Gewoon Rachelle Ferrell
North sea jazz festival: Van dag tot dag
Theater: Veel cabaret in Muzenhof Leiderdorp
Expositie-. Beelden in tuin van Beukenhof Oegstgeestj^
Niemand minder dan Dizzy Gillespie voorspelde Rachelle Ferrell jaren geleden
een gouden toekomst. Maar pas op North Sea Jazz werd een ster geboren.
Gala voor groot,
Gigs voor klein
uit
UITGAVE LEIDSE COURANT, TELEFOON 071-122244 DONDERDAG 2 JULI 1992
doorCoos Versteeg
Was het haar bereik - zese-
neenhalve octaaf - of haar
expressieve gezicht dat zij
- als was het van elastiek
- in duizend-en-een gri
massen wrong?
Feit is, dat iedereen die
vorig jaar het optreden
van Rachelle Ferrell bij
woonde, perplex stond.
Hoe was het mogelijk dat niemand ooit eerder
van deze dame uit Philadelphia had gehoord?
,,Ik kan met veel plezier aan North Sea Jazz te
rugdenken", zegt Rachelle Ferrell, terwijl ze
zich met haar band in de RPM Studio's in haar
woonplaats Philadelphia voorbereidt op de ko
mende Europese tournee. ,,Ik kreeg een heel
warme ontvangst in Den Haag en dat optreden
is zeker erg belangrijk voor me geweest".
Want hoewel Rachelle Ferrell voordien nog
nooit van North Sea Jazz had gehoord, heeft ze
inmiddels van beroemde collega's begrepen wat
het Haagse festival in de wereld betekent. „Voor
ik in Montreux optrad, had ik ook nog nooit van
het jazzfestival daar gehoord. Waar ik leef, zitje
toch tamelijk geïsoleerd. Ja, nu ik meer tussen
topmusici vertoef, hoor ik van alles. Zo werkt
dat nou eenmaal".
MUZIEKVERSLAAFD
Sinds haar dertiende jaar staat de nu 31-jarige
Rachelle Ferrell al op de planken. Ze komt dan
ook uit een muziekverslaafde familie, waar pa
met zijn vrienden probleemloos de hele nacht
door musiceerde: klassiek, jazz, gospel. „Mijn
moeder stopte me als kind niet in bed..., ik zocht
mezelf een slaapplaatsje onder de piano".
Op de middelbare school bekwaamde ze zich in
vioolspel en ze speelde al spoedig in streekorkes-
ten. De zang kwam bij toeval, toen haar vioolle
raar haar vroeg bij de kerstuitvoering een zieke
zangeres te vervangen. Tot dan had ze nog nooit
ergens anders gezongen dan thuis, voor haar
plezier.
De viool maakte definitief plaats voor de zang.
Ze werd weliswaar in het schoolkoor flink gepest
omdat ze onder het zingen van die rare bekken
trok, maar niemand was haar vocaal de baas.
Toen een leraar eens de kinderen toonladders
liet zingen, wist ze gewoonweg van geen ophou
den. Het was duidelijk dat haar toekomst hoe
dan ook in de muziek zou liggen. Ze leerde piano
spelen om zichzelf bij de talloze optredens te
kunnen begeleiden. Ze schreef sinds 1976 meer
dan tweehonderd popsongs. En Dizzy Gillespie,
die net als Rachelle muziekles gaf aan de New
Jersey State Counsil of the Arts, voorspelde in
1985 dat ze het binnen tien jaar helemaal zou
gaan maken in de muziekwereld. „Waarom
moet ik nog tien jaar wachten", vroeg Rachelle
zich toen af.
ONTDEKKING
North Sea Jazz-organisator Paul Acket mag Ra
chelle Ferrell graag als een persoonlijke ontdek
king beschouwen. Helemaal historisch verant
woord is dat niet. Want de dame mag in de VS
nog een onbekende grootheid zijn, ze scoorde in
1989 toch al flink in Japari met een cd die daar
exclusief ter gelegenheid van het Mount Fuji
Jazz Festival werd uitgebracht. Echter, door
'Ik begrijp wel dat mensen je met iemand anders willen vergelijken'.
haar vorigjaar met zoveel nadruk aan het North
Sea-publiek te presenteren, zette Paul Acket de
zangeres in één keer op de plaats waar ze hoort.
Die avond op het North §ea Jazz werd een nieu
we ster geboren. En haar manager voelt de nieu
we status meteen aan. „Wilt u het interview tot
twintig minuten beperkt houden", laat hij tevo
ren weten.
'De nieuwe Ella Fitzgerald' en 'De opvolgster
van Sarah Vaughan' wordt ze nu al in de inter
nationale jazzbladen genoemd. Maar evenals de
kreten in het persbericht van haar platenmaat
schappij - 'Ze is een sensatie in Japaneen
knaller in Europa' - kunnen dit soort typerin
gen Rachelle Ferrell zelf niet echt opwinden.
Dat is meer iets voor managers. Rachelle Ferrell
voelt zich gewoon Rachelle Ferrell, musicus.
„Ik heb niet zo van die ideeën dat ik nu ontdekt
ben. En ik begrijp wel dat mensen je met iemand
anders willen vergelijken om duidelijk te maken
watje doet. Maar zelfs al zou ik uitsluitend jazz
doen, dan nog zou ik niet graag de nieuwe Ella
Fitzgerald of de nieuwe Sarah Vaughan worden
genoemd. Want in zekere zin kleineert het hun
bijdrage aan deze vorm van kunst. Alsof ze zo
maar te vervangen zijn. Er zal nooit een andere
Ella Fitgerald zijn noch een andere Sarah Vaug
han. En dat moeten we ook helemaal niet wil
len".
TELEURGESTELD
Ze zegt het zelf al,„zelfs al zou ik uitsluitend
jazz doen". Want Rachelle doet van alles. Critici
die haar vorigjaar omarmden, tonen zich nu
nogal teleurgesteld door haar nieuwe - nog uit te
brengen - cd, die tamelijk easy-listening en pop
py is. „In de States vinden ze dit album juist te
jazzy", reageert ze lachend maar toch licht gepi
keerd.
En dan te bedenken dat ze er alles aan doet om
een duidelijk onderscheid te maken tussen haar
jazz- en popactiviteiten. Want de jazz wordt uit
gebracht door Blue Note, terwijl de popplaten
bij Capitol verschijnen.„Het punt is dat mensen
je hebben zien optreden en dan een bepaalde
verwachting hebben. Dat beeld is heel be
perkt. Met deze cd heb ik de mogelijkheid om
te laten zien waar ik al zoveel jaren mee bezig
ben. Dat zogenaamde poppy album staat na
melijk wel voor het merendeel van mijn eigen
nummers: En, licht ze en passant toe, het is
ook de bedoeling dat hiermee haar naam in de
VS wordt gevestigd.
Maar wat kan het publiek straks op North
Sea Jazz - op het gala en zondag in het Tuin
paviljoen - verwachten? De Rachelle Ferrell
die we vorigjaar aan de borst hebben ge
drukt, of de popartieste die haar nieuwe cd
wil promoten? „Alles kun je verwachten",
zegt ze. „Als ik het gevoel heb dat ik jazz wil
brengen, breng ik jazz. Maar als ik het idee
heb dat ik meer zin heb om dingen van mezelf
te doen, mijn eigen nummers, dan doe ik
dat". Een bijzondere dame. Het zal ook wel
geen toeval zijn dat het openingsnummer van
die nieuwe cd 'I'm special' heet.
Roberta Flack laat zich
niet in een hokje stoppen.
Verder op deze pagina
De'NSJ-highlights van
zaterdag. Candy Dulfer
wil het podium weer op
en Jeffrey Lee Pierce
met Delta-blues.
Tribute to Miles Davis, een
wettig gedeponeerd
handelsmerk.
Verderop deze pagina
De NSJ-highlights van
zondag. Interview met
Jo Bohnsack die verliefd
raakte op de boogie
woogie.
De familie Flodder reist
naar Amerika en zet daar
ook de boel op stelten.
Verder op deze pagina
Het bioscopen overzicht
voorde Leidse en
Haagse regio en de
exposities.
Mr. Romantic Tony Bennett
Tony Bennett mag dan Mr Romantic als bij
naam hebben, hij is niet alléén de zoete 'crooner'
die de benaming suggereert. Wie zijn platen met
Count Basie kent, weet dat hij het swingend kan
opnemen tegen een big band. En wie hem een
paar jaar geleden in Scheveningen met zijn trio
zag, weet ook dat Bennett een man is die nog al
tijd iets dürft. Aan het slot van z'n optreden liet
hij z'n begeleidende trio even stil houden en
zong zonder noemenswaardige versterking a ca-
pella z'n song de zaal in. Amerikaans? Op effect?
Misschien, maar je kreeg er wel even kippevel
van. Bennett is de ster van het Midsummer Jazz
Gala. Het openingsevenement van het North
Sea Jazz, waarbij vele notabelen even mogen
aanzitten aan het sjieke voorgerecht van een
festival dat de drie dagen daarna voor iedereen
is. De New Port Festival All Stars (met sterren
als Clark Terry, Scott Hamilton, Warren Vaché
(onder leiding van impresario/pianist George
Wein), Paul Ackets eigen ontdekking Rachelle
foto Ken Nahoum Ferrell, zijn er ook, en na afloop is het schuive-
len bij de Skymasters van Herman Schoonder-
walt.
De notabelen moeten overigens niet den
ken dat zij de echte opening van het festi
val bijwonen. Welnee, dat doen de 'kids',
de kinderen die 's middags lekker zelf even
mogen festivallen in het Congresgebouw
met 'Gigs for kids'. Een mooie traditie al
weer, waar ditmaal blues- en swingmuzi
kant Frenk van Meeteren de scepter
zwaait. En dat kan-ie speels, want Frenk
hakt al jaren met dat bijltje op de school-
concerten die hij geeft. Het steeds in popu
lariteit groeiende Groot Niet Te Vermij
den Dans/Show Orkest speelt, klankkun
stenaar Martien Groeneveld beklimt en
bespeelt - geholpen door zijn hond Loena -
een meer dan twee meter hoge reuzexylo
foon, een dakpannofoon, een harmonica-
vlag, een zeemachien en een muzikale
wasmand. Geen idee wat dat zijn, maar 't
maakt nieuwsgierig. Hoe leuk de kinderen
- of waren het toch de ouders - het Vorig
jaar vonden blijkt uit het feit dat er zelfs
twee voorstellingen van 'Gigs for kids'
worden gegeven.
eindredactie rla schuurhuizen coos versteeg vormgeving kltty stijnman
