r
Kleu-ter-krant-je
Voor knutselaars
Een b ikken bakje
Als materiaal komen in aanmerking leege cacao-
hussen en dergelijke, 't Lijkt moeilijker dan 't ia.
j:
2_
.13
Maak met "n scherp voorwerp de bijgaande
#teckening op het platgeklopte blik van de bus.
Knip met 'n ouwe schaar den buitenomtrek uit
en vouw langs de stippellijnen, welke laatste je
eerst inkrast. Soldeer ten slotte de hoekjes aan
den buitenkant vast en 't bakje is klaar.
Heb je geen soldeerbout, knip dan de hoekjes
niet uit, maar vouw ze dubbel en sla ze goed plat
Je kunt bij de drogist ook een tubetje soldeersel
halen. Dat is nog véél handiger.
Zoo maak je je eigen ontwikkel-bakjes. Je lakt
ze dan met fictslak.
Oplossing
van de rebus in het vorige nummer
Smart drukt zwaarder, naarmate zij kleinmoedig
wordt gedragen.
van het 'etterraadsel in het vorige nummer
Scharenslijper. 1. S. voor shilling; 2. ochl; 3. ge
hijg; i. genaden; 5. stierekop; loochenaars; 7. scha
renslijper: 8. inlossingen; 9. scheluwte; 10. schij
nen; 11. dopje; 12. eer; 13. r voor Réaumur.
van de raadsels in het vorige nummer
1. Luiwagens.
2. Dat weet niemand.
3. Als er een lek in is.
Letterraadsel
Mijn geheel bestaat uit elf letters en stelt man
nen voor, die aan het hoofd van het uitvoerend
gezag stonden in de Nederlandsche gewesten na
1081.
X 11
1. Afkorting voor 1000 Liter.
2. Afkorting voor hetgeen verdei volgt
3. Onderdeel van de schaalvcrdecling van ther
mometers, barometers enz.
4. Eerbiedsbetuiging op de hand.
5. Beschermen, in stand houden, steunen, er
voor waken.
C. liet gekozen woord.
7. Ronde bovendeelcn van den arm tot den hals,
bnvnste deelen van den rug.
S. Lange houten werktuigen der stucadoors,
strijkmes,«n /oor zalf
7 rosncluive bloei wijze, waarbij de onderste of
huiten-t. Aken bo i de bovenste en middel-
Ar-me Ju-no
door
Nel van der Vlis
Ju-no was een groo-te brui-ne hond met
wit-te vlek-ken en stip-pen.
Koo-tje was een lief meis-je met blon-de
krul-len.
Ju-no was al-tyd bij Koo-tje, want die
twee hiel-den erg veel van el-kaar.
Koo-tje was nog heel klein.
Ze mocht wel eens al-leen gaan wan-de-
len, maar dan ging Ju-no mee.
Die groo-te hond pas-te dan op het klei-ne
meis-je.
Koo-tje en Ju-no zag je al-tijd sa-men.
Nu kon "Ju-no wel eens erg on-deu-gend
zijn.
Dat was, als hij een poes zag.
Kat-ten kon hü niet uit-staan.
Eens had hij een poes bij-na in haar poot
ge-be-ten.
Toen had Ju-no een stand-je ge-kre-gen
van zijn vrien-din-ne-tje, want Koo-tje vond
het niets lief van Ju-no, als hij zoo lee-lijk
deed.
Nu was het een zo-mer-mor-gen en het
was lek-ker warm bui-ten.
Koo-tje en Ju-no moch-ten sa-men gaan
wan-de-len.
Koo-tje had haar hand-je op Ju-no's rug
ge-legd en lang-zaam lie-pen ze in de bree-de
straat.
Toen o in-eens deed Ju-no een
sprong voor-uit.
Koo-tje wil-de hem nog grij-pen.
Maar hij duw-de haar zóó hard op-zij, dat
ze te-gen de straat smak-te.
Ju-no ren-de voor-uit. Mid-den op straat
liep een poes. „Tik, tik", ren-den zijn poo-ten
o-ver den weg.
Hij blaf-te van boos-heid.
Toen kwam van den an-de-ren kant een
au-to aan in vol-le vaart.
De man, die er-in zat pro-beer-de nog te
stop-pen, maarhet was al te laat.
Ju-no zat er on-der.
Ar-me Ju-no!
Koo-tje had niets ge-zien van al-les, wat
er ge-beu rd was.
Een juf-frouw had haar op-ge-tild en naar
huis ge-bracht.
Moe-der stop-te haar in bed. En 's a-vonds
had zij hard de koorts.
Den vol-gen-den mor-gen heel laat werd
Koo-tje wak-ker.
Moe-der zat bij haar bed.
„Waar is Ju-no, moe-der? Mag hij bo-ven
ko-men
„Ju-no is ziek kind-je".
„Ziek?" O, toen wist Koo-tje in-eens al-les
weer.
„Moe-der, waar is hij dan nu? Is het
erg?"
Toen ver-tel-de de moe-der zacht-jes en
voor-zich-tig, dat Ju-no er niet meer was.
Dat hij o-ver-ge-re-den was en dat hij niet
meer te-rug-ko-men kon.
Koo-tje zat met groo-te oo-gen te kij-ken.
„Ju-no heeft niet goed op je ge-past", zei
moe-der zacht.
Koo-tje zei niets.
„Het is Ju-no zijn ei-gen schuld" zei moe
weer.
„Ja", knik-te Koo-tje, maar haar oo-gen
ston-den vol tra-nen.
„Het was zijn straf, om-dat hij zoo lee-lijk
deed, Koo-tje".
„Ja", knik-te Koo-tje weer, „maar moe
der
„Ja kind-je?"
Toen duw-de Koo-tje haar ge-zicht-je in
het kus-sen, „ik houd toch nog erg veel van
Ju-no."
Toen ze twee da-gen la-ter be-ne-den
kwam, lag er voor de ka-chel een groo-te
hond, bruin met wit-te vlek-ken.
Met één sprong was Koo-tje bij hem. Maar
toen hij zijn kop om-draai-de, zag ze, dat het
Ju-no niet was.
Dat het een an-de-re hond was!
Koo-tje ging op den grond zit-ten.
Nee, Ju-no was weg, voor-goed weg.
Toen duw-de Koo-tje haar ge-zicht-je in
haar han-den en snik-te, om-dat de-ze Ju-no,
Jü-no niet was en om-dat die nooit, nóóit
te-rug ko-men zou.
(Uit: Risseeuw en de Wilde
„Ons Nieuwe Leesboek**
Uitg. J. B. Wolters,
Gron.).
Broer in 't bad
Broer in 't bad! Broer in 't bad!
Jong-ens, wat een pret is dat!
Plas-sen in het wa-ter
Van klid-der, kled-der, kla-ter!
Het wa-ter is zoo lek-ker nat
O, wat een pret-tig ding is datl
Broer in 't bad! Broer in 't bad!
Jong-ens, wat een pret is dat!
Broer, laat de zeep maar schui-men:
Moe zal de boel wel rui-men!
Wat is dat fijn, wat is dat natl
Ik wou, dat ik er ook in zat!
Broer in 't bad! Broer in 't bad!
Jong-ens, wat een pret is dat!
De zon die komt hem war-men
En schijnt recht op zijn ar-men.
Ter-wijl Broer is aan 't plas-sen
Kan Moe hem lek-ker was-schen!
Broer uit 't bad! Broer uit 't bad!
O, wat een ver-driet is dat!
Nieuwe Raadsels
Grapies
sic
itekc
cl, spoedig
i Kngelscb muntstuk.
Wie weet, wat men in Engeland tegen een
kikker zegt?
Welke noten zijn het duurst?
Welke pet zet men niet op?
Welke kous wordt niet godragen?
Welke ziekte heerscht in geen enkel land?
Welke ringen zijn niet rond?
Welk getal blijft gelijk, of je het van rechts
of van links leest?
Op welk ijs rijdt mc^ niet?
Wdke blcem plukt men niet?
(Volgende week de oplossingen.)
Iloe oud is die hond?
Bijna een half jaar.
En kent hij dan geen enkel kunstje?
Kende jij soms kunstjes, toen je nog geen half
jaar was?
Jongen: Wat is dat brood klein, bakker.
Bakker: O, da's niks, dan heb je zooveel minder
te dragen.
De jongen legt de helft van 't geld op tafel en
loopt weg.
Bakker: 116, ventje, dat is maar de helftl
Jongen: O, da's niks, dan hoef je maar zooveel
minder op te bergenl
ZATERDAG 1 JULI No. ?6 JAARGANG 193.»
ONDAGSBLAD
II
'Vy\ï
behoorende bij
NIEUWE LEIDSCHE COURANT
Allen die vermoeid
en belast zijt
Niets houdt Jezus in zijn opzoekende liefde
tegen.
Als de wereld hem kruisigt, redt hij haar van
het verderf.
Als het Jodendom hem uitwerpt, wordt hij de
Zaligmaker der wereld, en doet hij in zijn vleesch
de vijandschap te niet aan zijn kruis.
Als Chorazin en Bcthsaida en Capernaiïm een
eeuwig wee over zich halen, dan roept Jezus:
Komt herwaarts tot mij allen die vermoeid en be
last zijt, en ik zal u ruste geven.
De diepte van de ellende vergroot maar Jezus'
ontferming, zoo onuitputtelijk, omdat ze Godde
lijk is.
Want daarom juist kwam hij, omdat wij allen
zondaars geworden waren. Jezus zoekt zondaren
op. Als zondaar moet ge tot hom komen, of ge
hebt aan hem niets.
Jezus peilt voor ons de diepte onzer verlorenheid.
„Allen die vermoeid en belast zijt", zoo spreekt
hij ons toe, om ons het hopelooze van onzen toe
stand recht duidelijk en overtuigend voor oogen
te stellen.
Vermoeid van een arbeid, die de mate uwer
krachten te boven .gaat Belast niet een juk, waar
onder gij moet bezwijken.
Want zoo is onze toestand. Niet dat wij het juist
altijd zoo gevoelen. Helaas, verreweg de meesten
van ons geslacht merken het niet, eer het voor
altijd te laat isl
Maar in waarheid is „vermoeid en belast" de
korte kenschetsing van den toestand des zondaars.
Al ons arbeiden, al ons doen, het verbruiken
van onze kracht is tot vermoeidheid; het einde er
van is wederkeeren tot het stof, waaruit wij ge
nomen zijn, om, als God het niet verhoedt, aan
gene zijde des grafs te zien, dat het al te vergeefs
was, dat het voor de eeuwigheid geen bate afwierp.
De. zonde roofde de heerlijke vrucht van onzen
arbeid en bracht do vermoeienis.
De ellende drukt ons neer als een loodzwaar juk.
Nu wil Jezus maar, dat ge hiervoor een oog zult
hebben.
Van uzelf zijt gij daartoe niet genegen. Eer werkt
er in u een neiging, om tegen alle vermoeienis uw
kracht te spannen, om het juk, waarender gij go-
bogen gaat, te willen torsen.
Een neiging, die to sterker wordt, naarmate gij
merken gaat: ik kan het niet meer houden.
En daarop moet nu bittere teleurstelling vol
gen. Want wat gij wilt, kunt gij niet.
Omdat achter die vermoeienis de hand Gods
tegen u Is. Hij zelf is het, die u vermoeit. Het is
zijn vloek, zijn oordeel, wat uw levenskracht ver
teert. Het is de last van zijn toorn, die op ons
leven drukt
Do ellende heeft een bovennatuurlijke oorzaak
lu dc geschoeid enn njesteit, in het gekrenkte recht
Gods.
Hoe gij ook tracht, cr u aan te ontworstelen en
het te boven te komen, gij kunt niet.
De bange tegenslag, die u in dit pogen treffen
moet, wil Jezus u besparen. Laat af, zoo roept hij
u toe, van uw zwoegen en worstelen; komt tot mij,
en ik zal u ruste geven.
Alleen wie dit verband van zonde en ellende
klaar doorziet, komt tot Jezus. Want voor zijn
zielsoog rijst achter de ellende de .zonde met haar
schuld op.
Dat schuldbesef werpt hem voor zijn God ter
neder. Dan staat er aen aanklacht tegen hem, die.
alle klacht terugkaatst en waartegen geen veront
schuldiging is in te brengen; die ook niet tot zwij
gen gebracht kan worden door betere voornemens,
want tegenover den onmetelijken eisch van Gods
heilige wet is ook het beste voornemen machteloos.
En die dit verstaan zijn niet de „wijzen en
verstandigen", die uit de gevolgen tot de oorzaken
pogen op te klimmen door het scherpe denken van
hun geest. Maar de eenvoudigen, de „kinderkens",
die vóór alles de oorzaak zien liggen. De oorzaak
van alle ellende. De zonde in haar God-ontcerend
én Hem vertoornend karakter. De zonde, hun
zonde.
En die zondeschuld kan nu alleen Hij dempen,
die het Lam Gods is, dat de zonde der wereld
wegdraagt. Die zondemacht verbreken kan alleen
Hij, wien alle dingen van den Vader zijn over
gegeven.
Wie dat verstaat, komt tot Jezus.
En wie tot Hem komt, dien geeft hij ruste.
Die ruste, die Jezus geeft, is daarom in de eer
ste plaats gelegen in den vrede met God, dien hij
herstelt. Ruste voor onze consciëntie.
Maar daarbij blijft het niet staan. Neen, die
zelfde wet Gods, die ons eerst neerwierp in onze
schuld, wordt on^ nu een heerlijke levensregel, een
verrukkelijk ideaal om na te jagen, ook al weten
wij, dat we het hier niet zullen bereiken. Maar
zonder dat dit besef ons neerdrukt. Zonder dat
het najagen van dit ideaal ons meer vermoeit.
Jezus geeft die ruste. Ze is het zalig voorrecht
van wie in hem gelooft Ze vloeit /oort niet uit
een beredeneering van ons, maar uit een daad
van hem.
En hij leert ons ook dc gevolgen der zonde zoo
;chcel anders dragen. Zelf zachtmoedig en nederig
van harte, maakt hij het ook ons. Er ons stoute-
lijk tegen te keeren, baatte niets. Maar zachtmoe
digheid en nederigheid van harte, dat brengt er
ons, daarbij vinden wij ruste voor onze zielen.
Door het geloof in hem.
Dan gaat het met dat geloof het leven in. Dat
leven met zijn strijd, zijn moeite, zijn verdriet. Dat
loven, waarin we nooit vrij zijn van zonde, nooit
vrij van lijden.
Dan komt de bange levenservaring. Van onze
eigen diepe verdorvenheid, van de ijdelheid van
het leven, van de onoverkomelijke moeilijkheden
en bezwaren.
Telkens wordt het ons dan te veel en te zwaar.
Maar dan staat die trouwe Heiland u weer te
roepen: Komt herwaarts tot mij allen die ver
moeid en belast zijt, en ik zal u ruste geven.
En als een kind van God dan ziot, hoe dc wan
hoop zoo menigeen aangreep en perste om er zelf
maar een eind aan te maken, dan gaat er een
kille huivering door zijn ziel, bij het indenken
niet alleen, van wat dëzulken daar aan de over
zijde wacht, maar ook bij de gedachte aan wat
een mensch is, ja wat hij zelf zou zijn, zonder
Jezus.
En dan hoort hij Jezus roepen: Komt herwaarts
tot mij, allen die vermoeid en belast zijt, en ik
zal u ruste geven. En daarom komt hij weer.
„Allen". En daarom grijpt hij de vermoeiden en
belasten, die hij ziet, bij de hand en zegt: Kom
naar mijn Jezus: bij hem is ruste, eeuwige ruste.
Dan gaat hij uit om het in naam van zijn Jezus
op ieder levensterrein te getuigen aan de wereld:
Buiten Jezus is nergens ruste, nergens vrede, ner
gens zaligheid. Alleen waar zijn juk gedragen,
wordt, vindt gij ruste, nu en ecuwiglijk.
Gebed
door
Jan letswaart
Ay mij, arm en ongerust
kind van aardsche zorgen
aardsche ijdelheid en lust
roepend om den morgen;
ay mij, in dit kleine land
tusschen dood en leven,
altijd straks en naderhand
en in zorgen leven;
ay mij, arm en ongerust
kind van aardsche zorgen,
wani.cer is mijn hart gerust
en in U verborgen?
Biddende hónden.
Haar de bekende teekentng van Vürer.
201
