Robert Long
speelt met
breedbeeld-tv
Een musical
voor de EO
Houwing is de erfenis
van Sonneveld waard
In de voetsporen van jonge dansers
Cultuur
Ongewone zaken in 'Parelvissers'
Leidse Courant
woensdag 30 september 1992
Roemenen in
concours
jrdam Voor het vierde
rd Flipse Concours, dat dit
18 ,oor het eerst internatio-
13,jS) zijn 34 pianisten inge-
20.; ven, van wie preciesde
uit het voormalige Oost-
Hkomt. Opvallend is de be-
^Belling uit Roemenië (ze-
[eelnemers). Er hebben
icht Nederlanders aange-
18.1 oncours duurt van 12 tot
>t 31 oktober. Tijdens de
worden de kandidaten
■id door het Koninklijk
monisch Orkest van
5, deren onder leiding van
res Octors. Het eerder
Jr-„
13 i armonisch Orkest moest
•rzoek al begin vorig jaar
en vanwege een geplande
l!> (i drie prijzen beschikbaar
)0, 15.000 en 10.000 gul
een speciale prijs
le uitvoering van de voor
icours geschreven compo-
an Peter-Jan Wagemans.
jrzitter van de internatio-
iry is Daniel Wayenberg.
lorronden van het con-
worden in de Rotterdam-
neentebibliotheek gehou-
anaf de halve finale wordt
Ie Rotterdamse Doelen ge-
rama niet
kgenoeg
•sum De nieuwe Ne-
idse dramaseries 'Iris'
'Zonder ernst'
V) zijn maandagavond, bij
rt van het nieuwe televi-
:oen, matig aangeslagen,
met Monique van de Ven,
iet meer dan 1,17 miljoen
(9 maar werd met
goed gewaardeerd. De
y 'Zonder Ernst' haalde
jkdichtheid van 8 (1,12
n kijkers). De waardering
eze serie, met Ellen Vogel
udy Labij, was duidelijk
r: 6,9.
nieuwe produkties had
lijden onder het aanbod
TL 4. 'Goede tijden slech
ten' (2 miljoen kijkers),
den voor het leven' (2,8
n), 'Beverly Hills' (1,5
n) en 'Lief en leed' (1,1
n) bezorgden de commer-
ender een marktaandeel
,2 Ned. 1 werd goede
met 25,9 Ned. 2 met
en Ned. 3 met 9,8 ble-
ïidelijk achter. De VPRO
■middeld 350.000 kijkers.
Edgar Prijs
Ir gesteld
ore rdam Het voortbe-
I ki van de Boy Edgar Prijs,
iderscheiding op het ge-
anjazz en geïmproviseer-
ziek, is voor drie jaar ze-
•steld. Door de VPRO is
onsorovereenkomst gete
st net de Stichting Jazz
lacl iroviseerde Muziek in Ne-
evefd.
aroep ondersteunt daar-
herdoopte VPRO/Boy
Prijs met een bedrag van
gulden. De winnaar van
trombonist/componist
van Manen, krijgt bo
rn een plastiek van Jan
e ril rs. Op 20 december wordt
e prijs in het BIM-huis in
rdam overhandigd,
be ij deze samenwerking is
drag van de prijs aanzien-
mel irhoogd: de vorige win-
Greetje Bijma, mocht in
15.000 gulden mee naar
emen. Vorig jaar werd de
PEj liet toegekend omdat de
ng Jazz Geïmprovi-
Muziek zich toen nog be-
over een nieuwe opzet.
TV VANAVOND, NED.3
VARA, 23.04-23.49: 'Voor mijn
vrienden'. Muziekprogramma
met Robert Long, Hetty Blok,
Alfred van den Heuvel, Hans
van der Wou de en Rob
Goudeketting. Regie: Egbert
van Hees.
door Hans Piët
Hilversum
van Hees hoefde niet lang na te
denken, toen hem de mogelijk
heid werd geboden een muziek
programma te vervaardigen op
HDTV-formaat. De uitdaging
eens flink te kunnen experi
menteren met deze breedbeeld
televisie, die maar langzaam uit
de startblokken komt, leek hem
heel spannend. „Ik wilde wel
eens kijken wat je ermee kunt
doen".
Visueel levert het een wonder
schoon resultaat op, omdat je
als kijker wordt geconfronteerd
met een uiterst rustig beeld en
prachtige, scherpe kleuren.
Jammer dat er maar zo weinig
HDTV-toestellen in gebruik
zijn. Vijf om precies te zijn. Het
betekent dat eigenlijk niemand
van de echte schoonheid van
deze produktie kan genieten.
Of misschien toch een klein
beetje, want de VARA zendt het
programma op HDTV-formaat
uit. „Hoewel je dan boven en
beneden een balk in beeld
krijgt, kan het die verkleining
wel hebben. De schoonheid
blijft bewaard", aldus de regis
seur. De enkele honderden
mensen die een breedbeeld-ont-
vanger hebben, kunnen van
avond via TV Plus zonder bal
ken van het nieuwe beeldfor
maat profiteren, maar nog niet
van de verfijnde beeldkwaliteit
van HDTV.
Wat de VARA op het scherm
brengt, zijn negen liedjes van
het album 'Voor mijn vrien
den', dat Robert Long eerder
dit jaar uitbracht. De presenta
tor van het taalspelletje 'Tien
voor taal' stond op een dag met
een koffer vol ideeën bij Egbert
van Hees voor de deur. De man
die eerder Madonna en Prince
in beeld bracht en in 1974 al
eens samenwerkte met Long,
zag wel iets in de samenwer
king. Robert Long: „Wij zijn al
lebei allergisch voor program
ma's zoals 'BZN in Thailand'.
Het moest dus een andere vorm
krijgen".
Robert Long schreef een flin
terdun, maar (soms) grappig
verhaaltje, waarin het gespro
ken woord (door vertelster Het
ty Blok) vloeiend aaneen wordt
geregen met de liedjes die Ro
bert zingt. Zo onstaat een soort
musical-achtig hoorspel met
beeld, een vorm die gemakke
lijk door wat creatieve breinen
bij de radio zou kunnen worden
opgepikt voor verdere uitwer-
king.
Rare week
Zowel Robert Long als Egbert
van Hees omschrijven de opna
me-periode als een rare week
vol leuke experimenten. Door
de nieuwigheid van het medium
en de nog bestaande kinder
ziekten heeft 'Voor mijn vrien
den' niet die perfectie die we
van Egbert van Hees zijn ge
wend. Zo werden er wel erg veel
figuranten gebruikt, vijfhon
derd in totaal. Egbert: „Je hebt
meer beeld te vullen, om er dan
een mooie compositie van te
maken gebruik je meer men-
En dat was niet het enige, waar
voor de regisseur een oplossing
moest vinden. „Het monteren
vergt veel meer tijd, de appara
tuur, zoals de camera's, heeft
grillige eigenschappen waar
door je constant je ideeën moet
bijstellen, de 'decors moeten er
perfecter uitzien dan bij gewo
ne tv-opnamen, omdat het
beeld scherper is en er moet
meer worden belicht. Om die
laatste hindernis te nemen,
hebben we op een gegeven mo
ment een filmbelichter uitgeno
digd. Eigenlijk is dat niet zó
vreemd, want als je met HDTV
'Voor mijn vrienden' is een historische gebeurtenis, aldus Robert Long.
werkt, ben je heel filmisch be
zig. Er zit bij voorbeeld net zo
veel diepte en contrast in".
„Voordat ik aan deze klus be
gon, die ik aannam omdat ik het
spannend vond dit nieuwe me
dium eens uit te proberen, heb
ik goed geluisterd naar mensen
die ervaring hadden met
HDTV. De tip die ik kreeg, was
bij voorbeeld dat ik niet te drif
tig heen en weer moest schake
len, maar als ik het nu terugzie
is en Adonis
auritshuis
ig - Van 16 oktober tot
15 november wordt in
auritshuis een schilderij
in Venus-buste uit 1665
7A laesar van Everdingen
\A ingesteld. Het werd vorig
)or een anonieme gever
it Mauritshuis geschon-
let is voor het eerst dat
zien is samen met zijn
it, een Adonis-buste uit
ichaelis-collectie in het
alig stadhuis van Kaap-
üe het museum in bruik-
ieft.
voor
sitie
De ontwerpers Jur-
Jan Konings uit
dam hebben met hun
rp voor een tentoonstel-
'er 'Het Droste-effect' de
Halsprijs voor tentoon-
Jgsvormgeving gewon-
hPö iMet het 'Droste-effect'
de oneindige herhaling
ÉN ?[d van een afbeelding in
leelding. De term is ont-
ian het bekende cacao-
net de verpleegster van
ins Halsprijs wordt elke
ir uitgereikt en stelt de
its in staat de tentoon-
daadwerkelijk uit te
Van 20 juni tot en met
itember 1993 zal 'Het
■effect' te zien zijn in de
aan de Grote Markt in
CASINO, DEN BOSCH
Musical 'Hello Dolly' door het
Koninklijk Ballet van
Vlaanderen. Tekst: Michael
Stewart (naar 'The
matchmaker' van Thornton
Wilder)Muziek en liedteksten:
Jerry Herman. Vertaling: Wim
Lanckrock en Erik Strieleman.
Choreografie: Yen Stolk.
Kostuums: Erna Siebens.
Regie: Anthony Cornish.
Orkest o.l.v. Max Smeets. Met:
Linda Lepomme, Gabriel van
Landeghem, Bas Heerkens,
Paul Maes, Marloes van den
Heuvel, Hilde Weber e.a.
Herhalingen: o.m. 23 t/m 25
oktober Utrecht (Schouwburg),
3 en 4 december en 4 t/m 6
januari Den Haag
(Schouwburg) en 11 en 12
december Rotterdam
(Zuidplein).
door Frans Happel
Tijdens de demi-finale van
'Hello Dolly' ging het zaallicht
aan en deelden de spelers papie
ren vlaggetjes uit aan het pu
bliek. Om mee te zwaaien op
het marstempo van 'As the pa
rade goes by'. Het volle Bossche
Casino, als een vrolijke padvin
dersclub met die vlaggetjes be
zig, was het aardigste moment
van de avond. Het Ballet van
Vlaanderen, dat toch een aantal
interessante musicalprodukties
heeft uitgebracht en er vorig
seizoen zelfs in slaagde om
'Anatevka' nieuw leven te ge
ven, gaat met haar versie van
'Hello Dolly' stevig op het ge
zicht. Het was alsof we een
avond lang een opname voor de
EO bijwoonden. Keurig, o zo
netjes, alle cliché's die denk
baar zijn voor zo'n theaterspel
met zang en dans waren op één
lange rij gezet.
Anthony Cornish is als regis
seur een nieuwe naam. Welnu,
vergeet die dan ook maar weer.
Want het moet hem op de eerste
plaats worden aangerekend dat
deze Vlaamse 'Hello Dolly' ie
dere spetter en spat mist.
Toegegeven, het is niet de mak
kelijkste musical. Er was inder
tijd een groots opgezette bio
scoopfilm en het talent van Bar-
bra Streisand voor nodig om er
spektakel van te maken. En het
Ballet van Vlaanderen had de
pech dat de aanvankelijke titel
rolspeelster, Hanny Vree, er
halverwege de repetities de brui
aan gaf en artistiek leidster
Linda Lepomme het karwei
moest overnemen.
Maar dat is geen verontschuldi
ging voor het resultaat dat nu
wordt gepresenteerd. Het ver
haal rond koppelaarster Dolly
foto Paul oe Backer
Linda Lepomme als de koppelaarster Dolly en
Gabriel van Landeghem als de rijkaard
Vandergelder die aan de vrouw moet in de
teleurstellende Vlaamse versie van 'Hello Dolly'.
en de rijke nurks Horace Van
dergelder wordt met een wel
haast ongekende tuttigheid
verteld.
Linda Lepomme, ook als speel
ster bepaald niet de eerste de
beste in dit genre, etaleert con
tinu het soort brave ondeu
gendheid dat men normaliter
alleen treft op theevisites waar
stiekem een glaasje sherry tus
sendoor is geslopen. Niks ge
wiekst en alles veroverend. Er
loopt een mevrouw rond die zo
nu en dan wat kwink slaat en
dat dan nog bovendien doet met
een raar Amerikaans accent.
Naast haar heeft Gabriel van
Landeghem als Vandergelder
zo weinig uitstraling, dat men
zich in gemoede kan afvragen of
deze acteur wel voldoende opge
leid is.
In de verdere dragende rollen
valt alleen Marloes van den
Heuvel op (we zagen haar ooit
in 'Barnum'), omdat ze in ieder
geval speelplezier overbrengt.
Een wrakke vertaling en een
rommelige choreografie doen
tenslotte de deur geheel dicht.
Alle goodwill die het Ballet van
Vlaanderen tot nu toe heeft ge
kweekt als musicalbedrijf,
wordt met deze 'Hello Dolly'
deerlijk afgeknabbeld.
NEDERLANDSE FILMDAGEN
door Renate van der Zee
Utrecht - Wat is tien jaar in
een mensenleven? In haar do
cumentaires 'Stap voor stap' en
'De volgende stap', die tijdens
de Nederlandse Filmdagen
worden vertoond, geeft Marijke
Jongbloed daar een beeld van.
In haar eindexamenfilm 'Stap
voor stap' (1980) portretteerde
ze jonge leerlingen aan de bal
letopleiding van het Koninklijk
Conservatorium. Ze toonde het
bloed, het zweet en de tranen;
hoe deze kinderen worden ge
keurd, hoe zwaar de opleiding is
en hoe groot de teleurstelling
wanneer ze te licht zijn bevon
den.
In haar nieuwe documentaire
'De volgende stap' laat ze zien
wat er van sommige van die
leerlingen is geworden. De bal
lerina die carrière heeft ge
maakt en danst in New York, de
danser die na twaalf jaar klas
siek ballet voor showdans kiest,
de danseres die zich overgeeft
aan de Chinese bewegingsleer
t'ai chi. Maar ook de veelbelo
vende leerlinge die haar carriè
re heeft opgegeven om zich bij
haar grote liefde in Barcelona
te voegen, een kind te krijgen
en met pijn en moeite toch weer
terug te keren naar de dans. En
de officier van justitie, die in de
eerste film huilend de school
moest verlaten, nu haar kan
toor heeft tegenover het conser
vatorium en de jonge leerlingen
glimlachend gadeslaat. „In een
volgend leven zal ik een goed li
chaam hebben, lange benen en
word ik een geweldige danse
res", belooft ze zichzelf.
Jongbloeds tweede documen
taire is boeiend, maar vooral bij
de gratie van haar voorgaande
film. Het zijn de geportret
teerde personen die de docu
mentaire volledig moeten dra
gen, en misschien is dat net niet
genoeg.
Kliniek
Hetzelfde geldt voor 'Krassen',
een film over jonge patiënten in
de psychiatrische kliniek Bloe-
mendaal, gemaakt door Ireen
van Ditshuyzen. De jongeren
die aan het woord komen, heb
ben verschrikkelijke dingen
meegemaakt, maar stralen des
ondanks een bewonderens
waardige kracht uit. 'Krassen'
maakt indruk, niet door Dits-
huyzens vaardigheden, maar
vanwege de elledige situaties
foto Concorde Film
John Wood en Tilda
Swinton in 'Orlando' van
Sally Potter.
waarin de hoofdpersonen zich
bevinden.
Wat de speelfilms op de Neder
landse Filmdagen betreft: de
slotfilm 'Orlando' van Sally
Potter is onbetwist de beste
produktie. Helaas niet gemaakt
door een Nederlandse regis
seur, maar wel met zeer veel
denk ik dat er best best wat
meer beeldwisselingen in had
den gemogen".
Historisch
Robert Long noemt 'Voor mijn
vrienden' een historische ge
beurtenis. „Dit is de eerste Ne
derlandse muziekspecial die op
HDTV is opgenomen. Ik ben
trots dat ik daaraan heb mogen
meewerken".
Voor de kijker biedt het een
aangenaam verpozen. Niet
meer, niet minder. Long zet in
zang wat observaties neer, on
der meer over het vluchtelin
genprobleem, en voegt er hier
en daar wat leuke woordspelin
gen aan toe. Ondertussen gaat
hij op een speelse manier met
de koningin in de weer, waarbij
hij haar op een liefdevolle ma
nier in zijn armen sluit. Toch
komt Robert ook behoorlijk cy
nisch uit de hoek. Zo zet hij bij
foto Fotobureau Dijkstra
voorbeeld een perfecte imitatie
van Queen-zanger Freddie
Mercury neer in 'Kijk'.
'Je overleeft het leven nooit',
zingt Long terwijl hij als de
huisvrouw-met-stofzuiger de
Queen-videoclip 'I want to
break free' nieuw leven in
blaast. Het is een van de verras
sende wendingen die deze wat
trage, maar mooie produktie de
moeite van het kijken waard
maakt.
CABARET
PEPIJN, DEN HAAG
Qoos Houwing met
liedjesprogramma 'Ode aan
Wim Sonneveld'. Piano: Jacco
Lamfers. Licht: Reier Pos.
Techniek: Han Makkinje.
Vormgeving: Metamorfose.
Herhalingen vanavond, 5 en 6
oktober, 22 en 23 december in
Pepijn, daarna tournee.
door Rob Vermeulen
Op vertolkers van incidentele
liedjes na heeft nooit eerder een
cabaretier het oeuvre van Wim
Sonneveld durven aanraken.
Het niveau van die artistieke
nalatenschap, samen met de al
gemeen beleden eerbied voor
zijn meesterschap, maakten
een eerbetoon in brede zin tot
nu toe bijna onmogelijk. Daar is
nu eindelijk verandering in ge
komen. Coos Houwing, Hage
naar, dansep, acteur, ex-foto
model, zingende ober en nog zo
het een en ander, toont zich in
zijn 'Ode aan Wim Sonneveld'
een waardig erfgenaam.
Misschien wel de moeilijkste
beslissing die Houwing tijdens
zijn langdurige voorbereiding
moest nemen, was de keuze van
de plek waar hij moest gaan
staan. Zo dicht mogelijk bij Son
neveld of op veilige afstand?
Imiteren of interpreteren? Het
risico lopen van een slechte ge
lijkenis, of zich de gevaarlijke
vrijheid veroorloven van een al
gauw te ruime opvatting?
Coos Houwing vermeed het al
te grote gevaar van de conferen
ces en liet zich in de eerste
plaats leiden door zijn bewon
dering en liefde voor Sonne-
velds liedjes. Hij neemt ruimte
voor zichzelf, maar komt met
die opstelling toch heel dicht bij
Sonneveld uit. Dat komt ook
door zijn stem, die van nature al
die messcherpe dictie en thea
trale draagkracht heeft waar
mee zijn voorbeeld school
maakte. Zelfs kan hij bijna die
werkelijk onnavolgbare accent-
wisselinkjes aan in 'Het hondje
van Dirkie' en brengt hij Nikke
len Nelis andermaal realistisch
tot leven.
Het is vooral in de nummers die
hem persoonlijk raken - 'Dat
wij verschillen van elkaar',
'Moeder' - dat Coos Houwing
ook vocaal wat meer op eigen
benen komt te staan. Daar zijn
overigens niet per se serieuze
teksten voor nodig. In 'Tea
room-tango' en 'Margootje'
komt de pret evengoed van
Houwing. Het dametje uit Ma-
durodam zit dan wel op de Vim,
maar fluistert niettemin eigen
wijs 'Coos' vanuit zijn binnen
zak.
Dat première-zenuwen in Pe
pijn gisteravond een paar nood
situaties veroorzaakten, zij
Coos Houwing vergeven. Ze
werden trouwens goed opge
vangen, ook door Jacco Lamfers
die de meest perfecte pianist is
die een cabaretzanger zich wen
sen kan. Het is te hopen dat de
verspreide avondjes Pepijn de
komende maanden voldoende
voorbereiding zijn om daarna
wat grotere zalen in te gaan.
Houwing heeft zijn nek flink
uitgestoken, is door alles heen
integer gebleven en verdient nu
groot succes.
OPERA
Nederlandse hulp. Niet alleen
heeft Matthijs van Heijningen
gefungeerd als coproducent, is
er Nederlands geld in gestoken
en speelt Thorn Hoffman de rol
van stadhouder Willem III; het
duo Ben van Os en Jan Roelfs is
verantwoordelijk voor de oog
verblindende art direction die
een wezenlijk onderdeel vormt
van de film.
'Orlando' vertelt het verhaal
van een onsterfelijke jongeman
die in de loop der tijd in een
vrouw verandert. Van Os en
Roelfs, bekend door het werk
dat ze voor Peter Greenaway
deden, zijn met humor en fines
se te werk gegaan.
Elk tijdperk heeft een eigen pa
let: de zeventiende eeuw is
warm, vol rood en goud; de
achttiende eeuw daarentegen
koeler, voorzien van zachte pas
teltinten. Onvergetelijk zijn de
scènes op de bevroren Thames:
allerlei tinten blauw maken
'The great frost' tot een wreed
sprookje.
Op het gebied van de speelfilm
is het aandeel dat Van Os en
Roelfs aan 'Orlando' hebben ge
leverd het beste voorbeeld van
Nederlands kunnen tijdens
deze Nederlandse Filmdagen.
MUZIEKTHEATER, DEN HAAG
Opera Forum met 'De
parelvissers' van Georges
Bizet. Solisten: Monique Krüs
(Leila), Adrian Martin (Nadir),
Patryk Wroblewski (Zurga) en
Patrick Vilet (Nourabad).
M.m.v. Forum Operakoor,
Forum Filharmonisch, het
geheel o.l.v. Cyril Diederich.
d00r adriaan hager
Wie kent het niet, dat duet uit
'De parelvissers?' Zo'n mee-
zing-melodie die nog dagen na
een voorstelling van deze Bizet-
opera in de oren blijft doorklin
ken. Ook gisteravond in het
Muziektheater tijdens de twee
pauzes van de voorstelling door
Opera Forum liep menigeen
'Oui, c'est elle, c'est la déesse
plus charmante et plus belle' te
zingen of te fluiten.
Bizet moet zelf ook bijzonder
gelukkig zijn geweest met zijn
vondst, steeds weer komt de
melodie in zijn opera terug.
Toch had zijn pennevrucht wei
nig succes, ook vandaag de dag
gaat menig operahuis aan de
partituur voorbij. Niet bij Fo
rum. Bij deze opera-instelling,
inmiddels aan het laatste sei
zoen begonnen, stond 'De pa
relvissers' vanaf de opmaat in
1955 regelmatig op het reper
toire.
Het libretto van de heren Cor-
mon en Carré is ronduit een
zoetelijke draak. Criticus Ber
nard Shaw wijdt in zijn recensie
uit 1889 enkele regels aan de in
houd van de opera en vat het ge
heel samen met: 'Dat is alles'.
De vrienden Nadir en Zurga be
minden beiden de priesteres
Leila, maar zij besluiten het
verleden te vergeten. Met het,
vergieten van bloed zweren zij
eeuwige vriendschap. Maar wat
is vriendschap vergeleken bij
liefde? Nadir en Leila, die eens
de kuisheidsgelofte heeft afge
legd, ontmoeten elkaar op
nieuw. Helaas, zij worden be
trapt door de hogepriester Nou
rabad en het volk beslist dat zij
de doodstraf verdienen. Ook
Zurga wil wraak. Maar op het
moment dat hij Leila herkent
aan het parelsnoer, dat hij haar
ooit heeft geschonken als dank
voor het feit dat zij hem als
vluchteling heeft verborgen,
wil hij Nadir en Leila toch red
den. De uiteindelijke afloop
blijft wat vaag. Om Shaw nog
eenmaal te citeren: 'Dat is al
les'.
Dracula
In de regie van Corina van Eijk
zitten wat ongewone zaken. Zo
schildert ze de afzichtelijke ho
gepriester als een Dracula, laat
enkele vissers meedoen aan het
record paalzitten en bereikt
door de statische opzet in de
eerste akte het toppunt van ab
solute verveling. Met Desirée
Verstraete (decors), Heieen
Heintjes (kostuums) en Tinus
Holthuis (lichtontwerp) onder
streept zij de gehele voorstel
ling door dat het publiek kijkt
naar een vreemde wereld, een
wereld in de sfeer van 'Duizend
en eén nacht'. Daar kan alles,
ook wat niet kan en wat niet lo
gisch of begrijpelijk is. Want dat
is toch het geheim van een
sprookje?
Draagkracht
Een psychologisch drama be
heerst het leven van priesteres
Leila. Een kuisheidsgelofte af
gelegd hebben en dan toch ver
liefd worden. De Nederlandse
sopraan Monique Krüs maakte
gisteravond duidelijk dat wij
daaraan niet te zwaar moeten
tillen. Zij doet het ook niet, ten
minste, zij maakt het niet dui
delijk. Dat neemt niet weg dat
zij fraai zong, al had haar stem
te weinig draagkracht om de rol
de nodige allure te verlenen. De
Nadir van Adrian Martin en de
Zurga van Patryk Wroblewski
waren beiden niet onverdien
stelijk, in het duet zelfs bijzon
der klankrijk. Patrick Vilet
moest de vreemsoortige rol van
Nourabad zingen, een wel bij
zonder ondankbare taak.
Het Forum Operakoor deed het
voortreffelijk. Dirigent Cyril
Diederich (hy moest op korte
termijn invallen) hield het Fo
rum Filharmonisch in de or
kestbak en de solisten op het
podium op voorzichtige wijze
goed bijeen.
