LEYDSGHE
COURANT.
i
\i?£
Ff. 11
5 OCTOBER 1574.
1852.
MAANDAG,4 OCTOBER.
[■^'zesgi
L%,
De Courant wordt MaandagWoensdag en
Die van Maandag ko?nt
uit Zaturdag Avond
ftffe Tg
7 m-r
V -y °:w
v<f
De Prijs der Courant is ƒ12 in het jaar;
de afzonderlijke nommers worden tegen 10
Centen afgegeven
Gewoon om de verjaring van het merkwaardig ontzet dezer
stad uit de magt der Spanjaardendie haar gedurende vijf maan
den hadden ingesloten en door uithongering trachtten meester te
wordenmet eenig toepasselijk woord te gedenkenbieden wij
hier thans onzen Stadgenooten de volgende coupletten aanuit den
Eeuwzang, hij het tweede eeuwfeest in hel jaar 1774 door Adr. van
Assendelft, Predikant alhier en Lid van de Maatschappij der Ned.
Letterkunde, (overi. in 1809) uitgesproken.
Zoo lang de heldre dageraet
Van Wijnmaends derden dag zal uit de kimmen rijzen,
Zal 't dankbaer Nederland de hoogste Goedheid prijzen
Die wond're redding schiep voor Kerk en Burgerstaet;
Die Leidens rampen uit den hoogen
Beschouwde met ontfermende oogen,
En aen de lang benauwde Stad,
Door muitzucht, honger, pest en oorlogswee bestreden,
Een uitkomst gaf in tegenheden
Die menschenhulp geweigerd hadt.
Dus blijkt de moed der Zeeuwsche helden
Die, hij 'tgedonder der kortouwen opgevoed,
Met slaelen vuisten, vaek gehard in oorlogsgloed,
Hun bliksems zwaeiden, en de stoutste Spanjaerds velden
Toen ze onder Vrijheids krijgsbanier,
En wakk'ren Lodewijks bestier,
De bange Stad tot bijstand kwamen,
't Bewaterd akkerland beploegden met een vloot,
En, daer de droogte weerstand boodt.
De kielen op hun schouders namen.
De gouden Penning en de Keten,
Gehangen aen den hals van Zeelands Ammirael,
Die 't heerlijk werktuig was van Leidens zegeprael,
Verstrekken aen Boizot een waerdig eereteeken:
Maer 't geen aen 't roemrijk Waterhoofd
Een' eed'ler eerekrans belooft,
Is, dat zijn dapp're krijgsbedrijven,
In 'topenbaer geroemd op 'tjaerlijks feestgetij,
In 't hart van Hollands burgerij
In eeuwige gedacht'nis blijven.
Al moeten langs doorboorde dijken
De stoute golven van den noorder Oceaen
Na Leiden stroomen en op weelige akkers staen,
Dit hachlijk middel doet Oranjes moed niet wijken
Die zich, in 's Lands en Stads ellend,
Tot Nederlands Verlosser wendt.,
Die, heerschende over wind en vloeden,
De toegeruste vloot met zijne Wonderhand
Kan voeren over 't wat'rig land,
Om 't uitgehongerd volk te voeden.
Dochzal 'l gezegend naegeslacht
Eene eerzuil voor de deugd van zijne vad'ren stichten,
Hun vroomheid hulde doen in dankb're lofgedichten,
Die slaefsche ketens brak en Vrijheid wederbragt?
En zouden we aen den God der goden,
Die blijkb'ren bijstand heeft geboden,
Geen Hem behaegende offers biên,
En zeggen: Goëls Arm beslreedt geweldenaren,
Aen 't hoofd van onze legerschaeren
En deed ons zijne wondren zien?
Dan, noch Oratije's waekzaemheid
Noch 'tnauw oplettend oog van 's Lands getrouwe Slaeten,
Zou in den veegen nood den stedelingen baeten,
Zoo Leidens burgertrouw haer' bijstand hadt ontzeid:
Die blijft, zoo lang de Hhijn zijn stroomen
Loet vloeien langs begraesde zoomen,
En Vrijheid aêmt op onzen grond,
In ijder hart, door zucht voor 't Vaderland gedreven,
Met onuitwischb'ren inkt geschreven,
Tot aen den jongsten morgenstond.
Hij wendde Leidens tegenspoeden,
Hij joeg een' bleeken schrik den wuften vijand aen,
Hij deed den stormwind voor zijn sterkte heenen gaen
En reedt op bruischend nat van zilte watervloeden
Hij gaf bevel, en op zijn Woord
Besloeg de wind een' andr'en oord,
Om 'tzeenat in zijn kil te sluiten,
En eerlang tierde 'tvee in 'topgedroogde gras,
Daer korts geleên de waterplas
Een' doortocht leverde aen de schuilen.
Zoo moet de trotze sterveling
Voor 't neigende bestier des Opperkonings bukken;
Die blaest in looze list, die doet geweld mislukken,
Die schept in al zijn doen stof tot verwondering
Die leert zelfs duifjes hare pennen
Aen een' bepaelden slag gewennen,
En baent voor haer een veilig pad,
Om, over 'svijands heir, daer zij het luchtspoor klieven,
Den toestand van de vloot door brieven
Te melden aen de veege Stad.
Verhevene Oppermajesteit!
Hoe heerlijk hebt Ge uw' roem in 'tVaderland doen gelden!
Gij sterkte door uw Hand den moed van onze helden,
En zegende onzen Piaed met uw Voorzigtigheid.
Och! mogten we uwe wonderdaden,
Die ons met dankstof overladen,
In een erkennend hart geprent,
Niet slegts in onzen mond een' blijden weêrgalm geven,
Maer zelfs in ons geheele leven,
Tot uwen dienst en vrees gewend!
