Thom Hoffman in de rol van regisseur
De nieuwe Vlaamsche Pot een
plek om wekelijks in te wonen
Spaarpotje voor laatste
adem Zingende Zolder
Cultuur
Russische muziek vol met grootse bedoelingen Armando sneuvelt in pure clowneri
I c
I Leidse Courant
I dinsdag 29 september 1992
Niersteen zit
Chailly dwars
Amsterdam Chefdirigent
Riccardo Chailly moet wegens
een niersteenaanval een aantal
keren verstek laten gaan bij zijn
Concertgebouworkest. De con
certen van morgen, donderdag,
vrijdag en zondag zullen wor
den geleid door de Duitser
Heinz Wallberg. Het program
ma blijft ongewijzigd. Vanaf 3
oktober hoopt Chailly weer te
kunnen dirigeren.
'Wdak beter over
cultureel erfgoed'
Quebec Er moet beter ge
waakt worden tegen beschadi
ging van cultureel erfgoed door
illegale handel, gewapende con
flicten en natuurrampen. Dat is
de strekking van een Neder
landse resolutie die de Interna
tionale Museumraad heeft aan
genomen tijdens de 16de We-
reldmuseumconfeentie in het
Canadese Quebec.
De resolutie dient ook als uit
gangspunt voor de ontwikke
ling van een noodhulp-plan. Dit
moet uiteindelijk voorzien in
directe hulp aan getroffen ge
bieden. De Nederlandse afde
ling van de raad speelt hierin
een coördinerende rol. Bij de
Museumraad zijn musea in
meer dan honderd landen aan-
gësloten.
Literatuur
en leeftijd
Den Haag Over literatuur
zonder leeftijd, ofwel de relatie
tussen jeugdliteratuur en (vol
wassen) literatuur, gaat het
symposium dat de Jan Cam-
pertstichting voor dit najaar or
ganiseert. De lezingenreeks
vindt plaats op vrijdag 6 novem
ber. Er zijn verschillende spre
kers, onder wie Evert Hartman
en Joke van Leeuwen. Ook is
een forumdiscussie gepland,
waaraan verscheidene media
vertegenwoordigers deelne
men. onder anderen Carel Pee-
ters, Willem Kuipers en Ary
Langbroek.
KB presenteert
zich bij lunch
Den Haag De Koninklijke Bi
bliotheek doet dit jaar mee aan
de Nationale Wetenschap
Techniek Week. Voor het eerst
zal ze zich tijdens die week, van
11 tot 16 oktober, aan het pu
bliek presenteren. Dat gebeurt
tijdens lunchlezingen. Maaan-
dag 12 oktober gaat het over de
vriendenboeken die de biblio
theek in bezit heeft uit de Fran
se tijd, 13 oktober over 'De pa
pieren patient: diagnose, thera
pie en prognose', 14 oktober
over 'Het boek gesloten, de
band geopend', 15 oktober staat
de nalatenschap uit het veelbe
wogen leven van Rijklof Mi
chael van Goens centraal en 16
oktober 'Papieren vrijerij' van
Constantijn Huygens. De lezin
gen beginnen steeds om 12.30
en duren drie kwartier.
Black Crowes
naar Ahoy'
Rotterdam Na enkele succes
volle clubtoernees waagt de
Amerikaanse rockgroep The
Black Crowes de sprong naar
Ahoy' en wel op dinsdag 1 de
cember.
Saxofonist David Sanborn geeft
met zijn band op vrijdag 4 de
cember een concert in de Rot
terdamse Doelen. De verkoop
voor beide optredens begint za
terdag.
Dansersweek
in Rotterdam
Rotterdam Voor het eerst
wordt in Rotterdam de manifes
tatie Jonge Dans gehouden.
Van 5 t/m 10 oktober zijn in de
Lantaren voorstellingen uit
heel Europa te zien, die dage
lijks voorafgegaan worden door
workshops.
Jonge Dans is een initiatief van
de Lantaren, de Rotterdamse
Dansacademie en Studio al Por
to. Op het programma staan op
tredens van onder meer het
Centre National de Dansè
d'Angers en de Folkwang Hoch-
schule uit Essen. Als choreogra
fen staan centraal Christian
Bourigault, Thomas Guggi en
Maria Voortman. De Rotter
damse Dansacademie presen
teert zich met 'Tabula rasa',
werken van studenten en van
docent Charles Czarny.
DE DOELEN, ROTTERDAM
Schönberg Ensemble o.l.v.
Reinbert de Leeuw; werken van
Skrjabin, Oestvolskajaen
Korndorf. Herhalingen:
vanavond Amsterdam
(Paradiso) en morgenavond
Den Haag (Muziektheater).
door Aad van der Ven
Alleen de titel al: 'Dat de aarde
jong groen voortbrenge'. Dit ci
taat uit het bijbelboek Genesis
staat boven een nieuw werk van
de Russische componist Nikolaj
Korndorf. Nederlandse compo
nisten zullen niet gauw zo hoog
grijpen. Die doen liever gewoon.
In Rusland gaat kunst over het
leven, moet die in staat zijn een
mens te veranderen. Zo was het
vele generaties geleden, zo is
het nog steeds. De muziek van
de geëxalteerde theosoof
Alexander Skrjabin is van
grootse bedoelingen doorgloeid,
die van de Petersburgse kluize-
nares Galina Oestvolskaja -
rauw en bikkelhard - is dat, bij
na een eeuw later, evenzeer.
Wij weten daar niet altijd goed
raad mee, zeker niet wanneer
Reinbert de Leeuw - gister
avond als dirigent en pianist bij
het Schönberg Ensemble -
Oestvolskaja's 'Dona nobis pa-
cem' in de toetsen ramt. Een
tweetal werken van Oestvols
kaja (1919) werd geflankeerd
door twee partituren van Niko
laj Korndorf (1947), allebei pre
mières.
Voor het Schönberg Ensemble
had Korndorf de achtste piano
sonate van Skrjabin bewerkt.
Korndorf heeft dat laatste met
volle overtuiging gedaan. Want,
zegt hij, eigenlijk zijn die late
pianosonates geen pianomu
ziek.
Skrjabin schreef voor piano om
dat dat zijn instrument was,
maar de noten, die een des
integratie van de 19de-eeuwse
muziek laten horen, zijn eigen
lijk bedoeld voor een destijds
nog niet bestaand ensemble,
met een rijkdom aan instru
mentale kleuren.
Korndorf heeft natuurlijk ge
lijk. Dat wil zeggen: hij heeft
het gelijk van degene die uit vol
le overtuiging i iets prachtigs
heeft gemaakt. De tegenwoor
dig in Canada wonende compo
nist, die onder meer een opera
en drie symfonieën op zijn
naam heeft staan, voelt zich
verwant met Oestvolskaja. In
Korndorfs nieuwe compositie
'Dat de aarde jong groen voort
brenge' is dat ook merkbaar.
Alleen is bij Oestvolskaja spra
ke van een weerbastig primiti
visme - neem allleen al de com
binatie piano-tuba-piccolo voor
'Compositie 1: Dona nobis pa-
cem' - terwijl de taal van Korn
dorf veel rijker is. Korndorf
heeft zijn nieuwe werk geba
seerd op middeleeuwse Russi
sche hymnen.
Aanvankelijk is wat we horen
heel elementair, met een en
semble dat als een monoliet,
eenstemmig, de hymnische me
lodieën doet opstijgen. Maar ge
leidelijk vertakt de muziek zich
en wordt duidelijk, dat Korn
dorf in elk geval niet tot de na
oorlogse Russische componis
ten behoort, die met hoogdra
vende bedoelingen in een
vreemd soort muzikaal
me zijn beland.
LANTAREN, ROTTERDAM
Fact met 'Naar Armando',
gebaseerd op de roman 'De
straat en het struikgewas' van
Armando. Regie: Peter
Eversteyn. Decor: Catherina
Scholten. Kostuums: Joanne
Becker. Met Peer van den Berg,
Henk Zwart. Herhalingen: t/m
3 oktober, in de Lantaren.
door Bert Jansma
Nadat zijn gezelschap Effecten
in Ontwikkeling vorig seizoen
werd opgeheven, kwam regis
seur Peter Eversteyn bij Fact
terecht met zijn idee theater te
maken naar Armando's roman
'De straat en het struikgewas'.
Met in de hoofdrollen de mime-
spelers Peer van den Berg en
Henk Zwart (van Suver Nuver)
werd dat 'Naar Armando', on
dertiteld als 'een theatraal ver
slag van een gesprek van drie
theatermakers' naar aanlei
ding van Armando's boek.
Het begint veelbelovend met
beide acteurs in spijkerbroek en
hemd aan tafel met twee flesjes
Spa: hun dialogen hebben iets
absurds, een beetje mysterieus
a la Pinter, met een knipoog
van verstandhouding half naar
het publiek uitgesproken. De
kern zijn Armando's jeugderva
ringen tijdens de oorlogsjaren,
stof uit een jongensboek waar
van de pagina's nog niet het
inkzwarte van de echte geschied
denis hebben.
Zonder een dramatische lijn te
volgen, associërend binnen Ar
mando's materiaal, gaan ze ver
der. We krijgen via minieme
middelen een tijdsbeeld te zien,
de acteurs schminken zichzelf
tot clowns, en het
soort slapstick: de plus
de jaren veertig, welke
droeg je erbij, welke ho|
nep, of waren het toch
De een vertelt hoe het
ander illustreert, stri
over zichzelf om het ve
te houden en op de geli
detoneert de muziek
Charles anachronistisc
De voorstelling is di
pure clownerie. Van
ning rond die twee zoe
tafel van het begin i
meer over. De ori(
wordt gewildheid, de
goochelen steeds mini
tiel rond met Armandi
dotische materiaal. Ari
onderweg gesneuveld
stick en de voorstellinj
derhalf uur gaat aanvi
een marathon van meli
Hoffman zelf heeft, misschien
wat gemaniëreerd, de commen
taren ingesproken. Hij toont
vele fragmenten uit Ditvoorsts
films en heeft niet geschroomd
delen uit 'De witte waan' te to
nen waarin hijzelf zeer duide
lijk aanwezig is. Wat wellicht
tot de conclusie kan leiden dat
'De domeinen Ditvoorst' mis
schien ook een beetje ter meer
dere ere van Hoffman zelf is ge
maakt.
Hij wijst die suggestie snel van
de hand. „De hoofdfiguur van
'De witte waan' ben ik niet zelf,
hij is een afsplitsing van Dit
voorst. Ik vind die jongen heel
vervelend, een chagrijnige idi
oot. Zijn moeder is veel aardi
ger. 'De witte waan' is verder
niet mijn favoriete film van Dit
voorst. Ik vind zijn oude films
veel beter. Die zijn oorspronke
lijker"!
De rol van regisseur is Hoffman
goed bevallen. „Meer vrijheid;
zolang het betaalbaar is, wordt
elk idee gelijk uitgevoerd. Maar
bij het maken van zo'n docu
mentaire ben je veel minder re
gisseur dan je denkt. Je kunt de
mensen die je interviewt niet
vertellen wat ze moeten zeggen.
Je kunt hooguit het gesprek
sturen".
Na vijf jaar intensief met Dit
voorst bezig te zijn geweest,
kan Hoffman alle spullen over
de cineast opbergen. „Mis
schien gooi ik ze wel in de vuil
nisbak, dat weet ik nog niet. Ik
heb een periode afgerond, dat
wel".
„Wat ik nu ga doen? Ik ben een
open boek. Ik zou het leuk vin
den een speelfilm te regisseren,
maar er zijn nog geen ideeën. Ik
doe fie luiken open en kijk wat
de wereld te bieden heeft".
door Renate van der Zee
Utrecht De acteur Thom
Hoffman heeft tijdens de Ne
derlandse Filmdagen met zijn
documentaire 'De domeinen
Ditvoorst' succesvol als regis
seur gedebuteerd. In de film
maakt hij een persoonlijke
zoektocht naar de eigenzinnige
regisseur Adriaan Ditvoorst,
die vijf jaar geleden het water
van de Schelde inliep om niet
meer terug te keren.
Hoffman speelde de mannelijke
hoofdrol in Ditvoorsts laatste
speelfilm 'De witte waan'
(1984). Hij was bovendien goed
bevriend met de cineast.
Het idee om een documentaire
over Ditvoorst te maken, ont
stond op een bijeenkomst van
vrienden van de regisseur, kort
na diens dood. „Die vrienden
waren zeer uiteenlopende men
sen die elkaar eigenlijk weinig
hadden te zeggen. Ze hadden al
lemaal hun eigen verhaal, hun
eigen beeld van Ditvoorst, stuk
ken van een puzzel die samen
een afbeelding vormden. Ik
dacht, hier kan een film over
worden gemaakt. En de beste
hommage aan een filmer is een
film", vertelt Hoffman.
In de documentaire komen
mensen aan het woord die Dit
voorst goed hebben gekend -
van Jan de Bont via Pim de la
Parra langs Bernardo Bertoluc-
ci naar Pamela Koevoets. Ze
zijn gefilmd tegen een achter
grond van oude kastelen en
herfstachtige bossen.
Hoffman heeft lang gezocht
naar deze locaties. „Ik wilde
een beeldenstroom scheppen
die past bij Ditvoorsts werk. Hij
zag de wereld als vergane glo
rie, dus heb ik een decadent, ro
mantisch ondergangsgevoel
proberen op te roepen. Ik had
maar een klein budget en moest
in de buurt van Amsterdam
blijven. Het liefst was ik naar
een oud kasteel in Roemenië ge
gaan: ik zocht vervallen adel,
een oude orangerie, een verla
ten kersentuin".
De boodschap van Hoffmans
film is eenvoudig; hij wil vertel
len dat de maker van 'De blinde
fotograaf, 'Paranoia', 'De man
tel der liefde' en 'Flanagan' een
bijzonder kunstenaar was. „En
een bijzonder mens, van wie
heel veel mensen onder de in
druk waren. Zowel goedschiks
als kwaadschiks, want hij had
ook vijanden. Ditvoorst was ie
mand die niet onverschillig kon
zijn. Hij had altijd een mening
over de wereld".
Zelfmoord
Door het maken van 'De domei
nen Ditvoorst' heeft Hoffman
veel over zijn vriend geleerd,
maar over de reden voor zijn
zelfmoord kan hij niet eendui
dig zijn. „Met een vriend deel je
veel dingen, maar er zijn ook
dingen die je elkaar juist niet
vertelt. Een barman krijgt van
vreemden soms meer te horen
dan intieme vrienden van el
kaar. Adriaan sprak nooit over
zichzelf. Dat vond-ie saai. Het
waarom van zijn zelfmoord was
slechts de aanzet tot de speur
tocht. De reis is belangrijker ge
weest dan het doel. De reden
voor een zelfmoord, het is pro
zaïsch alleen dat te willen uit
zoeken. Ik heb diverse oorza
ken aangestipt. Hij had vrede
met de dood. Zelfmoord was een
oude wens".
Ditvoorst heeft in het leven van
Hoffman een belangrijke rol ge
speeld; hij heeft hem een nieu
we kijk op acteren bijgebracht.
„Me verder geduwd dan ik zelf
ooit gegaan zou zijn. Zijn eigen
aardige gedrag gaf je de ruimte
om gewaagde initiatieven te ne
men. Hij had iets over zich van
'Ik heb jou gekozen deze rol en
nu ga je het doen zoals je het
wilt doen'. Begrijp me niet ver
keerd, hij gaf wel sterke spelre
gels aan. Maar er stond niets
vast, elke dag bespraken we het
scenario en van de ideeën die ik
opperde pikte hij de goede uit".
„Het mooie van Ditvoorst was,
datje aan zijn zijde anders naar
dingen ging kijken. Scherper.
Hij was een groot luisteraar en
kijker, hij zag ontzettend veel.
Lijnen in gezichten, de humor
van een dikke man met een poe-
deltje. Hij had oog en oor voor
detail. Hij stimuleerde me om
ook zo te kijken en liet me zien
dat je niet altijd realistisch
hoeft te acteren, dat je ook wel
eens theatraal mag zijn, dingen
niet volgens de regels hoeft te
doen. Hij heeft mij bijna een
methode aangereikt".
Gemaniëreerd
'De domeinen Ditvoorst' is een
mooie documentaire geworden.
Huub van der Lubbe speelt, bij
na zwijgend, de figuur die op
zoek is naar Adriaan Ditvoorst.
COMEDY
Geen nomina
Gouden Kalf
beste actrice
MUZIEK
TV NED. 2
Veronica, 21.30-22.00: 'In de
Vlaamsche pot' - 24 nieuwe
afleveringen van comedy-serie
van Haye van der Heyden,
Robert Alberdink Thijm, Ger
Apeldoorn en Harm Edens.
Regie: John Trappeniers. Met:
Frans van Deursen, Serge
Henri Valcke, Adèle
Bloemendaal, Adriaan Olree en
Josephine van der Meer.
door Renéede Haan
Hoezeer comedy-series kunnen
rijpen, bewijst 'In de Vlaamsche
pot', dat bij Veronica een derde
seizoen ingaat. Met stijgende
kijkcijfers, een nominatie voor
de TeleVizier-Ring en mis
schien zelfs een internationale
doorbraak.
Waar Haye van der Heyden
aanvankelijk lollig was om de
lolligheid, is hij er - met een
team mede-auteurs - in ge
slaagd volle komedie te maken.
Afgerondere verhalen en veel
meer emoties dan de platte
grappen om twee homofielen
waar het ooit mee begon.
De eerste aflevering van de
nieuwe 24 ontroert zelfs. De
scheiding tussen Karei (Edwin
de Vries) en Luciën (Serge Hen-
De nieuwe bewoners van 'In de Vlaamsche pot' met
hangend Serge Henri Valcke en v.l.n.r. Adriaan
Olree, Adèle Bloemendaal, Josephine van der Meer
en Frans van Deursen.
ri Valcke) doet de hele Vlaam
sche Pot schudden. Zonder aan
de vaart iets af te doen - het
blijft tenslotte komedie - weet
regisseur John Trappeniers
met close-ups intieme momen
ten in te bouwen. Onder het de
finitieve vaarwel van Dirkje en
Karei gloort de verwarring er
over van de acteurs zelf. Zodat
er veel meer te spelen valt dan
een situatietje hier en een dot
hilariteit daar.
Serge Henri Valcke, vanwege
zijn rust toch al de pijler van
deze serie, weet in Luciën meer
oprechte kinderlijkheid te leg
gen, die past bij een kok. Frans
van Deursen plaatst als Frits,
de eeuwige sukkel zonder geld,
zijn grappen met een zuiverder
aanloop. Adèle Bloemendaal,
nu permanent in het gezel
schap, heeft eindelijk weer een
rol die haai' echt op het lijf is ge
schreven. Een pronte dame,
tussen vulgair en militant in.
Nieuwkomers Adriaan Olree en
Josephine van der Meer wanke
len nog wat op het punt van ste
reotype. Dat zal met de hulp
van de betere teksten vanzelf
wel bijtrekken.
Ritme en adem
Meest opvallend is de verande
ring van ritme en adem. Waar
ooit de deuren tussen restau
rant en keuken zo vaak klapten
dat je de bewoners in een vlaag
waarnam, groeien nu telkens
kleine bouwwerkjes van intri
ge, dromen, wanhopen. In die
centrifuge van menselijkheid
werkt de humor als een kataly
sator en dus krachtiger dan
voorheen. Het aanzien van de
serie is daarmee een meebele
ven geworden. Met liefdesperi
kelen die verder reiken dan ho
moleed. De Vlaamsche Pot is in
de derde jaargang voor een gro
tere groep kijkers een plekje om
wekelijks in te wonen.
ARCHIEFFOTO
Samen met Pim Lambeau is Thom Hoffman hier te zien in 'De witte waan' van Adriaan Ditvoorst.
Utrecht Voor het eers
12-jarig bestaan van de
landse Filmdagen zijn g
trices genomineerd v<
Grote Prijs van de Nedei i
film, het Gouden Kalf. 1
een Gouden Kalf in dezei
rie worden uitgereikt.
De jury wil alleen non
als er sprake is van gelijl
liteit, aldus het jurylid S
Leeuw. „Voor vrouwen
dit jaar verwonderlijk
rollen".
'De noorderlingen' van
seur Alex van Warn
komt driemaal voor op
lectie-lijstje.
De film is genomineerd
beste speelfilm, Van
dam is kandidaat voor d
regie en Rudolf Lucieer
beste acteur. Andere g|
neerde acteurs zijn Vict
voor zijn rol in 'De dri j
dingen in het leven' v
Poppelaars en Wim Kou
ven vanwege zijn aan
'Dag Jan' van Jan v
Berg.
Voor Het Gouden Kalf ii
tegorie beste speelfiln j
'De noorderlingen' con
tie van 'Kyodai makes
time' van Ian Kerkhof. 1
is ook genomineerd als b
gisseur.
was immers 'haar' Zi
Zolder".
Met assistentie van Mi
ha en Thomas Ferguso
Hansen doprgezet. Als
ring voor zijn veelzijdig
teiten werd hij in li
noemd tot Ridder in
van Oranje-Nassau. Vo
werd hij onderscheiden
Staf van het Anjerfonds
loning voor 'veertig jaai
plichte inzet en verdien;
In totaal heeft Peter
479 ZZ-avonden georga
met 412 concerten, 50 1
avonden, 17 lezingen,
schillende musici, 103
bles, 158 vocalisten, 11(
ten, 180 diverse strijk
blokfluitisten en 180 I
Van 168 Nederlandse
nisten wérden werker
voerd.
Nu de gemeente het sub
drag van 7000 gulden 1
getrokken doet zich d
voor hoe de toekomst
Zingende Zolder er u
zien.
Peter Hansen: „Vana
kregen wij gemeente-s
Omdat ik vanaf 1968 i
als leider, organisator
teur, administrateur, i
ris- penningmeester, ar
en portier vrijwel alleei
ten draaien, mocht ik va
meente een bedrag van
gulden per jaar voor zo{
de organisatiekosten i
ning brengen".
„Als de stichting aan h
van een seizoen met et
tief saldo afsloot dan gi
ik dat geld daarvoor,
niet nodig was stopte ik
in een reserve-potje. N
dat potje en met een ai
naties kunnen wij het
vijfliondérste concert
zingen. Het is natuurl
jammer dat de gemeei
bijdrage heeft stopgezt
wij zijn toch dankbaar
subsidie die wij zove
hebben ontvangen. Zon
cune heb ik voor het ji
concert van 7 oktober
de burgemeester en de
ders uitgenodigd".
door Adriaan Hager
Den Haag Over het 40-jarig
bestaan van De Zingende Zol
der hangt een waas van wee
moed. De gemeente-subsidie
wordt per 1 januari 1993 stop
gezet en dat betekent een recht
streekse bedreiging voor het
voortbestaan van dit kamermu
ziekcentrum.
Peter Hansen, de geestelijk va
der van De Zingende Zolder, wil
echter graag de magische grens
van vijfhonderd concerten be
reiken en van dat doel is hij nog
maar 21 concerten verwijderd.
Hansen: „Dat feest zouden wij
dus over twee jaar kunnen vie
ren. Ik ben dan 77. Misschien
dat er tegen die tijd toch wel ie
mand is gevonden die de zaak
van mij kan overnemen. Maar
dat is van, later zorg. Wij gaan
eèrst op 7 oktober in Theater
Pepijn met een ludiek program
ma door het Vocaal Mannen-
kwartet Mezzo Macho het 40-
jarigbestaan vieren".
Het begon allemaal op 10 mei
1952 met een proefconcertje op
dat Malle Molen-zoldertje van
5 x 5,5 meter dat bewoond
werd door Mies van der
Schrieck, de initiatiefneemster.
Nergens werden zoveel con
certbezoekers in zo'n kleine
ruimte gepropt. Het bed van
Mies werd gebruikt voor het
stapelen van de overjassen en
die dienden als zachtgespreide
bedjes voor haar poezen.
Een piepklein trapje leidde
naar het zoldertje waar Mies
'troonde' en met een kraaierige
stem alle bezoekers een plaatsje
wees.
Zij riep dan: 'Nee, niet op die
bank, die is gereserveerd voor
de pers'. De persvertegenwoor
digers waren op De Zingende
Zolder altijd voltallig aanwezig.
Niet alleen omdat zo'n concert
toch wel unieke happening ge
noemd kon worden, maar ook
en vooral omdat het gebodene
kwaliteit bezat.
Hansen: „Wij hebben altijd ge
streefd naar kwaliteit. Eén van
onze andere uitgangspunten
was en is om zoveel mogelijk
TONEEL
Peter Hansen: 'Zonder
rancune'.
Nederlandse musici op het po
dium te brengen. Dat was niet
alleen zo op die zolder van Mies,
maar ook later in al die andere
zalen waar wij in de loop van de
jaren onderdak hebben gevon
den, tot en met Pepijn".
Trots
Peter Hansen heeft in stapels
plakboeken alle recensies van
veertig jaar Zingende Zolder be
waard. Moeiteloos produceert
hij namen van musici als Jaap
Stotijn, Theo Olof, Ton Koop
man, Anner Bijlsma, Abbie de
Quant, Bernard Kruysen, Ruud
van der Meer, Thom Bollen,
Max van Egmond, Godfried
Hoogeveen, Koos Verheul enz.
enz.
Niet zonder trots merkt hij op:
„Vorig seizoen werden tien con
certen gegeven, nu in het sei
zoen dat de subsidie wordt inge
trokken niet minder dan
twaalf. En het is ook nu weer
een echte 'zingende zolder' met
liederen-recitals door Ruud van
der Meer, Rachel Ann Morgan,
Jacqueline de Groot, Anja van
Wijk en Frans Huyts".
Na het honderste concert moest
Mies van der Schrieck het op
advies van haar arts voor ge
zien houden. „Zij was nijdig dat
ik het wilde voortzetten", her
innert Peter Hansen zich. „Het
