rtekranfje
2. o S F o <5T;
Voor knutselaars
EEN EIERDOPJE
1 ,We maken dit dopje van serpentine en 'n hal
yen garenklos. Begin met 'n leagen garenklos door
ite zagen. In de opening steken we een stokje,
idat er juist in past en er 1 cM. boven uitsteekt
!Om dit uitstekende eind draaien we onze ser
pentine, een Jangen, smallen reep papier..
Do rol moet de dikte van de doorsnee van een
eierdopje hebben. Plak het losse einde vast en
trek den buitenrand omhoog, zoodat je het dopjo
van de teekening krijgt. Het geheel naar ver
kiezing te kleuren. Ook laat de teekening beschil
derde eieren zien. Teelten ingen in waterverf nadat
de eieren gekookt zijn. 'n Voorbeeld voor goede
'teekenaars, maar ook voor minder bedeelden in
de teekenkunst. Effen gekleurde eieren krijg je
'door ze te koken, bijv. in koffie.
Oplossing
yan de rebus in het vorige nummer
Nieuwe raadsels
Waarom is een slecht epigram gelijk aan
een ongeslepen potlood/
1 2. Welk mes kan niet snijden?
3. Van welk woord van vijf letters blijft
slechts één over, wanneer men de beide eenste er
af neemt?
4. Waarom zijn de bedden van luie mcnschen
altijd te kort?
5. Wat heeft vleesch noch been en evenwel
Vier vingers en een duim?
1 6. Waarom is E gelijk een tweeslachtig dier?
7. Wanneer is de dwaas het verstandigst?
8. Ik beweeg mij voor uw oogcri; wanneer ik
echter ga, staat mijn lichaam stil en als ik stilsta,
lieg ik.
9. In ben zeer willekeurig, nu eens zoet, dan
leens zuur.
Der huisvrouw ben ik nuttig, den kindren goed
'op den duur.
'Volgende weck de oplossingen)'.
I'leurplaatje
Jan-ne-man in de
dui-nen
door
ANNE DE VRIES
III.
Jan-ne-man loopt in de dui-nen.
De dui-nen zijn heel hoog. En het zand is
droog en mul. Jan-ne-man wordt een beet-je
moe van het klim-men.
Hij zoekt o-ver-al naar de bosch-bes-sen,
o-ver-al.
Maar hij kan ze niet vin-den. De bosch-
bes-sen zijn ner-gens. Er zijn al-leen maar
strui-ken en gras. En ook lee-lij-ke do-rens.
Die prik-ken Jan-ne-man door zijn kou-sen
heen.
Jan-ne-man zoekt maar.zoekt maar.
Hij wordt heel moe.
En heel ver-drie-tig.
Dan wordt het a-vond. De zon gaat on-der.
Het wordt al een beet-je don-ker tus-schen
de dui-nen. En heel stil wordt het, zoo stil
als in de kerk.
Jan-ne-man denkt: „Ik zal bo-ven op een
duin klim-men. Daar schijnt de zon nog.
Daar groei-en mis-schien de bosch-bes-sen
wel.
Maar als hij ein-de-lijk bo-ven komt, is de
zon al weg. Die is ge-zon-ken, ver weg in ae
zee. De hee-le zee is er rood van.
De bosch-bes-sen zijn er niet.
Dan wordt Jan-ne-man wel een beet-je
bang. Hij loopt maar weer ver-der. Hij loopt
hoe lan-ger hoe har-der. Hij zoekt hoe lan
ger, hoe haas-ti-ger.
Maar de bosch-bes-sen zijn ner-gens, ner
gens.' En Jan-ne-mans voe-ten wor-den zóó
zwaar en zóó moe.
Jan-ne-man denkt: „En toen kwam moe
der in de keu-ken.en toen was ik er niet.
En toen riep ze de an-de-ren, en die wisten
ook niet waar ik was.En nu zit-ten ze
al-le-maal te hui-len bij de biet-jes met
spek.
Als Jan-ne-man dat denkt, moet hij zelf
ook hui-len.
„Ik ga naar huis", snikt hij. „Ik heb zoo'n
hon-ger
Hij klimt weer een duin op. En dan.o,
dan staat hij vlak voor de zee.
De zee is nu hee-le-maal zwart.
Jan-ne-man roept: „Moe-dèr!"
Maar de zee bruist: „Rrss, Rrss....:
boos,boos.
Jan-ne-man loopt hard te-rug.
Dan komt er een ko-nijn-tje aan. Dat gaat
recht-op zit-ten. Op zijn ach-ter-poot-jes. En
als het de tra-nen van Jan-ne-man ziet, heeft
het pret. Het gaat ra-re spron-gen ma-ken
van de pret.
En er zingt ook weer een vo-gel. Hoor
maar:
„Pie-re-wiet, pie-re-wiet
Lach hem uit!
Hij komt er niet!"
„Moe-dèèèr!" gilt Jan-ne-man. Maar de
zee ruischt. En de vo-gel fluit. En ver-der is
het zoo vree-se-lijk stil!
En zijn maag is zoo leeg.
En zijn voe-ten doen zoo'n pijn....
En zijn hart bonst zoo erg.
En al-les is zoo naar.zoo ver-schrik-ke-
lijk naar!
Jan-ne-man gaat op de grond lig-gen
hui-len.
Maar bo-ven Jan-ne-man, hoog bo-ven
hem.
Daar is een ster. Die straalt zoo mooi. Die
lacht vrien-de-lijk te-gen hem.
En bo-ven die ster., hoog daar bo-ven..
Daar woont God. Die is zoo goed. Die wil
wel luis-te-ren naar een klei-ne jon-gen, die
erg stout is ge-weest.
Jan-ne-man vouwt zijn hand-jes. Hij
knijpt ze stijf in-een. Hij bidt: „O lie-ve
Heer, nu zit ik hier! Ik heb er zoo'n spijt
van. Breng mij toyh weer gauw bij mijn
moe-der, lie-ve Heer. Dan zal ik wel al-le
biet-jes op-e-ten. En het spek ook wel....
a-men.
En dan wacht Jan-ne-man maar.
Hij durft niet ver-der. Maar de Hee-re zal
wel voor hem zor-gen.
Hij kijkt maar naar die mooi-e ster. Dan
is al-les lang zoo erg niet meer.
Maar ein-de-lijk wor-den zijn oo-gen mee.
Zijn oo-gen val-len toe.
Jan-ne-man slaapt.
(Volgende week verder
Nadruk verboden.
Kunstjes en Spelletjes
EEN EIGENAARDIG GETAL
Opgave: Onder de vele merkwaardige getallen,
die er bestaan, is er één, dicht bij de dui/.end, van
drie cijfers, waarvan niets overblijft als je de helft
icrvan afneemt,
i Welk getal is dat?
OplossingHet getal 888! Indien je de bovenste
ihelften van de „achten" wegveegt, houdt je 000
over of „niets"!
HALVEERING
i Als je iemand vraagt, wat de liclft van 13 is,
zal hij zeker O1/^ opgeven. Wanneer je hem cch-
iter meedeelt, hem te kunnen bewijzen dat dit 8 is,
cal hij raar opkijken.
En toch is dit zoo eenvoudig mogelijk. Schrijf
ihet getal 13 met romeinsche cijfers, vlak de on
derste helft daarvan weg, en ziedaar je houdt
,VIII over!
Raadsel-vers
Ik weet een woning in het bosch...
Z' is niet van steen en niet van mos
En duizeuden gaan in en uit,
Al heeft die woning deur noch ruit.
En muren zijn er ook niet aan,
Een mensch kan er niet binnengaan.
De woning staat ook nooit te koop...
Het ishet iseen
•dooquo.teijv :Su!SBO[dQ
behoorende bij
NIEUWE LEIDSCHE COURANT
ZATERDAG 20 APRIL No. 16
JAARGANG 1935
In het graf
En hU legde dat 1
teld hebbende, ging
grafs gewen-
latth. 27 CO
De strijd van Golgotha is dan nu volstrcden;
het groote werk van Gods genade is volbracht.
Jezus had het van 't kruis met groote stem ge
roepen, 't moest over de gansche wereld en door
alle eeuwen heen voortklinken, opdat millioencn
harten er het amen des geloofs op mochten zeg
gen. In volmaakte klaarheid des geestes had
Jezus den drinkbeker geledigd, dien Hem de Vader
gegeven had. Geen enkele smart heeft Hij passief
ondergaan als een lot, dat Hem overkwam, doch
waartegen Hij zich niet te weer kon stellen. Pas
siviteit is ondenkbaar bij Christus. Hij is enkel
activiteit, enkele geestesspanning die zich open
baart in de daad. Zelfs zijn sterven was een daad,
de grootste van alle, waardoor de satan geoor
deeld en een gansche wereld behouden werd. Lees
het maar in het evangelie na. Er staat niet ge
schreven ,dat het hoofd Hem in 't supreme oogen-
blik machteloos op de borst zonk, zooals dit bij
ons 't geval is. Er staat geschreven, dat 1-Iij het
in gehoorzaamheid aan den Vader zelf deed: het
hoofd buigende gaf Hij den geest,... Hij boog
niet slechts eigener beweging het hoofd onder
'den wil des Vaders, maar gaf ook zelf den levens
geest in de handen zijns Vaders in bewaring tot
op den derden dag!
Zóó stort Hij zijne ziel uit in den dood.
i En hierop volgt de begrafenis.
1 Is deze geheel buiten Hem omgegaan? O, neen!,
"in dat geval zou zij geen deel van zijn Middelaars
werk geweest zijn, en dit is zij toch, daar zij ons
anders geen troost zou brengen. Maar zooals Hij
de angsten der hel tijdens zijn hangen aan het
kruis in de Godverlatenheid doorworsteld heeft,
zoo heeft Hij ook tijdens zijn leven de benauwe
nis, de vernedering en de smaad van het graf
door-proefd, door-leden en door-streden in zijn
heilige ziel, die veel heviger dan de onze voor 't
graf gehuiverd moet hebben,
i Het liruis stond Hem steeds voor oogen.
Maar het graf stond Hem óók steeds voor oogen.
1 Gij herinnert u toch wel het woord, waarin het
•gruwzame van het graf aangrijpend wordt getee-
lcend: „Want gelijk Jonas drie dagen en drio
nachten was in den buik van den walvisch, alzoo
Eal de Zoon des menschen drie dagen en drio
nachten wezen in het hart der aarde." 't Is geen
'gedachteloos woord, zooals wij er duizend op één
dag spreken, maar 't was in Jezus' ziel in al zijn
afgrijselijkheid doorleefd en doorleden. Hij voelde
het als een afgrijselijke benauwenis dat het graf
Eijn monsterachtige muil straks zou opensperren,
'om Hem op te slokken en te verslinden,lot op
'den derden dag!
Gij kunt ook denken aan zijn zalving met nar
dus door Maria, waarover de apostelen zich erger
den. Jezus nam haar in bescherming door den
'diepen zin van haar daad open te leggen „Want
als zij deze zalf op mijn lichaam gegoten heeft,
tzoo heeft zij dit gedaan tot cenc voorbereiding
Van mijne begrafenis." Aan een feestdisch spreekt
Ilij over zijn begrafenis, wel een bewijs, dat
zijn hart er vol van was. Hij peilde de diepe ver
nedering en den smaad van het graf. Velen trach
ten er de afgrijselijkheid van onder een bloemen-
schat te bedekken, maar Jezus aanvaardde er do
bittere realiteit van en deinsde er niet voor terug.
Het graf was voor Hem even onmisbaar als het
'kruis van Golgotha indien er aan onze verlossing
niets zou ontbreken.
Hoe hebben wij dit te verstaan?
Naar luidt van Gods Woord is het begraven
worden oen deel der zondestraf ,die de mensch-
heid over zich zelve heeft opgeroepen. God had
den mensch gemaakt uil het stof der aarde, maar
hem tevens den adem des levens van Boven in
geblazen waardoor hij macht verkreeg zich in
koninklijke hoogheid en majesteit uit het slof op
te heffen, er bovenuit te rijzen, het onder den
voet te treden en zelfs in zijn ópgaande gedaante
den hemel tegemoet te streven. Na den noodlot-
tigen val werd die koningsmcnsch niet slechts
door het vonnis des doods getroffen naar recht,
maar bovendien werd hij aan den smaad der
ontbinding prijsgegeven, zijn heerlijk-geïnstru
menteerde lichaam zou in 't graf wederkeeren of
opgelost worden tot hel stof, dat hij in 't leven
behccrsclit had: „gij zijt stof, en gij zult tot stof
wederkeeren". Dieper vernedering is schier niet
te denken, dan dat de oorspronkelijke konings
mcnsch uiteenvalt tot vormeloos stof, dat zich
gelijk vóór zijn schepping met het stof der aarde
vermengt, en waarvan men de standplaats zelfs
niet kan weervinden,het is zijn degradatie
tot zijn allcrecrsten oorsprong, lot waWiij was
vóórdat God hem uit het stof der aai de boetseerde,
de adem des levens in zijn neusgaten blies en hem
maakte tot een levende ziel.
Christus heeft ook deze straf willen dragen, Hij
is in 't graf en daarmede in 't stof des doods neer
gelegd. De verderving, de ontbinding, kan en
mócht echter geen vat op Hem krijgen, daar Hij
in zich zelf zondeloos was. De psalmist had er
reeds van geprofeteerd: „Wat Gij zult zijne ziel
in de hel niet verlaten; Gij zult niet toelaten, dat
uw Heilige de verderving zie." Maar in 't graf
moest Hij dan toch afdalen als onzer één. Dit was
voor Hem 't allerlaatste punt zijner vernedering.
Wij mogen in de eervolle wijze, waarop 1-Iij be
graven werd, zelfs reeds de voorbereiding zijner
aanstaande verhooging in Opstandingsheerlijkheid
zien, een morgenschemering van het Paaschliclit
op den derden dag.
Bij de begrafenis gebeurde niets bij geval.
God zelf had er de leiding van. Hij had Mozcs,
de middelaar des ouden verbonds, zelf begraven
in een dal, en niemand heeft zijn graf geweten
tot op dezen dag; en zoo beheerschtc en bestuurde.
Hij ook de begrafenis .van den Middelaar des nieu
wen verbonds. 't Is God, die Jozef beweegt zijn
eigen graf af te staan; die Pilalus beweegt het
lichaam aan 1-Iem over te geven; die Nicodemus
beweegt een schat van specerijen ter beschikking
te stellen, evenals fijn lijnwaad, dat zoo goed als
nooit bij een begrafenis gebruikt werdGod
haalt een streep door 't plan om Jezus in den
gemecnen kuil des misdadigers te werpen, en
bereidt Hem eer midden in den smaad, 't is het
zwakke voorspel van den Paasclizang: „Groot is
Zijn eere door Uw heil; majesteit en heerlijkheid
hebt Gij Hem toegevoegd!"
Jezus' eervolle begrafenis is een bron van troost.
Gij zult er bij bedenken, dat Hij geen bijzonder
graf heeft gehad, maar in een graf, dat voor een
mensch van gelijke bewegingen als wij in een
steenrots uitgehouwen was, bijgezet is. 't Was het
graf van een ander. Die ander was één onzer
broederen. En zoo is Jezus' graf het symbool van
ons aller graf, dat vroeg of laat voor ieder onzer
wordt gedolven, want er is alléén in het uitwen
dige eenig verschil tussclicn het graf van den
rijken Jozef en dat van den eenvoudigen daglooner.
Jezus is in ons graf afgedaald.
Ons graf is de plaats, waar de I-Ieere gelegen
heeft.
Die I-Ieere stond reeds met zijn genade bij uw
wieg, toen gij gedoopt werd in den Naam des
.Vaders en des Zoons en des Heiligen Geestes. Zij
vergezelde u als eenc schaduw aan uwe rechter
hand op al uw paden. Zij omzweeft uw krankbed,
waarop gij met den dood ligt te worstelen. Zij
verheerlijkt uw stervenssponde, wanneer zij dep
hemel er over opendoet. Maar gij zijt óók in het
graf niet van den I-Ieere verlaten, zijn genade is
er doorheen gegaan en heeft de plaats der ver
derving 'geheiligd,waar Jezus als uw Midde
laar geweest is, is geen verschrikking meer, het
graf is daar zijn doorgang geworden tot de stille
rustplaats van Gods dooden, die hun geest in
's Vaders handen bevolen hebben.
Deze gedachte verzoent u met liet graf. Gij zidt
er nog meer vrede mede hebben, wanneer gij
bedenkt, dat Jozef wel een groote steen voor de
grafdcur gewenteld had, maar dat het gesloten
graf op den derden dag geopend en lcdi£ gevon^
den werd. Dit geldt ook van u w graf, als gij
Jezus' eigen zijt. Hoe lang het gesloten zal
blijven, en wanneer de derde dag voor u zal aan
lichten, wij weten het niet. Maar één ding is
zeker: dat de dooden éénmaal de stem van den
Zoon des menschen in de graven zullen hooren,
en opgewekt zullen worden. Eén ding is zeker: 't
zal voor alle leden van Christus' lichaam een
zalige opstanding zijn tot het eeuwig, zalig
leven,dat is het groote Paaschfeest der toe
komst, waarvan wij de vóór-vreugde reeds smaken,
wanneer wij onze dierbaren uitdragen om met
eere begraven te worden. Het graT is niet meer
dan de donkere tunnel, die leidt naar 't eeuwige
licht. De begrafenis van eiken waren discipel ver
vult de harten der nabestaanden met droefheid en
rouw. Mar.r zij treuren niet als degenen, die geen
hoop hebben. Er valt licht over die graven. Er
valt licht i n die graven, 't Is het gloren van het
Paaschlicht, dat den Eeuwigen Dag spelt, 't is het
licht van den grootcn Morgen der verrijzenis!
Overdenking van
Christus Lijden
Geloov'ge ziel, aenschouwd tot allen tijden
De groote smert van uwes Hcilands lijden;
Zijn woorden, zijn gebrek, en grootcn nood,
De pijne van zijn Mart'laerschap en dood.
Het hoofd, waer voor der Eng'len-scharen beevcn,
Met doornen is gesteken en doordreven;
Het aengesicht, dat vricndlijk straelt in 't hert,
Ontreynigt door der boosen spouwsel werd.
Zijn oogen, vol van goddclijkcn luysler
Die werden in den dood heel bleek en duyster;
Zijn ooren, daor in klonk der Englen lof,
'Aenhoorcn nu der. zondaers schimpen grof.
Zijn zoete mond; zijn lieffelijke lippen,
Daer t' minste quaed quam nimmermeer
uytslippcnj
iDc drenkt men nu met edik ende gal,
En wat hij spreekt, dat acht men niet met al.
De voeten, acn wiens voetbank werd gebeden,
Die tot onz' hulp op d'aerde quamen treden,
Die werden nu verachtelijk en slecht
Met nag'len aan het kruyee vast gehecht.
Do handen, die soo groote krachten deden,
Zijn uytgestrekt, als sondcr krachten lieden;
Het Lichaem, dat Gods Tempel is vol eer,
Is moe van pijn, doorsteken met een speer.
Zoo dat er niet in hem is vrij gebleven
Dan zijne Tong, die bid om het vergeven
Der zonden van het goddeloos gespuys,
Dat hem brengt door onwetendheid aan 't kruys.
1-Iij die staeg met den Vader heerscht daer boven
Werd hier beneen van 't sondig volk verschoven;
God lijd, God sterkt, God stort zijn eygen bloed;
O christenziel, sie wat hij om u doet.
Groot was de breuk en krankheid onzer sonden,
Die niet dan door het bloed van sijnc wonden
Geholpen en gcncscn koiulc zijn; i
Ons groot gevaer blijkt uyt de medicijn.
O Jesu, laet uw lijden in mij werken,
Dal ik daer uyt mijn sonden mag bemerken;
Op dat ik nooyt uw dier vergoten bloet
Onreyn en acht, noch trede met de voet. j
WILLEM SLUYTEH
121)
