Het heilige koopkrachtplaatje
idaeSouowit
OPINIE
Al7
ïlibaat,
rplicht
niet?
Oude droom
Brussel Vlaams'
verzandt in
politieke onmacht
BRIEVEN VAN LEZERS
ZATERDAG 22 AUGUSTUS 1992 i
PALSTRA
in de r.k. Kerk interes-
e zien hoe leden van de
nrijkse Bisschoppen-
rentie pleiten voor het
en van de verplichting
en celibataire levens
voor priesters. Het celi-
op zich voor daartoe
penen en voor de kerk-
snschap een goed
daarbij niet verwor-
loch wèl de door men-
jedachte verplichting,
ïeeft er niets mee van
jaren zestig (Nederlands
raai Concilie van Noord
hout) voldeed kardinaal
k, een prudent man en ze-
»en 'modernist', aan het
i >k de 'celibaatskwestie'
H. Stoel aan te kaarten,
rdinaal oogstte toen we-
1 de nodige storm die nu,
decennia later, verder
(Dstenrijk, Zwitserland en
antal Noord- en Latijnsa-
I aanse én Afrikaanse
rovincies opnieuw wordt
tjwakkerd. En nu ook door
oppen. De Kerk(gemeen-
heeft toegewijde en ge-
mensen nodig, ongeacht
ijht en levensstaat, wil vol-
kunnen worden aan de
oppelijke verplichting om
i iastoraat en de sacramqn-
r ediening blijvend en opti-
te voorzien, dichtbij de
;n in hun lokale omstan-
il ien.
;j ijkerwijs kan van de hui-
aus niet verlangd worden,
>p zijn achtergrond en be-
te voldoen aan de onmis-
ar groeiende behoefte tot
iffing van de celibaatsver-
ing. Trouwens, ook de H.
kan niets doen of nalaten
eentje. Vermoedelijk zal
Igende opvolger van Pe-
n de celibaatskwestie de
nheid hebben in het be-
in de volgende eeuw een
koers in deze te varen
et door velen bemande
'an Petrus.
d, vooral ook gezien in
cht van eeuwen, is een
Kardinaal Alfrink (ik
p me in deze op de francis-
socioloog prof. dr. Wal-
V oddijn) vond dat je moet
te wachten. Immers, de
ience survolante' (gevoel
eranderingen) in de men-
geschiedenis verloopt al-
ager dan gewenst wordt.
- risch staat vast dat er na
incilie altijd een ruime pe
is geweest van herbezin-
verwarring en (té gemak
neiging tot terugkeer
vermeende zekerheden uit
|jepasseerd verleden. Hier-
het woord van Margueri-
ïrcenar geldend overi-
n^oor vele menselijke situa-
passend zijn, nl.: ,,Er is
dan één wijsheid (waar
de wereld heeft ze al-
lil nodig; het is niet slecht
elkaar afwisselen". In de
ie van het (verplichte) ce-
zouden de leden van ons
h ;e r.k. episcopaat wel cre-
h r kunnen zijn in hun veel
te contacten met collega's
Wereldkerk èn in het ka
lf in de oecumenische bewe-
iteur is publicist en onder
oud-pérschef van de Ne-
dse Bisschoppenconfe-
In april van dit jaar verklaarde
Ruud Lubbers de oorlog aan het
'cijfer fetisj isme'. Hij doelde
daarmee niet op een nieuwe
seksuele afwijking maar op iets
nog ergers: het steeds weer te
rugkerende gezeur in politiek
Den Haag over het Heilige
Koopkrachtplaatje, in het bij
zonder dat van de minima. De
premier kreeg de steun van zijn
plaatsvervanger Wim Kok.
Deze had evenmin veel trek om
ook deze zomer weer weken te
gaan zitten twisten over een
paar'tienden van procenten.
De opstelling van Lubbers
Kok oogstte veel bijval van an
dere (sociaal-)economische des
kundigen. Want die minima,
wie zijn dat eigenlijk? Het mi
nisterie van sociale zaken helpt
ons: mensen die ouder zijn dan
23 jaar en het wettelijk.mini
mumloon verdienen. Personen
met een sociale uitkering vallen
niet onder de definitie van 'mi
nima', hoewel hun inkomen wel
van het minimumloon is afge
leid. Dat bedraagt een door re
gering en parlement vastge
steld percentage daarvan.
Maar in feite zijn we nog niets
opgeschoten. Want al weten we
nu om wie het gaat en hoeveel
zij verdienen, daarmee kennen
we hun koopkracht nog niet.
Wat kunnen die minima zich
veroorloven?
Bij het Centraal Bureau voor de
Statistiek weten ze dat precies.
De Nederlandse minima beste
den hun inkomen (1640 gulden
netto per maand) voor 4,6 pro
cent aan vlees, 3 procent aan
brood, 3 procent aan groente en
fruit, 1,6 procent aan bier en
wijn, 2,3 procent aan meubels,
1,4 procent aan schoenen, 1,4
procent aan de PTT, 1,4 pro
cent aan tabaksprodukten, 27,2
procent aan huisvesting, 0,4
procent aan huishoudelijke ap
paraten, 1,3 procent aan ge
neesmiddelen, 1,9 procent aan
boeken, kranten en tijdschrif
ten enz. enz.
Afwijkingen zijn niet toege
staan. Wie naast zijn krant we
kelijks een paar opiniebladen
koopt, is al geen gemiddelde mi
nimumlijder meer. Hetzelfde
geldt voor personen die graag
een glaasje citroenjenever drin
ken, een uitwedstrijd van hun
voetbalclub bezoeken, een keer
tje naar een peepshow gaan,
een stickie roken, een extra
paar schoenen kopen, op dans
les zitten of in Den Haag wo
nen. Hun 'exorbitante' uitga
venpatroon maakt het onmoge
lijk voor het CBS om te bereke
nen of zij volgend jaar aan koop
kracht zullen winnen of verlie-
Afvalheffing
U gelooft me niet? Reken dan
maar mee. Alleen door naar
Den Haag te verhuizen wordt
iemand al gauw zo'n 260 gulden
per jaar armer. Hè Ja, om
dat de Residentie in de financië
le nesten zit, heeft zij besloten
haar afvalstoffenheffing te ver
hogen van 182 naar 472 gulden!
De gemiddelde Nederlandse ge
meente beperkt zich tot een
verhoging met slechts een paar
tientjes. En dan heb ik het nog
maar niet over de torenhoge on-
roerend-goedbelasting en erf
pacht in Den Haag die huurders
en eigenaren tot gillende waan
zin drijft.
Kortom, er is een levensgroot
verschil tussen minima die in
Voorburg en die in Den Haag
wonen, hoewel deze gemeenten
aan elkaar vastzitten. Ik kan
het ook anders zeggen: die be
roemde minima bestaan hele
maal niet, hebben nooit be
staan en zullen ook nooit be
staan. Want zelfs al zou iemand
qua uitgaven volledig voldoen
aan de eisen van het CBS, dan
nog kan hij elk moment in een
andere categorie vallen, name
lijk doordat zijn inkomen ver
andert.
Het maakt wel even wat uit of
een werknemer volgend jaar al
dan niet met pensioen gaat,
wordt ontslagen of in de wao of
de aaw belandt. Een pas gepen
sioneerde, werkloos of arbeids
ongeschikt geraakte kostwin
ner heeft wel wat anders aan
z'n hoofd dan de vraag of het
kabinet volgend jaar de dieselo
lie een cent duurder wil maken.
Met dit besef in het hoofd stelde
Ruud Lubbers deze lente voor
om bij de besprekingen over de
rijksbegroting-1993 nu maar
'ns af te zien van het opstellen
van koopkrachtplaatjes. Dat is
goed, zei Wim Kok, die als mi
nister van financiën nog beter
heeft leren rekenen dan als
FNV-voorzitter en inzag dat
zo'n plaatje eigenlijk helemaal
niks zegt. En toen toen had
den we bijna geen kabinet
meer.
Want de journalistiek wilde na
tuurlijk onmiddellijk weten of
fractie en partijbestuur van de
PvdA met dit kabinetsvoorne
men konden instemmen. Reali
seerden ze zich dat ze daarmee
in feite goedkeurden dat de mi
nima er volgend jaar één pro
cent op achteruit zouden gaan,
terwijl twee-keer-modaal er een
a anderhalf procent op vooruit
zou gaan? Was dat echt de be
doeling?
Nee, natuurlijk niet, zeiden
fractievoorzitter Wöltgens en
partijvoorzitter Rottenberg. En
dus werd Wim Kok hardhandig
door z'n partijgenoten onderuit
gehaald. Aan het Heilige Koop
krachtplaatje mocht niet ge
tornd worden, op straffe van
een kabinetscrisis.
Christie
Nu is het net alsof ik die hou
ding van de PvdA veroordeel.
Dat is niet mijn bedoeling. Ik
acht het volkomen logisch dat
een sociaal-democratische par
tij die de helft van haar kiezers
is kwijt geraakt door akkoord te
gaan met 'afschaffing' van de
wao, ook niet nog eens de koop
kracht der minima tot een
'quantité négligeable' kan ver
klaren. Dan zouden waar
schijnlijk ook de nog resterende
PvdA-stemmers in een Linford-
Christie-achtig tempo naar de
nooduitgang sprinten.
Doordat Wim Kok met dat ef
fect voor zijn partij geen of te
weinig rekening hield, was het
uiteindelijk z'n eigen schuld dat
hij op de knieën terug moest
naar Lubbers. Wilde Ruud als-
teblief zo vriendelijk zijn om sa
men met hem naar de Tweede
Kamer te gaan en het bij de
PvdA gerezen 'misverstand'
weg te nemen.
Neen, dat wilde Ruud eigenlijk
niet. Wat hem betreft was er he
lemaal geen misverstand. Maar
omdat Lubbers ook niet wilde
dat z'n derde kabinet zou ont
ploffen, was hij wel bereid iets
anders te zeggen: de regering
zou 'natuurlijk' haar uiterste
best doen om het dreigende
koopkrachtverlies voor de mini
ma zo veel mogelijk te repare
ren. Daarmee kon hij nog alle
kanten uit, bedacht de premier.
Maar hoeveel ontsnapppings-
mogelijkheden deze formule
ring ook biedt, Lubbers had
zichzelf toch weer veroordeeld
tot een uiterst vermoeiend pot
je 'plussen en minnen'. Ook let
terlijk, want zo praat men dezer
dagen op het Binnenhof nu het
gaat om reparatie van de koop
kracht.
„Als wij nu eens dit doen en dat
nalaten, dan levert dat weer
een plusje op voor mijn mini
ma zegt Kok, op de vin
gers gekeken door PvdA-frac-
tievoorzitter Thijs Wöltgens.
„Ja maar dat gaat wel ten koste
van mijn middeninkomens en
dat kan ik niet hebben
antwoordt Lubbers dan, die de
hete adem van CDA-fractielei
der Elco Brinkman in de nek
voelt.
Deelbaar
En het allerergste voor pre
mier, vice-premier en hun bei
der paladijnen is dat de uit
komst bij voorbaat vast staat.
Het dreigende koopkrachtver
lies voor de minima zal niet
voor honderd doch voor (circa)
vijftig procent gerepareerd wor
den. Want zoals de voormalige
WD-leider Wiegel placht te
zeggen: meningsverschillen
van financiële aard in een coali
tie zijn altijd deelbaar door
twee.
Met één randvoorwaarde: geen
van beide regeringspartijen
mag belang hebben bij een cri
sis. Maar ook in dat opzicht kan
ik u geruststellen. Wim Kok is
nog steeds vast van plan z'n
marathon uit te lopen, Ruud
Lubbers heeft geen zin z'n ge
liefde Torentje in de waag
schaal te stellen, Elco Brink
man vindt dat hij het kabinets
beleid voldoende naar rechts
heeft gebogen en Thijs Wölt
gens is allang blij als hij kan
zeggen dat de minima dank zij
de PvdA-fractie volgend jaar elf
gulden netto meer krijgen per
maand dan kortgeleden nog
moest worden gevreesd.
(De auteur is chef van onze par
lementaire redactie.)
Idoor
BERT SCHAMPERS
Toen de jonge voorzitter van
de Vlaams nationalistische
Volksunie vorige week de
achterhaalde wens op tafel
legde om Brussel bij het toe
komstig federale Vlaanderen
te voegen, schrokken links
en rechts in politiek België
enkele kopstukken uit hun
zomerslaap wakker.
Ministers en partijvoorzitters
werden aan de Middellandse
Zee, Toscane en in Knokke-Le
Zoute om een reactie gevraagd.
Een Franstalige krant had het
zelfs over de pogingen van
Vlaanderen een 'Anschluss' te
bewerkstelligen.
Brussel Vlaams, of hoe ook de
kreet zou moeten luiden, is een
storm in een glas water. Het
zijn waarschijnlijk de laatste
stuiptrekkingen van een partij
die de Vlaamse zaak jarenlang
diende, maar de kiezers zag
weglopen naar de christende
mocratische CVP, de liberale
PW en natuurlijk naar het
Vlaams Blok.
De verdeeldheid binnen de
Volksunie, waarvan de meer
progressieve aanhang zich
graag vergelijkt met D66, is zo
groot dat ex-voorzitter Jaak
Gabriëls met een aantal cory
feeën dreigt op te stappen om
met de liberalen een nieuwe po
litieke beweging op te richten.
Gabriëls liet zich in het week
blad Humo ontvallen dat hij
zou opstappen, maar hield in
een ander interview nog een
slag om de arm. Duidelijk is dat
het tussen hem en zijn opvolger
Bert Anciaux niet botert. Het
plan om Brussel op te eisen voor
Vlaanderen, vindt Gabriëls
pure waanzin en compleet on
aanvaardbaar. „Je moet niet
meer verbaasd zijn dat de Fran-
staligen hetzelfde gaan doen.
Het is een gevolg van pure esca
latie".
Maar de flaminganten binnen
de VU zien juist in het opko
mend nationalisme in Europa
een steun voor de Vlaamse be
weging. Alleen zou dat Vlaams
nationalisme een meer mense
lijk gezicht moeten hebben, dan
de vechtlustige minderheden
elders in Europa.
In de Vlaamse steden rond
Brussel is de Volksunie, juist
doordat de partij zich afzette te
gen de verfransing van de
hoofdstad en omliggende
Vlaamse gemeenten, traditio
neel een sterke partij geweest.
Maar veel heeft die Vlaamse be
wustwording niet opgeleverd.
In gemeenten als Dilbeek en
Asse staan nog wel borden die
inwoners en bezoekers wijzen
op de Vlaamse identiteit, maar
die houden de verfransing niet
helemaal tegen.
Tegen het gemeentehuis van
Asse, een gemeente ten westen
van Brussel, hangt een plakaat
met de tekst: 'Vlamingen
spreekt steeds uw taal te Brus
sel'. Maar datzelfde gemeente
bestuur, dat dit dwingend ad
vies heeft ondertekend, stuurt
ook ambtelijke mededelingen
rond in een taal waar je als Ne
derlander kromme tenen van
krijgt. „Gij wordt vriendelijk
verzocht U ten gemeentehuize
aan te bieden, ten burele van de
vreemdelingendienst. Bede u te
voorzien van identiteitskaart
en twee foto's". Als dat de taal
is die de Vlamingen in Brussel
moeten spreken, dan is het lo
gisch dat de hoofdstad liever be
schaafd Frans, Engels of Ara
bisch hoort.
Prototype
Voorzitter Anciaux van de
Volksunie, een dertiger met be
scheiden politieke ervaring,
werd deze week door de BRT
geïnterviewd in een zomer
kamp voor katholieke Vlaamse
jongeren in Belgisch-Limburg.
Hij stond er met een wild kap
sel, haarband en bezweet t-
shirt. Het prototype van de ei
gentijdse Volksunie. Tijdens de
anti-racismebetoging op 22
maart in Brussel liepen An
ciaux en zijn generatiegenoten
voorop, zwaaiend met de
Vlaamse Leeuw, in te nauwe
spijkerbroeken en groene par-
ka-jassen. „Racisme nee, Vla-
mingja", riepen ze.
Het was een droevig gezelschap
temidden van de kleurrijk uit
gedoste anarchisten, verdwaal
de communisten en eensgezin
de socialisten. Jaak Gabriëls, op
dat moment nog voorzitter van
de Volksunie, had het mis
schien toen al willen toegeven,
maar deed dat pas deze week:
„Met puur nationalisme heeft
men de Vlamingen niet meer te
bieden".
(De auteur is onze correspon
dent in Brussel.)
De Volksunie wil Brussel bij toekomstig federale Vlaanderen
h
ig actie behoudt zich het recht
\gezonden brieven en bijdra-
aximaal 250 woorden) even-
te korten dan wel te weige-
lonieme inzendingen ver-
Hbi in de prullenbak. Brieven
te worden ondertekend en
n van naam, adres en tele-
mmer. Ze dienen geadres-
worden aan de hoofdredac-
deze krant, postbus 9, 2501
;ilin Haag.
Leiden
j nmstad, Vluchtelingen-
Culturele stad, Shoarma-
Universiteitstad, Water
maar allesbehalve Hore-
d. In Leiden is momenteel
tie gaande tegen alles wat
3|idenaars 's avonds ont-
iing kan bieden. Links en
worden op de meest kin-
htige manier kaartjes uit-
1Èld wegens 'zware' over-
gen. De gemeente vindt
i Leidse horeca op dit mo-
verkeerd bezig is. Ze heeft
m een oppasser op pad ge-
1 die al tijdens de Leidse
j1 'feesten irritant aanwezig
fa het afgelopen weekein-
n weer enkele favoriete
insgelegenheden van een
gele kaart voorzien. Na 02.00
uur op de zaterdagavond was er
nergens meer een gelegenheid
om te dansen, wat te drinken of
pleizer te hebben. Zondag was
het al om 01.00 uur afgelopen.
Als Leidenaar, zijnde geen stu
dent en ouder dan 18, wordt
men dus de stad uitgejaagd om
normaal te kunnen stappen.
Tenslotte kan men in Leiden
pas na 24.00 uur gaan stappen,
omdat je anders je nek breekt
over de 'kinderfietsjes'. Als Lei
den dus de naam zou hebben als
toeristenstad, dan worden deze
dus wel geacht om 's avonds
weg te wezen. Ook nu het ein
delijk lekker weer is, moeten de
mensen van de horeca de ter
rassen om 23.00 uur dichtgooi
en en in het weekeinde mogen
ze maar liefst tot 24.00 uur
openblijven, Daarna wordt men
geacht naar binnen te kruipen,
waar een temperatuur van te
gen de 40 graden heerst. In Lei
den leeft men niet, maar wordt
men geleefd. Je mag niet zelf
bepalen waar je zin in hebt,
maar het wordt voor je bepaald.
Het wordt tijd dat de Leidenaar
eens wakker wordt. Dat gezeur
over dat lawaai in de stad 's a-
vonds, zo wordt ook door de ge
meente beweerd, komt alleen
door de gemeenschappelijke
sluitingstijden. Als daar nu
eens wat flexibeler mee wordt
omgegaan, kan Leiden weer
uitgroeien tot wat het eigenlijk
zou moeten zijn: een stad als re
giovoorziening. Ron Klein.,
Ronald Lolkes de Beer,
B'davy Piket
LEIDEN.
Herdenking
Door de capitulatie van Japan
(de laatste uit de as Berlijn-
Rome-Tokyo) op 15 augustus
1945 eindigde ook voor het Ko
ninkrijk der Nederlanden op
laatstgenoemde datum de
Tweede Wereldoorlog. In som
mige media werd ten onrechte
vermeld dat de belangstelling
tijdens de herdenking van de
gevallenen op zaterdag jl. te 's-
Gravenhage minder groot zou
zijn geweest omdat een aantal
Indische organisaties uit pro
test zou zijn weggebleven. Het
motief voor hen zou zijn ge
weest dat de Nederlandse rege
ring zich onvoldoende zou in
zetten voor de belangen van de
overlevenden uit de toenmalige
strijd in Zuidoost-Azië. Geen
van de (thans 47J aangesloten
organisaties heeft zich echter in
die zin uitgelaten. Het is ons ui
teraard wel bekend dat enkele
belanghebbenden, op persoon
lijke titel, de gewraakte doch
onjuiste uitspraken hebben ge
daan. Het siert hen niet dat zij
op deze wijze op de herden
kingsdag hun persoonlijke me
ning menen te moeten ventile
ren. Overigens was het aantal
kransleggende organisaties (zo
wel aangesloten als niet-aange-
sloten) zelfs veel groter dan
voorgaande jaren. Ook de Stich
ting Japanse Ereschulden her
dacht aldaar terecht alle geval
lenen.
Stichting Herdenking 15 au
gustus 1945,
P.S. J. van de Ven,
vice-voorzitter,
DEN HAAG.
Joegoslavië
Hierbij leg ik een drietal proble
men voor die m.i. via de pers
aan de regering voorgelegd die
nen te worden, te weten:
a. Hoe kunnen wij die mijnheer
Hassan Huremovic zijn eigen
gereide actie doen stoppen als
mede zijn grote brutale mond
laten houden? Kan deze man
niet juridisch worden aange
pakt voor zijn ontoelaatbare ar
rogantie om de gehele Neder
landse (slappe) regering voor
schut te zetten met zijn acties?
Hebben onze regeringsleiders
dan helemaal geen ruggegraat
en eergevoel meer om zich zo in
de luren te laten leggen?
b. Waarom wordt er toch steeds
gesproken over 'islamieten' en
niet over 'Bosniërs'? Ik dacht
dat in Nederland nog steeds
staat en geloof van elkaar ge
scheiden waren? Wij werken
toch a.u.b. niet mee aan een re
ligie-bescherming, maar aan
een volksgroep die in nood is?
c. Waarom is de vluchtelingen
stroom steeds richting 'West'
en niet naar mijnheer Huremo
vic' geloofsgenoten in Turkije,
Egypte, de steenrijke oliesta-
ten, de schatrijke emirs en ko
ning van Saoudi-Arabië, die
blijkbaar geen cent over hebben
voor, en geen onderdak willen
bieden aan hun in nood verke-
J.E.Lander,
DELFT.
Kunstnier
1610 x aan de kunstnier. Dat,
had in de kop moeten staan van
het artikel 15 augustus jl. over
de nierpatiënte Grietje. De za
ken werden in dit artikel volle
dig uit hun verband gerukt en
bevatte zoveel onzin dat hier
door het onbegrip en de misver
standen rondom de nierpatiënt
en zijn of haar omgeving alleen
maar worden vergroot. Een
nierpatiënt is absoluut niet zie
lig, maar heeft medeleven nodig
en geen medelijden. Want ie
dereen kan een nierziekte krij
gen! Om alles op een rijtje te
zetten: de nieren hebben vier
functies. 1. Uitscheiden van af
valstoffen. 2. Regeling van wa
ter- en zoutgehalte in het li
chaam. 3. Regeling van de zuur
graad. 4. Vorming van verschil
lende stoffen (hormonen) die
bijvoorbeeld een rol spelen bij
de regeling van de bloeddruk.
Naarmate de nieren slechter
hun functie uitoefenen, zal het
moeilijker worden om een rede
lijke gezondheidstoestand te
bewaren. Werken de nieren
tenslotte zo slecht dat toene
mende niervergiftigingsver
schijnselen voortzetting van
het leven bedreigen dan is nier-
functievervangende behande
ling (dialyse) noodzakelijk ge
worden.
Je zou haast mogen hopen dat
er maar twee soorten nieraan
doeningen bestaan zoals werd
beweerd, maar helaas zijn het
er te veel om op te noemen. Wel
zijn er twee soorten van dialyse-
ren (praat nooit over nierspoe-
lingen want dat kan en dat be
staat niet): a) met de kunstnier
(machine) de z.g. hemodialyse.
Bij deze behandeling wordt
twee- of driemaal (ca. zes uur)
per week via een slang het vuile
bloed uit het lichaam gepompt
en in de machine 'gespoeld', ge
zuiverd dus van de afvalstoffen
en het overtollige vocht en
daarna weer teruggepompt.
Een streng dieet met vochtbe-
perking is noodzakelijk. Want
logisch: met iedere hap of slok
wordt het lichaam vergiftigd.
Dit verklaart ook waarom
Grietje vaak 'dizzy' is na haar
behandeling. Het lichaam past
zich moeilijk aan bij de situatie
van 'vuil' npar 'schoon'.
b) Sedert een tiental jaren is er
ook peritoneaal dialyse CAPD.
Deze vorm van nierfunctiever-
vangende behandeling gebeurt
vier- of vijfmaal dagelijks! Zon
der ingewikkelde apparatuur
thuis. Een ingeplante catheter
in het buikvlies fungeert als het
ware als machine. Dieetmaatre-
gelen zijn bij deze vorm van be
handeling minder streng dan
bij hemodialyse, maar ook zeer
belastend voor de patiënt en
zijn omgeving.
Een ander groot probleem is
dat bij welke vorm van dialyse
ook niet alleen.de afvalstoffen
maar ook veel goede stoffen, zo
als vitamines, hormonen en mi
neralen worden verwijderd. Dit
veroorzaakt dan ook veel prole
men o.a. bloedarmoede, infec
ties, verhoogde bloeddruk, bot-
problemen, beschadigingen aan
de zenuwen, om over de psychi
sche problematiek maar te zwij
gen. Het zal nu dus duidelijk
zijn waarom voor deze patiën
ten een niertransplantatie de
enige hoop is op een leefbaar le
ven. Echter, veel wachtende pa
tiënten dialyseren al zolang dat
hun algehele conditie zo is ver
slechterd dat zij niet meer ge
transplanteerd kunnen wor
den. Maar helaas, de wetgeving
rond het donor-codicil
schreeuwt om verandering,
maar wordt al dertig jaar door
de politici op een zijspoor gezet!
Hetgeen al duizenden levens
heeft gekost en nog zal kosten.
Over de besparing in de gezond
heidszorg van honderden mil
joenen bij transplantatie nog
maar te zwijgen. Tot zolang
rest de nierpatiënt slechts dia
lyseren of cremeren.
Gerry van Veen,
LEIDSCHENDAM.
