Gérard Depardieu overspoeld met lof
Mr. Fact: 'House hoort bij deze tijd
Toespraak devalueert
Andriessens 'Materie'
Cultuur
Geen Haags 'superkoor' voor het RO
Leidse Courant
woensdag 11 november 1992
EG beperkt
kunstexport
Brussel Waardevolle kunst
en antiekvoorwerpen mogen
binnenkort niet meer zonder
vergunning naar landen buiten
de EG worden geëxporteerd. De
EG-ministers belast met de in
terne markt hebben daarover
gisteren in Brussel een politiek
akkoord bereikt. De bewinds
lieden zijn het ook eens over de
verplichte teruggave van ille
gaal geëxporteerde of gestolen
kunstgoederen binnen de Ge
meenschap.
Voor handelaren in minder
waardevolle en ruim voorradige
antieke voorwerpen, zoals
munten, antieke olielampjes en
potscherven, zijn de ministers
een minder stringent exportre
gime overeengekomen. In prin
cipe zal een handelaar voor
deze goederen geen exportver
gunning hoeven aan te vragen.
Een uitzondering is voorzien
als een bepaalde lidstaat een
bijzondere culturele waarde
hecht aan bepaalde voorwer
pen. Staatssecretaris Piet Dan-
kert van buitenlandse zaken
vreest overigens dat de controle
op de naleving van de EG-veror
dening moeilijk uitvoerbaar zal
blijken te zijn.
Fokkema werkt
aan nieuwe film
Maarssen Regisseuse/scena
rioschrijfster Frouke Fokkema
is bezig aan een nieuwe film, ge
titeld 'Wildgroei'. Fokkema
(40) trok twee jaar geleden de
aandacht met haar debuutfilm
'Kracht' waarvoor ze tevens het
scenario schreef. 'Kracht' be
zorgde haar een Gouden Kalf
voor de beste regie en een nomi-
matie voor de beste film en de
beste acteur. Ook voor 'Wild
groei', die wordt omschreven
als een relatiefilm, is het scena
rio van haar hand. De produk-
tie ligt in handen van Sigma
Productions, de productiemaat
schappij van Matthijs van Heij-
ningen. Op het moment wordt
nog gewerkt aan de casting.
Verschillende acteurs, onder
wie Ger Thijs, zijn reeds bena
derd.
Patrice Leconte
in Den Haag
Den Haag - De Franse regis
seur Patrice Leconte (maker
van 'Le mari de la coiffeuse') is
dit weekeinde op uitnodiging
van het Institut Francais in
Den Haag.
Zondagmiddag om 13.00 is Le
conte aanwezig in het het
Haags Filmhuis voor een ge
sprek met Frédérique Hauff-
man over de stand van zaken in
de Franse film en de ontwikke
lingen in het theater. Aanslui
tend worden zijn films 'Le mari
de la coiffeuse' en 'Monsieur
Hire' vertoond.
Zondagavond speelt het Thea
tre des Bouffes Parisiennes het
stuk 'Ornifle' van Jean Anouilh
in de Koninklijke Schouwburg.
De regie is in handen van Patri
ce Leconte.
Cultuurprogramma
met Israel vernieuwd
Den Haag Nederland en Is
rael hebben een nieuw pro
gramma voor de uitvoering van
het cultureel verdrag tussen
beide landen ondertekend. Het
programma geldt voor de perio
de 1993-1995 en bevat afspra
ken voor samenwerking en uit
wisseling op het terrein van cul
tuur, onderwijs en welzijn. Het
cultureel verdrag met Israel da
teert van 1976.
Gouden Ganzeveer
voor Arthur Lehning
Amsterdam De historicus A.
Lehning (1899) heeft van de
Koninklijke Nederlandse Uit
geversbond (KNUB) de Gouden
Ganzeveer 1992 gekregen. De
KNUB eert hem daarmee voor
zijn uitzonderlijke bijdrage op
het gebied van het Nederlands
cultuurbezit, zo is gisteren be
kend gemaakt.
Lehning is internationaal voor
al bekend vanwege zijn publi-
katie van de Archives Bakouni-
ne, een uitgave van het volledi
ge werk van de Russische revo
lutionair Michael Bakoenin,
waarvan het achtste deel in
voorbereiding is. Van 1927 tot
1929 gaf hij in Amsterdam het
tijdschrift De Internationale
Revue ilO uit, een avantgarde
tijdschrift voor politiek en cul
tuur met medewerkers als de
architecten Oud en De Stijl-ver
tegenwoordigers Mondriaan en
Rietveld. In de jaren twintig en
dertig was Lehning ook actief in
de revolutionair anti-militaris
tische en anarcho-syndicalisti-
sche beweging.
Verder was Lehning secretaris
van de Internationale Arbei
ders Associatie (IAA) in Berlijn
jn Madrid en Barcelona. In
1935 was hij betrokken bij de
oprichting van het Internatio
naal Instituut voor Sociale Ge
schiedenis (IISG). Tussen 1939
en 1947 was hij directeur van de
Engelse afdeling van het insti
tuut in Oxford. In 1976 ontving
hij het eredoctoraat in de Socia
le Wetenschappen van de Uni
versiteit van Amsterdam.
Gérard Depardieu is de laatste tijd onafgebroken
in de Nederlandse bioscopen te zien. De komedie
'Mon père ce héros' is nog niet weg of1492' treedt
aan, terwijl 'Tous les matins du monde' nog ligt te
wachten. Marianne Gray schreef een boek over de
man die zij beschouwt als de ruwe bolster, blanke
pit par excellence.
ooorRenatevan der Zee
Een echte vedette is Gérard De
pardieu ondanks het succes
nooit geworden. De 43-jarige
Franse acteur is altijd teveel
zichzelf gebleven, te onhandig,
te eerlijk en misschien te weinig
ijdel om een werkelijke filmster
te worden.
Depardieu is een man, die als
juryvoorzitter van het filmfesti
val in Cannes tijdens de prijs
uitreiking tot tranen toe ge
roerd is en niet veel verder
komt dan het stamelen van en
kele onsamenhangende zinnen.
Hij neemt tijdens interviews
geen blad voor de mond en
vindt het niet nodig om, als hij
zich dan eindelijk in avondkle
ding hijst, ook wat aan zijn haar
te doen.
Zijn ongepolijste gedrag is vaak
in verband gebracht met zijn
jeugd als boefje in een Frans
provinciestadje. Depardieu
werd geboren in een groot ge
zin, waar men niet met elkaar
praatte. Een gewoonte die het
hem lange tijd moeilijk maakte
zich in woorden uit te drukken.
Als hij ergens van onder de in
druk was, kon hij geen woorden
vinden, raakte in de war en kon
vervolgens helemaal niets meer
zeggen.
Al heel jong ontvluchtte Depar
dieu het verstikkende ouderlijk
huis en begon te zwerven en
streken uit te halen. Zijn eerste
acteerpogingen waren improvi
saties om zichzelf uit de handen
van de politie te redden.
Met zijn jeugd als straatjongen
heeft Depardieu altijd een beet
je gekoketteerd en hij is er nooit
voor teruggedeinsd de armoede
van zijn ouders te overdrijven
en hier en daar wat te verzin
nen. Zo zou hij al heel jong 'een
soort minderjarige gangster'
zijn geweest, bij een prostituée
hebben gewoond en zonder pas
poort maar met het bewijs van
arbeidsongeschiktheid van een
blinde door Europa hebben ge
trokken. Samen met een zwer
ver die een arm miste zou hij als
blinde met een witte stok van
deur tot deur zeep hebben ver
kocht. Tien jaar later zou hij
weer een verkoper spelen. Dit
maal in de film 'Nathalie Gran
ger' van Marguérite Duras, zijn
eerste succes.
Rijen
Vandaag, zeventig films, een cd
en een boek 'Lettres volées' la
ter, is Gérard Depardieu een
van de populairste Europese ac
teurs. Geregeld trekt hij in Pa
rijs lange rijen voor de kassa's.
Ook de Nederlandse bioscopen
zijn vrijwel nooit Depardieu-
loos. De innemende komedie
'Mon pere ce héros' is nog niet
weg, of Ridley Scotts pompeuze
epos '1492' treedt aan, terwijl
de muzikale kostuumfilm 'Tous
les matins du monde' nog ligt te
wachten.
Eindelijk lijkt Depardieu ook
succes te veroveren in de En
gelssprekende wereld, die nogal
wat moeite met hem heeft ge
had. Dat kwam dan met name
door films als Marco Ferreri's
Zo Frans als knoflook noemt Marianne Gray het onderwerp van haar biografie, Gérard Depardieu.
'La dernière femme', waarin
Depardieu zijn geslacht met
een elektrisch broodmes verwij
dert, of Maurice Pialats 'Lou-
lou' waarin hij een hartstochte
lijke seksuele relatie beleeft
met Isabelle Huppert. Zijn eer
ste Amerikaanse avontuur,
'Green card', waarin hij een
schijnhuwelijk aangaat met An-
die MacDowell, bezorgde hem
in 1991 een Golden Globe voor
de beste komische acteur.
Een Oscar ging aan zijn neus
voorbij dankzij een artikel in
het blad Time, dat meldde dat
hij op negenjarige leeftijd be
trokken was geweest bij een
verkrachting. Een canard
waarmee Time de Verenigde
Staten schokte, maar zich voor
de rest van de wereld bespotte
lijk maakte. Waarschijnlijk is
de hele affaire te wijten aan een
foutieve vertaling van het
Franse 'assister a' (aanwezig
zijn bij) in het Engelse 'to assist
at' (meehelpen aan).
Populariteit
De Engelse filmcritica Marian
ne Gray heeft Depardieu's
groeiende populariteit aange
grepen om met een biografie op
de proppen te komen. Het boek,
getiteld 'Depardieu' is inmid
dels in het Nederlands vertaald
en volgt, voornamelijk aan de
hand van Depardieu's films, op
tamelijk oppervlakkige wijze
zijn leven.
Al in het voorwoord verklaart
Gray in onbedekte termen haar
liefde voor Depardieu: 'Je wilt
bevriend met hem raken, een
glas wijn met hem drinken. Hij
zal altijd zo Frans als knoflook
blijven, en als acteur altijd een
door Erik Quint
Amsterdam - Strawinsky raast
door de studioruimte, gevolgd
door vogelgekwetter en een ste
vige house-dreun.
„Dit is de nieuwe Sequencial-
single, getiteld 'American psy
cho"', lacht Ad de Feijter. De
studio die hij beheert met Era
sure's Vince Clarke wordt ge
lucht. Het middaguur heeft al
lang geslagen als De Feijter (bij
Sequencial bekend als Mr.
Fact) de asbakken leegt en ver
telt dat er in de One4Two-stu-
dio voornamelijk 's nachts ge
werkt wordt.
Afgelopen zomer brak Sequen
cial met de hit 'Psychotronic'
door naar het grote poppubliek.
Na de successen van Quazar,
Speedy J en King Bee blijft het
goed gaan met de Nederlandse
house. Sequencial, dat naast
Mr. Fact bestaat uit Pulsemas-
ter E (Edward Smidt) en DJ
Ardy Beesemer, gooit momen
teel hoge ogen met de cd 'The
big cahoona' en de single 'Big
boom'. Maar onder verschillen
de namen en met diverse musici
is De Feijter ook actief met
Downtown, Monojack, Fiction
en EQ-Lazer. Al zijn werk cen
treert zich in het tot indruk
wekkende studio omgebouwde
pand aan de Herengracht.
„Vince Clarke kende ik al toen
hij in Amsterdam kwam wonen
en op zoek ging naar een studio.
We hebben dezelfde interesses
en daarom hebben we de han
den ineen geslagen", vertelt De
Feijter die tevens in de studio
woont. „Dat was mijn wens. Ik
voel me hier als een vader te
midden van zijn kinderen",
zegt hij terwijl hij trots om zich
heen wijst naar de vierkante
meters elektronica.
Gabberhouse
Hoewel men zich in house-sce
ne doorgaans tot één bepaalde
stijl beperkt, is De Feijter niet
voor één gat te vangen. Alleen
al op Sequencials 'The big ca
hoona' wisselen gabberhouse,
techno en ambient elkaar af.
„Wij zijn bewust breed geörien-
teerd. Je moet namelijk weten
op te vallen tussen die ruim
tweehonderd maxi-singles die
er wekelijks verschijnen in deze
sector. Die cd is echter met een
ander idee gemaakt, want er
zijn in de house maar weinig
cd's die als geheel weten te boei
en. Zo hebben we de singles in
een ander jasje gestoken en er
een aantal langzame stukken
aan toegevoegt. Ik zou het al
lang zat geweest zijn als we één
stijl zouden hanteren, zoals de
Euromasters met dat boem-
boem-boem gedoe. Op die harde
gabberhouse ben ik uitgeke
ken".
Binnen Sequencial zijn de ta
ken verdeeld. DJ Ardy B zorgt
voor de samples, zoals het stuk
je Arthur Brown („I am the god
of hellfire" uit de 1967-wereld-
foto Maurice Nelwan
„Ik voel me als een vader te midden van zijn kinderen", zegt Ad de Feijter
temidden van zijn elektronica.
hit 'Fire') in 'Psychotronic'.
„Aan Ardy's ideeën geef ik
vorm. Ik maak overwegend alle
muziek, alle toetsenpartijen.
Edward Smidt vult daar op aan.
Hij is de mixer, de techneut.
Het gaat mij om het gevoel. Als
het maar lekker klinkt, zo ben
ik", verklaart De Feijter.
Het enige aspect van de door
braak van Sequencial dat hij
prettig vindt, is de erkenning
die hij nu geniet. „Terwijl mijn
andere projecten enkel in de
trendy clubs gedraaid worden,
staat Sequencial zowel in de
Hitkrant als de Moordlijst.
Daarmee bereiken we een
breed pfubliek".
„Je krijgt er ook meer werk
door. Men benadert je voor re-
doorAdriaan Hager
Den Haag De Haagse ama
teurkoren hebben het Residen
tie Orkest de voet dwars gezet.
Het voorstel van Bert van den
Akker, directeur van het or
kest, om met medewerking van
de bestaande Haagse koren een
,'superkoor' op te richten is af
gewezen. De koren vrezen on
dermijning van hun kwaliteit.
Van den Akker is een fervent
voorstander van een 'kwali-
teits-concertkoor'. Zijn bedoe
ling is een ensemble te forme
ren dat zou bestaan uit leden
van de Haagse koren, die naast
het lidmaatschap van hun eigen
koor ook medewerking zouden
verlenen aan ad-hoc koorpro
jecten van het Residentie Or
kest. Het Residentie Orkest
heeft getracht om in samenwer
king met de Contactcommissie
Koren Groot Den Haag en met
de Haagse Federatie van Zang
koren te komen tot de oprich
ting van een dergelijk concert
koor, maar dat voorstel is una
niem door de amateurkoren af
gewezen.
Van den Akker: „Ik ben zeer te
leurgesteld. Zo'n koor had in
april j.l bij het Koninginnecon-
cert medewerking kunnen ver
lenen aan de uitvoering van
Beethovens Negende symfonie.
Het slotkoor van die symfonie
werd nu gezongen door een Am
sterdams koor. Volgend jaar di
rigeert Franz Welser-Möst bij
ons Bachs 'Matthaus Passion'.
Daaraan werkt een koor uit
Linz mee".
Ook voor volgend seizoen heeft
het Residentie Orkest de uit
voering van een aantal koor
werken op stapel staan. Van
den Akker: „Ik noen^ als voor
beeld 'Ein deutsches Requiem'
van Brahms dat gedirigeerd zal
worden door Günther Herbig.
Het zou toch prachtig zijn als
dat werk gezongen kon worden
door een concertkoor gefor
meerd uit Haagse koorleden".
Aad Hage, voorzitter a.i. van de
Haagse Federatie van Zangko
ren, heeft Bert van den Akker
laten weten dat de Contactcom
missie Koren Groot Den Haag
het opzetten van een ad hoe
koor voor het Residentie Or
kest, een 'superkocr', unaniem
afwijst. Hage voegt daaraan
toe: „De beste zangers uit de
Haagse koren zouden lid wor
den van dit superkoor. Doordat
ook dit ad-hoc koor van de ko
risten veel tijd zal vergen be
twijfelt de commissie of deze
zangers en zangeressen hun
huidige koren trouw zullen en
kunnen blijven. Wij vrezen dat
zij kiezen voor het ad-hoc koor
en dat door het wegvallen van
deze mensen de kwaliteit van
de huidige amateurkoren aan
zienlijke schade zal oplopen".
De Gemeente Den Haag heeft
enkele jaren geleden een Beoor
delingscommissie Haagse Ko
ren in het leven geroepen. Die
commissie, bestaande uit diri
gent Louis Stotijn, zangeres
Klazienne van der Vinne en
Bernard Jacobson, de artistiek
directeur van het Residentie
Orkest, heeft tot taak vast te
stellen welke Haagse koren in
aanmerking komen voor een ei
gen concert met begeleiding
door het Residentie Orkest.
Het Haagse orkest heeft als ver
plichting het begeleiden van
drie koorconcerten per jaar.
Ter vergelijking: het Koninklijk
Concertgebouworkest en het
Rotterdams Philharmonisch
Orkest kennen deze verplich
ting niet. Over die verplichting
zegt Bert van den Akker: ,Ook
koorbegeleiding behoort tot
onze maatschappelijke dienst
verlening, maar de kwaliteit
van de Haagse koren laat op dit
moment niet toe dat wij als or
kest bij de programmering van
werken met koor, zoals ge
noemde composities van Mah
ler en van Brahms, een Haags
koor inschakelen".
BEURS BERLAGE,
AMSTERDAM
'De Materie' van Louis
Andriessen. James Doing
tenor)Susan N arucki
(sopraan), Beppie Blankert
(spreekrol), Chris Nietvelt
(spreekrol), leden van het
Nederlands Kamerkoor, het
Schönberg Ensemble en het
Asko Ensemble o.l.v. Reinbert
de Leeuw. Herhalingen:
vanavond in Den Haag
(Philipszaal) en zaterdagavond
in Utrecht (Vredenburg).
door Aad van der Ven
Het toneelbeeld van Robert
Wilson moeten we deze week
missen bij de uitvoeringen van
'De Materie' van Louis An
driessen. Want wat in 1989 een
muziektheaterproduktie was is
nu teruggebracht tot een uit
voering in concertvorm. Maar
of we dat moeten betreuren is
de vraag. Het is na die première
drie jaar geleden al geconsta
teerd: waf in 'De Materie' op
het toneel gebeurt kan door de
abstractiel van het onderwerp -
hoe gaat,
aan de hand van historische
voorbeelden, de geest met de
materie om - slechts een illu
stratieve betekenis hebben. De
partituur laat duidelijker dan
welk ander werk ook de diverse
kanten van Louis Andriessens
muzikale creativiteit zien.
Maar misschien moeten we hier
spreken van vier partituren,
vier muzikale essays eigenlijk,
die qua idioom en karakter wei
nig met elkaar te maken heb
ben. Ook gisteravond dirigeer
de Reinbert de Leeuw met de
gedrevenheid die we van hem
kennen. Musici van het Asko en
het Schönberg Ensemble, plus
vele anderen - onder wie leden
van het Nederlands Kamerkoor
- zijn er voor bij elkaar geko
men. Er werkt ook een zange
res aan mee, die de buitenge
woon moeilijke sopraanpartij
van Hadewijch, met een ver
bluffend gemak en een verstil
de, pure expressie weergeeft.
Kortom, ook als reprise is 'De
Materie' een hoogst belangrijke
gebeurtenis in het Nederlandse
muziekleven.
Toch rest een onvoldaan gevoel.
Niet alleen over de onaangena
me kwaliteit van de electroni-
sche versterking van de zang
stemmen. Had 'De Materie'
niet anders en misschien beter
kunnen zijn wanneer Louis An
driessen zich meer zelfbeper
king had opgelegd? Het eerste
deel, met zijn bekende Andries-
sen-klappen, dendert oeverloos
door, het tweede bezit een mo
notone schoonheid, die wellicht
toch iets te veel tijd in beslag
neemt. Deel drie werkt, met
zijn boogie-woogie-ritmen, als
een scherzo in een gigantische
symfonie. En - het gaat bergop
waarts - het laatste deel, dat als
een gigantische, droevige pro
cessie voorbijtrekt, vormt de
onovertrefbare apotheose.
Maar dan gebeurt er iets vrese
lijks. De muziek wijkt voor het
gesproken woord. Madame Cu
rie (hier Chris Nietveld) geeft
uiting aan haar smart na de
dood van haar man. Deze minu
tenlange monoloog legt alles
lam, doet de opgebouwde inten
siteit dalen tot het nulpunt.
Een bijna twee uur durende
compositie besluiten met een
minutenlange toespraak: het is
om je te verbijten.
mix-werk, maar ook voor com
mercials. We hebben dit jaar
muziek gemaakt voor spotjes
van Mazda (met de Mariene
Dietrich-sample, EQ), Amstel
Malt, Venco en Delta Lloyd.
Da's gek werk, als je muziek
moet maken bij een filmpje van
twintig seconden".
Groupies
Niet of nauwelijks serieus geno
men door de media, verkoopt
house geweldig, vertelt De Feij
ter.
„Compilaties als 'Turn up the
bass' staan altijd boven aan de
hitlijsten, maar een groot deel
van de media blijft skeptisch te
genover house staan. Maar ja,
wij hebben ook niets te vertel
len, geen verhalen over grou
pies of zo. Wat moet de pers nu
over 'Poing' schrijven? Mensen
die house maken zijn geen ido
len, zelfs geen artiesten in feite.
We spelen met geluid en maken
er iets leuks van".
„Hoewel er een gitaaropleving
is met Nirvana en hoe al die
flauwekul ook mag heten, leven
we wel in een elektronisch tijd
perk waarin house de meest ei
gentijdse muziek is. Iedereen
speelt computerspelletjes en ie
dereen praat over virtual reali
ty, megabreinen en brainbril
len. Pulsemaster E heeft het al
leen maar over dat futuristi
sche gelul. Het is de tijd waarin
we leven en daar hoort deze
muziek bij".
rol bij de horens vatteifei
zolang schudden tot hij ^ic
te pakken heeft'. Een decc
alinea is een waarschuw c
lendige beeldtaal en een,1
lendiger uitgangspunt \jn
kritisch onderbouwde
fie. rsi
'Depardieu' is een on veer
de loftuiting op Gérardje
dieu, die in de ogen van In
ne Gray de ruwe bolsterdc
blanke pit par excellenqrf
gaat zelfs zo ver de uitjvi
ken dikke acteur met zijgl
ge haar een sekssymboojei
men. isi
Gray's boek bestaat voqR
lijk uit het opsommen ns
pardieu's omvangrijke di
een korte beschrijvingen
inhoud van de films en tv<
van interviews met de ld
Op het eigenaardige feit pc
pardieu dit jaar in Canifrt
zijn vrouw verscheen, nje:
gelijkertijd een kind hee>n
Senegalese Karine Syll^f
Gray nauwelijks in. ei
Haar beeld van Deparin
dat van de man die oogtin
beest, maar innerlijk H.c
voelig en juist 'heel vroi/e
is. Een acteur die rollefo
omdat hij ze mooi vindt,ei
ze iets zeggen over dent
schappij, en geld nooit te
laat spelen. jai
Afgaande op DepardieiP
pretentieuze optreden iel
openbaar, zou je kunnaiÉ
cluderen dat Gray dichtG
waarheid zit. Een biogis;
echter meer dan een in ved<
lende toonaarden herhaBt
de overtuiging 'Déparcei
een aardig mens en hij heil
groot hart'. Marianne Gin
wijst met haar boek hatfo
bepaald geen dienst: eedi
ger een begaafd acteur IX
rard Depardieu heeft r©t
een betere biograaf. lf
)1
MARIANNE GRAY: Depao]
Uitgever: De Kern. Prijsvt
DANS
id
11
Fusie muziek1
dans mislukt rï
ro
MUZIEKTHEATER, iai
AMSTERDAM. ei
Ensemble Mathilde Mone,
Louis Sclavis met 'Face 14
Choreografie: Mathilde lei
Monnier. Muziek: Louis ie
Sclavis. Toneelbeeld: AniiJI
Tolleter. Dramaturgie: nc
Christophe Séchet. Kostu6.
Christine Vargas. Herhalin
vanavond in zelfde theataro
Ir
doorNicoS.de Wal m
Met de avondvullende p
tie 'Face Nord', uitgebra
april 1991, hebben Louif
vis en Mathilde Monni
naar gestreefd 'Een perféi
sie tussen muziek en o
grafie' tot stand te br*
Maar een nieuw dans-
ziekgenre, zoals branlfl
nuet, tango of rock'n
daarmee nog niet ontstaï
tegendeel. Wèl bevindep
Louis Sclavis Kwartet 6-
achtkoppig dansensembl
clusief Mathilde Monniei
gelijktijdig en door elkaai
op het toneel, maar van e
ganische verbintenis is s
af en toe sprake. Het ge^
dat bij een enerverend, qj
pend ritme in de muzie£,
welijks wordt bewogeij i
rock'n roll-achtige muzL
het tweede deel geven dq,
sers slechts een flauwe y
geling van de dynamiek <f]
hierbij uit het originee_
trouwd is. Goed: muzif);
dans kunnen elkaar vaaji
uitstekend vinden in ee^
trast- of wisselwerking. ji|
ook daarvan is slechts
disch sprake. j.
Het toneelbeeld zou het
aan muzikaal-dansante
hang kunnen compery
Het opgaan van het scj
geeft zelfs een veelbeloveij
zicht op wuivend riet, d%
groot deel van het podiunk
Dansers bewegen zich eej
vóór, daarna er doorhe^]
die weerstand roept sp%j
gen op. De vermelding vq
dramaturg in het prode
team wekt bovendien dij,
wachting, dat de confroilj
tussen de uitvoerenden t<jr
meer zullen uitdraaien dft
aaneenschakeling van vl^
ge scènes zonder 'rode dr
Maar helaas: het blij|j
slechts incidenteel intere^
duetten of ensembles. a
Het geleidelijk 'rooien' vfy
riet, waardoor steeds meel(
dansruimte ontstaat monfc
al niet uit in méér chorec|i{
sche fantasie. Een laats^
ging tot herstelde bewej^
harmonie bij een door Sij],
klarinet ingezette wals
dood in duisternis. Ideelj
inspiratie van de makers
inzet van de uitvoerende^
den beter tot hun recht zij
komen in een beknopter^
meer zelfkritiek getuigend
zet. fa
