[Tweede BSad
ii og vei
Zaterdag 25 November 6922
roemen oc>k in de vcrdrtikkingen.
Rottf. V 3a.
Daar is in do "ScïiHft hei^aLIélijk"
iprako van voMrukldrigcii. De Deere.
Jezus Chrislus heofi zo aan do Zijnen
voorzegd: m de werekl zult gij verdruk-
king hebben,
EMers, in zijn brief aan de Corinthiera
spreekt de Apostel van onzo licht-o ver-
lrokkmg, die zoer haast voorbijgaat.
En ais vanzelf komen ons nog andere
uitspraken voor don geest, waarin van
ersehiLende kanten de verdrukking be
schouwd word De apostel hoeft in het
boven aangehaalde wel inzonderheid op
iet -oog wat hij en zijn medebelijders om
les Evangelies wil baddc.n door te maken.
Zulke verdrukkingen om liet gelu.genis
•au Jezus ünrkiiis waren evenmin vreemd
lan de gemeen e, waaraan deze brief was
jeriehL
Zouden wij het wel anders kunnen den-
cen, wanneer wrj ons beruchte Romein-
sehe koizernamen herinneren?
Do tijden zijn veranderd.
Vervolgingen, zooals in dien tijd in het
iomomtEéhe rijk, komen onder ons thans
liet voor.
En toch spreken ook" wij nog1 van ,vér-
liukkingen"- Wiegoon ander© gerechtig'
isid kennen dan die waarover de Apostel
ii dij. verband handelt, do gerechtigheid,
lio uit Ged is door het geloof in Christus
igzus, ontkomen aan die verdrukkingen
•iet.
Do ..vrede bij God door onzen Heere
ozus Christus" gaat ermede gepaard.
)aar is in dit opzicht een vaste regel in
iet Koninkrijk Gods-
Verstaan we dit wèl! Daar ziin Chris-
usbeUjders, die verdrukkingen doorraa-
i, niet om Christus' wil, maar omdat
ïun opkomen voor de waarheid gevolg is
persoonlijke eerzucht; onder Chris-
elijko leuze zoeken zo zichzelf; zo willen
ich oen naam maken, en zoo geven ze
self aanleiding dat ze bespot of gesmaad
morden door hun huisgeno-ot en, door hun
lolitieke tegenstanders, door hun mede-
lelijdcra in de Kerk.
Daar zijn anderen, die, al gaan ze voor
[kristenen door, verdrukkingen ©ploo
ien om hun kwade trouw en verkeerd le
en.
Ze geven zelf reckmatige oorzaak dat
gehaat worden, in opspraak gebracht
vervolgd- En ze mogen, wel toezien,
at ze niet dierbaar gaan spreken van.
verdrukkingen om Christus wil," dio ze'
ouden te lijden hébben.
Wie in zulke verdrukkingen roemen,
oemen eigenlijk in zichzelf, in hun
Ieeschc-lijken zin; en wee hen., zoo ze
aarbij den naam des Heeron misbrui-
en!
Met de verdrukkingen om Christus'
ril wordt wat andere bedoeld.
Ze zijn er in verschillende soorten en
ïaton. Daar zijn moèdpkheden die
mand hierom kunnen toekomen, omdat
ij door het geloof zich in de leyensprac-
jk houdt aan Gods Woord.
Daar is een doodgezwegen, een achter-
itgezet worden als gevolg van de op-
schte belijdenis van den naam des Hee-
en Jezus.
Wie van Christus zijn gaan den weg
ui den Hoogeprieetor hunner belijdenis,
i die weg voert tot do heerlijkheid,
aar door verdrukkingen heen.
En zouden wij dat woord „verdrulddn-
m" n.et ook mogen nemen in broeder
in? Behoort daar nVt allo strijd en lij
toe, waarin do O vers to Leidsman do
ijnon voert om hen te bevestigen in de
en-ade, in welke zij 6taan?
Daar zijn verdrukkingen, <Lio met den
lalmist doen spreken: uw hand was
ag on nacht zwaar op mij, oi
iet den Apostel doen bidden vanwege
en doorn in hét vleesch.
Do levenszorg kan niet 'fc minst in
zen tijd van malaise onophoudelijk
ïuleken, do toekomst met vrceze worden
ogongegaan, de zielevija.nd rusteloos be-
auwen- Daar kunnen zich omstandighe-
en vo-erdoen, waarbij hot is alsof
Hoeren aangezicht zich voor goed
öfft verborgen.
Moar wat hoeft het dan ia, in zulko
verdrukkingen te roemen! Wanneer
wo lezen in het onmiddellijk Voorafgaan-
do van oen roemen in. de hoop der heer
lijkheid Gods, dan is dit échter to ver
staan dan wannoer cr sprake is van een
roemen in den wog, die tot dié heerlijk
heid voort.
Wat beteekent het? Is het misschien 'n
gevolg hiervan dat men zich als de oude
Stoïcijnen geyoeiloos hooft gemaakt, zich
tegen de verdrukking heeft ingezet? Maar
Gods Woord- miskent do zietebenauwdhe-
den nipt en cijfert ze niet weg-
Roemen in de verdruiddngea wil wel
-allereerst zeggen: or onderworpen aan
zijn.
•Zooails con Aaron, dio stilzweeg onder
zwaro jkastijdipgv. Z-ooals - David, dïb
betuigde: Immens is mijne zier stil lot
God; van Hem is mijn heil.
"Welk een zegon, wanneer do genade zoo
beslag heeft gelegd op hot tegenstreven-
do hart, dat het van binnen stil is géwor
den onder den druk.
Maar er ligt méér in dat roemen. Het
isook een danken voor de. verdrukkin
gen.
Daar zijn bklvertrekken van door lij
den bezochtc-n, waar het woord van dén
profeet is herhaald: Ik dank U Hccre!
dat Gij toornig op mij zijt gétyoest.
Hot was niét ©en enkel© slechts, maar
het waren ©r door Gods genade duizen
den, die het. hebben erkend en beleden: Ik
woet Hoorc! dat Gij mij uit getrouwheid
verdrukt.
Zulk roemen heeft zich meermalen ge
uit in een psalm in den nacht, waar die
vrede bij God door onzen Heere Jezus
Christus gekend word, die onafhankelijk
ia -van uitwendig© omstandigheden, hoe
benauwend ook.
Waar do verdrukking openbaar Sb ge
worden; in 'haar rijke gevolgen, daar
wordt zulk roemen golx-ren-
En daarin" spreekt zich uit- het „noch
tans" des geloofs dat op hope togen ho
pe bHjft bouwen op do trouw van '6 Hee
ron Woord ©n de volkomenheid van Zijn
ONTROUW.
Hoe mooi weet niet de mensch te sprekon
Van menschelijke trouw
En laat nochthans een leven, breken
Van rouw, zoo diepen rouw.
Hoe laag is niet de mensch gezonken
In ontrouw, altoos weer.
Daar is zijn leven ingeklonken,
Daar ligt het in terneer.
Daar is de zonde mee gekomen,
Daar viert zij hoogtij in.
De ontrouw heeft ons hart genomen,
't Verstand, gevoel, de zin.
De grafkuil wordt er mee gedolven,
En even trilt er iets......"
Wij zijn net hongerige wolven,
Nog minder wij zijn niets.
Het staat met ymir.cn rook geschreven
In 't nienschcïijk bestaan,
De ontrouw heerscHt, en, vóórtgedreven,
Hitst zij ons steeds meer aan.
En zoo zou naamloos donker wezen
Ons leven ééne traan:
Was Gods Trouw niet als 't Licht ver-
frezen,
Dat ons Zijn weg doet gaan.
KERK EN SüHöiiL
Vefl volgd en bevrijd.
Historisch verhaal
uit den Napoleontischen tijd.
Eiken keer dat hij Margo
ak hij den brief bij zich, maar bij geen
ikde_ gelegenheid kwam het papier uit
in binnenzak; hij nam hefc altijd weer
fe naar huis. Van het eenigo middel om
'besluiteloosheid een einde te -doen ne-
en: den brief te lezen, had een zekere
boom hem tot nog too weerhouden-
w laatste werd de onzekerheid hem toch
machtig; het papier scheen hom door
klccrcn heen op hot lichaam t© bran-
?1>; hij opende het en las:
Haarlem, Nov. 1811.
i Moj. M. de Wilde. s
Mejuffrouw!
Wanneer Ge deze letteren ont
vangt., ben ik niet meer onder de le
venden- Ik wilde U echter nog ©en
laatste woord doen toekomen, doch
ik weet ternauwernood wat ik U zeg-
ROn zal; dan om redenen, welke ik U
oiet kan mededeelen, kan ik niet
NED. HERV. KERK.
Beroepen. Te Katwijk aan Zee: Dr.
W. Lodder te Doorn; te Arnemuiden: J.
van Amstel, cand. to Zeist.
GEREF KERKEN.
Tweetal. Te Westergeesfc: U. Buwalda
te Oude-Bildtzijl en H. Visseher te
Hijlaard.
Bedankt. Voor Scherpenzeel (G.)J.
Lugt-igheid te Uithuizermeeden.
CHR. GEREF. KERK.
Beroepen. Te Hoogevcon: H. Vele-
ma te Kampen.
Ds. W. Breukelaar.
Naar de Standaard verneemt, is Ds.
W. Brcukelaar, Geref. predikant te Zaan
dam, Woensdag j.l. weer uit het ziekenhuis
in zijn huiselijken kring teruggekeerd.
Z.Ecrw., zoo goed als hersteld, hoopt bin
nen niet langen lijd zijn herderlijken ar
beid te hervatten.
©erts schrijven wat ik op 't papier
wilde zotten. Toch kan ik niet nala
ten U mijn innigsten dank te betui
gen voor al de liefde en vriendschap
die Ge mij in den korten tijd (helaas!
zoo zeer kort) van onze kennisma
king bewezen hebt. Schenk© do Al
machtige God, Wien het in Zijn on
doorgrondelijke wijsheid behaagd
iheeft mij zoo spoedig -op te roepen,
U een gelukkig leven. Mijn eenig
verzoek aan u ls, dat Ge bijwijlen in
vriendschap gedenkt aan
Uw vriend
J. v. HOORNEBEKE.
Dat was allee. Geen zweem van be
schuldiging; geen woord zelfs van beklag
over de onverdiende zware straf- De toon
was ingehouden, bijna. koel.
Drie-, viermaal las de luitnant den
brief over; eindelijk betrapte hij zichzelf
op ©en diepen zucht.
,,'t Was toch ©en flinke jongen," mom
pelde hij binnensmonds, „ik kan hem
geen moed ontzeggen. Jammer, dat hij te
gen m ij schaakte; hij moest verliezen.
Wat deed hij mij ook in den weg te ko
men!"
Met doze opmerking sloot hij den brief
weer zorgvuldig toe, en maakte zich ge
reed om aijn gewon® viaib® af ta leggen.
D s. W. J. Soscam A b bing, em.-
pred. te Baanv hoopt Zondag 3 December
"u.s. zijn intrede te doen bij de Ned. Herv.
Gemeente te Eindhoven, na bevestigd te
zijn door Dr. H. Meulenbelt, van Baani.
Een onvergetelijke ure.
Onder dit opschrift deelt Ds. Knap in
,.Ordo 'Paden'' con en anuer mede omtrent
de uitdeeliag van de giften door hem voor
de noodlijdende Brunswijksche predikan
ten verzameld.
Ook uit deze omgeving-werd een belang
rijk bedrag aén Ds. Knap toegezonden,
waarom wij een gedeelte yan wat hij
schrijft Her laten. vólgen:
„Tegen denvolgenden dag omstreek» 12
uur hadden wlf yah to voren do heeren der
eerste lijst. intgAmooigd om een boodschap
van do Nedérlandschc Christenen in puts
vangst'te nemen. Twee hoogbejaarde en
gebrekkige predikanten hadden dc reis
niet kunnen doen,, maar. hebben, ons later
brieven geschreven, dio niemand zonder
ontroering kan lozen.. Zij hadden, gedacht,
dat 't altoos nacht zou blijven zoolang hun
aardsehe tabernakel niet gebroken werd.
En nu opeens dat licht: zij zagen het,
maar doorgronden 't nier, zij -waren aJs de
genen dio droomden toen .de. gevangenis
wendde, on hefc had wet eoa halve dag ge
duurd voordat het tot hun. besef doorge
drongen was, datviij uu wezenlijk voor een
tijd weder vrij konden ademhalen.
O, v/at is er een bitter lijden daarginds!
De andere hoeren waren, allen aanwezig.
Om 12 uur stapten wij do gereserveerde
zaal binnen en maakten duchtig kennis,
't Lag in onze bedoeling de spanning rco
kort mogelijk te laten duren. Wij verzoch
ten de broederen daarom plaats te nemen,
cn hadden toert een reeks wel energieke,
maar toch afgetobde figuren voor ons. Al
len. waardige mannen, dio hun kftr.s 7'o'n-
dér klagen drégë% Sommigen, wier sjofele
•kleed* 'wonderlijk;contr&stècrlé' niet "de
sprangen in hot oog. Maar ook wei enke
len, wier geestkravht gebroken, scheen alB
een kapotte veer.
In een kort© toespraak hebben wij hen
toen bedankt, dat zij .aan onze uïtnoodi-
ging gevolg gegeven hadden. Met enkele
woorden hebbon wij hun medegedeeld, hoe
ons Comité zich gevormd had naar aanlei
ding van een bezoek in den nazomer aan
den Harz, en hoe wonderbaar God ona
zwakke pogen ohi iets voor enkelen te
doen gezegend had.
Uit naam van vele Nederlandse he Chris
tenen hebben wij hun toezegging gedaan
van een Liobesga.be, en wij hebben
hen verzocht haar te willen aannemen zoo
als zij gegeven word: in den naam van
ónzen barmhartigen Hóogepriester Jezus
Christus. Wij hebben er bij gezegd, dat
onze lastgevers dankbaar waren hun zor
gen eenigszins te mogen verlichten. En
eindelijk hebben wij" de hoop uitgesproken,
dat deze dag hun liarfc mocht sterken en
hun rhoed vernieuwen om in staat te zijn
de banier des kruises n^q^, vaste hand om
hoog te heffen en- dit ..valk van smarten
door bun Evangeliebediening r te brengen
tot de overtuiging, -dat er slechts vrede
mogelijk is voor het hart, vrede .in het
rijk, en vredo in de verscheur dee wereld,
wanneer allen aanbiddend buigen vo.,r den
Koning der koningen en den Heer der hee
ren.
Bleek tot in mijn lippen heb ik die korte
rede gehouden, want mijn ziel was ont
roerd te midden van die geknuppelde man
nenbroeders. Maar niemand van ons Co
mité had den moed op te kijken naar' de
broederen, stoere mannen over .vier h >c£d
vele stormen heengegaan waren, maar
waarvan er sommigen als kinderen zaïcn
te schreien of met het hoofd in de ha.aden
op tafel, omdat er eindelijk eenigo hulp
gedaagd was en de dageraad aangebroken
was, al bleef het rondom nog nacht. Wij
hadden moeite ons good te houden. Toen
wrij de enveloppen persoonlijk overreikten,
wilden zij ons de handen wel kussen,....
ach, laat ik maar zwijgen, het <vas in do
zaal ééne groote, stille ontroering; zij
wordt, misschien het best geweekend-.drer
het zeggen van één der aanwezigen, dat
zijn vrouw thuis de enveloppe open moest
maken,.1... de harten vlogen naar de pas-
tiriën, m sommige waarvan do kachel ver
kocht had moeten worden om mood te
koopen.
Do Obcrkcnsistorialrat bedankte uit al
ler naam, en droeg ons op aan de Hol-
landsclie vrienden te zeggen, welk een on
vergetelijke dag dit zou zijn voor hen al
len, en hoe hun hart allen zegende, die
onze handen gevuld nadrlett. Do broodeion
hadden nu weder do gemeenschap der hei
ligen gevoeld, waaraan zij gedurende den
oorlog wel eens getwijfeld hadden. Hun
mond was vervuld van acuen en hun ic ug
van gejuich,.... het zou feest in de pasto-
riën zijn, een feest zooals alleen de disci
pelen kennen: con fec3t van «kukb.u-r-
kloppende harten en "an vochtig© oogen,
die opgeslagen worden lot tlem, bij u ien
uitkomsten zijn zelfs tegen Jen dood.
Hiermede was onze taak vervuld.
Wij hebben den broederband -ch'P.r ge
sterkt door de lieeren r.aa onze tafel te
noodigeu, die wij mo'"- een. M> o-m je ver
sierd hadden. Daar ia menig goed woord
van buur tot buur gesproken. Later
schreef men ons, dat hei hen ia ?r le aan
de liefdemaaitijden U'h de eerste ©caw van
het Christendom, en ctao in de geheev> af
wikkeling der zaa-k niets hen zoozeer ge
troffen had als de brjodovlijke liefde, d.'c
het. hun v.oq. gemakkelijk genmakt Rs-.d ie
a anyaarjeii wat hun i 'f.-g di cKty ar,,
zrj^Ëaddén zoo ïieei en al .het. go voel alles
uit Gods ©igen hand o.i'vangen ,e hebben.
Dit was ons beste 'odo.
Leidscho Penkrassen.
Amice.
Yoor belangstellenden in de .gtme^nte-
politiek en ilc meen reden te hebben
om te geloevcn, dat hur. aunt al steeds
vermeerdert is het hu weer een goede
tijd.
Overal zijn de gemeenteraden weer be
zig met de behandeling van do begroo
tingen en er zijn slech!© weinig gemeen
teraden waar die behandeling zonder
breedo bot-prekingen afloopt.
Tot in de kleinst© dorpen worden soms
algemeen© beschouwing' gehoudrii.
Er zijn wél mecechea die dat afkonrc-n
omdat ze do teorkenr geven aan „zaken
doen",: mhar ïfiét die opvatting ben ik het
toch. jnief hfcdemaal eêns.'-Me' dunkt hot
..hoii-dicii ran "-al^èmêföio" bedélibdwTnp'rh
kanvaak zeer géwenscht* zijn, niits dan
ook inderdaad beschouwingen wor
den gehouden die vrucht zijn van ernstig
nadenken en die niet zoo aIgemeen
zijn, dat het verband met het beleid van
het gemeentebestuur cn het belang van
de gemeente ook met den besten wil van
d© wereld niet va'i te ontdekken.
Toegegeven kan worden, dat er met na
me in grootere f ©meenten in Leiden
b.v- vaak een pogen valt te ontdekken
om parlementjo te spelen en alles wat
ook maar eenigszins met liet onderwerp in
verband gebracht- kan worden er bij to
sleepen, waarvan dan vaak 'fc gevolg is,
dat de dingen die inderdaad weieens on
der de loupe genomen mochten worden op
den achtergrond blijven en nauwelijks de
aandacht waardig worden gekeurd.
Dit komt misschien voor ©on deel om
dat hot zoo gemakkelijk ie. in de ruimte
te blijven zweven. Wie 'n beetje meeleeft
kan gemakkelijk ever all-crici onderwer
pen oen groot en boom opzetten, .maar
minder gemakkelijk is bepaalde onderdcc-
len van de gemeentehuishouding te be
handelen. Dat kost veel tijd en studie ©n
ie boyendien vaak een weinig dankbaar
werk, ómdat B. en W- als regel in gun
stiger bonditie .ziin. en over .aliorlci gege
vens beschikken die een gewoon raadslid
mist.
Algemeen© beschouwingen kunnen uitne
mend zijn en >ok vruchtbaar weikon, mits
alleen bet woord wordt gevoerd door hen
die werkcliik wat te zeggenhébben.
Ook politieke beschouwingen hebben
dan wél eenigo waarde. Er is dan gelegen
heid te spreken over onderwerpen die niet
eiken dag aan de orde komen en alge
meen© richtlijnen aan te geven.
Vooral thans, nu we weer staan voor
do verkiezingen kan dit zijn nut hebben..
Het kan geen kwaad dat het optreden
van het Gemeen' ©bestuur aan de begin
selen waaruit men leeft worden getoetst
on dat ten aanschouw© van de ingezete
nen begiii-sol tegenover beginsel wordt ge
steld.
Er zijn b-v. allerlei punten waarom
trent in de practijk vaak weinig verschil
bestaat. De een gaat iete, verder dan do
ander, do een is een weinig voorzichtiger
dan do ander, maar de principieel© ver
schillen komen lang niet altijd op den
voorgrond.
En toch ziin die verschillen er en oefe
nen ze invloed uit-
Nepm b-v. de Sociaal-Democraten. In
den Loidschen Raad is het. vorig jaar bij
do algemeen© beschouwingen betoogd,
dat hun do&l niet in de eerste plaats ia,
op t© bouwen en de gemeente te bestu
ren, omdat daardoor do belangen van het
kapitalisme worden gediend. Hun doel is
propaganda te maken voor het Social:e-
me en de Socialisatie voor te bereiden. De
oogen van hot pubhek te openen door
vanaf de publieke spreekplaats in den
Raad redevoering,;.a Ie houden en be
schouwingen ten looste fe geven.
Me dunkt, amice we mogen dankbaar
zijn, dat zooiets gezegd wordt, omdat dit
in do practijk lang niet altijd aan het.
licht kemt <m het moor den schijn heeft
dat. er tusechen do verschillende partijen
slechts een gradueel verschil is.
Dan schijnt het b.v. vaak abof de roo-
de loden meer gevoelen voor de noodea
van de kleine luyclen. voor de arbeider»-
gzinnen en do arbeiderskinderen- Wan.-»
neer men echter die practisohe handelin
gen plaalsl in het licht van hunts© bc-cin-
splojL, dan krijgen -ze een geheel ander ka
rakter -en besoff. men hoo do bedoeling is
de gezinnen te ondermijnen' cn alles to
brengén in de macht van do gemeenschap.
-Er i; worden van dio zijde eóhis insrij-
pónde:' voorstellen gedaan mzako woning
bouw c.d. dio op wie niet nadenkt, cèn
goéden indruk kannen maken.
Maar wanneer men dan rekening houdt
met hot feit, dat het de bcdoéiiBg is do
tegenwoordig© maatschappij-orde cm ver
te worpen, terwijl men zich voor den bloei
en de welvaart van de gemeente in do
gegeven on standighcdcu niet verant
woordelijk acht, dan krijgt dat aHcs ccn
geheel ander karakter.
Dit geldt natuurlijk niet alleen van de
Soc- Democraten, maar van al© partijen.
Dat ik clo Socialisten hier speciaal noem
vindt zijn oorzaak hierin, da+ zij hier
meer ©pc<jiaal propaganda maken voor
hunne beginselen, terwijl; met. de" andere
Unksche partijen hier in den Ëasd weinig
rekening wordt gehouden.
De liberalen spreken bij voorkeur niet
O vér hur tie beginselen en do Vritz. Dmo-
craien houden zich liefst in do ruimte.
Ëet vorig jaar is, a's ik m'j niét vrrcis,
zolfs ©oi> poging gedaan oin aTa fe '.oe
nen dat men zich niet-do ér bepaalde be-
glnselën laat leiden, maar dat men han-
.dedtj ,nuar omstandigheden, ,wgt ©chtcr in
dè pradijk beduidt, dat men an'ifbetisch
staat tc-genovcr de '.Ghr^'rirk'» beginse
len.
Dit blijkt bij vraagstukken als kirdcr-
vóeding en kinderkleeding cr.z.. waarbij
men als rog©! in het- reo-l© kielzog vaart
al heeft men niet altijd precies dezelfdo
haveil als einddoel van do reis in het
oog-
Er zijn ook andore vraag?tukken die op
het eers'o gezicht van louter practiscben
aard schijnen en die toch door diepere be
ginselen beheers cht worden.
He donk b-v. aan Gememtewirke1e enz.,
die vaak worden aanbevolen omdat dit,
naar mon meent, voer ©cn deel der bevol
king voordeeMger kan zijn. Maar dat ie
toch inderdaad niet de waarohi
het hier gaat.
Socialisarie is hot ideaal- Bet parlicu-
lier initiatief moet worden vermoord en
heel hot leven behcerscht door dm si ©at.
En uu is iédcro gepi0én'el:,1ïè fnstelb'ng
voor hen een. stppjc 'in dc géwenschte
richtihg
Ik zon iuccr 'voorhielden kunnen n-oe-
mèh,-niaar ook zoncVv dat ik dat doe is
het duidelijk, dat het letén ook in' dc Ge
in oen ter a dén bciiec.ivf'ht w'-rdt b-v
ginsek-U dié van veel yerdcr s'r^'lrr.iö
beteekenisziin dan," ver
moed.
En daarom kan er nie's te^e^i ziiudat,
mita met bezadigdheid en zonder onno
dige uitweidingen, beginsel te^over be
ginsel wordt geplaatsteh dat" ook voor
onze A. R. beg'nse'en een kmr-M'-a ui-
genis wordt geboord.
In dezen lijd, nu er ee:i s'o-k streven
is om d© gemoentelüke autonomie aan to
tasten en alles te cent ral isce^en. kan h^t
ziin nut hebben, dat ook aan tHze 7ionk
ernstig.aandacht wordt geschonkmi en te
gen alles wat ons van dón goeden wrg
kon afleiden, ©on krachtig T>rofeet worR
gehoord. Dit is van betreken is voor do
Regeering cn de Ged. Staten, maar ook
voor do Raden zelf. die door het legden
van den nadruk op do gemeen'eb^ko auto
nomie hunne verantw -rkh^'-l 7-m
verzwaard.
Ik kan hierop niet vcdc-r inspan ami
ce, omdat niet alleen St.. Nicolas een
deel van de ruimte opoischt. maar ook
verschillende gemeerferaadsv^ac-^T om
ruimte wregen.
Er zijn monechen dié dergolkko vombi-
gon alleen lezon als ze op o;«*on omge
ving betrekking .bobben.. D:t li:lc' me. un-t
verstandig- De raadsvorelven vormen
vaak niet het mi net bólan»ri:ke dé°-l van
don inhoud dor bladen rn wie.ho^ ro? n'et
gewoon was, zou ik willen aan^den er
geregeld kennis van to r-envn. inz-^ud'r-
heid in hot na laar als de bv^ottog'-n
"Worden Imhande'd.
Er is dan meermalen zelfs ui1 botnkko*
lijke dorre verslagen nog v cl ecu cn an
der te loeren. VERITAS.
Hij nam don blief mee.
Margo oiilving hem met een in 't oog
leopendé vors'rooidheid, eft daar ook hij
niet bijzonder op zijn gemak was vlotte
het gasp rek niet erg. Allo nieuw! jos van
den dag werden aangeroerd, doch de kool
tjes wilden niet vlammen;, hst vuur doof
de telkens weer uit.
In oen dor slecht aangevuM© pauze*
besloot Va-n Stralen eindelijk met do kwa->
de zaak voor don dag te komen; hij haal
de den brief half uit ziju zak en begon:
„Juffrouw Marge, ikHij zweeg we
der, want Margo was naar hefc scheen, ook
voornemens openhartig uifc te sproken
wat haar bezwaarde; zij sprak althans
gelijktijdig met hom: „Zeg eens, luite
nant..." Zij keek hom verwonderd aan
en vervolgde: „Wat wilt go zeggen?"
„Niels belangrijks, juffrouw," zei hij'
haastig, blijde de lastige kwestie neg
©enige ©ogenblikken te kunnen verschui
ven; hij duwdo het papier terug en keek
haar vragend aan. Doch Margo, dio mo
gelijk dezelfde gedachte koesterde, liet
zich zoo niet afschepen.
„Hebt ge een brief v.oor mij?" vroeg
zij, haar koele donkere oogen ©p zijn go-,
laat vestigend, om te bel<?fton dat hij
achter een voorwendsel ontweek.
Van Stralen was te zeer door haar
woorden verrast om zelf een ontwijking
to beproeven- Hij durfde niet eens to vra-
I gen: „Hoo komfc gij ©p die' gedachte?" hij
knikte toestemmend en téok het papier
langzaam te voorschijn.
„Van Johan van Hooraebeke?" vroeg
zij vorder, zonder den blik af to wenden.
De lui'enant schrikte, en was niet bij
machte dien 6chrik geheel te verbergen.
Wie kon hem toch verraden hebben? Of
waren het sleehls b'.oote gissingen van
haar? Zou hij vragen hoe zij aan die we
tenschap1 kwam? Dat was een weinig on
bescheiden. Hij zwcoff. boog cn gaf haar
hefc document over, zoer in spanning om
te weten welken indruk de lezing daarvan
op haar maken zou. Zij nam den brief
aan met ©cn nieuwe vraag: „Waarom
■hebt g© dit zoolang achtergehouden?"
Deze vraag was hom zoo, lastig, dat
hij zich niet anders uit de verlegenheid
wist te redden dan door op -schertsendon
loon to zeggen:
„Go moost blijde zijn den brief nu nog
in handen te krijgen: ik had hem even
goed kunnen verbergen of verbranden;
geen haan zou er naar gekraaid hebben.
Waarom ondervraagt gc mij zo© streng,
cn waarom ziet ge mij zoo donker aan? Ik
krijg bijna con gevoel alsof ik. voor do
rechtbank gedaagd was, wegens do eenc
of andero halsmisdaad."
„Verbeeld u dat maar een poos," zei
Margo koel, „dat is volstrekt niet kwaad
voor u, cm beantwoord de vraag van uw
rechter dan eens."
„Hm, ©dclgostrenge, ge badt mij ver
zocht nimmer den naam van sergeant Van
Hoorncbeko t© noemen; uw verzoek ia
voor mij bevel," zoide do luitenant, inner
lijk zichzelf' verwensc-kend, dewijl hij den
brief niet liever verbrand, of dadelijk be
zorgd had.
„Ik vraag niet naar uitvluchten," gaf
zij wat driftiger terug.
Van Stralen peinsde op ecu geschikte
♦oplossing, doch vond er geen, on dit
maakto hem knorrig.
„Een beschuldigde hcolf hefc rocht,
sinds do pijnbank afgeschaft is, het ant
woord te weigeren, juffrouw; van dat
recht maak ik nu gebruik," zei hij snel,
en vervolgde op 'n toon alsof alles slechts
schorls ware: „Zouden wij dat spel niet
staken? Een rechter als gij, meiu?for,
heeft alle voordeel aan ziju zijde; ik zie
althans geen kans mij eorvol uit het ge
ding te redden." t{
„Dan zal ik voor u antwoorden, zei
Marg-o, hom 6lrak aanziende, „het was,
©maat gij vreesdet dat de brief eenig
licht zou worpen op do veroordeel in g van
Hoorncbeko, cm dat kwam u niet van
pas."'
Daar sprong de mijn reeds! Slochto
één ding bleef den luitenant duidolijk: hij
mocht in g«m geval zioh laten, vergrau
wen.
