Mensen
Nieuwste Franse
popster is vier
'Niet verwachten dat een Duitser hetzelfde is'
JORDY LEMOINE
D e Spaanse wielrenner Miguel
Indurain, winnaar van de Ronde van
Frankrijk, heeft gisteren paus
Johannes Paulus II een gele trui
geschonken. Het was het exemplaar
dat Indurain bij de finish op de
Champs Elysées had gekregen. De
wielrenner, die dit jaar ook de Ronde
van Italië won, schonk de paus ook
een roze trui.
Ro
Su
te
FLOOR
KIST
Beproeving
W e stellen ons even voor dat er
ergens in Nederland in een
schouwburg een toneelstuk
wordt opgevoerd. Dat is niet
moeilijk, want het komt voor. We
hoeven het ons niet eens in een
van de grote schouwburgen voor
te stellen, het mag ook een
regionaal zalencentrum zijn of
een multifunctioneel trefpunt.
Want we hebben toneelspreiding.
DONDERDAG 29 OKTOBER 1992
)ny Allen Mills
oals zoveel andere popster
ren houdt Jordy Lemoine
ervan met zijn auto's te
pronken. Op de oprijlaan
afgelegen huis aan de water-
aan de nieuwste modellen in
le kleuren. Het zijn de bonte
n van een bliksemcarrière in
luziek.
oordeur staat een gele plastic
met trappers. Daarachter
d met gele kipauto en een
fiets. Naast het konijnenhok
irdy's kostbaarste bezit: een
■ommer met een topsnelheid
kilometer per uur.
ft geen Ferrari, maar wat
daar ook mee als je nog maar
rbent.
de jongste popster die ooit
nste regionen van de Franse
•n heeft bereikt. Hij staat al
;ken op nummer één en is
teel de trots van de Franse
ïdustrie met zijn ritmische
rap 'Dur dur d'être bébé'
imoeilijk een peuter te zijn'),
dy's cd zijn al 230.000 exem-
•erkocht in Frankrijk en Bel
eende maand verschijnt er
;elstalige versie. Bovendien
'In het begin namen we zijn
stem op omdat het zo
grappig was. Maar we
hebben er geen moment aan
gedacht dat hij een ster kon
worden'.
is een mini-album in de maak. Op de
leeftijd waarop een ander wonder
kind, Michael Jackson, nog op zijn
duim zat te zuigen, wordt Jordy Le
moine binnengehaald als 'Le nou
veau Mozart du show-biz'.
Jordy werd 'ontdekt' door zijn eigen
ouders, muziekproducent Claude en
radio-omroepster Patricia. Toen hij
twee jaar was, liep Jordy de opname
studio van zijn vader binnen en pak
te een microfoon. „In plaats van te
zeggen 'niet aankomen, leg neer an
ders gaat hij kapot', legden we hem
uit hoe hij ermee om moest gaan",
vertelt vader Claude. „In het begin
namen we zijn stem op omdat het zo
grappig was. Maar we hebben er
geen moment aan gedacht dat hij
een ster kon worden".
De bereidheid van het gezin Lemoi
ne om een grap om te zetten in een
professioneel nummer heeft de on
vermijdelijke, kritische reacties op
geroepen.
Geschokt
Jordy's optreden in een videoclip
waarin hij zijn kleine zwarte 'copine'
(vriendinnetje) omhelst en kust,
heeft de Franse kijkers tegelijkertijd
vertederd en geschokt. „Het is af
schuwelijk", zegt een Franse huis
vrouw. „Ze moeten die kinderen niet
dwingen zo snel op te groeien. Als
het jongetje van muziek houdt,
moeten zijn ouders hem naar een
muziekschool sturen. Dat is meer
dan voldoende voor een kind van
vier jaar".
„Natuurlijk hebben we een bijzon
der zware verantwoordelijkheid",
geeft Claude toe. Zijn zoon heeft nog
niet in het openbaar opgetreden,
maar er is wel een liefdadigheidscon
cert op komst. Jordy gaat gewoon
naar school. „We proberen hem niet
als een ster te behandelen", zegt zijn
moeder Patricia. „Maar we denken
dat hij er wel één zal worden. Hij
kijkt al iets te vaak naar zichzelf in
De Lemoines betogen dat Jordy een
foto The Sunday Times
Jordy Lemoine heeft al 230.000 exemplaren verkocht van
zijn hit 'Dur dur d'être bébé'.
belangrijk gat vult in de psychologi
sche behoefte van kinderen. „Hij
zingt over dingen die voor vierjari
gen belangrijk zijn", zegt Patricia.
In de videoclip wordt Jordy omringd
door gekwelde volwassenen die het
altijd te druk lijken te hebben om
hem enige aandacht te geven. „Jordy
wil daarmee zeggen: Word wakker
kinderen, kom voor jezelf op als je
moeder je voor de televisie zet, ter
wijl ze zelf uren aan de telefoon
hangt", aldus Patricia.
Of alle vierjarigen in Frankrijk klaar
zijn voor de revolutie is nog niet dui
delijk, maar zeker is dat Jordy bij
duizenden Franse tieners een gevoe
lige snaar heeft geraakt. Velen wor
den lid van zijn fanclub.
Vorige week ontving Jordy een brief
van de 15-jarige Nathalie, die
schreef: „Ik ben verliefd op een jon
gen die in Lot-et-Garonne woont,
maar ik weet niet hoe ik het hem
moet vertellen. Ik ben ook verliefd
op een jongen in Bordeaux. Weet jij
wat ik moet doen? P.S. Mijn ouders
zijn wel gaaf. Ik heb ook hamsters.
Hou jij van chocola?" Jordy's moe
der probeert de brief te beantwoor
den.
Zoals wel vaker het geval met pop
sterren is het lastig Jordy te inter
viewen. Serieuze vragen over de
voor- en nadelen van de roem wor
den beantwoord met een verbijster
de blik en een wedervraag: „Wil je
met mijn tractor spelen?"
Maar hij lijkt zich goed aan de situa
tie aan te passen en het is heel ver
frissend eens een popster te ontmoe
ten wiens favoriete tijdverdrijf het
voeren van zijn konijn is.
Hoe zit het met de andere valkuilen
van het beroemd-zijn: drugs, meis
jes, plastische chirurgie? Claude en
Patricia Lemoine maken zich daar
geen zorgen over. Hun huis is gevuld
met de swingende klanken van Jor
dy's hit. Michael Jackson, kijk uit, er
is een 'new kid on the block'.
The Sunday Times
te Keith Richards
Indurain schenkt
paus gele trui
Keith Richards
komt naar Ahoy'
'ollingStones-gitarist Keith
Richards geeft op vrijdag 4 december
een concert in Ahoy' om zijn zojuist
verschenen tweede solo-album
'Main Offender' te promoten. De
kaartverkoop begint zaterdag.
Sinéad zegt de
popwereld vaarwel
'inéad O' Connor zal geen
promotie voor haar platen meer
maken en terugkeren naar Dublin
om opera te studeren en 'een gezin te
stichten met kinderen die gelukkig
zullen opgroeien'. In het blad
Melody Maker zegt de Ierse zangeres
dat God haar na een moeilijke jeugd
heeft geholpen en dat zij slechts één
boodschap had. Om tegen de
dogma's van de rooms-katholieke
kerk te protesteren verscheurde zij
vorige maand op tv een foto van de
paus. Nu zij haar 'schuld aan God
heeft afgelost, wil Sinéad de
popindustrie de rug toekeren.
Koningin pleit
voor Nederlands
Me
.et een pleidooi voor het belang
van de Nederlandse taal binnen de
Europese Gemeenschap heeft
koningin Beatrix gisteren de Prijs
der Nederlandse Letteren uitgereikt
aan Christine D'haen. De Vlaamse
dichteres krijgt de prestigieuze prijs,
ingesteld door de Taalunie en
beurteling uitgereikt door koning
Beatrix of koning Boudewijn, voor
haar hele oeuvre. Ze is daarmee de
eerste vrouw die de onderscheiding
toevalt.Koningin Beatrix greep de
gelegenheid van de uitreiking in
Paleis Noordeinde aan om het
belang van samenwerking tussen de
foto ANP
Christine D'haen krijgt van koningin Beatrix de Prijs der
Nederlandse Letteren.
Zuid- en Noordnederlandse
taalgemeenschap te benadrukken.
Ze noemde de taal 'de drager van de
eigen identiteit'. De Prijs der
Nederlandse Letteren wordt
driejaarlijks toekend, beurtelings
aan een Vlaming en een
Nederlander. Drie jaar geleden
kreeg Gerrit Kouwenaar de
onderscheiding, daarvoor was het
Hugo Claus die de eer te beurt viel
van de met 30.000 gedoteerde
prijs. „Deze oorkonde laat ik nu
nooit meer los", zei de 69-jarige
dichteres gisteren. Ze hield een
dankrede waarin zij de rol van de
lyricus als ziener toelichtte. De nogal
erudiete poëzie van Christine
D'haen is slechts in kleine kring
bekend, maar wordt daar zeer
bewonderd. Juryvoorzitster prof.
Anne Marie Musschoot sprak van
een 'rijk, verwarrend, weerbarstig
en soms aangrijpend oeuvre' van
D'haen. Haar bekendste bundels
zijn 'Mirages' en 'Onyx'. Voorts
schreef ze over Guido Gezelle een
biografie. Autobiografische verhalen
publiceerde ze in 'Zwarte sneeuw'.
In de jury zaten behalve prof.
Musschoot, Benno Barnard,
flerman de Coninck, Dick van
Halsema, Geert van Istendael en Ed
Leeflang.
'De Noorderlingen'
dingt mee naar Oscar
De speelfilm 'De Noorderlingen"
van Alex van Warmerdam wordt
namens Nederland voorgedragen
voor de Amerikaanse Oscar in de
categorie beste buitenlandse film.
De Noorderlingen won onlangs op de
Nederlandse Filmdagen in Utrecht
twee Gouden Kalveren, voor de
beste regie en de beste acteur
(Rudolf Lucieer). De speelfilm is
eveneens genomineerd voor de Felix
92, de Europese tegenhanger van de
Oscar. De winnaar daarvan wordt in
december bekendgemaakt.
jjgsr'
Een Nederlander die moet samenwer
ken met een Japanner of Koreaan ac
cepteert dat het hem moeite zal kosten,
want hij houdt rekening met die andere
cultuur.
Zijn soepele instelling is echter ver te
zoeken wanneer hij bij voorbeeld een
Duitser tegenover zich krijgt.
„De tolerantie is dan weg. De Nederlan
der ergert zich aan de Duitsers, terwijl
ook zij anders zijn"-, zegt drs. Carla Sei-
fert. „De Duitsers hebben een andere
manier van zaken doen, gaan anders
met mensen om en geven anders lei
ding".
Omgekeerd gebeurt hetzelfde. „Duit
sers weten evenmin dat ze met een to
taal andere cultuur te maken hebben;
zij gaan als olifanten door de porselein
kast. Nederlanders zijn wat voorzichti
ger, maar zij hebben weer geen neutrale
mening over Duitsers. Ja, de oorlog is
debet aan die negatieve vooroordelen.
Toch is dat niet het enige, wat ook speelt
is de totaal andere manier van zijn en
doen".
De verschillen hebben al tot de nodige
conflicten geleid, zegt Seifert, van ge
boorte Oostduitse.
Sinds een halfjaar heeft zij in Bussum
een bureau, dat Nederlanders inzicht
geeft in de normen, waarden en ge
dragswijzen van Duitsers, Fransen en
Britten. Dat doet zij met trainingen en
workshops.
Bedrijfsleven
Het bedrijfsleven toont meer en meer
belangstelling voor haar programma's.
Immers, de samenwerking tussen met
name Nederlandse en Duitse bedrijven
neemt toe.
Maar de groeiende interesse voor haar
trainingen is toch vooral ontstaan door
negatieve ervaringen. Seifert: „Doordat
mensen elkaar misverstaan, zijn er ver
liezen geleden; er wordt ingezien dat het
Carla Seifert leert Nederlanders valkuilen omzeilen in het
samenwerken met andere Europeanen.
leren over de andere cultuur lonend is".
Als voorbeeld geeft zij een bedrijf dat
een ander concern heeft overgenomen.
„Vanwege de verschillen in denken en
doen, komt men maar niet tot een stra
tegie. Dan kan het gebeuren dat het
moederbedrijf de ellende te lang vindt
duren en het concern weer verkoopt.
Dat gaat meestal samen met behoorlijke
verliezen; het kunnen soms miljoenen
zijn. Maar ook al wordt het bedrijf niet
verkocht, dan geeft het intern toch een
enorm tijdsverlies".
Gevlucht
Carla Seifert vluchtte indertijd met
haar ouders naar West-Duitsland en
studeerde in Frankfurt Engels en
Frans. Ze trouwde met een Nederlan
der, woont sinds negentien jaar in ons
i land en heeft inmiddels de Nederlandse
j nationaliteit. In Amsterdam studeerde
I zij cum laude af op Germanistiek, met
als bijvakken psychologie en filosofie.
Voordat zij haar bureau opende, was
I Seifert verbonden aan de Universiteit
van Nijenrode. Daar ontwikkelde zij al
het programma 'managen over de
grens' en gaf er cursussen over.
Het plan om het bureau te openen, vatte
zij op na jarenlang onderzoek naar de
verschillen tussen Duitsers en Neder
landers. „Je ontdekt dat het tussen twee
volken moeilijk zit. Dan moet dat ook
het geval zijn in het zakenleven, dacht
ik".
Valkuilen
Ze richt zich op de samenwerking van
Nederlanders en Duitsers. Voor het za
kendoen met Fransen en Britten heeft
zij andere krachten aangetrokken. Met
haar trainingen en workshops leert ze
haar pupillen conflicten te vermijden.
Ze wijst op valkuilen en hoe die te om
zeilen zijn.
Niet verwachten dat die ander is zoals jij
bent. Dat is wat Seifert de cursisten
meteen al voorhoudt. „Juist daardoor
ontstaan de missers; voor een Nederlan
der liggen een heleboel zaken net iets
anders dan voor een Duitser. Dat geldt
bij voorbeeld voor hoe je met afspraken
omgaat, hoe je op verzoeken of aanwij
zingen reageert maar ook of jij je er wel
of niet mee mag bemoeien"
'Du'
Er zijn meer punten waarop zij wijst. Zo
is op de je- en jij-toer gaan in het Duitse
zakenleven uit den boze. „Het maakt
een Duitser onzeker als iemand 'du' te
gen hem zegt Die onzekerheid zit heel
diep. Alleen dikke vrienden 'dutzen'. In
het zakenleven hoor je afstand te bewa
ren; zelfs na twintig, dertig jaar blijft
men u tegen elkaar zeggen. Wanneer je
die regel negeert, kan een zaak misluk-
ken". Binnenkort houdt ze een work
shop voor zes Duitsers en zes Nederlan
ders uit bedrijven die zijn gefuseerd.
Volgens haar de ideale situatie. „Ik ben
blij dat ik het voor elkaar heb gekregen;
het zou eigenlijk altijd een gemengde
training moeten zijn. Ik hoor vaak van
Nederlanders: 'Waarom moet ik almaar
leren en die anderen niet?' Dat is ook zo
en ik heb er wel begrip voor. Aan de an
dere kant geeft het ook voordelen als je
een beetje op de hoogte bent van die an
dere cultuur".
Onder haar leiding zullen de twaalf
straks.van en over elkaar leren, zegt Sei
fert. „Ze moeten echt de irritaties voe
len en dat is niet zo'n eenvoudigè zaak.
Je hebt met gevoelens te maken en dan
moetje uitkijken dat ze elkaar niet aan
vliegen en afmaken".
Duitse markt
Ze wil op langere termijn de Duitse
markt een Nederlands programma aan
bieden.
„Ik kan zo langzamerhand met Neder
landse ogen zien en weet nu waaraan de
Nederlander zich ergert. De irritaties
hebben vaak te maken met de manier
waarop Duitsers iets brengen. Ze komen
ongelooflijk bot over op Nederlanders,
die dan al hun stekels opzetten. Dat voel
ik aan en kan er ook op ingaan".
Grappige mensen
Ze zal haar toekomstige Duitse pupillen
in elk geval afleren om direct in de eigen
taal over te gaan. Dat valt bij Nederlan
ders niet in goede aarde, zegt Seifert.
„Duitsers doen dat omdat ze denken dat
Nederlanders halve Duitsers zijn. Ze
weten toch relatief weinig van hen af. Ze
vinden het grappige mensen. Een aardig
volkje, dat een koningin heeft en ze ken
nen Nederlandse televisiesterren, zoals
Rudi Carrell. Maar daarmee houdt dan
ook dekennis op".
En laten we aannemen dat het
een aardig stuk is dat wordt
opgevoerd. Ook dat komt voor. De
spelers kennen hun rol, de
kostuums passen, het pistool gaat
op tijd af en de toeschouwers
pinken af en toe een traan weg.
Voeg daar nog bij dat de
hardvochtige fabrieksdirecteur in
het derde bedrijf zijn been breekt
en alle ingrediënten voor een
mooie avond uit, zijn aanwezig.
Is iedereen in de zaal nu
tevreden? Ja, behalve de heren.
Voor heren die met dames uit
zijn, blijft zo'n avond een zware
opgave. Zij zijn het die de auto
moeten wegzetten en zij zijn het
die de jassen in de vestiaire onder
moeten zien te brengen. Maar
goed, dat gaat nogr^en man kan
wat aan en naast de sterk
oprukkende
vrouwenemancipatie is er best
nog plaats voor een stukje
ridderlijkheid. Vóór aanvang van
het stuk is het dus nog te
overzien.
Maar zodra het doek op is,
beginnen alle heren zorgelijk aan
de pauze te denken. Zij weten dat
die onvermijdelijk is. Daar
hebben de pachters van de
buffetten voor gezorgd. Het is op
zijn gunstigst een pauze van
twintig minuten. Twintig
minuten waarin heren die met
dames uit zijn, zich waar zullen
moeten maken. Zij zullen voor al
die dames koffie moeten halen
nee, zeg maar rustig veroveren.
Hier helpt geen lieve moederen
aan. Zelfs niet de wetenschap dat
tegen de tijd dat zij aan de beurt
zijn er eerst nieuwe koffie moet
komen en dat nog vóór hij heeft
afgerekend de bel gaat dat
iedereen weer moet gaan zitten.
Door dat alles heen het stralend
middelpunt te blijven van een
gezellige avond, is de droevige
opdracht die heren nog steeds
I toevalt.
Maar na de pauze kunnen die
heren er dan niet lekker
ontspannen bij zitten? Nou,
eigenlijk niet, want de volgende
beproeving nadert alweer, al is dit
er tenminste een die heren èn
dames betreft. Die beproeving is
het slotapplaus.
Zoals gezegd, het is een best
aardige voorstelling. Wat doet
het publiek zodra het doek valt?
Het brengt onmiddellijk een
langdurige staande ovatie. Waar
ook degenen die nog twijfelen,
onverbiddelijk in mee moeten.
Want nu blijven zitten geldt in
beschaafde kring als nog erger
dan niet opstaan bij het
Wilhelmus.
Er wordt veel geklaagd dat het
toneel in Nederland niet goed
genoeg is, maar dat kan dus niet
terecht zijn. Dat wordt iedere
avond in alle zalen van Nederland
met een staande ovatie
tegengesproken. Het kan dus niet
I waar zijn dat het toneel in
I Nederland niet goed is. Gemeten
naar de lengte van de staande
ovatie kan het toneel in
Nederland niet beter.
Het is trouwens ook wat
bezoekersaantal betreft, de
redding van het Nederlands
toneel dat het niet beter kan.
Want als het wel beter was, zou de
staande ovatie nóg langer
moeten. En eigenlijk is de grens al
bereikt. De oudere bezoekers
kunnen het nu al nauwelijks
volhouden. Bij nóg langer staan
zouden zij wel eens massaal weg
I kunnen blijven.
