ZONDAGSBLAD
kleu-ter-kranlje
Letterraadsel
BRjn geheel bestaat uit 15 letters en stelt Raad,
burgemeester, en wethouders voor.
15
1. Benaming van den vijfden toonladder der
diatonische toonladder.
2. Een zwarte, kleverige en zeer brandbare
ïclfstandigheid, die achterblijft, als men teer
distilleert.
3. Naampje voor iemands vadersmoeder of
moedersmoeder.
4. Gedeeltelijk door lund ingesloten zee, waar
'de schepen een ligplaats hebben en min of meer
tegen wind en stroom beveiligd zijn.
5. De scheppende, levenwekkende, bezielende
kracht die in den menscli werkt.
6. Geronnen stukken in bloed en andere niet
^ecr dikke vloeistoffen.
7. Tafel, waaruit de plaats der maan aan deir
liemel voor een bepaald tijdstip wordt afgeleid.
8. Het te zoeken woord.
9. Klein exemplaar van zekere zeevisch, bchoo-
ïende tot de familie der schollen of platvisschen.
10. De goederen die de mcnsch tot bedekking
pn beschutting dienen.
11. .Vruchtje welks zaden onder een stevig vlies
'door een vleezig of sappig vruchtmoes omgeven
*ijn.
Ï2. Lootjes in den grond leggen, waaruit zicK
een nieuwe plant ontwikkelt.
13. Oogvormig gedraaid snoer of lint om er
iets door te steken of in te hechten.
14. J Een blikken ijzeren of koperen doos, meest
cylinaervormig, meer hoog dan breed en geschikt
om iets in te bewaren
15. Afkorting voor den 80-deeligen thermometer.
Oplossing
van de rebus in het vorige nummer
Men moet 't goede voorstaan en overal waar de
gelegenheid zich voordoet wel traohten te doen
zonder hoop op vergelding.
van de raadsels in het vorige nummer
1. De letter R.
2. Als de wind waait.
3. Boomwortels.
4. Als hij de eene voet in de stijgbeugel heeft.
5. Sneeuwpoppen.
6. De eene broer is je vader.
7. Een koffiemolen.
8. De koopman in zeven.
9. Met hooivorken niet.
&D. Met citroenkwast.
11. De romp.
12. De haas.
13. De klank oe.
Met wormkruid.
15. Pepertnu'nt.
In de vacantie
weet je nog wel
Wat een pleizier,
Wat een pleizier
Hebben die aardige kindertjes hier:
Zijn ze niet vroolijk?
Zyn ze niet oolijk?
Ze zingen van tier liere lier
Wat een pleizier!
Wat een pleizier!
O, wat een pret,
O, wat een pret
Hebben die kleutertjes op dit portret.
Hoor ze eens zingen,
Kijk ze eens springen,
Ze zwaaien een prachtig bouquet.
O, wat een pret,
O, wat een pret!
Wat is het fijn,
Wat is het fijn
Zoo met z'n drietjes eens buiten te zijn.
Lekker niets leeren,
Fijn uit logeeren,
Zoo spelen in de zonneschijn
Ja, dat is fijn,
Ja, dat is fijn.
Straks is 't gedaan,
Straks is 't gedaan,
Als er het klokketje zeven gaat slaan.
Dan naar de bedjes.
Uit zijn de pretjes!
Gauw slapen gaan, tot weer de haan
Kraait: opgestaan,
Kraait: opgestaan!
Waar-om de boo-nen 'n
zwart plek-je heb-ben
Luis-ter eens goed!
Hier komt een aar-dig oud ver-haal-tje.
Hoe be-ter je op-let, hoe be-ter kun je het
ont-hou-den. En hoe mooi-er kun je het na
ver-tel-len I
Het is het sprookje van ert-jc,
boont-je, stroot-je en kooit -je
vuur.
Ze wa-ren sa-men aan 't wan-de-len.
D'aar kwa-men ze aan een sloot.
Ze kon-den niet ver-der.
„Spring er o-ver!" zei stroot-je.
„Dat durf ik niet," zei ert-je.
„Dat durf ik niet," zei boont-je.
„Dat durf ik niet," zei koolt-je vuur.
„Dan zal i k er o-ver-heen gaan lig-gen,"
zei stroot-je.
Dat dééd stroot-je. Nu was hij een mooi-e
brug.
Eerst rol-de ert-je er o-ver-heen. Daar
stond hij al aan den o-ver-kant!
Nu liep koolt-je vuur o-ver stroot-je heen.
Maar nèt was hij op 't mid-den, öf
stroot-je brand-de dóór, en koolt-je vuur viel
in 't wa-ter!
„Sisssssssss zei koolt-je vuur. Toen
was hij uit-ge-doofd.
„Arm koolt-je vuur," zei ert-je.
Maar boont-je 1 a c h -1 e. O, wat lach-te
dat boont-je!
Maar op-eens
„Knap!" zei er iets.
Boont-je hield stil van schrik.
Wat was er ge-beurd?
Zijn b u i s - j e was ge-scheurdDat
kwam nu van al dat lach-en.
Boont-je is gauw naar den schoen-lap-per
ge-gaan.
Die lap-te er een zwart lap-je aan.
En sinds dien heb-ben al de boont-jes
zwar-te lap-jes aan hun buis ge-had!
Nieuwe Raadsels
1. Welke 6toel heeft geen leuning?
3. Hoeveel is twee en half dozijn?
4. Kruisraadsel. Verplaatst de letters in
onderstaand kruis zoo, dat in staande en liggende
balk een goed woord staat
6. Maak uit de volgende letters een huismeubel:
A L F E T
i G. 'k Weet iets, dat bitter smaakt
En toch graag wordt gegeten
Wie nadenkt zal heel gauw,
Mijn waren naam wel weten.
7. Bindt g' aan een man, heel knap in 't koken
In braden en in bakken mee,
Een beest dat soms heel woest kan wezen,
Maar ook zeer dikwijls heel gedwee.
En voegt ge aan 't einde nog een vrucht,
Dan hebt ge 't raadsel zonder zucht
't Geheel groeit niet in onze landen,
't Is grooter dan twee kinderhanden.
(Volgende week de oplossing)
Kunstjes en Spelletjes
HOEVEEL PUNTEN?
Er is aan den zijkant van ons hoofd een plekje,
dat betrekkelijk ongevoelig ie, zoodat liet moeilijk
is uit te maken, of men daar door één of door
twee potloodpunten geprikt wordt..
Als je 't eens wilt onderzoeken, zeg dan aan
je vriendje, dat hij met ru8 naar ie 100
gaat zitten. Zijn hoofd liou je een beetje op zij.
Je neemt nu twee potlooden vlak tegen elkaar in
de hand, maar let er wel op, dat de punten
even lang zijn, en dus gelijktijdig de bedoelle
plaats kunnen aanraken. Nu raak je deze met de
beide punten aan, n.l.: die plaats in den nek, die
vlak onder het oor ligt. Als je nu vraagt, hoeveel
punten hij gevoeld heeft, zal hij zeker zeggen:
één! Gebruik je er werkelijk ook maar één, dan
zal dit op hem denzelfden indruk maken, alsof
't er twee waren.
De oorzaak hiervan is, dat dit deel van den
hals slechts weinig van zemiuwen is voorzien,
die, zooals je weet, den indruk naar de hersenen,
moeten overbrengen. Ook op den rug van de hand
kun je 't probeeren; daar voel je '4 echter goed,
dooli minder, wanneer je moe bent. Probe sr 't
maar eens, met verschillende afstanden tusschen
de potloodpunten!
ER IN GEVLOGEN
Je zegt iemand, dat je hem binnen drie minuten
17 kan laten zeggen.
„Probeer!" zegt de ander, terwijl hij zich stellig
voorneemt, het woord niet te gebruiken.
Je vraag: „Hoeveel is 10 5?"
Antwoord: „15".
Vraag: „En 3 erbij?"
Antwoord: „18".
Vraag: „En 4?"
Antwoord: „22".
Vraag: „En 3?"
Antwoord: „25".
Tot zoover laat je den ander antwoorden. Maar
nu vraag je eerst: „En 8 daarvan af?", doch geeft
dan zelf het antwoord: „19".
„Fout!" zegt de ander. „I k moest het zeggen, en
je zegt het niet eens goed.
„Hoezoo?" vraag je onschuldig.
„Wel", zegt de ander „,ik moest het immers zeg
gen! 't Is 17!"
Eer hij het zelf weet, zit hij er dus int
292
behoorende bij
NIEUWE LEIDSCHE COURANT
ZATERDAG 29 SEPTEMBER - No. 39
JAARGANG 1934
Ziekte en zonde
van ongerechtigheid hebben.
Jesaja 33 21.
Er is, naar de Schrift, een onweersprekelijk ver
band tusschen ziekte en zonde.
God heeft bij Zijn schepping van het menschelijk
leven geen ziekte gewild. Zo is een vreemde, ver
dervende macht, die in de zonde van den mcnsch
haar oorzaak vindt.
Daarom kan ook ziekte uit deze wereld niet uit
gedreven worden, tenzij er de zonde wordt uit
gedreven.
We mogen ons verheugen in de hulp, welke
aan de lijdende menschheid wordt .geboden door
arts en medicijn. Geneesheer en geneesmiddel zijn
gewaardeerde instrumenten in de hand van God
om ons van het ziekbed weer in het volle leven
te brengen. We mogen dankbaar erkennen, dat
er een zegevierende bestrijding is van bepaaldo
kwalen, die in vorige eeuwen de rijen der mensch
heid zoo ontstellend hebben gedund. Geringachting
van de medische wetenschap is in 6trijd met het
ware, levende Christendom.
Maar nooit en nooit zal het eenige wetenschap
gelukken om de ziekten geheel uit het leven le
doen verdwijnen. Nauwelijks is de éénc kwaal over
wonnen, of een ander raadselachtig verderf tast
het monschelijke leven aan. De menschheid zal
moeten blijven strijden. Geen wetenschap is in
staat om de diepste oorzaak van het lijden weg
te nemen.
Ziekte is dochter van zonde.
En pas dan komt de groote overwinning, wan
neer liet profetisch vergezicht volle werkelijkheid
is geworden: „En geen inwoner zal zeggen: Ik
ben ziek; want het volk, dat daarin woont, zal
vergeving van ongerechtigheid hebben."
Nu zijn er tijden geweest, waarin men uit deze
algomeene waarheid, dat er geen ziekte zou zijn,
als er geen zonde was, wrecde conclusies dorst
te trekken ten opzichte van hen, die, méér dan
anderen, door ziekte weiden getroffen.
De vrienden van Job hebben de waarheid: „géén
zonde, géén ziekte" zoo oppervlakkig toegepast. Ze
hebben ervan gemaakt; „zóóveel ziekte, zóóveel
aondo". Ze hebben met hun oppervlakkige toepas
sing eener algemcene waarheid Jobs lijden zoo
onzegbaar verzwaard.
Zelfs Jezus' eigen discipelen blijken gevangen
te zijn geweest in den waan, dat elke ziekte zou
moeten samenhangen met bepaalde zonden. Ge
hoort zo vragen: „Meester, wie heeft er nu ge
zondigd? Deze die blindgoliorene, maar dat
kan toch niet, want hij is blind geboren of
zijn ouders?"
En nóg is die wrecde waan, dat uit hevig
heid en de langdui igheid van iemands lijden
zekere conclusies zouden kunnen worden getrokken
aangaande de hoegrootheid van zijn persoonlijke
zonden, bier en daar niet geheel weggestorven.
Maar dan i er Jezus' woord; „Meent gij, dat
deze mcnschcn grootere zondaren zijn dan de
andere? Ik zeg u: neen zij maar indien gij u
niet bekeert, het zal u desgelijks vergaan!"
We mogen het algomeene verband van ziekte cn
zonde niet zoo maar toepassen op elk afzonderlijk
geval van bijzonder lijden. Wc zouden ons aan de
waarheid vergrijpen. We zouden door onze don
kere verdenkingen liet leed van hen die onzen
steun van noode hebben, onbarmhartig verzwaren.
Wel kan er ook in bepaalde gevallen aanwijs
bare samenhang zijn tusschen zonde cn ziekte.
Die samenhang is er ontegenzeggelijk, wanneer
liet Woord van God ons aanwijst, dat God, om
bepaalde zonden, mcnschcn met !®®d bezoekt.
Daar is de engel des verdorfs, die, om Farao's hard
nekkigheid te straffen en te breken, verderf cn
dood onder Egypto's eerstgeborenen brengt. Daar
is de pestilentie van drie dagen, die bij Davids
volkstelling om de zonde van vorst en volk ovor
Jeruzalem uitbreekt. Daar is zoo menig ander
❖oorbeeld uit het Oude cn uit het Nieuwe Testa
ment, dat de Almachtige om bepaalde, aanwijs
bare zonden iemand met krankheid 6laat.
En ook onze Hecre Jezus Christus geeft daar
van getuigenis, als Hij tot den man, die acht en
dertig jaren krank is geweest, dit zieldoordrin
gende woord spreekt: „Zie, gij zijt gezond gewor
den: zondig niet meer, opdat u niet wat ergers
geschiede!"
Er zijn ziekten, waarbij de rechtstreekschc sa
menhang met bepaalde zonden onmiskenbaar is.
Wanneer iemand door dronkenschap of zinnen-
wellust of roekeloosheid tegen God heeft gezondigd
in zijn lichaam. En héél donker moet wel de
lijdensweg zijn voor hen, in wier zielen brandt
het rechtmatige zelfverwijt: „ik ben door eigen
schuld in dit leed gekomen."
Zulk een rechtstreeksche samenhang van ziekte
cn zonde in eigen leven of in dat van de geslach
ten behoort evenwel tot de uitzonderingen. We
zullen in ons oordeel over wie met bepaalde ziek
ten bezocht worden, uiterst voorzichtig blijven.
Oordeelt niet, opdat gij niet geoordeeld wordt!
Want met wélk oordeel gij oordeelt, zult ge geoor
deeld worde j. En met welke maat gij meet, zal u
wedergemeten worden!
Heel iets anders is evenwel het oordeel over
ons zelf, wanneer wij persoonlijk met ziekte wor
den bezocht.
Al is er dan evenmin sprake van een natuurlij
ken samenhang tusschen bepaalde ziekte en be
paalde zonde, God roept ons toch uit de drukte
van het jagende leven tot zelfbezinning. En in de
stilte van den verborgen omgang heeft de Heere
Zijn kinderen wat te zeggen.
Ook voor den zieken mensoh, die zich geencrlei
bepaald verwijt heeft te maken en ook voor den
zieken Christen, die in oprechtheid den Heere
vreest, blijft het waar; indien er bij u geen zonde
was, dan was er ook geen ziekte.
We moeten ons en dat niet alleen in dagen
van ziekte, maar toch speciaal m dagen van
ziekte bewust worden onze gemeenschap met
heel de schuldige en lijdende menschheid. En
daarin onze gemeenschap met Adam, onzen
vader en ons verbondshoofd, in wien we van den
levenden God zijn afgevallen.
Want we erkennen wel onzen val in het para
dijs. We lazen ervan in onzen Bijbel. We willen
onze belijdenis ervan onderteekenen. Maar we ko
men or zoo zelden toe om onze eigen schuld in
Adams val voor God te belijden. En daartoe wil
nu de Heere, wanneer althans in onze ziekte ons
lwwustzijn niet is verdonkerd cn folterende pijnen
niet al onze zielsvermogens in beslag nemen, Zijn
kinderen brengen.
Dan worden de kwade Jagen tot gezegende da
gen: „Uit de diepten roep ik tot u> Heere!"
Dan gebeurt cr wat met ons!
En dan gebeurt er wat door ons!
Dan zegent God Zijn kind daarin, dat het zic^
nu overgeeft op genade of ongenade aan een
barmhartig God en ontfermend Vader. Dan vindt
in onze ziel weerklank het profetenwoord: „Wat
klaagt dan een levend mensch? Een iegelijk klage
vanwege zijne zonden!"
De klacht gaat dan in ons hart en op onze
lippen zwijgen. In de overgaaf aan Hem, die zich
niet kan vergissen, houdt onze ziekte op straf te
zijn. Ze is kastijding geworden. Er is liefde in ons
Nu komt die groote verwondering, dat God het
nog zoo wel met ons maakt. Neen, Hij doet ons
niet naar onze zonden en vergeldt ons niet naar
onze ongerechtigheden.
Nu proeven we Gods goedertierenheid in elke
verademing, in elke lijdensverzachting, in die veel
soortige verkwikkingen, welke de Heere recht
streeks of door bemiddeling van mensohen ons
nog toebeschikt.
Klein voor God en voor de menschen, proeven
wc dan Zijn liefde in simpele, alledaagsche dingen.
En hoe het ons dan verder gaan zal?
Zie, als de Heere ons weer opricht zal er blijd-
soltap zijn in Hem, die al onze ongerechtigheid
vergeeft en al onze krankheden geneest!
En als liet Gods bestel zal zijn, dat onze ziekte
niet zal wijken, eer zal toenemen, dan zullen we
ziek zijnde, ja stervende, zien op Hem, die al
onze krankheden op zich heeft genomen, toen Hij
om onze ongerechtigheden werd verbrijzeld.
En, ziende op Hem, zal ons het wonderlijke uit
zicht zijn geopend: „En geen inwoner zal zeggen:
Ik ben ziek; want liet volk, dat daarin woont, zal
vergeving van ongerechtigheid hebben."
Psalm 37
DIRCK RAFAëLSZ. CAMPHUYZEN
(1586—1627)
Ontstelt u(w) hert hierover1 niet,
Als gij 't geluk der boozen ziet;
Benijd ze niet in haren2 staat,
IHe doch3 zoo haast daarhenen gaat
Gelijk een bloeme die nu bloeit
En flus4 ter neder leit gesnoeid,
Of die met vreugd nu wordt bc-oogd,
En flus verflenst is en verdroogd.
Wilt gij geluk en goeden spoed,5
Zoo hoopt op God, cn volgt liet goed'.
Begeert gij oenen vasten stand,
Leeft wèl, zoo leeft gij lang in 't land.
Wilt gij on wankel ijkc rust,
Zoo neemt in G*>d al uwen lust.
'Al wat u(w) hert gewenschen® kan,
Wcnsoht gij maar wèl, gij raakt' er 'an.T
Is 't nu een kwade uur: weest stil.
Stelt uwen wil in Godes wil;
Weest niet ontrust in u(w) gemoed,
Maar wacht op God, ziet wat Bij doet.8
't Geluk van 't volk, dat niet en doog,®
Beschouwt dat met geen toornig oog;
Mort niet, al wordt het hem verhengd,10
Dat hij zijn moed-wil héél volbrengt.
Verbeid maar een geringe tijd,
En siet: de stoffe van den nijd,
De booze met al zijnen schijn
Zal nergens meer te vinden zijn.
Maar hij, die niet met allen scheen,
En in zijn eenvoud ging daarheen
Beërft het lan<* cn houdt cr stee,11
En woont' er in met rust en vree.
Een Godloos mensohe, die veel geld
Vergadert, en op woeker stelt
Al wordt liij schoon19 van tellen moe,
Zijn hand blijft voor den arme(n) toe.
Een vróóm', al heeft hij zelf niet veel,
Den armo(n) krijgt noohtans zijn deel;
Dies ook zijn zaad het land beërft.
Maar de? Godloozcn stam versterft
Blijft vroom, o mcnsch, cn houd u recht;18
Blijft God een trouw en stadig knecht.
Want die zoo zijn of lang, of haast ,M
Die zal 't gewis wèl gaan in 't laa(t)st.
Maar die Gods wetten overtreedt,
En snel is tot zijns naasten leed,
Die wordt15 met schanden uitgeroeid
Als nu zijn zonde God vermoeit.
Stiohtelyke Rymcn, Tc Amsteldam, by Kornclis
vander Sys, 1727. Pag. 415 e.v. Strofe 1, 2, 4, G, 12,
21. (In de ed. 1G47 komen alleen dc 5 eerste stro
fen voor).
1 Ed. 1017 geeft: „dacr over". 2 hunnen. 3 toch.
4 spoedig. 5 voorspoed. 0 wenschen. 7 gij verkrijgt
het. "Ed. 1647 geeft: Maer hoopt op God, wacht
wat By doet". 9 dat niet deugde. 10 toegestaan.
11 behoudt cr zijn plaats. 12 al. 13 cn blijft in het
goede. 11 óf na langen tijd, öf spoedig. 18 wordt.
285
