De big band onder
de impresario's
Kamerkoor struikelt
De mens achter
de politie-agent
Cultuur
PAUL ACKET1922-1992
Haagse Comedie in een perfecte vrije produktie
Iglesias geeft de liefde warm bloed
Leidse Courant i p*
donderdag 8 oktober 1992 tj
sland draagt
an Buchmesse
rarden De provincie
end gaat 30.000 gulden
gen aan de Frankfurter
pesse van volgend jaar.
jland en Vlaanderen zijn
I 'Schwerpunkt', ofte wel
Uand van deze boeken-
Ook voor de Friese taal is
xte aandacht.
Drdt in het Nederlandse
Den een Fries hoekje inge-
en er zal een nog aan te
Friese auteur worden af-
rdigd. Medewerking aan
(ekenbeurs wordt verder
bid door het Fries Letter-
Jc Museum en Documen-
Bntrum.
ie theateraffiche
Marten Jongema
rdam De eerste Ne-
dse Theateraffiche Prijs
onnen door Marten Jon-
Hij krijgt een bedrag van
gulden en een plastiek
lijn affiche van 'Elektra'
ineelgroep Carrousel. De
een initiatief van het Ne
ds Theater Instituut in
•dam. Hier zijn nog t/m
iber de voor de prijs gese
de affiches te zien.
nans wint
umprijs
■dam Het Rotterdamse
im Boymans-van Beunin-
>eft van het Prins Bern-
inds de Museumprijs
groot 100.000 gulden, ge-
Het museum heeft dat
te danken aan zijn pre-
ie van de collectie-Van
ngen-de Vriese. Vorig
erd speciaal voor die ver
ing kunstnijverheid en
riële vormgeving, een
paviljoen geopend. De
tn de prijs noemt de pre-
e daar 'voorbeeldig,
ihtelijk, functioneel,
ormgegeven en zeer goed
ins heeft de prijs opge-
aan de eind vorige week
den conservator Alma
■^pol. Zij registreerde vanaf
31 de omvangrijke collectie
Beuningen-de Vriese en
een waardevol documen-
ejysteem op. Zij was ook
ii betrokken bij de bouw en
aiting van het paviljoen.
)i
.terdamse kunst
'ast in Parijs
berdam De Franse kun-
ju-sorganisatie Le Génie
r Bastille heeft 56 Amster-
tfce kunstenaars uitgeno
om van 15 tot en met 19
per te exposeren in Parijs.
?amen terecht in de ateliers
etun Parijse collega's rond-
'.j Place de la Bastille,
i [Amsterdammers maken
:cuit het WG-complex, het
baialige Wilhelmina Gast-
e In de hoofdstad dat als ate-
vemplex in gebruik is. De
'see organisatie behartigt de
iijgen van 120 kunstenaars,
i feld houdt ze op deze wijze
ni huis, ter gelegenheid
btfan buitenlandse kunste-
s8 welkom zijn. De Génie-
etenaars zijn op hun beurt
itfiodigd om begin mei vol-
tijaar deel te nemen aan de
)tidagen van Atelier WG.
ening' na
ipening
ifhovcn Het Brabants Or-
t>eelt vanavond in het Mu-
ntrum van Eindhoven
Jtuk 'Opening' van Peter
p. Het is voor de eerste keer
it werk wordt uitgevoerd,
t componeerde 'Opening'
iidracht van de gemeente
hoven met financiële steun
|iet Fonds voor de Schep-
ep Toonkunst ter gelegen-
?i)van de opening van het
ekcentrum.
lelijke orkesten
eken overleg af
\|en van inzicht over de
jteit van een orkestvoor-
iig in Gelderland en Over
hebben ertoe geleid dat de
'handelingen tussen Het
ts Orkest (HGO) en Fo-
filharmonisch over moge-
t| samenwerking zijn mis-
q HGO is tot de conclusie
men dat verder overleg
«zin meer heeft,
itlweede Kamer had zich op
?ni voor samenwerking tus-
iHOG en Forum uitgespro-
Naar aanleiding van deze
4 hebben beide partijen
zes weken lang onderhan-
e
vHGO meent dat de kwali-
llleen kan worden gewaar-
als er twee aparte orkes-
heden komen die onder één
tting opereren. Forum
i$t daar stringent anders
tiek filosoof
lom overleden
Pgo Allan Bloom, de
ilrikaanse politieke filosoof
in 1987 bekend werd door
bestseller-boek 'The clo-
i of the American mind', is
p-jarige leeftijd overleden.
TONEEL
Maandag overleed
Nederlands bekendste
en belangrijkste jazz-
impresario Paul Acket
(69). Hij is gisteren in
alle stilte in Den Haag
begraven. Maar de door
hem gecreëerde
festivals leven voort.
door BertJansma
foto Leo van Velzeh
Anne-Wil Blankers geniet van het liefdesduel tussen Allard van der Scheer (links) en Willem Nijholt in 'De
markiezin'.
ORPHEUS, APELDOORN
Vrije produktie 'De markiezin'
van Noël Coward. Vertaling:
Guus Vleugel en Ton
Vorstenbosch. Decor en
kostuums: Herman van
Elteren. Regie: Jules Roy aards.
Met o.a. Anne-Wil Blankers,
Willem Nijholt, Allard van der
Scheer, Frans Kokshoorn en
Hymke de Vries. Herhalingen:
10 oktober Papendrecht
(Willem), 19 t/m 21 oktober
Leiden (Schouwburg), 2 t/m 8
november Den Haag
(Schouwburg), 20 t/m 22
november Rotterdam
(Schouwburg), 29 december t/
m 3 januari Amsterdam
(Schouwburg), 19januari
Gouda (Schouwburg), 23
januari Rijswijk (Schouwburg),
1 t/m 3 februari Utrecht
(Schouwburg), 17 februari
Naaldwijk (Naald), 18 februari
Zoetermeer (Stadstheater).
door Renée de Haan
Er valt niet aan te ontkomen:
het begrip Haagse Comedie
flakkert bij iedere bezoeker van
'De markiezin' op. Barokke
aankleding, de liefde als tijdloos
thema, delicate humor en een
onnavolgbare Anne-Wil Blan
kers in de hoofdrol. Met het
stuk van Noël Coward uit 1926
heeft regisseur Jules Royaards
oud speelgoed op zolder gevon
den. Zijn hart ging open en hij
wist die affectie voor de speel
stijl van vervlogen jaren over te
dragen op zijn acteurs.
Het is daarom dat 'De markie
zin' een publiekstopper gaat
worden dit seizoen, vooral in
Den Haag. Eerst knipperen we
even met de ogen. Een komedie
met de inhoud van een kasteel
roman, opgevoerd met ruisende
kostuums en roccoco-meubilair
is al lang uit onze theater
epoque gewipt. Maar met zo
veel enthousiasme en vakman
schap opgevoerd gloeit er lang
zaam een feestje, een beetje een
reünie.
Want naast Anne-Wil Blankers,
die als femme fatale van elke
punt een komische komma
weet te maken, staat Willem
Nijholt. Zijn gastrollen bij wij
len de Haagse Comedie komen
weer volledig terug in gedach
ten. Rood aanlopend, bleek
wegtrekkend, maakt hij met in
gehouden spanning het corset
van een bekeerde zondaar
zichtbaar knellend. Als een
soort 'Tartuffe' van Molière is
Nijholt ten prooi aan een waan
zinnig schuldbesef. Anne-Wil
Blankers breekt dat norse pant
ser met zelfverzekerde lachjes,
gebaren en kwinkslagen, zodat
uiteindelijk haar vervlogen
minnaar weer opdoemt.
In dat contrast van levensple-
zier en levensplicht verschijnt
Allard van der Scheer als de al
tijd luimige vriend en mede
aanbidder van de markiezin.
Met een knipoog maakt hij alle
diepgang potsierlijk. Terwijl
het uiteindelijk diezelfde diep
gang is die mensen elkaar doet
terugvinden in hun werkelijke
gevoelens.
Flair
Cowards stuk stelt inhoudelijk
niet veel voor. Dat is mede de
reden dat het in ons land zelden
is opgevoerd. Jules Royaards,
oudgediende van de Haagse Co
medie, voegt er met flair thea-
tergrappen aan toe, die het ver
haal lichter maken. Zijn relati-
KLASSIEK
PHILIPSZAAL, DEN HAAG
Nederlands Kamerkoor o.l.v.
Uwe Gronostay m.m.v. Rien
Voskuilen (orgel) in werken
van Mendelssohn, Rheinberger
en Huub Kerstens.
doorAdriaan Hager
Het gebeurt bij het Nederlands
Kamerkoor zelden of nooit dat
de weergave van een compositie
de indruk wekt dat de voorbe
reiding niet optimaal is ge
weest. Toch was dat gister
avond in een uiterst mager be
zette Philipszaal het geval met
het Te Deum van de 17-jarige
Felix Mendelssohn.
Dat Te Deum kan niet of nau
welijks representatief genoemd
worden voor de componist die
in dezelfde periode een mees
terwerk als 'Een midzomer-
nachtsdroom' schreef. Het
werk, voor dubbelkoor, solis
tisch dubbelkwartet en conti
nuo, is langademig en de jonge
Felix had kennelijk nog geen
weg gevonden in diverse stijlen.
Het Nederlands Kamerkoor
had een aarzelende start, de
solopassages klonken niet altijd
welluidend en door eem wanke
le samenwerking met organist
Rien Voskuilen moest dirigent
Uw Gronostay zelfs eenmaal af
tikken. Inderdaad, het beste
paard struikelt wel eens.
In de psalm-motetten (psalmen
22 en 43) die Mendelssohn in
1844 schreef revancheerde het
koor zich gelukkig volledig. Jo
sef Rheinberger, componist van
voornamelijk orgel- en koormu
ziek, mag beschouwd worden
als een navolger van Mendels
sohn. Zijn aan paus Leo XIII op
gedragen Missa opus 109 kan
gekenschetst worden als een
werk in Palestrina-stijl overgo
ten met een romantische saus.
Het Nederlands Kamerkoor
heeft dit werk onlangs op cd
MUZIEK
AH0Y', ROTTERDAM
De Spaanse zanger Julio
door Hans Piët
Het moet heerlijk zijn om de ca
mera te mogen bedienen tijdens
de concerten van Julio Iglesias.
De Spaanse zanger heeft name
lijk drie achtergrondzangeres
sen meegenomen, die een lust
zijn voor het oog. Hoe inspire
rend hun uitstraling werkt,
blijkt al snel tijdens het twee
uur durende concert. De came
ra fladdert met een oog voor de
tail langs hun lichameii, maar
bevriest zodra Julio op de twee
monitorschermen verschijnt.
Iglesias toont zich ondertussen
een vakman, die het vooral met
vrouwen gevulde Ahoy' zonder
noemenswaardige hindernis
sen voor zich wint. Hij is de
charmeur die met wat subtiele
heupbewegingen, de juiste into
natie en wat geslepen intermez
zi zijn veroveringen zeker stelt.
„Bedankt dat jullie er altijd wa
ren, ook toen verder niemand
iets om mij gaf' en „als ik nu
naar mijn eerste platen luister
schaam ik mij, dan begrijp ik
niet hoe jullie van mij hebben
kunnen houden. Ik krijs op dat
materiaal als een raaf'.
Toch houdt Julio het inmiddels
23 jaar op het podium uit en wie
hem daar aan het werk ziet, be
grijpt waarom. Hij is de grote
verleider, die het warmbloedige
temperament waarmee volgens
zeggen iedere Spanjaard is be
hept, gestalte geeft. Zijn show,
die vooral in het begin te erg
wordt ondergedompeld in galm,
heeft de romantische sfeer van
een warme zomeravond. Julio
zingt over de liefde en raakt er
eigenlijk niet over uitgezongen,
terwijl het achtergrondtrio het
liefdesvuur nog wat extra aan
wakkert. Iglesias, die goed in de
gaten heeft dat de monitoren
hem in close up tonen, geeft de
bezongen liefdesperikelen een
levensecht uiterlijk mee. Het is
vering zit al in de opening als
een schildering met een variant
op 'Déjeuner sur l'herbe' (een
naakte vrouw geflankeerd door
twee torso's) langzaam opstijgt
en als plafond dienst doet. Het
zegt alles over hoe serieus we
deze geschiedenis moeten ne
men. Niet dus. Royaards houdt
dat grimasje in de kantlijn vast
met tal van vondsten, tot in het
kleinste bijrolletje. De vertaling
voegt er nog een twinkeling aan
toe.
Daarom ondergaat men 'De
markiezin' als een uurwerk dat
in een ijzeren ritme rondtikt, op
weg naar een voorspelbaar ein
de. Het is theater waarvan een
groot publiek nog altijd geniet.
Omdat het even de tijd en de bij
behorende zorgen doet verge
ten.
De enige die met deze Haagse
Comedie-revival niet blij zal
zijn is Hans Croiset van Het
Nationale Toneel. Hij kan zich
troosten met de gedachte dat
achter de glans van dit hervon
den speelgoed één waarheid
schuilt: het is heerlijk als uit
stapje; een toekomst heeft het
niet.
Den Haag Paul Acket is toch
nog in het harnas gestorven,
Nederlands bekendste jazziir,-
presario leed al lange tijd aan
longkanker, een ziekte die hij
via chemotherapie eerst nog
wist te onderdrukken. Van het
laatste North Sea maakte hij al
leen het Midsummer Jazz Gala
mee, gezeten aan een tafel: de
oude Amerikaanse trompettist
Clark Terry, ondersteund door
twee man, kwam daar naar
hem toe om hem de hand te
drukken: een bewogen scène.
Twee grijze eminenties van de
jazz.
De laatste maanden van zijn le
ven heeft Paul Acket met zijn
vrouw Jos bewust naar zijn
dood toe geleefd. Tot het laatst
was hij betrokken bij 'zijn festi
vals'. Hij wilde op de hoogte
blijven van wat hem al die jaren
bezig had gehouden. Een reeks
vrienden uit het vak kwam die
laatste tijd bij hem over de
vloer. Ze merkten verbaasd dat
Acket de kracht kon opbrengen
om urenlang te praten en te
luisteren.
Paul Acket laat Nederland zijn
levenswerk na: het North Sea
Jazz Festival. Internationaal
hoog gewaardeerd en waar
schijnlijk het allergrootste
'overdekte' jazzfestival ter we
reld. Acket bedacht de formule
in 1975, ergens onderweg tus
sen de jazzconcerten van Nice
en Montreux. In 1976 had Den
Haag de eerste versie. Toen nog
een financiële strop, inmiddels
Oorlog
Acket, geboren in Semarang en
door zijn ouders bestemd voor
de Landbouwhogeschool in Wa-
geningen, begon als scholier in
de oorlog al te organiseren. In
Theater Gooiland in Hilver-
vastgelegd en sleepte daarmee
de Preis der Deutschen Schall-
platten Kritik in de wacht.
Op dit-concert ging de wereld
première van 'An einen Früh-
verstorbenen' van de Neder
landse componist Huub Kerst
ens. Het werk is geschreven ter
gelegenheid van het vijfjarig be
staan van de vrienden-vereni
ging van het Kamerkoor en is
dan ook aan dit koor opgedra
gen. De tekst van de compositie
is van de Oostenrijkse dichter
Georg Trakl, over wie Marsman
schreef: 'Langzaam en gestadig
sterker beslopen hem de duiste
re angsten die in hem sliepen'.
Kerstens schreef een beklem
mende compositie, een werk
rijk aan klank-contrasten, aan
grote intervallen en aan com
plexiteit. Nieuwe compositie
technieken werden niet toege
past, wel heeft Kerstens de
(professionele) koorwereld ver
rijkt met een sfeerrijk opus.
De bemanning van 'Bureau Kruislaan' met onder
anderen Frederik de Groot (midden, links) en
naast hem Peter Tuinman.
DRAMA
alsof hij de vreugde en de pijn
opnieuw beleeft.
De eerste drie kwartier wordt
voornamelijk gevuld met balla
des waarop hij zijn heel eigen
stempel drukt. De zanger han
teert de Frank Sinatra-metho-
de. Deze Amerikaanse crooner
zette tegen het einde van zijn
carrière het orkest naar zijn
hand om zo zijn tekort aan
lucht te compenseren. Iglesias
doet hetzelfde, maar dan vooral
om het effect. Hierdoor hebben
de musici de zware taak hun no
ten en tempi om de soms grilli
ge zang van Iglesias te buigen.
Door deze manier van werken
ontstaat de indruk dat hij pas in
het up tempo-werk echt gaat
zingen. Toch levert hij ook bij
de ballades knappe prestaties.
De zaal veert echter pas op
wanneer de snelle composities
aan de beurt zijn. Dan ontstaat
er zoiets als een dansfeest,
wordt Iglesias verrast door een
massale samenzang en kan de
avond niet meer stuk.
TV, VANV0ND, NED.3
VARA, 20.34-21.05: 'Bureau
Kruislaan', eerste aflevering
van een Nederlandse
politieserie, gebaseerd op de
reeks 'The bill' van Thames
Television. Scriptbewerking:
Felix Thijssen. Muziek: Hans
van Eijck. Camera: Peter de
Bont. Producent: Joop van den
Ende. Regie: Vivian Pieters.
Met o.a. Peter Tuinman,
Frederik de Groot, René Lobo,
Lieneke Le Roux, Dorijn
Curvers en Kees Coolen.
door Frans Happel
Het zou te makkelijk zijn om
'Bureau Kruislaan' de Neder
landse 'Hill Street blues' te noe
men. Het zou bovendien fout
zijn, want als deze Nederlandse
produktie ergens aan refereert
dan is het niet aan die Ameri
kaanse reeks, maar aan het
Britse 'The bill'. Scenario's van
die inmiddels eindeloos veel af
leveringen tellende serie wer
den voor ons land bewerkt door
Felix Thijssen. Een fikse klus,
want in Engeland zit het bij de
politie technisch nogal anders,
de dienders daar dragen bij
voorbeeld geen vuurwapens.
Al de eerste aflevering van 'Bu
reau Kruislaan' maakt voel-
Tot het laatsttoe betrokken bij 'zijn festivals': Paul
Acket.
sum. Hij 'boekte' orkestjes met
namen als The Swing Papas en
The Bamboozles, huurde een
bakfiets, hing er affiches op en
plakte daar voor alle zekerheid
alvast een strook met 'Uitver
kocht' overheen. Van de Duit
sers mocht die 'hottentotten-
muziek' niet meer, dus gaf Ac
ket de groepen Nederlandse na
men als 'Johnny en de Hots-
knotsers' of'De Kolenkitzwaai
ers'. Toen ze toch Amerikaans
repertoire bleven brengen werd
de 19-jarige Acket opgepakt en
voorgeleid bij de Ortskomman-
dant. 'Ach, ein kleiner Bube' zei
die en Acket moest beloven het
nooit meer te doen.
Rock 'n roll
Maar hij zou het een leven lang
blijven doen, al was het niet al
tijd jazz, want daar viel een tijd
lang geen droog brood mee te
verdienen. De eerste Grote
Naam die hij hier haalde was
Dizzy Gillespie, rond 1950.
Voor 800 dollar. Later zou hij
5000 dollar voor Dizzy moeten
neertellen. De altijd inventieve
Acket verzon de befaamde
nachtconcerten in het Concert
gebouw, zou langde impresario
van de Dutch Swing College
blijven, tot de roep van de jeugd
om rock 'n roll zo groot was dat
hij het roer omgooide.
Hij organiseerde de allereerste
grote popconcerten in Neder
land, onder meer in de Haagse
Dierentuin en het Kurhaus. Hij
bracht de Rolling Stones hier
diverse malen en had zelfs het
lef om, nadat er eerder rellen
waren geweest, een jonge An-
dré van Duin in het voorpro
gramma te zetten. Van Duin
hield het rustig.
Muziek Express
Na de oorlog in Den Haag was
Paul Acket begonnen voor het
populaire muziekblad 'Tuney
Tunes' te werken. Ook al zei
hij: „Ik ben nooit een goed
schrijver geweest". Met zijn
verdiende geld zette hij een ei
gen blad op, 'Muziek Express'.
Mét de belangstelling voor pop
muziek groeide dat tot enorme
baar dat de makers vooral heb
ben gestreefd naar de mens
achter de politie-agent. Dat dan
in het kader van veeleer de da
gelijkse routine-werkzaamhe
den en wat daarbij zoal kan ge
beuren dan de spectaculaire,
spannende zaken. Zo'n begin
van een serie is natuurlijk op de
eerste plaats een introductie.
De belangrijkste figuren
moeten worden voorgesteld aan
de kijker, enkele langer lopende
verhaallijnen moeten worden
uitgerold. Desalniettemin le
vert de eerste aflevering van
'Bureau Kruislaan' al heel be
weeglijke televisie op. Er ge
beurt veel, en - op enkele beet
jes onzin na - het doet nog rede
lijk authentiek aan ook. Als re
gisseur Vivian Pieters er tevens
in slaagt om, ondanks alle snel
heid, de belangrijkste figuren
karakterdiepte mee te geven,
dan kan het een aantrekkelijk
reeks worden. Naast een top-
kracht als Peter Tuinman en
het bijna onvermijdelijk gezicht
van Frederik de Groot in dit
genre drama, vallen enkele
minder bekende acteurs op die
in 'Bureau Kruislaan' op hun
plaats lijken. Zoals René Lobo,
Doryn Curvers en Lieneke Le
Roux. Hans van Eijk maakte
trefzekere titelmuziek.
oplagen. Acket maakte het op
zijn bovenhuis aan de Theresia-
straat dat tegelijkertijd kantoor
was. Met de strijkplank als ex
tra bureau. Dat deed hij samen
met zijn vrouw Jos, die hij tij
dens een door hem georgani
seerde busreis naar een jazz
concert had leren kennen. Hij
kocht concurrent 'Tuney Tu
nes' op en veranderde dat in
'Popfoto'. Beide bladen ver
kocht hij voor een groot bedrag
(naar verluidt miljoenen) aan
deVNU.
Unieke formule
De jazz kon toen weer hoofd
zaak worden in Ackets leven.
Na zijn Newport Festivals in de
Doelen in Rotterdam, lag de
weg open voor het North Sea
met zijn unieke formule van al
die musici onder één dak. Acket
bedacht ook het Jazz Mecca,
het Maastrichtse kleine broer
tje van het North Sea, en nam
vorig jaar tevens het Amster
damse Rhythm-festival over.
Zijn organisatie Acket Associa
tes liet weten dat op Ackets uit
drukkelijke verzoek het derde
Jazz Mecca eind deze maand
gewoon doorgaat. Ackets eigen
liefde lag vooral bij de big band
en van Duke Ellington was hij
een waar bewonderaar: „Een
groot artiest, en een gentle
man".
De laatste maanden van zijn le
ven zag hij het onvermijdelijke
rustig onder ogen, maakte er
zelfs grapjes over. Een van de
meest ontroerende hoorde ik
een maand geleden van hem
zelf, op een bezoek dat een af
scheid werd. „Straks als ik
daarboven ben" zei Acket half
serieus, half monkelend,
„wachten daar al die jazzgro-
ten. Ben Webster, Miles Davis,
Duke Ellington. En ze roepen:
'Fijn dat je er bent. We willen
spelen, maar we hebben nog
geen organisator'. En ik vraag:
hoeveel moeten de concerten
hier kosten? Niets, antwoorden
ze dan, hier is alles gratis".
En hij lachte een lachje dat je
bijna tevreden kon noemen.
Met deze opera is niemand gediend
I DANSTHEATER, DEN HAAG
De Warschau Kameropera met
Rossini's 'II barbiere di
Seviglia'. Muzikale leiding:
Mieczislaw Nowakowski.
Regie: Jitka Stokalska. Vocale
solisten: o.a. Jerzy Knetig (de
graaf van Almaviva), Jerzy
Mahler (Bartolo), Miroslawa
Tukalska (Rosina), Adam
Kruszewski (Figaro).
door Dimitri van der Werf
Slimme impresario's spelen
handig in op de behoefte aan
opera's in het Haagse muziekle
ven. Budgetten zijn beperkt en
de Nederlandse Opera en Ope
ra Forum komen niet al te vaak
naar Den Haag. Gelukkig is het
IJzeren Gordijn opgetrokken
en zijn de lonen in Oost-Europa
laag. Een 'La Bohème' uit Timi-
soara, een 'Lucia di Lammer-
moor' uit Krakau en binnen
kort een 'Don Carlos' uit Litou
wen; opera in Den Haag is bijna
synoniem met opera uit Oost-
Europa.
Gisteravond trad de Kamerope
ra uit Warschau op, inmiddels
voor de derde keer, met 'II bar
biere di Seviglia'. De 20ste-
eeuwse theaterhervormingen
zijn geheel aan het gezelschap
voorby gegaan. Traditionele
kostuums en veilige decors vor
men de fantasieloze achter
grond, waartegen de komedie
zich afspeelt in een oudbollige
personenregie, waarin mensen
maar één karaktertrek lijken te
hebben: ondeugend, hysterisch
of koddig.
Ook muzikaal bood de voorstel
ling bar weinig. Het verhaal
mag dan wel grappig zyn, maar
de eisen die Rossini's partituur
aan de uitvoerenden stelt zijn
zeker niet om te lachen. De
strijkers waren niet opgewas
sen tegen de snelle loopjes waar
hun partij bol van staat. De
scheve intonaties waren om
schele hoofdpijn van te krijgen.
De Figaro kon geen maat hou
den. Rossini vraagt van de zan
gers een uiterst verfijnde ver
sieringskunst. Het geschmier
was niet van de lucht. Boven
dien werd de voorstelling ook
nog eens ontsierd door een aan
tal grove coupures.
Het is jammer dat de War-
schause Kameropera Neder
land bezoekt met zo'n traditio
nele en routineuze voorstelling,
terwijl ze in Polen baanbrekend
werk verrichten met het uitvoe
ren van onbekende barokope-
ra's. Met een voorstelling als
deze is niemand gediend, behal
ve de impresario's voornoemd.
