Goede leidraad voor literatuurwandelaar
Sluipwegen naar vrijheid
Ccidbceoirumt BOEKEN PLATEN
Los Lobos is meer
dan alleen TexMe
Idoor
GERT MEIJER
De leden van Los Lobos mo
gen dan allemaal in Los An
geles wonen, ze halen hun
muzikale invloeden toch een
stuk zuidelijker. Geen won
der, ze komen stuk voor stuk
oorspronkelijk uit Mexico.
In de loop der jaren maakten
De Wolven naam met een ei
gen interpretatie van Tex-
Mex, een feestelijke muziek
stijl die bij Los Lobos op een
hoger plan werd getild door
elementen uit r&b, country
en zydeco toe te voegen. Het
leverde het vijftal vijf jaar
geleden bij toeval een enor
me hit op, 'La Bamba' van de
gelijknamige soundtrack
over het leven van Ritchie
Valens.
Los Lobos doet er werkelijk
alles aan om vooral niet vast
gepind te worden op deze
ene wereldhit. De albums,
die tot dusverre verschenen,
lieten dan ook al een brede
aanpak te zien: Los Lobos
was niet voor één gat te van
gen. Dat de mogelijkheden
kennelijk nog bij lange na
niet uitgeput zijn, bewijst
hun zevende album 'Kiko'.
'Kiko' is een meesterwerk,
omdat Los Lobos in zestien
nummers op ongekende wij
ze een heel spectrum aan in
vloeden hanteert, zonder
overigens in een chaotische
onherkenbaarheid te verval
len. TexMex is wellicht nog
immer de katalyserende fac
tor, maar voor het eerst wer
den Afrikaanse ritmes, New
Orleans (hoor je de Neville
Brothers in 'Wicked Rain?')
en jazz-in vloeden als ingre
diënten voor hun toch al zo
wijdvertakte geluid ge
bruikt. Een allesbehalve
commerciële aanpak, die de
band dan ook geen nieuwe
wereldhit zal opleveren.
Maar wel de zekerheid dat
we hier te maken hebben
met een van de meest crea
tieve vertegenwoordigers
van het genre. Eh, welk gen
re?
Ringo Starr
We doen Ringo Starr niks te
kort als we melden dat hij de
minst creatieve van de vier
Beatles was. Z'n drumwerk
was nuttig zonder franje en
z'n zang meer grappig dan
opwindend. Hij scoorde er
desondanks na het uiteen
vallen van The Beatles aan
het begin van de jaren ze
ventig nog vier grote hits
mee, met 'Photograph' als
meest tastbare resultaat.
Met behulp van producers
als Phil Ramone, Don Was
en Jeff Lynne -altijd goed
om wat ouwe makkers uit de
goot te halen- maakte Starr
een nieuwe solo-cd, 'Time
Takes Time'. Een album vol
met Traveling Wilburys-ach-
tige zomerpop met een hoge
meebrulfactor maar een ge
ringe amusementswaarde.
Het gros van de nummers op
dit album bestaat namelijk
uit de eenheidsworst, die
Ringo ons in het verleden al
vaker voorhield.
Stereolab
Na' een handvol single
die het in de indie-cl
niet slecht deden, is hel
gelse Stereolab toe aai
eerste cd. Het eerste da
valt op 'Peng!' is, afge
van de perverse tekstei
tuurlijk, de overduide
aanwezigheid van bijnj
tieke keyboards als de 1
synthesizer en het Fai
orgeltje. Menige jaren
tig-band is er groot me
worden. Stereolab leui
beetje tegen het werk v<
aloude Velvet Undergrc
Dat is deels te danken ai
ijle zang van Seaya Sa
maar vooral ook aan de
lang uitgesponnen mei
lijnen. In een numme
'Perversion' werkt dat
hypnotiserend, maar inj
mach Worm' wordt helj
delijk teveel van het a
en verzuipt de band in
moeras van toetsen-!
bast. Er staat gelukkig
wat moois tegenover,]
naast 'Perversion' dq
luidsmuur met effect«
'You Little Shits' en d'
tempo-rocker 'The See
And The Meaning' als d
miskenbare hoogtepunl
Falling Joys
Met 'Psychohum' zoek
Australische Falling
aansluiting bij de Engel
taarscene. Het is de tv
cd van de jonge banc
zichzelf maar al te graa
roept als 'brightest lig
the Australian music-s
Een beetje overdreven,
hoewel aanstekelijk e
dreven klinkend hebb
Falling Joys te weinig
gezicht om werkelijk te
tuigen. Van de prod
Jessica Corcoran en Pa
lier hebben de Falling
het een en ander aan
werk meegekregen, da'
de Londense studio zo
ren onmmiddellijk gep
seerd hebben. In het
materiaal van Suziew I
zit weliswaar de gebru
ke variatie en zelfs v
come-back van het
mondorgel wordt een j
tje meegepikt ('Fortun
Ier'), maar echt spanne
het maar niet worden.
DelAmitri
In tien jaar tijd maak
liefst drie cd's, de jo
van het Schotse Del A
Een sympathiek band;
zich niet al te druk mat
kwantiteit, maar liev
tijd neemt om tevrec
kunnen zijn over de
teit van het gebodene
de derde cd 'Change 1
thing' kunnen ze dat c
slaat de titel maar de
het repertoire. De sonj
wat harder geworden,
gebleven is de soms n
te voorspelbare afwe
Dat 'Change Everj
toch het mooiste va
Amitri in zich verenigt
omdat de compositie
meer inhoud hebben
een smaakvol arrang
tje werden voorzien.
Ringo Starr: Hoge meebrulfactor maar een geringe
mentswaarde.
Marcia Leisner: 'Literaire buurten van
New York'; Luree Miller: 'Literaire
buurten van Londen'; Noèl Riley
Fitch: 'Literaire cafés van Parijs'; Wil
liam B. Whitman: 'Literaire steden
van Italië'. Uitgaven van Balans, Am
sterdam. Prijs per stuk 19,50. 'Ste-
denWijzer New York'. Uitgave van
Gottmer. Prijs 29,90. Vincent West-
zaan: "Barcelona en omgeving'; Ton
Valk en Hendrike Geessink: 'Lissa
bon en omgeving'. Uitgaven in de Do-
minicus-reeks van Gottmer. Prijs per
stuk/29,90.
Het is een bijzonder aardig
idee van uitgeverij Balans om
in de eindeloze reeks van reis
boeken te komen met een se-
rietje van vier boekjes, waann
de literair-toeristische attrac
ties worden beschreven van
drie wereldsteden (New York,
Londen en Parijs) en één land
(Italië).
In het geval van New York en
Londen gaat het om de 'literai
re buurten', in het geval van
Parijs om de literaire cafés, in
het geval van Italië om 'literai
re steden' (Rome, Florence en
Venetië). In alle vier de boek
jes worden de in literatuur ge
ïnteresseerde toerist wandel
routes aanbevolen langs woon
huizen, hotels, parken en an
dere lokaties waar min of meer
bekende en beroemde schrij
vers hebben gewoond en ge
werkt, of die ze hebben ge
bruikt als achtergrond en in
spiratie voor hun werk.
De boekjes (vertaald uit het
Engels) zijn voorzien van vrij
grof uitgevoerde plattegrond-
jes, en verder geïllustreerd
met soms niet onaardige pen
tekeningen. Ze zijn vrij dun en
uitgevoerd in zakformaat (de
omslag is ontworpen als een
schriftje met etiket), maar niet
bepaald goedkoop. De litera
tuurwandelaar heeft er wel een
goede leidraad aan; als je de
Newyorkse kroniekschrijver
Damon Runyon al niet gelézen
hebt kun je straks in elk geval
wel zeggen datje weet waar hij
woonde en werkte...
Vrijheidsbeeld
Wie voor het eerst van zijn le
ven New York bezoekt, en dan
natuurlijk vooral het centrale
schiereiland Manhattan, zal
vast niet nalaten aan de zuide
lijkste punt daarvan, Battery
Park, een ticket te kopen voor
het boottochtje naar het Vrij
heidsbeeld. Miss Liberty is im
mers niet alleen een indruk
wekkend beeld, neergezet op
een fantastisch decoratieve lo-
katie, maar ook het zinnebeeld
voor Amerika in het algemeen
en New York in het bijzonder,
en je moet haar dus van dicht
bij gezien hebben.
Het graf van Molière op het kerkhof Père Lachaise in F
Wie dat eenmaal een keer
heeft gedaan, zal er denkelijk
niet snel toe komen een twee
de maal zo'n kaartje te kopen:
„Ja dat Vrijheidsbeeld, dat
kennen we nou wel". Toch ver
dient het aanbeveling het toch
tje nóg eens te maken. Tegen
woordig voert het bootje de
toerist immers na een bezoek
aan het beeld ook mee naar El-
lis Island, vlak bij het beeld in
de buurt.
Het voormalige immigratie-
centrum is sinds 1990 geheel
gerestaureerd en doet nu
dienst als museum; in die zin
heeft het de functie overgeno
men van het voormalige immi
gratiemuseum dat voorheen
op Liberty Island onder het
Vrijheidsbeeld was gehuis
vest.
Ellis Island is zodoende een
nieuwe toeristische trekpleis
ter geworden. Maar dat niet al
leen: het is uitgebouwd tot een
monument voor een heel bij-
FOTO: SP
zonder stuk Amerikaanse ge
schiedenis. In schitterende
presentaties met voorwerpen,
documenten, foto's, maquet
tes, driedimensionale grafie
ken, audio en video wordt een
beeld geschetst van en rond de
miljoenen min of meer berooi
de Europeanen die de laatste
anderhalve eeuw hun heil en
fortuin zochten in Amerika,
het land van de duizend moge
lijkheden, het Beloofde Land
van de moderne tijd.
De presentatie op Ellis Island
is een ware 'eye-opener', en als
pleisterplaats op het vaartoch
tje minstens zo indrukwek
kend als het Vrijheidsbeeld.
Dat kennen we immers alle
maal wel, al zijn de dimensies
van het beeld bij het eerste be
zoek, toegegeven, behoorlijk
adembenemend.
Een bezoek aan het nieuwe im
migratiemuseum is ook voor
ervaren New York-gangers
toch nog een niet te versma
den extra attractie, en die
moeten dan die hernieuwde
kennismaking-van-dichtbij
met het vertrouwde beeld
maar voor lief nemen. Het is
écht de moeite waard, een ver
plicht nummer bij New York-
bezoek.
Blunder
Vandaar dat we het weglaten
van Ellis Island uit de aller
nieuwste New York-gids in de
serie Steden Wijzer van de toch
gerenommeerde Haarlemse
reisboekenuitgever Gottmer
met een gerust hart als een ka
pitale blunder mogen om
schrijven. Het gaat hier om
een vertaling van een Duitse
gids uit 1989, maar een zichzelf
respecterende gespecialiseer
de uitgeverij had voor een uit
gave in 1992 toch de moeite'
moeten nemen te (laten) veri
fiëren of alles nog wel klopt.
Nu situeert het boekje het im
migratiemuseum nog gewoon
in de kelder van het Vrijheids
beeld. Zo'n gruwelijke, essen
tiële fout doetje meteen twijfe
len aan de betrouwbaarheid
van de rest van het boek. Nu
zal het meeste nog wel deugen:
een stad als New York is na
tuurlijk geen boomblaadje dat
bij het minste zuchtje omslaat,
en in die drie jaar tussen de
Duitse en de Nederlandse uit
gave zal niet alles veranderd
zijn.
Maar als we zien dat een ru
briek als 'jazz' in de afdeling
'New York van A tot Z' in dit
boekje is ondergeschoven in
de afdeling 'jongeren' halen
we toch even de wenkbrauwen
op; deze muziek bestaat al
meer dan honderd jaar, en is in
die tijd de jongerencultuur
toch inmiddels wel ontstegen.
In de jaren vijftig maakte de
toenmalige jazz daar, zou je
kunnen zeggen, wel enigerma
te deel van uit, maar wie toen
jong was is nu middelbaar en
in veel gevallen nog steeds een
jazzfan. En als we ook nog zien
dat bij de genoemde jazzclubs
de wereldberoemde Village
Vanguard ontbreekt, breekt
ons helemaal de klomp.
Gottmer kon de rechten op het
boekje zeker goedkoop krij
gen, en dat er al tientallen gid
sen voor New York zijn was
kennelijk geen belemmering
om er nog maar eentje bij te
gooien op de boekenmarkt.
Zet er een vertaler aan, denk
verder nergens over na, en
vooruit maar weer. Wie deze
StedenWijzer per ongeluk al
heeft gekocht vóór het lezen
van dit stuk, moet de alinea's
over Ellis Island maar uitknip
pen en erin leggen.
Niet handig
Nog afgezien van de gemak
zuchtige aanpak van deze uit
gave (en het daardoor ontstane
gebrek aan actualiteit) is het
boekje ook niet echt handig.
Het bevat drie afdelingen, ge
schreven door drie aparte me
vrouwen. De eerste beschrijft
iets van de geschiedenis van
de stad, de tweede geeft een
aantal tip voor bezoeken en be
zichtigingen, de derde ver
zorgde de alfabetische opsom
ming van attracties en bijzon
derheden. Afdeling twee en
drie overlappen elkaar natuur
lijk nogal (en spreken elkaar
ook wel eens tegen); ze hadden
voor de toegankelijkheid beter
kunnen worden samenge
voegd.
Gisela Freisinger, die het his
torisch portret leverde, han
teert veel te vaak de ik-vorm.
Al die mededelingen over haar
persoonlijke belevenissen in
de stad en over hoe lang ze er
al woont horen niet thuis in
een gids die pretendeert een
soort algemene geldigheid te
hebben.
Stadsgidsen
Het steeds in omvang toene
men van de sector stadstoeris-
me zorgt ook voor een gestaag
uitdijend stadsgidsenbestand.
Het al grote aanbod van de be
kende Dominicus-reeks op dit
gebied is onlangs versterkt
met gidsen voor onder meer de
Iberische steden Barcelona en
Lissabon (en hun directe om
geving).
De Catalaanse hoofdstad Bar
celona staat dit jaar wel bijzon
der in de belangstelling, van
wege de Olympische Zomer
spelen. Deze gids is dus maar
nét op tijd. Vincent Westzaan
is de schrijver, en hij behan
delt in klare taal vrijwel alle as
pecten van de stad die voor de
toeristische bezoeker van be
lang zijn: historie, kunst, ar
chitectuur (Gaudl!), cultuur,
accommodatie, eten, drinken,
klimaat, feesten, winkelen, uit
gaan.
Datzelfde doen Ton Valk en
Hendrike Geessink voor de
Portugese hoofdstad Lissabon.
De boeken passen allebei pri
ma in de Dominicus-traditie:
behoorlijk volledig, up-to-date,
praktisch en toegankelijk, Wat
saai van lay-out.
Paul van Beckum: 'Oranjehaven -
Dertien sluipwegen naar de vrijheid.
Uitgave Strengholt. Prijs 29,90.
„Ik voel het verblijf hier in
Zweden en ons leven alsof er
geen oorlog is; als iets vernede
rends voor een vaderlander
met goodwill. Terwijl Holland
bloedt en onze landgenoten en
familieleden alles geven voor
hun land, lopen wij hier rond
zonder ook maar iets te kun
nen doen. De wereld vecht
voor vrijheid en wij eten ons
rond en dik". Harry Weelinck
(nu 67) schreef deze woorden
in februari 1944 naar de Neder
landse regering-in-balling-
schap in Londen en gaf erin
zijn frustaties weer over het
feit dat hij in Zweden 'ge
strand' was en daar werd be
ziggehouden als houthakker
en met cursussen radio-tele-
grafie, terwijl hij uit Nederland
vluchtte met de bedoeling via
Londen te worden ingezet voor
verzetswerk in het vaderland.
Eind augustus werd zijn
droom gerealiseerd, maar het
duurde tot maart 1945 voordat
hij per parachute gedropt werd
boven Groningen. Wat hij tot
de bevrijding nog in Neder
land kon doen had volgens
hem „weinig om het lijf'.
Weelinck is één van de Enge
landvaarders die aan het
woord komen in 'Oranjeha
ven', een bundeling van inter
views van journalist Paul van
Beckum over een tamelijk on
bekend aspect van de Tweede
Wereldoorlog. Sinds de jeug
droman 'Engelandvaarders'
van K. Norel is er betrekkelijk
weinig aandacht besteed aan
de motieven en de frustraties
van de meest jonge mannen
die via zeer uiteenlopende
sluiproutes Engeland probeer
den te bereiken met veelal de
bedoeling daar te worden op
geleid om actief mee te helpen
aan de bevrijding van het be
zette Nederland. Van Beckum
is erin geslaagd dertien bijzon
der verschillende nog levende
deelnemers aan dat vaak le
vensgevaarlijke avontuur op te
sporen. Ze blikken er bijzon
der emotioneel, nauwelijks
aangedaan, nuchter of ernstig
geïrriteerd op terug.
Aangeschoten student
Eén van hen is Peter Tazelaar,
samen met 'Soldaat van Oran
je' Eric Hazelhoff Roelfzema
na de bevrijding adjudant van
koningin Wilhelmina. In boek
en film beschreef Hazelhoff
zijn leven totdat ze samen in
november 1941 landden op het
Scheveningse strand; Tazelaar
vermomd in smoking, als lich
telijk aangeschoten student.
Maar hoe het met hem afliep
bleef onduidelijk. „Als ik vind
dat mij minder eer is bewezen,
had ik zelf maar een boek
moeten schrijven. Maar daar
ben ik te lui voor", verklaarde
hij in het interview. „Als ik ga
vertellen wat ik in Engeland
met de Nederlandse regering
heb meegemaakt, daar begin
ik niet aan". Toch krijgt Van
Beckum hem aan de praat. Wat
volgt is een ongelooflijke aan
eenschakeling van bureaucra
tische onwil en tegenwerking,
waarmee de autoriteiten zijn
enthousiasme en roekeloze
heldendrang probeerden in te
tomen - „ze hadden angst voor
later". Zijn verhaal is een nieu
we film waardig.
'Oranjehaven' was de naam
van het tehuis dat op initiatief
van koningin Wilhelmina in
Londen werd opgericht voor
'Engelandvaarders'. Dat waren
mannen en vrouwen die tij
dens de Tweede Wereldoorlog
om uiteenlopende redenen
ontsnapten aan de Duitse be
zetting en naar Engeland
vluchtten. Daar namen ze
dienst in de geallieerde legers,
ze lieten zich droppen in bezet
gebied als geheim agent of ze
zetten de oorlog op een andere
wijze voort. Ruim 1700 Neder
landse burgers en militairen
bereikten na kortere of langere
tijd Engels grondgebied. Vele
honderden verdronken in de
Noordzee, werden gearres
teerd, stierven voor het vuur
peloton of in een concentratie
kamp of vonden de dood nadat
ze vanuit Engeland in actie wa
ren gekomen.
Losse verhalen
Het boek vertelt niet 'de' ge
schiedenis van de Engeland
vaarders. Het bevat dertien
losse verhalen van de wijze
waarop twaalf mannen en één
vrouw Engeland probeerden te
bereiken. De grote verschei
denheid maakt duidelijk dat er
nog honderden andere varia
ties bestaan.
„Bij velen speelde een princi
piële overtuiging of oprechte
vaderlandsliefde een belang
rijke rol. Zij keerden zich fel
tegen elke vorm van dictatuur
en weigerden de vijand direct
of indirect diensten te verle
nen. Anderen, illegale wer
kers, joden en onderduikers,
moesten alles achterlaten en
zochten, merendeels op goed
geluk, hun weg naar Spanje en
Portugal. Voor een aantal En
gelandvaarders lokte alleen
het avontuur. Onbekend met
de verschrikkingen van de oor
log wilden zij hun gezapig be-
staantje doorbreken en via En
geland dienst nemen in het le
ger. Weer anderen reageerden
uit pure angst voor de Duitse
bezetting, wilden aan de 'Ar-
beitseinsatz' ontkomen en
stelden zich soms tevreden
met een baan op een of ander
ministerie. Er is geen weten
schappelijk bewijs", stelt Van
Beckum vast, „dat alle Enge
landvaarders een mentaliteit
demonstreerden, die specifiek
is geweest voor de hele groep.
Wat velen van hen typeert was
hun vrijheidsdrang, hun lak
hebben aan autoriteit en het
zich moeilijk ondergeschikt
kunnen maken aan mensen
die dat niet verdienden".
Verdringing
Lang niet allemaal kregen ze
een hartelijk onthaal na terug
keer in het vaderland. „De al
gemene tendens was de Duitse
overheersing en alles wat er uit
voortvloeide zo gauw mogelijk
te vergeten. De verdringing
van oorlogsherinneringen leef
de vooral onder hen, die open
lijk of heimelijk hadden gecol
laboreerd. Om die reden ook
werden vele Engelandvaar
ders na de oorlog geweerd uit
sollicitatieprocedures. Sommi
ge werkgevers met boter op
het hoofd duldden geen mede
werkers die zich in 1940-1945
een goed vaderlander hadden
getoond".
De dertien verhalen in het
boek zijn bijzonder gevarieerd.
Ze vonden hun beperking in
het feit dat ze oorspronkelijk
als dagbladartikel werden ge
schreven, waardoor de ruimte
in het ene geval aantoonbaar te
krap was en in het andere als
bladvulling uitputtend wordt
ingegaan op een bepaald de
tail. Soms ligt de nadruk op de
voorgeschiedenis van de Enge
landvaarder, soms op het
avontuur van de ontsnapping
en in andere verhalen op de ac
tieve rol die men bij de bevrij
ding van Nederland kon spe
len. Maar alle gevallen zijn
even boeiend.
Opvouwbare kano
De verschillen worden nog
eens extra geaccentueerd in
twee verhalen van twee broers.
De 'wereldvreemde' studenten
Han en Willem Peterli bereik
ten Engeland in -een opvouw
bare kano, die door de eerste
brandingsgolf al omsloeg. Een
groot deel van het minimum
aan materiaal dat meegeno
men was ging verloren, maar
na 56 uur roeien bereikten ze
de Britse kust. Louis en Hub
van der Meulen deden dertien
maanden over hun reis, die
vanuit Nederland via Frank
rijk, Italië, Joegoslavië, Grie
kenland en Turkije naar Enge
land leidde.
Spectaculair was de tocht van
de bemanning van een Kat-
wijks vissersschip, dat door de
Duitsers werd gebruikt als
werktuig van de inlichtingen
dienst. Het schip werd gekaapt
en voer naar Engeland. Veel
Engelandvaarders strandden
in Spanje, waar de Nederland
se ambassade de vluchtelin
gen aanvankelijk zag als
schorremorrie en oproerkraai
ers en het feit dat ze vaak niet
over papieren beschikten aan
greep om helemaal niets voor
ze te doen. Volgens Freddy
Beukers (69), die zeven maan
den onderweg was om radio
contact met Engeland tot
stand te brengen, was er „nooit
tevoren een zo goed georgani
seerd en doelmatig spionage-
systeem" dan in Nederland tij
dens de oorlog, maar bleef de
geheime dienst in Londen
door onkunde, laksheid en on
terecht wantrouwen een mach
teloze organisatie. Doordat
Montgomery berichtén over
Duitse troepenversterkingen
negeerde mislukte volgens
hem de Slag om Arnhem. An
ton Schrader (72), 'de man van
de bootjes' omdat hij vóór zijn
eigen overtocht diverse Enge-
landvaarten organiseerde,
werd de eerste door de Ameri
kanen opgeleide geheim
agent. Hij luisterde onder de
vloer van een verenigingsge
bouw in Meppel Duitse officie
ren af en seinde dat grote Duit-
De 'echte'
England-
vaarders
Peter
Tazelaar en
Eric Hazelhoff
Roelfzema
(rechts)
poseren met
hoofdrol
spelers
Rutger Hauer
(tweede van
rechts) en
Jeroen
Krabbé
(geheel links)
tijdens de
opnamen van
de film
'Soldaat van
Oranje'.
FOTO: SP
se eenheden onderweg waren
naar het zuiden. Eisenhower
negeerde het bericht en werd
verrast door het Ardennenof
fensief. Het zuiden van Neder
land was al bevrijd toen de eni
ge vrouwelijke Engelandvaar
der in het boek, Jos Mulder-
Gemmeke, na bemiddeling
van prins Bernhard naar Enge
land werd gevlogen met de be
doeling weer gedropt te wor
den in bezet gebied. Zij was
één van de drijvende krachten
achter het illegale blad 'Je Mai-
niendrai', dat geruime tijd
werd vervaardigd in.... het Vre
despaleis.
'Oranjehaven', rijk geïllu
streerd met tal van onbekende
foto's, biedt een aaneenscha
keling van boeiende verhalen
over heldenmoed en meer ge
luk dan wijsheid. En van op
merkelijke anecdotes, zoals:
„Tijdens die gevechten in de
buurt van dat kruithuis kwam
er een vent op een fiets voorbij.
Hij riep Wacht even met schie
ten. Ik moet er langs".
VRIJDAG 19 JUNI 1992
Los Lobos hanteert op ongekende wijze een heel spectrum
invloeden.
FOTO: DENNIS KE
