INTERVIEW/ Roberta Flack
Van Rickie Lee Jones naar Willy DeVille
Candy Dulfer wil
het podium weer op
Jeffrey Lee Pierce met vooroorlogse Delta-blues
North Sea Jazz
Rickie Lee Jones, een tamelijk uniek optreden
Veel vocalisten vandaag: Tania Maria, Lou
Rawls, Linda Hopkins, Willy DeVille, Pa
tricia Barber, Rickie Lee Jones en Roberta
Flack. Opvallendste gezicht in dat indruk
wekkende rijtje is zonder twijfel dat van
Rickie Lee Jones. De in 1953 in Chicago ge
boren Jones groeide op in Los Angeles.
Little Feat's Lowell George vestigde de
aandacht op de 'singer-songwriter' door
haar compositie 'Easy money' op te nemen
waarna ze met een keur aan Californische
jazzrock-musici haar titelloze debuut-lp
kon opnemen. Met de hit 'Chuck E's in
love' was haar naam internationaal geves-
tigd.
Rickie Lee Jones wordt wel de vrouwlijke
Tom Waits genoemd, wat niet helemaal
toevallig is omdat Waits een goede vriend
van haar is. De jazzy pop van Jones is even
betoverend en toegankelijk als ondoor
grondelijk. Hoewel het na de lp 'The maga-
zne' in 1984 vijf jaar stil was rond Rickie
Lee Jones kwam ze in '89 opmerkelijk te
rug met het sterke 'Flying cowboys'. Niet
één van de meest bereisde musici zijnde,
mag het optreden in Den Haag tamelijk
uniek worden genoemd.
Vorig jaar zomer kwam Gerry Mulligan
zijn oude maatje Miles Davis in Rotterdam
tegen. De baritonsaxofonist vertelde de
trompettist dat hij plannen had om hun ge-
zamelijke, veertig jaar oude plaat 'Birth of
the cool' opnieuw op te nemen. Davis was
weer geïnteresseerd in zijn oude werk na
dat hij diezelfde zomer in Montreux met
Quincy Jones zijn baanbrekende werk met
arrangeur Gil Evans na lange tijd weer had
uitgevoerd. Helaas overleed Davis voor de
opnamen van Mulligans 'Re-birth of the
cool'. Op de cd werd zijn plaats ingenomen
door Wallace Roney die op North Sea Jazz
te horen is in het speciale Miles Davis-tri
bute programma. In het Mulligan Tentet
wordt Roney vervangen door oudgediende
Art Farmer. Met de oorspronkelijke 'Birth
of the cool'-muzikanten Lee Konitz (alt
sax) en Bill Barber (tuba) brengt Mulligans
tentet onvergetelijke jazz -standards als
'Move', 'Godchild' en 'Rocker'.
In het Tuin Paviljoen van het X
bouw is het vandaag groot feest als na het
altijd al vrolijke optreden van Cab Hi-de-
ho' Calloway de New Orleans Revue van
start gaat. Onder leiding van pianist en
zanger Mac Rebennack, beter bekend als
Dr. John, treden aan zanger Johnny
Adams, accordionist Zachary Richard en de
van de popgroep Mink DeVille bekende
zanger Willie DeVille. In de grote begelei
dingsband van dit unieke gezelschap vin
den we de robuuste tenorsaxofonist Red
Tyler. Mardi Grass in Den Haag!
Liefhebbers van moderne, eigentijdse jazz
kunnen vandaag hun hart ophalen bij de
gigs van Jack DeJohnette Special Edition
(met altist Greg Osby), het Paul Motian
Trio (met gitaarwonder Bill Frisell) en de
Don Cherry All Stars met drummer Ed
Blackwell en saxofonist Carlos Ward. Een
weinig geziene gast in Nederland is de ei
genzinnige saxofonist en fluittist Yusef La-
teef. Zijn avontuurlijke kwartet wordt aan
gevuld met achttien percussionisten uit
het Afrikaanse mini-staatje Burundi.
Tesnlotte behoeven publiesfavorieten. als
Irakere, de Bill Evans Superband en Candy
Dulfer geen nadere introductie.
foto Robert van Stuyvenberg
Willy DeVille van de popgroep
Mink DeVille.
Roberta Flack vindt de
vraag nergens op slaan.
Nee, een pure jazz
zangeres is ze niet, maar
daarom hoeft ze op het
North Sea Jazz Festival nog
niet uit de toon te vallen. 'U
stopt mij in een hokje'.
Natuurlijk hoort Roberta
Flack op een jazz-festival
thuis.
ooor Marjolijn de Cocq
„We hadden al lang klaar kunnen zijn met
onze nieuwe cd", verzucht saxofoniste
Candy Dulfer (22). „Maar je kent dat wel:
aan het werk en dan toch niets doen".
In Studio Zeezicht bij Spaarnwoude is de
harde arbeid nu echter toch begonnen,
want in september moet de geluidsdrager
verschijnen. Het is inmiddels ruim twee
jaar geleden dat Candy's debuut-cd 'Saxua-
lity' uitkwam. Met de verkoop van bijna an
derhalf miljoen exemplaren werd de plaat
een nationaal en internationaal succes.
'Saxuality' leverde Candy een nominatie
op voor de prestigieuze Grammy Award.
Niet alleen kreeg ze hiermee de erkenning
die ze als muzikante zoekt, het was ook een
bevestiging dat ze de juiste keuze heeft ge
maakt door niet met mega-ster Prince op
tournee te gaan. „Ik ben altijd erg eigen
wijs geweest", lacht Candy. „Ik wil altijd
graag zelf de baas zijn en voor mij was mijn
eigen groep een veel grotere uitdaging'
Met Funky Stuff, trok Candy in 1990 en
1991 volle zalen in Nederland en diverse
Europese landen. Eind '91 volgde een Ame
rikaanse tour, waarbij Prince zich nog even
liet zien. „Hij kwam kijken in Los Angeles.
Ik geloof dat hij het wel goed vond. Maar ik
was er eigenlijk helemaal niet zo blij mee
dat hij er was. Het is natuurlijk een droom,
spelen voor Prince. Maar je kunt het maar
beter niet weten omdat je dan gelijk slecht
speelt". De zevenkoppige groep, met naast
de combinatie bas-drum-gitaar een sterk
vertegenwoordigde zangsectie, maakte
met een flitsende podiumact twee jaar ach
tereen grote indruk op het North Sea Jazz
Festival. Ook dit jaar zal 'La Dulfer' weer
te zien zijn in de immense Statenhal. Hoe
haar groep er die avond uitziet is nog een
verrassing.
Rauzen
In de studio wordt deze dagen gezwoegd
om het succes van 'Saxuality' te evenaren.
Candy wordt bijgestaan door haar gitarist,
schrijver, producer en muzikale rechter
hand Ulco Bed. „Het is voor ons nu best
moeilijk", vindt ze. „We staan onder grote
druk. Met je tweede album moet je je nog
meer bewijzen; je moet je succes herhalen
en liefst ook nog verbeteren. Daar komt bij
dat we met 'Saxuality' zelf niet zo heel erg
tevreden waren. We stellen onszelf nu dus
nog hogere eisen".
'Saxuality' klinkt volgens Candy te klein,
te 'soft'. „We waren veel te pietluttig over
kleine dingetjes en dat hoor je op de plaat
terug. Het is moeilijk om in de studio het
enthousiasme in de nummers te leggen dat
er op het podium automatisch is, maar nu
weten we dat we gewoon moeten rauzen".
De nieuwe cd (titel nog onbekend) moet
steviger worden dan 'Saxuality': „Een
beetje meer rhythm n' blues en wat minder
foto Dijkstra
'Het is moeilijk om in de studio het
enthousiasme in de nummers te
leggen dat er op het podium
automatisch is'.
'spacy' dan 'Saxuality', waarop we veel
synthesizers hebben gebruikt. We gaan
meer terug naar de basis. De saxofoonpar
tijen moeten nu ook wat beter uit de verf
komen dan op 'Saxuality'. Ik ben wat spe
len betreft de afgelopen twee jaar vooruit
gegaan, ben niet meer zo onzeker".
Geen Prince
Prince zal niet aantreden op de nieuwe cd.
„Als je een nummer van hem doet, drukt
dat een ongelooflijk stempel op je plaat.
Het is dan zo duidelijk van Prince, zo met
.zijn persoon verbonden". Wel wordt de
plaat opgeluisterd door saxofonist Maceo
Parker (ex-James Brown) en zijn blazers
sectie The Horny Horns, bestaande uit te
norist Pee Wee Ellis en trombonist Fred
Wesley. „We hebben eerlijk overgestoken.
We hadden Maceo gevraagd of hij op mijn
^cd wilde meespelen, in ruil daarvoor moet
ik meedoen op zijn liveplaat".
Door de studiowerkzaamheden heeft Can
dy een aantal aanbiedingen moeten af
slaan, onder meer van ex-Beatle Ringo
Starr die Candy vroeg voor een super de
luxe allstar-tournee.
Ze staat echter te springen om zelf weer op
het podium te staan. „Eerst het North Sea
Jazz, dan in augustus een jazzfestival in
Nagasaki in Japan en dan beginnen we in
oktober waarschijnlijk met een nieuwe
tournee. Lekker weer op het podium spe
len... daar heb ik echt erg veel zin in".
door Erik Quint
Met de roemruchte popgroep The Gun Club
speelde hij al punky uitvoeringen van blues-klas
siekers als 'Preachin' blues' van Robert Johnson
en daarom kwam de recente pure blues-plaat van
de Amerikaan Jeffrey Lee Pierce niet echt als een
verrassing.
„Eigenlijk ben ik altijd meer in jazz geïnteres
seerd geweest", vertelt Jeffrey Lee Pierce, die
meteen in herinnering brengt dat zijn Gun Club
ooit Pharaoh Sanders' avantgardistische 'The
creator has a master plan' opnam. „Mijn platen
maatschappij wilde dat ik een akoestisch coun
try-album zou maken, maar ik haat country en
daarom heb ik er rtiaar een blues-plaat van ge
maakt. Met die stijl voel ik me comfortabel. Die
shit kan ik spelen. Jazz fascineerde me maar ik
kan het niet spelen, het is te moeilijk voor mij".
„Eindjaren zeventig raakte ik geïnteresseerd in
blues toen ik in Los Angeles woonde en veel op
trok met The Blasters en Bob Hite (de vroegere
zanger van Canned Heat - EQ). Ik leerde veel van
hen door rond te hangen bij jamsessies. Gitaar
kon ik toen nog niet zo goed spelen, maar ik
mocht af en toe wat zingen", lacht Pierce.
Willie Brown
Naast stukken van Howlin' Wolf, Don Nix en
Lightning Hopkins nam Pierce voor zijn blyes-
tussendoortje („The Gun Club blijft het belang
rijkst") een aantal meer obscure songs op uit de
geschiedenis van de vooroorlogse blues uit de
zuidelijke staten van Amerika, de Mississippi
Delta-blues. Zo doet hij fraaie versies van 'Pony
blues' (bekend van Son House en Charlie Pat-
ton), 'Hardtime killin' floor blues' (Skip James)
en het intrigerende 'Future blues' van de legen
darische Delta-gitarist Willie Brown.
„Willie Brown is vrij onbekend gebleven. Weinig
mensen weten hoe belangrijk hij als gitarist was.
In de Mississippi-delta was Brown van grote in
vloed voor de ontwikkeling van de blues. Het op
nemen van 'Future blues' was voor mij de be
langrijkste reden om deze plaat te maken. We
hebben maanden op dat nummer gereperteerd.
Ik wilde de aandacht nu eens op hem richten in
plaats van op Robert Johnson. Volgens mij heeft
Johnson veel geleerd van Brown, ze kwamen uit
het zelfde gebied in Mississippi. De vooroorlogse
blues uit de Delta vind ik met name interessant
om de ongewone tijdschema's die de muzikanten
gebruikten. Wat zij met ritme deden was zeer bij
zonder. Much of that stuffis really bizarre. Overi
gens ben ik helemaal niet gecharmeerd van die
mythologie rond de zangers uit die tijd, die ver
halen over je ziel verkopen aan de duivel. Ik ge
loof niets van die onzin. Wat belangrijk is, is dat
er toen iets heel creatiefs gebeurde in de zwarte
muziek en je kunt horen dat iedereen elkaar ken
de en beïnvloedde".
Pseudoniem
Naast de traditionele stukken zette Pierce ook
twee eigen songs op de cd, die overigens ver
scheen onder het pseudoniem Ramblin' Jeffrey
Lee en de even obscuur genaamde vrienden Cy
press Grove en Willie Love. Wil Pierce met die ei
gen nummers aantonen dat zijn muziek deel uit
maakt van dezelfde bluesgeschiedenis?
"Tot op zekere hoogte wel. Mijn muziek is daar
een abstractie van, net als de muziek van Cap
tain Beefheart of Jimi Hendrix dat was. Met The
Gun Club vermengden we die traditie met punk,
psychedelica en James Brown. 'Moanin' in the
moonlight' van Howlin' Wolf klinkt op mijn plaat
zoals The Gun Club. Het is een abstractie, iets ty
pisch van de jaren tachtig", grapt Pierce.
"Ik treed niet voor niets op onder een pseudo
niem. Deze muziek moet los worden gezien van
de Gun Club. Toen we een paar weken geleden
ergens op een festival speelden, bleef het publiek
maar roepen om Gun Club-songs als 'Sex beat'.
Ze begrepen niet waar we mee bezig waren. We
spelen ook helemaal geen Gun Club-songs", zegt
Pierce met enige nadruk.
Over de indentiteit van gitarist Cypress Grove en
drummer Willie Love wil Pierce niets loslaten.
„Twee jongens die bij mij in de buurt wonen. Ze
zijn Engels", zegt de Amerikaanse zanger en gi
tarist, die tegenwoordig afwisselend in Neder
land en Engeland woont. Over de aangekondigde
special guests bij zijn optreden op NSJ merkt hij
op dat harmonicaspeler Kim Snelten (Jack of
Hearts) en waarschijnlijk Urban Dance Squad-
gitarist Tres Manos van de partij zullen zijn.
'Jazz fascineerde me maar ik kan
het niet spelen, het is te moeilijk
voor mij'.
door Peter v«h oer Hoest
Er zou een wet moeten komen die dikke
vrouwen verbiedt om leggings te dragen.
Maar nee hoor. Men doet maar, zoals bij
voorbeeld Roberta Flack. Ze schommelt
naar een microfoon op het podium op het
enige honkbalveld van Aruba en maakt
daar huppelpasjes, waardoor de planken
gevaarlijk doorzakken en een trompettist
op de voorste rij op en neer begint te dei
nen.
'Hello Aruba', schreeuwt Roberta en be
dankt dan de organisatie voor de uitnodi
ging om een van de topattracties te mogen
zijn op het jaarlijkse Jazz Latin Festival
van dit deels in ons bezit zijryJe overzeese
gebiedsdeel. Vervolgens ploft ze neer op de
pianokruk en ramt er in één keer het onvol
prezen 'Killing me sofly' uit. Waarom? Om
maar meteen van die ouwe koek af te willen
zijn, zodat getoond kan worden dat de ko
ningin van de flakkerend-haardvuur-balla
de ook veel jazz uit haar koker kan krijgen?
Zeker niet. Het blijft die warme avond on
der een stralende sterrenhemel heel erg ro
mantisch en hoewel de Arubanen daar in
tens van genieten en daar op een tropische
manier van getuigen, blijft de vraag: wat
doet Roberta Flack straks op het meest
toonaangevende jazz-festival ter wereld,
namelijk Ackets North Sea Jazz Festival?
„Stupid question", concludeert de zange
res na haar optreden achter het podium.
„U stopt mij in een hokje. Ik ben muzikan
te, een getrainde muzikante. Ik heb een
klassieke, universitaire opleiding gehad, ik
bestudeerde Bach en Handel en Teleman
en Beethoven. Ik zat natuurlijk in een
kerkkoor, Mahalia Jackson en Sam Cooke
waren mijn grote vorbeelden, maar ik heb
nooit gevoeld dat ik moest kiezen voor één
van die richtingen.
Ik ben gaan zingen zoals mijn ge\oel me in
gaf en zo zing ik nog. Dat gevoel ga in naar
Den Haag brengen, zoals naar ik hoop alle
daar aanwezige muzikanten dat zullen
doen".
Roberta vertelt het meeste plezier te bele
ven aan het begeleiden van jonge, talent
foto Peter van der Hoest
'Ik ben gaan zingen zoals mijn gevoel me ingaf en zo zing ik nog. Dat gevoel ga ik in naar Den Haag brengen!
volle muzikanten en vergelijkt zichzelf
daarbij met Quincy Jones. Ze noemt zich
een heel betrouwbare 'parapluie' voor dat
jonge talent en neemt elke gelegenheid te
baat om iets aan hun promotie te doen. Zo
onderbreekt ze telkens ons gesprek en
roept dan iemand van haar band naar vo
ren van wie ze vindt dat er over geschreven
moet worden.
Ten aanzien van één dame zijn we het daar
volstrekt mee eens: Cecilia Martha. Hal
verwege Roberta's optreden danste deze
onbeschrijftelijke schoonheid uit Panama
het podium op. Ze sprak met haar lichaam
een taal, die de uitzinnige Arubanen woord
voor woord verstonden en waar wij ook wel
enige paragraafjes van begrepen.
Later die avond, bij de sta-caravan van de
crew, komen we Cecilia tegen en vragen of
ze meekomt naar Den Haag. „Dat weet je
met Roberta nooit", zegt ze, „ik ben nu ook
op het allerlaatste moment op het vliegtuig
naar Aruba gezet. Ik hoop van wel".
Roberta, na een slok thee, vraagt ons of we
niets willen weten over haar schandalige
privéleven. Heeft ze dat dan? Roberta: „Ik
ben geen moeder, geen huisvrouw, ben niet
getrouwd. Dat vinden sommigen schanda
lig genoeg.
Maar ik heb alle tijd om jonge mensen te
confronteren met mijn ervaringen in de
muziekbusiness. En heb ik tijd om dingen
te doen, waarvan ik het gevoel heb dat ze
iets bijdragen aan de verbetering van de
wereld.
Twee weken geleden waren we nog in Ja
pan om mee te doen met een manifestatie
die Earth Voice heette. We wilden al die po
litici, bij elkaar in Rio de Janeiro om de pro
blemen van moeder aarde te bespreken, op
het hart drukken om het niet bij woorden
alleen te laten. Anita Baker was er, en Ja
mes Ingram, Michael McDonald, Bobby
Caldwell, David Sandborn, Maxi Priest".
Ze heeft die laatste naam nog niet uitge
sproken of ze steekt haar hand weer op en
dirigeert een zekere Keith Fluitt naar ons
kladblokje. Hij zingt in haar achtergrond
koortje en soleert onder meer samen met
Roberta in de song 'Tonight I celebrate my
love for you'. Deze Fluitt, net zo vierkant
als Fats Domino, moet van Roberta iets
vertellen over 'de onschuld in zijn leven' en
dat doet hij zo saai dat we gelukkig niets
hoeven op te schrijven.
Roberta Flack kondigt aan dat onze tijd er
op zit en staat op. Ze wil nog wel even kwijt
dat Aruba wonderful is en dat de daklozen
van El Salvador haar warme aandacht heb
ben. El Salvador? „Ja", zegt ze, „El Salva
dor. Een vergeten land. Samen met de New
Brookland Academy of Music in New York
zamel ik al maanden geld in voor de armen
daar. Zie je nu wel datje mij niet in een hok
je kunt stoppen?"
