De Vieze Man
het Kabinet'
De eenzaamheid van Amerikaans rechts
Oudere moet langer blijven werken
BRIEVEN VAN LEZERS
por
w<JIK IN 'T HOUT
latssecretaris mr. Arie ('Aad'
i qr intimi) Kosto heeft in het
im>artement dezelfde werkka-
hilr als zijn voorgangster Kor-
dean Hemel. Hij kende dat
lieitrek al tamelijk goed voor-
r vo hij er op 4 november 1989
dell intrek mocht nemen. Als
tegtitiespecialist van de kamer-
an ptie van de PvdA kwam hij er
heik, om bij Virginie Korte een
n zd woordje te doen voor
k je of gene geweigerde asiel-
•jr jker. Vrijwel nooit tever-
Jfs, want deze CDA-bewinds-
gjuw was de beroerdste niet.
j-j diezel^de ruime en lichte ka-
liep Aad Kosto medio deze
l0Jk te ijsberen. Hij voelde zich
iwetst, verklaarde hij tegen-
j ,ir een journalist. Gekwetst
ir de manier waarop er mo-
nteel door ZSM (Zijn Soort
bsen) over hem wordt ge
geven. Met name het pro-
^essieve weekblad Vrij Neder-
zou bezig zijn met een Ac-
ctl*Beschadiging Staatssecreta-
Justitie. De gevreesde
^^bmnist Piet Grijs heeft Kos-
^uitgeroepen tot 'De Vieze
van het Kabinet'.
'e cdat doet pijn. „Alle kritiek
koe die hoek van de samenle-
liclg, van zeg maar linkse intel-
>nte mensen die weieens een
lezen, die hoek waar ik mij
diang voelde, maakt het zitten
stoel een stuk onaange-
ner", erkende Kosto.
bleek overi-
ïs heel goed te begrijpen
r yprdoor hij de Grijze toorn
zal$r zich heeft afgeroepen. Hij
pikeer op het oorlogspad tegen
erj^llochtonen. Waren het eind
jaar/begin dit jaar de Viet-
gjnese asielzoekers die Kosto
brachten, nu zijn het
illegalen!".
irwijderen
^~n 150.000 buitenlanders
rr^den zich zonder toestem-
V cg van de regering in Neder-
Jid hebben gevestigd. Dit ge-
wi I leidt justitie af uit een on-
- jzoek van de gemeente Den
l'Mag, waaruit zou blijken dat
alleen al in de Residentie een
cke twintigduizend illegalen
■blijven. Het Haagse ge-
entebestuur, hevig ge-
vsljrokken van dit aantal, heeft
i C het kabinet aangedrongen
;ie een veel actiever uitzet-
Scgsgbeleid.
sto reageerde onmiddellijk
iitief. Hij zei blij te zijn met
verzoek van Den Haag. Dat
T. s even iets anders, vond hij,
V-h de houding van Amster-
den, waar een waarschijnlijk
Zw* veel groter aantal illegalen
ont. Hij doelde op herhaalde
latingen van de Amsterdam-
lani
se hoofdcommissaris Nordholt.
Deze verklaarde na de vlieg
ramp in de Bijlmer, toen men
ook illegalen nodig had voor
identificatie van de slachtof
fers, dat zijn politiekorps geen
medewerking verleent aan het
„doen verwijderen", zoals justi
tie dat noemt, van niet-crimine-
le illegalen. „Wij hebben ons
handen vol aan degenen die wel
crimineel zijn", zei de Amster
damse politiechef.
Kosto kreeg daar, om met pre
mier Lubbers te spreken, zo 'de
kots' van, dat hij een officiële,
schriftelijke berisping uitdeelde
aan het Amsterdamse gemeen
tebestuur. „Geenszins mag de
indruk gewekt worden dat ille
gaal verblijf hier tolerabel is als
men zich niet aan het plegen
van strafbare feiten schuldig
maakt". En op een spreekbeurt
in Utrecht afgelopen maandag
deed Kosto het nog 'ns dunne
tjes over door te zeggen dat alle
illegalen uitgezet moeten wor
den. „Daarbij moeten we zelfs
niet terugdeinzen voor harde
middelen".
Het zijn niet alleen publicisten
als Hugo Brandt Corstius die
zich daar kwaad over maken.
Amsterdams burgemeester Ed
van Thijn noemt het „tamelijk
onsmakelijk" dat zo kort na de
Bijlmerramp zo velen zo nega
tief over illegalen praten. De
PvdA'er Chas Warning, stads
deelraadslid in de Bijlmermeer,
vindt zelfs dat Kosto de1 be
trouwbaarheid van de Neder
landse regering in diskrediet
heeft gebracht. Eerst verzekert
de staatssecretaris de illegalen
in de Bijlmer dat zij niets te vre
zen hebben als zij zich vrijwillig
melden; een paar weken later
roept dezelfde bewindsman dat
alle illegalen eruit moeten, zo
nodig met gebruikmaking van
harde middelen. „Dat kan een
sfeer van razzia's oproepen",
aldus de 'zwarte burgemeester'
van de Bijlmer.
Blokkeren
Aad Kosto ontkent met klem
dat hij aanstuurt op razzia's.
Wat zijn dan de 'harde midde
len' tegen de illegalen waarvan
hij in Utrecht sprak? Het blok
keren van de toegang tot ge
meenschappelijke voorzienin
gen, zegt Kosto. Wat hem be
treft worden de betreffende
buitenlanders niet meer inge
schreven in de burgerlijke
stand, zodat zij niet meer in
aanmerking komen voor een
gemeentelijke woning, opname
in het ziekenfonds en sociale
uitkeringen en de scholen on
toegankelijk worden voor hun
kinderen.
Ook ziet Kosto veel in het aan
pakken van werkgevers. West-
landse tuinders, Lisser bollen-
boeren, Rotterdamse bakkers
en Amsterdamse eigenaren van
confectie-ateliers moeten to
renhoge boetes krijgen en des
noods gevangenisstraf als zij
betrapt worden op het in dienst
hebben van illegalen. Als ook
dat niet helpt, mogen deze „uit
buiters" (ze zouden lonen beta
len van 1,50 per uur) bedreigd
worden met sluiting van hun
En daarmee denkt Kosto alle il
legalen het land uit te krijgen?
Nee, die pretentie heeft hij
„heus niet". Dat zou trouwens
ook helemaal niet z'n bedoeling
zijn. Hij zint slechts op manie
ren om het illegalen-vraagstuk
beheersbaar te maken.
Woord
Een staatssecretaris moet men
natuurlijk op z'n woord gelo
ven. Maar welk woord? Bij deze
vraag begint men op Justitie
bijna te fluisteren. Nauwelijks
hoorbaar legt men uit dat het
beleid van de staatssecretaris
gebaseerd is op een poging tot
communicatie met de Derde
Wereld.
Op spreekbeurten zoals maan
dag in Utrecht, die meestal door
radio en televisie worden ver
slagen, zou Kosto zich expres
veel harder opstellen dan hij in
werkelijkheid is. „Fortiter in
re, suaviter in modo", noemt de
staatssecretaris, die ooit een
blauwe maandag theologie
heeft gestudeerd, die tactiek.
Krachtig in de zaak zelve, mild
in de uitvoering.
In de hoop dat daardoor de
'tam-tam' in Afrika en Azië het
gerucht gaat verspreiden dat
Nederland helemaal niet zo
gastvrij is voor economische
vluchtelingen.
Volgens justitie is dat hard no
dig na de legalisatie van enige
tientallenbuitenlanders die
konden aantonen dat zij in de
Bijlmer-flats woonden waar de
vrachtjumbo van El Al zich in
boorde. Een maatregel die in de
Derde Wereld heel gemakkelijk
verkeerd begrepen kan worden.
Dat zien wij nu toch zeker wel
in?
Ja, maar we zien nog iets an
ders. Wat nu als een aantal Ne
derlanders Kosto ook verkeerd
begrepen heeft? Wat te doen als
bijvoorbeeld de aanhangers van
Janmaat denken dat de staats
secretaris hun een vrijbrief
heeft gegeven om „illegalen"
(lees: alle gekleurde en enigs
zins armoedig geklede buiten
landers) te molesteren of pen
sions van asielzoekers in brand
te steken, naar het voorbeeld
van de skinheads in de voorma
lige DDR?
(Rik in 't Hout is chef van onze
parlementaire redactie.)
rest van de samenleving het
vanzelfsprekend ging vinden
dat ouderen geen betaald werk
meer verrichten. Maar nu
dreigt dit vangnet te scheuren.
Van elke in Nederland verdien
de gulden wordt vijftien cent
besteed aan uitkeringen voor
ouderen, let wel: voor mensen
van boven de vijftig.
Als er niets verandert, ziet het
SCP het somber in. Het aantal
ouderen met een uitkering zal
groeien van drie miljoen nu tot
5,3 miljoen in 2030. Dan zal één
op de drie Nederlanders een ou
dere met een uitkering zijn. De
mensen die dan nog wel een be
taalde baan hebben zullen dan
verre in de minderheid zijn. De
levensgrote vraag is of de men
sen met een baan dan de uitke
ringslasten kunnen dragen. Als
zij dat al zouden willen.
Volgens becijferingen van het
SCP zal alleen afschaffing van
de dure regelingen bij ver
vroegd uittreden (vut) een beet
je schelen. Het aantal uitke
ringsgerechtigden zal dan in
Idoor
ALAN RYAN
U denkt wellicht dat de Ameri
kaanse conservatieven best re
den hebben om vrolijk te zijn.
Ongeacht de uitslag van de pre
sidentsverkiezingen hebben zij
immers het zwaartepunt van de
Amerikaanse politiek een heel
eind naar rechts weten te ver
leggen. Zo weigerde Bill Clinton
bijvoorbeeld Rickey Ray Rector
gratie te verlenen, een zwarte
geëstelijk gestoorde moorde
naar uit Arkansas die afgelopen
januari tijdens de campagnes
voor de voorverkiezingen ter
dood werd gebracht.
Sommigen zagen de executie
als een bewijs van hoe wanho
pig Clintons campagne was
voor de Democratische kandi
daatstelling voor het president
schap. Anderen waren van me
ning dat de voltrekking van het
doodvonnis een noodzakelijke
stap was om de Democratische
Partij weer naar het zwaarte
punt van de Amerikaanse poli
tiek toe te bewegen. Voor het
buitenland illustreerde de exe
cutie de waanzin van een sa
menleving die haar burgers toe
stemming verleent zich tot de
tanden te bewapenen en dan
hysterisch wordt over de voor
spelbare consequenties hier
van. De executie toonde in ieder
geval aan hoe conservatief het
Amerikaanse publiek is inzake
misdaad en straf. 'Oog om oog,
tand om tand' is voor de meeste
2030 135.000 lager uitvallen.
Aan uitkeringen zal dan 12 pro
cent minder worden uitgegeven
dan wanneer we de ontwikke
lingen op z'n beloop laten. Ove
rigens, het SCP misgunt nie
mand zijn uitkering.
In het bedrijfsleven zijn werk
gevers en werknemers in dis
cussie over invoering van een
deeltijd-vut en demotie. Dit
laatste staat tegenover promo
tie. Er is dus al wat beweging op
de arbeidsmarkt voor ouderen.
Een ijkpunt lijkt mij een nuttig
houvast: elke werknemer die bij
elkaar veertig jaar betaald werk
heeft verricht (en dus belastin
gen en premies heeft betaald)
moet het recht houden of krij
gen op een uitkering. Ongeacht i
zijn of haar leeftijd. Zelfs in de
21e eeuw en zelfs bij een oplo
pende levensduur lijkt 40 jaar
arbeid een redelijke bijdrage
aan de samenleving.
(Peter Riemersma is redacteur
van deze krant.)
Amerikanen een goede vuistre
gel; het afschrikwekkende ef
fect van de doodstraf heeft hier
mee niets van doen. De Demo
craat Walter Mondale zou ge
kreund hebben bij de gedachte
aan een Democratische presi
dentskandidaat die echt in de
doodstraf gelóóft, maar Monda
le stond bij de verkiezingen van
1984 aan de verkeerde kant en
leed een verpletterende neder
laag tegen Ronald Reagan.
Als de Amerikanen zo conserva
tief zijn, waarom zijn de conser
vatieven dan zo ongelukkig
over de huidige gang van za
ken? Dat kan voor een groot
deel worden verklaard door het
feit dat het conservatieve bond
genootschap dat Ronald
Reagan het Witte Huis binnen
bracht nog brozer was dan de li
berale coalitie die het in de ja
ren tachtig in drie verkiezingen
verpletterde. Voor de rest ligt
de oorzaak bij de totale desin
teresse van president George
Bush voor ideeën.
Geen visie
Niet alleen de liberalen klaag
den dat het Bush aan visie ont
brak; Edwin Feulner, directeur
van de Heritage Foundation,
sprak verbitterd over het „vi
sieloze Witte Huis dat voorgeeft
conservatief te zijn". Maar de
kiezers vormen wel het grootste
probleem. Het succes van Ro
nald Reagan en George Bush
verhulde het feit dat de Ameri
kaanse kiezers, evenals de Eu
ropese, „op hun portefeuille
stemmen".
De Amerikaanse politiek ver
schilt op een cruciaal punt van
die van Europese landen. Om
dat de Amerikanen hun presi
dent direct kiezen, kunnen zij
op een president van de ene par
tij stemmen en op een Congres
van de andere; ze kunnen op
het ene niveau voor hun porte
monnee kiezen en op het ande
re voor hun passies.
Byron Shafer, hoogleraar Ame
rikaanse staatskunde te Ox
ford, poneert de plausibele stel
ling dat de Amerikanen het
liefst godvrezende, nationalisti
sche, sociaal conservatieve stro
mannen in het Witte Huis zien,
maar denken dat niet-kerkelij-
ke, ongeremd spenderende De
mocraten beter zijn voor de al
ledaagse welvaart. Zij zullen
voor een conservatief in het
Witte Huis stemmen zolang
hun dat niets kost, en zolang de
Democraten het Congres be
stieren. Dat bemoeilijkt het le
ven van de liberalen en conser
vatieven op precies tegenover
gestelde manieren. Een pro
bleem voor de liberalen is dat
hun natuurlijke economische
achterban bestaat uit blauwe
boorden die tegen vrije abortus
zijn, tegen het verbranden van
vlaggen, tegen seksuele voor
lichting, tegen de uitspraak van
het Hooggerechtshof dat het
schoolgebed een schending is
van de grondwet enzovoort.
Maar het valt liberalen die wil
len dat de regering interve
nieert in de economie maar niet
in de slaapkamer niet moeilijk
met elkaar samen te werken.
De conservatieven zijn daaren
tegen een club van kibbelaars.
Zij omvatten, zoals een van hen
meelijdend opmerkte, zowel ui
terst conservatieve anti-com
munisten als voorstanders van
de vrije markt, Joodse ex-libe
ralen en evangelische ex-Demo
craten die door hun economi
sche belangen de ene en door
hun religieuze overtuigingen de
andere kant op worden getrok
ken.
Natie onder God
De Amerikaanse republiek is,
volgens de eed van trouw, „een
natie onder God". Op dat „on
der God" moet volgens sommi
gen de nadruk komen te liggen.
Toen Pat Buchanan, Pat Ro
bertson en Phyllis Schlafly naar
voren traden op de Republi
keinse conventie in augustus,
vochten ze voor een cultureel
conservatisme dat veel voor
standers van de aanbod-econo
mie zouden mijden als de pest.
Het permanente probleem van
Amerikaans rechts is dat de tra
ditie, de grondwet en het pu
bliek grenzen hebben gesteld
aan het conservatisme. Een
conservatief die appelleert aan
de Amerikaanse traditie appel
leert aan een liberale traditie:
Amerika was de eerste nieuwe
Duitse censuur. Dit moest op
gezag van die Duitse censuur in
de volgende editie luiden: „De
Telegraaf verschijnt zonder
voorafgaande Duitse censuur".
Verder via de boeiende versla
gen van de Berlijnse correspon
dent van deze krant, die de sta
tus van 'buitenlands correspon
dent' in het Propaganda Minis
terie had en heel wat dat eigen
lijk alleen maar voor het neu
trale buitenland bestemd was,
ongestraft kon publiceren, tot
uiteindelijk de laatste oorlogs
kranten niet groter waren dan
een kwartvoorpagina van een
huidige courant. Maar wel in
het voorjaar 1945 met adver
tenties van kunstveilingen in
Amsterdam bij Frederik Muller
en Mak van Waay, en ook zij
het in het kort de koersen
van de Newyorkse effecten
beurs. Het is namelijk een mis
vatting dat geheel Nederland
tussen 1940 en '45 heeft gele
den, de gevolgen van de honger
winter daargelaten.
Al was er dan geen koffie of thee
en weinig yet (hartklachten wa
ren toen onbekend), voor 98
procent van de bevolking was
het 'business as usual'; het ac
tieve vroege verzet was de daad
van een elite, die na Bijltjesdag
heel wat meelopers kreeg. De
vooroorlogse anti-Duitse hou
ding van de gehele bevolking is
gewoon een fabel. Kleine groe
pen Nederlanders leden ontzet
tend, tot aan uitroeiing toe, net
zoals kleine groepen daadwer
kelijk hulp boden en intens ver
zet pleegden.
Voor de overgrote meerderheid
was de oorlog een uiterst on
aangename bijkomstigheid.
Het artikel in de krant bewijst
dit ongewild met de foto's uit
1940-'45.
H. M. Cramer,
DEN HAAG.
Islam
Naar aanleiding van dit artikel
in uw blad van 25 september jl.
door Monique van de Ven wil ik
toch gaarne even reageren. Dat
ik niet eerder hierop ben inge
gaan is gelegen in het feit dat ik
juist in die periode in Indonesië
natie die de rechten van de
mens vastlegde in de grondwet.
Het was de eerste natie die be
reid was de risico's te lopen van
een democratisch beleid, de eer
ste die het zonder vaste kerk
stelde en de mensen hun reke
ning met God naar eigen gewe
ten liet vereffenen.
Het is moeilijk om op een con
servatief te lijken wanneer je
niet de huidige constitutie in
stand houdt, maar rondrent om
steun te werven voor amende
menten om abortus te verbie
den, het verbranden van vlag
gen, pornografie of wat dan ook.
Heel Amerikans rechts voelt
zich verraden door Bush' presi
dentschap. De belastingen zijn
gestegen, het tekort is groter
geworden en de president heeft
zich gedragen als alle andere
politici die campagne voerden.
Hij heeft zijn beloften niet kun
nen nakomen. De lauwerkrans
van de Golfoorlog is hem van
het hoofd gerukt; de nationalis
ten roepen dat hij alvorens Sad
dam Husayns leger onder de
voet te lopen eerst Irak het geld
heeft verstrekt om een leger uit
te rusten. Afgezien van het
noordoosten en Californië is
Amerika een cultureel conser
vatief land. Maar voor Ameri
kaans rechts is het zeker niet
het beloofde land.
The Times
(De auteur is professor politieke
wetenschappen aan de universi
teit van Pri nceton)
vertoefde en daar het volgende
beleefde. Om eerst wat duide
lijkheid te scheppen in de situa
tie daar, het bestuur van Jakar
ta geeft namelijk voor elke
godsdienst-overtuiging een
stuk grond uit. Op welke plek
men dus een kerk of bedehuis
mag bouwen. Het te bouwen
kerkje kreeg een plek aangewe
zen op korte afstand van een
moskee.
Op zondag 18 oktober, in een
deel van Jakarta, Tangerang
geheten, vond in dit kerkje, bè-
horende aan een christenge
meenschap, een doopplechtig
heid plaats, gepaard gaande
met gezang door de leden van
deze gemeenschap. Of dit ge
zang nu de leden (om ze zo
maar te noemen) uit de moskee
stoorde, weet ik niet. Het gé-
volg was dat men in de moskee
de geluidsinstallatie op volle
kracht openzette, oorverdo
vend. Wat wilde het geval: de
stroom viel uit, zodat ook de gè-
luidsinstallatie het liet afweten
(de schuld van de christenen?).
Het gezang in het kerkje ging
echter wel door, want dat had
geen elektriciteit nodig.
Men begon nu het kerkje met
stenen te bekogelen op een dus
danige wijze, dat het dak, dat
uit asbestplaten bestond, de
stenenregen niet kon verwer
ken. Hierdoor kwamen enige
projectielen door het dak naar
beneden, waardoor zelfs de do
peling aan het hoofdje werd ge
raakt.
Dit was niet zomaar een inci
dent; reeds tijdens de bouw van
dit kerkje waren al meerdere
malen vernielingen aangericht
(door de leden van de islam).
Dit heb ik later van leden van
de christengemeenschap verno
men. Is dit de leer van Moham
med? Nee toch zeker. Maar het
gebeurde wel. Zoals u zult be
grijpen, ben ik hiervan enorm
geschrokken. Het doet mij den
ken aan wat er in het Midden-
Oosten gebeurt. Laat dit dan
ook een waarschuwing zijn voor
het islamgebeuren.
J. A. S. van Niel,
SCHEVENINGEN.
'ETER RIEMERSMA
ete';„
Sociaal Cultureeel Planbu-
luidt de alarmbel bij de re-
ïng: zoveel ouderen zonder
Y^aald werk wordt onbetaal-
e irir voor de samenleving als
orWl. In het rapport 'Ouderen
sen pensioen en bijstand'
rdt deze stelling met wiskun-
,b formules, cijferreeksen en
'e tyistieken onderbouwd.
SCP laat het daar niet bij,
beveelt een 'cultuurom-
SeV aan. De oudere werkne-
moet een herwaardering
In plaats van als
te dienen op de perso-
I alllsbegroting moet men hem
aadr gaan zien als onmisbare
de ior voor een evenwichtig
jsoneelsbeleid.
onderzoekers van het SCP'
de tenen de nu 53-jarige pre-
bazir Lubbers tot de ouderen.
ïdaPbers heeft weliswaar aange-
de idigd in 1994 te zullen stop-
ksjj met zijn werk als minister-
)e ysident, maar slechts weini-
au geloven dat hij daarna geen
Tesrer wer"k zal vinden. Toch is
3 voor zijn leeftijdgenoten
rmaal' geworden om op de
gcJopstoel te belanden. De uit-
erjDt van ouderen is nu zover
tie frSesch°ten, dat de trend
II Qpt worden omgebogen. Bij el-
e her wor<^en vijftigplussers
t een uitkering te duur."
11 °ie hele westerse geïndustria-
jerde samenleving is de uit-
fs.bt gaande van ouderen uit
M arbeidsproces. Maar ner-
/oels is dit zover gevorderd als
Nederland. Dit geldt zowel
r ir ouderen tot 65 jaar als
0(ir ouderen na die leeftijd.
da1
nen)ral zelfstandigen plegen na
wexP 65e te blijven doorwerken
^^wege het ontbreken van een
rd^de pensioenvoorziening,
g^r in Nederland met z'n aow
basispensioen is dat veel
nder het geval dan in andere
Bterse landen. Lang niet ie
dereen haalt hier overigens
werkend de aow-leeftijd.
De keerzijde van de geringe ar
beidsdeelname van ouderen is,
dat veel meer mensen dan el
ders een sociale uitkering heb
ben. In 1970 had één op de vijf
personen in de leeftijd van 50-
64 jaar een uitkering. Vandaag
is dat één op de twee.
Het SCP-rapport maakt de par
lementaire enquête naar de uit
voering van de sociale zeker
heid tot een farce. Het .zet pre
cies op een rij waarom het ge
bruik van de sociale zekerheid
zo uit de hand is gelopen. De re
gelingen zoals die door regering
en parlement samen zijn vast
gesteld zijn ruim opgesteld en
bieden een hoge sociale be
scherming.
Daar komt bij, dat de regelin
gen zijn gericht op het opvan
gen van inkomensderving door
ziekte, arbeidsongeschiktheid,
werkloosheid en ouderdom.
Veel minder zijn ze er op ge
richt de mensen weer aan een
betaalde baan te helpen, zoals
bijvoorbeeld in Zweden wel het
geval is.
In de afgelopen twintig jaar is
de arbeidsmarkt in Nederland
veranderd. Het aantal mensen
dat zich aanbood nam meer toe
dan elders in Europa. Dit kwam
mede doordat in Nederland
steeds meer vrouwen aan de
slag wilden. Zij hadden dan ook
op dat punt een achterstand.
Bovendien koos de overheid er
voor om de arbeidsplaatsen die
er waren in de eerste plaats
door jongeren te laten bezetten.
Een reactie op de verhalen over
'verloren generaties' van
schoolverlaters die wel een uit
kering kregen, maar geen be
taald werk konden vinden.
Door de aandrang om ruim
baan te maken voor jongeren en
vrouwen werden de oudere
werknemers naar de rand ge
duwd.
Menigeen liet zich in het sociale
vangnet vallen, mede omdat de
'Oudere werknemers moeten een herwaardering ondergaan'.
De redactie behoudt zich het recht voor ingezonder
eventueel in te korten dan wel te weigeren. Anoni
Brieven dienen te worden ondertekend en voorzien
geadresseerd te worden aan de hoofdredactie van dt
Van Tol
Voor mij ligt de rubriek Week
einde van 31 oktober jl. Van Tol
Twee (2) heet het stukje. Wiens
gedachten worden daarin goed
verwoord? Die van Van Altena,
Buurman, Koldenhof of Roso?
Of die van Ellen Verhaar, de
LC-correspondent? Laat ik het
maar op de laatste houden. Me
vrouw Verhaar immers wordt
geacht de Alkemadese politiek
het beste te kennen. Boven
dien: ze heeft van mij tijdig de
Groen Links-bijdragen aan de
Algemene Beschouwingen ont
vangen en die dus uitgebreid
kunnen bestuderen. Toch staan
er een aantal pijnlijke misvat
tingen en niet onderbouwde
vooronderstellingen in Van Tol
Twee (2). Laat ik de meest op
vallende noemen.
1. Ik zou mevrouw Verhaar iet
wat denigrerend een pers-Muis
(en niet persmuis!) genoemd
hebben. Mis poes! Pers-Muis is
juist een erenaam. Die heb ik
gegeven aan de politieke corres
pondent van het WW. Waarom?
Eén: omdat die meneer, meneer
Muis heet. En twee: omdat me
neer Muis altijd zijn uiterste in
tegere best doet om zoveel mo
gelijk alle partijen in gelijke
mate te belichten.
2. Ik heb niet betoogd, dat het
gemeentelijk verslag afgedrukt
zou moeten worden in "alle"
huis-aan-huisbladen. Ik heb
wat anders betoogd. Dit: dat ik
het door de gemeentelijke voor
lichtster te maken verslag van
de raadsvergaderingen gaarne
opgenomen zou willen zien „in
één (het WW) of alle (het WW
de AC) lokale huis-aan-huisbla
den". Maar liever nog „in een
eigen gemeentelijk medede
lingenblad".
3. Mijn redactionele bijdrage
aan de AC kan geschat worden
op 15%, en niet 50%, zoals Van
Tol Twee (2) beweert. Met zo'n
r. Ze diei
eze krant, postbus 9,2501 CA Den Haag.
rekenfoutje valt te leven. On
aanvaardbaar echter is de iet
wat naïeve (en daarom des te
insinuerendere) opmerking als
zou ik de AC kunnen (gaan)
misbruiken als Groen Links
partij-orgaan. Zo'n opmerking
gaat mij en hopelijk iedere inte
gere burger, lezer en kiezer net
even een LC te ver.
S. A. S. v.d. Geest,
ROELOFARENDSVEEN.
Oorlogsfoto's
Natuurlijk ging tijdens de
Tweede Wereldoorlog in Neder
land verrassend veel gewoon
door; misschien moest dit ook
wel. Het is bovendien gewoon
menselijk. Ik kan dit uit eigen
ervaring bevestigen, want ik
was 20 toen de oorlog begon en
had het geluk tot het einde in
Den Haag te kunnen verblijven.
Om een heden niet meer nas
peurbare reden begon ik op 1
september 1939 de 'Telegraaf
te verzamelen (toen de dollar
overigens op plusminus 1,80
stond), en ik slaagde erin het
bewaren consequent tot mei
1945 vol te houden. Niet alleen
de Telegraaf compleet in circa
40 gebonden delen, maar het
laatst aangevuld met andere
Nederlandse kranten en veel
ondergrondse publicaties, maar
ook met een aantal exemplaren
van het lijfblad van Goebbels
'Das Reich', met het beruchte
artikel eind februari 1945 over
het 'IJzeren Gordijn' (later
door Churchill in zijn beroemde
redevoering in Fulton aange
haald).
Het geheel is een boeiend docu
ment geworden, dat een genu
anceerder licht werpt op de toe
stand van toen dan velen mis
schien zouden willen. Bijvoor
beeld de eerste Duitse censuur
op 14/15 mei 1940 waar de Tele
graaf op de voorpagina in de
kop drukte: vanaf heden ver
schijnt de Telegraaf onder
