Leger en Vloot.
VRAATSPOOR'/ MOSTERD
PETER EN Z'N ZUSJE
VRIJDAG 16 AUGUSTUS 1929
DE LANDARSEIDERSBOND IN
OOSTELIJK GRONINGEN
HET STANDPUNT VAN DEN
CHR. BOND
De roode leiders pro'jcercn de
aandacht af te leiden
DE ZWEEP DER COMMUNISTEN
Wiie met belangstelling gadeslaat, wat de
socialistische leiders van den landarbeidere-
bond in Groningen uitvoeren, kan een mee
warige glirrJach moeilijk verbergen. In» „Het
Volk" van 14 Augustus worden er eemigc ko
lommen aan gewijd om te bctoogen, dat de
Christelijke pers leugen op leugen stapelt.
Met name de „Nieuwe Prov. Gr. Crt»" moet
bet ontgelden.
Maat en bitterheid, fiolen van verontwaar
digde toorn worden in onze richting uitge
goten, omja om de aandaoht af te leiden
van het droevig figuur dat dc roode hecrcn
nelf slaan en om hun kameraden zoet te
bonden.
We willen niet de Nieuwe Prov. Gronin
ger verdedigen. Dat zal ze zelf wol doen.
Het is haar toevertrouwd.
Maar het kan zijn nut hebben, hieronder
eens uiteen te zetten, hoe de Ned. Chr. Land-
arbeddersbond over de staking in Oostelijk
Groningen denkt
Toen de vraag geopperd werd: Moeten we
we hot contract al of niet opzeggen, is met
schier aJgemeene stommen geantwoord:
Heen!
Men had hiervoor tweeërlei motief.
Ten eorste meende men dat de loonstan-
daard zoo weinig mogelijk moet balancecren
op de betere of minder goede uitkomst van
bet bedrijf. Immers dan zou men elk jaar
een schommeling te wachten hebben. Alle
stabiliteit is verdwenen.
Ten tweede eisoht de billijkheid te er
kennen, dat de werkgeversbouden de laat
ste paar jaren bijna zonder uitzondering,
ondanks de minder goede uitkomst van de
bedrijven, de loonen lieten zooals ze waren.
Door de meerderheid is sterker rekening ge
houden niet de behoeften der arbeiders dan
met de uitkomst van het bedrijf.
Hiermee is niet gezegd dat de arbeids
voorwaarden in Groningen zijn, zooals dc
Chr. Bond die gaarne zou zien; maar. nog
maals, men meende, dat niet elk gunstig of
ongunstig jaar van invloed moet zijn op het
loon, want dan is er nimmer sprake van een
rechtspositie.
De Chr. Bond meent dat een goede vak-
Tereenigingstactiek vordert niet te staken en
dat langs organisatorischen weg in Gronin
gen heel wat te bereiken is, hetgen trouwens
©ok in het verleden wel gebleken is.
De roode bond donkt er anders
maar de waarde van dit standpunt is ge
ring, als men bedenkt, dat de nieuw toege
treden leden in meerderheid communist wa
ren en dat dc moderne bond in plaatsen als
Finstervvolde, Beerta, Nieuwerschans
heen geschuwd werd. Het betalen van vrij
gestelden was niet geliefd, enz.
Hoezeer de communisten zich roerden,
moge blijken uit een woord van den heer
Hi ems tra, voorzitter van den socialistic
schen bond op hun congres (zie hun eigen
orgaan „Vercenigt u" van 8 Jund jl.)
„Het is hier een soort van samenspan
ning om te trachten de organisatie te over
meesteren, wat blijkt uit het bezoeken
van andere afdeelingen, waar ze geen
recht toe hebben.
Dat heele gedoe is in de laatste weken
door het hoofdbestuur nagegaan en aan
schouwd en men kan spreker niet wijsma
ken, dat ffien uitsluitend gekomen is uit
vriendelijke overwegingen om samen
werken met de N.V.V. Als dat het geval
geweest is, zou men met deze voorstéllen
niet zijn gekomen. Men is gekomen als
communist, om de organisatie door de
communisten te laten overwoekeron",
Het antwoord daarop van een zekeren
Smit (Oud-Oldambt), was o.m. het volgende:
„Hij en de zijnen willen eerlijk zijn er
zijn daarom met betrekkelijke voorstellen
gekomen. Eenheid van het proletariaat,
geen verscheuring, doch uitbouw van de
organisatie is het doel. Wanneer er echter
circulaires komen van do S.D.A.P., dan
kan spreker zij nmond niet houden. Spre
ker vraagt of in een eventueclen strijd het
hoofdbestuur kan worden vertrouwd. Des-
Uit dit citaat blijkt voldoende, hoe er van
communistische zijde werd gestookt De sta
king moest er komen. Zoo niet met de mede
werking van he>t hoofdbestuur, dan maar
zonder die heeren.
En de staking ie gekomen.
De Chr. Bond slaakte niet Immers, hij
sloot een overeenkomst af, na een tweetal
conferenties, waarbij in het contract Scheem-
da cn Midwolda iets werd gewijzigd in gun-
sfcigen ain voor de arbeiders. De leden werk
ten door, wat trouwens volgens eer en plicht
en recht was.
Slechts een kleine groep werd gedwongen
thuis ta blijven en wel op die plaatsen waar
ze ver in de minderheid waren. De Chr.
Bond wordt nu gebruikt als bliksemafleider
en stond aan veel en scherpe critiek bloot.
De socialistische organisatie had vanaf het
begin tamelijk vrij spel.
Van ophouden na de verkiezingen, zooals
er gezegd werd, was goon sprake. Dat zou
er al tc dik op liggen, indien ze dat zouden
willen, maar zij, de leiding, had geen enkel
gegeven om hiertoe te advisceren.
Maar ook do dreigende zweep der commu
nisten zou hen wel weerhouden om met oen
dergelijke taktiek te komen.
Die hadden behagen in het spel, er op, of
onder.
Weken aan woken staken, zonder uitzicht
op ecnige kans.
En hot is te voorzien, dat het nog wel
even duren zal ook.
De gevolgen niet te overzien.
Het is onmiskenbaar dat er een grootc fi-
nancieele en moreele schade wordt to gc-
bracht aan tal van arbeiders door deze
staking.
Door het. verloren gaan der bieten i
kans o\ het najaarswerk verkeken. Do boe
ren gaan elkaar helpen. Als de roode bond
consekwent was, moest hij zijn leden dus
ook elders beletten te werken.
Conclusie.
Een gezonde vakvereenigingstactlck
sohijnt men steeds nog maar niet te kun
»n voeren.
Daarom moet men verdachtmaking en
opruiing te baat nemen. De leiding Is ver
antwoordelijk.
Maar de arbeiders worden straks de dupe
ui het geval.
Wij prediken niet den klassenstrijd. Maar
wij komen op voor sociale gerechtigheid. En
wij me enen, dat de vakverceniging een ge
oorloofd, een noodzakelijk middel is om
deze gerechtigheid na te streven.
Langs den weg der organisatie, naar den
eisch dor Christelijke beginselen.
De landarbeddersstaking in Oostelijk Gro
ningen moge den nog niet georganlscerden
Christen-arbeider loeren, dat het niet genoeg
is alleen den Christen-naam te dragen, maar
dat hij de taak beeft inee te strijden in den
grooten strijd voor sociale gerechtigheid.
Luchtvaart.
AMSTERDAM
DE GEMEENTEBEGROOTINO.
IIL
Hebben wij zoo getracht de tot hler'oe ge
publiceerde critiek op de begrooting van
1930 te brengen tot haar wezenlijke propor
ties, ons lijkt toch deze begrooting niet
sterk.
Wij wezen er reeds op, dat enkele posten
zijn weggelaten, of te laag uitgetrokken,
waarvan wel vaststaat, dat de Baad ze we
DE LUCHTDIENST NAAR INDIE.
Op 12 September a.s. opent de Kon. Ned.
Luchtvaartmaatschappij haar geregcldcn
vllegdienst op Nedcrlandsch-Indiië. Het is
een veertiendaagsche dienst, alleen de beide
eerste vliegtuigen vertrekken met een week
tusschen ruimte.
Het „Hbld." publiceert het programma
met de namen der piloten, die de vluchten
zullen ondernemen:
12 September: Smirnoff en Beekman.
19 September: Duimelaar en Tepas.
3 October: Frijns en Soer.
17 October: Aler en Jongbloed.
31 October: Beekman en van Dijl.
14 November: Tepas en Hondong.
28 November: Soer en Wiersma.
12 December: Smirnoff en Sillevis.
28 December: Van Dijk en Pglliüs.
9 Januari: Hondong en Van Messel.
De eerste vier vluchten zullen derhalve
worden ondernomen door do vier bekende
Inclië-vliegers met een tweeden piloot, Welke
piloten daarna, ook met een helper, dc vol
gende vluchten uitvoeren.
DE ONTWAPENING TER ZEE.
Inzake de FngelschAmerikaansche vloot-
onderhandelingen is omtrent de volgende
punten overeenstemming bereikt. Na een
voor-conferentie in Dec. van dit jaar zal in
1930 een algemeene conferentie van alle zet*
mogendheden in zake liet vraagstuk der ont
wapening ter zee worden bijeengeroepen.
Het Amorikaaniseho kruiser program zal
INGEZONDEN MEDEDEELING.
standpunt, dat de Raad dan ook moet aai
wijzen de middelen tot dekking.
In de praktijk komt hiervan nie's terecht
De Baad kan belasting verhoogen, of de loo
nen verlagen, maar bezuinigen op onderdec-
len, hier een duizend cn daar wellicht tien
duizend gulden, dat kan de Raad niet, tenzij
hij, het spreekwoordelijk geworden domme
pol lood hanteert.
Man had dus, naar ons oordeel, op de be
grooting moc'en brengen zoowel de 1 pet.
voor pensioen-aftrek als de f 15.000 voor
noodlijdende kunstenaars. Dat men dit niet
heeft gedaan, maakt momenteel het beeld
der 'begrooting wel iets gunstiger, maar al
leen doordat men de realiteit niet heeflaan
vaard.
Tegen het voteeren van oen bepaald be
drag uit een belastingherziening, die de
Raad nog niet kent, hebben wij «veneens be
zwaar. Er zijn zoo wel eens meer princl-
pieele beslissingen gevraagd, die later den
Raad min of meer gebonden hadden of die.
wijl ze niet realiseerbaar bleken, de begroo-
tiing in de war hebben gebracht.
Misschien zullen B. en W. zogen dat de
Raad nog voor de begrooting de nieuwe ver
ordening kan behandelen. Dan vervalt ons
bezwaar. Maar doet men dit niet, dan be
schikt men reeds over gelden, waarvan vol
strekt niet vast staat, en zeker thans niet,
dat de Raad ze zal toestaan Vooral wan
neer de cijfers zoo krap zijn opgezet als bij
deze begrooting het geval is, moet men zich.
voor tegenvallers van dezen aard gedekt
weten.
Wat ons treft in deze begrooting is, dat wij
er in terugvinden de karakteristiek van lief
beleid der laatste jaren. Een beleid da'*,
misschien ondanks het college van B. en W.t
van slapheid en halfheid niet is vrij 'e
pleiten.
Wij behooren niet tot degenen, die het
beleid van den voorganger van den heer
Drabbe onverdeeld hebben bewonderd. Ilij
kon ook jongleeren met cijfers, angstige ge
zichten trekken bij de begrooting, met diepe
schaduwen zijn voors'ellingen versomberen
droieen .met moeilijkheden In dc toekomst
Hij deed het te veel en tc sterk. De klem
ging er af. Men meende dat het wel weei
terecht zou komen. Maar hij had voor zich
zelf deze vas'en lijn gekozen, dat men aa
vermindering van sociale en cultureele b£
moeiïngen niet moest komen.
Daarvoor hebben wel eens belangrijke din
gen moeten wachten, daarvoor heeft ook
het personeel in gemeentedienst meer dan
oen veertje moeten laten, daarvoor zou hit
ten slotje ook belastingvcrhoogiug hebben
doorgezet.
Het beleid vny de laatste jaren, dat zich
in deze begrooting ook weerspiegelt, is het
beleid van den jager die twee liaizcn jaagh
Voor alles geen belastingverhooging. Maar
tegelijk niets laten. Alles op den ouden voet
voortzetten, uitbreiden liefst, nieuwe dingen
opcettcn, de -sociaal-democraten naar dé
oogen zien.
Wij stemmen toe dat het een moeilijke tijd
is geweest. Een college dat in goen onkel
opzicht klopte op den Raad. waarin kleine
groepjes onevenredig grooten Invloed had
den. Conservatieven van den ouden stempel
naast democraten, die jaren lang met do S
D. A. P. hebben moeVn concuireeren.
Een Raadsmeerderheid evm heterogeen
als het college, elk oogenblik gevaar ion
pende uiteen te vallen en het college een
nederlaag te bezorgen.
Die zich. in het algemeen althans, geen
enkele zelfbeperking wilde onleggen. en die
door een paar ecistiige politieke fou'en van
hot college, hoe langer hoe meer vrijheid
kon veroorlooven.
En dan een oppositie, scherp en fel. va'
strekt niet principieel steeds, maar evenmin
altijd nobel, dikwijls scherp persoonlijk en
door de steun van de communisten num.-
riek sterker nog dan in werkelijkheid. Dit
alles heeft de haan van het college, dat wil'
wellicht spoecliig zien verdwijnen, niet ge
makkelijk gemaakt.
Maar het heeft in zijn beleid ongetwijfeld
gefaald. Wie geen belastingverhooging wil.
wie meent dat men tot verlichting van las
ten moet komen, die moet een scherpe lifi-
zuinigingspolitiek voeren. Hier is men or
niet met. oen efficient beheer, hier moet wor
den ingekrompen.
Doet men dat niet. dan kan men het Re
servefonds leegeten voor de bolastingverhoii-
ging een feit wordt, maar ze kom* onafwijs
baar. Het blijven leven op den voet van den
tijd toen alles kou brengt onvermijdelijk
verzwaring van lasten mee.
Wil men die bezuiniging niet, wil men
voortgaan, nieuwe bemoeiingen entamcercn.
eens begonnen arbeid uitbreiden, steeds meer
trekken onder patronaat van de overheid,
het is een standpunt, er is iels voor te zeg-
geu, zoo goed als voor het andere standpun',
maar men moet dan ook den weg van belas
tingverhooging inslaan durven.
Dat is niet zoo prettig, maar het moet.
Feitelijk moest voor de begrooting 1030 de
belasting verhoogd worden. Wat thane he-
euinigd is ligt niet in de politieke lijn
van uit college. Maar dat laagste, belasting-
NOMADEN DER
TWINTIGSTE EEUW
Parijs tijdens de Zomermaanden
(Van onzen Franschcn correspondent.)
Parjjs, 14 Augustus 1929.
In oude tijden, toen de aarde nog leeg was,
vergeleken bij onze moderne overbevolking,
trokken de menschen met hun kudden mede
van weigrond naar weigrond, zij kenden de
vlakten en bergen van hun land, en hun won ng
de tent. Hun leven en arbeid was een wel
gevulde reis. In onze dagen heeft de meerder
heid der menschheid deze schoone bewegings
vrijheid verloren, en lykt op wei-gewortelde
boomen elk op een eigen plekje van het maat
schappelijk terrein gegroeid, en in zijn va.ten
arbeid zyn voedingsbodem vindend. De drang
naar het schoone-onbekende zit den meesten
onzer echter nog in het bloed, en de moderne
vinding der vacantie-re'zcn. is feitelyk niet
anders dan een nieuwe uitweg voor een oud
instinct. Daarom kon Emerson vastste'len dat
er een hedendaagsch nomadendom bestaat dat
voortkomt uit nieuwsgierigheid, een zwerven
niet meer om zijn vee, doch om den eigen geest
te voeden!
Elk Paryzenaar die zelfrespect bezit en het
aangenaam vindt dat anderen achting voor
hem hebben, ..acht slechts op het achter den
rug z(jn van den nationalen feestdag om zijn
koffers te pakken en er tusschen uit te trek
ken, waarheen is een kwestie van de tweede
orde! In de stad blijven gedurende den zomer,
dat doen alleen de allerarmsten, en zij d:e aan
een baantje vastliggen als een geit aan een
paal en een touwtje. Legio zijn ook de vereeni-
gingen, die zich over de kinderen der onver-
mogènden ontfermen, en deze naar bosch of
zee zenden. Want Parijs is tydens het warme
seizoen geen benij e ns waard i ge residentie,
lïreede boulevards en onoverzienbaar ruime
p'einen zjjn ongetwijfeld mooi, doch tevens
blakerend heet, en zelfs de meest-enthousir.ste
zonliefhebber krijgt van licht en warmte zijn
bekomst, els hij bij het oversteken herhaalde
lijk genoodzaakt wordt minuten lang in schel
le, verblindende lichtplassen stil te .-taan. on
geveer als een stoofpan op een goed-doorgloeid
fornuis.
Toch vergist men zich ind'en men meent
dat Parijs derhalve zomers ee'n ongewoon leeg
en verlaten voorkomen zou hcb!»en, want naast
gesloten apartementen bevinden zich hotels die
vol zyn als een gonzende bijenkorf. De na'.uur
heeft nu eenmaal een af.ceei van leegte, en
waar het ééne ontbreekt treedt het andere in
zijn plaats, Nauwelijks is de breede stroom
der echte Par'siens weggeëbd of de nieuwe
vloed zet in, het aanzwellend getij der vreem
delingen.
Parijs in den zomer doet denken aan der
bizontrek dn de prairiën, in den tijd dat de
kudden in beweging komen, en het op de vlak
ten niet meer veilig is. Wie zich ergens in
het centrum bevindt, ergens waar het uitz'cht
wijd is, veronderstellen wy op één der forsche
torens der Notre^Jame slaat deze gestadige
menschenaanvoer met klimmende verbazing
gade, en krijgt de gewaarwordirg of hij wordt
samengedrukt. Het ontzaglijk voorp'cin der
kerk lijkt wel een enorme garage voor touring
cars. Touring-cars, tot het uiterste volgeladen,
rydtn cp, als een aap of acre-baat hanet de
gads er buiten aan en.sproeit wijsheid door
een luidspreker. Menschenladingen vloeiden er
uit en verspre'den zich doch zoo, dat er steeds
een nauw groepverband blijft, aan den voet
der kathedraal. Vooral Enge'schen en Ameri
kanen natuurlijk, angstig schrale Misses en
jongelieden In onverdreven omvangrijke pan
talons, waaronder geschaakborde sportkousen
en gerubberzoold schoeisel. Zy onderhouden
zich luide in die opmerkelijke taal, weike k'aar-
blykelijk op het gebruik van kauwgummi is
geïnspireerd en voor een Fransch gehooror
gaan lichtelijk vorsch-achtig klinktOn
danks de onafhankelijkheid der kleeding leg
gen deze lieden een merkwaardige gedweeheid
aan den dag, zy volgen als schapen hun vóóv-
grianden herder en voeden zich aan explicaties,
dié vlot en regelmatig komen als uit een gra-
mofoon, zonder eerng persoonlijk accent.
Den eersten keer dat men op zulk een kudde
stuit is dit niet onvermakelijk. Staat het
Orakel ergens stil, dan groept het ineens om
hem heen, alsof wat hy ziet het eenig-be'ang-
rijke kan zijn, en men bewondert en verbaast
zich „en masse", in een eendrachtig élan als
INGEZONDEN MEDEDEELING.
een orchest onder een dirigeerstok. In den
:1 is er onder deze volgers van den „ver-
lichte*' ook iemand, die onder hem de eerst
iool speelt, aan wiens zijde de gids zich bij
voorkeur ophoudt, omdat hy een man van ge
wicht is. Dit doorgaans zoowel letterlijk als
figuurlijk! De glimlach van dezen voorman is
welwillend en begrijpend, hij is een P'ckw'c'c
s interesse en reageeren op het meege
deelde voor heel het overige gezelschap maat
gevend zijn. Hy is voor den gids als de oud-
Grieksche koorleider, die de gevoelens der
menigte weerspiegelt. Onverander'ijk worden
arme menschen, die u't1' zijn, met ma
ten namen en getallen gelukkig gemaakt, als
of het Orakel het heelal mathematisch ont
leedt. Steeds zijn er conrc'enVeure typen bij.
die zich prijzenswaardig inspannen, om althans
enkele ,.byzonderhe:d" vast te haken an
deren doen trouwhartig hun best. om in dc
twee of drie tel'en bevordering, die hun ziin
toegemeten, w e p k e 1 (j k iets te zien. iets o"
te merken. Doch de meeaten verrichten een
corvée, die bar vermoeiend is maareen
sugeesVe van gen'eten preft. Deze kudden
worden steeds omzwermd door sjofele lieden.
iets .van musk:eten hebben: zij zijn verve
lend en men rockt ze zelden rad aal kwijt. Zy
wijken alleen indien men hun aanbiedingen van
prentbriefkaarten gidsen, p'a'tegrcnden. sou
venirs en dergelijke beantwoordt met een
sterk Parijsch accent. Ccbeel zonder nnt is
trouwens het bedryf dezer kooplieden ni£t: zij
stellen den toerist in staat later te weten, wat
hij gezien heeft, vcoral als er" ook Engels^he
tekst bij is. en leveren hem dus voor een niet
onbelangrijk deel zyn „indrukken"' en „reis-
herineringen''.
ziin ook vreendeMncen. die on eigen ge
legenheid het eight-seeing" beoefenen. Deze
delen doorgaans met den vinger tuss-hen
Baedeker, en gaan huns weegs merkwaar
dig zig7aggcrde. van het eene monument naar
het ander. Zij wekken bij iemand, d'"e m een
der stadsparken, bijvoorbeeld den Jard:n du
Luxembourg rustig op een bank zit den in
druk, dat zij naarstig bezig zijn hun reisrids
te controleeren. Kordaat stamen zy op de bal
den van Frankriiks koninginnen *oe, vergelij
ken den narm die op het voetstuk aangegeven
riaat, met de mededeeling in hun bock en
hegeven zich plichtsgetrouw naar het volgende
monument. In een uurtje h»bhen zii den ire-
heelen tuin „gedaan'*, en ziin over deze rres-
'atie zeer content omdat alles nree es stemt.
Geen enke'e fout! Van het beeldhouwwerk zeT
merken zii in den regel niet veel op. hehalve
zij d e zich ook nog den nlirht der'bewonde
ring hebben opgelegd. Dt'e doen er een ha'f
uur meer over, omdat zy even telkens het hoofd
in don nek moeten leggen. Dat is heel
moe'end
Het vervelende voor. den in Parijs achter ge
bleven Pavijzenaar bij dit al'es is, dat hy geen
oogenblik eenzaamheid kan ervaren temidden
der menigte", zooals de Buddhisten zeg,,..,
tot in de meest eenzame gel'efkoosde nfekjes
groe:t periodiek een woud van vreemde!in-ren
Gelukkig, dat zij als Jona's wonderboom'
slechts een etmaabduren! En vcor hét overi-'e'
reder diertje zijn pleziertje, de zomer is-spoe-
dig voorbyf
Radio Nieuws.
NCRV. Conce
-7.25 KRO Lez
lndiö". 7.35
7 40 VPRO. L:z
ind". 8.15 Vi'RO.
LIZKV (1875 M)
Morrr-nwiJdlnsr.
12
KY (1554 M.) 10.35 Moi-penwtJdinir.
lofoon. 13.20 Concert. 12.60 Oogei-
~6 38 °i"i'ndenim Vloö'-recltJU.
rtCU "ïi—1-N'^y 10-20 Lezing
12.20 Con-
l Cr»
i t. 8.55
4.06 Concert. 6.55
lofouu. 8.55 Coi
RAXGENEEItO (478 M.) 7.20—7.50 Cramofoon.
.511—8.50 Oritf-Ml. 10 3512.10 Gr -mofoon. 12 sa
irnmofoon. 1.25—2.50 Ork-ot. 6.55—«.50 Orkeet.
«jlfj lntcrmezzo: Hoorspel. I>aarn:i lot
<I6?.5 M.) 6.X0—ÏO.ÓO Lezingen. 12 "1
-1.15 Ornmofoon. 1.15—é.2o Lezing n. 5.20—;o
"ncert.- K.jO-8.1U Lezingen. 8.20 Opera-uitzen
ding.
BRUSSEL (508.5 M.) 5.20 Orkeet. 6 20 Concert
7.30—
11—12
HUIZEN (1S75 a
Tak. L'"."!0—3.30 Mui
door h<
jrdrtu
10—10.15 Morgenwü
,30 Filmpraatje door
lz. 3.3030 Kurhai
-1> uramotoou. 01—7.46 co
•porkest. s VARA. Concert
VARA Orkest,
'en. 11.15 VARA
VARA. Liedjes uil liet
mofoon.
DAVENT-RY (1554 M) I0.3Ö Morgenwijding.
1.20—2.20 Orkest. 8.50 Concert. 5.05 Orgelconcert
5.35 Kinderuurtje. 6.35 Nieuwab.r. 7 05 Piano-
recital door Laffitte. 7.20 Lezing. 7.35 Spon-
verslng door ooggetuige. 7.50 Concert. 8 50 Vau
deville. 10 Nleuw-ber. 10.20 Verslag door oog
getuige van de TT. Motor-races 10.36 Muziek.
10.60—12.20 Muziek.
PARIJS „Radio-Paris'- (1725 M.) 12.50 Gramo-
foon 4,03 Muziek 6.55 Griunofoon. 8.35 Concert
Gevarieerd programma. Optreden Tan eneltee-
Gramofoon. 1.25—2.50 Orkest. 5 65—6.50 Orkest.
8.20 Vrooluke avond. Daarna, tot 1.20 Muziek.
ZEEKEN (1«33 M.) 6.10—5.20 Lezingen. 5.20—
6.20 Concert 6.20—8.15 Lezingen. 8 20 Concert
Daarna tot 12.50 Muziek.
PRUSSEL (508.5 M.) 5.20 Concert. 6.50 Gra-
mofoon. 8.35 Concert. 5.20 Orkest.
HAMBURG (372 M.) 4 36 Concert 5.20 Ork«»-
6.35 Muzit
8.20 Cone.
12.20 Con<
Zondag IS Aliguatna.
HILVERSUM (2I-8 M. Na zes uur 1070 M>
8.30—0.30 Morgenwijding KRO. 0 50 NCRV. Kerlt-
Kerk
Vla:
.1 NCRV. Kerkdienst vanuit de Groot*
lil versum.
7.30— 8 KRO. Causerie -over ..Het Bock Job".
DAVENTRY (1554 M.) 5.60 Bijbellezing. 6.5«
Cerkdfenst 8.20 Kerkdienst.
PARIJS (17;
wtjde
12.20 Re-
-LA
lENBBRG (473 M.) 8.20-10-20 Mor»
(Nadruk verboden)'
wel worden
worpen. Na wa: van soc.-democratische zij
de daarover geschreven is. kan moeilijk iets
anders worden verwacht.
Maar dan zal men toch moeten kiezen. En
dan zal het nieuwe college moeten begin
nen met een voorste" tot belastingver
h o o g I n g. Want elk andere politiek, d.w.z.
liet meer nemen uit het Reservefonds, hel
verdeelcn van enkele uitgaven over langer
térmij.i, Ir een lapmiddel, Is onwaarachtig.
Wie zal het dure woord spreken? Wij
vreezen dat er wel weer een spel van ca
mouflage is te venvachten. En hier is een
klarè open politiek voor ailcs 1e verkiezen
61. Er kwamen een paar verschrikkelijk
groote beenen aanstappen. Peter keek op.
Het was een ouden zwerver, met een dikken
stok in de hand. „Wel, wel," riep hij ver
baasd uit. „waar gaat dat naar toe?" En hij
nam Peter en jonkheer Horkcnstoin van den
grond op. Peter vertelde nu, dat ze naar den
Boschput moesten, om zijn zusje te zoeken.
„Weet,je wat"„ zei de oude zwerver, .„jullie
tweeën kunt eigenlijk wel op mijn hoed
komen zitten; ik moet toch ook naar het
bosch. Dan behoef je dat eind niet tc
loopenl"
62. ..Maar van die leclijke knagers moet
ik niets hebben." zeide hij. „Die moeten hier
maar zoo lang blijven wachten." Zoo werd
afgesproken, en daar zat Peter nu met den
kikker op den hoed van den ouden zwerver.
Ze hadden er een prachtig vergezicht en zo
gingen wel tien maal zoo gauw. Toen ze bij
den boschput kwamen, zei dc man: „Ziezoo
zie nu maar. dat je je zusje «gauw vindt"
Hij zette Peier en den kikker op den rand
van den put en ging verder.
(Wordt Maandag vervolgd.)'
DE „PAX-VOBISCUIYT-BROEK
Vrij naar het Duitsch,
door
ERNST VON WOLZOGEN.
(1
„Vrouw, vrouw!" Met dezen uitroep kwam
Dominé Gutenberg zeer opgewonden dc
keuken binnenstormen. „Och, wil je den bode
even een glas wijn geven? Daar is een brief
gekomen van het hooge Kerkbestuur!"
De predikantsvrouw stond juist aan de
waschtobbe en had de luiers van de jongste
spruit onder handen. „Wat zeg je, man,"
riep zij uit en staarde van schrik haai- echt
genoot met open mond aan.
Daarna droogde zij haastig hare handen
aan haa** boezelaar af, trok de opgeschoven
mouwen neer over haar bloote armen en
pakte het ontstellende schrijven aan van
haar man, die het haar met bevende handen
toereikte, iüj draaide het groote couvert otn
en om, belccek nu eens het indrukwekkende
amhtszegel, dan weder het adres en gaf het
eindelijk voorzichtig weer terug: „Ja, 't is
werkelijk aan jou gericht, Gutenberg, nou,
nou, dat zal wat moois wezen!"
In dien goeden ouden tijd 't is meer dan
70 jaar geleden kwam de postbode slechts
zeer zelden in dit afgelegen dorpje; hoog
daarboven in het Thiiringer Wald gelegen,
waar dc hoogwaardige Gotthclp Guicnherp
zielsverzorger was. De goede man had
absoluut geen correspondentie, niet het
minste contact met de buitenwereld en
bijna evenmin met zijn kerkelijke overheid,
die hem sedert een ganscUe reeks van jaren
in zijn afgelegen hoekje van de wereld bijna
scheen vergeten te hebben. Dit was hem ook
juist recht naar den zin, want hij had een
schier kinderlijken eerbied voor alles, wat
in betrekking stond tot de hooge Overheid,
zoowel de wereldlijke als de geestelijke en
hij gevoelde zich tegenover deze als een
zeer onbeduidende figuur, want hij was zich
wel bewust, dat hij noch een diepe schrift-
kenner, noch een machtig redenaar, noch
een heilige was en volstrekt geen enkele
bijzondere verdienste bezat, behalve dan
misschien, dat hij vader was van zeven
ongehuwde dochters.
Hij was echter in zijn landelijke eenvoud
en nederigheid een goed Christen on hij
had er bijzonder sing van do scliaapkens
van zijn kudde te troosten en te vermanen.
Met raad en daad stond hij hen trouw ter
zijde en hij wist den weg tot ieders hart
te vinden. Hij stond dan ook in hoog aan
zien bij zijne parochianen wagens zijn vroom
heid en vriendelijke voorkomendheid en do
boeren vereerden Jiem daarenboven nog,
omdat hij voor hun zieke vee bijna altiju
raad wist.
Nadat de postbode zijn glas landwijn had
leeg gedronken en was vertrokken, vloog de
predikantsvrouw naar de studeerkamer van
haar man. Anna en Liesje, twee dochtertjes
van 4 en 6 jaar, hingen aan den sleep van
haar rok en kwamen dus mee naar binnen.
Lotje, de 15-jarige, kwam met de jongste
op haar armen achteraan en allen keken
verbluft den goeden pastor aan, die met
den geopenden brief in de hand als wezen-
i loos in zijn leunstoel zat.
„Modice, modice, modice," zuchtte de
eerwaarde op een wahhopigen, vragondön
toon, zacht bij zich zelf.
„Maart, wat beteekent dat toch? Goeie
hemel, Gutenberg, je bent er heelemaal
bleek van," riep zijn wederhelft uit en
I steunde met haar stevige vuisten op de
tafel, terwijl ze zich tot haar man neerboog.
„Modice," wil hij hebben, vrouw! Weet jij
niet. wat modice is?"
„Maar wie dan toch? Over wien heb Je
het?"
„Do nieuwe Supperdcnt komt hier a.s. Zon
dag voor kerkvisitatie. Modice wil hij heb
ben. schrijft hij."
„Is dat iets om te eten, man?"
zal het zeggen, waarschijnlijk
well"
En de arme predikant krabde zich her
haaldelijk in zijn baardstoppels, zooals hij
altijd gewoon was te doen, wanneer hij zich
in verlegenheid bevond. „Maar weet dan
niemand wat dat voor een ding is?"
„Misschien weet mijnheer de candidaat het
wel," waagde Lotje na een lango pauze
schuchter op te marken.
„Mijnheer de candidaat, altijd mijnheer
de candidaat," stoof de oude heer op. „Ik
wil van dien windbuil geen woord hooren."
„Maar man, mijnheer de candidaat is toch
immers bij don Graaf in Weimar huisonder
wijzer geweest. Die zal zeker wel al die
nicuw-nodische gerechten kennen en mis
schien kent hij den nieuwen Supperdcnt
zelf wol."
gedacht, maarhij trok zijn vrouw in
de vensternis oh zeide op zachten toon tot
haai-; „Kijk eens, Louise, ik heb hom juist
een paar dagen geleden duchtig onder han
den genomen over zijn heimelijken omgang
met onze Doortje en ik heb hem gezegd,
dat hij zich niet in het hoofd moet zet
ten
„Ja, ja, je zult hem wel ruw aangepakt
hebben, dien armen, lieven jongen," viel zijn
vrouw hem opgewonden in de rede. „En de
hemel weet, dut wij hier boven met ons
zevenen, dc vrijers toch zoo noodig hebben
als het lieve brood. Ik zou wel eens willen
weten, waarop je nog wachten wilt voor
onze Doortje en Lili kan daar ook al aan
donken en
„Och, lieve, daar zit jij maar altijd over
te piekeren," onderbrak Dominee haar woor
denstroom en sloeg zuchtend de oogen ten
hemel. „Kijk eens, Louise, hoe dc kinderen
staan tc luisteren. Vooruit jongens, naar
billtenl Ik za! toch mijn goede Doortje
niet aan don eerstén den hosten opsnijder
geven, die nog heel wat meer studenten-
malllghald in z':n hoofd heeft dan het
Woord Gods en die nog lang kan rondloo-
pen, alvorens hij tot ambt en waardigheid
komt. Met oude lȏden den draaJ'. steken eri
met de dochter van zijn dominee stilletjes
afspraakjes tnakon, dat kan hij, maar
„Zio Je ml wel, Gutenberg, zie Je nu wel?
Wie van ons beiden windt or zich nu op,
wie zegt er dingen, welke hij niet kan
verantwoorden? En wat jc daar zegt. «lat hij
j Gods Woord niet in zijn hoofd heeft
De^ predikant wreef, steeds moer opgc is ook heelemaal niet waar. want hoeft bij
t nog onlangs, toen jij met het spit in
ug t'> bed langt, zóó hartroerend gepreekt,
gezegd had. wa* volk »men juist, dat zelfs de oude vrouwtjes in de kerk geen
i Hij bad zelf dadelijk aan den candidaat^ en' eie maal ingedut zijn en mijn Duortje
is thuisgekomen en heeft gehuild en gezegd:
„Moeder, het zou onverdiende genade zijn,
wanneer ik Johannes kroeg, maar een bete
ren man zou ik op dc wereld niet vinden.
Dat heeft ze gezegd!"
En de Domineesche zou nog lang zoo zijn
doorgegaan, als niet plotseling de deur was
opengevlogen en de tweede dochter, Lili
met een gloeiend gezicht was binnengeko-
Vader," fluisterde zij, nog half buiten
adem, „die Johannes, die mooie mijnheer de
candidaat, is weer niet Doortje in den tuin
en zij zitten met elkaar to vrijen en te
zoenen, dat het een schande is!"
„Nou, zie je nu wel." riep de predikant
en probeerde erg boos te kijken, „daar heb
je het nu. Moet ik nu misschien naar buiten
gaan en hem vriendelijk verzoeken, als hij
éindelijk uitgevrijd is, mij allergenadigst
te willen annhooren en mij een goeden raad
te geven?"
„Dat is immers heelemaal niet noodig,
het zal je zelf nog wel Invallen, wat modice
is," antwoordde zijn echtgenoote niet zonder
scherpte en tevens wierp zij een boozen blik
op Lili wegens haar klikken, wat juist op
het meest ongeschikte oogenblik gebeurd
was. Daarop verliet zij haastig de kamer en
sloeg de deur hard achter zich toe.
„Modice!" riep de arme pastor in groote
wanhoop haar achtorna.
„Modice! Uit mijn oogen Lili. jij leelijke
klikspaan en pas op, da* je niet meer buiten
liet huis komt, vóórdatMet een stren
gen blik wees hij naar de deur en Lili, die
haar vader nog nooit zoo ernstig boos bad
gezien, begon van schrik te weenen, terwijl
zij de kamer uitging.
„Och. die vreesclijke kerkvisitatie! Modice,
modice, ik mOwt het Leten", jam
merde d<- oude heer zachtjes in zich zelf,
zotte in haaat zijn kapje scheef op en liep
spoorslags liet huis uit, het ongelukkig®
schrijven, dat zijn zielsrust verstoord had,
nog steeds in de hand houdend.
De tuin was door een muur van het
plaatsje achter de pastorie gescheiden.
Voor de geopende poort daarvan bleef de
predikant een minuut lang peinzend staan,
vervolgens nam hij eenige malen achtereen
een flink snuifje trad den tuin binnen,
sloeg ecu van de deurvleugels met geweld
dicht, zoodat het d f dreunde en kraakte en
bogon dan plotseling luide mei een Ietwat
beverige stem te zingen:
„Mijn eerst gevoel zij prijs en dank"
Daar zag hij Doortjes lichte jurk achter
de meidoornstruiken lrewege». I)e predikant
bleef staan, draaide de meidoornstruiken
den rug to«* en zong met zijn gezicht naar
den blauwen hemel:
„Verhef o ziel
„haischa!" lten geweldig niezen onderbrak
bet vrome morgengezang. En toen trok hij
zijn katoenen zakdoek te voorschijn en liet
niet inspanning van alle krachten zwaar
dreunende, languangehouden trompetstooten
weerklinken. Daarop draaide hij zich voor
zichtig weder in de richting dor meidoorn
struiken oin.
(Wordt vervolgd"1
