Verwerpelijke truc van regering om
vluchtelingen te ontmoedigen
Het voordeel
van de twijfel
voor Italië
Verdwijnen NAVO draagt bij tot 'nieuwe wereld wanorde'
OPINIE
EeidacSoutant
ZATERDAG 1 AUGUSTUS 1992
lalt! bent ua. toerist,
b. asielzoeker, conform het handvest Burgerrechten
van de V.N.resolutie 126paragraaf 7, lid A
c. kansloos asielzoeker, conform het Mandvesl Burger
rechten van de V.N.resolutie 12,6, paragraafy, lid B
met aanvulling van het Nederlands Asielrecht
hoofdstukH artikels, rubrieksb
d. ontheemde, conform het supplement Nederlands
Wetboek Burgers en Buitenlui,artikel3,lid 1^
Dat ik dit nog mee moest ma
ken. Had Oranje dit jaar de
Mannschaft net zo keurig klop
gegeven in het EK-voetbal en
dan gebeurde er dit. Kregen we
van een Duitse minister op onze
eigen televisie een uitbrander.
En ook nog volledig verdiend!
Het Nederlandse beleid ten
aanzien van de Kroatische en
Bosnische vluchtelingen is in
derdaad, vergeleken met dat
van de Bondsrepubliek, klein
zielig. In die mate zelfs dat
NOS-correspondent Bert Tig-
chelaar, die anders niet op z'n
mondje gevallen is, de Duitse
minister niet durfde tegenspre
ken.
Staatssecretaris Piet Dankert
van buitenlandse zaken had
géén last van dat soort scrupu
les. „Overtrokken kritiek",
noemde hij de uitspraken van
zijn collega Schnoor in Noord-
Rijnland-Westfalen. De PvdA-
bewindsman zei dit woensdaga
vond in Genève, waar hij na
mens ons land had deelgeno
men aan een grote conferentie
over de problematiek van de
vluchtelingen in het voormalige
Joegoslavië. Op die bijeen
komst maakte Dankert er geen
geheim van dat Nederland niets
moest hébben van het voorstel
van Duitsland (dat nu ruim
200.000 'Joegoslaven' onder
dak biedt) om een verdeelsleu
tel in te voeren, op grond waar
van elk Europees land een be
paald aantal vluchtelingen zou
moeten opnemen.
Geen sprake van, zei Dankert.
Vluchtende ex-Joegoslaven be
horen in beginsel in de eigen re
gio te worden opgevangen. Al
leen in „bijzondere noodsitua
ties" is Den Haag bereid te be
kijken of het een groep van deze
mensen binnen onze grenzen
gerden de Bosniërs door te la
ten zolang er geen officieel
groen licht was uit Den Haag.
En wat deed de Nederlandse re-
bolle hoofd zouden kunnen ha
len Kroaten of Bosniërs onder
dak in ons land aan te bieden.
Als het goed is dan zijn de 332
gering? Die hield zich stokdoof Bosniërs vandaag eindelijk in
en reageerde in het geheel niet. Den Bosch aangekomen, waar
Pas toen er vanuit de Tweede
Kamer wat gemor kwam van de
regeringspartijen, waren mi
nister Van den Broek van bui
tenlandse zaken en staatssecre
taris Kosto van justitie zo goed
kan herbergen. Het feit dat er zich over de zaak te buigen. Aan
nu al zo'n 2,5 miljoen Kroaten het eind van de middag ver
en Bosniërs op drift zijn, omdat
zij anders door de Serviërs ka
pot worden geschoten, is géén
bijzondere noodsituatie, be
weerde Dankert. Die doet zich
volgens hem alleen voor, als de
Hoge Commissaris van de VN
voor de Vluchtelingen in een
concreet geval een dringend
verzoek richt tot ons land. „Het
heeft geen zin nu alle sluizen
open te zetten".
Stokdoof
Hoe het toegaat in zo'n concre
te, bijzondere noodsituatie
bleek afgelopen maandag. Aan
de grens tussen Kroatië en Slo
venië stonden toen al een paar
dagen enkele armoedige auto
bussen in de brandende zon,
met in totaal 332 Bosnische
vluchtelingen aan boord, vooral
vrouwen en kinderen. De groep
verklaarde uitgenodigd te zijn
door een vereniging van landge
noten in Rotterdam. Maar de
Sloveense grenswachten wei-
strekte het ministerie van bui
tenlandse zaken een communi
qué: de Bosniërs mochten er
niet in; ze moesten in de eigen
regio worden opgevangen.
Rond acht uur 's avonds ver
scheen Van den Broek in het
NOS-Journaal. Nu mochten de
Bosniërs plotseling toch ko
men. „Omdat de Hoge Commis
saris daar dringend om heeft
gevraagd". Was de minister
niet bang dat dit besluit een
aanzuigende werking zou heb
ben? vroeg een. kennelijk nogal
bezorgde Journaal-verslagge
ver. Waarop Van Den Broek
zich haastte te verklaren dat
het toelaten van de Bosniërs ab
soluut geen wijziging van het
Nederlandse beleid betekende.
Troo
„Dit is echt een uitzondering",
sprak de minister, terwijl hij
dreigend in de camera keek.
Waarschijnlijk naar eventuele
andere burgers die het in hun
zij worden gehuisvest in een
door het leger ontruimde kazer
ne. Dat is dan tenminste één
groep vluchtelingen die even in
ons land op adem en tot rust
kan komen.
„Vluchtelingen... zegt u?",
sprak een verontwaardigde
ambtenaar van het ministerie
van VWC, dat verantwoordelijk
is voor de opvang van Kroaten
en Bosniërs. „Ontheemden zult
u bedoelen!".
Is daar dan verschil tussen?
vroeg ik onnozel.
„Nou en of!", zei de ambtenaar.
„U heeft toch zeker wel van de
TROO gehoord?".
Nee, dat had ik niet.
TROO bleek te staan voor de
Tijdelijke Regeling Opvang
Ontheemden, die per 1 augus
tus van kracht is geworden.
„Als ontheemden in de zin van
deze regeling worden be
schouwd onderdanen van de
voormalige Socialistische Fede
ratieve Republiek van Joegosla-
ne conflictsituatie hun land van
herkomst hebben verlaten, op
grond waarvan van betrokke
nen in redelijkheid niet kan
worden gevergd dat zij onmid
dellijk daarheen terugkeren",
aldus het ministerie van WVC
in een brief aan de Tweede Ka
mer.
„Vluchtelingen dus", zei ik.
„Neehee, ontheemden", zei de
ambtenaar en spoorde mij aan
nog even verder te lezen in de
WVC-brief.
En wat las ik daar? „Aan
vreemdelingen die door de
staatssecretaris van justitie als
ontheemden worden aange
merkt, wordt in beginsel uitstel
van vertrek verleend. Verzoe
ken om toelating kunnen wel
worden ingediend maar de be
handeling daarvan wordt voor
de duur van de TRpO buiten
beschouwing gelaten
Voor de vertaling van deze
ambtelijke abacadabra heb ik
maar mijn toevlucht gezocht tot
prof. R. Fernhout, hoogleraar
migratierecht aan de Katholie
ke Universiteit Nijmegen. Van
hem begrijp ik dat de ontheem
den-regeling in het leven is ge
roepen, omdat de Nederlandse
regering gevluchte Kroaten,
Bosniërs, Hercegowinezen,
Montenegrijnen enz. niet als
politieke vluchteling wil aan
merken. Met die status zouden
deze mensen namelijk voor on
bepaalde tijd in ons land kun
nen blijven en zouden zij recht
hebben op een bijstandsuitke
ring, aldus Fernhout.
Truc
Een truc dus van de regering?
Dat kun je wel zeggen, ja, aldus
de professor. Hij meent zelfs
dat Nederland met zijn TROO-
regeling het Vluchtelingenver
drag schendt van de Verenigde
Naties! Volgens Fernhout is dit
verdrag immers nu juist be
doeld om mensen uit oorlogsge
bieden als het voormalige Joe
goslavië hulp te bieden. Als dit
soort vluchtelingen niet (meer)
opgevangen kan worden in na
burige landen, zoals nu volgens
de Hoge Commissaris van de
VN meestal het geval is, zijn
landen als Nederland op grond
van het genoemde verdrag ver
plicht deze mensen binnen
hun grenzen te ontvangen en te
behandelen als politieke vluch
telingen. Net als in 1956 ge
beurde met de Hongaren en in
1968 met de Tsjechen.
Maar anders dan de kabinet-
ten-Drees en -De Jong voelt het
kabinet Lubbers/Kok zich ken
nelijk onwel worden bij de ge
dachte dat alwéér grote groe
pen Oost-Europeanen zich
voorgoed in Nederland zouden
kunnen vestigen.
De houding van veel gewone
burgers is anders. Er zijn al vele
particuliere iniatieven geno
men om de ex-Joegoslaven
warm te ontvangen. En het ziet
er gelukkig naar uit dat de
Tweede Kamer daar zo van on
der de indruk komt dat zij het
beleid van D'Ancona, Van den
Broek, Kosto en Dankert niet
meer helemaal voor zoete koek
wil slikken.
(De auteur is chef van onze par
lementaire redactie.)
I AART HEERING zamerhand gaat winnen van de
vrees.
ROME - „Dat land moeten we Voor de corruptie-affaires
niet in Europa houden", luidde in wezen hetzelfde. Politieke ent
de eerste reactie van een Neder- ambtelijke corruptie zijn ouder
landse vriend op het nieuws van dan de Italiaanse staat en ieder-
de moord op rechter Poalo Bor- een weet dat in Rome en Napels
- - - de toestand zeker zo ernstig is
als in Milaan. Maar in Milaan is
voor het eerst het steekpennin
genstelsel in zijn volledige om
vang aan het licht gekomen.
Dat is vooral te danken aan het)
dat de maffiose kanker, die de resolute optreden van rechter-
Italianen zelf niet weten weg te macht en politie, die zich
sellino. De daarop
commentaren in de internatio
nale pers zijn zeker niet positie
ver te noemen. De door Helmut
Kohl en Margaret Thatcher al
enige jaren geleden geuite
snijden, zich in een Verenigd
Europa ongehinderd uit zal
zaaien, lijkt immers maar al te
reëel.
Vorige maand nog sloeg Hans-
Ludwig Zachert, de directeur
van het Bundeskriminalamt,
alarm over de toenemende acti
viteit van de Siciliaanse maffia
in Duitsland, waaruit naar alle
waarschijnlijkheid ook de
moordenaars van Borsellino af
komstig zijn. Het Franse libera
le kamerlid Frangois d'Aubert
verklaarde onlangs dat in een
stad als Nice de maffia al 35
procent van de handel in onroe
rend goed beheerst. En de
Franse communistische fractie
leider André Lejoine heeft de
maffia inmiddels al betiteld als
'de dertiende staat van het ver
enigd Europa'.
Op andere terreinen is de toe
stand al niet veel beter. De cor
ruptieschandalen van Milaan
en Venetië, de dramatiséhe toe
stand van de overheidsfinan
ciën en de zwakke politieke ba
sis waarop het kersverse kabi-
net-Amato rust, maken Italië
in de woorden van het Fran
se dagblad Le Monde tot een
'politiek, sociaal en economisch
gedestabiliseerd land'. De
vraag lijkt dus gerechtvaardigd
of Europa wel gebaat is bij zo'n
partner, die ook nog eens de
grootste overtreder is van de ge
meenschappelijke richtlijnen
en daarbij op hoge toon vol
strekt onredelijke eisen stelt bij
de verdeling van de melkquota.
Toch moet het beeld niet al te
zwart geschilderd worden. Ita
lië mag met recht de zieke man
van West-Euröpa genoemd
worden, maar tegelijk vormen
de trieste en schokkende ge
beurtenissen van de afgelopen
weken ook een aanwijzing dat
er iets aan het veranderen is in
dit tot voor kort zo immobiele
land.
De overmacht van de maffia op
Sicilië dateert niet van de afge
lopen jaren, maar is ten minste
een eeuw oud. Tot voor kort wa
ren politici, magistraten en
maffiosi echter onderling ver
bonden in een stilzwijgend ak
koord en kon de maffia boven
dien rekenen op de zwijgzaam
heid en passieve medewerking
van het grootste deel van de Si
ciliaanse bevolking. De aansla
gen op Falcone en Borsellino
hebben weliswaar duidelijk ge
maakt dat de maffia in Italië
nog altijd eeri machtsfactor van
betekenis is, maar zij tonen te
vens aan dat dit akkoord is ver
broken en dat de Italiaanse
overheid eindelijk serieus werk
lijkt te maken met de bestrij
ding van de maffia. De golf van
emoties en protest, die vooral
na de dood van Borsellino het
land heeft overspoeld, laat bo
vendien zien dat zelfs op Sicilië
de verontwaardiging het lang-
Het ziet er naar uit dat de pessi
misten gelijk krijgen. Nu de
dreiging is verdwenen die de re
den vormde voor de oprichting
van de NAVO, valt de organisa
tie uiteen. De kloof tussen de
Amerika-gezinde Britten en de
Europese continentalisten
wordt steeds groter. In het laat
ste defensiewitboek van de En
gelse regering wordt weinig
meer dan lippendienst bewezen
aan de NAVO. De regering is te
ruggekeerd tot de oude priori
teiten.
Bovenaan de lijst-staan de nu
cleaire wapens en de lucht
macht om het Engelse lucht
ruim te bëschermen en overzee
se belangen te verdedigen.
Bondgenoten staan op het
tweede plan. Dit betekent dat
er veel geld wordt gepompt in
high-tech apparatuur, hetgeen
ten koste gaat van de grond
troepen die er, meer dan wie of
wat ook, altijd toe hebben bijge
dragen dat de Engelsen geloof
waardig overkwamen op hun
continentale bondgenoten en
die de nodige spierkracht lever
den voor het tot stand brengen
en handhaven van vrede.
Ondertussen dringen de Fran
sen aan op een onafhankelijke
Europese defensiegemeen
schap zonder de Amerikanen,
met een Frans-Duitse kern. De
Duitsers gaan hierin mee met
de Fransen. Ze willen bewijzen
dat ze goede Europeanen zijn
en niet langer de bescherming
van de Amerikanen nodig heb
ben tegen een vijand uit het
Oosten.
De Duitsers zullen iedere kans
benutten om hun oude bondge
noten te koppelen aan hun
nieuwe vrienden in Midden- en
Oost-Europa. Het is heel begrij
pelijk dat zij er weinig in zien
om geld te steken in een ge
vechtsvliegtuig dat hen moet
verdedigen tegen een vijand die
niet langer bestaat, en die de
Britten alleen maar kunnen
rechtvaardigen in termen van
'overzeese dreigingen' die voor
de Duitsers weinig historische
weerklank hebben.
De kleinere bondgenoten, Ne
derland mogelijk uitgesloten,
zullen zich waarschijnlijk
steeds meer aangetrokken voe
len tot de continentale in plaats
van de atlantische as van het
bondgenootschap. Er zal, be
halve inertie, weinig zijn dat de
Amerikanen in Europa houdt.
Maakt het wat uit? Wat betreft
de oorspronkelijke doelstellin
gen van de NAVO waarschijn
lijk niet. Wat voor onaangena
me dingen er ook mogen gebeu
ren in de voormalige Sovjetu
nie, de kans van een nieuwe se
rieuze militaire dreiging voor
het Westen zal minstens een ge
neratie lang uiterst klein zijn.
En tegen die tijd hebben de
Russen misschien hun handen
vol aan hun zuidelijke en wel
licht ook oostelijke grenzen.
Net als de Britse monarchie
lijkt de NAVO een absurde en
dure abnormaliteit te zijn ge
worden tenzij we naar de al
ternatieven kijken.
Alternatieven
Het Franse alternatief is, net
als alle Franse dingen, duidelijk
en logisch: een op zichzelf
staande Europese defensiege
meenschap als intrinsieke di
mensie van de Europese Ge
meenschap. Zonder deze di
mensie zou een Europees ver
bond geen geloofwaardigheid
hebben als politieke eenheid.
Als kader voor deze defensie
structuur is de oude Westeuro-
pese Unie (WEU) weer opge
graven, afgestoft en voorzien
van een formidabel secretari
aat.
De Amerika-gezinden aanvaar
den de WEU knarsetandend als
de Europese steunpilaar van
het bondgenootschap. De Fran
sen zien de Unie echter niet zo
zeer als een steunpilaar maar
als een plaatsvervanger. Het
Frans-Duitse legercorps, een
uitbreiding van de aanvankelij
ke experimentele brigade, is
een proefbank van de nauwe
Europese samenwerking die zij
ambiëren, en ongetwijfeld zul
len meer van dergelijke instel
lingen volgen.
De NAVO moet geleidelijk ver
dwijnen en een Europese defen
siegemeenschap moet ontstaan
als deel van een nieuw, sterk,
gecentraliseerd West-Europa
dat een grote rol zal spelen voor
de stabiliteit in de wereld. Hoe
sneller de Amerikanen naar
huis gaan hoe beter, denken de
Fransen. Er zijn evenwel twee
problemen. In de eerste plaats
wil niet iedereen een nieuw,
sterk, gecentraliseerd Europa,
zoals de recente ontwikkelin
gen ook hebben laten zien. Die
genen die al sceptisch tegen
over de politieke ambitie staan
zullen nog meer
plaatsen bij de militaire doel
stellingen.
Het tweede probleem is dat nie
mand in Europa bereid zal zijn
ervoor te betalen. Het Frans-
Duitse legercorps is schone
schijn. Het zou volledig onhaal
baar zijn buiten de NAVO,
waarin de Amerikanen het
leeuwedeel van de logistiek,
communicatie en bovenal infor
matie verzorgen. Wie zou de re
kening betalen? Zeker niet
Herr Volker Rühe, en andere
Duitse leiders zouden waar
schijnlijk nog minder enthou
siast zijn. Het valt te betwijfe
len of de Fransen de kosten wel
hebben begroot van hun mili
taire ambities.
Nachtmerrie
Wat zou zo'n Europese defen
siegemeenschap nou verder ei
genlijk dóen? We hebben al een
veelheid van veiligheidslicha
men die de Engelse wijsgeer
William of Ockham buiten zich
zelf gebracht zou hebben. Hij
bedacht het 'principe van vol
doende reden', ook wel 'Ock-
hams scheermes' genoemd: alle
poneringen die niet berusten op
openbaring, observatie of logi
sche evidentie of deductie
moeten achterwege blijven.
In volgorde van omvang, zo niet
van doeltreffendheid, omvatten
de veiligheidslichamen de Vere
nigde Naties, de Conferentie
van Veiligheid en Samenwer
king in Europa (CVSE), de
NAVO, de EG en de WEU. De
coördinatie van deze activitei
ten om maar te zwijgen van
die van de G7 moet een bu
reaucratische nachtmerrie zijn.
De nadelen van deze veeltallig-
heid zijn gebleken bij de trage
die van Joegoslavië, waar alle
organisaties zich afzijdig hiel
den in de vooronderstelling dat
een van de andere zich daarmee
maar moest bezighouden.
Wat houden we over wanneer
we Ockhams scheermes zouden
toepassen? In de eerste plaats
de Verenigde Naties; de organi
satie heeft zowel in Europa als
in de rest van de wereld veel ge
zag en de NAVO is er formeel
aan ondergeschikt. Het zou de
functie van de Veiligheidsraad
moeten zijn om, indien noodza
kelijk, militaire actie in Europa
of door Europeanen te autorise
ren.
In de tweede plaats is er de
NAVO, die het kader zou
moeten blijven waarbinnen de
strijdkrachten van het Westen
leren in vredestijd samen te
werken, terwijl ze communice
ren met hun oosterburen via de
Noord-Atlantische' Samenwer
kingsraad. De CVSE heeft
waarde als zuiver adviserend li
chaam. Waar past de WEU in
dit plaatje? De WEU kan zeker
een mechanisme bieden voor
Europese actie in het geval dat
Amerika buiten het conflict
wenst te blijven.
Maar als de Joegoslavische oor
log al niet genoeg is om de Euro
peanen tot actie te bewegen,
wat kan dat dan in 's hemels
naam wel? En wat voor activi
teiten zou de WEU kunen on
dernemen zonder substantiële
fundering door de NAVO? En
dus is de NAVO, net als de mo
narchie, een anachronisme,
maar onontbeerlijk. Het ver
dwijnen van de NAVO zou in
grote mate bijdragen tot de
nieuwe wereld wanorde.
SIR MICHAEL HOWARD
The Times, Londen
(Sir Michael Howard is hoogle
raar militaire en maritieme ge
schiedenis aan de Universiteit
van Yale in Engeland).
gesteund weten door een groei
end verzet onder de bevolking,
dat in de afgelopen jaren al ge
stalte had gekregen in de vorm
van 'anti-corruptietelëfoons',
een toenemend aantal aan
klachten en een protestbewe
ging tegen de corrupte traditio
nele politiek. In het zog van het
Milanese schandaal zijn boven
dien in de rest van Italië zoveel
nieuwe affaires aan het licht ge-1
komen, dat het Italiaanse tv-|
journaal het al maandenlang*-
nauwelijks meer kan bijbenen.
De financiële toestand blijft [I
precair. Dank zij een serie je
'cadeautjes' van het demissio-b
naire kabinet-Andreotti dreigt [u
het begrotingstekort dit jaar uit [e
te komen op het ongekende be- a
drag van 270 miljard gulden.^
Dat is bijna vier maal zoveel als
volgens de akkoorden van
Maastricht is toegestaan, zodat 'a
het onwaarschijnlijk lijkt dat'3
Italië erin zal slagen om daarin
tijdig aan te voldoen. Daarmee ij
zou het zichzelf dus buiten Eu- ij
ropa prijzen. De eerste bezuini- a
gingsoperatie van het nieuwe v
kabinet, die vooral bestaat uit
traditionele lapmiddelen zoals
verhoging van benzine-accijns
en zegelrechten, was nog wei- a
nig hoopgevend, maar Amato e
heeft drastische ingrepen aan- 'e
gekondigd in de peperdure ge- jY
zondheidszorg, het pensioen-
stelsel en de gebrekkige belas- f*
tinginning. Bovendien wil hij1
beginnen met de schuldsane-'e
ring door een groot aantal over- !e
heidsdiensten in de uitverkoopir
te gooien. Het is alleen afwach- 'e
ten of hij daarvoor ook de tijd en !>e
de politieke steun zal krijgen. !e
Serieuzer beleid
In ieder geval lijken de nieuwec€
landsbestuurders een garantie
te bieden voor een serieuzer be- r
leid dan tot nu toe is gevoerd, te p
beginnen bij de president. Os-
car Luigi Scalfaro is niet min- J1*
der hard in zijn kritiek op in
competente en corrupte politici f
dan zijn voorganger. Maar waar i,
de onbesuisde Cossiga vooral
verwarring en verdeeldheid11
zaaide, geeft de ernstige Scalfa- p
ro inhoud aan zijn rol van 'e
staatshoofd door op te roepèn !a
tot eenheid in de uren Ses ge-!e
vaars. „Wee ons, als wij ons niet a
gezamenlijk teweerstellen te- I1-
gen arrogantie en geweld!",
heeft hij de afgelopen weekB
meermalen uitgeroepen. Geen f€
Italiaan die het waagde zijn
oudtestamentische voorspel-
ling te weerspreken.
Ook premier Giuliano Amato' is
een verademing na Giulio An
dreotti. Amato is een jurist en t
econoom van naam, die zeker
meer doortastendheid aan de
dag zal leggen dan zijn voorgan-
ger, die het een halve eeuw lang I
heeft volgehouden in de Itali-
aanse politiek door de banen en g
gelden van de staat netjes onder 1
zijn aanhangers te verdelen en
vooral geen beleid te voeren. 11
Amato's flink afgeslankte kabi- Y'
net is bovendien gezuiverd van pi
discutabele figuren als de we- vi
gens corruptie aangeklaagde ft
ex-minister van buitenlandse k
zaken Gianni De Michelis en
zijn collega van begroting Paolo h
Cirino Pomicino, die door zijn L
onverantwoordelijke uitgaven-
beleid (vooral ten behoeve van k
zijn thuisbasis Napels) het land L
aan de rand van de financiële L
afgrond heeft gebracht. Een 3
van de weinigen die op zijn post e<
is gebleven, is minister van jus- k
titie Claudio Martelli. En te-
recht, want als er nu eindelijk
een efficiënt opsporingsappa
raat wordt geschapen en als de
tot nu toe hopeloos versnipper
de gerechtelijke maffia-onder
zoeken worden gecoördineerd,
dan is dat vooral aan hem te
danken. Bovendien heeft Mar
telli een bijdrage geleverd aan-
de moralisering van de politiek,
door zich onmiddellijk te dis
tantiëren van het schandalige
voorstel van zijn socialistische
partijgenoten om een generaal
pardon in te stellen voor de cor-
ruptelingen van Milaan.
Temidden van de algehele misè
re zijn er dus tekenen dat de
zieke man van Europa voor ge
nezing vatbaar is. Voorlopig
verdient Italië daarom nog het
voordeel van de twijfel.
(De auteur is correspondent van
deze krant in Rome).
