedaagd. Natuurlijk
volgde ontslag uit zijn betrekking als chef der ge
neeskundige dienst.
Voor elke geneeskundige inrichting of ziekenhuis
wordt als directeur een communist benoemd, die in
de meeste gevallen niet het minste begrip van
medicijnen of medische behandeling heeft. Aan een
polikliniek was een half-analphabctische spoor
wegwachter de chef van den arts. Toen de dokter
een operatie verrichtte kwam deze „heer", gekleed
in een jas van schapenvacht en een pelsmuts op
het hoofd binnen en ging zoo tegen de operatie
tafel aangeleund staan toekijken. Toen de dokter
met de woorden: „Maar, kameraad, hoe kunt U
zoo iets doen. Zoo mag men toch niet bij een
operatietafel komen", hem terecht wees, kostte dit
den arts een gevoelige bestraffing wegens belcc-
digende behandeling van zijn chef.
Kerkklokken
Ergens in 't groote, uitgestrekte Russische rijk
staat sen kerk massaal en hoog. Eens de trots
van het stadje staat het gebouw er nu verwaar
loosd, de muren gescheurd, do kalk afgebrokkeld,
zonder een enkele ruit meer in de ramen. De op
gezweepte menschen hadden in de revolutietijd
alle ruiten ingegooid. Ze zouden het nu niet meer
doen.
Het ontruimde kerkplein wordt als doorgang naar
de markt gebruikt. De ijzeren hekken hangen
scheef in hun hengsels. Dagelijks loopen velo
menschen over 't plein naar de markt Haastig,
zwijgend, het hoofd gebogen gaan ze de kerk
voorbij, heimelijk een kruis slaand onder de om
slagdoeken, uit namelooze angst voor verraad of
kwaadwillige aanklachten bij de G.P.Oe.
Als een zware last ligt die angst op geheel Rus
land, drukt de menschen terneer, maakt ze schuw
en zwijgzaam.
Een dame bestijgt voorzichtig do vervallen trap
haar den hoofdingang van de kerk. De deur is
gesloten. Zacht laat ze den klopper heen en weer
gaan en blijft wachten tot er opengedaan zal
worden. Onderwijl gaan haar gedachten terug naar
hetgeen ze den vorigen dag beleefde: In den avond
door een spaarzaam verlichte straat wandelend,
werd daar opeens een deur geopend van een flink
gebouw. Een helder licht bestraalde de naar builen
tredende menschen, die levendig gesticuleerend
haar voorbij gingen. Groote portretten van Lenin
cn Stalin hingen boven de deur. Het gebouw bleek
©en tot clubhuis gemaakte synagoge. Nu allo
godsdienst in Rusland afgeschaft was, hadden do
Joden hun synagoge tot een clubhuis gemaakt en
„oudergewoonte" kwamen ze daar eiken Vrijdag*
avond bij elkaar. De natuur bleek dus sterker dan
de leer. Zouden de Russische Christenen niet
wijzer gehandeld hebben, indien zij ook hun ker
ken tot clubgebouwen gemaakt hadden en dan
des Zondags daar „oudergewoonte" samenkomsten
gehouden hadden. Zoo vroeg zij zichzelve af, toen
zij daar voor dc kerkepoort stond te wachten.
Eindelijk komt er een man om den hoek, in een
lang, grauw gewaad, de lange, witte haren afval
lend op dc schouders. Het is de pope met z'n
lange, patriarchale baard. Hij ziet haar vragend
aan. Zij beduidt hein, dat ze de kerk wil bezich
tigen. Hij gaat hoen om de deur van binnen uit
te openen. Wijd zet hij do deuren open. IJzig koud
en leeg, geheel uitgeplunderd, is de groote ruimto
cn toch maakt de stilte van 't godshuis een mach
tigen indruk op haar. Terwijl ze biddend de han
den vouwt, knielt de geestelijke op de harde stoc-
ucn neer, bij een zuil en wacht. Zij voelt zijn
blik. Als ze verder naar voren treedt, staat de
grijsaard op en liegcleidt haar naar 't altaar. Zij
stelt vragen. Hij antwoordt. Mij mag z'n gemeento
niet meer bij elkaar roepen. Prediken is hem teu
strengste verboden. Ilij woont in den kelder. Da
gelijks werpt ienland een stukje brood, een paar
aardappels of een muntstuk door 't venster naar
binnen. Zoo kan hij nog oen poosje leven, want
hij wil nog menigeen troost bieden in de stervens-
■ure. „Alle Russen sterven, ziet go dat?" zegt hij.
„De anderen, de vijanden van Christus willen
hier loven. Woet men dat in 't buitenland dan
mict?" Hij bezweert haar „buiten" de waarheid
omtrent Rusland te vertellen. „Een Rus is ge-
Straatmaker in gesprek met een verwaarloosde
jongen, zooals er in Rusland talloos vele rond
zwerven.
loovig en het zal nooit gelukken de religie in
Rusland te vernietigen, zoolang nog één echte Rus
leeft"
„Dat weten zij en daarom dooden zij zoovelcn
onzer. Waarom laten de Christenen der overige
wereld dit gebeuren?" roept hij opgewonden uit
Een akelige hoest verhindert hem verder te spre
ken. Zijn longen zijn erg aangetast Toch zegt hij
nog, dat hij weet spoedig te zullen sterven. Daar
over verheugt hij zich. Ook verheugt hij zich, dat
de dame nog gekomen is om zijn kerk te bezich
tigen. Hij kijkt haar eenigen tijd stralend en
zwijgend aan. Zij kan nauwelijks haar tranen be
dwingen. buigt 't hoofd en ziet nu aan zijn polsen
diepe litteekene, waarschijnlijk door boeien of
touwen veroorzaakt. Hij raadt haar gedachten en
zegt: „Ik werd gemarteld om m'n geloof," en glim
lacht, zooals slechts menschen glimlachen kun
nen, die geen angst meer kennen, ook met voor
den dood. Geen woorden vindend, die haar mede-
voelen met dezen dapperen man kunnen uitdruk
ken, drukt zij hom de hand en zegt: „Ook in Rus
land zullen ceiunaal de kerkklokken weer luiden."
Stralend vat hij nu haar hand en leidt haar langs
het altaar naar een deur, die hij opent. Daar
staan een paar goedverzorgde kerkklokken en eer
zij er opverdacht is, slaat hij met een hamertje
in een haar onbekend rhythmc togen de klokken.
Zacht, doch galmend klinken de wonderechoone
tonen door 't kerkgebouw. Ontroerd dankt zij hem,
drukt hom nogmaals de hand, legt een bankbiljet
in een offerschaal en ijlt naar buiten.
Doch, dc klokkoklanken zijn daar buiten ook
gehoord en dc nijpende honger vergetend hebben
de menschen de markt verlaten en zijn naar het
kerkplein toegestroomd. Verwonderd staren zo
naar den leogen kerktoren. Zou 't wonder, waar
om zij dagelijks bidden, nu gebeuren? Zou God tot
zijn dwalend Russisch volk teruggekomen zijn
Namelijk die God, die men hun ontnomen heeft,
dien men gehoond heeft, en dien men hen ge
dwongen heeft te bespotten dien zij toch zoo
diep in 't harte dragen, dat dc gedachtenis aa«.
Hem door geen marteling en geen spot uit te
roeien is!?
Een G.P.Oo-man staat bij 't hok en ziet dit alles
aan. Hij heeft 't in z'n macht al die menschen
aan den marteldood over te leveren. Hij wendt
zich ehter af en doet, alsof hij niets merkt. Ach
ter zijn rug heffen velen zegenend de handen op,
wetend het gevaar, waaraan zij zijn ontkomen.
Dus bestaat er toch nog menschelijk gevoel ir
Rusland, zelfs bij den G.P.Oe man!
Den ouden priester hebben ze twee maanden later
begraven op een der verwaarloosde kerkhoven der
stad.
Hij is verhongerd!
Eens echter zal de dag der wrake komen over al
het lijden, dat het communisme over Rusland ge
bracht heeft
Den Haag. J. H. MEERWALDT.
De ooievaars van het Olympisch dorp
Het Olympische Dorp te Berlijn zal niet alleen
woraen bewoond door sportslieden uit alle landen
der aarde, maar ook doorooievaars. Dat komt
zoo: De toekomstige Engelsche bewoners van het
dorp hebben aan Kapitein Fürstner, den comman
dant van het dorp, geschreven, dat zij zich een
Duitsch dorp niet kunnen voorstellen zonder ooie
vaars. De wensch zijner gasten was voor kapitein
Fürstner een bevel. Hij stelde zich terstond in ver
binding met de directie van de Berlijnsche dier
gaarde, oen vermaarden „Zoo", en -deze zal er nu
voor zorgen, dat de trekvogels het volgend jaar
stipt op tijd hun intocht in het dorp houden. Zoo
dat ook dc Hagenaars er zich zeer thuis zullen
.voelen.
Bijenvergift
Hert vergif van alle van een angel voorziene
hymenoptera moet aan dezelfde stof worden toege.
schreven, namelijk aan het mierenzuur.
Zoowel bij de bij als bij do mier vindt men dit
samentrekkende puur, dat, dank zij de onderzoe
kingen van den scheikundige Berthelot, tegen
woordig synthetisch (dat wil zoggen: door opbou
wing uit de samenstellende stoffen) kan worden
gemaakt, maar vroeger werd verkregen door het
afdestilleeron van water, waarin fijngestampte
roode mieren waren geworpen.
Mierenzuur vindt men verder ook in het haar van
sommige rupsen, vooral in dat van de zoogenaamae
processierupsen en verder Ln verschillende vloei
stoffen van het menschelijk lichaam.
In het plantenrijk treft men mierenzuur aan in
de denncnnnldcn cn in de bladen van den brand
netel, maar overal waar wij dit zuur aantreffen
kennen wij het oen doordringenden reuk, een
uiterst krachtige werking toe. De haren van de
rupsen prikkelen het vel en veroorzaken ontsto
king en roode kleur; de stook van de bij of van
de wesp kan somwijlen zelfs zeer ernstige gevol
gen hebben, en ieder weet dat het zeer pijnlijk is,
zich terdege aan brandnetels te branden.
Intusschen zou men door een dergelijke opsom
ming allicht tot het besluit komen, dat deze vloei
stof een slechte rol heeft te spelen. Integendeel,
haar eigenlijke functie is zeer belangrijk cn voor
den algemeenen gezondheidstoestand zeer heil
zaam; mierenzuur toch houdt de gisting en het be
derf tegen.
Een destijds bekende bijenhouder, Hotz genaamd,
heeft opgemerkt, dat de honing, afkomstig van
wraakzuchtige of „lichtgeraakte" bijen steeds een
bitteren smaak en een scherpen geur heeft
Dit wordt veroorzaakt doordat do bijen, wanneer
ze boos zijn, hun angel uitsteken, aan welks uit
einde een zeer kleine druppel mierenzuur hangt;
wanneer hun booze luim bedaart, trekken zij den
angel weer terug, maar het mierenzuur valt aan
allicht en verspreidt zich over den honing.
De bijen dus, die spoedig in een booze luim gera
ken, zullen over het algemeen een minder goede
honingsoort geven dan de andere, maar hier tegen
over staat, dat die honing ook beter kan bewaard
blijven.
Intusschen moet er melding van gemaakt worden,
dat de honing, die men niet uit de raten verwijdert,
eigenlijk nooit geheel vrij van mierenzuur is, en
hieraan moet het worden toegeschreven, dat de
ruwe honing jaren lang kan bewaard blijven, ter--
wijl de gezuiverde honing vrij spoedig bederft.
Een China-Museum
te Frankfort a. d. Main
Het in 1925 door Prof. Wilhelm opgerichte en
later aan de Universiteit van Frankfort a. d. M.
aangesloten China-Instituut, hetwelk door alle
naar Duitschland komende Chineezen wordt be
zocht en velo jeugdige Chineezen beweegt te
Frankfort to gaan studccrcn, is thans, met hulp
van het gemeentebestuur ondergebracht in een
nieuw gebouw, waarin ook zijn belangrijke biblio
theek en een „China-Muscum" (het eerste van
dien aard in Duitschland) een plaats zullen ver
krijgen. Chineesche staatslieden en Uni\ teiten
hebben reeds dc ganschc inrichting van een Chi
neesche woning, welke in vijf vertrekken zal wor
den ten toon gesteld, aan het Museum aange
boden. Men vindt er voorts een verzameling Chi
neesche muziekinstrumenten, beeldhouwwerken,
porselein, werktuigen en allerlei andere voorwer
pen, wapens, weefsels, oude en nieuwe klecder-
drachten enz.
407
