Mensen
Ik houd gewoon
van hard werkeny
Verlangen naar gestreken overhemd
DE VRIES
Kamperen
N a drie maanden zou Mike
eindelijk een weekend bij mij
mogen zijn. Nou ja, weekend is
wat overdreven, ik kon hem op
zaterdagochtend komen ophalen
en moest hem zondagmiddag om
vijf uur afleveren. Dat woord
gebruikte ze, 'afleveren'. Het
ging mij door merg en been.
DIZZY GILLESPIE 75
'Ze' is Yvette, waar ik acht jaar
mee getrouwd ben-geweest. Na
vier jaar werd eindelijk Mike
geboren en daarna was er voor
mij geen plaats meer in de
herberg. We zouden als vrienden
uit elkaar gaan, dat hadden we
afgesproken, geen ordinaire
echtscheidingsruzies en zo, ons
kind zou er niet de dupe van
worden dat zijn ouders plotseling
zijn apart levende vader en zijn
met hem apart levende moeder
zouden worden.
In de praktijk kwam daar niets
van. Hoewel Yvette als eerste
over scheiden begon, vergaf ze
het me niet dat ik daadwerkelijk
mijn koffers had gepakt. We
kregen zeer ordinaire ruzies en
het kind werd wel degelijk de
dupe. Maar daar wilde ik die
morgen dat ik hem voor het eerst
zou zien niet aan denken. Ik had
zo verschrikkelijk naar hem
verlangd dat ik alleen maar
gelukkig wilde zijn.
Om hem te laten zien dat ik het
echt goed met hem meende, had
ik een tent gekocht. Ik haat alles
wat met kamperen te maken
heeft, maar ik verbeeldde me dat
een jongen van zes niets leuker
vindt dan kamperen met zijn
vader. Verkrampt van de
zenuwen belde ik aan. De deur
ging open en Mike vloog de trap
af. Yvette liet zich niet zien. Mike
legde een tas op de achterbank.
„Daar zit zijn pyjama en zijn
tandenborstel in", dacht ik.
Ik speelde dat ik zijn vader was.
Hoe ik ook mijn best deed te
ontspannen en gewoon te doen, ik
kon het niet. Natuurlijk voelde hi
dat. Hij was alleen nog te jong om
te kunnen liegen. Hij had nog niet
geleerd een rol te spelen. Hij
zweeg. Ook toen ik enthousiast
vertelde dat we gingen kamperen,
zweeg hij. Pas toen ik de moed
opgaf en ook zweeg, ontspande
hij. „In dat kastje recht voor je
ligt snoep", zei ik. „Waar gaan we
kamperen?", wilde hij weten en
ik vertelde, maar nu rustig, niet
zo of zijn vader iets uitzonderlijks
had bedacht. Ik geloofde dat ik
een goed plan had bedacht.
Dus niet.
Mike vond het eng met zijn vader
alleen. Hij had die vader
maanden niet gezien en begreep
niet waarom die vader ineens niet
meer thuis woonde. Terwijl ik
onze tent opzette, begreep ik dat
ik het genezingsproces had willen
forceren. Hij verzette zich tegen
alles omdat er verzet in hem
tegen mij was. Ik had een
spannend boek gekocht om hem
voor te lezen maar hij wilde naar
de flipperkast in de kantine.
Eenmaal voor de flipperkast had
hij geen zin en wilde hij naar de
tent. Het eten dat ik met veel
moeite had klaargemaakt, lustte
hij niet. Hij hield niet van
priklimonade en bij het zien van
een spinnetje gilde hij dat hij niet
in de terft wilde slapen. Tot
overmaat van ramp begon het te
regenen en dat vond hij een
griezelig geluid. Alsof het
allemaal nog niet genoeg was, liep
mijn opblaasbaar bed leeg.
Daar lag ik, op de harde grond
met mijn zachtjes huilende zoon
naast mij. Niemand op de hele
wereld was er zo beroerd toe als
ik. „Ik moet een plas". „Het
regent, kun je het niet even
ophouden"? Toen kwam het, de
dolkstoot waar ik zo bang voor
was. „Ik wil naar mammie". Ik
voelde een wilde drift in mij
opzwellen maar ik begreep dat dit
een zeer belangrijk moment was.
„Dat begrijp ik, jochie", zei ik. En
dat meende ik.
Mitchell Landsberg
vond op de 52nd Street,
eens de beroemdste plek
ter Gereld waar jazz werd
Lgespeeld. Trompettist Diz-
staat op de hoek, cow-
ied op het hoofd, limousine met
feur langs de stoeprand. Op
sterde toon vraagt hij waar
is.
:aag is niet zo belachelijk als ze
ht lijkt. De oude 52nd Street is
•enen. Elke club, elk gebouw,
rd, elk geluid: weg. Stalen en
wolkenkrabbers zijn ervoor
ilaats gekomen. De ziel is eruit
I
pie, dje morgen 75 jaar wordt,
naar een enkel overgebleven
je van de plek waar, een halve
«léden, hij en Charlie Parker,
nious Monk en enkele andere
jazztijgers een nieuwe soort
k schiepen.
Dat betekende voor jazz wat
betekent voor soul. Het was
auw en opwindend. Dizzy Gil-
was een soort opperste rap-
vol grappen en kletspraat,
rooral ook vol muzikale ambi-
in het rond en probeert zich
nteren. „Daar is het noor-
'Dizzy is de afgelopen vijf
jaar zeker in populariteit
gestegen. Men is zich er
gewoon meer van bewust
geworden dat deze man een
van de genieën is van de
20ste eeuwse muziek'.
den", zegt hij, wijzend in de richting
van Harlem, waar hij in de beginja
ren van de hand in de tand leefde.
„Daar is het westen", vervolgt hij,
met zijn vinger richting New Jersey,
waar hij tegenwoordig woont, in heel
wat comfortabeler omstandigheden.
„En dat is het oosten". Hij knikt met
zijn grote hoofd naar het blok waar
eens de jazzclubs zich bevonden.
Weg. En net als de clubs, behoren
ook de meeste musici die er speelden
tot het verleden. Gillespie loopt over
de gedenkplaten met hun namen
die, a la Hollywood, zijn aangebracht
in het trottoir. Roy Eldridge, Art Ta-
tum, Lester Young, Billie Holiday,
'Charlie Parker, Gillespie zelf, Cole
man Hawkins, Kenny Clark, Sarah
Vaughan, Thelonious Monk, Miles
Davis.
Van dit rijtje musici is Dizzy de enige
die nog leeft. Hij is zonder twijfel een
van de invloedrijkste nog levende
Amerikaanse muzikanten. Een van
de herkenbaarste ook, met zijn bal
lonwangen, gelukzalige glimlach,
omhoog gebogen trompet en Afro-
achtig gewaad. En wanneer zijn ge
zondheid het toelaat is hij ook nog al
tijd een van de hardst werkende mu
zikanten.
Het bezoek aan 52nd Street had
plaats in januari, toen hij een maand
lang elke avond in de populairste
Newyorkse jazzclub van dit moment
stond, de Blue Note, langer achter
een dan welke artiest ook.
Voor de rest van het jaar stonden op
dat moment optredens op het pro
gramma op tal van andere plaatsen
in de VS, in Argentinië, Engeland,
Zuid-Afrika, Zwitserland, Duits
land, Zweden, Frankrijk, Spanje,
Italië, Turkije en Japan. Alles bij el
kaar staat Dizzy voor dit jaar meer
dan tweehonderd keer geboekt en
vliegt hij bijna vijfhonderdduizend
kilometer.
Maar zijn leeftijd doet zo langzamer
hand toch zijn invloed gelden. Begin
dit jaar moest Gillespie een optreden
Adam Curry keert
terug bij Veronica
jAda rri Curry gaat weer radio- en
televisieprogramma's maken voor
Veronica. De omroep heeft afgelopen
weekeinde een driejarig contract
met hem afgesloten.
De overeenkomst voorziet in de
produktie van een wekelijks
radioprogramma en twaalf
televisieprogramma's per jaar. Hoe
de nieuwe uitzendingen eruit gaan
zien is nog niet bekend.
Curry werkte voor zijn vertrek naar
de Verenigde Staten (MTV
drieëneenhalf jaar voor Veronica.
Hij presenteerde op televisie
'Countdown' en op Radio 3 'Curry en
Van Inkel'. Over het bedrag dat voor
Curry op tafel is gelegd, wenst
Veronica geen mededelingen te
doen. Vorige week nog maakte Lex
Harding bekend dat Curry voor zijn
nieuwe commerciële station Radio
538 zou gaan werken.
Juwelen Mariene
worden geveild
Het veilinghuis Christie's brengt
vanavond in Amerika juwelen van
Mariene Dietrich onder de hamer.
Er worden een diamanten ring en
bijpassende armband in de verkoop
aangeboden, die de diva droeg
tijdens de opnamen van 'Deblauwe
engel' in 1930 en op 9 juni 1939, de
dag dat ze Amerikaans staatsburger
werd. De waarde wordt geschat op
tachtigduizend dollar.
Ook een 37-karaats smaragd die
Dietrich kwijtraakte terwijl ze bij
een vriendin taarten bakte, wordt
geveild.
De edelsteen kwam weer boven
water toen een gast bijna haar gebit
er op brak. Ook bij veilinghuis
Sotheby's in New York kan
vanavond worden geboden op
sieraden van de filmster.
Ambassadrice
van EuroDisney
Ij uroDisney in Parij s heeft de
Nederlandse Noëlla Gemke (28) tot
ambassadrice gekozen. Ze
vertegenwoordigt het park in 1993
en neemt daarmee de taak over van
de Frangaise Sabine Marcon,
EuroDisneys eerste ambassadrice.
„Ik ben er trots op dat ik ben
uitverkoren. Hierdoor krijg ik de
kans mijn passie uit te dragen aan de
Europeanen. Ik zal ze laten zien wat
EuroDisney. Voordat ze werd
gekozen tot ambassadrice werkte
Noëlla als assistent-manager in het
hotel van het pretpark. In haar
nieuwe functie zal ze belangrijke
gasten ontvangen en samen met de
Disneyfiguren Donald Duck, Goofy
en Mickey Mouse kinderafdelingen
van ziekenhuizen bezoeken.
Omdat Walt Disney het te druk
kreeg met andere dingen, besloot hij
in 1965, toen dit soort pretparken
alleen nog in Amerika bestond, de
functie van ambassadrice in het
leven te roepen.
Met een representatief uiterlijk en
een rappe tong in de Engelse, Duitse,
Spaanse, Franse en natuurlijk de
Nederlandse taal, voldoet Noëlla aan
het profiel dat Walt indertijd
schetste.
Noëlla heeft op jonge leeftijd al veel
van de wereld gezien. Als dochter
van een employé van een
Nederlandse bank, reisde ze
tezamen met haar ouders en
tweelingzus Monique door heel de
wereld.
Haar vader kende bij voorbeeld
standplaatsen in Tokio, Singapore
en Londen. Noëlla zelf is geboren in
Bangladesj. Toen het gezin in
Engeland woonde, studeerde de
nieuwe ambassadrice
hotelmanagement in Oxford. Haar
ou ders wonen nog steeds in
Engeland.
Elektronische
postbus blinden
„Het is een doorbraak", zegt direc
teur H. Pierik van de blindenbiblio
theek in Ermelo over de nieuwe elek
tronische postbus voor blinden en
slechtzienden. Het apparaat, het af
gelopen halfjaar getest door twaalf
mensen, is ontwikkeld door de
Christelijke Blindenbibliotheek in
Ermelo en het institiiut Barthimeüs
in Zeist. Met de elektronische post
bus kan de gebruiker actuele infor
matie in huis halen.
„We hebben al vijftig verschillende
tijdschriften in de postbus", legt Pie
rik uit. „De informatie wordt ons di
gitaal aangeleverd door de uitgevers.
Verder hebben we tien verschillende
folders van Postbus-51 in het sy
steem. In de toekomst wordt het be
stand nog meer uitgebreid".
Mensen die lid zijn van de blindenbi
bliotheek krijgen uit de Ermelose
centrale computer informatie aange
boden via hun eigen personal com
puter. Met een braille-leèsbalk of ge
luidssynthesizer, die de gegevens
omzet in gesproken woord, kunnen
zij de informatie lezen.
Blinden en slechtzienden zijn in de
toekomst dankzij het apparaat
eerder op de hoogte van het nieuws;
kranten en tijdschriften kunnen zij
straks lezen op de dag dat die ver
schijnen. Nu moeten zij nog wachten
op braille-uitgaven of op informatie
op cassetteband.
Pierek: „Alle gewenste informatie
kan via de computer opgevraagd
worden. Mensen kunnen bij voor
beeld hun post bij de blindenbiblio
theek laten bezorgen. Wij zetten het
dan in de computer".
Blindenbibliotheken krijgen vanuit
Ermelo de faciliteiten om zelf het sy
steem te gebruiken. De Gemeen
schappelijk Medische Diensten heb
ben intussen toegezegd dat mensen
op hun kosten apparatuur in bruik
leen krijgen.
in een Californische nachtclub hal
verwege staken, waarna hij wegens
uitputting werd opgenomen in een
ziekenhuis. Niet lang daarna werd
hij in New Jersey geopereerd aan
een darmaandoening, die zijn artsen
hadden geconstateerd toen ze hem
nakeken in verband met zijn suiker
ziekte.
Zijn verjaardag viert hij volgens plan
met tientallen vrienden op de Caribi
sche Zee op een speciaal daartoe af
gehuurd cruiseschip. Voor het zover
is staan hem echter al de nodige eer-
betonen en verjaardagstaarten te
waéhten. Hij behoort tot de weinige
uitverkoren artiesten die lang ge
noeg leven om hun werk de waarde
ring te zien krijgen die het verdient.
„Dizzy is de afgelopen vijfjaar zeker
in populariteit gestegen", zegt een
van zijn managers, Charles Fish-
man. „Men.is zich er gewoon meer
van bewust geworden dat deze man
een van de genieën is van de 20ste
eeuwse muziek". „Ach", relativeert
de jazz virtuoos. „Ik ben gewend om
hard te werken. Daar heb ik gewoon
lol in".
Associated Press
Piepkleine viool Het is al een hele kunst om zo'n
klein viooltje te ontwerpen, laat staan om erop te spelen.
Toch heeft violist Gergely W. Szuecs dat in Wenen
geprobeerd in een poging in het Guinness Book of Records
te komen. De 3,3 centimeter metende viool is ontworpen
door de Zwitser Cornelius Schneider.
EuroDisney te bieden heeft", zegt kandidates. Ze is nu voor twee
een enthousiaste Noëlla, nadat ze te weken in de Verenigde Staten, waar
horen heeft gekregen dat ze is ze wordt getraind in het
gekozen uit honderden andere 'vertegenwoordigen' van
De man met de bolle wangen, Dizzy Gillespie, viert zijn verjaardag met vrienden op een
cruiseschip.
„OpdeG.J. de Jonghweg heb ik gezien
hoe ze er van dichtbij uitzien. Uiteinde
lijk heb ik Voor twee soorten hoeren ge
kozen. Het Irma la Douce-type en de he-
roïne-prostituée. De mooie en de tragi
sche kant, die bij dat leven horen", zegt
de Rotterdamse filmer Noud Heerkens
(37).
Onlangs maakte hij de laatste opnamen
voor zijn nieuwe werkstuk: de korte film
'Birth - of het verlangen naar een wit ge
streken overhemd'. Om de gelijkenis met
de echte tippelzone in Rotterdam com
pleet te maken, heeft hij er zelfs een
snackcar laten neerzetten. Moeite kostte
het hem niet om spelers voor de rol van
prostituée te vinden. „De vrouwen van
mijn vrienden boden zich spontaan aan
als figurant".
Verder werkt hij met een internationale
bezetting. Voor de hoofdrol van 'Birth',
de film die zich afspeelt op een zwoele zo
merse avond in de Rotterdamse binnen
stad, koos hij de Georgische acteur en re-'
gisseur Tato Kotetishvili. Kotetishvili,
die in Rotterdam woont, kreeg bekend
heid als een van de scheppers van 'City
life', de produktie waarmee enkele jaren
geleden het Film Festival Rotterdam
opende. De andere hoofdrol is voor de
Nieuwzeelandse actrice Deborah Mui
holland, die onlangs met Kotetishvili al
tijdens de Nederlandse Filmdagen te
zien was in Paul Ruvens 'The best thing
in life'.
Kotetishvili speelt in 'Birth' de rol van
een zakenman, die na complicaties bij de
geboorte van zijn kind op de vlucht slaat
en terecht komt in het harde straatleven.
Muiholland is een vertegenwoordigster
in herenoverhemden en loodst de man
als een engel langs de gevaren van de gro
te stad.
„Mijn werk", legt Heerkens uit, „heeft
vaak een autobiografische inslag. Bij de
geboorte van mijn dochter Lotte twee
jaar terug, ging er ook iets mis. Het fasci
nerende gevoel, dat de dood en het leven
foto Jaap Rozema
Noud Heerkens (midden met megafoon) geeft aanwijzingen aan
figuranten.
ineens zo dicht bij elkaar staan, inspi
reert me. Je kijkt de dood in de ogen en
hebt de neiging om te vluchten. Wat ik
overigens zelf niet heb gedaan".
Avonturen
'De zakenman' doet dat wel en beleeft
avonturen.
„Het is een tragi-komedie, die goed af
loopt. Ja, er vloeit bloed in de film, maar
hij is niet gewelddadig. De engel maakt
een hoop goed. Die zakenman ei-vaart bij
de traumatische geboorte van zijn kind,
dat hij nauwelijks echt grip op het'leven
heeft. De bevalling is tenslotte een vrou
wenzaak. Uit frustratie hierover komt
hij tot geweld. Alleen door te doden kan
de man echt grip op leven en dood krij
gen".
De engel vertegenwoordigt zijn hoop,
zegt Heerkens. „Dat alles toch nog goed
zal komen met het mannelijk karakter.
Als je kijkt wat er in Europa allemaal ge
beurt, lijkt het alsof we nog in het stenen
tijdperk zitten".
Het vinden van één figurant was een pro
bleem voor Heerkens. Het filmen is zelfs
nog een week uitgesteld, omdat hij niet
op tijd een baby kon vinden voor de be
vallingscène, die is opgenomen in de Da
niël den Hoed-kliniek. „Ik wilde een kind
van enkele dagen oud. Als ze vijf dagen
zijn, zie je al dat het niet echt is. Via
vroedvrouwen hebben we het toch goed
kunnen 'timen'," zegt hij.
Cameraman
Noud Heerkens, die filosofie en bouw
kunde studeerde, maakte eerder zeven
korte films en een aantal documentaires.
Voor het Onafhankelijk Toneel verzorg
de hij met de cameraman van 'Birth', Be
nito Strangio, het filmgedeelte van de
produktie 'Happy endings'.
Cineast zijn in Rotterdam noemt Heer
kens 'hopeloos armoedig'. „Zeker als de
stad, met haar beroemde filmfestival,
pretendeert een echte filmstad te zijn. In
juni was het complete budget dat de ge
meente voor filmmaken beschikbaar
heeft al op. Uit de landelijke fondsen zijn
ook al nauwelijks middelen te krijgen. En
de omroepen zijn niet geïnteresseerd in
de korte film. 'Birth' zou 140.000 gulden
moeten kosten, terwijl ik maar 7000 gul
den heb. Gelukkig hebben filmproduk-
tiebedrijven gratis hun apparatuur be
schikbaar gesteld eh ook de crew en cast
werken kosteloos".
Kenden we al de 'low-' en de 'no-budget-
movie'. Heerkens gooit er een nieuwe
term tegenaan. „Dit wordt echt gemaakt
met 'no-no-budget'. Voorlopig zit ik nog
met een gat in de begroting van 7000 gul
den. Maar als ik het geld op tijd bij elkaar
krijg, zou mijn film volgend voorjaar nog
net op het Filmfestival Rotterdam in pre
mière kunnen gaan. Prima toch?"
