Hij is en blijft
een glamourboy
1
Dieven kansloos bij actie kinderzegels
HUMPERDINCKGALA
e(
DOLF
DE VRIES
Huwelijk
MENSEN
LEIDSE COURANT DINSDAG 29 SEPTEMBER 1992
ina
alf
;e
t eers
in de
djng
•d
Neder
Calf.
dezei
kt.
l non
gel ijl
^lidS
ïwen
rlijk
Willem Pekelder
van
Wan
>r op
eerd
an
T*ij
in v
n e:
1 Ir
'e dri 1(
en' v
i Kou
ij fen twintig jaar in het
vak, nog steeds populair
geen grijze haar te be
kennen. Dat is een feestje
d. Daarom werd vannacht een
gala aangericht in de Rotter-
se discotheek Carrera ter ere
dde Engelse charmezanger En-
at Humperdinck.
I beetje eenzaam zit hij onder zijn
"de haardos achter een bordje
lees. In het gedempte licht van
Vict rfc
aan >jj]
an vi
iCalf i
elfiln
con
ake;
hof.
I als b
rmde VIP-ruimte komt hij bij
;ijn optreden in Ahoy', dat het
n markeerde van zijn Europa
92. 'We love you' gillen een
dames in zijn richting. Hum-
inck glimlacht minzaam en
op een manier zoals alleen de
ngin dat doet vanuit de gouden
Niet voor niets wordt hij 'the
of romance' genoemd.
:ijn mijn leven", zegt de wereld-
grijzend op de vrouwen. ,,Ik
van ze". Vroeger gooiden uit-
ige meiden bh's naar het hoofd
le showbink, maar zo wild gaat
r nu niet meer aan toe. De gla-
rboy wordt een dagje ouder (55)
jn vrouwelijke fans ook. Toch
humperdinck zelfverzekerd:
'De aantrekkingskracht die
Ik uitoefen op vrouwen, zal
pas verdwijnen als ik sterf.
Mijn geheim? Dat moet je
maar aan de dames vragen'.
„De aantrekkingskracht die ik uit
oefen op vrouwen, zal pas verdwij
nen als ik sterf. Mijn geheim? Dat
moetje maar aan de dames vragen".
Toch is 'The Hump' een van de
saaiste artiesten die de wereld kent.
Al zesentwintigjaar getrouwd met
dezelfde vrouw Pat, nooit betrapt
met een vriendin, waarschijnlijk
zelfs geen stickie gerookt en geen
roddelblad dat een spannend ver
haal over hem op papier weet te krij
gen.
Dertien badkamers
Ondanks dat onopvallende leven
brak een kwart eeuw geleden de ver-
amerikaanste Brit internationaal
door met de hit 'Please release me'.
Daarna stroomde het geld met bak
ken binnen. Humperdinck weet zelf
niet eens hoeveel hij bezit, maar zijn
jaarinkomen is ongeveer zes miljoen
dollar. Van die centen heeft hij een
paar aardige optrekjes gekocht in de
wereld. Zijn min of meer vaste woon
huis staat aan de Sunset Boulevard
in Los Angeles. De villa telt drie ver
diepingen, dertien badkamers, een
zwembad en een echte waterval.
Dus wie indruk wil maken op de
multi miljonair moet erg zijn best
doen. Dat hadden de eigenaren van
Carrera, Willem en Teun van Rij,
dan ook geprobeerd. Een VIP-party
met achthonderd gasten in Las Ve
gas sfeer, de stijl waar Humperdinck
zo vertrouwd mee is. Net zoals die
maffe gokstad was het feest poenerig
en vooral veel te warm. Zwetend liep
de crème de la crème van de Neder
landse artiesten - Joke Bruijs, Lee
Towers, Corrie Konings, René Fro-
ger, Anita Meyer, Marco Borsato en
Gerard Cox - van Indische tafel naar
Amerikaans buffet, van biertap naar
Hollandse haring. Voor een bedrag
van driehonderd gulden per persoon
met dertien bussen heen en weer
naar Ahoy' en daarna zoveel eten en
drinken als je wilt.
„Ik blijf niet zo lang vannacht",
zucht een treurig kijkende jubilaris.
„Vorig jaar ben ik met Willem en
Teun tot acht uur 's morgens door-
Vele prominente Nederlanders waren op de Las Vegas party aanwezig, zoals hier Lee
Towers, omringd door Annie (links) en Toos de Reuver.
gegaan, maar daar heb ik nu geen
zin in. Ik moet morgen zingen in
Oostende". Daarna volgen nog vele
andere Europese landen, waar hij
telkens zijn vijfentwintigjarigjubile-
um zal (moeten) herdenken.
Joke Bruijs denkt te weten waarom
de vertolker van het zijdezachte re
pertoire zo depri is. „Het geluid tij
dens zijn optreden was erg slecht, hij
heeft daaronder geleden. Maar ik
denk dat negentig procent van de be
zoekers niets van de moeilijkheden
heeft gemerkt". Haar waardering
voor Engelbert Humperdinck is er
niet minder om: „Voor z'n leeftijd is
hij een ongelooflijk charmante vent,
die sympathie uitstraalt. Hij is niet
blasé. Nee, ik verafgood hem niet,
dat lig niet zo in mijn aard als Rot
terdamse. Uitbundigheid heb ik al
leen voor mijn eigen man".
Lee Towers noemt de zanger een van
zijn drie grote voorbeelden, naast
Tom Jones en Elvis Presley. „Hij
heeft een perfecte uitstraling en mu
ziek die erg goed in het gehoor ligt.
Maar hij is en blijft een glamourboy
en dat ben ik niet. En weetje dat ik
me daar ontzettend happy bij voel?"
ir' Z
m M|
rgusi
Als
2 ij digi
in 1'
in 11
u. Vo
eiden
fonds i
gjaai
*dien$
eter
eorga
i, 50
gen,
103
n, 116
strijk
180
ndse
erken
ït sub
den
ich d
Dmst
er n
,Vant
mte-s
L968
isator
Hein Vergeer
Ed Nijpels
Hein Vergeer
op de pedalen
n
mJ at hij kan schaatsen, dat wisten
we al, maar of hij net zo goed kan
fietsen kunnen we morgen zien
tijdens de tweede Haagse
Gentlemen-wedstrijd.
Dan zal oud-wereldkampioen
schaatsen Hein Vergeer samen met
tal van andere bekende
Nederlanders het stalen ros
bestijgen om een parcours van 7V2
kilometer te rijden in
recreatiegebied Madestein.
Een gentlemen-wedstrijd is een
koppeltijdrit, waarin professionele-
en amateurwielrenners fungeren als
gangmakers voor prominenten uit
de wereld van de politiek, media,
sport en het bedrijfsleven.
Onder de gangmakers bevinden zich
Jacques Hanegraaf, Bart Voskamp
en Mario van Baarle. Onder de
prominenten zijn staatssecretaris
Hans Simons, Peter Post (voor de
eerste en laatste keer weer op de
flets) en de Haagse wethouders
Martini en Dijkhuizen.
Voor de eerste keer dit jaar zijn er
ook familiekoppels zoals Jelle
Nijdam met zijn vader Henk en Bart
Veldkamp met papa Hans. De start
is om 11.00 en de prijsuitreiking om
16.00.
Nijpels tegen
degleufhoeden
fj d Nijpels wenst geen
gleufhoeden en regenjassen op de
stoep van 'zijn' stadhuis. De
burgemeester van Breda laat er geen
misverstand over bestaan, dat hij
het een heel slecht idee vindt om de
Binnenlandse Veiligheidsdienst een
oriënterend onderzoek te laten doen
naar corruptie bij de overheid.
'Nauwelijks is de vijand in het
oosten geen vijand meer, of schielijk
wordt aan de speurneuzen een
nieuw jachtterrein geboden',
schampert Nijpels in zijn column in
het magazine NG van de Vereniging
van Nederlandse Gemeenten.
'Een oneigenlijke vorm van
werkverschaffing', aldus de Bredase
burgemeester die in een eerder
'leven' als fractieleider van de WD
ook nog parlementair controleur van
de BVD is geweest. Nijpels is
verbaasd dat tot nu toe niemand in
politiek Den Haag op de escapades
van de BVD heeft gereageerd.
Ook vindt de voormalige voorzitter
van de politiecommissie uit de
Tweede Kamer het een beetje
vreemd dat de Nederlandse
politiewereld zich blijkbaar zomaar
de kaas yan het brood laat eten door
de BVD.
Kaaskeuring Met een speciale boor draait deze
keurder monsters uit een kaas, die vervolgens door
deelnemers aan het Nederlands Nationaal
Kaaskeurdersconcours moeten worden beoordeeld. Alleen
gisteren al werden zesduizend kaasmonsters door
zeshonderd keurders gekneed, geroken en tenslotte
geproefd. Het concours duurt nog tot en met morgen.
Chinese rockster
niet naar Amerika
A ech voor rockster CuiJian uit
China. Had hij eindelijk
toestemming van de Chinese
autoriteiten voor zijn eerste
Amerikaanse tournee, gaat het hele
feest niet door. Het Canadese bedrijf
dat sponsors voor hem zou werven,
heeft zich plotseling
teruggetrokken. Jian zou deze week
met zijn tournee beginnen.
Tentoonstelling
over Beatrix
omende winter is in het
Rijksmuseum in Amsterdam een
fototentoonstelling te zien over
Beatrix in haar functie als koningin.
De 140 foto's voor 'In dienst van het
koninkrijk' zijn gemaakt door Werry
Crone, doorgaans werkzaam voor
dagblad Trouw. Hij kreeg de
mogelijkheid activiteiten vast te
leggen die normaal niet
gefotografeerd worden, zoals het
voorlezen voor de radio van de
Kerstboodschap. De tentoonstelling
wordt op 19 december geopend en
duurt t/m 14 maart.
1 \f.,x
Hr'
pte ik
tje.
:en ai
ij hel
eert
ituurl
;meei|K0RVING
ipgezi
tbaar
zove
Zon
het ji
ober
O
et w(
plus
welkt
ke ho|
toch
ie het
stri
iet ve
e geil
ziek
istisc
is dt
Van
;e zoe
Het is een komen en gaan van mensen.
Personeel vliegt de trappen op en af. In
het anders zo statige negentiende-eeuw-
se pand aan de Stationsweg in Leiden,
dat ooit toebehoorde aan de directeur
van de Haarlemmeroliefabriek, heerst
een koortsachtige sfeer. „We zijn eigen
lijk net een seizoenbedrijf', verklaart dr.
M. J.M. de Haan, algemeen directeur van
de Stichting Kinderpostzegels Neder
land, de drukte. „We zijn een soort bol-
lenplukkers. De oogst moet in korte tijd
worden binnengehaald".
Morgen is het weer zover. Dan gaan zo'n
300.000 schoolkinderen uit de hoogste
klassen van het basisonderwijs de straat
op om kinderpostzegels en mapjes kaar
ten te slijten. Als officieel startsein voor
de actie overhandigde prins Claus van
middag op het paleis Noordeinde de eer
ste bestelling aan een groepje van zes
kinderen.
Opvallendste verandering bij de 66e edi
tie van de kinderpostzegelactie is wel,
dat de kinderen geen geld en cheques
meer zullen ophalen. Directeur De Haan:
„Het werd te gevaarlijk. In de afgelopen
zes jaar werden in toenemende mate kin
deren beroofd. Vorigjaar zelfs tweeën
twintig. In scholen werd ingebroken.
Men wist dat op de zaterdag na de kin
derpostzegelactie vijf tot tien mille in het
kistje van de 'bovenmeester' lag. We
moesten niet alleen de veiligheid van de
kinderen kunnen garanderen, maar ook
de belasting van de leerkrachten moest
minder zwaar worden. Toen hebben we
besloten: het geld moet van de straat.
Het vervelende is echter dat de banken
het betalen met cheques zwaar belas
ten".
In samenspraak met de banken werd de
oplossing gevonden in de eenmalige
machtiging. Op de bestelkaart voor de
foto Hans de Bakker
Dr. Max de Haan: 'Vorigjaar zijn 22 kinderen beroofd'.
zegels en de kaarten machtigt de koper
de Stichting Kinderpostzegels Neder
land voor één keer het verschuldigde be
drag van zijn of haar bank- of giroreke
ning te laten afschrijven. Dat brengt
geen kosten met zich mee. „Wij wisten
dat mensen niet dol zijn op het verlenen
van machtigingen, ook al is het eenmalig.
Daarom hebben we een telefonische en
quête onder 4000 Nederlanders gehou
den. Wat bleek? Als je de aandacht ves
tigt op de veiligheid van de kinderen, dan
is tachtig procent toch bereid via een een
malige machtiging mee te werken. De
Consumentenbond heeft toen ook nog
voorgesteld een alternatief te bieden in
de vorm van een acceptgirokaart. Daar
zit een hoop rompslomp aan vast, dus
moetje helaas een rijksdaalder aan porto
en administratiekosten in rekening
brengen".
Vergeleken met voorgaande jaren veran
dert er eigenlijk niets, zegt De Haan:
„Kinderen komen langs de deur om de
bestelling op te nemen en zij komen de
bestellingen ook afleveren. Het blijft een
actie voor kinderen, door kinderen. Net
als altijd".
Alleen het betalingsverkeer en het bezor
gen - eén bedrijf sorteert eerst de bestel
lingen - is efficiënter gemaakt. De Haan:
„We hebben de kinderpostzegelactie niet
veranderd. Alleen de organisatie erach
ter is anders geworden. Maar het gaat
nog steeds om die 300.000 fantastische
kinderen die in een paai* uur tijd 15 mil
joen gulden of meer bij elkaar krijgen".
Toen Max de Haan twee jaar geleden
aantrad als algemeen directeur, werd hij
geconfronteerd met het probleem dat ie
dereen wist wat kinderpostzegels waren,
maar niet wat er met het geld werd ge
daan. Via een uitgekiende media-actie op
tv, radio en in dagbladen wist hij te be
werkstelligen dat meer bekendheid werd
gegeven aan het werk van de stichting.
Dat leidde al direct tot een stijging van de
opbrengsten. „Na vijftien jaar achtereen
op 12 tot 13 miljoen te hebben gezeten,
bereikten we vorigjaar 14 miljoen. We
mikken nu op 15, misschien wel 20 mil
joen".
Jaarlijks ontvangt de Stichting Kinder
postzegels 2500 aanvragen uit binnen-
en buitenland voor financiële steun voor
jeugdprojecten. „Wat dat betreft hoeven
we geen reclame te maken", zegt Max de
Haan. „De mensen weten ons te vin
den". Naselectie blijven er eik jaar zo'n
1400 goede doelen in Nederland, Oost-
Europa en de Derde- Wereldlanden over.
Dat komt gemiddeld neer op 10.000 gul
den. Bovenaan de lijst staan integratie
t van kinderen met en zonder handicap, de
straat- en zwerfkinderen in de Derde We
reld en het bestrijden van kinderarbeid.
De Haan: „We zien nog zoveel noden on
der kinderen, ook in Nederland. Neem
het geweld in gezinnen, kindermishan
deling, het seksueel misbruik. Eerlijk ge
zegd hebben we meer nodig dan we ei
genlijk binnen krijgen".
Eenmansstrijd
Chinese jurist
De Volksrepubliek China is niet het
land, waar het gemakkelijk is als
eenling actie te voeren. Zeker niet
als het gaat over de gevoelige diplo
matieke betrekkingen tussen China
en Japan. China geeft geen toestem
ming voor straatprotest. Politie en
veiligheidsmensen in burgerkleding
letten scherp op elk teken van poli
tieke onruststokers.
Maar dat kan Tong Zeng niet deren.
De 36-jarige jurist heeft eigenhandig
een campagne opgezet om miljarden
dollars herstelbetaling te eisen van
de Japanse regering voor de wreed
heden begaan tijdens de bezetting in
de Tweede Wereldoorlog. „De Duitse
nazi's konden hun misdrijven niet
ongemerkt voorbij laten gaan. Waar
om de Japanners dan wel", zegt hij.
Peking ging in 1972 in ruil voor de
Japanse erkenning van China met
een regeling akkoord, waarbij het
verzoek tot herstelbetalingen kwam
te vervallen. Tongs verhalen over
barbarij en ellende willen de Chinese
en de Japanse autoriteiten niet ho
ren.
Niet in het minst keizer Akihito, die
eind oktober als eerste Japanse mo
narch een staatsbezoek brengt aan
China. Maar voor Tong weegt eer
herstel voor de 10 miljoen Chinezen
die zijn vermoord en de ontelbaren
die in de jaren dertig en veertig zijn
verkracht, mishandeld en verminkt
zwaarder dan Pekings diplomatieke
behoefte om Japan te vriend te hou
den.
De voorzichtige houding van de re
gering heeft geleid in een feitelijk
nieuwsverbod over Tong's activitei
ten, maar mond-tot-mond-reclame
heeft hem tot een ondergrondse held
r oudere Chinezen.
Af en toe klopt het dus wel.
Ik bedoel, ik heb er altijd de pest
aan gehad wanneer ik mensen
hoorde generaliseren. 'De Belg
eet patates, de Amerikaan is
naïef, de Fransman ongastvrij'
etc. Maar dit keer bevestigde de
Portugese ambtenaar van de
burgerlijke stand mogelijke nauw
onderdrukte vooroordelen die ik
koesterde t.o.v. het edele
Portugese volk. Laat ik het
voorzichtig zo stellen: ik hield de
Portugezen niet voor de meest
gedisciplineerde, nauwkeurige,
ordentelijke bewoners op aarde.
Maar ik bevocht die gevoelens wel
degelijk. Tot deze ambtenaar.
Om bij het begin te beginnen.
Ons was de eer te beurt gevallen
als padrinho en padrinha (een
soort getuigen) bij een huwelijk in
Lissabon op te treden. Wij vlogen
tweeëneenhalf uur, begaven ons
naar een of ander simpel doch
schoon hotel, maakten onze
eerste wandeling over de
schitterende Avenida da
Libertade en gingen vroeg naar
bed. Keurig op tijd waren wij de
volgende dag bij het
verzamelpunt om vandaar in
colonne want de bruidegom
had zich tijdens zijn
studententijd in Rotterdam
blijkbaar zo geliefd gemaakt dat
35 Hollanders naar het huwelijk
waren gekomen over de
snelweg naar Porto bij Azambuja
het land in te duiken en bij een
fazenda in Cartaxo tot stilstand
te komen. De familie en vrienden
van de Portugese bruidegom
waren daar reeds gearriveerd,
dus het wachten was op de bruid
en... de ambtenaar.
Eerstgenoemde kwam al gauw
stralend vanonder een poort
tevoorschijn en aanzienlijk later
dan de bedoeling was, kwam er
een mannetje met openhartig
donkerrood toupet
aangetrippeld. Geen vergissing
mogelijk, dit was hem.
Onmiddellijk werd duidelijk dat
een huwelijk, niet in de kerk
gesloten, voor Portugezen niet
meedoet. Bruidspaar, wij beiden
en de padrinha van de bruid
werden achter een tafel gepoot en
het fotograferen barstte los.
Ondertussen zocht de ambtenaar
wanhopig in een bruin plastic
tasje, waarop ik zenuwachtig in
het oor van mijn vrouw
fluisterde: „Hij zal de papieren
toch niet vergeten zijn?".
Die was hij dus wel vergeten. Met
een vriendelijke lach trippelde hij
weer weg. Waarheen? Op en neer
naar Lissabon? Dan zaten we hier
nog wel twee uur. Mocht hij de
plechtige sfeer hebben willen
verbreken die noorderlingen rond
een huwelijk verwachtendan
slaagde hij daar volkomen in. De
Portugezen vingen het uitstel
met zuidelijk gemak op, de
Hollanders pasten zich aan. De
loodzware last die het plechtige
'ja'-woord in Holland nog wel
eens wil omlijgten, werd hier
teruggebracht tot wat het
eigenlijk hoort te wezen: een
moment van immens plezier. En,
als alle dingen in het leven, van
een absolute vergankelijkheid.
De man bleek zijn papieren
gelukkig in Azambuja achter te
hebben gelaten in de kroeg?
en probeerde de tijd in te halen.
Razendsnel mompelde hij zich
door de acte heen en voor ik het
wist, mocht ik mijn handtekening
zetten. Toen vroeg hij aan de
bruid of hij nog een speech zou
houden, een aanbod dat zy
charmant afwees. Het
aanschuiven van de ringen, in
Holland de vaste tear jurker, ging
in de volstrekte chaos verloren.
Voor de zoveelste keer besefte ik
hoe fout generaliseren is. Want
misschien lijkt de Portugese
samenleving wat soepeler
georganiseerd dan de onze, die
Portugezen kunnen wel
improviseren en genieten. En
j doen we in Europa nu juist geen
krampachtige pogingen om naar
elkaar toe te groeien?
