Indië-vaarder contra
kano-Rambo
'Hardlopers
doodlopers'
Ploeggenotes liever in zon Koevermans gedijt
SPORT
Nog volop kansen voor
handboogschutters
HOE LANG MOETEN
WE NOG ALS
DE DOOD VOOR DE
LIEFDE ZIJN?
in een teamverband
^«idócGoivumt
ZATERDAG 1 AUGUSTUS 1992
De Zuidkoreaanse Cho Youn-jeong haalt haar pijlen
uit het bord na het schieten van een wereldrecord.
Barcelona Vijf van de zes
Nederlandse handboogschut
ters, met broer en zus Erwin en
Christel Verstegen voorop, heb
ben na de eerste twee kwalifica
tieronden van elk 36 pijlen nog
volop kans de laatste 32 te be
reiken. Die gaan in een knock-
out-systeem, waar reputaties in
tien minuten kunnen worden
afgebroken, om de medailles
strijden. Ook de teams bleven
op 'pijl' met een plaatsje in de
middenmoot.
Jacqueline van Rozendaal be
gon minder overtuigend dan
van de beste Nederlandse
schutster mocht worden ver
wacht. Haar favoriete afstand
(50 meter) staat zaterdag pas
op het programma. Na de ron
des op 70 en 60 meter bezet ze
'slechts' de 36ste plaats met
618 punten, ver achter de Zuid
koreaanse nummer één Youn-
Jeong Cho die een totaal liet no
teren van 683 en met 338 pun
ten op de 70 meterbaan het we
reldrecord met twee punten
aanscherpte.
Beter dan Rozendaal verging
het Christel Verstegen. De 19-
jarige Brabantse schoot 622
punten bij elkaar en is daarmee
voorlopig 29ste, nog net niet
goed genoeg om in de eventuele
eliminatieronde een Koreaanse
tegenstandster te ontlopen.
Verstegen begon voortreffelijk
op de langste afstand voor vrou
wen (70 m). Met 327 punten
bleef ze maar vier punten onder
haar persoonlijk - en zeven on
der het Nederlands record.
Sjan van Dijck deed volgens
bondscoach Reinier Groenen
dijk wat in haar vermogen lag,
maar dat is niet van olympisch
gehalte in een veld van 61 deel
neemsters.'Met 570 punten be
woog ze zich op het niveau van
de delegatie uit Bhutan.
Gehuldig
Bij de mannen was Erwin Ver
stegen, die door vertegenwoor
digers van de wereldbond
(FITA) werd gehuldigd wegens
zijn 22ste verjaardag, de beste.
De eerste 72 schoten (90 en 70
meter) leverden hem onder
meer zeventien 'tienen' en 24
'negens' op. Het totaal van 616
punten was goed voor de vöorlo-
pige 27ste plaats. Henk Vogels
(38ste/601) en Berny Camps
(49ste/594) hoeven evenmin te
wanhopen. De verschillen zijn
niet zo groot, dat ze al is uitge
schakeld.
SCHIETEN
Barcelona Spanje heeft wei
nig op met handboogschieten.
Op het olympisch terrein van
Vall d'Hebron weten de vrien
delijke info-juffrouwen buiten
een straal van tien meter de
weg al niet meer. Spanje heeft
bij het vrouwentoernooi nie
mand ingeschreven. De Span
jaard die, uitgerust met roeren
de trom, gisterochtend de
schutsters kwam aanmoedigen
was bepaald verdwaald, al viel
hem dat niet op.
In Nederland krijgt de hand
boogsport ook maar eens in de
vier jaar aandacht. Wat weinig,
vindt de eerste bezoldigde
bondscoach Reinier Groenen
dijk, die het leventje van werk
loos psycholoog drie jaar gele
den inruilde voor een baan bij
de bond en die nu met een volle
dige ploeg van drie mannen en
drie vrouwen in Barcelona is.
Hij hoopt meer belangstelling
te kweken en zo mogelijk vast
te houden, zich realiserend dat
veel, zo niet alles staat of valt
met prestaties.
Die waren op de openingsdag
nog niet echt aansprekend. Pas
als één of meer afgevaardigden
de kwalificatie overleeft en zich
bij de beste 32 voor de eindstrijd
schaart, wordt het echt leuk.
Het nieuwe wedstrijdsysteem
(knock-out over twaalf pijlen
met tijddruk) staat daar garant
voor, omdat een favoriet een
misser in zo'n kort één-tegen-
één-duel met een willekeurige
ander niet kan compenseren.
„Hier de finale halen betekent
voor Nederlandse begrippen
goed presteren", lichtte Groe
nendijk toe. „We hebben met
opzet gekozen voor een eigen
manier van schieten; te concen
treren en zo in een soort roes te
komen, waarin je eenvoudig
gaat scoren. Als je namelijk heel
hard je best moet doen, kost dat
te veel energie. Zeker in dit
spelletje zijn hardlopers doodlo
pers. Kunstmatig je best doen,
helpt niet".
Volkssport
Het streven naar de perfecte
combinatie van spanning en
ontspanning, van de boog en de
schutter, viel vooral af te lezen
aan de houding en scores van
bijvoorbeeld de Koreaanse
vrouwen. „In Korea is boog
schieten een volkssport, onder
deel van de cultuur. Kinderen
van vijf maken er op school al
kennis mee. Er is voor boven
dien voor de Spelen van Seoel
enorm geïnvesteerd", verklaar
de Groenendijk het verschil.
Een belangrijk ander verschil is
de aanpak en de beleving. „De
Koreaanse of Russische bena
dering zou niet bij ons passen.
Zij doen wat hun wordt opge
dragen, wij zijn individueel in
gesteld. In Nederland is het een
klein kringetje, voornamelijk in
het zuiden. Er is meer sprake
van medeschutters dan tegen
standers. Zo'n olympisch toer
nooi is een hele omschakeling".
„Jarenlang kun je in rust en
vrede bezig zijn zonder iemand
te zien. Eén of twee maanden
voor aanvang van de Spelen
komt er plotseling aandacht
voor handboogschieten. Dat is
een kort leerproces voor beoefe
naars van een sport waarover je
nooit iets leest. Plotseling
moeten ze dat verbaliseren, ter
wijl een boogschutter in princi
pe vooral geïnteresseerd is in ei
gen schieten".
Zolang er geen medicijn is, blijft aids als een zwaard van
Damocles boven de liefde hangen
Daarom mogen we niet rusten voor we de race tegen
aids gewonnen hebben. En dat kost tijd. Maar ook geld.
Hoe eerder hoe AIDS FONDS: GIRO 8957
beter. Nu dus. (storten op tenkrekenmgnummtr 70 70 70228 kan ook
gestopt door
windgebrek
Barcelona Het goede varen
van Ron van Teylingen en Paul
Manuel in de Tornado is tijdens
de vijfde race van de olympische
zeilregatta niet beloond. Het
duo, tweede in het algemeen
klassement, lag op de derde
plaats toen de jury de wedstrijd
afblies. Door de sterk afgeno
men wind slaagde geen zeiler
erin binnen de reglementair
toegestane vier uur de finish te
bereiken.
„We lagen in het laatste rak,
het was nog een kwartiertje va
ren", zei stuurman Ron van
Teylingen enigszins bedroefd.
Bij het staken lagen de Canade
se en Oostenrijkse boot één en
twee, de Franse was vierde. Wat
dat betreft behoefde Van Tey
lingen niet erg over de beslis
sing van de jury in te zitten.
„Zij zijn allemaal concurrenten
voor een medaille. Als we derde
waren gebleven, waren we mis
schien zelfs een plaats gezakt in
het klassement want na de vijf
de race zou het slechtste resul
taat zijn afgetrokken. Wel zou
den met deze klassering nog
maar vijf boten zijn overgeble
ven voor de medailles".
Door gebrek aan wind, aanvan
kelijk was de kracht zes kno
pen, later minder, ging de race
van de Lechners niet door. Do-
rien de Vries neemt op de plank
nog altijd de vijfde plaats in.
Andere Nederlanders vielen
weg uit de top-tien. Martine
van Leeuwen zeilde met haar
Europa naar de elfde plaats en
is algemeen twaalfde. De Star,
met Neeleman en Schrier, voer
naar de 23ste plaats. In het
klassement zakte de schade-ex
pert van zeven naar elf.
Barcelona De verwijten in de
olympische badmintonploeg
vliegen in Barcelona net zo snel
over en weer als de shuttles op
de baan. De opeenvolgende ne
gatieve uitspraken leiden ech
ter tot meer consternatie dan
de prestaties.
Gisteren verdween Astrid van
der Knaap, na een hoopvol
gevecht tegen de Canadese Ju-
lien (12-9 3-11 9-11), als laatste
vertegenwoordigster van de
badmintonploeg uit het toer
nooi. In Barcelona kregen de
pluimballers voor het eerst
toegang tot de olympische fami
lie. Door onderlinge tegenstel
lingen liep het debuut van de
drie vrouwen op niets uit.
Het Nederlandse badminton-
wereldje werd in het verleden
alleen opgeschrikt door be
stuurlijke en financiële proble
men. In Barcelona kwam daar
nog eens de frustratie van de
drie topvrouwen bij. De een
(Coene) was fysiek absoluut
niet in orde, de tweede (Van den
Heuvel) kreeg misplaatste ve
dette-neigingen en de derde
(Van der Knaap) kwam om te
presteren maar werd door
ploeggenoten in een dermate
vervelend parket gebracht dat
ze ook niet optimaal op de baan
verscheen.
Zijn laatste toernooi als bonds
coach had Martijn van Doore-
malen, toekomstig topsport
coördinator bij de NBB, zich
wel anders voorgesteld. Het
zelfde gold voor manager Jan
Wiggers. Van der Knaap speel
de tegen Julien een knappe par
tij maar werd uiteindelijk uitge
schakeld in drie games, waarbij
ze in de laatste game vier wed-
strijdpunten wegwerkte. Haar
ploeggenotes waren er niet bij.
foto ANP
Astrid van der Knaaps uitschakeling werd door de
ploeggenotes niet bijgewoond.
Die verkozen de zon boven de
steun aan de laatste Nederland
se in het toernooi.
„Schandalig", meende mana
ger Jan Wiggers. „Ik ben zeer
teleurgesteld in de houding van
de meiden. Er zijn hier alleen
maar problemen van jaren gele
den aan de orde gekomen", gaf
'hij aan hoe de verhoudingen
binnen de ploeg tijdens de Spe
len waren. Volkomen verpest.
Van den H.euvel stelde vóór het
evenement de positie van Van
der Knaap ter discussie. De
Brabantse wilde een hoofdrol in
het enkelspel en haalde allerlei
zaken uit het verleden aan om
haar standpunt kracht bij te
zetten. De Wateringse was
mentaal niet tegen het verbale
geweld opgewassen. Ze zette de
onderlinge tegenstellingen zo
goed mogelijk van zich af, maar
kwam in de tweede ronde net
iets te kort tegen haar Canade
se opponente.
Van Dooremalen zag het in zijn
laatste grote evenement alle
maal gebeuren, maar kon de
onderlinge tegenstellingen ech
ter niet oplossen.
Barcelona - Mark Koever
mans heeft er gisteren voor ge
zorgd dat het thuisfront in Bar
celona een medaillekandidaat
minder heeft in het tennistoer
nooi. De 24-jarige Rotterdam
mer, die dinsdag op het laatste
moment als tweede reserve tot
het enkelspel was toegelaten,
won verrassend in vier sets van
de als elfde geplaatste één jaar
jongere Catalaan Sergi Brugue-
ra: 1-6 6-3 6-3 6-2 in twee uur
en 28 minuten.
Koevermans stapte daarmee de
laatste zestien binnen, net als
Nicole Muns-Jagerman eerder
op de dag tegen Julie Halard (7-
6, 7-6) bij de vrouwen. Zijn vol
gende tegenstander is de Brazi
liaan Jaime Oncins, die de als
zesde geplaatste Amerikaan
Michael Chang omver kegelde
(6-2 3-6 6-3 6-3). Het was al de
vierde keer in zes partijen, dat
Koevérmans van Bruguera
won. Eerder gebeurde dat in
1989 in Rome en bij de laatste
twee ontmoetingen, vorig jaar
in Hamburg en Hilversum.
Stinkende best
Koevermans, die vorige week
op het Melkhuisje in Hilversum
de kwartfinales van de singles
bereikte en met zijn vriend
Paul Haarhuis het dubbelspel
won, gedijt het best in teamver
band. „Hier spelen we dan wel
geen landen wedstrijd zoals in
de Davis Cup, ik voel me er wel
prettig bij. Omdat je op de
Olympische Spelen toch je land
vertegenwoordigt. Al die Ne
derlandse sporters om me heen
inspireren me. Je spreekt hoc
keyers, die winnen en volleybal
lers, die verliezen. Je neemt je
voor ook je stinkende best te
doen om er iets van te maken.
Je wilt op jouw beurt in die hele
entourage iets laten zien. Zo'n
sfeer ligt me gewoon. Plus dat
het natuurlijk heel goed voor
mijn zelfvertrouwen is, dat ik
steeds beter ga draaien. Deze
overwinning zat er aan te ko
men".
Kruidenier
Nicole Muns-Jagerman, via de
kwalificatietoernooien in Bar
celona terecht gekomen, speelt
bij de laatste zestien tegen de
Duitse Huber. Haar zege kon in
de warme voormiddag een ver
rassing worden genoemd. De
werkelijkheid was dat de Am-
stelveense beter tenniste dan
gebruikelijk en Julie Halard
aanzienlijk minder. De speel
ster uit Versailles kan niet te
gen dat brave burgermansspel
van Nicole Muns, die zich na
een slechte start plotseling
haarscherp realiseerde wat
haar mogelijkheden, maar
vooral wat haar beperkingen
zijn.
De twee Nederlandse dubbels
werden direct in de eerste ron
de uitgeschakeld. Van Brenda
Schultz en Nicole Jagerman
werd dat tevoren verwacht te
gen het als tweede geplaatste
Amerikaanse duo Gigi en Mary
Joe Fernandez: 6-0,6-0.
Paul Haarhuis en Mark Koe
vermans, die als vijfde waren
gerangschikt, troffen het onge
lukkig met de loting tegen de
Kroatiërs Goran Prpic en Go
ran Ivanisevic, die wegens ge
brek aan dubbelresultaten niet
waren geplaatst. Het werd 4-6,
2-6,2-6.
ZEILEN BADMINTON TENNIS
Tornado-race
Datje in Barcelona moe
wordt van weer het
Wilhelmus zingen als
onze successen worden
gevierd, nou nee. Ook de
Spanjaarden hebben
dus nog niet kunnen
horen hoe we de koning
van Hispanje altijd
hebben geëerd.
door Pim Stoel
Barcelona Wellicht lukt het
dit weekeinde onze zeilers een
gouden medaille in de wacht te
slepen. Want dat onze platwa-
terkanoërs volgende week de
hoogste eer gaan halen lijkt niet
waarschijnlijk.
Trouwens als dat, omdat won
deren de wereld tenslotte nog
niet uit zijn, onverhoopt toch
zou lukken, zullen we er geen
getuige van zijn. Althans niet
als we het advies van onze De
venter deelnemer Jan Dirk Nij-
kamp opvolgen. Die zegt name
lijk ronduit: „Kom niet kijken,
er is geen zak aan. 't Is niet om
aan te zien. Je verveelt je te bar
sten".
Klare taal die doet vermoeden
dat de 27-jarige milieu-deskun
dige weinig kan§ maakt binnen
kort te worden aangesteld als
pr-man van de kanobond: Niet
dat hij naar die functie sollici
teert. In tegendeel. Met de bond
heeft hij al regelmatig aanva
ringen gekregen en daarnaast
is er, zegt hij, met kanovaren
helaas geen droog brood te ver
dienen.
Wat niet helemaal waar is.
Onze eigen medaillewinnares
van 1988, Annemarie Cox, is
nadien naar Australië verhuisd
waar ze met veel succes kano's
verkoopt. Niet die Hollandse
schaftwagenkoeken, maar ech
te boten, die daar trouwens in
Australië wel als warme brood
jes over de toonbank gaan. Ze is
hier ook in Barcelona en komt
nu voor dat land uit bij het ka-
novaren.
Mocht u overigens onze Deven-
tenaar een vreemde eend in de
bijt vinden, mogen we u dan
even voorstellen aan de Ameri
kaan Mike Herbert die hier
ademloos gevolgd door zijn fans
af en toe over de Ramblas loopt.
Hij is naast een verwoed kano
vaarder en als zodanig lid van
de Amerikaanse olympische
ploeg, jager. Maar jagers schie
ten niet altijd wat. Op de terug
weg van zo'n mislukte missie,
thuis in de winter bij twee gra
den onder nul peddelde hij over
een stroom en zag een hert
les ziten er normaal gesproke
voor ons niet in. Maar we zijn
bij hier, dat is al heel wat".
„Ik zou het heel vervelend
den als ik nooit op de
was geweest. Ik heb
verschrikkelijk veel
teerd in de sport. Tijd,
energie. Ik heb ruzie met
bond en met alles en
gehad. Er zijn tijden
dat ze bij de bond hoopten da
zou verliezen, omdat er in
wat geld werd geïnvesteerd,
ben nog eens een keer, omdat
niet naar Seoel mocht,
maal gestopt met de
Maar na een tijdje dacht
okay, niet naar Seoel, dan
naar Barcelona. Misschien
het wel de laatste keer dat er
de Spelen aan kanovaren
daan wordt. De sport zit op
wip bij de
heren. Niet
rechte vermoedelijk. Er is
eenmaal geen kloot aan om
zien. Dus de tv is nauwelijks
ïnteresseerd. En als je niet
de tv komt, dan kun je het
welke tak van sport dan ook
schudden
Jan Dirk Nijkamp maakt zich niet zo gek veel illusies over zijn aanstaande kano-optreden.
overzwemmen.
Mikey, zoals zijn bijnaam luidt,
bedacht zich geen moment,
stapte overboord, greep het dier
bij het gewei en brak het beest
de nek zoals Ursus dat deed met
de stier in Quo Vadis. En inder
daad: waar gaan we naar toe als
dergelijke wildemannen op de
Spelen worden losgelaten?
Hij at, zo vertelde hij een ge
boeid toeluisterende vertegen
woordiger van Sports Illustra
ted, de hersens, de tong, het
hart, de lever en de rest van het
hert op. Hij ving eens met zijn
blote handen een meerval van
25 kilo. Pleegt aan de bomen te
schudden tot de eekhoorns er
uitvallen, die zijn hond dan
eerst doodbijt, alvorens hij ze
samen met z'n trouwe viervoe
ter soldaat maakt.
Bosjesmens
Kan onze eigen Oostindië-vaar-
der, pardon kanovaarder Jan
Dirk Nijkamp zo'n bosjeman
aan, straks op de kanobaan bij
Barcelona? De Deventenaar on
dervond dezer dagen nogal wat
last van in het water groeiende
planten. „Er hoeft", zegt hij,
„maar een grassprietje onder je
roer te komen en de vaart is er
uit".
Hoort u Mike Herbert al la
chen. Een volgroeide beuk on
der zijn roer kan hem nog niet
afremmen. Hij heeft een won
derlijke manier van voorberei
ding op een olympische happe
ning. Hij pleegt namelijk niet
alleen te kanoën, gewichten te
heffen en hard te lópen, maar af
en toe ook nog met de beer te
vechten. Hij deed dat in een
nachtclub, de prijs was een Ca-
maro-automobiel voor de man
die de beer een seconde lang
met de rug tegen de grond ge
drukt zou kunnen houden. De
beer lag binnen een seconde op
z'n rug, maar helaas was er ook
een adder onder het gras. Want,
zei de baas van de beer achteraf,
de vier hoeken van de rug van
de beer moesten de grond ra
ken, een bijkans onmogelijke
opgave omdat het dier was uit
gerust met een nogal bolle rug-
gegraat.
Herbert stapte de weer ring in,
hield de beer vier lange secon
den tegen de grond, maar vol
deed nog niet aan het regle
ment volgens de spullebaas.
Een derde confrontatie tussen
mens en dier, een week later,
liep op niks uit, omdat Herbert
slim dacht te zijn en zich met
olie had ingesmeerd. Helaas
voor hem bleek de beer van de
smaak van die olie te houden en
begon hem uitvoerig af te lik
ken, zodat er geen sprake was
van enige strijd.
De vierde keer had Herbert de
beer in een ommezien op de
rug, weer seconden lang, maar
opnieuw ging de hoofdprijs zijn
neus voorbij. De scheidsrechter
was tevens de eigenaar van de
beer en van de Camaro dus en
tegen die combinatie viel niet
op te vechten.
Lopend vuurtje
„Ja", zegt Jan Dirk Nijkamp
uit het landelijke Deventer,
„het verhaal heeft hier in het
olympisch dorp als een lopend
vuurtje de ronde gedaan. En ik
moet zeggen, die Amerikaan
ziet ér stevig uit. Maar dat zegt
niet alles vandaag de dag. Vroe
ger kon de grootste domme
kracht op zijn gemak het goud
winnen. Natuurlijk, je moet
geen spierloze stopnaald zijn,
maar ook geen Rambo. Het gaat
nu vooral om de techniek".
En om het materiaal, de Duit
sers schijnen wonderboten te
hebben? „Ik", zegt Nijkamp,
die samen met Marc Weijzen in
de K2 op zowel de 500 als op de
duizend meter uitkomt, „ik ge
loof niet in dat wondermateri-
aal. Wij hebben een Deense
houten boot en dat ding is goed.
Je mag trouwens haast niks
meer. Een slimmerik beplakte
zijn boot eens met heel dun folie
waardoor de weerstand afnam.
Is verboden. De boten, althans
de huid van de boten wordt nu
met een microscoop bekeken.
We gaan natuurlijk veel harder
dan vroeger, maar dat komt
vooral door de peddels. Dat zijn
geen peddels meer om te zien
maar een soort wokkels. Of we
het redden met die wokkels, ik
weet het niet. Iedereen heeft ze
natuurlijk. Via de herkansing
moeten we in ieder geval in de
finales kunnen komen. Medail-
