De druiven zijn
zuur in Engeland
Een 'electrisch' parfum
Vandaag De Dag
Photokina bewijst
dat de
'gewone' foto blijft
Penopauze
Leidse Courant i p*
donderdag 24 september 1992 i %j
peter
ldijk
De Photokina in Keulen, de wereldbeurs op
het gebied van fotografie, is door velen
gezien als het startpunt voor elektronische
beeldoptekening. Op deze beurs, die
dinsdag haar deuren sloot, is echter het
tegendeel gebleken. De industrie die de
toon aangeeft, zoals Kodak, Agfa, Fuji,
Canon, Minolta en Pentax, liet blijken dat
de elektronische fotografie nog ver weg is.
Op onze dagenlange rondtoer langs de duizend stands op
een oppervlakte van vier vierkante kilometer, is
duidelijk geworden dat de traditionele beeldoptekening
via een film en met printjes, die u aan iedereen die u
maar wilt, kunt laten zien, nog geen millimeter terrein
heeft verloren.
De camerfabrikanten toonden talloze cameraprimeurs
met daarin veel elektronica voor speciale technieken.
Belichtingstechnieken zijn nog verfijnder geworden.
Camera's zijn compacter, kunnen meer en hebben vele
extra functies voor nog meer fotoplezier.
Zonder de elektronica zouden camera's niet zo compact
kunnen zijn. Maar ook optische verfijningen zorgen voor
een soort revolutie in camerabouw.
Voorbeeld
Een goed voorbeeld daarvan is de op de Photokina
geïntroduceerde Pentax Espio en de Ricoh RZ-105. De
Pentax Espio is een zoomcamera die zo klein is dat hij in
uw zak past. Tot nu toe waren
zoomcamera's redelijk groot en grof.
De zoomlens heeft men echter weten
terug te brengen tot een constructie
die geheel in de camerabody
verdwijnt. Dat heeft men tot nu toe
ook al beweerd, maar de afbeelding
hierbij laat zien dat de Espio geen
'bobbel' meer heeft om de lens in
onder te brengen. Het optische
stelsel van deze camera is zo
geraffineerd uitgevoerd, dat men
kan spreken van een optische
revolutie. Deze camera is vanaf nu
leverbaar en heeft een adviesprijs
van 549.
Het bijzondere van de nieuwe Ricoh
RZ-105 is het grote zoombereik en
de programmamogelijkheden.
Het zoombereik gaat van 38 tot 105
mm, en door het indrukken van een
knop schakelt de camera in één stap
over naar 28mm. De camera kent een groot aantal
creatieve mogelijkheden, die u kunt inprogrammeren
met een soort van pocket rekenmachine.
Deze onthoudt zelfs voor u de geboortedata van uw
kinderen, en kan deze vervolgens op de verjaardag in
beeld, met de leeftijd van de kinderen, meebelichten, De
Ricoh Zoom is leverbaar vanaf voorjaar 1993.
Polaroid
Polaroid lanceert een nieuwe direkt-klaar-camera
volgens een nieuw en uniek concept. Ingeklapt lijkt de
camera op een wat groot uitgevallen compact.
Üitgeklapt is het een echte direkt-klaar.
Het beeldformaat is kleiner dan u tot nu toe gewend
bent van een direkt-klaar camera. Het leuke van deze
camera is dat u de beelden kunt bewaren in een speciale
houder achterop. De kleuren zijn goed. Wij hebben al
een paar opnamen kunnen maken. En de kleurweergave
van vooral verzadigde kleuren is perfect.
Over houdbaarheid van de nieuwe Vision 95 film weten
wij uiteraard nog niets te melden. Ook deze camera
wordt in het voorjaar leverbaar voor een prijs van
ongeveer 250.
foto Polaroid
eeldformaatvande
we Polaroid is kleiner
u tot nu toe gewend
t van een direkt-klaar
era.
foto Pentax
omlens van de ESPIO heeft men weten terug te brengen
en constructie die geheel in de camerabody verdwijnt.
LEICA VOOR FANS. Leica kent een aantal fervente
fans. Het is geen merk camera dat in zeer grote
aantallen wordt gefabriceerd. De prijs is aan de hoge
kant. Maar voor die hoge prijs krijgt u een produkt met
hoge optische prestaties. Leica werkt al een aantal jaren
samen met Minolta. De elektronica komt uit Japan, het
optische raffinement van Leica. Talloze technische
snufjes zijn verwerkt in de nieuwe R7. Herkenbaar zijn
een aantal features uit de Minolta stal, zoals de
programma-automatiek van een zeer hoog niveau.
OLYMPUS IOS 3000. Olympus heeft al een tijdje de
traditionele vorm van camerabouw verlaten. De IOS
1000 en 2000 zijn daarvan voorbeelden. Olympus
introduceerde op de Photokina de IOS 3000. Een camera
die nog meer in zich heeft dan zijn voorgangers. Het
zoombereik is vergroot van 35mm tot 180mm. Het is een
camera die uitblinkt door de gemakkelijke bediening.
ONDERSCHEIDINGEN. Elk jaar worden door de
redacties van foto tijdschriften prijzen toegekend. Ook
dit jaar is dat weer een lange rij. Op de Photokina zagen
we dat vele trotse fabrikanten(hun prijs voor dit jaar in
opvallende vitrines hadden gezet. Een paar van die
prijswinnaars zyn: Minolta, met de reflexcamera van
het jaar, toegekend door 8 magazines. Canon met
eenzelfde prijs, toegekend door 30 andere
tijdschriftredacties. En Pentax, dat een onderscheiding
kreeg van toonaangevende Japanse redacties voor de
beste spiegelreflex.
Door die vele prijzen is het duidelijk dat de
topfabrikanten allemaal produkten maken die nog
weining voor elkaar onderdoen. Het is alleen belachelijk
dat wereldwijd niet alle redacties om de tafel kunnen
gaan zitten om maar één onderscheiding toe te kennen.
Is dat wat, Engelse wijn? Jawel. Rood en rosé niet zo, maar wit heeft een reuze
aardige reputatie. Het zijn wijnen in vooral Duitse stijl gemaakt. Ze hebben een
hoge natuurlijk zuurgraad, wat betekent dat de betere wijnen uitstekend kunnen
(en moeten) ouderen. Gaat het dus goed met de Britse wijnbouw? Niet helemaal.
Jaarlijks geven we kapitalen uit een
luchtverfrissers, want fris moet en
zal het moderne huis tegenwoordig
ruiken. Etensgeuren zijn volstrekt
taboe, het toilet behoort ria intensief
gebruik als een rozentuin te geuren
en zelfs voor de slaapkamer zijn er
tegenwoordig exotische melanges in
de handel. Zo liet het onlangs geo
pende hotel The Grand in Amster
dam speciaal voor al haar kamers
een sjieke bloemengeur ontwikke
len, met als gevolg dat de gasten er
constant het gevoel hebben te loge
ren op de bloemenveiling van Aals
meer. Meer dan de helft van de Ne
derlandse gezinnen gebruikt een
luchtverfrisser. Opvallend is dat
steeds meer mensen rook van tabak
sartikelen als zeer hinderlijk (vooral
's morgens) ervaren. Daar zijn spe
ciale geurvreters voor, maar de
vraag is wat nu erger is: het schade
lijke roken of de tegengeuren.
Tamelijk nieuw zijn de zogenaamde
plug-ins. Plug-ins zijn apparaatjes
die gewoon, net als de stekker van
een lamp, in het stopkontakt gaan.
Een electrisch opgewekt ruikertje
dus, door fabrikant Johnson bedacht
en geïntroduceerd. Een systeem,
waarover met name bij de introduk-
tie, nu een maand of twee geleden,
nogal lacherig en vooral negatief
werd geoordeeld. Luchtverfrissers
zijn over het algemeen niet erg fris
voor het milieu en de vraag is nog
maar of deze energievretende din
gen onze wereld nu werkelijk verrij
ken. Maar ja, volgens de fabrikant is
het systeem absoluut ongevaarlijk
en kost het nog geen cent aan elek
triciteit per dag.
Hoe het ook zij, een plug-ins bestaat
uit een 'huisje' met een stekker en
een gelvulling. Eenmaal in het stop
contact wordt het huisje verwarmd
tot 60 graden celsius, waardoor de
gel verdampt en de geur vrijkomt.
De plug-ins verspreidt (mits hij na
tuurlijk in het stopkontakt zit) zo'n
30 dagen een geurtje. Daarna moet
een nieuwe vulling worden aange
schaft. De luchtverfrisser (van het
merk Brise) is verkrijgbaar in Fresh,
'een kruidige frisse parfumering' en
Floral, 'dat subtiel naar bloemen
ruikt'. Volgens de fabrikant zorgt de
plug-ins ervoor 'dat de atmosfeer in
elke kamer vriendelijk blijft'.
door Alice Broeksma
Verwarring in de elite-tent, die Ali
son en Martin Cursham hebben la
ten opzetten op het gazon bij hun
wijn-boerderij in Somerset, Zuid-
west-Engeland. In de tent hebben
vijftig Britse wijnproducenten het
over de nieuwe regels, die de Euro
pese Gemeenschap hen oplegt.
Regels over de juiste opschriften
(maar wélke dan precies?) op etiket
ten op de wijnflessen. En dan is er de
dreiging, dat de Engelsen de Seyval-
druif in de toekomst niet meer mo
gen gebruiken. Die Seyval is nog wel
geïmporteerd uit Frankrijk en net zo
geschikt voor dat afschuwelijke Brit
se klimaat. Weer, wind en vooral ook
vorstbestendig. Problemen dus voor
de Engelse wijnboeren. En ze had
den het al niet makkelijk, in de we
reld van de wijn.
Wijn en Engeland. Een combinatie
die nu niet direct voor de hand ligt.
En wie er al over heeft gehoord is
meestal bevooroordeeld. De grappen
liggen voor het oprapen, één van de
wijnmakers die de tent in Somerset
bezoekt mompelt zelf: „Waarom de
Engelsen nu ook zo nodig moeten
met die wijn? Ach, het is typisch
Brits om óók zo iets te doen, al ma
ken we niet zulke beste wijn", en hij
grinnikt daar langdurig over. Maar
de dame in zijn gezelschap, die in de
ene hand een glas witte wijn vast
houdt en in de andere een kop thee
met melk wijst hem terecht met de
constatering dat het nou juist zo
góed gaat met de kwaliteit, dat de
Engelse wijn groeit, dat er wel dege
lijk een toekomst is.
Maar welke dan? Martin Cursham,
die zijn baan als civiel ingenieur in
Londen tien jaar geleden voor gezien
hield en zich met echtgenote Alison
aan de andere kant van het land ves
tigde en voorbij Taunton een wijn
gaard begon, zegt: „Wij Engelsen
doen het heel goed met de witte wijn.
Nog niet met rood en rosé. Maar we
produceren een heel gehoorlijke
lichte, sprankelende witte wijn, die
je wel kunt vergelijken met een Moe-
selwijn, misschien ook een beetje
met een Loire en ook wel een Elzas.
Dat is maar een klein deel van het to
taalaanbod van wijn op de wereld
markt. Dat weten we wel. Maar En
geland doet met dit type wijn beslist
niet onder voor andere wijnproduce-
rende landen".
Miljoeneninvestering
De Britten proberen hun wijnindus
trie te ontwikkelen. Er zijn inmid
dels vierhonderd wijngaarden in En
geland. Van achtertuin tot miljoe
neninvestering. Al met al zijn er 260
wijnproducenten, die commercieel
draaien. De Engelse wijncultuur
gaat terug tot de Romeinse tijd. Ei
genlijk is er alleen geen wijnproduk-
tie geweest rondom de Tweede We
reldoorlog. Maar nu is men zeer am
bitieus.
Er is een Engelse Wijngaard Associ
atie, die dit jaar z'n zilveren jubile
um viert. Er is het blad van de Asso
ciatie: The Grape Press. Er is een
voorzitter, commander Geoffrey
Bond. „Die titel interesseert mij na
genoeg niets", zegt Bond. Maar de
Associatie houdt er wel van. Zo
Brits, nietwaar. En dan die relatie
met James Bond. Die houdt toch ook
van wijn! In elke Bond-film sprak hij
immers altijd de naam van een
champagnehuis uit; het spreekt van
zelf dat het champagnehuis daar dik
voor betaalde. Niet dat commander
Geoffrey veel van wijn wist toen hij
in 1985 de marine verliet. Het zijn
anekdotes die hij graag vertelt. „Ik
voer op de Ark Royal, de hoogste
baas gaf me het commando me te
ontfermen over de wijnzaken en
toen ik hem meldde dat ik echt niets
van wijn wist zei hij: 'Dan zorg je
maar dat je er wel wat van weet'.
Daar bestond mijn wijnervaring dus
uit".
Bond's activiteiten voor het ministe
rie van landbouw kwamen hem deze
maand goed uit toen de Europese
ministers van landbouw in Cambrid
ge bij elkaar kwamen. Hij zag er op
toe dat er toen een witte Engelse
wijn op tafel kwam. Toch laten zien
hoe lekker die is.
Niet dat de Engelse wijnboeren aan
Vierhonderd jaar geleden had Engeland al een respectabele wijnbouw, waar veel stokoude
wijnboerderijen nog van getuigen. Maar pas in 1960 werd die draad weer met succes
opgepakt.
Europa veel hebben te danken. Door
de EG gaat de lol er wel af. Want be
halve die nog definitief vast te leg
gen regels voor de etiketten, en het
op stapel staande verbod op de Sey-
val-druif is er ook de kwestie van de
quota. Engeland mag 25.000 hectoli
ter tafelwijn produceren, en zit te
gen die grens aan. Colin Gillespie,
hoofd van de commissie van Engelse
wijnproducenten, is daar somber
over. „Vijfentwintigduizend hectoli
ter tafelwijn, dat is echt niet veel. We
komen in de problemen. Want op
Europees r
is ermee beplant. Van tweehonderd
wijnen is een Seyval-wijn gekozen
tot nationale winnaar. Maar we
moeten nu dus gaan voldoen aan de
Europese criteria. Dus kunnen we
binnenkort niet méér tafelwijn pro
duceren, en krijgen we de grootste
moeilijkheden door het niet kunnen
gebruiken van Seyval. En ik had nog
wel gehoopt dat het allemaal wel los
zou lopen. Maar nee. Het treurige is,
dat Seyval een bij uitstek 'groene'
variant is. Hij hoeft niet bespoten te
worden. Dat maakt het goedkoper,
en .er komen ook
Nieuwe regels
bedreigen
vierhonderd wijnboeren
mógen we alleen
maar tafelwijn
maken. Dat
heeft alleen
maar met bu
reaucratie te
maken, er is
niets mis met
onze wijn, maar
er wordt gezegd dat we noch de erva
ring noch de kwaliteit te bieden heb
ben voor een 'kwaliteitswijn'. Dus
hebben wij altijd tafelwijn gemaakt.
En nu zitten we tegen onze EG-
grens aan. Méér tafelwijn zullen we
dan niet mogen maken. Dan moeten
we het dus wel gaan zoeken in de
kwaliteitswijn.
„En dan beginnen onze problemen
pas goed. Want voor een 'kwaliteits
wijn' mag je bepaalde druiven niet
gebruiken. Zoals die Seyval, die valt
onder 'niet specifieke kruisingen'.
Niets mis mee, met Seyval. Vijftig
procent van de Engelse wijngaarden
geen chemica
liën in de grond.
Maar dat telt
blijkbaar alle
maal niet mee".
Het heeft tot ge
volg dat Gilles
pie de producen
ten in de tent in
Somerset alvast aanraadt om be
paalde plantingsrechten maar te
verkopen.
Toekomst
Wat ïs dan de toekomst voor de En
gelse wijn? Volgens Commander
Bond hebben de wijnkenners in het
buitenland wel degelijk door dat de
Engelse wijnen goed zijn, goed ge
noeg. Martin Cursham zegt: „Die
toekomst valt niet echt te voorspel
len. Of we blijven klein. Een paar
grote bedrijven en een paar klein
tjes, zoals ik met mijn twee wijnvel-
den. We doen het meer uit liefde
voor het vak. Het Engelse publiek zit
op dit moment niet echt te wachten
op wijn van eigen grond. Men bekijkt
het natuurlijk weer met argwaan,
zoals alle produkten uit eigen land
het hier vaak moeilijk hebben. Dus:
of we blijven klein, of de paar grote
wijnproducenten in Engeland, die
voor miljoenen hebben geïnves
teerd, zetten er de schouders onder
en bestoken het publiek met een
campagne. Als de markt er is, dan
maken wij de wijn. We hebben al
lang bewezen dat we dat kunnen".
Ook de juryleden, officiële wijnmees-
ters, in de feesttent op het gazon van
Alison en Martin Cursham zijn het
daarmee eens. Ze delen een aantal
forse prijzen uit, de belangrijkste er
van gaat naar een Fumé 1991, van
Pilton Manor, uit Shepton Mallet,
Somerset.
De Engelsen geven het toe: naast
Seyval gebruiken ze in hun wijn
gaarden, de meest noordelijke van
Europa, bepaald geen Engelse drui
ven, het zijn vooral Duitse en Franse
soorten, waarvan Müller Thurgau
de belangrijkste is.
Maar, zegt de Engelse Wijngaard As
sociatie, met dat bloemige en geuri
ge bouquette, met veel neus en met
een zuurtje, en met het lichte en ver
frissende dat zo het karakter weer
geeft van fruit dat in Engeland
wordt gekweekt. Wijnen in ieder ge
val, die het verbijsterde predikaat
'niet te drinken' al lang achter zich
hebben gelaten.
SPREEKUUR
door drs. k.l. de korte-munk,
psycholoog
Mensen tussen de 30 en 50 jaar
krijgen het steeds drukker. Dat
komt doordat jongeren en
ouderen steeds minder werken.
Dit blijkt uit het Sociaal en
Cultureel Rapport 1992,
uitgegeven door het gelijknamige
planbureau. De jaren tussen 40
en 50 noemen we de middelbare
leeftijd. In die periode valt de
overgang. Bij de vrouw
gekenmerkt door de menopauze,
de laatste maal dat zij
menstrueert. Bij de man, zo zegt
men wel gekscherend, door de
penopauze. Toch is scherts niet
op zijn plaats.
Er bestaat een overgang bij de
man.
Uit onderzoek blijkt dat de
produktie van het mannelijke
geslachtshormoon testosteron
afneemt. Dit gaat echter lang niet
zo abrupt als de vermindering
van de oestrogeen-produktie bij
vrouwen na de menopauze.
Maar er is meer.
Psychiaters en psychologen in
West-Europa en de V.S.
ontdekten bij hun onderzoeken
dat de mannelijke midlife crisis
veel meer een psychologische dan
een hormonale kwestie is. De
vrees voor het verlies van de
potentie, de seksuele faalangst,
maakt dat mannen op het
spreekuur komen met de klacht:
'Ik ben impotent'.
Die klacht is voor de arts of
psycholoog een signaal. Omdat
daarachter een hoeveelheid
andere symptomen schuilgaat die
de man zich niet bewsut is.
De meest voorkomende zijn:
Het gevoel dat men alles al eens
heeft meegemaakt. De vraag:
'Was dit het nou, mijn leven?',
wordt vaak gesteld.
De angst voor ouderdom en
aftakeling.
De angst voor de dood.
Waarom zo de nadruk gelegd op
de mannen tussen de 40 en 50
jaar, terwijl er toch ook steeds
meer werkende vrouwen van die
leeftijd zijn? Dat heeft twee
hoofdredenen.
In de eerste plaats is de overgang
bij de vrouw langzamerhand een
geaccepteerde zaak. Bij de
mannen wordt die pas de laatste
jaren herkend en nog nauwelijks
erkend. In de tweede plaats blijkt
uit onderzoek dat vrouwen veel
vergang dan mannen. Vermoed
wordt dat de oorzaak daarvan ligt
in verdringing. De maatschappij
is afhankelijk van de mensen
tussen de 30 en 50. Zij zijn in hun
beste jaren en bezetten de
sleutelposities in het raderwerk.
Als nu de 40-jarige mannen uit
hun rol vallen door b.v. ineens
een verhouding te starten met
een 20-jarige secretaresse of
domweg met de noorderzon te
vertrekken wordt dat extra
streng veroordeeld. Een zo
verantwoordelijk man mag van
zijn omgeving niet uit het lood
slaan. Hij past zich dus vaak aan
en onderdrukt zijn onrust.
Onderdrukte emoties leiden tot
grillige explosies! De
maatschappij wordt vervolgens
geconfronteerd met wankele
topfunctionarissen die ieder
moment in de put van een
depressie kunnen zakken.
Als men bovendien bedenkt dat
de mannen met een midlife crisis
tot de groep behoren die door het
Sociaal en Cultureel Planbureau
als de steeds harder werkenden
wordt genoemd is dat reden tot
zorg.
Het pleidooi om oudere mensen
als zij dat willen en kunnen aan
het werk te laten blijven is dus
niet alleen nuttig voor een
vermindering van het beroep op
VUT- en WAO-uitkeringen.
Ouderen hebben de penopauze
achter de rug. Zijn daardoor
veelal wijzer en stabieler
geworden en kunnen derhalve
nog een aantal jaren uitstekend
functioneren. Voor de veertigers
betekent dit een afname van de
druk. De problemen van het
midden van het leven kunnen
besproken en toegelaten worden.
En de ervaring leert: als je mag
instorten, bang mag zijn, is dat
vaak al zo'n opluchting dat het
ergste leed reeds geleden is.
