Restauratie Rietveld-meubelen
Chapman laat muziek voor haar spreken
KUNST/RTV
Vier jaar voor uitlokking Frans Hals-roof
Toby Rix: veel meer
dan muzikale clown
Dresdener Museum wil
Van der Heyden terug
DINSDAG 21 JULI 1992
zelf met het plan was gekomen en hem had
gevraagd of hij gegadigden wist en dat hij
lachende jongen met bier- slechts de betaling had doorgesluisd.
In de nacht van 12 op 13 oktober werd in
'Het Hofje van mevrouw Van Aerden' inge-
Leerdams museum. foto: anp broken. Drie mensen werden geboeid
Opnieuw acties
tegen NOS
AMSTERDAM De Neder
landse Toonkunstenaarsbond
heeft gisteren besloten
Jgte acties te blijven voeren tegen de
is 0) voorgenomen ontslagen van
wijk musici bij het Muziekcentrum
de Omroep. Het NTB-be-
tart stuur zegt hiermee door te gaan
da ongeacht de uitspraak van de
geo rechter in het kort geding dat
a af de NOS tegen de Kunstenbond
FNV heeft aangespannen.
De NOS wil via een kort geding,
wor dat dient op 23 juli, voorkomen
va, dat NTB-leden in het Radio
k0ll Symfonie Orkest de Internatio
nale Dirigenten Meesterklas
'erstoren. Voor deze dirigen-
incursus, die van 11 tot en met
29 augustus aanstaande wordt
ehouden, komen meer dan 30
lirigenten uit de hele wereld
ïaar Nederland.
Filmopnamen
Oeroeg'
i/ zitten erop
MUIDEN De filmopnamen
voor 'Oeroeg' naar de debuut
roman van Hella Haasse zitten
irop. Alles is gefilmd en inge
blikt. Dat meldt producent Ad-
led Film Internationals in Mui
den. De film wordt begin 1993
n de bioscopen verwacht.
TraCyChapnnans,or,eenv,oedgo,faanF
ran ruim acht miljoen gulden,
rergaard in Nederland, Indone
sië, Duitsland en België. In 50
draaidagen werd 39.000 meter
ilm gemaakt op Java. De film-
okaties waren onder meer Ja-
tarta (Batavia) en Bogor (Bui-
enzorg).
•.oop Aan de* verfilming van het uit
1948 stammende verhaal van
)eroeg en Johan, een Indische
m een Nederlandse jongen' die
vrienden zijn, maar tijdens de
strijd om de onafhankelijkheid
segenover elkaar komen te
staan, werkten 80 acteurs en
2000 figuranten mee.
De jongens worden gespeeld
door respectievelijk Martin
Schwab en Rik Launspach. Ver
der werkten onder meer Jeroen
Krabbé, Peter Faber en Josée
Ruiter mee. De regie was in
handen van Hans Hylkema, de
camera werd gehanteerd door
'élix-winnaar Walther van den
Ende. Jean van de Velde
schreef het scenario.
DEN BOSCH De rechtbank in Den
Bosch legde gisteren vier jaar onvoor
waardelijke gevangenisstraf op aan een
40-jarige Amsterdammer. De man heeft
de roof uitgelokt van een schilderij van
Frans Hals uit een Leerdams museum
in oktober 1988. Er was vijfjaar geëist.
Bij de politie verklaarde hij eerst dat hij
voor een ander de opdracht tot de diefstal
kneveld en met een vuurwapen bedreigd
om informatie te verstrekken. De beheer
der werd weer losgemaakt en moest het
alarm uitschakelen.
Toen de dief bezig was de 'Lachende jongen
met bierkruik' van Hals van de muur af te
halen en daarna Ruysdaels' 'Boslandschap
met bloeiende vlier', wist de beheerder een
tweede alarm in te schakelen. De inbreker
verdween met de schilderijen die vijf mil
joen en 20.000 gulden waard zijn.
had doorgegeven. Later zei hij dat de dief De politie tastte aanvankelijk in het duis
ter, tot in Breda bij een onderzoek naar een
serie roofovervallen en in Den Bosch bij het
onderzoek naar de Van Gogh schilderijen
roof uit het Noord-Brabantsmuseum, de
man naar voren kwam als een van de ver
dachten in die zaken.
Een 37-jarige man uit Sas van Gent kreeg
in hoger beroep zes jaar voor twee overval
len en van de Bossche rechtbank vier jaar
voor zijn aandeel in de Van Gogh-roof. De
47-jarige J.v.d.S. uit Aalten in België, mede
verdachte in de Van Gogh-affaire en in de
overvallen is nog niet veroordeeld. Hij zou
ook de dader zijn van de Leerdamse schilde
rijenroof.
De Amsterdammer zelf zei dat de suggestie
van de officier dat hij te maken zou hebben
gehad met de groep rond Klaas Bruinsma,
die vorigjaar in het criminele circuit in Am
sterdam is geluiqideerd, voor hem levens
gevaarlijk was. ,,Dan kunt u mij beter tot
tien jaar veroordelen, dan ben ik mijn leven
tenminste zeker", zei hij tegen zijn rech
ters.
3 als een waterval uit over het publiek.
i foto: jet belgraver
Concert Tracy Chapman met vijf man
begeleiding. Doelen, Rotterdam. Gis
teravond.
Boe-geroep viel Tracy Chap
man ten deel tijdens haar een
malige optreden in Nederland.
Niet omdat het publiek gister
avond in een volgepakte Rotter
damse Doelen ontevreden was
over de verrichtingen van deze,
nog altijd bijzondere, Ameri
kaanse zangeres en gitariste,
maar omdat ze, na slechts een
toegiftje, definitief voor de
kleedkamer koos.
Het zaallicht was onverbidde
lijk en bleef branden, dus restte
slechts de herinnering aan het
een uur en veertig minuten du
rend optreden dat bij vlage een
geïnspireerde Tracy Chapman
had laten horen. Wat haar con
cert vooral duidelijk maakte,
was dat er van het introverte
meisje, dat nauwelijks voor de
microfoon durfde bewegen, laat
staan iets zeggen, niet veel
meer over was. Okee, ze laat
nog steeds de muziek voor zich
spreken en opent eigenlijk al
leen haar mond als ze moet zin
gen, maar die danspassen waar
mee ze in de tweede helft van
haar optreden (soms) aan de
haal gaat, tonen dat ze zich in
middels echt thuis voelt onder
de schijnwerpers.
Er is echter een, nee eigenlijk
twee problemen: haar begelei
dingsgroep en haar wat zwakke
derde elpee 'Matters of the he
art'.
Bij muziek zoals Tracy Chap
man die schrijft en componeert,
luistert de begeleiding heel
nauw. Tracy zet als het ware
haar hart voor iedereen te kijk
en als dan een drummer bij
voorbeeld de kransslagader af
klemt omdat hij te houterig en
op een behoorlijk irritante ma
nier zijn stokken gebruikt, dan
loopt dat hart paars aan en tikt
het niet meer zoals voorheen.
Gisteravond klonk hierdoor een
een andere manier moeten ge
bruiken. Niet direct op het po
dium kiezen voor een groepsge
beuren, maar telkens de instru
menten uitzoeken die een wer
kelijke bijdragen kunnen leve
ren aan de compositie. Op die
manier kan het dan gebeuren
dat de gitarist maar voor vier
nummers onder de schijnwer
pers staat. Dat moet dan maar.
Dat Tracy Chapman (soms)
weinig begeleiding nodig heeft,
bleek tijdens haar solo-uitstap-
deel van het concert te wollig, je, op het moment dat ze de
overstemde de niet altijd even groep naar de coulisse had ver
wezen. In dat kwartier over
tuigde ze het meest. Toch wa
ren haar begeleiders geen nut
teloze bijwagens. Tijdens 'Fast
car' zorgden ze ervoor dat de
vloedgolf aan passie als een wa
terval over het publiek werd
swingende
de zangeres. En als dat dan ge
beurt bij het zwakste materiaal
dan zitje als publiek met krom
me tenen te luisteren.
Eigenlijk zou Tracy Chapman
haar muzikale employees op
uitgestort. Op die sentimentele
momenten bleek Chapman ook
verantwoordelijk voor muziek
om bij te knuffelen. Dan werd
het luidruchtige en over-en-
thousiaste publiek muisstil en
was de hartstocht soms niet al
leen zichtbaar, maar ook te voe
len. In die liefdesliedjes is de
combinatie van Tfhcy Chap-
mans stem en haar gitaar zo
sterk dat het soms tot bloedstol
lend mooie versies leidt.
Jammer is dat tussen ijzerster-
ke composities als het (nog al
tijd) bewogen 'Talkin' bout a
revolution' en het sentimentele
a-capella-nummer 'Behing the
wall' het zwakke werk van haar
derde langspeler zit. Het geeft
het optreden een wat wisselval
lig karakter. En dat kan nooit
de bedoeling zijn.
a! Letjj!
Misschien hadden ze maar één hit, misschien meer. Maar
ooit stonden ze in het volle licht van de schijnwerpers,
waren ze niet weg te branden uit 'Arbeidsvitaminen',
werden ze grijsgedraaid. Daar is verandering iii geko
men. Hoe is het eigenlijk met hen? Doen ze nog wat en zo
nee, wat doen ze dan wel? Deze week nog een keer de kij
ker op: Toby Rix, muzikale showman, op 28 februari 1920
als Tobias Lacunes (Hugenoten-afstamming, vandaar) in
Amsterdam geboren, waar hij vijfendertig jaar bleef.
Woont nu, na een slordige dertig jaar Loosdrecht, in Lely
stad. En beleeft plezier in zijn werk als nooit tevoren. Net
terug van een serie optredens op Terschelling.
AMSTERDAM - Het Am
sterdamse advocatenbureau
Russell is door de Duitse
overheid ingeschakeld om
een schilderij van Jan van
der Heyden (1637-1712) te
rug te krijgen in de Gemalde-
galerie in het Duitse Dres
den.
Het doek, getiteld 'Klooster in
Landschap' werd na de Tweede
Wereldoorlog door het Russi
sche Rode Leger uit het mu
seum gestolen. Een Amster
dams zakenman is de huidige
eigenaar ervan. Hij zou het voor
een bedrag van 100.000 gulden
hebben gekocht.
Twee jaar geleden werd het
schilderij, aangeboden aan het
veilinghuis Christie's in Am
sterdam. De expert Oude Mees
ters van Christie's, M. Aarts,
vertrouwde de
waar toen niet en schakelde de
politie en de Centrale Recher
che Informatiedienst (CRI) in.
Het schilder-ij werd vervolgens
namens de Duitse overheid in
beslag genomen. Volgens ken
ners zou het doek een half mil
joen gulden waard zijn. Het
schilderij staat opgenomen in
de 'Kriegsverlust der Dresde
ner Gemaldegalerie", vernich-
tete und vermisste werke' uit
1963 en de catalogus 'Verlorene
werke der Malerei' in Duitsland
over de periode 1939-1945. Ook
staat het vermeld als krijgs-
waar in een in 1971 verschenen
Nederlands boek over Jan van
der Heyden.
Volgens advocaat mr. P. Russell
is de zaak nu onder de civiele
rechter. Wanneer de rechter
uitspraak doet, is „nauwelijks
te voorzien", zo meent hij.
Leoni Jansen
en het North
Sea Jazz
door RENE DE COCQ
Het is heel mooi van de NOS-televisie dat ze (al is het
alleen maar in de zomer) zoveel aandacht, tijd en geld
besteedt aan jazz. De doelgroep van deze muziekvorm
heeft wat dat betreft immers vele jaren lang op een
houtje moeten bijten, afgezien van een enkel AVRO-
programmaatje waarin Pim Jacobs een leuk jazzy
loopje mocht spelen.
Het is alleen een beetje jammer dat ze bij de NOS, te
oordelen aan de vele uitzendingen rond het North
Sea Jazz Festival, zo 'n rare smaak hebben. Niet
alleen lieten ze die programma 's presenteren door
nou niet bepaald als jazzkenners genoteerde
grootheden als Tom Egbers en Leoni Jansen, maar
vooral werd uit het enorme en zeer gevarieerde
aanbod in Den Haag een keuze gemaakt met een wel
extreem laagjazzgehalte.
Maar liefst driemaal kregen we, bij voorbeeld, de
(sympathieke) zanger Lou Rawls voorgeschoteld, die
wel zwart is maar wiens muziek vrijwel niets met
jazz heeft te maken: het is gewoon een soort gezellige
soul.
De NOS legt trouwens toch een merkwaardige
voorkeur voor vocale bijdragen aan de dag: van de
geselecteerde muziek was zeker tachtig procent zang
(en dan nog van 'performersdie th uishoren in de B-
categorie, óf in het museum, zoals Cab Calloway die
in Den Haag voor de honderdste keer zijn Hi-De-Hi-
kunstje uit de thirties kwam vertonen). Uitgerekend
zang is een onderdeel dat bij de meerderheid van de
jazzliefhebbers de minste waardering geniet.
Uit een paar interviewfragmenten konden we gewaar
worden dat de Nederlandse avantgarde
internationaal een heel bijzondere plaats schijnt in te
nemen. Maar dat werd dan weer niet geïllustreerd
met een gepaste muziekkeuze. Ja, wat flarden van een
paar seconden, een onwaardige vertoning als je de
bijgeleverde pretenties van de NOS-programmering
Heel gênant was ook de slechte voorbereiding van
Leoni Jansen op haar taak als presentatrice. Ze
maakte bij voorbeeld stomme fouten in een gesprek
metMichiel de Ruyter (waarvoor was die
gerenommeerde kenner niet betrokken bij de
samenstellingen presentatie van deze
programma 's En wat de denken van die ergerlijke
blunder in dat interviewtje met gitaarwonder
Stochelo Rosenberg Ze noemde zijn drie piepjonge
neefjes, ookgitaarvirtuoosjes, 'deStochelo's'.
Terwijl ze natuurlijk gewoon 'de Rosenbergsheten.
Zelfs als het gaat om niet door de NOS zelf
samengestelde jazzprogramma's maar aangekocht
materiaal valt er nog te mopperen. Die Engelse
documentaire over de Belgisch-Franse jazzgitarist
Django Reinhardtbij voorbeeld: de film bevatte wel
aardig hedendaags materiaal (zijn specifieke
snarenstijl wordt door veel mensen nagevolgd en elk
jaar is er een festival in het Franse plaatsje waar hij
te jong is overleden), maar vrijwel geen millimeter
authentiek beeldmateriaal van de grote meester zelf.
Dat is natuurlijk belachelijk.
Het is te hopen dat de van oorsprong Noorse
filmdocumentaire die vanavond (op Nederland 3 om
20.55 uur) in de Zomerjazzreeks is te zien over
Charlie Parker, de grote jazzvernieuwer in de jaren
veertig, het er beter afbrengt.
Inmiddels zijn we 'Spiegels' kwijtgeraakt uit de
Nederlandse programmering. Dit vrijdagse
praatprogramma is door de NCRV, naar eigen
zeggen, wegens interne meningsverschillen per direct
afgevoerd. Intrigerend, zoiets. Wie zou ruzie hebben
met wie, en waarom
We hebben een vermoeden dat het kan gaan om de
enkele malen dat een gast in de rech tstreekse
uitzending dingen zegt of toont (kunstenaar Aat
Veldhoen!) die bij het gemiddelde NCRV-publiek wel
eens als choquerend kunnen overkomen. Dat is bij
zo'n als gematigd-conservatief geprofileerde omroep
wellicht reden voor gekrakeel achter de spiegels.
Overigens missen we er niks aan: 'Spiegelswas
gewoon een stukje modale, redelijk overbodige
middagbabbeltelevisie, toevallig in de late
avonduren geprogrammeerd. En de visuele gimmick
van al die spiegels in het decor was vooral
vervreem dend omdat de gesprekspartners elkaar op
de buis nooit recht aankeken maar zo te zien juist
langs elkaar heen. Nogal hinderlijk.
-ELYSTAD - Wat hij ook
leed: altijd ging het met een
twe tnipoog. En altijd was er, te be-
n Rij [innen in 1947/'48, de toeterix.
Idoer ^at rare instrument dat alleen
bezit en dat alleen hij kan
B0(iespelen. Het heeft, net als hij,
hele ontwikkeling doorge-
Heel wat sloperijen af-
teerd 'ssjouwd voor het compleet
ie
ije val
n e n het begin zat het verscholen,
gelde iïj had een speeltafel met xylo-
s 7_( bon, waar hij Circus Renz op
lakte 'peelde. Op een gegeven mo-
i Bal nent tijdens het optreden wer-
5 3.(len met een paar handgrepen
ront en tafel verwijderd en dan
twamen die toeters te voor-
ichijn. Want zo was dat: in het
mi )rhle begin waren er alleen de
oeters. Om een uitgesproken
'ariété-act ging het toen. Nu
liet meer. Koeiebellen, cimba-
en, een revolver: stukje bij
leetje vervolmaakte hij het in
strument. En nu kan hij er alles
Te> spelen. Trompetconcert van
alve Geen probleem. Twee
Ann( iaar geleden was de televisie-
Bethlf première daarvan, op oude-
aarsavond.
R» De jonge Toby begon in groep-
van gevarieerd pluimage,
litaar, banjo. Cowboygroepjes,
tawaiiangroepjes. The young
erhorjrambling cowboys. Gelijk met
de Kilima's. „Dan praat je over
.een halve eeuw. Niet voor te
0Gj itellen, hè?" Had eigen ensem-
der G™es! een Spaans trio daarbij.
|Nog een tijd een vpcalgroup
('maar nooit alleen zang, altijd
met show') met daarin Joop de
Knegt, één van zijn ontdekkin
gen, zou je kunnen zeggen. An
deren: Maria Zamora, kunst
fluiter Jan Tromp. „Die heb ik
een beetje gecoacht, in het be
gin". Neven, noemen hij en Jan
elkaar, maar eigenlijk is hij een
neef van zijn vrouw. Ex-vrouw.
Na 43 jaar gingen ze toch maar
uit elkaar. Drie kinderen kre
gen ze. Zoon Jerry kwam ook in
het vak terecht en dochter Ma-
roesja zullen velen kennen als
de dochter van Ti-ta-tovenaar.
„Die heeft twee vaders
buitenissige instrumenten.
Heeft een slappe klarinet, bij
goed aanslaat, zo omschrijft hij
het. En jazz doet hij ook. Vorig
voorbeeld, zo'n worst met klep- jaar nog op het North Sea Jazz-
pen, waar wel een echt geluid
uit komt. Een piepklein concer-
tinaatje (uit de accordeon-fami
lie), een 'glasinstrument' (der
tig glazen op een tafel). En in de
loop der jaren leerde hij daar
naast een aantal normale be
spelen, Een van de belangrijk
ste: de mondharmonica. „Het
Hongaarse repertoire ligt mij
het best". Saxofoon, banjolele,
trompet, typische soorten flui
ten. Plus de al genoemde. Op
piano en accordeon kan hij zich
Ton Lensink en ik". Nee, hij is ook wel redden, maar die wil hij
geen grootvader. Misschien dat niet meetellen. „Ik ben geen
Johnny Meijer". Met 'gepaste
trots' evenwel: „Mijn muzikale
achtergrond is zo dat ik niet al
leen 'Zie de leliën op het veld'
speel of 'Drie kleine kleuter
tjes'. Ik wil toch bewijzen dat ik
serieus met muziek bezig bén.
Hij heeft het bewezen. De malle
Toby van weleer is uitgegroeid
tot veel meer dan een muzikale
clown (al heeft hij dan nog wel
eens een pruik en een neus op).
De toeterix is gebleven, het pu
bliek verwacht dat gewoon.
Maar pas tegen het eind van
zijn optredens gaat hij daar nog
even flink op te keer. Eerst is er
het serieuze werk. Klassiek,
speelt hij. „Echt volgens parti
tuur, daar komt geen flauwekul
aan te pas". Hoewel, de instru
mentkeuze heeft op zich na
tuurlijk al wel een komisch ef
fect. „En in de cadensen kan ik
ook wel uitpakken". De knip
oog weer, zeg maar. Een waan
zinnige combinatie die heel
dit
zijn jongste dochter, een nako
mertje.
De doorbraak op platengebied
kwam voor Toby met 'Heer in 't
yerkeer', waarin de toeterix een
grote rol speelde. En een groot
succes werd ook 'Malleventja',
een parodie op 'Malaguena' van
Los Paraguayos. Nederlandse
versie van André Meurs en wel
zo, dat die naar de oorspronke
lijke tekst klonk. „Ik had een
fake-harpje gemaakt, gewoon
van een stel planken uit de
schuur, en er wat snaren op ge
spannen. Maar dat klonk zo
echt dat ik het weer moest ont
stemmen. Te mooi, eigenlijk".
Later kwam hij nog met Los Pa
raguayos te werken. „Die moes
ten er vreselijk om lachen". Wie
of wat hem bewoog de kant op
te gaan die hij koos? Twee men
sen waren van belang: George
Formby en Spike Jones.
Hij speelt wel meer op van die
festival gestaan. „Dat had ik
tien jaar geleden niet durven
dromen".
Showelement
En met wie treedt hij veel op?
Met Willem Breuker en de
Mondriaan Strings. Hij noemt
zich het showelement. Het be
valt hem uitstekend. „Ik voel
mij er kiplekker bij". Jong pu
bliek, prachtig. Hij denkt voor
lopig dan ook niet aan stoppen.
Dat is anders geweest, zo'n vijf
tien jaar terug. „Ik dacht: ...ei
genlijk ben je wel een ouwe
man, met zo'n ouwe kop... Ik
heb genoeg gezien die afgingen
en dat wilde ik niet. Je kunt je
natuurlijk altijd nog als clown
schminken, die kan honderd
tachtig worden. Maar het is tot
nu toe niet nodig. Ik werk met
Breuker, dat zegt genoeg". En
hij noemt het een geluk dat zijn
genre tijdloos is. „Je kunt geen
ouwe man van zeventig met een
gitaar 'I love you' laten zin-
gen".
Zoals het nu gaat heeft hij er
zelfs meer plezier in dan vroe
ger. „Ik heb toch lang moeten
vechten, hard moeten werken
en nu. heb ik het gevoel: ik heb
veel over. Niet van: dat doe ik
wel effe, er blijft steeds span
ning, gezonde spanning, hoor,
maar mijn basis is veel breder
dan dertig jaar geleden". Zo
zeer houdt hij van zijn werk dat
hij het voor niets zou doen, als
het moest.'
UTRECHT - Ongeveer der
tig meubelen van de Neder
landse architect en vormge
ver Gerrit Rietveld (1888-
1964), die deel uitmaken van
de collectie van het Centraal
Museum in Utrecht, zullen
door meubelrestaurator Jur-
jen Creman worden gecon
serveerd en gerestaureerd.
Dit gebeurt ter gelegenheid van
een grote overzichtstentoon
stelling met werk van Rietveld,
die vanaf 28 november tot en
met 21 februari 1993 in het
Centraal Museum is te zien. Na
februari reist de tentoonstel
ling naar het Centre Pompidou
in Parijs en het Guggenheim
Museum in New York.
De restauratie is volgens Cre
man nodig, omdat de meubelen
,iconstructief niet sterk in el
kaar zitten". Bij zijn werk
zaamheden ziet Creman zich
voor een dilemma geplaatst.
Moet hij het voorwerk slechts
conserveren, en als document
met alle bijbehorende schades
behouden, of moet hij het daad
werkelijk restaureren zodat het
min of meer in de oorspronkelij
ke staat wordt teruggebracht?
Tot nog toe staat het behoud
van de meubelen in de huidige
staat voorop. Bij de restauratie
van de moderne meubelen (de
sign) is nog geen sprake van een
algemene norm die kan worden
gehanteerd, zo meldt het mu
seum.
Tegelijkertijd met de restaura
tie wordt de opbouw en de sa-
De stoelen van Gerrit Rietveld ...constructief niet sterk...
menstelling van de verflagen op
een aantal vroege meubels van
Rietveld onderzocht. Daarvoor
zijn in samenwerking met het
Centraal Laboratorium kleine
verfmonsters genomen. Op ba
sis van het onderzoeksresultaat
kan onder meer duidelijk wor
den wat voor reinigingsmidde
len moeten worden gebruikt
voor de verschillende verflagen.
Het onderzoek naar de opbouw
en de samenstelling van de
verflagen, wordt gecombineerd
met een bronnenonderzoek. Bij
het Centraal Museum is sinds
enige jaren het Rietveld Schro
der Archief in beheer, waarin
originele tekeningen van Riet
veld zijn bewaard. Sommige te
keningen geven duidelijk aan
welke materialen en technie
ken Rietveld gebruikte.
onderzoek naar de verflagen
meer duidelijkheid geven over
de originaliteit van bepaalde
voorwerpen. Het blijft echter
mogelijk dat Rietveld bij de uit
eindelijke fabricage is afgewe
ken van zijn tekeningen. De
meubelmaker die sinds het al
lereerste begin bij het maken
van Rietvelds meubelen betrok
ken is geweest, G. van de Groe-
nekan, zou in sommige gevallen
uitkomst kunnen bieden.
