Brede blik met een Iers accent
Kissin staat ver
Benson het best in de toegiften boven de materie
Na moeilijke tijd nu weer klinkend
Cultuur
MARY BLACK ZINGT TOCH WEL
Weer blad
voor CJP-
houders j
Leidse Courant
maandag 26 oktober 1992
Kunstenaar Kees
Spermon overleden
Rotterdam De Rotterdamse
schilder/graficus Kees Spermon
is vrijdagavond plotseling over
leden in de Franse plaats Saint-
Saveur de Montagut. Hij werd
51 jaar.
Kees Spermon doceerde grafiek
aan de Rotterdamse academie
voor beeldende kunsten en ont
ving verscheidene prijzen voor
zijn werk. Twee maal, in 1969
en 1970, ontving hij de konink
lijke subsidie voor vrije schil
derkunst. Werken van Sper
mon hangen onder meer in mu
seum Boy mans-van Beuningen
in Rotterdam, het Stedelijk Mu
seum in Amsterdam en het
Arnhems Gemeentemuseum.
Russisch succes
in pianoconcours
Rotterdam De drie jonge pia
nisten die zijn toegelaten tot de
finale van het Eduard Flipse In
ternationaal Pianoconcours ko
men uit Rusland, Groot-Brit-
tannië en Zuid-Afrika. Het zijn
achtereenvolgens Irina Mezue-
va, Anthony Hughes en Fran-
gois du Toit. Zij treden zater
dagavond in de Doelen op met
het Koninklijk Filharmonisch
Orkest van Vlaanderen onder
leiding van Georges Octors.
De 17-jarige Irina Mezueva
werd niet alleen toegelaten tot
de finale, aan haar werd tevens
de prijs toegekend voor de beste
uitvoering van de tijdens de hal
ve finale verplichte Nederland
se compositie. Dat was het door
Peter-Jan Wagemans speciaal
voor het concours geschreven
'Strollin'.
'Filmkeuring moet
Europees worden'
Rijswijk De Europese lan
den moeten dezelfde richtlijnen
voor filmkeuring krijgen. Dat
vindt directeur C. Crans van de
Nederlandse Filmkeuring. „De
filmkeuring gebeurt in de
meeste landen meestal op ge
voel. Wij zijn echter voor een
soort referentiekader waaraan
je films kunt toetsen. Zo'n ka
der zou er op Europees niveau
moeten komen", aldus Crans in
de WVC-uitgave Trefpunt.
Hij denkt in de eerste plaats
aan een Europese databank
met conclusies van weten
schappers over wat in een film
schadelijk kan zijn voor een
kind. Uit die databank kunnen
dan weer internationale regels
worden gedestilleerd.
„De Nederlandse Filmkeuring
werkt al veel samen met de
Duitse", zegt Crans. „Er wordt
steeds vaker overeenstemming
bereikt. Dat betekent niet dat
we de middenweg opzoeken.
Nee, de Duitsers gaan steeds
meer onze kant op, kiezen voor
onze liberale houding. Ik denk
ook dat we andere Europese
landen op onze lijn kunnen krij
gen".
'Dichter aan huis'
wordt herhaald
Den Haag Het poëzie-week-
einde 'Dichter aan huis' zal in
oktober 1993 voor de tweede
maal in Den Haag worden ge
houden. Wederom zullen dan
Haagse particulieren hun wo
ningen openstellen voor dich
ters en publiek. De organisato
ren streven naar meer dan vijf
tig huizen en tenminste zestig
deelnemende dichters. In het
begeleidende boekje zal de Hof
vijver centraal staan. Tevens is
een filmverslag van het week
einde in voorbereiding.
Richter geeft
extra concert
Utrecht De Russische pianist
Syjatoslav Richter geeft don
derdagavond een extra recital
in het Utrechtse Muziekcen
trum Vredenburg. Hij voegt dit
optreden toe aan zijn reeds ge
geven concerten in Eindhoven
en Amsterdam en dat in Nijme
gen woensdagavond. Evenals in
Nijmegen speelt hij werken van
Chopin en Skijabin.
Jeugddans
verenigd
Arnhem Zaterdag is tijdens
het Internationaal Jeugddans-
festival in Arnhem de Vereni
ging PAKT opgericht. PAKT
staat voor de Vereniging van
Beroepsgezelschappen Kinder
en Jeugdtheaterdans en stelt
zich ten doel de belangen van de
kinder- en jeugdtheaterdans te
behartigen. De positie van de
Nederlandse jeugddansgroepen
is volgens Wietske van der Ree,
voorzitter van het werkbestuur
van PAKT en zakelijk leidster
van het jeugddansgezelschap
Arena, niet rooskleurig. De
jeugddansgezelschappen voe
len zich 'gepakt', omdat zij op
geen enkele wijze gesubsidieerd
worden.
In het Kunstenplan 1993-1996
is volgens haar slechts één ali
nea aan de jeugddans gewijd.
Bij PAKT zijn de jeugddansge
zelschappen Danspasta, Dans
theater Arena, Fel Pastel, het
Folkloristisch Danstheater en
Unieke Zaken aangesloten,
evenals de choreografen Matt
hias Mohr en Wies Merkx.
Van folkpuristen tot
alleseters: het ruimst
denkbare publiek kwam
zaterdagavond naar
Utrecht voor Mary
Black. Om te luisteren
naai- de gouden stem
van een zangeres, die
wortelt in de Ierse folk
maar die met succes
voor een bredere weg
heeft gekozen.
TIVOLI, UTRECHT
Mary Black met Declan Sinnott
(gitaar), Eleanor McEvoy
(viool, toetsen), Garvan
Gallagher (bas), Pat Crowley
(piano, accordeon), Noel
Bridgeman (percussie) en Carl
Geraghty (saxofoons).
door Rob Vermeulen
De twee heren en één dame die
het voorprogramma verzorgen,
zullen wel nooit beroemd wor
den. Een half uur lang proberen
ze alle denkbare combinaties
van drie akkoorden uit en er is
geen enkele nieuwe bij. Aan het
eind van het concert worden ze,
zoals iedereen, vriendelijk be
dankt door de ster van de
avond. „Alleen hun naam is me
even ontschoten", klinkt het
verontschuldigend maar met
onmiskenbare ironie.
Mary Black verkoop je geen
knollen voor citroenen. Ook al
was het zaterdagavond haar de
buut op het Europese conti
nent, thuis in Ierland loopt ze
lang genoeg mee om door de wol
te zijn geverfd. Daar is ze met
haar gouden stem, ravenzwart
haar en doordringende, licht
groene ogen de best verkopende
artiest na U2. Daar charmeert
ze een publiek dat zich uit
strekt van folk-puristen tot
naar kwaliteit zoekende allese
ters. Dat doet ze al sinds ze aan
het begin van de jaren tachtig
platen begon te maken, en ze
doet het in toenemende mate
ook elders. Na de VS, Japan en
Australië begint het er nu ook
hier op te lijken.
„Ik schrik steeds weer even",
bekent de zangeres als ze, een
dag voor het concert, een stok-
broodje nuttigt in een Amster
dams hotel. Een verlaat ontbijt
na een hectische avond in Dub
lin, waar een fepstje werd gege
ven ter gelegenheid van haar
laatste succes: de nummer 1-
notering van het album 'A wo
man's heart', een samenwer
kingsproject van zes Ierse zan
geressen. Een van hen, Eleanor
McEvoy, maakt als toetseniste
en violiste ook deel uit van
Mary Blacks groep.
„In Ierland ben ik wel een beet
je gewend aan het hebben van
fans, maar in Japan bij voor
beeld was ik echt van m'n stuk.
Zalen met duizenden mensen,
en dan komen ze je na afloop
enthousiast laten zien wat ze
allemaal van je hebben. Obscu-
'Folk speelt een belangrijke rol; ik aanvaard alleen de beperkingen ervan niet', aldus Mary Black.
re opnamen waarvan ik zelf
niet eens wist dat ze beston
den... Hoe het komt dat mijn
muziek daar zo aanslaat, ik heb
er geen idee van. Er wonen in
dat hele land maar een stuk of
achthonderd Ieren, dus het lijkt
erop dat ik bij de Japanners zelf
een gevoelige snaar tref'.
Dat gebeurt in elk, geval in
Utrecht. Een uiterst gemengd
publiek is massaal afgekomen
op de zangeres, die ooit deel uit
maakte van de folkgroep De
Dannan maar uiteindelijk toch
koos voor een bredere weg. He
dendaagse liedjes met een Iers
accent, van eersteklas song
schrijvers, begeleid door zes
temperamentvolle muzikan
ten. Die combinatie van poëzie
en puur plezier is een bijkom
stigheid: waar het werkelijk om
gaat en waar iedereen' voor is
gekomen, is Mary Blacks stem.
'Een stem om voor te sterven',
kopte de New York Post. Een
stem in elk geval die alom ont
roert, die altijd authentiek en
volkomen gemeend klinkt, die
haarzuiver door de stilte snijdt
als ze in Tivoli haar afkomst be
zingt met 'Song for Ireland'.en
die even later net zo haarzuiver
swingt en meesleept in 'Caroli
na Rua'een door de Amerikaan
Thomas Moore opgevrolijkt
Iers folkmelodietje.
Radio
„Nee, ik heb nooit iets van een
opleiding gehad", vertelt ze bo
ven haar broodje. „Ik kan me
niet herinneren dat ik ooit niet
heb gezongen. Vroeger thuis
was er altijd muziek, m'n vader
speelde folk-vióol en ik luister
de veel naar de radio. In de ja
ren zestig, zeventig groeide ik
op met de muziek van die tijd,
met The Beatles en Aretha
Franklin maar ook met de ople
ving van de folk in die periode.
Die combinatie van Ierse tradi
tie en de rest van de wereld is
voor mij altijd heel normaal ge
weest. Sandy Denny was mijn
grote voorbeeld, maar Billie
Holiday en Joni Mitchell waren
evengoed favorieten".
Serieuzer werd het zingen toen
Mary's oudere broer, die in z'n
eentje wat liefhebberde met
liedjes schrijven en zingen, de
baard in de keel kreeg. „Hij
haalde me over om zijn liedjes
te zingen en op de band te zet
ten", herinnert ze zich. „Later
sleepte hij me mee in het folk-
circuit van Dublin, waar ik al
gauw werd gevraagd om bij De
Dannan te komen zingen. Dat
was m'n leerschool, daar heb ik
het hele circus meegemaakt
van toeren en alles wat erbij
hoort. Het zijn wortels die ik
nooit zal verloochenen, ook niet
wat de muzikale inhoud betreft.
Folk speelt een belangrijke rol
in mijn leven en in mijn mu
ziek; ik aanvaard alleen de be
perkingen ervan niet".
Dat was, naast het hebben yan
twee (inmiddels drie) kinderen,
ook haar voornaamste reden
om De Dannan na drie jaar en
twee elpees te verlaten en voor
zichzélf te beginnen. Dat wil
zeggen: samen met haar echt
genoot die voor Mary Black een
eigen platenlabel (Grapevine)
runt, en met haar oude getrou
we Declan Sinnott. Hij is haar
artistieke wederhelft, die al
haar solo-albums produceerde
en als gitarist op het podium
nooit verder dan twee meter
van haar zijde wijkt. Tevens
treedt hij op als mede-leveran
cier van het materiaal, maar
het alleenrecht heeft wat dat
betreft niemand.
Wezenlijk
„Ik kies wat me bevalt uit een
ruim aanbod", zegt Mary Black
die zich bevoorrecht voelt als
Ierse temidden van een produk-
tieve en kwalitatief hoogstaan
de songschrijf-cultuur. „En er
worden geen liedjes speciaal
voor mij geschreven. Zo kan ik
me volkomen vrij voelen om te
kiezen, om iets niet te doen als
het niet echt helemaal bij me
past. Vooral de tekst is belang
rijk, die moet iets wezenlijks
voor me betekenen. Als dat niet
het geval is, kan ik met zo'n
nummer ook nooit iets wezen
lijks in anderen losmaken".
Ze is vast van plan om het zo te
houden. Om haar eigen keuzen
te blijven maken, ook nu de
commerciële lawine lijkt te
gaan losbreken. Haar laatste
twee cd's 'No frontiers' en 'Ba-
bes in the wood', inmiddels op
gevolgd door een compilatie on
der de titel 'The collection'
waar helaas naar verhouding
maar weinig ouder materiaal op
foto Jacques Zorgman
staat, slaan niet alleen in Ier
land aan. Maar op snelle roem
en rijkdom zit Mary Black be
slist niet te wachten. „Ik ben
geen tiener meer die helemaal
opgewonden wordt van het idee
dat het nu allemaal gaat gebeu
ren", zegt ze rustig. „Ik vind
het leuk dat het zo goed gaat,
maar dat is vooral omdat ik
daardoor de kans krijg om over
al op te treden. Natuurlijk, dat
heeft invloed op mijn leven,
maar ik heb nog steeds het ge
voel dat ik dat zelf kan regelen
en onder controle kan houden".
Helemaal lukt dat niet in
Utrecht. Daar staat ze na een
twee uur durend optreden voor
een publiek, dat haar niet wil
laten gaan. „Dit is niet te gelo
ven!", roept ze oprecht verbijs
terd uit als ze voor de derde
keer is teruggehaald. Het is de
blije verbazing van iemand die
het er niet om doet. Als ze maar
zingen kan: „Het is prettig dat
zoveel mensen ernaar willen
luisteren, maar het is geen
voorwaarde", vindt ze. „Als ik
niet in de muziekbusiness zat,
zou ik net zo goed de hele dag
zingen".
POP
CONGRESGEBOUW, DEN
HAAG
George Benson m.m.v. Patti
Austin.
door Bert Jansma
Het leek of de bezoekers er an
derhalf uur op hadden zitten
wachten: het moment dat Geor
ge Benson weer z'n gitaar pakte
en als sluitstuk van zijn concert
'Give me the night' inzette.
Binnen een paar tellen zat er
niemand meer op z'n plaats.
Die uitsmijter en Bensons toe
giften (o.m. 'On Broadway')
brachten twintig minuten de
sfeer en muzikale 'drive' die het
concert van anderhalf uur daar
voor een beetje ontbeerde.
Er is geen gitarist in het idioom
tussen jazz en pop die zo'n
enorm publiek heeft als Ben
son. Een meester op de jazzgi-
taar in de voetsporen van Wes
Montgomery, die op 'populair'
ging met 'cross-over'-muziek,
pop met een likje jazz, en ook
nog begon te zingen. Benson
werd er een superster door die
overigens nooit één lelijke noot
produceerde.
'George Benson in concert' was
van alles iets. Twee mooie in
strumentale stukken, daarna
de gitaar aan de kant voor het
gladde 'Kisses in the morning',
voor een hit uit '85 'Nothing's
gonna change my love for you',
voor 'That's the time I feel like
makin love'. Twee dingen zaten
Benson tegen: een doffig klin
kende zangmicrofoon die abso
luut niet in balans was met het
(keiharde) geluid van de zes-
mansformatie achter z'n rug.
Midden in de zaal waren zijn
teksten af en toe niet te ver
staan. Bovendien kampte Ben
son met heesheid waardoor z'n
stem soms wegzakte.
De ronde zangeres Patti ('Love
is gonna getcha'Austin, mocht
zijn concert openen: haar to
neelpersoonlijkheid is even soe
pel als haar stem maar ook zij
moest teveel strijd leveren te
gen het geproduceerde volume
van de musici. Een groep, met
o.a. David Witham op key
boards, drummer Gerry Brown
en bassist Stanley Banks, die
voortreffelijk is en klinkt als
een complete big band.
Die heesheid maakte Bensons
Nat King Cole-hommage 'Un
forgettable' trouwens wel tref
zekerder. Hij plakte er zelfs een
imitatietje van dochter Natalie
Cole achteraan. Uit de catego
rie 'goud van oud' haalde Ben
son verrassend de chanson-hit
van Charles Trenet terug, 'La
Mer'. Maar de Benson met de
gitaar blijft mij het liefst. Zoals
in die toegiften: 'scattend', met
een hoop 'funk' in z'n spel en
zelfs een Chuck Berry-shuffle
in de voeten.
KLASSIEK
ANDREASKERK,
LEIDSCHENDAM
Christelijke Oratorium
Vereniging Leidschendam o.l.v.
Marcel den Duik en het
Katholischer Kirchenchor
Zellhausen o.l.v. Matthias
Herr, m.m.v. solisten, het
Randstedelijk Begeleidings
Orkest en de organisten
Torsten Laux en Hans de Jong.
Werken van Duruflé en Fauré.
door adriaan hager
Twee Franse requiems, twee
koren en twee dirigenten. Dat
beeld leverde het concert op dat
werd georganiseerd door de
COV Leidschendam. Twee jaar
geleden was het koor te gast bij
het Katholischer Kirchenchor
Zellhausen (bij Frankfurt), za
terdag verleende dit ensemble
medewerking aan het concert
in de Andreaskerk.
Zellhausen zong het Requiem
van Duruflé, Leidschendam het
Requiem van Fauré. Na het
laatste (teleurstellende) kerst
concert moest Leidschendam
op zoek naar een nieuwe diri
gent. De koorleden moesten
niet minder dan acht proefdi-
recties doorstaan. Uiteindelijk
werd de keuze bepaald op Mar
cel den Duik. Hij studeerde bij
het Koninklijk Conservatorium
koordirectie, kerkmuziek en
schoolmuziek.
De tijd tussen zijn aanstelling
en de uitvoering van Fauré's
Requiem was kort, maar gezien
het klinkend resultaat heeft hij
die tijd goed gebruikt. Het was
duidelijk dat hij streeft naar
een mooie, gave en beschaafde
koorklank. Daarmee was hij op
het concert echter zo druk bezig
dat hij onvoldoende toekwam
aan de orkestbegeleiding.
Het Randstedelijk Begeleidings
Orkest heeft gelukkig veel erva
ring. Het Requiem werd, op en
kele onzuiverheden na, correct
uitgevoerd maar miste nog de
ware intentie en geestkracht
Het Duitse kerkkoor had zich
terdege op de weergave van Du-
ruflé's moeilijke Requiem voor
bereid. Dirigent Matthias Herr
koos voor brede tempi en muzi
kale halftinten, zijn aanpak was
uitermate verfijnd. In de sopra-
nengroep (met veel piepjonge
leden) leidde die verfijning ech
ter tot ijle, nauwelijks waar
neembare klanken. De sopra
nen werden royaal overstemd
door de goed bezette tenoren-en
bassengroepen waarmee Herr
een steviger basis voor de ver
klanking had kunnen leggen.
Medewerking werd verleend
door de mezzo-sopraan Brun-
hilde Klein, die haar aandeel
bescheiden maar sfeervol
bracht en de bas Karl-Heinz
Herr die de beste jaren van zijn
carrière achter zich heeft.
CONCERTGEBOUW,
AMSTERDAM
Evgeni Kissin (piano); werken
van Schubert, Brahms en Liszt.
Radio-uitzending: 30 oktober,
Radio 4, vanaf20.00.
DOOR DlMITRI van DER WERF
De Russische pianist Evgeni
Kissin deed acht jaar geleden
van zich spreken met een ver
bluffend rijpe interpretatie van
de twee pianoconcerten van
Chopin. Hij was toen nog maar
dertien jaar oud en de wereld
was een wonderkind rijker.
Toch zetten sommigen in de
daaropvolgende jaren vraagte
kens bij zijn artistieke moge
lijkheden. Zijn solorecital, janu
ari 1991, in het Concertgebouw
stelde teleur door te veel pianis
tisch machtsvertoon. Ook zijn
optreden met het Concert
gebouworkest onder Giulini in
het pianoconcert van Schu
mann was verre van overtui
gend.
Afgelopen zaterdag, tijdens een
VARA-matinee, liet Kissin alle
reserves ver achter zich met
een prachtig recital, waaruit
technisch en artistiek groot
meesterschap sprak. Hoogstens
was de programmakeuze wat
fantasieloos. Aanvankelijk zou
hij de 'Études d'execution
transcendentes' van Liszt spe
len. Daar zag hij toch maar van
af. Inplaats daarvan speelde hij
precies hetzelfde programma
dat op zijn laatste cd staat.
De 'Wanderer-Fantasie' van
Schubert kreeg een zeldzaam
bevlogen en lyrische interpreta
tie. Het gevaar is groot dat de
snelle delen met hun virtuoze
en massieve akkoor
den ontaarden in spierballen-
vertoon. Kissin staat echter
dermate ver boven de materie
dat hij de moeilijkste gedeelten
nog een sterke dramatische
zeggingskracht kan meegeven.
In het langzame deel, de myste
rieuze variaties op het lied 'Der
Wanderer', leken de snelle om
spelingen bijna niet meer van
deze wereld.
Ook met Brahms heeft Kissin
bijzonder veel affiniteit. In de
fantasieën opus 116 wist hij zo
wel aan het grillige, nerveuze
karakter van de capriccio's als
aan de verstilde intimiteit van
de intermezzi uitdrukking te
geven. Het was adembenemend
te horen hoe Kissin, ondanks de
intimiteit van zijn spel, de grote
zaal met gemak kon vullen.
Het wordt eentonig, maar ook
de Twaalfde Hongaarse Rhap-
sodie van Liszt kreeg een mode
linterpretatie. In het stuk zit
een onder pianisten beruchte
moeilijkheid. In de rechterhand
moeten de vierde en vijfde vin
ger een triller spelen, terwijl de
andere vingers een begelei
dingsfiguur voor hun rekening
nemen. Kissin had daar niet de
minste moeite mee.
Hij speelde ook een aantal liede
ren van Schubert in bewerkin
gen van Liszt. Kissin wist niet
alleen de intimiteit van het lied
genre te bewaren en de piano te
laten zingen, maar ook uitdruk
king te geven aan elke dramati
sche nuance. Hij maakte een
sterke indruk, waaraan zelfs
Richter met zijn indrukwek
kende Beethoven-recital, een
dag later, geen afbreuk kon
doen.
KLASSIEK
NCRV rommelt
met Bruckner
PHILIPSZAAL, DEN HAAG
Radio Symfonie Orkest o.l.v.
Matthias Bamert, m.m.v.
Berthold Possemeyer (bariton)
werken van Pfitzner en
Bruckner. Radio-uitzending:
morgenavond, Radio 4,20.02-
21.30.
DOOR AAD VAN DER VEN
Het wordt er niet makkelijk!
op in het rijk der toonkunst, z*
maar tussen de middeleeuw*
Guillaume de Machaut en d
hedendaagse megaster Stocj
hausen, nog iets te vinden di
én weinig bekend én de moei
waard is.
Daarom viel het toe te juichi
dat de NCRV voor het optredi
van het Radio Symfonie Orke
van gisteren de keus op de zt
den gespeelde eerste symfori
van Bruckner had laten vallei
Daarom ook viel het te betre
ren dat dit werk werd verva
gen door Bruckners veel beke
dere zesde symfonie, omdat
Zwitserse dirigent Matthias B
mert daaraan de voorkeur hi
gegeven.
Aan die verandering was v<
strekt geen ruchtbaarheid
geven, zodat het kon gebeuri
dat de concertbezoeker voord
hij de zaal binnenliep waai
Bruckners Zesde zouden w<
den gespeeld op een affiche
dat hij de Eerste te horen z
krijgen.
Niemand van de organisatie
deze vreemde verandering v<
klaarde. Wel de langzamerha
vertrouwde oproep aan het p
bliek te protesteren tegen li
NOS-plan om tien miljoen
bezuinigen op de omroeporki
ten. De NOS-leiding vindt
er van een overaanbod spra
is. Het Radio Filharmonis
Orkest lijkt het NOS-bestu
dit seizoen gelijk te willen
ven. Het orkest speelt onder
ding van Edo de Waart de i
symfonie van Mahler na de
dere. Alsof het Nederlam
muziekleven daaraan op
moment behoefte zou hebbei
Hetzelfde kan worden gez<
naar aanleiding van een resp
tabele, maar verre van indn
wekkende uitvoering
Bruckners zesde symfonie
een handjevol mensen in D
Haag. Het eerste deel klonk i
gesproken prozaïsch. In 1
Adagio gaf Bamert de frases
eens wel de ruimte die ze not
hebben. Hij is een kundig di
gent, die gelukkig niet zijn b t
doet om er voor het publ
interessant uit te zien. M
zijn soberheid kan ook wel e
wat schoolmeesterachtig ziji
De Bruckner-vertolking w
gecombineerd met de uitv
ring van enkele werken van
buiten Duitsland en Oostem
weinig bekende laat-romai
cus Hans Pfitzner. Over
waarde wordt zeer uiteer
pend geoordeeld. Duidelijk ii
elk geval dat de ouverture 'I
Kathchen von Heilbronn'
haar weinig pregnante themi
niet tot zijn sterkste compt
ties behoort.
Berthold Possemeyer gaf de
lopartijen in 'Herr OluF (ba
de voor bariton en orkest)
'Dietrichs Erzahlung' (uit '1
arme Heinrich', een qua one
werp met Wagners 'Tannh
ser' verwante opera) beeldi
weer, ondanks het feit dat
een vrij monotoon timbre he
Teksten ontbraken in de
grammatoelichting, die ov
gens die naam nauwelijks
dient.
Geen andere omroep sche
zijn publipk op met een uit
regels bestaande beschouw
over Bruckner, waarin
opmerking aantreffen: 'Zoal
bijna alle symfonieën
Bruckner zitten de mooiste
menten in het langzame dee
Amsterdam De 150.000
ders van een Cultureel Joi
ren Paspoort krijgen met
gang van 26 oktober weer
eigen gratis blad: CJP Mag
ne. Vorig jaar zomer ging
CJP-blad Cult aan finani.
problemen ten onder. Met f(
steun van een bank en en
kleinere sponsors is het
om weer met een eigen uit*
te komen.
Aanbod
Directeur E. van der Schaaf
de Stichting CJP wil het aai5
in de toekomst nog breder r
ken. Het komende maga1
geeft daarvan al enkele v
beelden.
Zo adverteert een computi
drijf met een 'speciale CJP
bieding'. Het is 'denkbaar'^1
dus Van der Schaaf, dat
toekomst met allerlei bedri
afspraken worden
waarvan CJP-jongeren kui
profiteren.
