Reputaties sneuvelen door slechte weer
1
81
Sport
Feyenoord-
fan spekt
kasPSV
Verbod op
terugspelen
Parlement
India boos
Bang voor
harde dunks
Vlag te
zwaar
Europees
'dreamteam'
Culturen
botsen
Record
bridgers
SM
Optimisten
Leidse Courant
maandag 17 augustus 1992
Het Nederlands kampioenschap beachvolleybal
werd ondanks een verregend slot een succes.
Vooral de internationals Selinger en Benne
hadden een enorme aantrekkingskracht, hoewel ze
sportief niet in het stuk voorkwamen.
DOOR CERT-JAN BROERE
Scheveningen Hij keek nog
eens omhoog, daarna richting
zee, zag de onheilspellende as
grauwe lucht en voelde de eer
ste druppels op zijn hoofd. De fi
nale bij de heren, het moment
surprème, daar waar alle toe
schouwers een plekje voor op de
volle tribunes hadden gezocht,
stond op het punt te beginnen
en juist toen gingen de sluizen
open.
Maar het deed Hans Koster
niets. Rustig, uiterlijk onbewo
gen, ging hij verder met datge
ne waarmee hij de afgelopen
vier dagen én de maanden daar
voor al bezig was geweest: de
organisatie van de Martini Be
achvolleybal Series, of te wel
het nationaal kampioenschap
strandvolleybal.
Het moest natuurlijk een keer
fout gaan met het weer. Het is
immers een van de weinige ze
kerheden, die je in Nederland
hebt en iedereen die anders be
weert, verzoekt de goden. Het
internationale buitentoernooi
van St. Anthonis beriep zich er
jarenlang op dat het geen re
genverzekering nodig had, om
dat met pinksteren altijd de zon
schijnt, maar na een paar verre
gende edities hebben ze flink
moeten inbinden.
Koster en zijn confrère Harry
de Haas konden terugkijken op
twee zonovergoten NK's, maar
dit keer ging het tijdens de fina
leronde direct al mis. Bij de drie
voorronden in Zandvoort en
Scheveningen was elk zuchtje
wind nog welkom geweest, de
masters werd onmiddellijk ge
teisterd door regen en storm.
Officieel was het Scheveningen-
se Noorderstrand voor donder
dag tot en met zaterdag bespro
ken, maar toen donderdag spe
len onmogelijk was, werd direct
ook de zondag geclaimd.
Reputaties
Vrijdag, zaterdag en een groot
deel van de zondag kon er naar
behoren worden gevolleybald,
maar reputaties sneuvelden
door toedoen van de elementen.
Edger Tinkhof en Marcus Hoff
gelden als de beste strandvol-
leyballers van Nederland, won
nen om dat te bevestigen bijna
elk toernooi waar ze aantraden,
maar op het NK beach gingen
ze roemloos ten onder. Zelfs de
finaleronde bleek niet haal
baar, zaterdag viel voor hen
reeds het doek.
Hoff wilde zich niet verschuilen
achter het slechte weer, maar
gaf wel aan dat hun uitschake
ling wel degelijk werd bespoe
digd door de harde wind, die op
vrijdag vanuit zee waaide.
„Door de ligging van de velden
kon je op één speelhelft hele
maal worden weggeserveerd.
Daar hebben anderen goed ge
bruik van gemaakt en wij dui
delijk niet", aldus de Capelle-
naar, die tegenwoordig in de
z^al voor derdedivisionist DOS
uitkomt.
Op het moment dat zij zich za
terdag onder veel betere om
standigheden konden herstel
len, bleek de vorm niet aanwe
zig en volgde een roemloos ein
de. „Het liep gewoon niet", al
dus Hoff. „Voor strandvolleybal
heb je warm weer nodig. Je
moet het veld op kunnen lopen
en beginnen met het spel, zon
der dat je het risico loopt een
blessure te krijgen. Daar heb
ben we ons allemaal een beetje
op verkeken. De fysiotherapeut
had handenvol werk".
Diens behandelingen hielpen
niet altijd. De strijd om de derde
en vierde plaats bij de heren
tussen Don Verdonck/Jan Clar-
deij en Michel Everaert/Sander
Mulder ging bij voorbeeld niet
door in verband met een blessu
re van Mulder.
Grabbel
Tinkhof en Hoff waren overi
gens niet de enigen, die op het
Scheveningense strand hun
naam te grabbel gooiden. De in
ternationals Avital Selinger en
Edwin Benne leverden het wa
terdichte bewijs voor de stelling
dat een goede volleyballer in de
zaal niet automatisch ook een
topper is op het strand. Maar
als een soort komisch duo, Ben
ne te lang om echt goed uit de
voeten te kunnen, Selinger te
klein om zijn verdedigende
kwaliteiten ook aanvallend uit
te buiten, bleken ze dé grootste
publiektrekkers en hun wild
card meer dan waard.
Avital Selinger had ook geen
enkele moeite met de beschei
den rol, sterker nog, het was de
enige reden waarom hij naar
Scheveningen gekomen was.
„Ik ben hier omdat het publiek
de internationals graag ziet. Ik
ben de gehele dag bezig met fo
to's maken en handtekeningen
uitdelen, maar dat vind ik geen
probleem. Dat is gewoon een
verplichting, die je als winnaar
van een zilveren medaille ten
opzichte van al je fans hebt".
Selinger en Benne konden dan
ook rekenen op de steun van de
vele toeschouwers, maar veel
baten mocht het niet. Mark
Dronkers en Bas van Rossem,
winnaars van de derde voorron
de, waren een van de weinigen
foto Jacques Zorgman
De internationals Cintha Boersma en Heieen Crielaard moesten in Scheveningen met een vierde plaats genoegen nemen.
die moesten buigen voor 'mini
en maxi'. Voor Selinger ligt dus
geen toekomst als strandvolley-
baller in het verschiet, maar dat
is wel het minste waar hij aan
denkt. Voorlopig heeft de voor
malige Israëliër helemaal nog
geen idee, wat hij het komende
seizoen gaat doen.
Aanbieding
Vrijwel alle internationals zijn
onder dak, maar Selinger heeft
door zijn geringe lengte nog
steeds geen aanbieding binnen.
En de mogelijkheid dat hij als
opvolger van zijn vader aan de
slag gaat, doet hij met 'niet
reëel' af. „Dat is geroepen door
mensen, die daar niet over be
slissen. En het feit dat de men
sen, die daar wel overgaan,
niets van zich laten horen, geeft
aan dat het niet serieus is".
Nu is het op zich niet zo raar
dat de NeVoBo weinig van zich
laat horen. In de top van de vol-
leybalbond is het chaos troef.
Er is wel besloten om door te
gaan met het Bankras-model,
hoewel de internationals ook
voor de clubs mogen uitkomen,
maar niemand weet hoe het
programma moet worden be
kostigd. Nationale Nederlan
den zal het contract als hoofd
sponsor zeker niet verlengen.
Bovendien is er nog steeds geen
bondscoach Avital Selinger
is geen kandidaat, Joop Alberda
wel en tot overmaat van
ramp is de belangenvereningen
van de clubs, de VTV, uit het
overleg met de bond gestapt en
heeft zelfs gedreigd met een
wilde competitie.
En ook op het strand is het dit
jaar tot een verstrengeling van
belangen gekomen. Naast het
officiële NK beach (de Martini
beach volleyball series) was er
ook nog een alternatief toer
nooi, het Rentokil beachvolley
bal circuit. Dat leidde aanvan
kelijk tot problemen, toen het
circuit van Frank van Overeem
zich met de titel officieus open
Nederlands kampioenschap
presenteerde. Het liep allemaal
met een sisser af.
Samenwerking
Er komt een gesprek tussen
beide organisaties om te komen
tot enige samenwerking. Ook
de bond zal daarbij zijn bijdrage
leveren, meent Rinus Langen-
huysen van de beachvolleybal-
commissie.
„We zijn bezig met een regle
ment voor het strandvolleybal.
We vinden het prima dat men
sen een toernooi willen organi
seren, maar we moeten voorko
men dat je een wildgroei krijgt
en organisaties geld gaan bie
den om spelers aan de start te
krijgen".
De spelers zelf denken daar
heel anders over. Als het aan
John Stubbe en Paul Hamelink
ligt, die in hun in 1991 verover
de titel met een jaar verlengde
door een zege op international
Marco Klok en Erik Gras, gaan
ze op het strand hun boterham
verdienen. Omdat dat in Neder
land onmogelijk is de hoofd
prijs van 2500 gulden voor het
winnen van de het NK is voor
Nederlandse begrippen aleen
enorm bedrag willen ze hun
werkterrein verleggen. Als
voorproefje verbleven ze de af
gelopen weken al op de Canari-
sche eilanden.
Stubbe:-„We zijn als achtste en
als vierde geëindigd, maar we
hebben er vooral enorm veel ge
leerd. We zijn er ook achter ge
komen, dat wanneer wij de
stranden van de wereld willen
afreizen om van volleybal te
kunnen leven, we haast moeten
maken. We worden er immers
ook niet jonger op".
Vooralsnog zijn de 'beachboys'
nog steeds aangewezen op de
competitie in de zaal. „Maar nu
nog niet. Het volleybal zit me
tot hier", aldus Stubbe, die
evenals Hamelink en Gras uit
komen voor eredivisionist Radi
us. „Ik ga er eerst twee weken
helemaal tussenuit. Helemaal
niets doen, dat lijkt me heerlijk.
Kan ik mijn lichaam ook eens
rust gunnen. De kou van de af
gelopen dagen hebben me niet
echt goed gedaan".
Het is een aardige gewoonte
van het weekblad VI om bij de
aanvang van een nieuwe
voetbaljaargang de voltallige
Nederlandse voetballerij uit te
nodigen. Van welgestelde
bobo's tot arme werkloze
voetballers zoals Peter
Houtman en trainers zoals Aad
de Mos. Dit keer had die
bijeenkomst plaats
voorafgaande aan de Super
Cupwedstrijd Feyenoord-PSV.
En omdat de drankjes en hapjes
gratis waren, puilde de
Olympia-zaal van de Kuip uit
van allerlei innemende figuren
en rook het er naar
oppervlakkige conversatie en
sherry.
Er waren vooral veel
oefenmeesters. Voormalige
bondscoaches als George
Knobel en Rinus Michels en de
huidige eerste Oranje-man
Dick Advocaat en eveneens een
serietje ex-Feyenoordtrainers
als Rinus Israel, Rob Jacobs en
Ab Fafié. En ondanks hun even
onvermijdelijke als afgrijselijke
systeemteksten, ontstond er af
en toe toch nog een redelijke
conversatie.
Aan het tafeltje bij voorbeeld
met de mollige Rób Jacobs en de
■frêle Rob Baan, die vorig
seizoen bij Cambuur een
compleet elftal had dat aan
voedselvergiftiging leed en nu
bij z'n nieuwe broodheer FC
Twente exact hetzelfde
meemaakte. Langs zijn neus
weg informeerde Sparta's
Jacobs bij mevrouw Sjaan Baan
of zij de ploegen van haar man
wel vaker thuis te eten vraagt.
En de ronde Rotterdamse Sjaan
Baan, met een scheutje azijn in
de stem: „Bij ons thuis heeft
nog nóóit een elftal gegeten".
Sjaan Baan meldde tevens dat
zij ook komend seizoen met
wederhelft Rob een LAT-relatie
onderhoudt. „Vorigjaar
ACHTERKANT
Samenstelling:
Pieter van der Laan
Bijdrage: Rob Vente
woonde ik in Capelle aan de
IJssel, terwijl Rob tijdens zijn
Cambuur-tijd in Leeuwarden
op kamers zat, nu heeft hij een
onderkomen in Enschede, maar
ik blijf zitten waar ik zit. Ach,
als trainersvrouw vind je een
LAT-relatie eigenlijk heel
normaal".
Daarop volgde het dieptepunt
van de avond, de wedstrijd, die
een belediging voor het oog
vormde. Alle bobo's en trainers
zaten keurig droog, gastheer
Cees van Cuilenborg (VI) moest
onderin vak B het miezerige
duel in de regen meemaken. Na
de 1-0 winst straalde de
arrogante Philips-voorzitter
Jacques Ruts als een duizend-
watt-lamp. Niet alleen omdat
de potsierlijke Super Cup een
jaartje in zijn prijzenkast mag
schitteren, maar in het
bijzonder omdat opmerkelijk
veel muntjes waren vergaard.
Behalve de PTT Telecom-
winstpremie van anderhalve
ton kon PSV namelijk ook heel
wat geld opstrijken dat uit de
zakken van echte Rotterdamse
supporters kwam!
Feyenoords manager Fred
Blankemeijer fluisterde dat er
voor de Super Cup in
Rotterdam voor 450.000 gulden
aan kaarten was omgezet,
terwijl in Eindhoven slechts
voor 1400 gulden aan
entreebewijzen was
uitgegeven. En aangezien de
recette van de Super Cup met
z'n drieën (PSV, Feyenoord en
de KNVB) wordt gedeeld,
spekten fanatieke Feyenoord-
fans dus zeer ongewild heel
aardig de PSV-kas. Honderden
enthousiastelingen van Vak S
hebben de afgelopen week 's
nachts geen oog dicht gedaan.
De Belgische voetbalbond weet
van niets, maar trainer André
Deviaene zegt met gróte
stelligheid dat hij in 1980 reeds
een voorstel tot het verbod op
de terugspeelbal (de
belangrijkste
spelregelwijziging in de
moderne voetbalgeschiedenis)
heeft ingediend via zijn club
Hoger op Etikhove. „Ik werd
destijds van het kastje naar de
muur gestuurd en zelfs als
zonderling versleten toen ik het
experiment in oefenpartijtjes
uitprobeerde. Dat de FIFA nu
de spelregel invoert, bewijst
mijn gelijk. Het is me ook niet
om wereldwijde erkenning te
doen". De Belgische
voetbalbond reageért verbaasd.
„We ontvangen zoveel ideëen
van allerhande lieden. Van dit
voorstel tot
reglementswijziging is ons niet
bekend".
Rob Baan: LAT-relatie
met z'n vrouw.
De medaille-regen van de 25ste
Olympische Spelen van
Barcelona is aan India volledig
voorbij gegaan en dat zint het
parlement in New Delhi
allerminst. Leden van de
oppositie geven de regering de
schuld. Een afgevaardigde
stelde voor twee minuten stilte
in acht te nemen om 'de dood
van de sport in India' te
herdenken. Het
regeringsbeleid was volgens
hem debet aan de zwakke
sportieve prestaties. „De
sportmensen in India zijn te
bescheiden en durven in top-
evenementen niet te
vlammen". De
mentaliteitskwestie is
voorlopig een heftig
discussiepunt in het parlement.
De directie van De Schelde
heeft tijdens de Olympische
Spelen met het zweet in de
handen gezeten, maar de
baskets van de Zeeuwse
fabrikant van sportattributen
doorstonden glansrijk alle
aanslagen van het 'dream
team'. Vooral als Charles
Barkley met zijn honderdtien
kilo joelend aan de ring ging
hangen, liepen bij de Zeeuwen
de rillingen over het lijf. De ring
kan immers breken, het bord
kan het begeven en in het
ergste geval kan de hele toren
voorover klappen.
In principe gebeurt dat eens in
de honderd jaar, maar het zal
toevallig net in Badalona
gebeuren voor de ogen van
miljoenen televisie-kijkers. De
Schelde heeft overigens volop
geprofiteerd van de olympische
reclame. De naam van De
Schelde kwam tijdens de Spelen
zo vaak in beeld dat de directie
zich haast geneerde. Het bedrijf
Archieffoto
Jacques Ruts Straalt na het winnen van de Super
Cup als een heuse Philips-lamp.
kan de vraag naar
sportattributen nauwelijks
verwerken.
De Duitser Manfred Klein, die
brons won met de roeiploeg, zal
het niet meer in z'n hoofd halen
om de olympische vlag te
dragen. Het was een grote
mislukking. 'De hoed, die
tijdens de optocht droeg was te
groot. Hij zakte telkens over
m'n ogen. Ik moest er rollen
papier in steken om iets te
kunnen zien. Mijn broek diende
ik met veiligheidsspelden op te
houden en de vlaggestok moest
ik het h*le parcours op eigen
kracht hoog houden, omdat de
beugel ontbrak. Ik kon na
afloop m'n armen niet meer
bewegen vanwege de spierpijn'.
De Kroaat Drazen Petrovic
denkt dat alleen een Europees
dreamteam kan wedijveren met
de Amerikaanse miljonairs, die
in Barcelona met overmacht
het goud binnenhaalden.
Petrovic zou wel een Europese
selectie kunnen samenstellen
die gelijke tred zou kunnen
houden. Hij noemt uiteraard
zichzelf, zijn teamgenoten
Kukoc, Vrankovic, Radja, de
Duitser Schrempf, de Rus
Volkov en de Litouwers
Marcheulenis en Sabonis.
Haarlem zal zich wel tweemaal
bedenken voordat het de
Spaanse club Real Ciudad en
het Turkse Ayyildizspor nog
eens uitnodigt voor de
Haarlem-Cup. Het duel tussen
deze twee voetbalculturen
eindigde in een gigantische
veldslag. Met vuistslagen waar
Orhan Delibas jaloers op zou
zijn, beukten beide partijen op
elkaar in. Vliegende
karatetrappen ontbraken
eveneens niet. Sommige
gewonde spelers moesten zelfs
naar de kleedkamer worden
gedragen. Aanleiding tot het
tumult was een provocatie van
een Spaanse voetballer, die een
Turkse tegenstander
neerlegde.
Joop Brand, de coach van de
AZ-jeugd: 'Die Spanjaarden
leken net lama's. Ze spuwden
de klodders op je gezicht. Wij
konden de zelfbeheersing
opbrengen, maar die Turken
gingen meteen op de vuist. Zo is
hun natuur'. Een dag later
toonden de Spanjaarden
berouw en deelden zij bloemen
uit op de tribune. Ook de finale
tegen AZ verliep poeslief.
s staan op
de nominatie om in het
beroemde Guiness Book of
Records te worden opgenomen.
Hans Metselaar, Hans Sillem,
Piet Borst en Hans Kreijns
vestigden een nieuw
wereldrecord door in amper 12
uur liefst 365 spellen te spelen
in de Sociëteit aan de Laan van
Meerdervoort. Sponsors
konden inzetten op de spelers.
De actie leverde de 's-
Gravenhaagsche Bridgeschool
36.000 gulden op.
JAI
Weet u wat ik niet meer I
horen of lezen kan? Datl
die scherpzinnige progni 3
en commentaren van on H
voetbaltrainers aan het jj
begin van de competitie,
waarin ze altijd absoluut
zéker weten dat zij in de
breedte zijn versterkt.
In de breedtehet modew
voor mannen die hun
letterarmoede camoufle
door veel te zeggen, maj
nooit weten waarover hi
werkelijk zou moeten ga
Sterker worden in de bn
is het comfortabele
veiligheidsideaal voor de
nerveuze trainer, die inl
ziektebeeld van het beta li
voetbal met veel roos op
schouder elf volwaardigi ij
vervangers wacht ter ko ;i
houdt voor het geval de
andere elf plotseling in
week allen tegelijk aan h
menstrueren slaan.
Aan het begin van de
competitie grossieren de I
twijfelende trainers in J
illusies en suggereren zii
nog beter en nog scherpe
hebben voorbereid, waai
ze hoog van de toren bla
over het stuk agressie da
zich heeft geopenbaard,
name in de zestien, watl
tijde van Henk Jans nog
gewoon het oude vertro
strafschopgebied was.
Overal is orde op zaken
gesteld en alle denkbari
kwaaie sappen zijn er in
weken voorbereiding
volledig uitgetraind en 2
kijken de trainers de
stelligheid van elkaar af
weg naar het naderende
succes, dat Voor sommig
na de eerste speeldag on
grote hilariteit mijnerzi
volledig in duigen valt.
Trainers verspreiden aa
vooravond van een nieu
seizoen het valse Geloof
de Gezelligheid en dan ii
breedste zin van het woo
samen iets doen, het san
leuk hebben, wat
getverdemme altijd
neerkomt op de persoon
gezelligheid van de trail
met de groep onderdanij
decor.
Er is geen man ter werel
zo'n optimist als de
voetbaltrainer vóór de ei
competitiewedstrijd. Wi
het moreel is verbeterd,
fysiek is aangedikt en de
linies sluiten als nooit
tevoren.
De elftallen waren in
voorgaande weken ook
allemaal in kleine haven
weer als zeeschepen te v|
gelaten, waarna 1
verwachtingsvolle uitsla
met grote cijfers waren j
genoteerd, zoals Arkel-fj
Twente (0-18) en daar ra
men dan vervolgens in
Enschede weer lichtzinij
van ondersteboven, met
gevolg dat zo'n hele stad
prompt twee weken in hj
sprookje van Doornroosi
gelooft.
En iedere trainer had 00
weer een geniale vondst
voorbeeld door het
verdedigen van de
rechtsback te gaan
rantsoeneren, waardoon
bij het opkomen wat me^
emigrant kon zijn. Die
dingen.
Ik merkte dit jaar ook iet
van een nationale actie v
de aanvaller in het algen
voor de aanvaller in het
bijzonder en voor de
aanvaller achter de men
Dus onder het motto Bijl
Spits Af waren er ineens
heleboel trainers, die tei
bate van de
doelpuntenbehoevende
supporter plotseling zes
naar voren schoven, hie)
hiep, hoera, totdat ze
gisteren van de kou we
kermis thuis kwamen, 0
de collega-trainer hetze!
deed, maar béter, scherj
een stuk agressiever ook
