De andere kant van hetzelfde
Expositie: Boeddha en Shiva in Volkenkunde
Film: Wayne's world, een dwaze komedie
Evenement: 'De Dagvan het paard'in Voorschoten
De verstilling zit meer in mijn schrijven: een zoeken naar ultieme helderheid.
Nog nooit heb ik zoveel grote uitspraken en kleine grappen weggegooid als nu.
Surfen voor de titel
WÊ eindredactie riaschuurhdizen vormgeving kltty stljnman
UITGAVE LEIDSE COURANT, TELEFOON 071-122244 DONDERDAG 23 JULI 1992
door Renée de Haan
raten is zijn tweede natuur. Zo
als hij de as van een sigaret af-
tipt, vanzelfsprekend maar
nooit morsig, zo trekt Paul van
Vliet aan de plooien van zijn le
ven tijdens een warm gesprek.
Over wat er door 55 jaar be
staan, 28 seizoenen optreden
en twee huwelijken verschuift:
de jongen is rijper geworden, de
naderende grijsaard in hem springt nog naïef
rond. ,,Ik mis de brutaliteit van dingen doen die
niet kunnen. Vroeger stond ik vooraan als ze
zeiden 'Doe eens wat'. Dan vulde ik het deel na
de pauze wel effetjes. Tegenwoordig zou ik het
liefst weglopen. Als ik naar een microfoon loop
ben ik me terdege bewust: Ik ben Paul van Vliet
geworden".
Dat remt, knippert hij bevestigend met de ogen.
Anderzijds is de last van 'je moeten bewijzen'
weggevallen.
„In 1978 zong ik nog: 'Moeder hoe vind je mijn
witte pak?'. Pas later besefte ik wat daaraan ten
grondslag lag. Ik wilde aan haar eisen voldoen.
En die waren verdomd hoog! Die blik van 'papa,
kijk eens', herken ik feilloos bij anderen, ook
leeftijdgenoten. Heerlijk dat ik dat niet meer
hoef'.
„Daarnaast hebben de kinderen iets opengebro
ken. Kinderen rammen overal doorheen. Die
hebben geen tijd voor geduld en mooie dingen.
Zij zijn het centrum van de wereld. De mijne
hebben me minder voorzichtig gemaakt, minder
egocentrisch ook".
MINDER GÊNE
„Je kunt dus stellen dat ik minder gêne voel. Of
dat in het nieuwe programma te zien is, weet ik
niet. Ik weet wel wat flauwekul is en wat veel
waard".
Termen als 'kwetsbaar' en 'persoonlijk' han
teert hij niet. Dat schept verwachtingen bij zijn
publiek, die hij nooit kan waarmaken.
„Wantje blijft dezelfde mens. Ik ben niet aange
raakt door een sekte, heb mijn haar niet geverfd
of een shocktherapie ondergaan. Dus het blijft
Paul van Vliet, die vanuit dat vertrouwde hoofd-
pad zichzelf en het publiek wil verrassen".
Voor het eerst heeft hij zich wel laten regisseren.
Eddy Habbema nam een last van zijn schouders,
hakte knopen door waar muzikanten en enter
tainer van mening verschilden en stuurde waar
nodig.
„Het gaf me zekerheid, zo'n coach. Tegelijk liet
hij me in mijn waarde. Kijk, wie zegt dat hij zich
zelf is op het toneel, liegt. Je doet overal een
schepje bovenop, zodat het publiek zegt: 'Wat
stelt 'ie zich aan'. Daar zijn ze voor gekomen.
Mijn gebaren zijn echter, in alle overdrijving,
wel van mij. Iets minder heftig en onrustig dan
voorheen".
Bij de gedachte dat hij zoals veel artiesten naar
versobering streeft, twinkelt zijn hele lijf.
„Mooi hoor, de meeste artiesten bedoelen dat ze
te oud geworden zijn voor al die heftigheid. Ik ga
die vergrijzing in mezelf tegen door de jongens
van de muziek. Met hun jongheid brengen ze
van alles in. Ze zijn een deel van mijn leven en
emoties geworden. Dus, nee, ik eindig niet be
jaard bij een eenzame piano".
„De verstilling zit meer in mijn schrijven: een
Je blijft dezelfde mens. Ik ben niet aangeraakt door een sekte, heb mijn haar niet geverfd of een shocktherapie ondergaan.
zoeken naar ultieme helderheid. Nog nooit heb
ik zoveel grote uitspraken en kleine grappen
weggegooid als nu. De last drukt zwaarder. Met
het spelen spoel je schoon, althans als het een
goed program is".
Spijt en hoop, tussen die twee uitersten beweegt
de nieuwe theatershow zich. Het thema vormde
zich vanzelf. Omdat met het ouder worden de
relativering komt, 'wat stelt het allemaal voor'
en tegelijk het genieten van niet-materiële za
ken versterkt.
ZWART
„Nooit zou ik alleen vanuit cynisme kunnen
werken. Dat zwart zwart is weten we wel. Die
herkenning slaat dood. Dwars door alles blijf ik
optimist, strooi ik met kleur. Van mij mag ne
gentig procent in de wereld mislukken; toch zijn
er nog een paar plekken of mensen waar dingen
wel slagen".
„Wel heb ik last van mijn zesde zintuig. Door dit
vak zie ik veel van wat fout gaat. Dan ontstaat er
grote somberheid en woede. Of het nu Joegosla
vië is of de buurman. Het is vaak geen sadisme,
maar dat kleine stapje dat ze niet durven ma
ken. De angst voor gezichtsverlies. Het 'Papa,
kijk dan' in het groot".
Sinds hij dat zelf kwijtraakte - zijn vader over
leed bijna symbolisch een paar dagen na de pre
mière van de Jubileumshow - merkt Paul van
Vliet meer afstand tot het verleden. Vroeger
hing hij aan dingetjes, herinneringen, tegen
woordig steunt hij op vrienden en familie. Met
als verwachtingspatroon vooral het allersimpel
ste: vertrouwen.
„Ik verwacht dat ze mij mijn zachte chaos verge
ven. Vanuit de hoop dat ze me kennen. Dat
maakt me naïef. Omdat ik nog teveel denk dat
een ander reageert zoals ik zou doen. Ik ver
wacht evenmin dat iemand me een streek levert.
Als het gebeurt - heel weinig - schrik ik".
Kringen van een 55-jarige die in cirkels gelooft,
worden kleiner, beaamt hij met een tikje wee
moed. Kleiner, maar intenser. Ook met het
publiek. „Vroeger was het gissen wat ze von
den. Ze zeiden het nooit. Ze schreven wel.
Steeds meer. Nu denk ik ze te kennen. Ik voel
meer mededogen. Als ik ze zie zitten, gaat het
door me heen: wat zijn we toch een tobbers
met z'n allen, mezelf incluis. Ik ben ook een
klungel die soms nog aan zijn moeder zou wil
len vragen: Hoe doe je dat nou?".
„Ik zeg dat allemaal niet rechtstreeks. Ik laat
één stuntel zien. Daarin mogen ze alles her
kennen. Ook mijn kinderlijke hoop. Dat ik
ooit het allermooiste programma schrijf,
waarvan ik niet wist dat ik dat in huis had.
Verder zijn alle dromen uitgekomen: Pepijn,
Carré, Broadway. Met als uitkomst de wens
om stilletjes en elegant te verdwijnen, als een
Haags kopje koffie. Zodat als ik later beken
den zie, we naar elkaar kunnen glimlachen
met die glimlach van dat het goed was, toen".
foto Frans Rombout
Ook dit weekeinde zullen spectaculaire beelden te zien zijn tijdens de surfwedstrijden in Scheveningen.
Zaterdag en zondag wordt voor de kust van Scheveningen
de tweede wedstrijd gehouden die meetelt voor
het Nederlands Kampioenschap Funboardsurfen. Een eer
dere wedstrijd vond geen doorgang vanwege te weinig wind.
De surfers zullen dit weekeinde dan ook extra gemotiveerd
aan de start verschijnen, omdat het de eerste keer is dat de
gehele Nederlandse windsurftop zich met elkaar kan meten
dit seizoen.
Er zal gestreden worden door zo'n 80 surfers onder wie de
vaderlandse toppers Stephan van den Berg, Hans Knip-
scheer, Ron Ruiter, Marcel van der Zwart, Herma de Jong
en Luciënne Ernst.
Een van de kanshebbers is de 18-jarige Huub van Etten.
Drie weken geleden prolongeerde hij in Noordwijk zijn titel
als Nederlands jeugdkampioen.
De westrijden worden gehouden bij het Jump Team ter
hoogte van golfbreker 42 en 43. De eerste start zal om
streeks 10.30 uur zijn. Afhankelijk van de weers- en win
domstandigheden wordt er course race, slalom of wave per
formance gevaren. Hopenlijk is het weer van dien aard, dat
het meest spectaculaire onderdeel de wave performance kan
worden gehouden. Om dit mogelijk te maken zijn speciale
golfcondities en windomstandigheden nodig, die maar enke
le malen per jaar voorkomen.
'Boeddha en Shiva' op
Java, een expositie in
Volkenkunde.
'De dag van het paard'in
Voorschoten duurt twee
dagen
Verder op deze pagina
De muziek- en
theateragenda voor
Leiden en omgeving.
Alsmede de uitgebreide
popagenda.
Rebbecca DeMornay als
engel der wrake in 'Hand
that rocks the cradle'.
Verder op deze pagina
Het bioscopen overzicht
voor de Leidse en
Haagse regio en de
exposities.
