Alleen het trappen blijft
Er wordt wat af gefietst. Van woning naar werk en weer terug, of
gewoon voor de lol. Het materiaal maakt een enorme ontwikkeling
door; tegenwoordig rijden we op carbon of titanium en liefst met
onnoemelijk veel versnellingen.
TUIN/C2
Het is
tijd om
bollen te
planten
DRANK /C2
Zin en
onzin
over
bokbier
De slijter
zoekt
iets
anders
Een paard
van Gucei
biJ je
thuis
Ontbijt buiten de deur
Vandaag de dag
LEIDSE COURANT DONDERDAG 8 OKTOBER 1992
door John de Graaff
D e jonge Thai oogt
treurig. De verkoper
van Bangkok Cycle
Industrial Co., Ltd uit
Nakornpathom snakt
naar emplooi, maar
zijn simpele stand in
hal 13.3 van de Keulse
Messe wordt steevast
gemeden. Voor zijn
sjes is geen belangstelling, hoe ro-
ist ze ook ogen.
m, de Internationale Fahrrad- und
torrad-Ausstellung(IFMA), Euro-
5 grootste tweewielerbeurs, zal de
ïmerciële kracht van Bangkok Cycle
-n salarisverhoging hebben ge
acht, zo moet ernstig worden ge-
.jesd. Sterker nog, je mag je afvragen
Ie jongeman ooit nog op het adres 76/
po 8 werkzaam is.
mislukken van zijn missie stond ei-
lijk al bij voorbaat vast. Van een
^voudige fiets, hoe indringend de
iren ook zijn gekozen, kijkt hier nie-
id meer op. De westerse consument
"1st nu eenmaal aanzienlijk meer.
vordt al gesproken van een nieuwe
;us voor de fiets, nu internationale
ff "T| ontwerpers en
constructeurs
"Aw'r/zich vooral de
laatste jaren
indringend met
de tweewieler
zijn gaan bezig-
ftden. Inspanningen die hebben ge-
l tot ingrijpende veranderingen aan
form, de toepassing van moderne
I terialen en de verfijning van onder
en.
Versnelling
:k van Os beaamt dit alles. Hij verte-
ïwoordigt in ons land het Duitse
htel Sachs, dat volgend jaar op de
rkt komt met een naaf waarin liefst
ien versnellingen liggen opgeborgen,
"^overbekende heren- of damesfiets
"jgt op die manier de allure van een
Irtfiets, meent Van Os, medewerker
Koch Kleeberg BV in Almere.
(deren zullen moeten lachen om dit,
iiun ogen, geringe aantal schakelkeu-
l voör een straatfiets. Voor hen
ieten eigenlijk twaalf, veertien of, zo-
bij de professionals, zestien versnel
den aan boord zijn. Het ultieme aan-
1 is momenteel de mountainbike die
jt vier voorbladen en een kransje met
it tandwielen over liefst 32 mogelijk-
den beschikt.
■moderne fietser lijkt in alles.meer en
Ier te willen hebben. Niet alleen meer
n'snellingen, maar vooral ook meer
ahfort, meer veiligheid en meer aan-
ïht. Kakelbonte zadels en hand-
ioenen, waarin soms dempend gel is
"werkt; 'oppompbare' kunststof-hel-
in die de perfecte pasvorm moeten
iden; verende zadelpennen en 'op-
lasbare' fietsbroeken die voor het
'bgste rijgenot zouden zorgdragen,
jioenen, sokken en shirts in de meest
iarre kleurencombinaties kunnen
jt geheel completeren; op een fiets is
jenlijk niets gek meer.
iliger moet het allemaal worden met
jiterlicht in helmen, schijfremmen,
draulische remmen en alle mogelijke
rmen van reflectoren. Dat bij veel
aakelsystemen de bediening inmid-
ls op of aan het stuur wordt geplaatst,
mt de veiligheid eveneens ten goede,
jn minste vier fabrikanten hebben
|t mechanisme al geïntegreerd in de
remmen, maar steeds meer bouwers
kiezen voor het zogenoemde grip-shift,
waarbij de versnellingshandles eigen
lijk niet meer zijn dan een verdikking in
de handvatten. Over bedieningsgemak
gesproken.
Tot de meest indringende wijzigingen
behoort echter de toepassing van ve
ring, zowel op het voor- als het achter
wiel. Het Amerikaanse Muddy Fox, pio
nier als het gaat om mountainbikes, be
schikt zelfs over een model waarbij
voor- en achtervering zijn gekoppeld,
wat de handelbaarheid enorm zou ver
beteren. De prijs van het prototype: bij
na achtduizend gulden. Zicht op een de
finitieve versie is er helaas nog niet, al
dus een van de ontwerpers.
Veel voordeliger dan het aanschaffen
van zo'n pittig geprijsde Muddy Fox is
het natuurlijk de eigen mountainbike
te voorzien van een verende voorvork.
De Nederlandse oud-motorcrosser Ge
rard Rond ontwikkelde bij voorbeeld
onlangs de Rond Fork Pro, die uniek in
de wereld mag worden genoemd. Bij
zijn ontwerp, waarvan ook een versiè
voor racefietsen of hybrides bestaat, is
zowel de ingaande als uitgaande dem
ping verstelbaar. Extra comfort voor
negen- tot veertienhonderd gulden.
Om te voorko- KPW
men dat al deze IH ik -
aanpassingen de
fiets onnodig r
zwaar en dus
minder handel
baar maken, grij-
pen ontwerpers en bouwers naar sterke
doch lichte materialen, vooral uit lucht
en ruimtevaart. Frames van aluminium
of carbon-fiber, wielen uit koolstofve
zels en zadels met titanium-delen vor
men geen uitzondering meer.
Wat dat laatste betreft: de Flite Evolu
tion 2 van Selle Italia weegt door de toe
passing van carbon, kevlar en titanium
nog 99 gram, voorwaaf niet veel voor
een zadeltje.
Kosten
Natuurlijk, de hobby wordt er zo niet
echt goedkoper op. Drie-, vierduizend
gulden voor een racefiets of mountain
bike, vijftienhonderd tot tweeduizend
gulden voor een hybride of toerfiets,
niemand kijkt er eigenlijk nog van op.
Maar de fiets is voor velen nu eenmaal
heel belangrijk of belangrijk aan het
worden. De Nederlander rijdt er inmid
dels gemiddeld 853 kilometer per jaar
op, zo heeft het Centraal Bureau voor
de Statistiek (CBS) becijferd. Tien jaar
geleden stokte die jaarlijkse kilometra-
ge nog bij ruim vijfhonderd. Het ge
bruik is behoorlijk divers: woon-werk-
verkeer, vrijetijdsbesteding, trainings
middel of de manier om je van de rest te
onderscheiden.
De jongsten kunnen dat binnenkort
doen met heuse Mickey Mouse-fietsen.
Rentmeester in Yerseke kocht onlangs
voor een pittig bedrag de rechten van
Disney, en brengt over niet al te lange
tijd vier modellen met de beeltenis van
Mickey op de markt. De belangstelling
is reeds enorm, zo wordt verzekerd.
Voor de wat ouderen is de Colnago C35
een methode om zich van andere fiet
sers te onderscheiden. Het rood-geel-
gouden gevaarte, dat de Italiaanse fra
mebouwer Ernesto Colnago recent ont
wikkelde met ingenieurs van Ferrari,
moet echter een kleine dertienduizend
gulden kosten.
Aanmerkelijk duurder dan een fiets uit
Thailand, maar om op te vallen hoefje
eigenlijk niet eens meer te gaan fietsen.
einredactie Peter van der Hoest vormgeving Kitty Stijnman
foto Hans oe Bakker
De Amerikanen noemen dit een 'power-breakfast'. Café-restaurant
Greve noemt het gewoon een 'riant ontbijt'.
door Coos Versteeg
om alles voor te bereiden voor de
lunch".
Niet alleen verhoogt hij zijn omzet, de
directeur vindt het ook prettig de hele
dag publiek in de zaak te hebben. ,,Dit
moet een huiskamer zijn waar mensen
zich thuisvoelen, geen trendy-zaak
waar je dankbaar moet zijn datje er
mag komen". De meeste ontbijtgasten
komen tussen acht en half negen. René:
,,Ik hoop dat de kantoorjongens die om
half negen moeten beginnen over een
tijdje ook hun weg hierheen weten te
vinden, zodat we nog vroeger de eerste
mensen binnen hebben. Er komen trou
wens niet alleen klanten voor een uitge
breid zakenontbijt, maar ook eenlingen
voor een enkele cappuchino met een
croissant".
Het zal nog wel een tijdje duren voor
het buitenshuis ontbijten Amerikaanse
vormen aanneemt, denk René Pluijm.
,,Er zijn enkele zaken in Den Haag
waar je ook voor een leuk ontbijt te
recht kunt, in Amsterdam loopt het veel
harder'" weet hij. Maar René Pluijm is
hoopvol gestemd over de toekomst. „We
draaien nu de ochtend met drie man:
een kok, iemand achter de bar en ie
mand in dê bediening. En het gebeurt
steeds vaker dat ik zelf moet bijsprin
gen, zodat ik denk dat we er binnenkort
iemand in de bedienning bij moeten
hebben. Want kijkje
kunt de avond tevoren al
je kaas en je ham snijden,
het brood wordt warm om
half zeven binnenge
bracht dus dat is allemaal
goed, maar voor de ont
bijtgasten is het belang
rijk dat ze snel worden ge
holpen en snel weer weg
kunnen. Dus moetje het
echt goed
doen,
want ik
wil die
ontbijt-
markt
heel
In Amerika is het de gewoonste zaak
van de wereld: het zakenontbijt. Onder
nemers sluiten hun eerste deals tussen
een ham-omelet en roereieren met ge
bakken bacon; managers en stafmede
werkers nemen - voorafgaand aan de
vergadering op kantoor - alvast etend
de belangrijkste details met elkaar
door.
„Je verlengt je dag en je vermijdt files",
zegt René Pluijm, directeur van het
grand-café-restaurant Greve in de
Haagse Torenstraat. Afgelopen voor
jaar introduceerde hij in dit etablisse
ment Het Ontbijt en waar andere tren
dy horeca-zaken in Den Haag faalden,
zet Greve nu elke ochtend tussen de
dertig en veertig ontbijten om.
„De eerste dagen zaten we met nul
klanten, maar daarna sloeg het toch ta
melijk snel aan", weet hij. „We hebben
natuurlijk het voordeel dat we hier heel
centraal zitten, hooguit tien minuten
van alles, en pal onder een parkeergara
ge. We hebben aan alle makelaars in
Den Haag laten weten dat we 's mor
gens al om zeven uur open zijn voor ont
bijt en dat soort gerichte acties gaan we
meer doen. Ik weet niet of het allemaal
makelaars zijn, maar we zien 's mor
gens vroeg steeds meer stropdassen in
de zaak".
Vijf verschillende ontbijten
serveert Greve: continentaal,
Engels, Amerikaans, calorie
arm, en luxe (met zalm en
champagne), variërend in prijs
van ƒ10,50 tot ƒ19,50. „Eigen
lijk is dat te goedkoop, die prijs-
kwaliteit-verhouding", zegt
René Pluijm, „maar ik wil het
publiek een beetje enthousiast
maken".
Want voor René
Pluijm is het duidelijk:
„Ik wil het gebruik
van Greve optimalise
ren. Het pand staat er,
we gaan er niet meer
huur door betalen en
het personeel moet er
toch ook al vroeg zijn
