Mensen
'Ik ben echt een
heel gek mens
1
Anita ontzenuwt leugens over 'moedertjelief
JOSEPHINE VAN DER MEER
SWART
Even niet
D e Britse choreograaf Sir
Kenneth MacMillan is donderdag op
62-jarige leeftijd in Londen
overleden. Hij stierf waarschijnlijk
aan een hartaanval tijdens een
uitvoering van zijn ballet
'Mayerling' door het Royal Ballet in
Covent Garden. MacMillan was
meer dan veertig jaar verbonden aan
het Royal Ballet. Eerst als danser,
maar al in de jaren vijftig begon zijn
carrière als choreograaf. In 1977
werd hij benoemd tot eerste
choreograaf, nadat hij zeven jaar
regisseur van het balletgezelschap
was geweest. Hij bleef tot het laatst
toe actief en zijn laatste werk, 'The
Judas Tree', ging in maart in
première.
foto Fotopersbureau Dijkstra
Josephine van der Meer als Patricia in de keuken van 'In de Vlaamsche pot'.
man die advocaat is en mijn werk bij
de televisie".
Aan*toneel - Josephine begon haar
carrière bij Globe (nu het Zuidelijk
Toneel) in Eindhoven - moet ze
voorlopig niet meer denken. „Dat ge
reis met een bus door het land en dan
speel je voor halfgevulde zalen. Er is
in Nederland geen hond die naar to
neel gaat. Vergelijk dat eens met 'In
de Vlaamsche pot' waar zo'n drieë
neenhalf miljoen mensen naar kij
ken".
„Zo'n aantal bereik je in je hele leven
niet onder de schijnwerpers. Of je
moet driehonderd jaar worden", ver
telt Josephine van der Meer.
Het mag duidelijk zijn dat de actrice
het heerlijk vindt om bij de televisie
te werken. Eerst in de geflopte Vero-
nica-serie 'Take off en nu dan via
haar castingdirector Hans Kemna in
'In de Vlaamsche pot'. „Ik had tegen
Hans gezegd dat ik comedy wilde
gaan doen. Dat is iets wat bij me
past. Ja, ik ben echt een heel gek
mens".
Willem Pekelder
f o lief als Dirkje was, zo'n
haaibaai is Patricia. De
U nieuwe actrice in 'In de
Vlaamsche pot' is gelukkig
ie rol. „Dirkje zou ik niet kun-
lelen. Dat lieve en naïeve
ct me niet zo aan. Recht voor
ap, daar houd ik van", zegt Jo-
ne van der Meer. „Of ik bij het
ek net zo geliefd zal worden als
e weet ik niet. Maar dat is niet
'Alexis was in 'Dynasty' ook
opulair, maar wel een zeer in-
sante actrice".
getreuzel is het motto dat de
ige Haagse op het lijf lijkt ge
ven. Tijdens haar eerste optre-
ide populaire Veronica-serie
<e dat wel heel letterlijk door
»n een paar minuten met F rits
van Deursen) naar bed te
„Ik vind die duidelijkheid
goed. Frits heeft twee seizoe-
chter Dirkje aangelopen zon-
ïcces, nou dan weten de kijkers
el. Nu met mij is het meteen
Ook Frits' rol wordt daardoor
issanter. Ik val vooral op Frits'
rnaam Van Sweelinck Aerden-
Er bestaan echt van die extre-
ouwen die direct 'er op' willen
zo'n naam horen".
'Het leven van alledag is mij
te saai. Ik probeer vreselijk
de massa te ontstijgen. Als
ik thuis mensen ontvang wil
ik ze de hele tijd amuseren.
Ja, heel vermoeiend'.
„Patricia raakt zwanger en eerst
dringt Frits dan aan op een abortus,
maar zij piekert daar niet over. Uit
eindelijk wil Frits ook dat het kind
wordt geboren en dat gebeurt dan in
de laatste aflevering. Mag ik dat ei
genlijk allemaal wel vertellen, vraag
ik me nu ineens af. Nou ja...".
Door haar grote mond heeft ze in de
serie meteen ruzie gekregen met
Irma Adèle Bloemendaal) - 'een
aanwinst, deze raskomedienne' - en
het zal niet bij één conflict blijven.
„Ik vind het heerlijk dat ik me zo kan
laten gaan. Ik zou willen dat dit in
het echt ook kon. Ik moet me soms zo
inhouden, ik woon in Den Haag in
een keurige buurt, weetje. Ik reis
vier uur per dag van huis naar Hil
versum en weer terug, en dan maak
je soms vervelende dingen mee. Zo
deed een keer een man op het perron
z'njas wijd open, terwijl hij naar mij
keek. Als zoiets in de serie gebeurt,
kan ik gewoon schreeuwen: Hou 'es
op, ouwe lui!".
Dat vindt Josephine het leuke aan
'In de Vlaamsche pot', het brutale, af
en toe wat grove. „Dat controversië
le vind ik heerlijk, 't is allemaal zo
braaf in Nederland". In zekere zin
zijn Patricia en Josephine hetzelfde.
„Ik ben zeer extravert en drukkig",
zegt de actrice over haar karakter.
„Het leven van alledag is mij te saai.
Ik probeer vreselijk de massa te ont
stijgen. Als ik thuis mensen ontvang
wil ik ze de hele tijd amuseren. Ja,
heel vermoeiend".
Vaak hebben mensen met zo'n op
vallend vrolijke kant ook zeer neer
slachtige trekjes. Hoe zit dat met Jo
sephine? „Je wilt weten of ik een tra
gische clown ben. Nou, dat denk ik
niet. Toen ik jonger was, had ik wel
zeer depressieve momenten. Op de
toneelschool in Maastricht bij voor
beeld. Je moest daar voortdurend
presteren en zat permanent in de be
oordelingsstress. Ik ben nu redelijk
zelfverzekerd en niet meer neer
slachtig. Ik heb er gewoon geen tijd
meer voor. Ik heb twee kinderen, een
D.
I k ga dinsdag eindelijk met
zomervakantie. Dat was er nog
niet van gekomen. Op mijn
programma staat een bezoek aan
de fosfaatmij nen van Seroe
Colorado, waarover ik later in
mijn geologische studie nog zal
gewagen en mijn oudste broer
reist mee. Dat is wel even wat
anders dan vroeger. Toen
bezochten we voornamelijk
landen met verloederde
striptease-danseressen.
Mijn vrouw blijft thuis. Wij zijn
namelijk enorm geëmancipeerd.
Bovendien hebben we
schoolgaande kinderen en een
hongerende veestapel. Wij
moeten dus loten. Zodoende trok
ik in januari de herfst en mijn
vrouw de zomer. Uiteraard zijn
we meermalen samen of met z'n
allen gegaan, maar dan hadden
we al heimwee als we op weg naar
Schiphol Aalsmeer passeerden.
Vervolgens vroegen we ons na
drie dagen af of de hond z'n draai
wel zou vinden en in de gevallen
dat we per auto reisden, werd elk
Frans cafeetje benut om naar
huis te bellen met de vraag hoe
het op de boerderij met die andere
schooiers ging. Dat was
knoeiwerk. Daar zijn we dus mee
opgehouden.
Zodoende besloten we vorigjaar
de ontwikkelingen te
overbruggen met een separate
vakantiekeuze, die ons trouwens
goed uitkomt, omdat mijn vrouw
altijd naar de zon wil en ik die
juist kan missen als kiespijn. Ik
reis nu met mijn oudste broer. We
zijn terdege aan elkaar
vertrouwd. Ik kan me trouwens
sinds zijn echtscheiding niet één
vakantie herinneren waar hij niet
bij was. Mijn vrouw regelde zijn
bewassing, ik de reis. Dat vond hij
makkelijk. Hij was op reis een
gezellig kwispelende Hector, die
altijd dorst had en honger. Op die
manier hadden we toch nog 'n
beetje de hond bij ons.
Nu is het andersom. Hij neemt
zijn meisje mee, maar die kent hij
dan ook pas vijfjaar,
drieëntwintig dagen, vier uur en
negen seconden, zo nauwkeurig
getuigt en geniet hij dagelijks van
de herontdekking van een
geslaagd samenlevingspatroon.
Naar oud gebruik maken we één
geldpot. Dat leerden van onze
ouders, maar geroutineerd als hij
is heeft hij nu al laten weten dat
nachtconsumpties voor eigen
rekening komen. Meneer gaat
namelijk tegenwoordig vroeg
naar bed, terwijl hem vroeger nog
nooit één behoorlijk ontbijt ten
deel is gevallen. Dan had hij in de
gekste tenten en tot diep in de
morgen weer eens wildvreemde
mensen tot zijn publiek gemaakt
met grappen, waarvan ik de clous
kon dromen. De volgende morgen
sliep hij dan bevredigd een
geweldige roes uit. Fosfaatmijnen
en koraalkalk, konden hem
gestolen worden.
Maar nu, in alle haast om nog iets
van het leven te maken,
beschouwt hij elke nieuwe
morgen tot zijn onuitsprekelijk
genoegen als een nieuw wonder
en laat hij zich frapperen door de
sprankelende tonen van vogels,
waarvan hij niet meer wist dat ze
bestonden, 't Is een heel andere
man geworden. Hij sjouwt ook
ineens enorme koffers de
luchthaven op, die in geen enkele
verhouding staan tot dat kleine
tasje van vroeger met daarin
voornamelijk weggooiondergoed.
Hij heeft zelfs al vier keer nerveus
om de tickets gevraagd, terwijl hij
in oude doen in het vliegtuig ging
zitten en pas bij terugkomst in
Holland op de kaart ging kijken in
welke nachtbars hij was geweest.
Daarom zal het mij benieuwen in
Colorado. U hoort gauw.
Julie Andrews
terug in New York
oor de eerste keer sinds ruim
dertig jaar staat Julie Andrews
binnenkort weer op het toneel in
New York. Vanaf maart volgend jaar
is ze te zien in de revue 'Putting it
together' van Stephen Sondheim in
de Manhattan Theatre Club.
De laatste keer dat Andrews, vooral
bekend van 'The sound of music',
een theaterrol speelde in de Big
Apple was in 1960 in 'Camelot'.
Dalton Trumbo
gerehabiliteerd
D e schrijver Dalton Trumbo, een
van de zogenoemde Tien van
Hollywood die in de jaren vijftig op
de zwarte lijst stonden wegens
vermeend lidmaatschap van de
communistische partij, is postuum
gerehabiliteerd. Het Schrijversgilde
van Amerika heeft bekendgemaakt
dat hij alsnog wordt geëerd voor de
uit 1949 stammende film 'Gun
Crazy', die hij onder de naam van
een collega schreef. Trumbo, die in
1976 overleed, was een van de Tien
van Hollywood, die in de gevangenis
terechtkwamen en op de zwarte lijst
werden geplaatst omdat ze
weigerden voor het Comité van On
Amerikaanse Activiteiten van het
Huis van Afgevaardigden te
verschijnen.
Hij moest voor dit comité, onder
leiding van communistenjager Joe
McCarthy, een verklaring afleggen
over zijn vermeende lidmaatschap
van de communistische partij.
Choreograaf Kenneth
MacMillan overleden
Kenneth MacMillan ontwierp meer
dan veertig traditionele en modene
balletten, waaronder het populaire
'Romeo and Juliet' 1965) en
'Manon' (1974). Hoewel hij het
meest bekend is van zijn werk voor
het Royal Ballet, schreef hij ook voor
Ballet Rambert en het American
Ballet Theatre.
In de jaren tachtig werkte hij met de
Britse musical-componist Andrew
Lloyd Webber samen aan diens show
'Requiem'.
MacMillan had een voorkeur voor
balletdrama's die lieten zien hoe
onder de conventies van de
maatschappij hartstocht en
frustraties schuil gaan. Zo werd voor
het eerst onverbloemde erotiek in
het Engelse ballet gebracht met zijn
jarenlange hit 'The invitation'
(1960).
Diana en Charles
gaan naar Korea
oor de eerste keer brengen
leden van de Britse koninklijke
familie een officieel bezoek aan Zuid-
Korea. Kroonprins Charles en
prinses Diana vertrekken volgende
week voor een bezoek van vier dagen
op uitnodiging van president Roh
Tae Woo.
Stralend en mooi zou ze tijdens haar
zwangerschap zijn. Van alle kanten
kreeg Anita van Vugt-Verschoor de ga
rantie. De constante misselijkheid moest
ze maar even voor lief nemen; na drie
maanden zou ze opbloeien tot een plaat
je.
Een gave huid en glanzend haar, werd
Anita in het vooruitzicht gesteld; ze zou
zelfs krullen krijgen.
Maar de spiegel onthulde het tegendeel.
„Als ik daar in keek, zag ik heel iets an
ders. Ik voelde me dik, was opgeblazen
door het vocht dat ik vasthield en had
pukkels".
Anita van Vugt, inmiddels moeder van de
een jaar oude Fabian, moest meer verha
len aanhoren die in werkelijkheid anders
uitpakten. Volgens haar hebben die alle
maal één ding gemeen. „Ze hebben mij
op geen enkele wijze voorbereid op wat
me te wachten stond".
Adviezen
In haar zojuist verschenen boek 'Moe
dertjelief. De grootste leugens over het
moederschap' belicht ze de andere kant.
Of zoals zij zegt: „Ik probeer een beetje
orde aan te brengen in het oerwoud van
halve waarheden en goedbedoelde, maar
meestal onjuiste adviezen. Want een
vrouw krijgt heel wat over zich uitge
stort. Tegelijkertijd wordt er veel niet
verteld. Het is mijn motivatie geweest
om het boek te schrijven in de hoop dat
anderen er herkenning in vinden
'Moedertjelief is een soort tegenwicht
voor alle jubelverhalen, zegt Van Vugt.
„Ik aanbid mijn kind, al toen hij in mijn
buik zat.
Ook ik heb lyrische gedichten en mooie
rijmpjes gemaakt, maar die gevoelens
zijn al zo vaak beschreven. Ik heb alles
wat willen relativeren. Met de nodige iro
nie", lacht ze.
De waarheid is verdoezeld door haar om
geving, vindt Anita van Vugt. Haar beste
vriendinnen, twee zussen en zelfs haar
moeder maakten zich er schuldig aan.
foto Hans de Bakker
Anita van Vugt-Verschoor met zoontje Fabian: 'Ik hoop dat anderen
er herkenning in vinden'.
Vooral de bevalling is haar veel te mooi
voorgespiegeld, zegt ze.
„Doet het pijn, vroeg ik soms als de angst
me bekroop. 'Pijn, wat is pijn? Je bent
het zo vergeten'. Een ander zei weer dat
het te vergelijken was met menstruatiek-
rampen. Een eerlijk antwoord heb ik
nooit gekregen".
Ze heeft er achteraf wel een verklaring
voor. „Je gaat lijden aan een soort geheu
genverlies. Ik weet nog precies wat ik heb
geroepen tijdens de bevalling en wat ik
deed, maar de herinneringen aan pijn
zijn weggewist".
In haar boek laat ze de pijn niet onver
meld. „Ik ben er boos over geweest dat ik
er van te voren niets over wist. Die
kwaadheid herkennen andere vrouwen
als ik het onderwerp aansnijd. Laten we
er maar eerlijk over zijn; als vrouwen
moeten we niet het image in stand hou
den dat alles honderd procent ideaal is.
Zelfs moeders die al maandenlang niet
goed slapen, komen met hoera-ver halen,
terwijl je de kringen onder hun ogen ziet.
Het negatieve uitje niet. Daar betrap ik
mezelf trouwens ook op".
Baan
Anita van Vugt, die onder meer produkt-
manager was bij een Amerikaans farma
ceutisch bedrijf, besloot tijdens haar
zwangerschap te stoppen met werken.
Een volledige baan leek haar niet te com
bineren met het moederschap. Boven
dien wilde zij zich meer gaan toeleggen
op het schrijven.
De bemoeienis van mensen strekte ver,
heeft ze ervaren. „Men vond het vreemd
dat ik mijn baan opgaf. 'Jij, iemand die zo
vol in het leven staat', waren de reacties.
Is moederschap dan geen leven, vraag ik
me af
Als ze een andere beslissing had geno
men, was daar evengoed commentaar op
gekomen, weet Anita van Vugt. „Een van
mijn vriendinnen wilde wel fulltime blij
ven werken. Het is een keuze die goed bij
haar past; zij heeft haar hart heel dicht
bij haar werk en kan gemakkelijker de
knop omdraaien. Maar dan krijgje weer
het verhaal van de ontaarde moeder, die
haar kind na zes weken naar de crèche
brengt".
De kritische geluiden kwamen vrijwel al
tijd van vrouwen, zegt ze. „De meesten
zijn niet loyaal, terwijl, juist zij je zouden
moeten steunen. Want een beslissing
waar je voor honderd procent achter
staat, is er niet. Je moet altijd een beetje
schipperen met je gevoelens. Als je dan
ook nog al die aanmerkingen krijgt, moet
je verdomde sterk in je schoenen staan,
wil je niet gaan twijfelen".
'Moedertjelief is verschenen bij
BZZTöH en kost ƒ.19,50.
Nominaties voor
Publieksprijs
De Stichting Collectieve Propaganda
van het Nederlandse Boek heeft de
titels bekendgemaakt van vijf boe
ken die meedingen naar de Publieks
prijs voor het Nederlandse Boek.
Het gaat om 'Heren van thee' van
Hella Haasse, 'Zwemmen met droog
haar' van Kees van Kooten, 'In een
sluier gevangen' van Betty Mah-
moody, 'Eerst grijs, dan wit, dan
blauw' van Margriet de Moor en 'De
Wetten' van Connie Palmen.
De prijs bestaat uit 15.000 gulden en
een sculptuur van Jeroen Henne-
man. Het publiek heeft de vijf titels
geselecteerd door een stem op één
van de boeken uit te brengen, die
tussenjanuari 1991 en juli 1992 zijn
verschenen. De stemperiode liep
vanaf 8 september tot en met dins
dag 27 oktober. Op 5 november
wordt bekendgemaakt welke van
deze boeken de meeste stemmen van
het publiek heeft gekregen.
Podiumprijs voor
Jacques Palinckx
De stichting Jazz en
Geïmproviseerde Muziek in
Nederland SJINheeft de
Podiumprijs 1992 toegekend aan de
gitarist en componist Jacques
Palinckx. Hij krijgt de prijs omdat hij
volgens de jury 'ongetwijfeld het
meest eigenzinnige talent in de
Nederlandse geïmproviseerde
muziek is'. De bijbehorende
vijfduizend gulden worden hem in
februari in Tilburg uitgereikt. De
Podiumprijs wordt sinds 1983
meestal jaarlijks toegekend aan een
musicus wiens werk van belang is
voor de ontwikkeling van de jazz en
de geïmproviseerde muziek in
Nederland. De bedoeling is de prijs
in een vroeg stadium van de carrière
van de kunstenaar uit te reiken.
Julie Andrews
J
t Dalton Trumbo
foto EPA
De choreograaf Sir Kenneth MacMillan geeft hier
aanwijzingen aan de dansers Darcy Bussell en Jonathan
Cope tijdens repetities in 1989 voor 'The prince and the
pagodas'.
