'Snooker beslist geen sport voor balletjes'
10
Sport
Wielrenner
wordt
baas van
sexsauna
Doelman
op wielen
Duitse
sporters
moeten
mond
houden
SW
Ere-terras
Celstraf
van Veira
gehalveerd
Atleten
nemen het
verkeerde
vliegtuig
Sascha van
Quick
model in
Playboy
Houwaart
slurpt siroop
tegen de
maagpijn
Toch nog
het ijs op
Leidsche Courant
i maandag 14 september 1992
Het kan nog wel vijftien jaar duren voordat de
Nederlanders de Engelse snookertop serieus partij
kunnen bieden. Viervoudig nationaal kampioen
René Dikstra kon alleen in zijn onberispelijke
outfit wedijveren met de concurrentie.
door Gijsbert Spierenburg
We hadden het graag anders ge
zien, maar het Hup-Holland-
Hup is in het snookerpaleis van
Breda helaas niet aan de orde.
Onze troef op het vierde Dutch
Open althans, viervoudig natio
naal kampioen René Dikstra, is
bij voorbaat uitgeteld. Loom en
lusteloos hangt de crack aan de
vooravond van de happening
over een tafeltje in het luxueuze
VIP-dorp. Een shagje in de
mond, een colaatje in dë hand.
Zwarte kringen onder doffe
ogen, stoppels op een lijkbleek
gelaat. De held is verfomfaaid
na een ongetwijfeld wilde
nacht.
We moeten ons sterk vergissen,
maar in deze gedaante kan
Oranje op het prestigieuze en
voor de World Open Snooker
Ranking meetellende evene
ment natuurlijk onmogelijk een
hartig woordje meespreken.
Het spelletje, dat de fantasie
pleegt te prikkelen, lijkt René
Dikstra in de loop der jaren
geestelijk én lichamelijk volle
dig te hebben gesloopt.
„Ho, ho".
Gelukkig. Er blijkt warempel
nog enig leven in de mummie te
zitten.
„Ik heb hier", zegt René Dik
stra zuchtend en steunend, „de
afgelopen nachten moeten
doorwerken om de acht snook
ertafels op te bouwen. Dat is
een hele klus voor een kleine
zelfstandige als ik. Morgen
avond moet ik zelf spelen hier,
maar voor het zover is moet ik
morgenochtend in alle vroegte
eerst in Assen nog een paar ta
fels monteren. Dus ook de ko
mende nacht zal er van slapen
wel niet veel terecht komen".
De fortuinen liggen in de inter
nationale snookerpaleizen voor
het oprapen, maar voor onze in
middels 29-jarige geboren Ha
genees is het allemaal geen vet
pot. De nood is inmiddels zo
zeer tot aan zijn lippen geste
gen dat hij moet bij-klussen als
tafelfitter. Samen met een com
pagnon runt hij een bedrijfje
dat gespecialiseerd is in het on
derhoud en installeren van
snookertafels. René Dikstrax
„Vorig jaar heb ik mezelf voor
de keuze gesteld: óf je moddert
nog vijf jaar door als topspeler
in Nederland, wat niet veel
voorstelt, óf je zoekt een baan
tje waarmee je later je boter
ham kunt verdienen. Voor Ne
derlandse begrippen ben ik als
snookerspeler redelijk ge
slaagd. Ik ben vier keer Neder
lands kampioen geweest, in
1987, '88, '90 en '91. Maar wil je
uit dit spel dus echt een slaatje
slaan dan moetje naar Enge
land. Maar ik ben daar te lui
voor".
Zijn vriendin Karin, zelf natio
nale kampioene bij de dames,
streelt haar vandaag toch een
tikje gedesillusioneerde held
eens bemoedigend door de ha
ren. Ze tracht het vuur aan te
wakkeren met een kopje koffie.
René: „De mensen vergeten
hoe hard je als snookerspeler
moet werken om de top te berei
ken. Ik heb een periode gehad
dat ik zes a acht uur per dag
trainde. Helaas deed ik dat
nooit gericht. Ik rommelde
maar wat aan. Dat is mijn fout
geweest. De ene dag voelde ik
me lekker, de andere dag speel
de ik weer als een dronken tor.
Techniek, talent, mentaliteit,
zelfdiscipline. Het moet alle
maal samenkomen. Ik heb de
moed opgegeven nadat ik had
ingezien dat het nog wel vijftien
jaar zou kunnen duren voor we
in Nederland die Engelsen se
rieus partij kunnen geven".
De één valt in the struggle for
life genadeloos af, de ander
klimt fraai uit het dal omhoog.
Jimmy White, één van de bes
te spelers ter wereld op dit mo
ment, komt uit de slums van
Londen. Hij was zo arm als een
kerkrat, een paar jaar geleden
kon hij nog niet eens een zinnig
woord uitbrengen. Maar op het
ogenblik schat ik hem toch
gauw op zo'n drie a vijf miljoen
gulden per jaar. Bij mij houdt
het met vijfduizend gulden per
jaar aan prijzengeld wel zo on
geveer op".
Een droef einde van de carrière
van de voormalige golden boy is
in aantocht. „Eigenlijk heb ik
in Den Haag net zo'n evolutie
doorgemaakt als Jimmy White
in Londen. Acht jaar geleden,
na een mislukte schooloplei
ding, was ik werkloos. Via de
gemeente Den Haag heb ik toen
alleen nog even een cursus ge
volgd voor hulpkok, maar na af
loop kon ik nog geen eitje bak
ken. Af en toe een vakantie-
foto Gerard van Offeren
In zijn outfit is er op René Dikstra weinig aan te merken. Rechts zijn vriendin Karin, nationaal kampioene.
baantje, voor de rest heb ik niet
gewerkt. Ik doodde de tijd bij
biljartvereniging Die Haghe, in
de Nieuwstraat. De eigenaar,
Ap de Vries, zag wel wat in me.
Binnen anderhalf jaar speelde
ik driebanden in de hoofdklas
se. Maar vanwege al die toer
nooien èn het prijzengeld heb ik
uiteindelijk voor het snooker
gekozen. Geld was als werkloze
nu eenmaal mijn drijfveer".
Bedreigingen
In de Haagse scene, eens het
mekka van het Nederlandse
snooker, gold René Dikstra ja
renlang als het paradepaardje
van de Snooker en Billiards
Bond Nederland (SBBN). Tot
dat na verloop van jaren, na een
machtsstrijd compleet met be
dreigingen en gerechtelijke pro
cedures, deze Haagse bond be
zweek onder de dynamiek van
haar rivalen uit Amsterdam en
Rotterdam. In de vendetta der
benden, to luidt althans het ge
ruchtmakende verhaal, zouden
de edelen van de SBBN ten slot
te onbarmhartig ten onder zijn
onder het ontketende
geweld van de gehate geldwol
ven van. de Nederlandse Orga
nisatie voor Snooker en Billi
ards (NOSB).
In die woelige periode baarde
René Dikstra opzien met zijn
transfer naar het Amsterdamse
snookercentrum Rokin. De Ha
genaar moet zich met die ma
noeuvre naar de concurrentie
toch een beetje een dissident
van zijn eigen omgeving en op
voeding hebben gevóeld. „De
SBBN functioneerde als een
stichting zonder winstoog
merk. De NOSB is op com
ciële leest geschoeid. Die aan
pak sprak mij meer aan. Snoo
ker is nu eenmaal een commer
cieel spel dat het op tv bijzonder
goed doet. Daarvoor, vond ik,
moest men de ogen niet sluiten.
Bovendien was ik het met de
vroegere voorzitter van de
NOSB, Jan Baeten, hartgron
dig eens toen die in de Volks
krant opmerkte dat de SBBN in
wezen een Haags clubje was
van bestuursleden met bobo
streken die uitblonken door het
drinken van borreltjes en het
indienen van declaraties".
In de ogen van Jan Baeten,
thans adviseur binnen de
NOSB, was de Haagse SBBN
een 'gestoorde club'.' Dikstra:
„Het bestuur van de SBBN be
stond uit vier echte ballen uit
Wassenaar. Met alle vier stuk
voor stuk een hete aardappel in
hun strot. Ze beslisten alles,
terwijl we ze op de toernooien
nooit zagen. 'Wat denken ze wel,
die kruideniers van de NSOB?'
mopperden ze altijd. 'Zouden
zij ons moeten vertellen hoe wij
geld moeten verdienen Terwijl
ieder van ons een tonnetje of
meer perjaar verdient?".
„Tijdens mijn eerste officiële
Nederlands kampioenschap in
het Zuiderpark in Den Haag - ik
zal het nooit vergeten - gebeur
de het dat de heren op het mo
ment' dat ik de finale speelde el
ders in de stad in een restau
rant aanschoven voor een di
ner. Waarom ze in het bestuur
zaten, was mij een raadsel. Het
waren foute mensen, die alleen
uit waren op macht. In be-
stuurskringen barst het trou
wens van die lieden. De voorzit
ter van de Belgische snooker-
bond, Frans Vandendomme
heet 'ie geloof ik, is nog vele
graadjes erger. Die man heeft
werkelijk het geheugen van een
prins. Tijdens het Belgisch
kampioenschap voor dames liet
hij de regerend kampioene,
Christel Delcerc, eens aantre
den op een tafel die door de rat
ten leek te zijn aangewreten.
Als je naar rechts stootte ge
beurde het dat de bal links in de
pocket verdween. Zo waterpas
was 'ie. Christel weigerde dus
en werd gediskwalificeerd.
Toen Vandendomme daar later
in een tv-interview naar werd
'Wat denken die dames wel, ze
beweren dat die tafel niet goed is
terwijl ze geen bal kunnen sto
ten".
Achter de nette smokings en
vlinderdasjes, we horen het
hier en daar zacht fluisteren,
gaat inderdaad veel schuil. Er
wordt beweerd dat in het snoo
ker het verzadigingspunt van
zalen en tafels (in Nederland
330 om 2500) is bereikt, de eer
ste faillissementen al zijn geval
len en de verkoop van speelta
fels in handen is van de gok-
automaten-business. Ër zou, op
het ogenblik, zelfs enig verband
bestaan tussen de snookerwe
reld en de cocaïnehandel.
„Ik weet", zegt René Dikstra,
„dat er spelers zijn in het cir
cuit die drugs gebruiken. Men
moet zich kunnen voorstellen
hoe dat gaat met jonge jongens
als Jimmy White die van de ene
dag op de andere plotseling
honderdduizenden guldens te
gelijk gaan verdienen. Die we
ten op den duur van gekkigheid
niet wat ze met al die centen
moeten doen. Het zijn allemaal
zware gokkers die snookerpro
fessionals. In de ban van vrou
wen, drugs en gokken. Zo gaat
dat. Jimmy White verdiende in
België laatst met snooker een
bedrag van 35.000 gulden aan
prijzengeld. Hij dook na afloop
onmiddellijk het casino in. Een
uur later was hij de hele boel
weer kwijt".
Tienduizend gulden
De als ballroom-dansers uitge
doste coryfeeën van het emi
nente Open NK, als daar zijn de
professionals Mike Hallett, Lee
Richardson, Mark King en
Chris Scanion, passeren. Be
wonderende blikken priemen
in hun richting, beschaafd ap
plaus klinkt op vanachter
champagnekoelers en dito fles
sen. De hoofdprijs van tiendui
zend gulden verdwijnt ten slot
te in de pocket van titelverdedi
ger Mike Hallett uit Grimsby
(Engeland), de huidige num
mer zeventien op de wereld
ranglijst. In de eindstrijd ver
slaat de routinier zijn 20-jarige
landgenoot Lee Richardson uit
Oxford met 6-1.
De rol van René Dikstra is in
Breda snel uitgespeeld. Hem
rest aan het eind van een ver
moeiende week de schouder
van vriendin Karin. „Mijn ta
lenten, ik geef het toe, heb ik
nooit volledig benut. Ook voor
voetbal had ik ooit een zekere
aanleg. Ik meldde me aan bij de
SV Wassenaar, maar ik lag ge
woon niet goed in die vereni
ging. Dat kwam voornamelijk
doordat ik mijn haar in die tijd
tot over mijn schouders droeg.
Bovendien spaarde ik als voet
baller liever mijn krachten. Ze
noemden dat lui. Ik raak niet zo
gauw in paniek. Ook nu niet. Ik
kan altijd nog muzikant wor
den. Ik speel gitaar. Hard rock
en klassiek. Met mij kan men
alle kanten op".
Jan Siemons stopt op
aandringen van zijn ouders met
wielrennen. Het stond er droog
en zakelijk, zonder toevoeging.
Toch wekte het enige
nieuwsgierigheid. Niet omdat
de anonieme knecht Van Gert-
Jan Theunisse nog een contract
voor één jaar had, terwijl de
meeste renners van zijn kaliber
toch hopeloos op zoek zijn naar
een nieuwe werkgever, maar
omdat de insiders wisten dat er
meer achter zat.
Op verzoek van zijn ouders? Hij
zal toch niet.... jawel, de
coureur wordt baas van Sauna
Diana, het bedrijf in Zundert
van zijn ouders. Voor de goede
orde, die sauna is niet, zoals
Jans vriendin Elly aanvankelijk
dacht, een houten huisje achter
in de tuin. Nee, het is een
bijzonder luxueuze villa 'van
plezier'.
Wielrenner wordt dus baas van
een sexsauna. En zoiets zorgt
natuurlijk toch voor enige
opschudding. Dezer dagen
staat de telefoon in huize
Siemons dan ook roodgloeiend.
Iedereen wil opeens een
interview met de coureur. Jan
Siemons krijgt alzo meer
publiciteit dan in de zeven jaar
dat hij beroepsrenner was.
„Met prestaties", zegt hij, „heb
ik al die aandacht inderdaad
niet afgedwongen. Tja, een
coureur die in een bordeel
terecht komt, dat gebeurt
natuurlijk niet dagelijks, dus
begrijp ik best wel dat de
mensen daar meer van willen
weten".
„Terwijl het eigenlijk helemaal
niet zo bijzonder is. Mijn ouders
hebben van jongs af aan
keihard gewerkt. Het zijn twee
mensen van boeren-komaf, die
een fantastisch bedrijf hebben
opgebouwd en graag willen dat
een en ander in handen van de
familie blijft. Ik ben nu 28 jaar,
heb vijfmaal de Tour gereden,
twee keer de Giro, twee keer de
Vuelta, twee keer het WK, ik
heb alles meegemaakt en denk
ACHTERKANT
Samenstelling: Guido Bindels
Bijdragen: Rob Vente, Wim de Lange,
Ralph Julsing
niet dat de wielersport mij nog
iets nieuws kan brengen".
„Ik kijk er met heel veel plezier
op terug, maar eens houdt het
op. Ik ben de oudste thuis, dat
geeft toch een bepaald
verantwoordelij ksheidgevoel
Mijn ouders zijn nu nogjong
genoeg om langzaam maar
zeker de zaak aan mij over te
dragen, mij in te werken en
daarna zelf nog een aantal
jaartjes te genieten van het
„Ik ga trouwens niet zelf in de
zaak staan. Ik houd me op de
achtergrond. Met het
onderhouden van het landgoed,
de inkoop regelen, dat soort
werk. Mijn vriendin Elly neemt
straks het werk binnen van
mijn moeder en tante over. Bij
de ingang, achter de bar, kan
beter een vrouw staan".
Elly heeft daar geen moeite
mee. De Drentse is eigenlijk net
zo in de zaak 'gegroeid' als Jan
zelf. Zij: „Het is allemaal heel
flexibel en soepel gegaan. Bij de
familie Siemons wordt thuis
altijd over wielrennen en nooit
over de sauna gesproken. Pas
na driejaar wist ik eigenlijk wat
die sauna precies inhield".
„Niemand heeft mij er ooit mee
gepest", zegt Jan. „Zelf heb ik
er ook nooit moeite mee gehad.
Ik ben er immers mee
opgegroeid. Als tienjarig ventje
had moeder een zaak in België.
Ik fietste toen al wedstrijden en
de rit er naar toe was een prima
trainingsrondje. Ik ging er dan
heen, bestelde een colaatje, zag
al die vrouwen die zo
vriendelijk voor me waren,
maar besefte niet wat ze daar
deden. Toen ik oud genoeg was
om dat wel te begrijpen hoefden
mijn ouders het niet meer uit te
leggen".
Een doelman op wielen. Carlo
l'Ami gaat de komende weken
in België per caravan op zoek
naar een nieuwe club. De
Wassenaarder is het wachten
thuis op het verlossende
telefoontje beu. L'Ami liet
weten, dat hij zichzelf als
mobiele eenheid in de
aanbieding gooit.
De 26-jarige sluitpost kwam het
afgelopen seizoen voor
Heracles uit. Bij dié club kocht
hij zich afgelopen zomer vrij
Een nieuwe werkgever meldde
zich echter niet bij L'Ami, die
op de loonlijst stond van
Excelsior, PSV, SW en
Dordrecht'90.
13 e interessantste
uitvinding die een
voetbalclub voor zich»
heeft kunnen bedenke rIi
het ere-terras. In eens
is dat het heilige der hs
Vrijwel iedereen zit er
een onaantastbaar alii l
geniet van de
verwezenlijking van ee
illusie, die ooit in de j
stromende regen op eei
staanplaats mqet zijn
ontstaan.
Een ere-terras geeft a
begoocheling, en is tevl
het sluitstuk van een f
carrière. Men werkt ert
toe om er te komen enz|
men er is, voelt men del
zuigkracht en de begee :uj
der opvolgers die vanal
mindere tribunes altiji
in aantocht zijn. f
De bedoeling van een e
terras is dat men er flat ff
de indruk kan wekken gj
uit te maken van een
exclusieve beslotenheii
Daarom loopt een ere-t f
ook pas vlak voor de ii
wedstrijd vol. Dat vergi ri
de kans dat men gezienf
wordt.
foto EPA
De tennissers vierden feest op Flushing Meadows. Yannick Noah (links) en John
McEnroe zongen er stevig op los. Noah verdient daar inmiddels geld mee. Zijn
debuutalbum 'Black or What' was in Frankrijk goed voor goud.
„Het filmpje had nog gered
kunnen worden als ze haar
mond had gehouden. Nu was
het een ramp". En dus eet Graf
op de Duitse televisie
tegenwoordig zonder iets te
Sporters mogen in
reclamespotjes van alles doen,
als ze maar hun mond houden.
Dat zegt Duitslands meest
vooraanstaande reclamemaker
Michael Schirner. Als atleten
gaan spreken is dat slecht voor
de verkoop van het produkt. Zo
werd een spotje waarin Carl-
Uwe Steeb hakkelend uitriep
dat die melkchocolade toch echt
'Super' was, al na een paar
uitzendingen gestopt omdat het
op een niet bedoelde manier op
de lachspieren werkte.
Tekst, zo is de overtuiging van
Schirner is aan de sporters niet
besteed. Een karaktérrolletje,
hoe klein ook, al helemaal niet.
Meest afschrikwekkend
voorbeeld noemt Schirner een
reclamefilmpje van Steffi Graf
voor een pastaprodukt. Terwijl
de hand van Graf met veel
gevoel een macaronistaafje
streelde, fluisterde ze iets over
'een kokende hartstocht'.
„Vreselijk", vond Schirner,
aardbeienyoghurt op.
Hector Veira hoopt binnenkort
de gevangenis van Buenos
Aires te kunnen verlaten. De
vroegere Argentijnse
voetbaltrainer zit een straf van
zes jaar uit op verdenking in
1987 een 13-jarige jongen te
hebben aangerand. Veira heeft
steeds ontkend. De nu 48-jarige
Veira, oud-international en
later trainer bij verscheidene
binnen- en buitenlandse clubs,
werd in juli 1989 door een
rechtbank in Buenos Aires tot
veroordeeld. In hoger beroep
kwam daar twee jaar bij. Na
heropening van de zaak bleken
er belangrijke bewijzen over het
De organisatoren van de
atletiekwedstrijden in het
Noordfranse Lille wachtten
afgelopen weekeinde tevergeefs
op een aantal Afrikaanse
deelnemers. Zeverdwaalden
toen ze bij een tussenstop in
Parijs het verkeerde vliegtuig
namen.
Quick-speler Sascha van der
Most van Spijk haalde
landelijke bekendheid als
fotomodel in onder andere het
magazine Voetbal
International. Op een
paginagrote advertentie in de
Playboy maakt de
rechtermiddenvelder inmiddels
echter meer indruk op de eigen
aanhang. Sascha weet zich
daarin omringd door enig
vrouwelijk schoon. De
advertentie is bedoeld om
belangstelling te wekken voor
de Firato.in de Amsterdamse
RAI. Overigens scoorde deze
donkerharige 'Adonis' gisteren
tegen VELO de eerste Haagse
treffer. Quick won met 5-2.
Het gaat met de voormalig
Hagenaar Henk Houwaart bij
Cercle Brugge niet bijster goed.
Zijn Cercle bengelt in de
„Ik wist niet dat het me zo erg
zou aangrijpen. Overdag slurp
ik flessen siroop tegen de
maagpijn, om twee uur 's
nachts word ik wakker en loop
ik onrustig door mijn flatje te
ijsberen. Piekerend hóe we deze
situatie weer kunnen
rechtzetten. Maar dat moet
lukken, want de blessurepech
en de scheidsrechters kunnen
ons niet blijven achtervolgen",
zegt de éénvoudig
international.
Afgelopen zomer circuleerde
het hardnekkige gerucht dat
Henk Houwaart, volgens een
enquête onder de spelers uit
hoogste klasse van het
Belgische voetbal de beste
trainer van de vorige
competititie, van Cercle Brugge
naar Racing Genk zou
verkassen. Volgens de 47-jarige
levensgenieter die thans
samenwoont met een achttien
jarig danseresje genaamd
Marjorie, had dat niets met
voetbal te maken. „Ach, dat
Genk-idee was een privé-
kwestie. Door naar het
Belgische Limburg te
verhuizen, dacht ik het
partijdige rechtsdistrikt
Brugge te kunnen ontvluchten
met mijn nogal gecompliceerde
echtscheidingsprocedure
De veeleisende ex-vrouw van
Henk Houwaart is in E
advocate.
De Britse organisatoren van
het veldhockeytoernooi wisten
niet hoe ze het hadden toen ze
de twee deelnemende teams uit
Tsjechoslowakije van het
vliegveld haalden. De dames
waren bepakt en bezakt met
schaatsen en ijshockey-sticks.
In de invitatie hadden de
Britten uitsluitend gesproken
over hockey. Foutje dus, want,
net als in Amerika en Canada
verstaat men in
Tsjechoslowakije onder hockey
automatisch ijshockey. Hockey
op (kunst)gras is in die landen
immers nauwelijks populair.
De Engelse ijshockeybond werd
te hulp geroepen. Zij zorgde er
tenslotte voor dat de
Tsjechische dames toch nog
enkele wedstrijdjes konden
spelen. Op het ijs dus.
Een ere-terras biedt
i waaraan iel
orde wordt ontli
Niemand weet welke oi|
maar dat is bijzaak.
Hoofdzaak is de persool
uitverkoring, die doorl
of geld, dan wel door e
stevige ellebogen is
afgedwongen. Het is dal
altijd een officiële erkea
Daar te mogen zitten gf
het heerlijke gevoel ier\
te zijn en erbij te horen]
Daarom zwaai ik ook al
naar die mensen. Datisl
hen een bevestiging enl
mij een kleine moeite. j|
Zitten op een ere-terras
chique. Bovendien gratl
Weliswaar zijn de stoeleB
even hard, maar ze hebf"
een andere kleur. Je ziti
altijd in de schaduw eni
zelden regent het in. Mi f]
zelfs de grootste tegens
kan dit genoegen niet
verstoren.
Het valt mij altijd op daj
niet eens zo goed moet
hebben kunnen voetbi
om er voor in aanmerl
komen. Driekwart van:
ere-terras is dan ook
met mensen die in hunl
véél liever bridgen.
Ongetwijfeld denkt u nu
waarom gaan zij dan nie
bridgen? Maar dan begi
de sensatie niet. Die zit] V
is een bevestiging van d;
viqtorie. Het is het resul
waar het eens allemaal ii) s
begonnen is. Dat schept 'S
verantwoordelijkheid.
Bovendien geeft niemar j||
zijn eenmaal verworven
positie zo makkelijk pi'ij:
Het allerleukste ere-ten t\
heeft Feyenoord. Daark
men namelijk niets zien
is met gevoel voor humfl
gebouwd om de persoon
verbeelding te bestraffei
Als bijvoorbeeld de bijna
twee meter lange manas
Fred Blankemeijer op de
derde rij gaan zitten, kaï
men op de volgende zesr
beter gezellig gaan zitter nb:
breien. Velen doen dit oc n d
Op die manier zijn ze er! m
bij.
Zelf zou ik voor het
aanwijzen der uitverkon
ongeschikt zijn. Ik flikke gj,
in vreugde meteen diehf 0p(
roedel aan KNVB-
functionarissen van hu»
plaats. Als Michels kwan "du.
liet ik hem gewoon betalt
Advocaat kreeg een gr
jongenskaartje en
descheidsrechters-
rapporteurs duwde ik
beneden met hun neust? jf
het hek, daar waar ze
kunnen zien en ook horefe^e
